Δε θα μιλήσουμε σήμερα για το έργο του. Τη μέρα αυτή θυμάται κανείς τον άνθρωπο. Και τον άνθρωπο Θεοδωρακόπουλο εμείς δεν τον γνωρίσαμε από κοντά. Γνωρίσαμε μόνο ένα μαθητή του. Που στάθηκε για μας ο καλύτερος δάσκαλος. Το Δημήτρη Λιαντίνη. Και είναι τούτη η γνωριμία που απλώνει ένα αόρατο δεσμό για τον άνθρωπο που έμαθε γράμματα στο δάσκαλό μας. Και βέβαια αισθήματα σεβασμού ιδιαίτερα στη μνήμη του.
Το ότι ο Θεοδωρακόπουλος υπήρξε δάσκαλος του Λιαντίνη το πληροφορηθήκαμε πρόσφατα. Και συγκεκριμένα από τις σελίδες ενός λογοτεχνικού βιβλίου, γραμμένου δια χειρός ενός ακόμη μαθητή του, του Βασίλη Αναγνωστόπουλου, το "Καπέλα στο Πέλαγος".
Εκεί διαβάσαμε και την πληροφορία και εκεί γνωρίσαμε για το ανθρώπινο δράμα του μεγάλου φιλοσόφου. Σας το μεταφέρουμε με τα λόγια του φοιτητή του:
"Πριν από δυο χρόνια από αυτό το γεγονός μάθαμε ότι είχε αυτοκτονήσει και ο μοναχογιός, φοιτητής της Φυσικομαθηματικής Σχολής, του καθηγητή μας Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου. Έτσι εξηγιόταν η διάχυτη μελαγχολία στο πρόσωπο και στα μεγάλα μάτια του καθηγητή μας. Ποτέ δε γέλασε, ποτέ δεν αστειεύτηκε. Λίγους μήνες πριν, έλεγαν, είχε χάσει τη γυναίκα του, και παρ' όλα αυτά βρήκε τη δύναμη να βγάλει επικήδειο στο θάνατο του παιδιού του.
"Εκεί που θα πας, αγγελούδι μου, θα βρεις τη μανούλα σου να σε περιμένει, δε θα 'σαι μοναχό. Και θα με περιμένετε και οι δυο μαζί... Καλό ταξίδι..."
Από τα στοιχεία του βιβλίου συμπεραίνουμε ότι ο θάνατος του παιδιού του συνέβη στα 1962. Ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος έφυγε για να συναντήσει τους αγαπημένους του, στα 1981. Σαν σήμερα... Είκοσι σχεδόν χρόνια δίχως να γελά και δίχως να αστειεύεται... Πώς περνά έτσι η ζωή; Πώς αντέχεται;
Σίγουρα ο θάνατος για τον άνθρωπο αυτό θα ήταν μια λύτρωση.
Αιωνία του η μνήμη. Από μας που δεν τον γνωρίσαμε. Για εκείνον που δεν άφησε πίσω του παιδιά για να τον μνημονεύουν. Για τους δασκάλους παιδιά τους είναι και οι μαθητές τους... και οι μαθητές των μαθητών τους. Κι εμείς με αυτό το σεβασμό και την αγάπη θυμόμαστε σήμερα το μεγάλο δάσκαλο, τον Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο.
- ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ HOMA EDUCANDUS Από κει αναδημοσιεύουμε χαρακτηριστικό απόσπασμα:
"Θυμίζω ότι για ΧΑΣΜΑ ΣΕΙΣΜΟΥ ο Δημήτρης Λιαντίνης τιμήθηκε με το Α΄ βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Και αξίζει να προσθέσω μια σημαντική λεπτομέρεια. Την περίοδο αυτή Γενικός Γραμματέας της Ακαδημίας Αθηνών είναι ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος. Ο ίδιος μάλιστα όχι μόνο συνέταξε τη σχετική έκθεση αλλά και την ανέγνωσε κατά την πανηγυρική συνεδρία, στις 28 Δεκεμβρίου 1978.
Αυτονόητο είναι πως διάβασε και το βραβευόμενο έργο... Και όταν πια αποκαλύφθηκαν τα στοιχεία του νικητή, θυμίζω στο σημείο αυτό ότι η συμμετοχή έγινε με ψευδώνυμα και μόνο όταν αποφασίστηκε η απονομή του βραβείου έγιναν φανερά και τα πραγματικά στοιχεία του συγγραφέα, ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος θα ένιωσε την ικανοποίηση όχι μόνο του δασκάλου που βλέπει την επιτυχία του χτεσινού του μαθητή αλλά και το ιδιαίτερο συναίσθημα της καλώς εννοούμενης περηφάνιας για την κοινή τους καταγωγή από τη Λακεδαίμονα.
Με όσα το βιβλίο του Αναγνωστόπουλου μας αποκάλυψε για το προσωπικό δράμα του φιλοσόφου, θέλω να πιστεύω ότι η στιγμή αυτή αποτέλεσε ένα διάλειμμα γνήσιας χαράς στην τόσο πικραμένη ζωή του. Μακάρι όλοι οι μαθητές τέτοιες χαρές να προσφέρουν στους δασκάλους τους. Την επιβεβαίωση της συνέχειας... Πως η δάδα συνεχίζει την πορεία για τα όμορφα έργα του ανθρώπου. Και η γη, η κάθε γη, δίχως ανόητους τοπικισμούς, συνεχίζει το ωραίο της τραγούδι από γενιά σε γενιά."
____________________________
21/2/2010 ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αναδημοσίευση από το blog ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ. Συμπτωματικά η αρχική ανάρτηση έγινε ακριβώς σαν σήμερα, αλλά δυο χρόνια πριν, το 2008. Για το λόγο αυτό και διορθώσαμε στο κείμενο τα χρόνια που έχουν περάσει από το θάνατο του Θεοδωρακόπουλου.
ΟΙ ΛΕΙΜΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου