Μα ακριβώς για τούτο! Γιατί αγνάντια στην ακατάσχετη φλυαρία και τον άμετρο λόγο των πολλών, εκείνος μας άφησε λέξεις λίγες μα στίλβουσες, όμοια από διαλεχτό τσαμπί σταφύλι απαστράπτουσες ρόγες. Κάθε μία και πετράδι πολύτιμο. Σαν και αυτές που με καμάρι επιδεικνύει στον ξένο επισκέπτη, ως γέννημα θρέμμα του αμπελιού του αλλά και απόκτημα περισσής φροντίδας από τα δικά του χέρια. Στα πάρεργά του ναι, ασχολήθηκε και με τους κήπους. Καθόλου δε μας ξεγέλασε σε κείνο το δωρικό βιογραφικό της Γκέμμας του. Η γη και τα έργα της κατείχαν ξέχωρη θέση στην καρδιά του, αλλά και στο νου του. (1 )
Ο Λιαντίνης... ο Δημήτρης Λιαντίνης, ο άνθρωπος που ήξερε να κοιτάζει τα αστέρια μα πατώντας γερά στη γη. Ο ελληνοέλληνας Δημήτρης Λιαντίνης, που βάδισε τη ζωή του επί ξυρού ακμής, μετρώντας την και ζυγίζοντας ακριβά το λόγο των αρχαίων προγόνων από τη μια και τη γνώση της σημερινής επιστήμης από την άλλη. Τη σοφία του παρελθόντος μα και τα μελλούμενα - αυτά που μόνο οι θεοί γνωρίζουν και εκ των ανθρώπων αισθάνονται μονάχα οι σοφοί. (2 ) Και ο Δημήτρης Λιαντίνης υπήρξε σοφός. Η είδηση η σημερινή το αποδεικνύει ακόμη μια φορά... αν και ειλικρινά δε γνωρίζω πώς θα αντιδρούσε ο Δημήτρης Λιαντίνης διαβάζοντας τα μαντάτα του τύπου:
ΡΟΥΚΕΤΑ ΑΠΟ ΗΠΑ, ΑΓΑΛΜΑ Η ΝΤΟΡΑ
Ψυχρολουσία για την κυβέρνηση αποτελεί το κείμενο της ετήσιας Εκθεσης Ανθρώπινων Δικαιωμάτων για τη χώρα μας, το οποίο δημοσιοποιήθηκε χθες από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, την ώρα μάλιστα που η Ντ. Μπακογιάννη είχε συνομιλίες με τη Χ. Κλίντον περί της... στρατηγικής συνεργασίας των δύο χωρών και της νέας αφετηρίας στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Στην έκθεση προβάλλεται ιδιαίτερα αρνητική εικόνα για την Ελλάδα με ειδικές αναφορές στην κυβερνητική διαφθορά, με αιχμή το σκάνδαλο Βατοπεδίου και την υπόθεση Κεφαλογιάννη, ενώ περιγράφεται με μελανά χρώματα η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές και στην Ελληνική Αστυνομία.
ΠΗΓΗ ΕΘΝΟΣ
Δεν ξέρω και δε θέλω να υποθέσω πώς θα αντιδρούσε ο Λιαντίνης στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης - έστω και αν γνωρίζουμε όλοι όσα έχει πει για τη σημερινή Ελλάδα και έχει καταγγείλει με ιδιαίτερα καυστικό ύφος. Ξέρω όμως και πρέπει όλοι να θυμόμαστε και τι είπε για την Αμέρικα, τόσα και τέτοια που να θυμίζουν και να τεκμηριώνουν στην προκειμένη περίπτωση των μύδρων εξ Αμερικής τη σοφή παροιμία του λαού μας:
Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα!
