ΝΙΤΣΕ: Το τραγούδι της νύχτας

Το τραγούδι της νύχτας

ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ

Τώρα είναι νύχτα: τώρα μιλούν καθαρά όλες οι κελαρύζουσες
πηγές. Κι είν’ η ψυχή μου μια κελαρύζουσα πηγή.
Τώρα είναι νύχτα: τώρα ξυπνούν τα τραγούδια όλα των ερωτευ-
μένων. Κι είν’ η ψυχή μου τραγούδι ερωτευμένου.

Κάτι είναι μέσα μου ανειρήνευτο και ανειρηνικό, και θέλει καθα-
ρά να μιλήσει. Μια λαχτάρα για την αγάπη είναι μέσα μου, και μι-
λάει τη γλώσσα της ίδιας της αγάπης.

Είμαι το φως: αχ και νάειμουνα η νύχτα! Αλλ’ αυτή ‘ναι η μονα-
ξιά μου, ότι ολούθε με περιζώνει το φως.
Αχ και νάειμουνα ο σκοτεινός και ο νύχτιος! Πόσο θα ζήταγα
τότε να θηλάζω τους μαστούς του φωτός!

Κι εσάς τις ίδιες θα ζητούσα να ευλογώ, εσάς μικρές αστέρινες
σπίθες και πυγολαμπίδες στα ύψη! – Και μακάριος θάειμουνα με
τα φτερωτά σας δώρα.

Αλλά ζω καταμεσίς στο ίδιο μου το φως, και τις φλόγες, που ξε-
σπούν από μέσα μου, ο ίδιος τις καταπίνω πάλι.
Δε γνώρισα τη χαρά εκείνου που παίρνει, και συχνά ονειρεύτηκα
πως είναι πιο μεγάλη ευτυχία να κλέβεις αντί για να παίρνεις.

Αυτή ‘ναι η φτώχεια μου, ποτέ να μην ησυχάζει το χέρι μου να
δίνει. κι αυτή ‘ναι η ζήλεια μου, τα μάτια να βλέπω που αναμένουν,
και τις φωτιζόμενες νύχτες της λαχτάρας.

Ω δυστυχία αυτών, που δωρίζουν! Ω σκοτεινιά του ήλιου μου!
Ω λαχτάρα για λαχτάρισμα! Ω άγρια πείνα μέσα στο χορτασμό!
Αυτοί παίρνουν από μένα: αγγίζω όμως την ψυχή τους; μια
λαγκάδα ανάμεσα στο παίρνω και στο δίνω. όμως κι η πιο μικρού-
τσικη λαγκάδα χρειάζεται να κλείσει.

Μέσα στην ομορφιά μου μια πείνα αναβλασταίνει: να πονέσω
θα ‘θελα κείνους, που φωτίζω, να ληστέψω θα ‘θελα τους ευεργε-
τημένους μου – μια τέτοια πείνα με κατέχει μοχθηρή.

Το χέρι πίσω να τραβήξω, όταν εσείς απλώνετε το χέρι: όμοιος
με το πιδάκισμα νερού, που σα γκρεμίζεται, διστάζει – μια τέτοια
πείνα με κατέχει μοχθηρή.

Τέτοιον ο πλούτος μου λογιάζει γδικιωμό, από τη μοναξιά μου τέ-
τοια πηγάζει επιβουλή.
Η χαρά μου να δίνω πεθαίνει μέσ’ στο δόσιμο, κι η αρετή μου
απόκαμε μέσ’ στο δικό σας πλήρωμα!

Ο που χαρίζει πάντα του, τρέχει τον κίνδυνο να χάσει τη ντροπή
του. ο που μοιράζει πάντα του, κάλους στο τέλος βγάζει στην καρ-
διά του και στο χέρι του από το πολύ του μοίρασμα.

Δεν τρέχουν πια τα μάτια του από ντροπή για κείνους, που ζητά-
νε. και σκλήρυνε το χέρι μου για τα κατάγιομα τα χέρια, που τρέ-
μοντας παρακαλούν.

Τι γίνανε τα κλάηματα στα μάτια μου, το χνούδι της καρδιάς μου;
Ω ερημιά όλων εκείνων, που χαρίζουν! Ω σιγαλιά όλων εκείνων,
που φωτίζουν! Ήλιοι πολλοί κυκλογυρνούν στα έρημα διαστήματα:
και στον καθένα σκοτεινό μιλάνε με το φως τους – ενώ σε μένανε
σιωπούν.

Ω ήλιοι, αυτή ‘ναι η έχθρα του φωτός ενάντια σε κείνον, που
φωτίζει: αδησώπητο να τρέχει κείνο τις τροχιές του.
Αδιάφορος για τη βαθειά καρδιά εκείνου που φωτίζει, και κρύος
για τους άλλους ήλιους – έτσι γυρίζει ο κάθε ήλιος.

Όμοιοι με θύελλα τρέχουνε οι ήλιοι την τροχιά τους. Κι ακολου-
θούν αλύπητοι τη θέλησή τους, που είν’ η παγωνιά τους. Ω εσείς
είσαστ’ αυτό, εσείς οι σκοτεινοί κι οι νύχτιοι, που παίρνετε τη ζε-
στασιά, απ’ ό,τι σας φωτίζει! Ω εσείς πίνετε πρώτα τη δροσιά και
το γάλα από τους μαστούς του φωτός!

Αχ, πάγος τριγύρα μου, και καίγεται το χέρι μου μέσα στην πα-
γωνιά! Αχ, η δίψα μου μέσα μου, που λαχταρά τη δίψα σας.
Τώρα είναι νύχτα: κι ο πόθος μου πηγή, που μέσαθέ μου ανα-
βρύζει. και ζητά να μιλήσει.

Τώρα είναι νύχτα: τώρα μιλούν καθαρά όλες οι κελαρύζουσες
πηγές. Κι είν’ η ψυχή μου μια κελαρύζουσα πηγή.
Τώρα είναι νύχτα: τώρα ξυπνούν τα τραγούδια όλων των ερωτευ-
μένων. Κι είν’ η ψυχή μου τραγούδι ερωτευμένου. _


_______________

Από το βιβλίο ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ του Νίτσε

που ελλήνισε ο Δ. Λιαντίνης

Σελ. 98 - 99