Η έλαφος της Αρτέμιδας

Αφήνει η Ηθική ανοικτό το ερώτημα περί του όντος, σημαίνει ότι ο άνθρωπος ζει κάθε στιγμή το διχασμό των οντικών ετεροτήτων, μετέχει οργανικά στη διχοστασία του κόσμου και εμπλέκεται χαρούμενος στη σύγκρουση των αντιθέσεων.

Ο βίαιος και φλεγόμενος λόγος του Νίτσε θα ονόμαζε αυτή την ηθική στάση του Ρίλκε εμπιστοσύνη στην απειλή του αγνώστου, χαιρετισμό και σαρκασμό των κινδύνων, αγάπη του πεπρωμένου. (amor fati)

Χτίζετε τις πολιτείες σας στις πλαγιές του Βεζούβιου
Ρίχνετε τα καράβια σας σε ανεξερεύνητα πέλαγα.

Αυτή η σφριγηλή συνεργία στο κοσμικό δράμα δεν πρέπει να κατανοείται σαν αδιάφορη εγκατάλειψη του ανθρώπου στη φύση. Αντίθετα είναι η ηθική στάση, κατά την οποία συναρπάζεται και ζωγρεύεται το κοσμικό θήραμα (η κερατίτις έλαφος της Αρτέμιδας) και εν συνεχεία υποτάσσεται και ημερεύει μέσα στην ηράκλεια βούληση του ανθρώπου."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ - σελ. 271

«Έ συ, αρχηγέ της φύσης! Τιμημένε και πολυκράτη.

Με τα πολλά ονόματα στον εσπερινό και στον όρθρο.

Ύπατε και τιμητή στις φρουρές και στα κάστρα του χρόνου.

Και ισχυρέ δήμαρχε των συνελεύσεων της αγοράς.

Που κυβερνάς με το δίκιο το άγιο, και τον ίσιο νόμο.

Χαίρε! Στρατηγέ και δορυκτήτορα.

Ζώνεσαι τα αμφίστομα ξίφη στον τελαμώνα.

Και πολεμάς τους απελάτες στα σύνορα. Πέρα μακριά.

Στα μαγνητικά πεδία και τις ατλαντικές βαρύτητες.

Καμαρώνω τη δύναμη και τα γκέμια σου.

Κρατάς τις πληγές του κεραυνού στο χέρι.

Όπως ο καπετάνιος το δοιάκι του καραβιού.

Ανοίγεις το δρόμο δύσκολα μέσα από την αλαλησιά της αγαμίας.

Αναμερίζοντας τον πανικό του χάους.

Και κυβερνάς στη γραμμή του κράτει.

Το πλοίο των άστρων και το ποτάμι του σύμπαντος.

Έχεις υπουργό το Βοριά. Ξεπαστρευτή και Νυκτέλιο.

Για τους σήψαιμους, και για τους θράσιους.

Έχεις και του θρόνου σου σύμβουλο το δαδούχο τον Ήλιο.

Αγνέ αθλητή του δέκαθλου και του φωτός.

Φιλιώνεις το νερό και τη φάγουσα φλόγα. Πλέκεις στεφάνι.

Στο ανώφλι της αυγής από αστραπή κι από νύχτα.

Κι όλα τ’ αγκαλιάζει η στοργική μοναξιά σου.

Περιστέρια και φίδια, καρπούς και ηφαίστεια, και νησιά και ίσκιους.

Το άχ! Και το δυόσμο.

Μόνο οι μωροί μη σε νιώθουν.

Οι άδικοι και οι ταγμένοι του φθόνου.

Ποτέ δε σε φτάνει η γκρεμισμένη ματιά τους.

Η μολυσμένη ανάσα τους.

Των χεριών τους οι κάκτοι.

Ο αραχνεώνας του νου τους.

Εσένα οι αμίαντοι καλοδέχουνται ξένο.

Σιωπηλοί όταν πίνουν το στόμα της θάλασσας.

Και τρώνε μαζί με τους μήνες.

Αγγίζουν τη χλαμύδα σου στο σβήσιμο της αστραπής.

Και το χέρι τους πετρωμένο ελάφι σε δείχνει.

Γνώριμε άγνωστε.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ

(Προλόγισμα)

ΣΧΟΛΙΟ: Ένας ακόμη δρόμος να μελετάς Λιαντίνη είναι να διασταυρώνεις τον απίστευτα γεωμετρημένο λόγο του. Όσο περισσότερο τον μελετάς, όσο κάνεις κτήμα σου σε όλο το μήκος και το πλάτος το έργο του, τόσο και ανακαλύπτεις πως είναι ένα πανέξυπνα σχεδιασμένο αρχιτεκτόνημα που η κάθε του ψηφίδα αποκτά νόημα μόνο σε σχέση με όλες τις άλλες. Από την έποψη αυτή είναι όχι μόνο οδηγητικός αλλά και ακραία αναγκαίος όρος ο λόγος του στο Homo Educandus:

Είναι στοιχειωδώς φρόνιμο προκειμένου να κρίνει κανείς κάποιον όχι μόνο να μελετήσει και να ξαναμελετήσει τα κείμενα,

το άγιο Πρωτότυπο,

όπως θα 'λεγε ο Γκαίτε, αλλά να τα μελετήσει ολόκληρα. Αρχή και τέλος.

Όταν λοιπόν βγη αυτό το χειρόγραφον εις φως, διαβάζοντάς το οι τίμιοι αναγνώστες, αρχή και τέλος, τότες έχουν το δικαίωμα να κάμη ο καθείς των την κρίση του είτε υπέρ, είτε κατά,

γράφει και ξαναγράφει ο αγράμματος Μακρυγιάννης.

Δημήτρης Λιαντίνης, Homo Educandus, 104 - 105