Ο Λιαντίνης για τις μελλοντικές γενιές

Θα 'ρθει μία εποχή που κάποιες γενεές θα πληρώσουν ακριβά αυτά τα οφέλη που έχουμε εμείς και αντλούμε σήμερα...

Ο Λιαντίνης τα λέει αυτά πριν καν φτάσει το 2000. Σε κάποια από τις διδασκαλίες του.

Σήμερα ο λόγος του μοιάζει προφητικός αλλά και μαστίγιο κατά κάποιο τρόπο της αδιαφορίας που δείξαμε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...

Την 1η Ιουνίου 1998 ο Δημήτρης Λιαντίνης έφυγε. Στο γράμμα που άφησε στο παιδί του τόνισε:

Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει.

Παραθέτουμε και αντίγραφο από το αυθεντικό χειρόγραφο του Λιαντίνη:

Τα ίδια όμως είχε ο Λιαντίνης δημοσιεύσει και στα βιβλία του. Τόσο στη Γκέμμα, στο κύκνειο άσμα, όσο και σε άλλα που είχαν κυκλοφορήσει χρόνια πριν την εξαφάνισή του.

"Το τρίτο βιβλίο του, που δεν πρόφταξε να γράψει ο Εμπεδοκλής, ήθελε να φέρνει τον τίτλο "Τελλούριον". Γραφή ταπεινή. Για πράγματα απλά. Ήθελε να ειπεί για τα νουκλεόνια. Για τους επαγγελματίες επαναστάτες, όπως τους έκραζε ο Βλαδίμηρος Ουλιάνωφ. Και ο Τσε Γκεβάρα. Ήθελε να εξηγήσει στα παιδιά εκείνη την αρχαία του πρόταση,

ότι φυσικώς και αδιδάκτως το ζώον φεύγει με την

αλγηδόνα, διώκει δε την ηδονήν.

Που, γιατί δεν την κατανόησαν οι άνθρωποι και οι δάσκαλοι, θα γίνει η αιτία να καταστραφεί από τον πλανήτη ο homo sapiens.

Ήθελε, δηλαδή, να εξηγήσει ότι είναι χρεία να μαθαίνουμε το παιδί στα σχολειά να αντιμάχεται τη φυσική του τάση προς την ευκολία και τον ευδαιμονισμό. Ότι η χρυσή οδηγία κάθε αγωγής κλείνεται στην πρόταση: η ζωή μας είναι υπόθεση δύσκολη και τραχιά. Απέναντι σε κάθε χαρά που δοκιμάζουμε, στέκεται αναγκαία μια ισόποση λύπη. Ο άνθρωπος που δεν πληρώνει την κάθε ηδονή του με ίση ποσότητα αλγηδόνα, ζει μια ζωή αφύσικη. Δηλαδή ψεύτικη ως τη ρίζα της. Και ότι θα ρθει η μέρα, ο dies irae που λέγανε, που αυτή την ψευτιά θα την πληρώσει με τον αφανισμό του από τον πλανήτη μας. Αλλίμονο σε κείνες τις δυόμισυ γενεές που θα τους λάχει το λαχνί.

Ήθελε λοιπόν να ειπεί για τα αδρόνια και τα νουκλεόνια, και για το πώς πεθαίνει ένα αστέρι. Πώς ξαναγίνεται δηλαδή πολύ λαμπερό, πολύ νέο (super nova).

Δεν πρόφταξε. Δεν θέλησε να προφτάξει."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ, 144 - 145

Κι αν αυτά τα λέει στο κύκνειο άσμα του, τη Γκέμμα, που κυκλοφόρησε λίγες εβδομάδες μόνο πριν εκείνος εξαφανιστεί, δείτε τι έγραφε και στο προηγούμενο βιβλίο του, Τα Ελληνικά, που εκδόθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του 90:

"Σήμερα μία μυλόπετρα πλακώνει την παιδεία των παιδιών μας. Ένας βραχνάς γράφει το παρόν μίζερο, και διαγράφει απαίσιο το μέλλον της χώρας.

Γιατί η αγωγή των νέων είναι κακή. Και η αγωγή των νέων είναι το θεμέλιο της πολιτείας. Και κρίνει τη σωτηρία και την ικμάδα της από το Α ως το Ψ. Αφήνω σκόπιμα έξω τα Έκτορος λύτρα, γιατί εκεί ο χαλασμός και ο θρήνος είναι μέγας.

Η παιδεία των νέων είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας ιωδίου για το μέλλον των λαών. Επένδυση πιο ασφαλή για προοπτική μακρόπνοη δεν πρόκειται να βρεις. Την αλήθεια αυτή τη λαλούν και την κράζουν από τους νόμους του Λυκούργου μέχρι τους χάρτες του ΟΗΕ. Όμως της δικής μας παιδείας το αίμα έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας.

Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους. Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες. και ίσως ίσως γκιλοτίνες στις πλατέες. Να σταυρωθεί το κακό και να πάψει η βασκανία.

Από τον καιρό του Σχινά και του Μαυροκορδάτου μας βαραίνει ο σοφολογιότατος και ο φαναριώτης. Το δίκαιο του μέλλοντος όμως χρειάζεται πολλούς δικαστές σαν τον Τερτσέτη τίμιους. Και σαν τον Πολυζωίδη. Για να εξαλειφθούν κάποτε οι αιτίες της δίκης του Κολοκοτρώνη."

Δ. Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σελ. 117

Τα ίδια και στα άλλα του βιβλία. Επί δεκαετίες ο Δημήτρης Λιαντίνης υποφέρει βλέποντας το έγκλημα σε βάρος των νέων γενεών. Δεν τον απασχολεί μόνο η Ελλάδα, ο Λιαντίνης νοιάζεται για τον άνθρωπο. Καταγγέλλει τους πολεμοκάπηλους, καταγγέλλει αυτούς που καταστρέφουν τον πλανήτη Γη, καταγγέλλει το ψέμα και την υποκρισία. Και τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ της αλήθειας που προέρχεται από τη φύση, της ηθικής που πηγάζει από τη γνώση, της αποθέωσης της εμορφιάς και της αγάπης στον άνθρωπο. Πώς αλλιώς, ρωτάει, ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα στο σύμπαν.

Αυτή η αγάπη ρυθμίζει τα βήματα του Λιαντίνη. Το χρέος στον άνθρωπο, το χρέος στο νέο άνθρωπο. Ο Λιαντίνης είναι Δάσκαλος και δεν μπορεί να μη θέτει ως προτεραιότητα τους νέους, τα παιδιά. Τουλάχιστον να γλιτώσουν αυτά.

Είναι τόση και τέτοια η αγάπη του για τους νέους που η λύπη για όσα τους καταστρέφουν το μέλλον συσσωρεύεται μέρα τη μέρα και στο τέλος δίνει τη μεγάλη έκρηξη. Τη διαμαρτυρία του με τρόπο τέτοιο που άλλος ποτέ δεν έδωσε. Είναι το έργο που άφησε, είναι οι διδασκαλίες που έκανε, είναι ο τρόπος που έζησε. Όλα αυτά συμποσούνται και γίνονται ένα την ώρα που φεύγει.

Τον κατηγόρησαν, τον συκοφάντησαν, προσπάθησαν να αλλοιώσουν το νόημα της πράξης του και τη φιλοσοφία του. Ένα δε θα μπορέσουν να κάνουν. Να διαψεύσουν αυτά τα λίγα λόγια, τα δωρικά, που ακούμε στο βίντεο να λέει για τις μελλοντικές γενιές. Όχι πια. Γιατί τώρα είναι ηλίου φαεινότερο πως δίκαια ο Λιαντίνης ύψωσε κραυγή διαμαρτυρίας.

Τώρα η καταστροφή είναι εδώ. Και ξέρουμε όλοι πως αδικήσαμε τα παιδιά. Εκτός από έναν. Το Λιαντίνη. Αυτός έκανε μόνος όσα δεν μπορέσαμε όλοι οι άλλοι.

Και μπορεί ένας κούκος να μη φέρνει την άνοιξη μα έστω και τώρα ας τείνουμε ευήκοον ους στο λόγο του Λιαντίνη. Είναι η μόνη ελπίδα. Ένα αστεράκι στον ουρανό. Να μας θυμίζει πως δεν είναι όλα μαύρα και το σκοτάδι δεν είναι μόνο και ανίκητο...