Οι σύντροφοι στον Άδη
νήπιοι, οι κατά βους Υπερίονος Ηελίοιο
ήσθιον αυτάρ δ' τοίσιν αφείλετο νόστιμον ήμαρ.
ΟΔΥΣΣΕΙΑ
ήσθιον αυτάρ δ' τοίσιν αφείλετο νόστιμον ήμαρ.
ΟΔΥΣΣΕΙΑ
Αφού μας μέναν παξιμάδιατι κακοκεφαλιά
να φάμε στην ακρογιαλιά
του Ήλιου τ' αργά γελάδια
που το καθένα κι ένα κάστρογια να το πολεμάς
σαράντα χρόνους και να πας
να γίνεις ήρωας κι άστρο!
Πεινάσαμε στης γης την πλάτη,σα φάγαμε καλά πέσαμε
εδώ στα χαμηλά
ανίδεοι και χορτάτοι.
Γ. Σεφέρης
Με τούτο το ποίημα αποχαιρέτησε ο Λιαντίνης τους δασκάλους στην τελευταία του διδασκαλία στο Μαράσλειο. Τετάρτη, 27 Μαΐου 1998. Αφήνοντάς τους ευχή και εντολή να μη σπαταλήσουν τη ζωή τους "ανίδεοι στης γης την πλάτη"...
Το συγκλονιστικό είναι πως με το ίδιο ποίημα του Σεφέρη που αποχαιρέτησε τους μαθητές του, υπέγραψε 30 χρόνια νωρίτερα και το πρώτο του βιβλίο, το «Έξυπνον Ενύπνιον»:
Το συγκλονιστικό είναι πως με το ίδιο ποίημα του Σεφέρη που αποχαιρέτησε τους μαθητές του, υπέγραψε 30 χρόνια νωρίτερα και το πρώτο του βιβλίο, το «Έξυπνον Ενύπνιον»:
«… ένα κάστρο
που να το πολεμάς
σαράντα χρόνους και να πας
να γίνεις ήρωας και άστρο*
Αλαγονία
29 Δεκέμβρη 1977»
Τριάντα χρόνια με τάξη και κλιτότητα στον ίδιο σκοπό, στο ίδιο τέλος, αφοσιωμένη η ζωή του. Χωρίς να υπολογίζουμε και τα χρόνια που προηγήθηκαν…
Έγραψε ο Σεφέρης το στίχο, μα ο Λιαντίνης τον έκανε πράξη. Ο Σεφέρης μας έδωσε το παράδειγμα, ο Λιαντίνης το αρχέτυπο:
«Γιατί η διαφορά η τρομερή εστάθηκε ότι οι ποιητές, που μοιάζαν την αλήθεια, είπανε ψέματα. Εγώ όμως, που μοιάζει με τα ψέματα, έζησα την αλήθεια.»
Γιατί ο Λιαντίνης δεν υπήρξε μόνο ποιητής. Υπήρξε κυρίως Δάσκαλος. Και όπως θα σημειώσει ο ίδιος στη Διδακτική του:
«Με υπερβολή και υποκρισία εφοδιάζει τους μαθητές ο δάσκαλος , όταν ανάμεσα σε κείνα που λέγει και σε κείνα που πιστεύει ή πράττει, δεν υπάρχει συμφωνία και ζωντανός δεσμός.»
Και ο Λιαντίνης φρόντισε ολοζώντανο να αφήσει αυτό το δεσμό. Είναι ο λώρος που μας κρατά κοντά του τόσα χρόνια. Και ο ίδιος που προσπαθεί ο καθένας μας ξεχωριστά να χτίσει με τους δικούς του μαθητές. Αυτό, το τελευταίο και το πρώτο μάθημα του Λιαντίνη!
Έγραψε ο Σεφέρης το στίχο, μα ο Λιαντίνης τον έκανε πράξη. Ο Σεφέρης μας έδωσε το παράδειγμα, ο Λιαντίνης το αρχέτυπο:
«Γιατί η διαφορά η τρομερή εστάθηκε ότι οι ποιητές, που μοιάζαν την αλήθεια, είπανε ψέματα. Εγώ όμως, που μοιάζει με τα ψέματα, έζησα την αλήθεια.»
Γιατί ο Λιαντίνης δεν υπήρξε μόνο ποιητής. Υπήρξε κυρίως Δάσκαλος. Και όπως θα σημειώσει ο ίδιος στη Διδακτική του:
«Με υπερβολή και υποκρισία εφοδιάζει τους μαθητές ο δάσκαλος , όταν ανάμεσα σε κείνα που λέγει και σε κείνα που πιστεύει ή πράττει, δεν υπάρχει συμφωνία και ζωντανός δεσμός.»
Και ο Λιαντίνης φρόντισε ολοζώντανο να αφήσει αυτό το δεσμό. Είναι ο λώρος που μας κρατά κοντά του τόσα χρόνια. Και ο ίδιος που προσπαθεί ο καθένας μας ξεχωριστά να χτίσει με τους δικούς του μαθητές. Αυτό, το τελευταίο και το πρώτο μάθημα του Λιαντίνη!
Ο Λιαντίνης με τους δασκάλους του Μαρασλείου- Δείτε το σχετικό βίντεο . Αξίζει πραγματικά να το παρακολουθήσετε και να ακούσετε την υπέροχη ανάλυση που κάνει εκεί ο Λιαντίνης πάνω στους στίχους αυτούς του αγαπημένου του Σεφέρη. Και δε μιλά μόνο για το Σεφέρη. Είναι στην κυριολεξία ΤΑ ΣΤΕΡΝΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΑ προς τους μαθητές του. Η ημερομηνία ήταν 27 Μαΐου 1998. Την 1η Ιουνίου ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε. Και όμως... Όσα λέει, ο τρόπος που τα λέει, δε μαρτυρούν τη μεγάλη απόφαση. Μόνο τώρα, που ξέρουμε, μπορούμε να αντιληφθούμε τι ήταν πανέτοιμος να πραγματοποιήσει.
ΟΙ ΛΕΙΜΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου