Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑΣΓια τον Claparede ένας από τους κύριους όρους της λειτουργικής αγωγής είναι η επιμόρφωση των δασκάλων.Η αρχή της αποδοτικότητας αναφέρεται αποκλειστικά στο δάσκαλο. Δεν περιγράφει την απόδοση των μαθητών στα μαθήματα, αλλά την απόδοση του δάσκαλου στη μάθηση.Με την έννοια της αποδοτικότητας εννοούμε το σύνολο της διδακτικής προσφοράς, το αποτέλεσμα της προσπάθειας και το βαθμό του παραγωγικού έργου του δασκάλου μέσα στα πλαίσια του επαγγελματικού του χρέους ή της λειτουργικής του αποστολής.Κέντρο της αρχής της αποδοτικότητας είναι ο αυτοέλεγχος και η αυτοεκτίμηση του δυναμικού και της ενεργητικότητας του δασκάλου.Ο άξιος παιδαγωγός δεν παύει ποτέ να διαλέγεται με τον εαυτό του αναφορικά με το έργο του, τα μορφωτικά αποτελέσματα των προσπαθειών του, την αντικειμενική εκτίμηση των ικανοτήτων του και την επισήμανση των ελλείψεων και των αδυναμιών του.Οι ερωτήσεις "τί δ' έρρεξα; τί δέ μοι δέον ουκ ετελέσθη; " που υπέβαλλαν οι Πυθαγόρειοι στον εαυτό τους με το τέλος της μέρας ή την αρχή της νύχτας, - ένα είδος παγανιστικής προσευχής - και που είχαν το νόημα του απολογισμού αναφορικά με την καθημερινή τους πράξη και πολιτεία, είναι το φορμαλιστικό πρότυπο, θα λέγαμε, για τον συνεχή αυτοέλεγχο του δάσκαλου,Ο σκοπός αυτής της λειτουργικής εγρήγορσης, πέρα από την αναγνώριση της αντικειμενικής κατάστασης που προκύπτει από τη συνεκτίμηση των επιτυχιών και των αποτυχιών του δασκάλου - έγκειται στην απόφαση και στην προσπάθειά του να περιστείλει τα αμαρτήματα και να προαγάγει τις αρετές της δουλειάς του.Η αρχή της αποδοτικότητας περιγράφει την αδιάλειπτη ορμή και τάση του δάσκαλου για την αυτοβελτίωσή του. Η προαγωγή αυτή πραγματοποιείται συνεχώς, εφ'όσον ο δάσκαλος υποβάλλει σε διαλεκτική αντιπαράθεση την κριτική του συντελεσμένου και την αναζήτηση του ασυντέλεστου.Η αυθυπέρβαση και η αύξηση της απόδοσης είναι το εξαγόμενο των εμπειριών που κερδίζει από την καθημερινή πράξη μέσα στην τάξη (γνώση των μαθητών), τη διεύρυνση των πνευματικών του οριζόντων (μελέτη) και την παρακολούθηση των εξελίξεων στην παιδαγωγική επιστήμη (επαγγελματική ενημέρωση).Αλλά, έξω απ'όλα αυτά, ο αποφασιστικότερος παράγων για το αποδοτικό Progressus του δασκάλου είναι η κατάφαση και ο ενθουσιασμός για τη δουλειά του.Δημήτρης Λιαντίνης, Διδακτική, 32 - 33(Για τη Διδακτική δες περισσότερα εδώ)
_____________________
Αναδημοσίευση από ανάρτηση της Λουκίας Σοφού στο φόρουμ Homa Educandus
ΣΧΟΛΙΟ
Σε όσα παραπάνω διαβάσαμε και ειδικά στον επίλογο που αναφέρεται στην κατάφαση και στον ενθουσιασμό, ως κύριους παράγοντες αύξησης της αποδοτικότητας, θα προσθέσω και μερικά ακόμη αποσπάσματα από τη Διδακτική του Λιαντίνη, καίριας σημασίας, ώστε να αντιληφθούμε καλύτερα την έννοια της κατάφασης και του ενθουσιασμού του Δημήτρη Λιαντίνη, του Δασκάλου:
1." Με υπερβολή και υποκρισία εφοδιάζει τους μαθητές ο δάσκαλος, όταν ανάμεσα σε κείνα που λέγει και σε κείνα που πιστεύει ή πράττει, δεν υπάρχει συμφωνία και ζωντανός δεσμός." (σελ. 13)2. "Ο παιδαγωγικός έρως. Για να επεξεργαστεί κανείς ένα αντικείμενο πάνω στο σχήμα ερώτηση - απόκριση είναι αυτονόητο ότι πρέπει να ξεριζωθούν προηγουμένως τα κάθε λογής πνευματικά και ψυχικά ζιζάνια: Οι προκαταλήψεις δηλαδή, η δυσπιστία ανάμεσα στο δάσκαλο και στο μαθητή και αντίστροφα, η εριστική διάθεση, οι υποβολιμιαίες σκοπιμότητες, η ανειλικρίνεια, η έλλειψη σοβαρότητας και ενδιαφέροντος, και πολύ περισσότερο η ροπή για παραπλάνηση, η υστεροβουλία και η κακότητα.Ακόμη, πέρα από την ασυζήτητη αποβολή όλων αυτών των αντιδραστικών συνιστωσών, επιβάλλεται να επικρατήσουν όροι θετικοί, όπως η εμπιστοσύνη, η αγνότητα, η πνευματική λαχτάρα, η ευθυκρισία, η ανιδιοτέλεια, η ανθρωπιστική παραδοχή και η γενναιοδωρία.Αυτές οι πνευματικές και ψυχικές εξάρσεις συνιστούν ένα σύνολο που περιγράφει το γνήσιο δεσμό ανάμεσα στο μαθητή και στο δάσκαλο.Μέσα στην ιστορία του πνεύματος αυτή η ψυχική συνδέσμωση ονομάστηκε πλατωνικός έρως, επειδή τον ανακάλυψε και τον αξιοποίησε σε μεγάλο βαθμό ο διάλογος του πλατωνικού έργου." (σελ. 17)3." Η αρχή της βιωματικότητας. Πρόκειται για το "κέντρο των κέντρων" των διδακτικών αρχών. Η αρχής της βιωματικότητας είναι η ρίζα των δεξιοτήτων και των αρετών του δάσκαλου. Φυσική κατά το πλείστον και ελάχιστα επίκτητη δείχνει το μέτρο του ταλέντου.Η βιωματική ιδιοσυγκρασία είναι ακριβώς εκείνο το στοιχείο που ξεχωρίζει το επάγγελμα του δασκάλου από όλα τα άλλα και το κάνει λειτούργημα.Και τούτο, γιατί η βιωματικότητα είναι ο ευγενής δίαυλος που μεταγγίζει από το δάσκαλο στο μαθητή όχι γνώσεις ούτε δεξιότητες ή πείρα, αλλά την ανθρώπινη ουσία. Εκείνο, δηλαδή, το ιδιάζον και το άμικτο συστατικό που αποσχίζει και σηματοδοτεί τον άνθρωπο μέσα σε ολόκληρη τη χορεία των όντων. [...]Η αρχή της βιωματικότητας λοιπόν, σε πρώτη προσέγγιση σημαίνει παρουσία και τελετουργία στη διδασκαλία του βιώματος. Αλλά τι είναι το βίωμα;Θα έλεγα απλά πως το βίωμα είναι μια πνοή ζωής, απόθεμα ύπαρξης και κατάλοιπο μνήμης από κάτι που έζησε κανείς και με τον καιρό κατακάθισε στη ψυχική του ραχοκοκαλιά όπως η γύρη στα λουλούδια.Το βίωμα είναι ένα πνευματικό ίζημα, μια τρύγα εμπειρίας και πράξης και παθημάτων, ένα ελάχιστο και μεταμορφωμένο από τη σιγαλή δράση του χρόνου υπόλοιπο από εκείνο το "μάλα πολλά πλάγχθη" του ομηρικού Οδυσσέα.Και πιο πέρα είναι η εντυπωτική ενέργεια που ασκείται και αφήνεται μέσα μας από τούτο το κατάλοιπο της ζωής. Ενέργεια που τελικά γίνεται διαμορφωτική του προσώπου και του ήθους μας. Του τρόπου δηλαδή, με τον οποίο βλέπουμε τη ζωή και στη συνέχεια στεκόμαστε απέναντί της, ή την αντιμετωπίζουμε.Το να περνούν λοιπόν τα βιώματα μέσα από το λόγο του δασκάλου σημαίνει ότι μέσα από τη διδασκαλία και τη μετάδοση γνώσεων γίνεται "διαπήδηση ζωής", ότι ο δάσκαλος γεννά πνευματικά τους μαθητές του, όπως ο γονέας τους γεννά βιολογικά. Με τέτοια έννοια είναι φανερό ότι το λειτούργημα της διδασκαλίας αγγίζει την κορύφωσή του.Η βιωματική διδασκαλία, αφού προϋποθέτει τη σωστή χρήση όλων των διδακτικών αρχών, φθάνει σ' ένα επέκεινα όπου προκαλείται από το δάσκαλο μια κατάλληλη και αβίαστη συναισθηματική διέγερση των μαθητών.Εδώ η γνησιότητα του δασκάλου και η μαεστρία του (Meister, μαέστρο, Διδάσκαλε, Ραββουνί) ανοίγει τις ψυχές των παιδιών και τα εισάγει σ' ένα κόσμο μαγείας, ενσυνείδητης όμως και χειροπιαστής.Έτσι η διδασκαλία γίνεται μυσταγωγία, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ήρεμης κατάφασης και ήμερης μουσικής." (σελ. 28 - 30)4."Έκφραση. Η έκφραση είναι το τελευταίο στάδιο της διδασκαλίας. Είναι σύντομη από την άποψη του χρόνου και αδρή από την άποψη των πραγμάτων. [...] Τελειώνοντας η διδασκαλία σταματά στο σημείο, απ' όπου αρχίζοντας ξεκίνησε. Με τη συμπλήρωση της κυκλικής πορείας ό,τι συντελέστηκε ήταν η μεταβολή του σκοτεινού σε φωτεινό, και του ξένου σε οικείο. [...] Το στάδιο της έκφρασης ψυχολογικά πρέπει να τονώσει και να ανασυντάξει τη γενική κατάσταση και το φρόνημα του μαθητή, ώστε εγκαταλείποντας τη διδασκαλία να τον συνοδεύουν συναισθήματα ευφορίας, γονιμότητας και πνευματικής δύναμης.Μαθητές που βγαίνοντας από την τάξη δίνουν τη σκυθρωπή εντύπωση ναυτών που μόλις εγκατέλειψαν τα κουπιά γαλέρας, δίνουν ταυτόχρονα κι ένα πιστοποιητικό για την αποτυχία της διδασκαλίας.Εάν συνεχώς οφείλουμε να θυμόμαστε ότι η παιδεία είναι ταυτόχρονα και παιδιά, αυτό πρέπει ιδιαίτερα να το αξιοποιούμε στο τελευταίο στάδιο της διδασκαλίας. "(σελ. 40 - 41)
Αυτά έγραψε και αυτά έπραξε ως Δάσκαλος ο Δημήτρης Λιαντίνης. Ο στοχαστής που διακήρυξε ότι εν αρχή ην η πράξις.
Και αυτά είχαμε το προνόμιο να ζήσουμε δίπλα του κι εμείς. Ως μαθητές του. Ούτε μία λέξη υπερβολική δε βρίσκω στην περιγραφή του Δασκάλου μου για τη μυσταγωγία που βιώναμε κάθε φορά που δίδασκε στην τάξη μας. Και για τα συναισθήματα κατάφασης. Τα δικά του και τα δικά μας. Δώρο ανεκτίμητο που άλλο καλύτερο δε μας επιφύλασσε η ζωή. Να τύχουμε έναν Λιαντίνη για Δάσκαλο.
Κι αυτό κανείς δεν μπορεί να μας το κλέψει και να μας το στερήσει. Αυτόν τον ενθουσιασμό που ξεκίνησε ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη του 1992 και διαρκεί αμείωτος είκοσι χρόνους τώρα. Κι αυτό το φως στην πιο αγνή και αρχετυπική μορφή του.
Δε χρειαζόμαστε εμείς που ζήσαμε ως μαθητές του το Λιαντίνη ούτε βιογραφίες ούτε μαρτυρίες ούτε ντοκουμέντα να μάθουμε το Δάσκαλό μας. Γιατί βιώσαμε τον ευγενή δίαυλο της μετάγγισης από τον ίδιο της βαθύτερης ανθρώπινης ουσίας του. Τη διαπήδηση ζωής. Και αναγεννηθήκαμε πνευματικά στα χέρια του.
Όχι, δε γράφονται αυτές οι γραμμές ως οίηση και κομπασμός. Μακριά από μένα τέτοια συναισθήματα της φθοράς και της μιζέριας. Γράφονται ως απάντηση στις ανεκδιήγητες νέες επιθέσεις από τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Liantinis.org. Αυτόν που κανένα δικαίωμα, νομικό ή ηθικό έχει να χρησιμοποιεί το όνομα του Λιαντίνη. Και όμως το κάνει. Και τώρα, δεν του φτάνει ούτε αυτό. Τώρα προσπαθεί να οικειοποιηθεί το πνευματικό έργο του Λιαντίνη και να αποκτήσει κόπι ράιτ!!! στις διδασκαλίες του Δασκάλου μας!
Με αυτό το θράσος έκανε καταγγελία στο you tube ζητώντας να ακυρωθούν βίντεο που είχαμε εκεί αναρτήσει με αποσπάσματα από διδασκαλίες του Λιαντίνη. Τις "Μελλοντικές γενεές" που είχαμε πρόσφατα ανεβάσει, τους "Γραικύλους" που είχαν ανέβει πριν από καιρό και ποιος ξέρει τι άλλο. Του παραβιάσαμε λέει τα πνευματικά του δικαιώματα, του κυρίου Liantinis.org!!!
Και απαιτεί να διαγραφούν από το you tube. Δηλαδή απαιτεί να φιμώσει το Λιαντίνη! Εκτός και του πέρασε η ηλίθια ιδέα πως θα φιμώσει εμάς. Και δε θα απαντήσουμε. Πως αφενός έχουμε την άδεια της κ. Νικολίτσας Λιαντίνη, νομίμου εκπροσώπου των πνευματικών δικαιωμάτων του έργου του Δημήτρη Λιαντίνη, να ανεβάζουμε υλικό στο διαδίκτυο. Και δεύτερον, ο νόμος περί πνευματικών δικαιωμάτων είναι σαφέστατος και στο σημείο των προφορικών ομιλιών. Μπορεί κανείς να τον διαβάσει κάνοντας κλικ εδώ. Εκείνος, που έκανε τέτοια καταγγελία στο you tube, την έχει; Την άδεια να ανεβάζει υλικό που καλύπτεται από κόπι ράιτ του Λιαντίνη;
Ξέροντας βέβαια ποιος κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Liantinis.org, όσο και αν ο ίδιος δεν το παραδέχτηκε στο παρελθόν, όταν αναγκαστήκαμε να καταφύγουμε σε εισαγγελέα για τις ανήκουστες συκοφαντίες σε βάρος μας, καταλαβαίνουμε και γιατί το έκανε. Δεν τον τσίμπησε ξαφνικά αλογόμυγα και τρελάθηκε. Όχι.
Οι λόγοι λοιπόν είναι δύο σημαντικοί. Ο ένας θα μείνει για μας, είναι μη ανακοινώσιμος. Ανήκει στα λεγόμενα προσωπικά δεδομένα...
Ο άλλος δημοσιεύτηκε προχτές στο επίσημο site του Δημήτρη Λιαντίνη δια χειρός της κ. Νικολίτσας Λιαντίνη:
ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΛΑΜΠΡΙΔΟΥΠαρατίθενται επιλεκτικά από το blog « ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ: Ο Δάσκαλός μας» πολύ σημαντικές ερμηνείες – αναλύσεις για το έργο και τη ζωή του Λιαντίνη της εξαίρετης εκπαιδευτικού και μαθήτριάς του Κυρίας Μαρίας Λαμπρίδου, γραμμένες με σοφία και καθαρότητα ψυχής. Η Κυρία Λαμπρίδου πέρα από την εξαντλητική μελέτη του δημοσιευμένου και ανέκδοτου έργου (εκείνου που έχει δημοσιευθεί στην παρούσα ιστοσελίδα) του Λιαντίνη κατέχει χαρισμένο από μένα σε εκείνη μέρος αδημοσίευτου αρχείου του Λιαντίνη, καθώς και άγνωστα στο κοινό ντοκουμέντα πριν και μετά την εξαφάνιση του Λιαντίνη. Με βάση αυτά τα δεδομένα η έρευνά της είναι πολύτιμη και βοηθάει ουσιαστικά κάθε ενδιαφερόμενο για το έργο και τη ζωή του Λιαντίνη να αποκτήσει γνήσια εικόνα για τον πραγματικό Λιαντίνη σε αντιδιαστολή με τη στρεβλή, άτοπη και άπρεπη εικόνα που αναδύεται από δημοσιευθείσα δήθεν «βιογραφία» του Λιαντίνη.Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη
Με τιμά ως άνθρωπο αυτό το τόσο επαινετικό σχόλιο από την κυρία Λιαντίνη. Αλλά και με κάνει να κοκκινίζω. Ήδη απάντησα με το δικό μου τρόπο σε προηγούμενες αναρτήσεις πως δεν αισθάνομαι ερευνήτρια της ζωής και του έργου ενός Λιαντίνη. Πολύ βαρύς ο τίτλος, έγραψα, για τις μικρές μου πλάτες. Την ευχαριστώ βέβαια από καρδιάς για τη γνώμη που έχει για μένα, αλλά (και το ήξερε και εκείνη) δεν επρόκειτο να την αναδημοσιεύσω στο παρόν ιστολόγιο.
Αναγκάζομαι να το κάνω κατόπιν των επιθέσεων του κ. Liantinis.org. Που προφανώς δεν άντεξε το σχόλιο της κ. Λιαντίνη και πέρασε στην επίθεση και στην εκδίκηση. Θα του θυμίσω το λόγο του Δασκάλου μου, πως κανείς δεν μπορεί να βλάψει έναν άνθρωπο αν ισχύουν τα ακόλουθα:
[...] Στο τραγούδι μου το κύκνειο που έγραψα, τη Γκέμμα, έχω μια στιγμή πολύ σκληρή. Τιμώρησα έναν άνθρωπο. Θα το βρείτε. Κι είναι το μόνο σημείο το σκληρό, το μελανό, δε σας λέω τι και πώς, θα το βρείτε μέσα. Τιμώρησα έναν άνθρωπο γιατί κάποτε αυτός δοκίμασε να με βλάψει στη ζωή μου.Και μέχρι ενός σημείου με έβλαψε, αλλά όταν ξέρετε έχουμε εκείνο, αυτό που λέγαμε προχτές, εάν μεν δη ουν εις τεταγμένην τε δίαιταν και φιλοσοφίαν νικήση τα βελτίω της διανοίας αγαγόντα, δεν μπορούν να μας βλάψουνε οι άνθρωποι. Να το ξέρετε. Όσο και να προσπαθήσουν, δε θα μας βλάψουνε. Εάν είναι οργανωμένη η ζωή μας, μ' αυτή την πειθαρχία, τη φιλοσοφική τάξη, αυτόν τον αγώνα που πάει να γίνει ήθος. Ο Ηράκλειτος το 'λεγε κάποτε: το ήθος, λέει, είναι θεός στους ανθρώπους. Έχεις ήθος; Είσαι θεός! Ήθος ανθρώπων δαίμων.[...]Απόσπασμα διδασκαλίας του Λιαντίνη στο Μαράσλειο
Μπορεί λοιπόν ο κ. Liantinis.org διαβάζοντας το σχόλιο της κ. Νικολίτσας Λιαντίνη να θεώρησε ότι έτοιμη είμαι κι εγώ να τυπώσω βιβλίο για το Λιαντίνη και να του κλέψω το ψωμάκι του, και με τον ανεκδιήγητο αυτό τρόπο προσπάθησε να με βλάψει. Αλλά όσο και αν θέλει δεν ημπορεί. Ναι, ζημίωσε το Λιαντίνη. Γιατί τη δική του φωνή φίμωσε με την προσφυγή του. Μια προσφυγή που θα μπορούσε εδώ και χρόνια να κάνει η κ. Λιαντίνη εναντίον του, και θα είχε κάθε νόμιμο δικαίωμα. Μα δεν το έκανε ακριβώς γιατί δεν ήθελε να φιμωθεί η φωνή του Λιαντίνη. Να το ξέρουν αυτό όλοι. Γιατί δεν το έκανε. Γιατί άφησε να κυκλοφορούν ελεύθερα τα βίντεο με τις ομιλίες του άντρα της. Και το κάνει τώρα ποιος; Ο κ. Liantinis.org!!!