Είναι αλήθεια πως μόλις διάβασα την είδηση, μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι... Όχι πως δεν ξέρω τα χάλια της χώρας μου. Μα ακριβώς γι' αυτό. Επειδή ξέρω και γνωρίζω. Και δεν ξεχνώ το λόγο που δάκρυσε τον εθνικό ποιητή: "Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις." Η Ελλάδα, η Ελλαδίτσα μας... που κάθε τρεις και λίγο μας κάνει να ντρεπόμαστε και να δακρύζουμε αλλά και η Ελλάδα της Φωτονερόπετρας, (3 ) το αστέρι το άπεφθο στο αγλαό στερέωμα. Η Εβραιοελλάδα του σήμερα και η Ελλαδοελλάδα του χθες, κατά τους ορισμούς του Λιαντίνη. (4 )
"... η νεότερη Ελλάδα είχε παίξει πια τη ζαριά της στο Ρουβίκωνα. Είχε πάρει το δρόμο της. Τη στράτα του κακού και της ανεμοζάλης. Η Ελλαδοελλάδα αποσύρθηκε πικραμένη και περήφανη. Και άφηκε την Εβραιοελλάδα να ξερογλείφεται σα μαϊμού απάνου στη σκηνή του καραγκιόζη:
Γεια σου, μάνα μου Ελλάς, είμαι κλεφτοφουκαράς.
Η σμαρδή και φαναριώτικη πολιτική στον Αγώνα, με Μαυροκορδάτο και Κωλέττη και παπάδες, θα περάσει ύστερα, και θα δώσει το ρυθμό και τον τόνο της στην πολιτική ιστορία της "νεότερης Ελλάς".
Φατρίες, κομματισμός, αρριβισμός, βουλευτοτσιφλικάδικα, το αγγλόφιλο, το γαλλόφιλο, το ρωσόφιλο. Πολιτική του ρουσφετιού και της ασυδοσίας, δουλοφροσύνη, λεονταρισμοί, απαξία, ιδιοτέλεια. Ό,τι ανθίζει πια, κι ό,τι καρπίζει σήμερα στη χώρα. Νούλες και κουλούρηδες, χάχηδες και σάκηδες, ντόρες και ντορήδες. Περάστε κόσμε."
Δέκα χρόνια και βάλε πέρασαν από τότε που το μολυβάκι του Λιαντίνη χάραζε τούτα τα λόγια στην κόλλα... Για τις ντόρες και τους ντορήδες , τη δουλοφροσύνη και όλο το κακό συναπάντημα της σημερινής Ελλάδας. Και κοίτα πως ο λόγος του ο ξεχασμένος έρχεται σήμερα να μας μαστιγώσει. Βάλε με νου σου να είχε συμβεί το ακριβώς αντίθετο και θα καταλάβεις. Να ερχόταν -λέει- εδώ η νέα σιδηρά κυρία της Αμέρικας, η περιώνυμη κ. Χίλαρι Κλίντον, επισκέπτρια και συνομιλήτρια της ελληνικής κυβέρνησης, κι εμείς την ίδια μέρα να βγάζαμε πόρισμα και έκθεση για της δικής της πατρίδας τα εγκλήματα σε βάρος του ανθρώπου. Ή τουλάχιστον να αφήναμε να βγει ο λαός μας στους δρόμους και να διαδηλώσει την αγανάκτησή του για τις δολοφονίες τόσων λαών από το μακρύ χέρι της Αμερικής...
Αστείο, ε; Γιατί καλά θυμόμαστε όλοι τι έγινε στην Αθήνα σαν ήρθε κάποτε ο σύζυγος της κυρίας και πάλαι ποτέ πρόεδρος της Αμερικής. Τότε που ακόμη και η Βουλή των Ελλήνων και το γραφείο του Πρωθυπουργού της χώρας ελέγχθηκαν από το FBI και τη CIA. (5 ) Για να μην κινδυνεύσει ποιος; Εκείνος που σκόρπισε το θάνατο στη Γιουγκοσλαβία... (6 ) Ο τότε πλανητάρχης Μπιλ Κλίντον! Ναι, γεια! Αυτόν που σαν ήρθε στην Αθήνα το Νοέμβρη του 1999, αναβλήθηκαν ως και οι συναυλίες του μεγάρου μουσικής για να προστατευτεί η πολύτιμη ζωούλα του. (7 ) Ενώ λίγους μήνες νωρίτερα με τις δικές του διαταγές χάνονταν εκατοντάδες αθώες ζωούλες στα Βαλκάνια. Τα γεγονότα εκείνης της επίσκεψης του αντρούλη της κυρίας Κλίντον στην Αθήνα, τα περιγράφει εύστοχα ένα άρθρο του Ριζοσπάστη εκείνης της εποχής με τον χαρακτηριστικό τίτλο: Αδούλωτος λαός. Από κει και το μικρό απόσπασμα που αποτυπώνει τι έγινε εκείνη τη μέρα στην Αθήνα:
Τα δηλητηριώδη αέρια, το κυνηγητό, οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί είναι παρεπόμενα της πρώτης αμαρτίας που αμφισβήτησε στην πράξη την παράνομη κυβερνητική απόφαση. Η διπλωματική, γι' αυτούς, ασυλία της αμερικάνικης πρεσβείας πρέπει να απλώνεται κατά το δοκούν σε μερικά χιλιόμετρα. Εχοντας απολέσει κάθε σχέση με το μαχόμενο λαϊκό κίνημα, το βλέπουν μέσα από την κλειδαρότρυπα ενός δημοκρατικού εφησυχασμού.
Γι' αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που βάναυσα παραβιάστηκαν κατά την επίσκεψη Κλίντον στην Αθήνα, η Αμερική δε διαμαρτυρήθηκε ποτέ. Και καμιά έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν τα καυτηρίασε. Ούτε τότε που εκείνος κυβερνούσε, ούτε τώρα που η σύζυγός του προΐσταται του Στέιτ Ντιπάρτμεντ... Γιατί τέτοια είναι η δημοκρατία της Αμέρικας. Και τέτοια τα ανθρώπινα δικαιώματα που αναγνωρίζει... Και τέτοια τα ιδανικά και οι αξίες των Αμερικάνων. Όπως ακριβώς τα περιέγραψε μια δεκαετία και βάλε... ο Δημήτρης Λιαντίνης:
Έφηβος γέρων εβδομήντα τέσσερω χρονώ ο Φρόυντ μπήκε στον πειρασμό να επιχειρήσει μια κριτική του πολιτισμού της Αμέρικας. Τελικά απέφυγε να το κάμει. Για να μη δώσει την εντύπωση ότι στην κριτική του μεταχειρίζεται αμερικάνικες μεθόδους. Ich will nicht den Eindruck hervorrufen, είπε, als wollte ich mich selbst amerikanischer Methoden bedienen. Όχι δηλαδή δικαστής και εισαγγελέας, αλλά ούτε μάρτυρας και ακροατής σε τέτοιο δικαστήριο.
Τι θά 'γραφε άραγε στη λαγαρή του γλώσσα, και με το σταράτο χαρακτήρα της γραφής του; Χωρίς τη "λειτουργία του ονείρου" του, θα δοκιμάσω να ονειρευτώ την προβληματική του.
Η Αμερική σήμερα, με τη μπακιρένια λάμψη του βίου και του πολιτισμού της, είναι η Ρώμη της εποχής του Βαλεριανού και του Ηλιογάβαλου.
Ο πρόεδρος της Αμέρικας σήμερα, ο πλανητάρχης όπως τον λένε μετά την περεστρόικα των μπολσεβίκων, είναι ο καίσαρας στην ίδια εποχή της Ρώμης. Μια εποχή, δηλαδή, που το κύριο γνώρισμά της ήτανε η άκρα ακράτεια ούρων και κοπράνων.
Οι αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες σήμερα, που στο φανερό δορυφορούν την Αμέρικα αλλά στο κρυφό φιλούν το χέρι που δεν ημπορούν να δαγκάσουν, είναι οι πιο ζωτικές επαρχίες της Ρώμης στην εποχή του Βαλεριανού και του Ηλιογάβαλου, που συνουσιαζότανε μέσα στα ιερά των ναών με τη μάνα του. Τη "γριά Ιοκάστη", όπως την εγιουχάιζε στο Κολοσσαίο η πλέμπα της Ρώμης. Ήγουν:
Γερμανία επαρχία Μακεδονίας, Ρωσία επαρχία Ακουϊτάνιας, Ιαπωνία επαρχία Αφρικής, Βρεττανία επαρχία Σικελίας και Κρήτης, Ιταλία επαρχία Κοίλης Συρίας και Παλαιστίνης, Γαλλία επαρχία Ασίας, Ολλανδία επαρχία Αιγύπτου, Σουηδία επαρχία Αχαΐας και διάταζε ανάλογα, όσο να βρεις όλους τους παράλληλους βίους των σημαντικών εθνών του ΟΗΕ με τις είκοσι πέντε συγκλητικές και αυτοκρατορικές επαρχίες της Ρώμης.
Και η πόλη Σινσιννάτη της Αμέρικας φέρνει το όνομα του αστραφτερού Κιγκινάτου. Στέμμα χωρίς κεφάλι.
Και οι πόλεις Ίτακα και Άθενς της Αμέρικα σήμερα φέρνουν το όνομα της Ιθάκης και των Αθηνών της παλαιάς Ελλάδας. Κιονόκρανα στο φωταγωγό της πολυκατοικίας.
Για τους πληθυσμούς και τα σχολειά της Αμέρικας σήμερα η πολιτική ιστορία του ανθρώπου αρχίζει με το Τζέφερσον. Και η ιστορία της φιλοσοφίας ξεκινά με το Τζων Λοκ. Μα ποιες μωρές παρθένες είπανε ότι τα δέντρα χρειάζονται τις ρίζες, και θεμέλια τα σπίτια;
Στα 1992 η Αμέρικα γιόρτασε με επισημότητα τα δυόμισυ χιλιάδες χρόνια της δημοκρατίας του ανθρώπινου γένους, με την ήρεμη συνείδηση ότι μόνη αυτή είναι ο απαραχάρακτος συνεχιστής του νου και των έργων του Σόλωνα και του Κλεισθένη.
Αλλά σε ποιες "κύρβεις" του δήμου της Αθήνας, και σε ποιες ελεγείες του Σόλωνα διαβάσανε οι αμερικανοί ότι δημοκρατία σημαίνει να πίνεις μαζί με τα βαμπύρ το αίμα των λαών της γης, και από πάνω να υποχρεώνεις τα σκελετωμένα έθνη να σου λένε και "σπολάτη";
Σήμερα οι κακές γλώσσες της στατιστικής μας λένε ότι τα απορρίμματα της Αμέρικας θα φτάνανε να θρέψουν ολόκληρη την πειναλέα Αφρική. Ότι ένας μέσος αστός της Αμέρικας σπαταλάει αγαθά ζωής, που αν ζούσε στην εποχή του Σόλωνα θα χρειάζουνταν πεντακόσιοι δέκα δούλοι να δουλεύουνε από ήλιο σε ήλιο για να τα παραγάγουν. Ότι ο κάθε αμερικανός εξοδεύει ενέργεια για τετρακόσιους ινδούς.
Όλα ετούτα θα ήσαν κατανοητά, και έγκριτα ίσως, εάν δεν υπήρχε εκείνο το αμείλικτο άρθρο στον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ, που ορίζει ότι όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη είναι ίσοι, και δικαιούνται τα ίδια δικαιώματα. Και εάν οι αμερικανοί δεν έπαιζαν το ρόλο του κοινωνικού παιδονόμου για την τήρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων από τα κράτη της Οικουμένης.
Κάθε μέρα κόβεται ένα μικρό δάσος από δέντρα και τυπώνουνται τα φύλλα των Τάιμς της Νέας Υόρκης. Για να διαβάζουν οι εναλφάβητοι αμερικανοί τι; Κίτρινη πληροφόρηση, ανία του καθημερινού, προπαγάνδα, διαφήμιση, αποκριάτικο μασκαραλίκι της αλήθειας. Και γνώση του τύπου: οι φιλισταίοι της Παλαιάς Διαθήκης ήσαν έλληνες, και ο Άι - Γιάννης ο Νηστικός φιλόσοφος.
Στα πανεπιστήμια της Αμέρικας σήμερα εκείνοι που κατά πλειονότητα σπουδάζουν κλασικές επιστήμες είναι οι επιρρεπείς στον ουρανισμό και στην ομοφυλοφιλία. Γιατί στην κλασική Ελλάδα, έτσι λένε και έτσι μαθαίνουν αυτά τα ξουράφια στην έρευνα του Θουκυδίδη και του Αισχύλου, η κύρια επίδοση και η κύρια καλλιέργεια ήταν το πνεύμα των κιναίδων και των αρσενοκοιτών.
Στα γραφεία κηδειών της Αμέρικας σήμερα κάποιοι "υψηλοί" πελάτες πληρώνουν μυθικά ποσά για να ενοικιάσουν, εν κρυφώ και παραβύστω, ωραία κορίτσια στο φέρετρο προκειμένου να ικανοποιήσουν τις νεκροφιλικές τους διαστροφές. Περίλυποι οι νεκροθάφτες φορούν τα λευκά τους χειρόκτια και εξηγούν στις πενθούσες οικογένειες ότι η άτυχη νέα τους φυλάγεται ακόμη στο ψυγείο σε λίστα αναμονής ενταφιασμού.
Και μία ντιρεκτίβα των κέντρων απόφασης στην Αμέρικα σήμερα, που φροντίζουν μαζί με τις ακτίνες του Αγάλματος της Ελευθερίας να σκορπίζεται στις πέντε ηπείρους και στους πέντε ωκεανούς, ορίζει ότι όλα τα έθνη της γης βαραίνουν το ίδιο βάρος στη ζυγαριά των αξιών και της ποιότητας, ανεξάρτητα από την ιστορική κληρονομιά και την πνευματική παράδοση που συνοδεύει το καθένα.
Ελλάδα του Ομήρου και Ουγκάντα του χθες, για παράδειγμα 1 - 1. Γαλλία του Ρουσσώ και του Ροβεσπιέρου και Φιννοτουρκομογγόλοι 2 - 2. Ρωσία του θωρηκτού Ποτέμκιν και φαλαινοθηρικά της Αλάσκας 3 - 3. Ιαπωνία Αμέρικα; Περλ Χάρμπορ και Ναγκασάκι. Ποιος Αρμαγεδώνας προόδου ισοπέδωσε στην τοπογραφία της ιστορίας όρη και λόφους, Νείλους και ρύακες, Νεκρά θάλασσα και Έρημη Χώρα;
Ο πολιτισμός της Αμέρικας σήμερα διαπλάθει μαζικούς αριθμούς ανθρώπων απανταχού του πλανήτη με "δείκτη ύπαρξης" τόσο βλαμμένο και τόσο βλαπτικό για το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων, που αναγκάζεσαι να παραδεχθείς ότι τέτοιοι άνθρωποι σαν κοινωνικές μονάδες υπολείπουνται συντριπτικά σε σύγκριση με τα αθώα μικρά ζώα. Αιτία που αρκεί να ερμηνέψει το παράλογο φαινόμενο της εποχής, ν' αγαπούν πολλοί ένα σκύλο ή μια οικόσιτη μαϊμού περισσότερο από τους ανθρώπους.
Η Αμέρικα σήμερα στην ιστορία του ανθρώπου καταγράφει μία επιδημία λέπρας απάνου στο δέρμα της γης. Η αρρώστια της είναι η ψυχολογική αθλιότητα των μαζών, όπως την ονόμασε ο Φρόυντ. Das psychologische Elend der Massen.
Τέτοια βαριά πανούκλα κανείς δεν ημπορεί να προβλέψει, πώς θα τελειώσει. Όσο σοφός και νά 'ναι. Και όσο και να ταράζει την ακοή του η βουή των πλησιαζόντων γεγονότων, που είπε ο Απολλώνιος Τυανέας και ο Καβάφης. Ο πρώτος στον καιρό του Πλούταρχου, και ο δεύτερος στον καιρό του Νίτσε. Των δύο σπουδαίων ανδρών, που κήρυξαν το θάνατο του θεού στην ιστορία.
Τη χιλιόχρονη και παντοδύναμη Ρώμη του Βαλεριανού και του Ηλιογάβαλου την ξεθεμέλιωσαν τέσσερες άνθρωποι. Ο Ιησούς, ο Παύλος, ο Πέτρος, η Μαρία. Άοπλοι όλοι, και ανίδεοι για το πού τράβαγαν την ιστορία. Μαζί με τη Ρώμη όμως καταποντίστηκε και ολόκληρη η Αρχαιότητα. Η Antike.
Τι θα καταποντίσει την τραγική στην άτη και στην τύφλα της Αμέρικα σήμερα με τις πλούσιες επαρχίες δορυφόρους της, συνεργούς στο παγκόσμιο έγκλημα; Θρησκευτικό, οικολογικό, πυρηνικό, σάψη οκνηρίας και αποζώωσης, η αδικία τους που σωρεύεται γενεές τώρα στους αδύνατους, η ηλεκτρονική ασυδοσία, aids, δρόγες; Ή;
Όποιο και νά 'ναι το εργαλείο μετριέται έλασσον. Γιατί το μείζον είναι ότι μαζί με την Αμέρικα θα καταβουλιάξει ολόκληρος ο πολιτισμός του πλανήτη.
Ο καλός θεός όταν βρέχει, βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Και ο αγνός κεραυνός με τον οίακα όταν χτυπά, χτυπά αδιάκριτα κυπαρίσσια, στάνες, και βοσκούς. Και τον τάφο του Μαβίλη στο Δρίσκο.
Πάνου από τις πολιτείες μας έρχεται ο θάνατος μ' ένα δρεπάνι πελώριο και κοφτερό, ίδια η μήνη του φεγγαριού. Μ' εκείνην την άρπην καρχαρόδοντα του Ησίοδου. Που έκοψε τα γεννητικά μόρια του θεού Ουρανού. Τα αίματα που στάξανε στη γης, εγέννησαν τις Ερινύες.
Δημήτρης Λιαντίνης, Γκέμμα, σελ. 209 - 213
Τα είπε ο Λιαντίνης για την Αμέρικα... πάνε δέκα χρόνια και βάλε από τότε. Μα ποιος κατάλαβε τι είπε; Όχι τουλάχιστον εκείνοι που πήγαν ως εκεί - αντιπρόσωποι της χώρας του Ομήρου, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη... Και κάθισαν χαμογελαστοί και άκουγαν να τους κατηγορούν για τα σημερινά κατάντια μας. Ποιοι; Οι ίδιοι που τα προκάλεσαν και συνεχίζουν να τα προκαλούν. Οι ίδιοι που ασελγούν ασύστολα στα ανθρώπινα δικαιώματα ολόκληρων λαών σε όλη τη γη... Γιατί τέτοιοι είναι σήμερα οι πολιτικοί. Με το ίδιο ακριβώς προφίλ που είδαμε να τους σκιαγραφεί παραπάνω ο Λιαντίνης. Και δυστυχώς και με τα ίδια ονόματα... Για ντόρες και ντορήδες μίλαγε τότε ο Δημήτρης Λιαντίνης. Και ντορήδες λέμε τα άλογα θυμίζω. Τα μη έχοντα λόγο και νου και συνείδηση...
Πού και πώς θα λήξει αυτό το σκηνικό της κατρακύλας και της κατολίσθησης όλων των αξιών; Ακόμη και ο Λιαντίνης επιφυλάχθηκε να δώσει απάντηση - όσο σοφός και αν ήταν. Και όσο και αν τάραζε την ακοή του το ίδιο βουητό των πλησιαζόντων γεγονότων που ομολόγησε ο Απολλώνιος Τυανέας και ο Καβάφης...
Εκείνος τουλάχιστον όμως δε στάθηκε χάχας μπρος στη Νέα Ρώμη και την επιδημία της λέπρας της. Το δακρυσμένο γέλιο του Ομήρου κράτησε. Και με την πίκρα αυτή, το κώνειο πες, αποχώρησε καταγγέλοντας το έγκλημα. Γιατί ο Λιαντίνης ήταν ένας γνήσιος έλληνας και απόγονος του Ομήρου. Ένας ελληνοέλληνας και όχι το αμπλάκημα του σημερινού νεοέλληνα, του ελληνοεβραίου...
Και όσοι έλληνες θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε, δεν μπορεί παρά σήμερα να αισθανόμαστε βαθιά οδύνη για την προσβολή που δεχτήκαμε. Δεν μπορεί παρά να δακρύζουμε από πόνο. Και όχι να γελάνε ως και τα αυτιά μας την ώρα που μας τα τραβάνε - ποιοι; οι φονιάδες των λαών! γιατί; που παραβιάσαμε λέει εμείς τα ανθρώπινα δικαιώματα ...
Πού η λεβεντιά η ελληνική εκείνη την ώρα; Να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο και να γυρίσεις πίσω στην πατρίδα σου; Καταγγέλλοντας όχι το ψέμα μα την υποκρισία. Όχι τη συκοφαντία μα την έλλειψη μέτρου - έστω και με τη ρήση του Ευαγγελίου:
Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.
Έστω και έτσι. Με την ίδια κλίμακα αξιών που υποτίθεται πρεσβεύουν και οι μεν και οι δε. Ούτε καν αυτό δεν είδαμε. Και ούτε και περιμέναμε να το δούμε. Όχι τουλάχιστον από εκείνους που λίγους βδομάδες νωρίτερα μπροστά στην εκατόμβη των νεκρών της Γάζας δε βρήκαν ούτε λέξη καταδίκης των ενόχων και εξίσωσαν θύτες και θύματα. (8 ) Έτσι, για να επαληθεύσουν για μια ακόμη φορά το Λιαντίνη. Και τη γοερή φωνή διαμαρτυρίας του που ξεχάσαμε τον έλληνα και παριστάνουμε δήθεν τους χριστιανούς. Μα ούτε καν αυτό δεν είμαστε. Προκάλυμμα και πρόσχημα είναι ο χριστιανισμός. Στην πράξη καλά κρατεί εκείνο που συνέτριψε αιώνες πριν τη Ρώμη, ο εβραϊσμός. Αυτός κινεί τα νήματα και εδώ και διεθνώς. Ο πολιτισμός και η κουλτούρα των εβραίων... Έχει άραγε νόημα να προσθέσω την επισήμανση του Λιαντίνη:
[...] ο μέγας και ο βαθύς εβραίικος πολιτισμός - δεν ειρωνεύομαι, κυριολεκτώ - μέσα από τη χριστιανική του μετάλλαξη, κι αυτή πια δεν είναι ούτε μεγάλη ούτε βαθιά, πέρασε ως το μυελό των οστών και στη διπλή σπείρα του DNA όλων των νεοελλήνων.
Ένα μόνο δε γνωρίζουν. Ότι ο σπουδαίος αυτός πολιτισμός είναι εντελώς αντίθετος με τον πολιτισμό της κλασικής Ελλάδας. Το αρνί και ο λύκος.
[...] Οι νεοέλληνες εκρατήσαμε το σχήμα μόνο από τους έλληνες. Η μάζα όμως, το m που λένε οι φυσικοί, είναι καθαρά εβραίικη. (9 )
Και είναι και αυτό, το τελευταίο, που σήμερα μας έκανε να θυμηθούμε το Λιαντίνη. Το απέξω έλληνες και από μέσα εβραίοι. Διότι είναι ο Λιαντίνης που με το έργο του ανέλυσε σε όλη του την έκταση το φαινόμενο, όχι μόνο στη Γκέμμα μα και στα Ελληνικά του, τονίζοντας τη ρήση του Τσιρώνη: "Σ' αυτό τον κόσμο θά 'σαι ή έλληνας ή εβραίος." (10 ) καθώς και στο Νηφομανή όπου και δίνει την ιστορική εξέλιξη και την πορεία της μετάλλαξης, της αφελλήνισης του ελληνισμού. (11 ) Το πρόβλημα, όπως πολύ εύστοχα το θέτει στο κύκνειο άσμα του ο Λιαντίνης, είναι η σμίξη των αντιθέτων. Η αντίφαση:
Οι νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι ούτε όνοι, ούτε όνισσες ούτε φοράδες. Είμαστε μούλοι. Δηλαδή μουλάρια. Και τα μουλάρια δε γεννούν.
Ότι οι νεοέλληνες είμαστε ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής: ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σα να είμαστε εβραίοι.
Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας.
Αυτή ακριβώς η αντίφαση και η πόλωση και η αντινομία είναι το σαράκι που κατατρώγει τις σάρκες μας εδώ και αιώνες. Αν αυτή η αντίφαση δε λυθεί, αν δεν καταφέρουμε ο λόγος του Λιαντίνη να φτάσει ως και τον τελευταίο έλληνα και να γίνει κτήμα μας και γνώση και βεβαίως και πράξη, μην περιμένουμε ο κατήφορος της χώρας να σταματήσει. Η πορεία δυστυχώς προς την καταστροφή - την ολοκληρωτική καταστροφή - είναι προδιαγεγραμμένη.
Κι αν το έργο του Λιαντίνη είναι χρυσάφι είναι ακριβώς για τούτο. Και για τίποτε άλλο. Είναι η σύγκρουση δύο πολιτισμών. Του ενός που οδηγεί στο σκοτάδι και του άλλου που έχει κιόλας αποδείξει πως μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο - όχι μόνο τους κατοίκους της δικής μας χώρας - στο φως και στην αλήθεια. Αυτή και η χρυσή του οδηγία. Ο άνθρωπος πώς μπορεί να ξαναγίνει Άνθρωπος.
Εκεί και τότε - σε ένα τέτοιο πολιτισμό, ελληνικό - θα έχει νόημα και ο όρος ανθρώπινα δικαιώματα. Στη σημερινή παράκρουση και τον παραλογισμό τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το ύπατο ψέμα - το συγκαλυμμένο και συμπυκνωμένο στη δήθεν χριστιανική αγάπη - που οι ισχυροί της γης θα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν για να προωθήσουν τα σχέδιά τους. Όπως τώρα οι αμερικάνοι...
______________________
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. Δ. Λιαντίνη, Τα Ελληνικά, σελ. 113: "Και με την ευκαιρία, λέω πως ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί τις προσφωνήσεις Λογιότατε, Εντιμότατε, Γενναιότατε, Σεβασμιότατε, Εξοχότατε, αφήνω εκείνο το δύσοσμο Μεγαλειότατε, δεν τις απηύθυνε ποτέ του κάποιος στο γεωργό, στο βοσκό, στο θαλασσινό, στο χτίστη. Και η απορία αυτή έγινε βαθύ σκοτάδι για μένα, όταν διάβασα γραμμένο στον Αιμίλιο του Ρουσσώ, πως η ευγενικότερη απ' όλες τις ανθρώπινες ασχολίες είναι η Γεωργική τέχνη."
2. Κ. Καβάφη, "Σοφοί δε προσιόντων"
3. Για τη Φωτονερόπετρα δες στο Νηφομανή του Δ. Λιαντίνη, σελ. 83
4. Ελλαδοελλάδα και Εβραιοελλάδα: Κεφάλαιο "Ο Ελληνοέλληνας" στη Γκέμμα του Δ. Λιαντίνη, σελ. 103 και ιδιαίτερα σελ. 123. Δες επίσης για τον ελληνικό ελληνισμό στο Νηφομανή του ιδίου σελ. 97
5. Εφημερίδα Ριζοσπάστης, 11 Αυγούστου 1999, σελ. 3
6. Εφημερίδα Ριζοσπάστης, 10 Αυγούστου 1999, πρώτη σελίδα
7. Εφημερίδα Ριζοσπάστης
8. Εφημερίδα Ριζοσπάστης
9. Δ. Λιαντίνη, Γκέμμα, σελ. 115 - 116
10. Δ. Λιαντίνη, Τα Ελληνικά, "Ελληνοχριστιανική Αγωγή", σελ. 139 - 157
11. Δ. Λιαντίνη, Ο Νηφομανής, σελ. 89
__________________________
- ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ - ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΑΡΧΙΚΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ 26/2/2009
ΟΙ ΛΕΙΜΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου