«ΟΔΟΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ» - ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

Χαρισμένο στη Λουκία για το μεγάλο της κόπο να απομαγνητοφωνήσει προφορικό λόγο του Λιαντίνη στην Ακρόπολη. Ο γραπτός του λόγος σε ένα κεφάλαιο από το ανέκδοτο βιβλίο του «ΟΔΟΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ».

ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

Αραπιάς άτι, Γάλλου νους,

βόλι Τουρκιάς, τοπ’ Άγγλου!

Πέλαγο μέγ’, αλίμονον!

Βαρεί το καλυβάκι.

Σολωμός

Τι θα ’λεγες λοιπόν ότι δηλώνει το πολύ του Παρθενώνα για την Ακρόπολη, και πιο πλατιά για την ελληνική τέχνη;

Ο Παρθενώνας είναι η αυγούλα της δροσιάς. Είναι η στιγμή της στιγμής, και τα ματόκλαδα στα μεσάνυχτα του παιδικού ύπνου. Παρασταίνει την κορφή στα όρη και τους αετούς στα φτερά. Το τραγούδι του λαού μας θα τον έκραινε, όπως κραίνει τη λεβεντιά που χαμηλώνει τα νιάτα:

Μια φορά είν’ η λεβεντιά και δυο και τρεις τα νιάτα.

Μια φορά περπάτησα κι εγώ με τα κορίτσια.

Κι ήταν βασιλικός μπαξές.

Γιατί λέμε Παρθενώνας από το παρθένος. Όπως λέμε από το υμένας υμέναιος.

Το βρίσκει κανείς σημαδιακό να υπάρχει η Παρθένος στη χριστιανική θρησκεία, όπως υπάρχει ο Παρθενώνας στην κλασική Ελλάδα. Ωστόσο η Αθηνά των ελλήνων έμεινε παρθένος, γιατί δε γέννησε. Σε αντίθεση με τη Μαρία των εβραίων, που οι χριστιανοί τηνε κράτησαν παρθένο παρότι γέννησε.

Οι έλληνες τονε σεβάστηκαν το νόμο της φύσης. Εκεί που οι εβραίοι τον πατήσανε. Και τούτο είναι το στοιχείο που φανερώνει τη διαφορά. Η ζωή και η θεωρία των ελλήνων θεμελιώθηκε απάνου στο φυσικό. Οι εβραίοι αντίθετα χτίσανε στο αφύσικο. Ο πόρος των ελλήνων δεν είναι άπορος. Ο τόπος όμως των εβραίων είναι η ουτοπία.

Ο Παρθενώνας είναι το δοκίμιο και το μαρτυρίκι για το θάλος της ζωής στη φύση και του στοχασμού στον άνθρωπο.

Εμείς προσπερνάμε σήμερα και θα φύγουμε ταχιά. Είμαστε τα άτομα, που ένα – ένα κλείνει τη σειρά κατά το δίκαιο και την ανάγκη. Οι γενεές όμως που έρχουνται, μας διαδέχουνται χωρίς σταματημό. Και το σοφό σχέδιο της ζωής αυτές είναι που λογαριάζει. Γιατί οι νέες γενεές έχουν τη λάμψη στα μάτια και στο αίμα την άνοιξη. Έχουν το ειδικό δικαίωμα στο μέλλον. Η Γκρέτα Γκάρμπο γρια δεν εζύγιζε μπροστά σε μια ασήμαντη νεαρή θεατρίνα.

Ο Παρθενώνας και το όνομά του συμβολίζουν αυτή την παρατήρηση που έκαμαν οι έλληνες για το αδιάλειπτα καινούργιο. Μέσα στο σχήμα της ακατάλυτης ανάσας του ναού σκηνώνει η νεότητα που δεν έχει τέλος.

Ότι έχτισαν τον Παρθενώνα οι Καλλικράτης και ο Ικτίνος έχει το νόημα πως απάνου στην πέτρα χαράξανε την παλιά πρόταση που είπαν οι ιερείς της Σάϊδας στο Σόλωνα: έλληνες αεί παίδες έστε, γέρων δε έλλην ουκ έστιν.

Έτσι βλέπει κανείς το ναό της Αθηνάς και έτσι τον συλλογίζεται. Πιάνεις στο στόμα τη λέξη Παρθενώνας και καταλαβαίνουμε πως έχεις στο νου την Ελλάδα. Γιατί ο Παρθενώνας είναι η καρδιά και το DNA της Ελλάδας˙ είναι ο αριθμός ταυτότητας και τα δαχτυλικά αποτυπώματα της Ελλάδας˙ είναι το ποιό της φωνής και το χρώμα οφθαλμών της Ελλάδας.

Ο Παρθενώνας θεμελιώνει το Απαράβλητο στα έργα των ελλήνων. Στέκεται καταμεσής του Βράχου και λαλεί τη διάκριση της Ελλάδας και του καιρού της από τους άλλους τόπους και τους άλλους πολιτισμούς.

Εξήντα εφτά γενεές ελλήνων ο Παρθενώνας έμεινε άβλαβος. Αγνάντευε τα νερά του Φαλήρου δύο χιλιάδες διακόσιους είκοσι χρόνους. Και είδε τη σελήνη να γίνεται πανσέληνος είκοσι οχτώ χιλιάδες οχτακόσιες ογδόντα φορές.

Όλους αυτούς τους κύκλους, στυλός στο στυλοβάτη, εγνώρισε πολλά.

Είδε τους βυθίνους και τους γενουάτες. Τους σαγγιτάριους, τις οθωμανικές καμήλες, τους πειρατές με το απελατίκι. Είδε το Σύλλα και τον Άρπαλο, τον Εβραίο Παύλο να ρητορεύει με υψωμένο χέρι, τον πρίγκιπα Γερμανικό που πήγε στην Ασία θρίαμβος και γύρισε στη Ρώμη τέφρα στη λήκυθο.

Είδε τους σταυροφόρους και την ιερή διακονιαριά. Το στρατηγό Δαφνομήλη όντες επέρασε την Κοφτή Πέτρα. Είδε τους τελευταίους σχολάρχες να παίρνουν το δρόμο για την Περσία και τον άγριο Βουλγαροκτόνο με το ένα μάτι.

Άκουσε τη βουή των σεισμών, πάλεψε τους Αέρηδες, τα δαιμονικά. Τις άγριες νύχτες οι κεραυνοί γύμνωσαν τα γλυπτά του στα αετώματα και στις μετόπες ανάμεσα σε σπασμούς φωτός. Οι κεραυνοί που πέφτουν στην επιφάνεια της γης εκατό στο δευτερόλεπτο.

Νύχτα και μέρα, χειμώνα καλοκαίρι, αιώνες αιώνων, τώρα εδώ και ύστερα εκεί, οι κεραυνοί αγγρίζουν τη γης λεηλατώντας το σώμα της εκατό σε κάθε δευτερόλεπτο. Είναι το αντρειωμένο ερωτικό σμίξιμο του ουρανού και της γης, που το νόημά του σώθηκε στο μύθο των ελλήνων πως ο Δίας, ο θεός του κεραυνού, κατέβαινε στη γης και έσμιγε με τις έμορφες θνητές.

Δέχτηκε προσκυνητές, εικονοκλάστες, γότθους, σκυλόσιτους, φλάρους, μουφτήδες, καλικάντζαρους. Προσπέρασαν από μπροστά του και διάβηκαν πολίτες και πολιτάρχες, εταίρες και πολιτικές, κήρυκες, σπαχήδες, ιερωμένοι και αγκιτάτορες. Είδε στρατούς και λαούς, τούρμες και δρούγγες, καράβια και άρματα.

Και από την άλλη καρτέρεσε με προσμονή και με καραδοκία να ανεβαίνουν από τον Υμηττό οι Αυγές και οι Όρθοι. Η γλαύκα της Αθηνάς τού ’φερνε ταχτικά το λυκόφως και το σκοτάδι. Και είπε την καληνύχτα στον αστέρα Αρκτούρο μυριάδες φορές. Όταν τον Οχτώβρη εννιά η ώρα το βράδυ τον έβλεπε να βασιλεύει πίσω από τα Γεράνια όρη. Έτσι, όπως μια ώρα θα βασιλέψεις κι εσύ κι εγώ πίσω από την τελευταία μας λέξη. Ποια νά ’ναι άραγε!

Ο Παρθενώνας με γύρω τα χορευτικά βουνά και πάνω του την αποθέωση των αττικών μετεώρων πρόσεχε να φυλάγει στο χρόνο τη θέση του παντοτινός και γεωμέτρης.

Τα σαρανταέξι του πέλματα υποβάσταζαν χαρούμενα τους πεντακόσιους πέντε μαρμάρινους σπονδύλους. Με το κρουστό του παράστημα στα δεκαεφτά επί έξι, ή στα δεκαπέντε επί οχτώ στεκόταν εκεί όρθιος, αρτιμελής, ηνίοχος και θαλασσοθεάμων.

Ωσόπου, σ’ ένα σύνορο του χρόνου που η άνοιξη κατάργησε την ευωδιά του δυάσμου και ο άνθρωπος έπεσε στη μεγάλη ακηδία, φράγκοι και τούρκοι τονε τινάξανε στον αέρα. Ήτανε στα 1687 χρόνια.

Εκείνο το χαλασμό του ναού στα κρημνά των υψωμάτων τον φαντάζομαι όπως οι αστροφυσικοί βλέπουν σήμερα την έκρηξη ενός υπερκαινοφανούς αστέρα στο σύμπαν. Ξέρεις από σουπερνόβες;

Οι σουπερνόβες είναι αστέρες που τη στιγμή που πεθαίνουν τινάζουν στα χάη τόση λάμψη, όση ακτινοβολία εκπέμπουν την ίδια στιγμή όλοι οι αστέρες του γαλαξία μας μαζί. Δηλαδή διακόσια δισεκατομμύρια ηλιακές μάζες.

Όταν ο σερασκέρης πασιάς Ισμαήλ και ο αρχιστράτηγος δόγης Μοροζίνης ανατίναξαν τον Παρθενώνα, το σώμα του σκόρπισε σε μια άβυσσο από σκλήθρες φως. Ήτανε τόσο το φως, που το στερέωμα της ιστορίας του ανθρώπου τυφλώθηκε.

Εκείνη την ώρα οι αστρονόμοι και οι τηλεθεάμονες από κάποια μακρινά σημεία του σύμπαντος θα είδαν στον ουρανό μια λάμψη ανάλογη με τη λάμψη που είδαν οι κινέζοι αστρολόγοι στην πρώτη ιστορικά καταγραμμένη έκρηξη υπερκαινοφανούς που έγινε στα 1054 μ.

«Οβίδα θαματουργή» ανατίναξε τον Παρθενώνα! Έτσι ανάγγειλε στο Συμβούλιο της Βενετίας τη βολή που ξεκοίλιασε το ναό ο Μοροζίνης.

Το φανερό κακό που φράγκοι και τούρκοι κάμανε στον Παρθενώνα είναι το σύμβολο και το σημάδι για το κρυφό κακό που πάντα τους φράγκοι και τούρκοι κάμανε στην Ελλάδα. Το πράγμα ανάποδα και ζαβό έχει την ιστορία του.

Πρώτη ενοχή μετρώ τη μικρή άλωση της Πόλης πριν τη μεγάλη. Την έκαμαν οι φράγκοι στα 1204. Εν ονόματι του Χριστού και των Αγίων Τόπων διαγούμισαν την Πόλη και την έριξαν στα σίδερα πενηνταεφτά χρόνους. Όπως αργότερα οι τούρκοι εν ονόματι του Αλλάχ και της Ιερής Μέκκας την αφάνισαν για πάντα.

Δεύτερο κακό είναι οι Σύνοδες Φερράρας και Φλωρεντίας που έγιναν στα 1438 και στα 1439, για την πνευματική τάχα ένωση πάπα και πατριάρχη. Τότε ο φράγκος στο κρυφό υπονόμεψε την Ελλάδα, όπως ο τούρκος στο φανερό αφάνισε την Πόλη δεκαπέντε χρόνους αργότερα. Ένας ο πόλεμος και δύο τα όπλα. Κάποιοι ευαίσθητοι έλληνες είδαν το πράγμα. Και το κατάθεσαν στη θρυλική πρόταση: προτιμώ το τουρκικό φακιόλι από την παπική τιάρα.

Τρίτη είναι η στάση των φράγκων στο μεγάλο Σηκωμό του γένους. Υστερόβουλοι, διπλομμάτες και πισωμμάτες, δύσπιστοι, αναγυριστικοί.»Διοτελείς» θα ’λεγε ο άγιος Μακρυγιάννης. Οι φράγκοι είναι κείνοι που στο τέλος κατάφεραν να ξεκάμουν τον Καραϊσκάκη. Ο Καραϊσκάκης, που έμελλε να σταθεί ο Λυτρωτής του τέλους όπως ο Κολοκοτρώνης στάθηκε ο Λυτρωτής της αρχής του αγώνα, έπεσε θύμα της ίντριγκας των φράγκων.

Γιατί ο Καραϊσκάκης, αν οι εγγλέζοι τον άφηναν να ζήσει, είναι σίγουρο πως θα φύλαγε για το Δράμαλη στο Άργος ο Κολοκοτρώνης. Αν αργότερα οι Μεγάλες Δυνάμεις βουλιάξανε στο Ναυαρίνο την αγαρηνή αρμάδα, δεν τό ’καμαν για να βοηθήσουν την Ελλάδα. Το ’καμαν από λάθος, από συγκυρία, από ανταγωνισμό, και για το δικό τους νιτερέσο. Και έγινε γιατί ο θεός της Ελλάδας τη φύλαξε. Το Ναυαρίνο ήταν ο τόπος που η Δίκη τιμώρησε για το Μισολόγγι και το Ανάλατο. Εκεί ο ταύρος πιάστηκε από τα κέρατα. Το ένα του πόδι στο Μισολόγγι, το άλλο στο Ανάλατο, και στο Νιόκαστρο γονάτισε με αφρούς στο στόμα και τη γλώσσα δαγκωμένη. Γνωρίζεις, Μυρτάλη, ότι το ναύαρχο Κόρδικτον που νίκησε στο Ναυαρίνο οι πατριώτες του τον τιμώρησαν, και το στρατηγό Κόχραν που νικήθηκε στο Ανάλατο τον στεφανώσανε στην Αγορά; Ο Σολωμός τον καιρό του μεγάλου Σηκωμού είδε καθαρά ότι ο φράγκος δεν έστεργε να βοηθήσει την Ελλάδα. Εκείνο το

Μοναχή το δρόμο επήρες,

Εξανάλθες μοναχή,

δεν είναι η απλή διπλωματική εκτίμηση της κατάστασης από το Σολωμό. Είναι η καθαρή όραση της ελληνικής Ειμαρμένης από έναν φωτισμένο. Και περικλείνει βαθιά τη γνώση για την ελληνική Μοναχικότητα, που μέχρι τα σήμερα δεν εννοούμε να κατανοήσουμε. Οι στίχοι

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη

Των Ελλήνων τα ιερά

βοούν μέσα στο ελληνικό πάντα πως ότι είναι να κάνουμε, θα το κάνουμε μόνοι μας. Ούτε φράγκος ούτε ρούσος. Ούτε λάπωνας ούτε βουσμάνος. Μόνε ο έλληνας μόνος, και μόνο μόνος. «Εφτά χιλιάδες ήσαν, κι εγώ αμοναχός», που έλεγε κι ο Διγενής.

Τέταρτος είναι ο ολέθριος ρόλος των φράγκων στον καταποντισμό της ελληνικής Ιωνίας στα 1922. Μίλητος, Έφεσος, Σμύρνα, Κλαζομενές.Τριάντα αιώνες Ελλάδα καθαρή σαν τη σταγόνα στα βουνά και το δάκρυ στα μάτια. Και ο φράγκος την επιδίκασε στον τούρκο με συνθήκες σιδερένιες.

Τώρα λοιπόν καταλαβαίνεις γιατί τον Παρθενώνα, που λογαριάζεται το αχνάρι του χρόνου της Ελλάδας απάνου στον πλανήτη, απάνου στο ηλιακό σύστημα, μα τι λέω; απάνου στον ίδιο το γαλαξία μας! δεν ημπορούσε να τον χαλάσει άλλος, παρά ο τούρκος και ο φράγκος ομάδι.

Ο πρώτος από συμφέρο, από απληστία και πείνα, και από σοβινιστική ορνιθοτυφλιά. Ο δεύτερος από το αχάριστο συναίσθημα του ευεργετημένου στον ευεργέτη του. Γιατί ο πολιτισμός της Φραγκιάς έχει θέμελο και φως του την κλασική Ελλάδα.

Αχ! Πάλι η παλιά ιστορία για το παγωμένο φίδι και τον κόρφο που το ζέστανε.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ HOMA EDUCANDUS