Με το απύθμενο θράσος ότι του ανήκει ο Λιαντίνης και μόνο εκείνος έχει το δικαίωμα να διακινεί τη φωνή του στον παγκόσμιο ιστό!
Βεβαίως ούτε αυτό πρόκειται να του περάσει. Ήδη έκανα αυτά που είχα δικαίωμα, απάντησα επίσημα στο you tube. Και θα το τραβήξω ως εκεί που άλλο δεν έχει, γιατί η φωνή του Δασκάλου δεν πρέπει να σιγήσει. Και γιατί ο Λιαντίνης δεν είναι μονοπώλιο κανενός, δεν είναι εμπόρευμα. Η ίδια η οικογένειά του επιθυμεί την ελεύθερη διακίνηση του λόγου του και αυτό θα γίνει, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε οποιονδήποτε!
Και όσον αφορά εμένα άφησα το λόγο του Δασκάλου να απαντήσει, όπως καταγράφεται στη Διδακτική του. Το δικό μου έργο ως μαθήτριας του Λιαντίνη ελάχιστα και μόνο πραγματώνεται στο διαδίκτυο. Το αληθές πεδίο της δράσης μου είναι η αίθουσά μου. Είναι οι μαθητές μου. Εκεί καθημερινά ανοίγει ο ευγενής δίαυλος και η ουσία του λόγου του Λιαντίνη μεταγγίζεται στις αθώες νέες γενεές. Εκεί καθημερινά λαμβάνει χώρα η διαπήδηση ζωής. Και τα αισθήματα κατάφασης και ενθουσιασμού παραληρούν.
Εδώ, στο διαδίκτυο, είμαι για ένα και μόνο λόγο. Για εκείνη την κουβεντούλα που ο Λιαντίνης γράφει στο Homo Educandus (σελ. 19 - 22). Πως η νέα αγωγή τότε μόνο θα γίνει πράξη όταν επιβληθεί στους ενήλικες ως νέα κατανόηση. Μόνο γι' αυτό. Κι όχι για να αποδείξω πόσο καλά κατέχω τη ζωή και το έργο του Λιαντίνη. Και σίγουρα όχι για να προετοιμάσω πελάτες για κάποιο μελλοντικό βιβλίο.
Κι αυτό, η κατανόηση στους ενήλικες, το έχω γράψει κατ' επανάληψη, δε θα συμβεί με τα βίντεο. Ναι, σε κάποιο βαθμό, χρειάζονται κι αυτά για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά το Λιαντίνη. Μα δεν είναι και απαραίτητα. Απαραίτητα είναι μόνο για όσους δεν μπορούν να σταυρώσουν λέξη για το Λιαντίνη. Και καπηλεύονται τα βίντεο για τις δικές τους σκοπιμότητες.
Όσο για μένα, με βίντεο ή χωρίς, έχω τα κότσια, έχω τα φτερά του ενθουσιασμού και της κατάφασης που μας χάρισε ο Λιαντίνης, για να συνεχίσω το έργο μου. Κι εδώ, στο ιστολόγιο που του έχουμε ως μαθητές του αφιερώσει, και σε πολλές άλλες γωνιές του διαδικτύου. Κυρίως όμως εκεί έξω, στην αληθινή ζωή.
Κι ας μην ελπίζει ουδείς πως θα μας κόψει τον ενθουσιασμό και θα καταστείλει την κατάφαση. Πως θα πετύχει σκυθρωπούς ως ναύτες που τραβάγανε κουπί να μας δει. Γιατί θα ήταν αυτό και μόνο πιστοποιητικό της αποτυχίας ενός Λιαντίνη. Και δεν το έχουμε τέτοιο δικαίωμα!
Μαρία Λαμπρίδου
πρώην Ανθυποπλοίαρχος Ε.Ν. και νυν δασκάλα
ΟΙ ΛΕΙΜΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου