Περίεργες αναφορές για το Λιαντίνη στο ίντερνετ

Όταν ο Δημήτρης Λιαντίνης έφυγε, την 1η Ιουνίου 1998, ίσως και καμία αναφορά στο διαδίκτυο να μην υπήρχε για εκείνον... Σήμερα, σχεδόν δώδεκα χρόνια μετά, τα μηχανάκια αναζήτησης στο λήμμα Λιαντίνης βγάζουν αμέτρητες χιλιάδες καταχωρήσεις.

Μάλιστα, κατά έναν περίεργο τρόπο βγαίνει επιτέλους πρώτο το HOMA EDUCANDUS, το φόρουμ που με αφορμή το αγαπημένο μας βιβλίο του Λιαντίνη, το HOMO EDUCANDUS, έχουμε εδώ και δύο χρόνια ανοίξει. Ίσως και γιατί στα χρόνια αυτά έχουμε ανεβάσει αμέτρητο υλικό για το Δάσκαλο.

Βγάζουν όμως τα μηχανάκια και περίεργες καταχωρήσεις... Κι ευτυχώς έχουμε τον καλό μας άγγελο να παρακολουθεί συστηματικά το παραμικρό που θα γραφτεί στο ίντερνετ για το Λιαντίνη και να μας ενημερώνει αμέσως.

Έτσι και πριν λίγους μήνες μας ενημέρωσε για την ύπαρξη ενός πολύ παράξενου βίντεο:

Η βεντέτα του Λιαντίνη! Μάλιστα...

Ποιος το ανέβασε το βίντεο; Άγνωστον.

Το παρακολουθείς και βρίσκεις αρκετές αναφορές στο έργο του, σε πιάνει ακόμη και συγκίνηση. Όμως η σκηνοθεσία προβληματίζει. Ο άγνωστος σκηνοθέτης με τις προεκτάσεις που δίνει, πως δόθηκε εντολή να πεθάνει ο Λιαντίνης γιατί ήταν επικίνδυνος με όσα έλεγε, είναι λογικό να προκαλεί απορίες. Τι θέλησε με αυτό το βίντεο ο άγνωστος σκηνοθέτης να επιτύχει;

Να δημιουργήσει ένα μύθο γύρω από το Λιαντίνη;

Να οικειοποιηθεί προς ίδιον όφελος τη φιλοσοφία του Λιαντίνη και να εκμεταλλευτεί το θρύλο του για δικές του σκοπιμότητες;

Να κοινοποιήσει έμμεσα τυχόν στοιχεία και πληροφορίες που διαθέτει; Σε όλα πάει ο νους μας αφού το αίνιγμα του Λιαντίνη παραμένει άλυτο. Λογικό δεν είναι;

Χτες όμως, όταν ο καλός μας άγγελος και πάλι μας έστειλε μέιλ με νέες πληροφορίες, ανησυχήσαμε πραγματικά:

http://erepublic-hellas-em.blogspot.com/2010/01/liantini.html

Δείτε μόνοι σας και θα καταλάβετε το γιατί...

Δείτε έναν "Λιαντίνη" να μιλά στο διαδίκτυο, χωρίς αυτή τη φορά να μεταχειρίζεται αποσπάσματα από το έργο του Λιαντίνη. Αυτός ο "Λιαντίνης" λέει τα δικά του. Ας μην επαναλάβουμε καν τι.

Μόνο τη θλίψη μας θα εκφράσουμε. Γιατί ο καθένας αυθαίρετα παίρνει το όνομα Λιαντίνης ή και Liantinis και τον παριστάνει στο διαδίκτυο, συνεχίζοντας χρόνια τώρα ένα καρναβάλι με άγνωστους ενίοτε στόχους αλλά με κοινή συνισταμένη τη δημιουργία μιας γραφικής φιγούρας που ουδεμία σχέση έχει με το Λιαντίνη που εμείς γνωρίσαμε.

Άλλος "σερβίρει" έναν Λιαντίνη αρχαιόπληκτο, άλλος - όπως τώρα - εθνικόφρονα, άλλος τον θέλει μέλος της ομάδας Ε, άλλοι τον στέλνουν ακόμη πιο μακριά, σε πύλες ανεξήγητες και δε συμμαζεύεται.

Σημασία δεν έχει να ψάξει κανείς μήπως και υπάρχει το παραμικρό ίχνος αλήθειας σε όλα αυτά. Γιατί πολύ απλά έρχονται σε αντίθεση με τη φιλοσοφία που έχει ο ίδιος ο Λιαντίνης καταθέσει στο επίσημο συγγραφικό του έργο. Και συγκεκριμένα με την περίφημη οδηγία του Νίτσε:

«Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ’ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας.»

(Τα Ελληνικά, σελ. 75 )

Οδηγία που υιοθέτησε και ο Λιαντίνης, όχι μόνο αναφέροντάς την σε αρκετά σημεία του έργου του, μα και σφυρηλατώντας το ιδεώδες του εσθλού.

«Η λέξη εσθλός έχοντας τη ρίζα της στο ρήμα ειμί σημαίνει εκείνον που είναι. Εκείνον που υπάρχει έξω από τις μεταβλητές του γίγνεσθαι, τις συνθήκες της ροής και τους όρους της κύκλησης.

Ό,τι του ανθρώπου μένει αλώβητο από τη φθορά, μακρυά από τα θέσμια και τις συμβατικότητες της λογικής και της επινόησης, σ’ ένα συντονισμό με το μόνιμα μόνιμο και σε μια διομολόγηση με την αφθαρσία, ό,τι σώζει σταθερά τη διαλεκτική της πράξης μας με την ανώλεθρη μοίρα του όντος, αυτό είναι το εσθλό. Και τούτο κάνει τον άνθρωπο εσθλό.

Εσθλός είναι ο αληθινός, ο πραγματικός, ο όντας με την παρμενίδεια σημασία του όρου.»

Homo educandus : Φιλοσοφία τής αγωγής (1984) (σελ. 108)

Αυτά όμως που παρατηρούμε να συμβαίνουν στο διαδίκτυο θυμίζουν τις διαδικασίες που ακολουθούν οι θρησκείες και οι λογής οπαδοί... Ο Λιαντίνης όμως ούτε με τις θρησκείες τα πήγαινε καλά ούτε και με τους οπαδούς κάθε είδους. Γι' αυτό και έζησε ΕΡΗΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΣ.

Η επανάσταση του Λιαντίνη δε γίνεται με τις μάζες. Η συνείδηση είναι ο δικός της τόπος. Και είναι διαδικασία προσωπική και εσωτερική.

Όπως δεν έχει σχέση ο Λιαντίνης με μεταφυσικές. Η σκέψη του εδράζεται στη θετική επιστήμη και η φιλοσοφική του θεωρία προαπαιτεί το πείραμα και την απόδειξη. Γιατί ο Λιαντίνης είναι έλληνας, ελληνοέλληνας:

«Οι έλληνες οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην παρατήρηση και στη νόηση, ενώ οι χριστιανοί οικοδόμησαν ένα κόσμο που στηρίζεται στην υπόθεση και στη φαντασία.

Η παρατήρηση των ελλήνων είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε πάντα να βεβαιώνεται πρακτικά από τα συμβαίνοντα στη φύση, και πάντα να αποδεικνύεται χειροπιαστά από το πείραμα στο εργαστήριο. …Αντίθετα η υπόθεση των χριστιανών είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε μένει αναπόδειχτη. …Ποτέ και κανείς δεν είδε ένα νεκρό να ξανανεβαίνει στο φως, και να βγάζει λόγο για τον Παράδεισο και την Κόλαση. …

Πιο απλά, οι έλληνες ξεκινούν από τη φύση και το ορατό. Το όργανο της μελέτης τους είναι η λογική. … Αντίθετα οι χριστιανοί ξεκινούν από την ψυχή και το αόρατο. Το όργανο της μελέτης τους είναι η φαντασία και το συναίσθημα. …

Ξεκινώντας από τις αφετηρίες της παρατήρησης και της φαντασίας βρίσκουμε και εξηγούμε, γιατί η μέθοδος των ελλήνων οδήγησε στην επιστήμη, και γιατί ο τρόπος των χριστιανών οδήγησε στη θρησκεία.

Και παρά πέρα, βρίσκουμε και εξηγούμε, γιατί το κριτήριο της επιστήμης είναι η πειραματική απόδειξη της γνώσης και στη συνέχεια η αναγκαστική αποδοχή της από κάθε φρόνιμο άνθρωπο, ενώ το γνώρισμα της θρησκείας είναι «η εξ αποκαλύψεως αλήθεια» και το «δόγμα». Όροι που για την επιστήμη δεν έχουνε νόημα. …

Γράφει λοιπόν ο Ντα Βίντσι: καμία έρευνα δεν ημπορεί να ονομασθεί επιστήμη, όταν δεν κατακυρώνεται από τη μαθηματική απόδειξη.»

(Δημήτρη Λιαντίνη«Τα Ελληνικά» σελ. 149 – 151 )

Γι' αυτό και ο δρόμος να ακολουθήσει κανείς το Λιαντίνη δεν είναι να γίνει οπαδός του. Ούτε να ξεχειλίζει από ανόητους συναισθηματισμούς του τύπου: "Τια το Λιαντίνη ρε γ.....!!!"

Είναι ο δρόμος της λογικής. Ο δρόμος της αυτοπραγμάτωσης. Της διαρκούς μελέτης αλλά και της συνεχούς πράξης.

«Εν αρχή ην η πράξις»!

(Ελληνικά, σελ. 46)

Μπορείς το Λιαντίνη να τον μελετάς. Μπορείς να διδάσκεσαι απ' αυτόν. Όχι όμως να τον μιμείσαι.

«Εγώ τραβάω το δρόμο εκείνο που είπε ο Χριστούλης: Ει τις εθέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω στο σταυρό αυτού και ακολουθείτω μοι».

Αυτό λέγει ο Λιαντίνης. Και αυτό ζητάει από μας. Ας τον ακούσουμε τον ίδιο, να θυμηθούμε τι ακριβώς είπε και να σταματήσουμε να τον περνάμε για άλλον:

Liantinis Thriskei...

Και ό,τι εδώ λέγει για το Χριστό, τα ίδια ισχύουν και για το Λιαντίνη... Δεν ήρθε ο Λιαντίνης να σώσει τον κόσμο. Και δε θυσιάστηκε για το παχύ άντερο του καθενός μας. Το δικό μας σταυρό θα πρέπει να σηκώσουμε. Και το δικό μας Γολγοθά να ανεβούμε. Με βασικό ζητούμενο τον πόνο για τα νέα παιδιά. Και τη νέα αγωγή... αυτή που χρειάζεται για να ξαναγίνει ο κόσμος ανθρώπινος. Και ο άνθρωπος, άνθρωπος φυσικός. Ούτε υπάνθρωπος και παλιάνθρωπος ούτε υπεράνθρωπος. Στα μέτρα που τον έπλασε η φύση, έτσι τον θέλει τον άνθρωπο ο Λιαντίνης.

Η ρίζα της λέξης αρετή, από το αραρίσκειν, δηλώνει την προσαρμογή της πράξης του ανθρώπου στο μέτρο του νόμου της φύσης. (Εφόσον η ειλικρίνεια έχει σχέση με την αλήθεια, και όλοι γνωρίζουμε πως είναι το ίδιο πράγμα, γίνεται αμέσως φανερός ο δεσμός της αρετής με την αλήθεια.)

Δημήτρης Λιαντίνης, Ο Νηφομανής, σελ. 69

Αυτός ο άνθρωπος και αυτός ο κόσμος του Λιαντίνη, ο γεμάτος φως και αλήθεια, τι σχέση έχουν με βεντέτες και άλλα μέτωπα;

Βεβαίως ο καθένας από μας είναι ελεύθερος να επιλέγει και να ακολουθεί το δικό του δρόμο. Αυθαίρετα όμως ας μη βαφτίζουμε το δικό μας δρόμο: Λιαντίνη.

Και ας σταματήσουμε πια να παριστάνουμε τους Λιαντίνηδες. Οι απόκριες τελείωσαν...