Στη γλώσσα που κομίζει η μεγάλη Τέχνη ο άνθρωπος θωρεί δυνατά το κλάσμα της τρομερής κόψης. Στη Δευτέρα Παρουσία του Μιχαήλ Αγγέλου στα πόδια του Ναζωραίου που γρικάει το απόλυτο μηδέν σε καθαρούς βαθμούς ποιότητας και ανασυντάσσει το σύμπαν στέκεται ο Βαρθολομαίος. Εκείνο τον είπανε άγιο. Όχι στην προσκύνηση της θρησκευτικής αναλαμπής, αλλά στο ζωντανό φως του Μιχαήλ Αγγέλου είναι που το δέρας του σώματός του μπορεί και ανεμίζει στα χέρια του. Έχει μέσα στις κυκλικές φωτοσκιάσεις της Τέχνης συντελεστεί η Δευτέρα Παρουσία. Άλλως, η Όγδοη Ημέρα. Αλλά πριν ο πόνος και ο καημός. Η εκδορά και η άρνηση. Η απουσία και το πριν το τέλος, τέλος. Το μετά το αρχέτυπο, παράδειγμα.
«Το κορμί μου του Λινού γδαρμένο κρέμεται
στο κατάρτι του μεσονυχτιού»
Οι Ώρες των Άστρων, σ. 24
Το ποίημα «Αιγεύς», γραμμένο και ξαναγραμμένο σκόπιμα, όχι από την αυτοκτονική πλευρά του ανυπόμονου πατέρα, αλλά από οπουδήποτε είναι δυνατό να βλέπεις «το χρυσάφι μέσα στο νερό» (Γκέμμα, σ. 160) δηλαδή το ναυάγιο μες τη θάλασσα, έρχεται να αποκηρύξει το αναμενόμενο, την ασπρόμαυρη ανάγνωση, όπου με άσπρο σημαίνεται η χαρά και με μαύρο η λύπη. Εκεί που με άλλα λόγια λέει ο Ελύτης:
« Μόνος, όχι εγώ, προσωπίδες δεν άρμοσα
τη χαρά και τη θλίψη πίσω μου έριξα»
Άξιον Εστί, Δ΄
ο Λιαντίνης θα σμιλέψει:
«Σαν ανδρικού κορμού το τρίτο πόδι
τόσον αβόλετη εστάθη
η εντολή να μην αμελή-
σουν, αν πρέπει,
νʼ αλλάξουν τα μαύρα ιστία.»
Οι Ώρες των Άστρων, σ. 82
Δεν είναι ούτε ο Μινώταυρος ούτε ο πατέρας, αλλά η παρουσία της Αριάδνης που μεταρσιώνει το εν αινίγματι «τρίτο πόδι» του άφαντου Οιδίποδα στο τρίτο πόδι του φαλλού. Το κομμένο ρήμα «αμελή-σουν» φροντίζει μέσα από την ηρακλείτεια αντίφαση να δώσει λύση, πόρο, πέρασμα στη «ρότα του τρόπου του» (Γκέμμα, σ. 46). Είναι λοιπόν η Αριάδνη εκείνη που περιμένει στην ακτή, διότι αλλιώς ο Θησέας δεν θα γύριζε. Γιʼ αυτό και δεν έχει σημασία η πτώση του πατέρα, που εδώ λειτουργεί πιότερο ως σεξπηρικό φάντασμα, αλλά η μυστική αναστροφή των έσωθεν ιστίων, το «νεκρό γουρούνι του φόβου» που θα ξεβράσει το «γκαστρωμένο πέλαγος» (Οι Ώρες των Άστρων, σ. 81). Κανείς, σχεδόν, δεν θα το αντιληφθεί. Την περιπαικτική εικονολογία του έρωτα θα τονίσει η δεύτερη μορφική έκταση του ποιήματος, σε άλλους μετρικούς τονισμούς:
«Από την Αττική έως την έρμη Κρήτη
έπαιζε με τους Τρίτωνες η Αμφιτρίτη»
Οι Ώρες των Άστρων, σ. 83
Για να απαντήσουμε στο αίνιγμα του τόπου θα γυρίσουμε στην αρχή:
« Ένα καράβι βουλιάζει στην στεριά
και του δρυμού τα ζουλάπια
ξεστράτισαν στου πελάου τις ορεινές
γιδοπατιές».
Οι Ώρες των Άστρων, σ. 24
______________
- Αναδημοσίευση από ανάρτηση του χρήστη Αλέξανδρου Ζ. στο φόρουμ HOMA EDUCANDUS. Τη συνέχεια των διαλόγων σχετικά με την ανάρτηση αυτή, μπορείτε να τη διαβάσετε κάνοντας κλικ ΕΔΩ.
ΟΙ ΛΕΙΜΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου