Το σκοτεινό τρυγόνι...

Μια ολάκερη μέρα σήμερα με τον κυρ Αλέξανδρο. Του το χρωστούσα και μέρες που είναι και κλείνοντας την επέτειο εκατό χρόνων από το θάνατό του.

Κι ελπίζοντας πως όσοι περνοδιαβαίνουν από τούτο το ιστολόγιο μοιράζονται κοινούς καημούς και βάσανα αφιερώνω σε όλους το Σκοτεινό τρυγόνι. Να έχετε μουσική υπόκρουση για το κρασάκι σας...

Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Μουσική: Μανώλης Λιαπάκης

Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Μάνα μου,

εγώ είμαι τ' άμοιρο

το σκοτεινό τρυγόνι

όπου το δέρνει ο άνεμος

βροχή που το πληγώνει..

Το δόλιο

όπου κι αν στραφεί

απ' όπου κι αν περάσει

δε βρίσκει πέτρα να σταθεί

κλωνάρι να πλαγιάσει..

Εγώ βαρκούλα μοναχή

βαρκούλα αποδαρμένη

μέσα σε πέλαγο ανοιχτό

σε θάλασσα αφρισμένη..

Παλεύω με τα κύματα

χωρίς πανί, τιμόνι

κι άλλη δεν έχω άγκυρα

πλην την ευχή σου μόνη..

Και μου λες μετά γιατί ο Λιαντίνης λάτρεψε τον Παπαδιαμάντη. Μπορούσε να μην;

Όλα τα σκοτεινά τρυγόνια στην ίδια γωνιά των ουρανών φτερουγάνε. Εκείνη την απόσκια...

Κι ας μην είναι ανέστιοι και ανυμέναιοι σαν τον κυρ Αλέξανδρο.

Η μοναξιά δεν έχει να κάνει με τους άλλους γύρω σου. Αλλά με σένα τον ίδιο... Που δεν μπορείς αυτά που τρικυμίζουνε εντός σου να τα μοιραστείς, να σε νιώσουν οι άλλοι δεν μπορείς.