Το τελευταίο καταφύγιο του Λιαντίνη
Της ΛΙΑΝΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/08/2005
Ένας μικρός Ταΰγετος στήθηκε το περασμένο Σάββατο (Σ.Σ. επομένως στις 20 Αυγούστου 2005) στις Κεχριές Κορινθίας. Η αυλαία στη μυστηριώδη υπόθεση του θανάτου του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη έπεσε πριν από μία εβδομάδα, όταν η χήρα του, Νικολίτσα Λιαντίνη, τέλεσε εκεί την ταφή του.
Την προηγουμένη, είχε παραλάβει μόνη της τη σορό από τον ιατροδικαστή Φίλιππο Κουτσαύτη, αφού είχε πλέον ταυτοποιηθεί το DNA.
Η ταφή τελέστηκε χωρίς να είναι παρόντα τα αδέλφια του καθηγητή -τα οποία και δεν γνωρίζουν το παραμικρό- ή κάποιος άλλος από το περιβάλλον του. Γιατί όμως, αφού η τελευταία του επιθυμία ήταν να τον κάψουν (σ.σ. το γράμμα προς την κόρη του πριν εξαφανιστεί, τελείωνε: «Να φροντίσεις με τη μανούλα και τον Διγενή να με κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης) αυτό δεν έγινε σεβαστό; Σύμφωνα με πληροφορίες από το στενό περιβάλλον του καθηγητή, που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, το σώμα του ήταν σε τέτοια κατάσταση που η καύση ήταν αδύνατη.
Αυτό που δημιουργεί πολλά ερωτήματα είναι το πότε πέθανε ο Λιαντίνης. Ο ιατροδικαστής δεν κατέληξε σε κάποιο ακριβές συμπέρασμα, διότι οι συνθήκες στον Ταΰγετο, όπου βρέθηκε το πτώμα τον περασμένο Ιούλιο (υψόμετρο, χιόνια κ.λπ.), δεν βοηθούν. Ενα ακόμη στοιχείο που περιπλέκει την κατάσταση και κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι ο Λιαντίνης δεν προέβη αμέσως στην αυτοχειρία, είναι ένα ποτήρι που βρέθηκε δίπλα του. Πρόκειται για ένα μπλε κρυστάλλινο «προσωπικό» ποτήρι που είχε στο σπίτι του στην Κηφισιά και το οποίο «εξαφανίστηκε» μυστηριωδώς από εκεί μετά την εξαφάνιση του ιδίου.
Η ακριβής αιτία θανάτου δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί. Παρ' όλο που στη σπηλιά βρέθηκαν τρεις άδειες ταμπλέτες γνωστού υπνωτικού, το συγγενικό του περιβάλλον θεωρεί μάλλον απίθανο να «έφυγε» με αυτόν τον τρόπο. Τα τοξικολογικά ευρήματα έχουν σταλεί στη Θεσσαλονίκη και τα αποτελέσματα αναμένονται σε δύο μήνες.
Εκτός από το ποτήρι βρέθηκαν δίπλα στον Λιαντίνη ένα νάιλον που μέσα είχε τα γυαλιά του, μια ελληνική σημαία και δύο βιβλία του. Μέσα σε ένα από αυτά, την «Γκέμμα», στη σελίδα 170 βρέθηκε και ένα εντελώς προσωπικό γράμμα προς τη γυναίκα του, το οποίο αρχίζει: «Λου μου, τώρα να μη με χαιρετάς γιατί δεν χαίρομαι...» και τελειώνει «να ζήσεις χαρούμενη και να συλλογάς τα χρόνια...».
Όσον αφορά τον τάφο, πρόκειται για ένα... ασυνήθιστο μνημείο. Είναι μια κατασκευή από πετρώματα που μεταφέρθηκαν από τον Ταΰγετο και ποταμίσιες λευκές πέτρες (σ.σ. έλεγε στο γράμμα προς τη Διοτίμα «παντρεύτηκα τον ποταμό και τον άνεμο»). Η δε μαρμάρινη στήλη που έχει τοποθετηθεί στο κέντρο είχε ανευρεθεί στο παρελθόν από τον καθηγητή στον κήπο του εξοχικού του στις Κεχριές. Επάνω η κ. Νικολίτσα Λιαντίνη χάραξε τα εξής: ΣΗΜΑ (που σημαίνει τάφος) Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ 1942-2005. Από κάτω υπάρχουν οι δύο τελευταίες λέξεις της Γκέμμας, «...έζησα την αλήθεια», με τον γραφικό χαρακτήρα του καθηγητή.
ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ:
http://web.archive.org/web/20101204133306/archive.enet.gr/online/online_hprint?&id=74792920
ΟΙ ΛΕΙΜΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου