Γκέμμα. Σελίδα 141
"Πριν από χρόνους είχα τη χάρη να συντύχω για μία φορά το Βέρνερ Χάιζενμπεργκ. Ήταν ένα απόσπερο στη Σάλα Μπετόβεν στη Βόννη. Ιούλιος του 1972.
Είδα μπροστά μου ένα γεροντάκο στα 71 του χρόνια. Τα μάτια του ανοιχτόχρωμα. Είχαν μια λαμπυρότη που την εσκίαζε κάπως ο καιρός, ο κόπος, και μια μακρυνή ενατένιση. Ωσάν ιδέα θησαυρισμένης φροντίδας.
Μέτριος στο ανάστημα, φορώντας τη γινομένη σάρκωση της τρίτης ηλικίας, ωστόσο στυλός, ανάδινε την αίσθηση μιας ξεχασμένης ιλαρότητας. Οι κινήσεις του ήσαν ήμερες. Τα χαρακτηριστικά του αδρά παλαιωμένα. Στην έκφρασή του ανέβαινες να αποκρυπτογραφήσεις το αντηλάρισμα μιας μακρυνής νκηφόρας αποστρατείας, που κούρνιαζε μετέωρη, όπως η γλαύκα στο σούρουπο. Ήταν ντυμένος το ύφος της φτασμένης ηρεμίας. Τον εκόντεψα, άπλωσε το χέρι.
- Oh! video hominem, είπα.
- Ορώ τον άνδρα. Ja, ich verstehe das Lateinische und antworte griechisch, αποκρίθηκε.
Μέσα στα εκατομμύρια της Αγοράς του αιώνα μου, είδα για μια στιγμή έναν άνθρωπο, χωρίς να χρειάζεται να κρατήσω το μεσημεριανό φανάρι του αρχαίου Διογένη.
Φεύγοντας κυμάτιζα όπως ο Κάραγιαν με τα κλειστά μάτια, όταν κυβερνούσε την Pastorale του Μπετόβεν. Ανάμεσα στην καταιγίδα του καιρού από δω, κι από κει στο ποιμενικό τραγούδι της απλότητας. Στο Gewitter - Sturm, και στο Hirtengesang."
Είδα μπροστά μου ένα γεροντάκο στα 71 του χρόνια. Τα μάτια του ανοιχτόχρωμα. Είχαν μια λαμπυρότη που την εσκίαζε κάπως ο καιρός, ο κόπος, και μια μακρυνή ενατένιση. Ωσάν ιδέα θησαυρισμένης φροντίδας.
Μέτριος στο ανάστημα, φορώντας τη γινομένη σάρκωση της τρίτης ηλικίας, ωστόσο στυλός, ανάδινε την αίσθηση μιας ξεχασμένης ιλαρότητας. Οι κινήσεις του ήσαν ήμερες. Τα χαρακτηριστικά του αδρά παλαιωμένα. Στην έκφρασή του ανέβαινες να αποκρυπτογραφήσεις το αντηλάρισμα μιας μακρυνής νκηφόρας αποστρατείας, που κούρνιαζε μετέωρη, όπως η γλαύκα στο σούρουπο. Ήταν ντυμένος το ύφος της φτασμένης ηρεμίας. Τον εκόντεψα, άπλωσε το χέρι.
- Oh! video hominem, είπα.
- Ορώ τον άνδρα. Ja, ich verstehe das Lateinische und antworte griechisch, αποκρίθηκε.
Μέσα στα εκατομμύρια της Αγοράς του αιώνα μου, είδα για μια στιγμή έναν άνθρωπο, χωρίς να χρειάζεται να κρατήσω το μεσημεριανό φανάρι του αρχαίου Διογένη.
Φεύγοντας κυμάτιζα όπως ο Κάραγιαν με τα κλειστά μάτια, όταν κυβερνούσε την Pastorale του Μπετόβεν. Ανάμεσα στην καταιγίδα του καιρού από δω, κι από κει στο ποιμενικό τραγούδι της απλότητας. Στο Gewitter - Sturm, και στο Hirtengesang."
__________
Από τη Γκέμμα το κείμενο. Η φωτογραφία από τον άνθρωπο που δίπλα στο Δάσκαλο έζησε αυτή τη στιγμή. Δίπλα του εκείνο το απόσπερο πορεύτηκε προς τη μεγάλη σάλα Μπετόβεν του Γερμανικού Κοινοβουλίου. Η πρόσκληση ήταν για το ετήσιο συνέδριο των υποτρόφων του Ιδρύματος Humbolt, του οποίου πρόεδρος τότε ήταν ο Χάιζενμπεργκ. Σε λίγο θα άρχιζε η επίσημη έναρξη του συνεδρίου...
Ο Λιαντίνης τότε είδε τον άνδρα. Για μια στιγμή. Ούτε του μίλησε, ούτε τον χαιρέτησε... Φτάνει καμιά φορά και μία στιγμή να συντύχεις άνθρωπο τέτοιο δίχως το "μεσημεριανό φανάρι του Διογένη". Για να τον θυμηθείς στο κύκνειο άσμα σου. Και να κρατήσεις ξέχωρα στη μνήμη σου την αγαθή θέληση της μοίρας. Φτάνει η ζωντανή του εικόνα για να φύγεις "κυματίζοντας". Τον είδα. Τον αντίκρισα. Έστω και μια στιγμή.
Είπα ποιος τώρα μας έστειλε τη φωτογραφία. Ας την κρατήσουν οι μελετητές. Δίχως εκείνον που δίπλα βάδιζε. Δε το θέλησε ο ίδιος... Και σημείωσε με σεμνότητα στο μήνυμα:
"Ο δάσκαλος ενδιαφέρει, όχι εγώ."
Σεβόμαστε την επιθυμία και δε λέμε ούτε λέξη παραπάνω. Και διδασκόμαστε... Από το παράδειγμα.
- Κάντε κλικ στη φωτογραφία για να τη δείτε σε μεγαλύτερη προβολή.
ΟΙ ΛΕΙΜΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου