Καθαρό τον είχε το Χριστούλη μέσα του

Ολοκάθαρο... έτσι τον είχε το Χριστούλη μέσα του ο Δημήτρης Λιαντίνης. Έτσι έλεγε...

Μια φράση περίεργη και άλλο τόσο σημαντική αφού προέρχεται από τον ίδιο άνθρωπο που έγραψε:

Η έρευνα του ανθρώπου για το θεό είναι κεφάλαιο και ιδιοχτησία της φιλοσοφίας και της επιστήμης, και όχι της θρησκείας. (ΓΚΕΜΜΑ, 9)

Ο ίδιος όμως έγραψε και:

«Αχ! κυρ Αλέξανδρε. Φαρμάκι το κρασάκι σου. Ίδιο εκείνο το ξίδι που δοκίμασες, πρωί και εκδρομή, στο ταβερνάκι του Κοκκιναρά. Κι απέ, σηκώθηκες, αμίλητος, έφυγες και άφηκες σύξυλους τους καλεστάδες σου. Καθώς ξεμάκραινες, καβάλα στο γαϊδουράκι του αγωγιάτη, ήσουν πολύ θλιμμένος. Ίδιος ένας μεγαλοπαρασκευϊάτικος Χριστός.» (Τα Ελληνικά, σελ. 61)

Όπως έγραψε και δεκάδες άλλες αναφορές στον Ιησού. Ειδικά στο κεφάλαιο Νέκυια της Γκέμμας...

Αυτά όμως τα γνωρίζουν όλοι όσοι ενδιαφέρονται για το Λιαντίνη. Κι ο καθένας μπορεί να τα βρει στα βιβλία του. Εμείς σήμερα, μέρα που είναι, θα σας προσφέρουμε ένα ανέκδοτο κείμενο του Δασκάλου. Είναι μια έκθεση μαθητική που μετρά μισό αιώνα... Τότε που ο νεαρός Δημήτρης Νικολακάκος και μετέπειτα πανεπιστημιακός δάσκαλος Λιαντίνης, φοιτούσε στο γυμνάσιο.

Παραθέτουμε εδώ μόνο την πρώτη σελίδα του χειρογράφου που μας απέστειλε η σύζυγός του κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη και την οποία ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την τεράστια αγάπη της και τη στήριξή της στις βιβλιογραφικές μας μελέτες στο έργο του μεγάλου στοχαστή Δημήτρη Λιαντίνη.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της έκθεσης του Δημήτρη Λιαντίνη, κάντε κλικ στην εικόνα του παραπάνω εγγράφου.

Ο Ναζωραίος αποτέλεσε μεγάλο σημείο αναφοράς για το Λιαντίνη όπως γράψαμε και παραπάνω. Κι αξίζει κανείς να κάνει ιδιαίτερη μελέτη γύρω από τη σχέση του Λιαντίνη με τον Ιησού. Θυμίζουμε ότι ανάλογη μαθητική του έκθεση είχαμε δημοσιεύσει και τα Χριστούγεννα.

Γέννηση, θάνατος... Δυο έννοιες που κράτησαν το Λιαντίνη σε επίμονη αναζήτηση ολοζωής. Σήμερα όμως οι άνθρωποι γιορτάζουν την ανάσταση κι εμείς που δε συμμεριζόμαστε πίστες θρησκευτικές σε μετά θάνατο ζωή, δηλώνοντας το σεβασμό μας και μόνο προς τη παράδοση του λαού μας να χαίρεται και να γιορτάζει τη μέρα τούτη, ευχόμαστε σε όλους Χρόνια Πολλά.

Εξάλλου και ο ίδιος ο Δάσκαλος τιμούσε και γιόρταζε τις μέρες αυτές. Ιδιαίτερα θα θυμίσουμε εκείνο το μακρινό Πάσχα των φοιτητικών του χρόνων που βρέθηκε με την παρέα των συμφοιτητών και φίλων του στην Κωνσταντινούπολη. Αναφορές σχετικές μπορεί κανείς να βρει στο βιβλίο του στενού του φίλου, Βασίλη Αναγνωστόπουλου, "Καπέλα στο Πέλαγος":

"Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη με επίσκεψη στον Πατριάρχη και στα Πριγκιπόνησα. Δώδεκα μέρες με 1200 δρχ. Δηλώσεις συμμετοχής στον Γιάννη Παπαδημητρίου."

Έτσι ανέφερε η ανακοίνωση στη σχολή, στη Φιλοσοφική της Αθήνας, εκείνο το Φλεβάρη του 1963...

"Τι λες; Το αποφασίζουμε; Είναι ευκαιρία.
Εγώ δε μίλησα. Έμεινα σκεφτικός.
Έλα, μην το σκέφτεσαι πολύ, συνέχισε ο Μίμης.
Θα βρεθεί κάποιος τρόπος και θα εξοικονομήσουμε τα χρήματα....

Γρήγορα συνήλθαμε και τ' αφήσαμε το ζήτημα για άλλη μέρα. Ο Μίμης ήταν επίμονος και πειστικός όταν επεδίωκε κάτι. Έτσι ήξερα. Θα επανέλθει. ..."

Βασίλης Αναγνωστόπουλος, ό.π., σελ. 300 - 301

Και φυσικά επανήλθε. Γιατί έτσι ήταν ο Μίμης... ο Δημήτρης Λιαντίνης δηλαδή, που τότε Μίμη τον φώναζαν οι φίλοι του. Η λύση για τα χρήματα βρέθηκε μέσω των αδερφών του καθενός τους και το ταξίδι στην Πόλη πραγματοποιήθηκε.

Από εκείνο το Πάσχα και η ακόλουθη ανέκδοτη φωτογραφία των δύο φίλων, προσφορά και πάλι της κ. Λιαντίνη:

Ο Λιαντίνης κοιτάει μπροστά... Ο φίλος κοιτάει το Λιαντίνη. Ίδια ακόμη τον "κοιτά" αλλά και διαμαρτύρεται:

"Μισώ τον Εμπεδοκλή, τον Ακραγαντίνο
που βάφτισε το θάνατό του στη λάβα της Αίτνας.
Και τον Οιδίποδα μισώ, τον Αθηναίο,
που αυτοθέλητα κι αυτός,
έτσι τυφλός,
αγωνίστηκε στις χαράδρες του Κιθαιρώνα.

Τους μισώ
κι όσο ζω η καρδιά μου θα κλαίει
γιατί στάθηκαν μοιραίοι
στην απόφαση του φίλου μου
να χαράξει το δικό του "ορειπορικό",
τη δική του ανάβαση στον Ταΰγετο.

Α, υμνημένο και θείο βουνό!
Πώς μπορώ να σ' αντικρίζω
και να μη σπαράζει η ψυχή μου;

Το βλέμμα μας πληγωμένο ελάφι
βολοδέρνει στις πλάνες ρωγμές σου,
στη νεφέλη της βαριάς αναπνοής σου!"

Βασίλης Αναγνωστόπουλος (Καπέλα στο Πέλαγος, σελ. 302)

Έτσι μιλάνε όσοι γνώρισαν το Λιαντίνη και μοιράστηκαν μαζί του το πνευματικό του μεγαλείο. Φρόνιμα και μετρημένα και με λύπη. Κι αξίζει κανείς να λαμβάνει υπόψη πολύ σοβαρά την άποψή τους. Όσο και αν θαυμάζει το Λιαντίνη και όσο και αν πολεμά να δεχτεί τη δική του απόφαση να φύγει τόσο γρήγορα από κοντά μας.

Δέκα χρόνια από τότε και το αίνιγμα εξακολουθεί να μας βασανίζει. Και απαντήσεις εύκολες δεν υπάρχουν ακόμη... Σήμερα όμως, μέρα που είναι, δεν μπορούμε να μην τον θυμόμαστε. Και να μη του στέλνουμε την αγάπη μας. Με σεβασμό και ευγνωμοσύνη για όσα μας πρόσφερε. Με όσα μας δίδαξε όταν τον είχαμε κοντά μας και με όσα μας έβγαλε σε στράτα ατέλειωτη να ψάχνουμε από τη μέρα που έφυγε.

Κι από την παλιά μαθητική του έκθεση διαλέγουμε ως επίλογο:

"Ο νους του ανθρώπου σταματά και η όρασίς του τυφλωμένη δεν δύναται να ιδεί καθαρά τον φαεινόν αυτόν σταθμόν, όστις απαυγάζει του βίου του και επιλάμπει περισσότερον, από κάθε άλλη πράξιν εις τας (αφθάστους) σελίδας της ιστορίας του."

Ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε να δούμε καθαρά... Χωρίς να τυφλώνονται τα μάτια μας. Και να βρούμε τις μεγάλες αλήθειες του που τόσο αντιστέκονται στην έρευνά μας. Ως τότε μας μένει να αναζητούμε σε κάθε νέο στοιχείο απαντήσεις στο μεγάλο αίνιγμα...

Μόνο έτσι ελπίζουμε πως θα έρθει η μέρα να πούμε κι εμείς:

"Καθαρό τον έχουμε το Λιαντίνη μέσα μας!"

_________

• Η φράση "Καθαρό τον έχω το Χριστούλη μέσα μου" είναι από το βίντεο της τελευταίας διδασκαλίας του Λιαντίνη στο Μαράσλειο που μπορείτε να το δείτε στο blog ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ - ΒΙΝΤΕΟΘΗΚΗ.