ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ OFFICIAL SITE ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΤΟ liantinis.gr




ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ: Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΑΣ


Φεβρουάριος 2010. Δώδεκα χρόνοι κοντεύουν πλέον να συμπληρωθούν από τη μέρα που ο Δημήτρης Λιαντίνης έφυγε.

Και πάνε κοντά είκοσι χρόνια που είχαμε τη μεγάλη τιμή να μαθητέψουμε κοντά του. 1992 - 1993. Μαράσλειο Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης.

Ήταν τότε ο Δάσκαλος στην ηλικία που είμαστε τώρα εμείς... Πενήντα και κάτι.

Κι όμως ακόμη αισθανόμαστε μιλώντας για εκείνον, μαθητούδια. Έστω και αν καλά γνωρίζουμε τη δική του νιτσεϊκή τοποθέτηση:

"Χαραμίζει κανείς άσχημα το διδάσκαλο,

αν μένει συνεχώς ο μαθητής."

FR. NIETZSCHE: ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ - Πώς κανείς γίνεται, εκείνο που είναι.

(Ελλήνισε ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ)

Μπορεί λοιπόν να αισθανόμαστε μιλώντας για εκείνον απέραντο σεβασμό ή και δέος μπροστά στο μεγαλείο της σκέψης του, όμως ακριβώς για τούτο ξεκινώντας τούτο το ιστολόγιο που ως μαθητές του αποφασίσαμε να του αφιερώσουμε, θα βαδίσουμε με τον τρόπο που εκείνος μας δίδαξε. Με ελευθερία σκέψης και πνεύμα ανεξάρτητο. Και επιδιώκοντας το ιδεώδες του εσθλού.

Η χρονική στιγμή που το ιστολόγιό μας ξεκινά το ταξίδι του στο διαδίκτυο, συμπίπτει με μία άλλη έναρξη και μια άλλη νέα παρουσία στον παγκόσμιο ιστό: Το αυθεντικό liantinis.gr.

Πρόκειται για το official site που εντός των ημερών θα ανοίξει τις πύλες του για να καλοδεχτεί όλους εκείνους που πραγματικά αγάπησαν το Δημήτρη Λιαντίνη και γοητεύτηκαν από τη φιλοσοφία του.

Η δημιουργία αυτού του site αποτέλεσε πολυετές όνειρο για μας ώστε ο Δάσκαλός μας να προβληθεί επίσημα και μέσα από το σύγχρονο δίαυλο επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών.

Το liantinis.gr θα αποτελεί σημείο αναφοράς και για τη δική μας παρουσία στο διαδίκτυο χωρίς βεβαίως αυτή η σχέση να επηρεάζει την αυτονομία μας. Θα στηρίζουμε δηλαδή με κάθε τρόπο το νέο αυτό site, αποφεύγοντας όμως την παθητική αναμετάδοση του δικού του περιεχομένου. Το ίδιο εξάλλου θα πράξουμε και ως προς το συγγραφικό έργο του Δημήτρη Λιαντίνη.

Στόχος μας είναι κυρίως να μοιραστούμε με τους αναγνώστες μας όσα η διδασκαλία του Λιαντίνη μας χάρισε: Μελέτες στο έργο του, αναλύσεις, σκέψεις βασισμένες στη φιλοσοφία του.

Ταυτόχρονα θα επιδιώξουμε την προβολή του έργου του με παρουσίαση των βιβλίων του και μικρά αποσπάσματα από το έργο του.

Θα ανεβάσουμε επίσης άρθρα γύρω από τη ζωή του αλλά και κριτικές για όσα ειπώθηκαν ή γράφτηκαν κατά καιρούς για εκείνον.

Τέλος θα δημοσιεύσουμε διάφορα ντοκουμέντα και φωτογραφίες που στην πλειοψηφία τους μας έχουν παραχωρηθεί από τη σύζυγο του Δημήτρη Λιαντίνη, την κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη, την οποία και ευχαριστούμε για την προσφορά αυτή.

Κλείνοντας την παρουσίαση του blog θα επισημάνουμε ότι για καλύτερη επικοινωνία μαζί μας μπορείτε να επισκεφθείτε το forum HOMA EDUCANDUS και να λάβετε μέρος στις συζητήσεις που εκεί πραγματοποιούνται για το Λιαντίνη ή το γκρουπ που έχουμε ανοίξει στο face book.


Μαρία Λαμπρίδου

Εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση

και πρώην Ανθυποπλοίαρχος Εμπορικού Ναυτικού





Στη φωτογραφία: Ομάδα των συναδέλφων από το Μαράσλειο που μαζί γνωρίσαμε το Λιαντίνη, το φθινόπωρο του 1992, όταν ανέλαβε στο τμήμα μας, στο Α2 της Γενικής Μετεκπαίδευσης, τη Διδακτική της Γλώσσας. Και όλους μας, άλλον λιγότερο και άλλον περισσότερο, μας άγγιξε ο λόγος του και σηματοδότησε νέους στόχους και στην προσωπική μας ζωή αλλά και ως δασκάλων. Σήμερα πολλοί παλιοί μαθητές του Λιαντίνη υπηρετούν την Παιδεία του τόπου και αρκετοί βρίσκονται και σε θέσεις κλειδιά, άλλοι διευθυντές σχολείων και διευθύνσεων και άλλοι σχολικοί σύμβουλοι.

Ακόμη όμως και όσοι παρέμειναν "απλοί" δάσκαλοι, ηθελημένα αρκετοί και θεωρώντας πως αυτό είναι το ανώτερο μετερίζι για ένα δάσκαλο, προσπαθούν στο μέτρο που τάχθηκε στον καθένα να κάνουν πράξη όσα διδάχτηκαν από το Λιαντίνη. Ένας ολάκερος στρατός του Λιαντίνη που σε δύσκολες για την πατρίδα ώρες, ώρες που εκείνος σοφά είχε προβλέψει από τις αρχές του '90 ότι θα έρθουν, δίνει τη μάχη για μια άλλη Ελλάδα, για μια άλλη παιδεία. Και με γνώμονα το τετράπτυχο του να υπάρχεις Ελληνικός, όπως περιγράφεται στο Προλόγισμα των Ελληνικών του Δημήτρη Λιαντίνη:

«Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση, όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων. Ότι αποθεώνεις την εμορφιά, γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.

Και κυρίως αυτό: ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.»
Είμαστε σίγουροι πως κάποτε η ιστορία της εκπαίδευσης θα καταγράψει και αυτόν το ρόλο του Δημήτρη Λιαντίνη. Την καθοριστική του επίδραση σε πλήθος δασκάλων. Και μέσα απ' αυτούς στην αλλαγή της παιδείας από την παρακμή και τη φθορά προς το μοντέλο της παιδείας της ακμής και το ιδεώδες του εσθλού...


Μικρό δείγμα διδασκαλίας του Λιαντίνη προς τους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του Μαρασλείου, από την επίσκεψη που συνήθιζε να κάνει κάθε χρόνο στην Ακρόπολη:



Παραθέτουμε περιγραφή αυτών των διδασκαλιών στην Ακρόπολη
από τον ίδιο το Δάσκαλό μας
τον αξέχαστο και πολυαγαπημένο μας
Δημήτρη Λιαντίνη:


1995. Ηρώδειο

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

ΟΔΟΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ

Αλλ’ ή πρόσθε θανείν
Ή έπειτα γενέσθαι

Ένα δύο φορές το χρόνο ανεβαίνω στην Ακρόπολη να ξεναγήσω τους μαθητές μου. Όλοι τους είναι φύραμα γόνιμο. Φοιτητές του Αθήνησι, δάσκαλοι μετεκπαιδευόμενοι στο Μαράσλειο και μάχιμοι εκπαιδευτικοί των ΠΕΚ, φυσικοί, μαθηματικοί, βιολόγοι, χημικοί, φιλόλογοι.

Καθώς ανηφορίζουμε Κυριακή πρωί στο Ιερό, είμαστε η Συνοδεία του Διονύσου, που λέει ο ποιητής. Το μεσημέρι πίνουμε το καφεδάκι μας στο Λουμπαρδιάρη και καπνίζουμε και ένα «θανατερό».

Η περιήγηση μας επάνω στο Βράχο δε μοιάζει τόσο σπουδή αρχαιολογική. Περισσότερο είναι μια περιδιάβαση στοχασμού και άσκηση οδύνης. Γίνεται μια πορεία από το ανθρακικό ασβέστιο στο θειϊκό ασβέστιο με όχημα την όξινη βροχή. Καταπώς ορίζει πια η αρειμάνια τεχνολογία μας.

Η ορειβασία αρχίζει από τα μαύρα ρούχα και τα δάκρυα του Ηρώδη του Αττικού για τον πρόωρο χαμό της τρυφερής Ρήγιλλας και το Ωδείο που της έκαμε δώρο.

Προχωρούμε στο μάτι της Ακρόπολης με την ενοχλητική του τσίμπλα, το βάθρο δηλαδή του στρατηγού Αγρίππα που κάποτε ήταν για τους τοτεσινούς έλληνες ό,τι είναι για τους σημερινούς το άγαλμα Τρούμαν μπροστά στο Ωδείο Αθηνών.

Μιλάμε γα τους κίονες του Παρθενώνα και των Προπυλαίων, καθώς και για τις Καρυάτιδες, στην προσπάθεια να φανερωθεί ότι η Ακρόπολη είναι εργολαβία ιωνική, σύλληψη όμως και καταλαμπή δωριέων.

Φιλοσοφούμε ύστερα πάνω στον αισθητικό λόγο της «κλασικής ευθείας» σε αντίθεση προς τις βυζαντινές «κυρτή και κοίλη» και φιλοκαλούμε με τις γεωμετρικές καμπύλες των παραλλήλων που μελέτησε ο μαθηματικός Καραθεοδωρής.Λέμε και άλλα πολλά ή λίγα, η σημασία τους κρέμεται από τον τρόπο όπου θέλει τινας να τα θεωρήσει, καθώς έλεγε ο Σολωμός για τις μάχες του Βοναπάρτη. Έτσι παρατηρούμε λ.χ. τη Λαπιθίδα και τον τορνευτό μηρό της που ταράζει το αίμα του Κενταύρου και τελειώνουμε στο ναό του Μοσχοφόρου και την Κόρη του Ευθυδίκου που την είδε κάποτε ο Ελύτης να κλαίει.

Είναι σεμνή η πομπή μας. Μόνο που σε μια στιγμή, ωσάν φθάνουμε κάτου από τη γαλανή σημαία μας, αρχίζω να τινάζω κατά τη θάλασσα και τα όρη της Αττικής τις βεγγαλικές βλαστήμιες μου. Γιατί εκεί είναι που διαβάζουμε την επιγραφή για το Σάντα και το Γλέζο στην τοιχισμένη πλάκετα.

Λέω τοιχισμένη για να θυμίσω εκείνον τον τουρκόπαπα, τον καταδότη με τους μουτακερέδες, που τον έπιασε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και τον έχτισε ζωντανό στον τοίχο μαζί με τις άλλες πέτρες και τον ασβέστη.

Και βέβαια τίμιε αναγνώστη, που ο Σάντας και ο Γλέζος είναι ήρωες. Γιατί κατέβασαν και ταπείνωσαν τη σημαία των ναζί. Πράξη που δεν είναι μόνο παλικαριά, αλλά κλείνει μέσα της φαντασία ποίησης και υποβολή συμβόλου. Οι Σάντας και Γλέζος αξίζουν να δοξάζονται στα εστεμμένα ηρώα της μνήμης του έθνους.

Έλα όμως σε φόβο ανθρώπου και γνώση θεού και ειπέ μου: τι λογής προβατοκέφαλοι Υβριστές ήσαν εκείνοι που είχαν την ιδέα να πάνε να κρεμάσουν ετούτη την πλακέτα στην Ακρόπολη; Όσο η ίδια η πράξη από τους δράστες υπήρξε στιβαρή, τόσο ο επικαταλογισμός της από τους θαυμαστές στέκεται χυδαίος και λοιδωρία τόπου.

Ακρόπολη είναι αυτή, ελληνάδες μου! Δεν είναι το Ηραίον τείχος, ούτε η Αγορά των αργείων, ούτε το θέατρο της Περγάμου. Εδώ έρχονται ολοχρονίς και ασταμάτητα σκύθες και βουσμάνοι, ιάπωνες και γροιλανδοί, ν’ ανεβούνε και να γονατίσουν. Ωσάν το Ρενάν και την προσευχή του.

Η Ακρόπολη είναι το πνευματικό Κορακαρούμ και το Έβερεστ του Πλανήτη μας. Όσοι έχουν αίσθηση και συναίσθηση και εναίσθηση του τι σημαίνει ν’ ανεβείς εδώ, αυτοί γνωρίζουν πως χρειάζεται να σπαταλήσουν τόση δύναμη ύπαρξης, όσο αντοχή οργανισμού σπατάλησαν οι μετρημένοι ορειβάτες που ανέβηκαν στο Έβερεστ και στο Κορακαρούμ.

Γιατί εδώ, μέσα στη λευκή πέτρα έπηξε η μουσική του κόσμου. Εδώ η γνώση, το μέτρο, η τάξη και ο αγώνας του ανθρώπου ελάβανε το χρίσμα εκείνων των νόμων που υψώνουν τη φύση σε κόσμημα και κόσμο.

Στην Ακρόπολη για μία μόνο φορά ο άνθρωπος και η πράξη του έσωσαν να πηδήξουν από το είδωλο στο παράδειγμα, από το παράδειγμα στο αρχέτυπο, και από το αρχέτυπο στο φυτούργημα. Στο αχνάρι ετούτο τυπώθηκε η σταθερή και ανώλεθρη οδηγία ζωής για όλες τις ερχόμενες φυλές και κάθε μελλοντικό πολιτισμό.

Και από την άλλη μεριά δεν είναι μόνοι οι Σάντας και Γλέζος που ευδοκίμησαν απάνου στην Ακρόπολη. Είναι και άλλοι ήρωες και μάλιστα πολύ ηρωότεροι, εάν η ανδρεία έχει αναβαθμούς.

Εδώ, στον ξύλινο Κουλέ, εκρεουργήθηκε ο πρώτος αθλητής Οδυσσέας Ανδρούτσος. Έπεσε όρθιος ο κακοήθης αλλά μεγαλόψυχος Γκούρας. Και καταπλακώθηκε μέσα στο Ερεχθείο η νεαρή του χήρα. Εκείνη η ασημόβεργα, η φιλντισοκοκαλένια που τη φώναζαν Νταλιάνα.

Εδώ, στις Κάμαρες του Σερπετζέ, ο τίμιος και πικρός Μακρυγιάννης έλαβε τις λαβωματιές του, που όσο έζησε ύστερα τις έφερνε και τις φορούσε στο "σκουληκιασμένο" του σώμα.

Είναι άνδρες επιφανείς, που δεν έδρασαν απλά στην Ακρόπολη, αλλά έπεσαν κιόλας. Και δεν βρέθηκε κανείς ούτε φρόνιμος ούτε παράφρονας να προτείνει να τους χαράξουν γράμματα και επιγραφή πάνω σε τούτο το σεμνό θέμελο του κόσμου.

Στείλτε τον ταχυδρόμο να φωνάξουν τον υπουργό του πολιτισμού και κάθε άλλο τίμιο και πάσχοντα έλληνα και άνθρωπο, για να αφαιρέσουν από το πρόσωπο του Βράχου την επιγραφή αυτή, που στέκεται παράταιρη και περιττή και υπέρογκη.

Είναι ηλιακή κηλίδα, που λένε οι ηλιολόγοι και κρίκος από μπακίρι στο λαιμό της Ελένης...

_________________

Αναδημοσίευση από το φόρουμ HOMA EDUCANDUS (17/12/2008 ) και από ανάρτηση του μέλους ΦΩΤΕΙΝΗ.

Η φωτογραφία του Λιαντίνη στο Ηρώδειο είναι προσφορά της κ. Νικολίτσας Λιαντίνη προς το ιστολόγιο ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, το πρώτο ιστολόγιο που είχαμε ανοίξει ως μαθητές του Λιαντίνη για εκείνον.

2 σχόλια:

  1. Γεια σας.

    Ήθελα να αρχίσω να διαβάσω μερικά πράγματα, μα η δομή του μέσου δυστυχώς με δυσκολεύει αφάνταστα. Πιστεύω πως οφείλετε να βελτιώσετε την παρουσίαση λίγο. Εάν ενδιαφέρεστε για μερικά σχόλιο, επικοινωνήστε απλά.

    Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε ζητώντας να αλλάξουμε τη δομή του μέσου... Εξηγήστε μας αν θέλετε πιο απλά τι είναι αυτό που σας δυσκολεύει και μάλιστα αφάνταστα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Έλληνες θα ειπεί...






Να μαζεύονται οι φίλοι, να πίνουν κρασί και να τραγουδάνε...

Προβολές σελίδων τον προηγούμενο μήνα