13 ΧΡΟΝΙΑ

1 Ιουνίου 1998 - 1 Ιουνίου 2011

Δεκατρία χρόνια...

Κι ακόμη το αίνιγμα του Λιαντίνη άλυτο.

Μόνο το ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ της Γκέμμας μάς έμεινε να αποτυπώνει ποιητικά και σιβυλλικά το αρχιστρατηγικό του σχέδιο.

Και η περίεργη μαρτυρία του Κώστα Τσούνη. Με τα λευκά πάνινα παπούτσια. Και το μπλε πουκάμισο το πολύ ανοιχτό... Να κάνει το αίνιγμα μεγαλύτερο. Γιατί ποτέ δε βρέθηκαν τέτοια παπούτσια και τέτοιο πουκάμισο επάνω στον Ταΰγετο.

Ένα στοιχείο που ούτε οι αρχές δεν εντόπισαν. Και μόνο ένα σκονισμένο βίντεο του '98, με ειδήσεις από τα τελεβίζια και την εξαφάνιση του Λιαντίνη, μας έκανε πριν λίγα χρόνια να το προσέξουμε. Ίσα ίσα για να εκνευριστούν σε απερίγραπτο βαθμό κάποιοι. Τόσο απερίγραπτο που να προκαλεί απορία.

Εμείς όμως θα επιμείνουμε. Κι ας εκνευρίζονται.

Δείτε το βίντεο, ακούστε μόνοι σας τι λέει ο ταξιτζής και έπειτα συγκρίνετε τη μαρτυρία του ταξιτζή με τη φωτογραφία:

Σας μοιάζει αυτό το πουκάμισο για μπλε πολύ ανοιχτό; Κι όμως είναι αυτό το πουκάμισο που μας βεβαίωσε η κ. Νικολίτσα Λιαντίνη ότι βρέθηκε στη σπηλιά του Ταϋγέτου το 2005, τότε που βρέθηκε και ο σκελετός και που οι αρχές βεβαίωσαν ότι ανήκει στο Δημήτρη Λιαντίνη.

Το σημείο που βρέθηκε ο σκελετός

δεξιά από τη σημαία, μια μαρμάρινη πλάκα κολλημένη μια "ανορθόγραφη" πλάκα που κατάφερε να αντιγράψει στο μάρμαρο λάθος τον τίτλο της Γκέμμας: ΤΟ Γκέμμα!!!



Και μια άλλη πλάκα, σπασμένη, με το ΤΟ Γκέμμα κι αυτή!

Οι στενοί συγγενείς, όταν βρέθηκε ο σκελετός, υποβλήθηκαν και σε τεστ DNA για να διευκολύνουν το έργο της ταυτοποίησης. Έτσι και βγήκε η τελική απόφαση. Και παραδόθηκαν τα οστά στους συγγενείς.

Ακολούθησε η ταφή στο νεκροταφείο Κεχρεών, στην Κορινθία. Κοντά στο εξοχικό της οικογένειας Λιαντίνη:

Εκνευρισμός των κάποιων και για το Σήμα αυτό. Που έγραψε λέει 2005 κι όχι 1998.

Τους διαφεύγει ότι ο ιατροδικαστής πιστοποίησε μεν ότι ο σκελετός ανήκει στο Δημήτρη Λιαντίνη αλλά δήλωσε αδυναμία να προσδιορίσει το χρόνο θανάτου! Τι έπρεπε λοιπόν να γραφτεί πάνω από την επιγραφή "Έζησα την αλήθεια"; Ένα μεγαλόπρεπο ψέμα;

Τους εκνεύρισε ακόμη και η μεταφορά των οστών στο νεκροταφείο Κεχρεών. Έπρεπε, λένε, να μείνει στον Ταΰγετο.

Αλήθεια, ε; Να μείνει εκεί στο έλεος κάθε τρελού και κάθε βάνδαλου. Αν έσπασαν τη μαρμάρινη πλάκα, αυτήν που φαίνεται σε φωτογραφία λίγο παραπάνω κομματιασμένη, τι θα μπορούσαν να κάνουν στο σκελετό;

Αλλά τι να πεις. Δε φτάνει η πίκρα από το χαμό του. Πρέπει να αντέχουμε και την ανοησία του καθένα. Ή και τη λόξα που κουβαλάει, παριστάνοντας τον εκπρόσωπο του Λιαντίνη επί γης. Που έχει φτάσει και στο σημείο να ισχυρίζεται άνθρωπος που ουδεμία σχέση είχε με το Λιαντίνη πως είναι ο γιος του! Και να πιστεύει κιόλας πως είναι ο εκλεκτός του επειδή κατάφερε, όπως ισχυρίζεται, να τρυπώσει στο νεκροτομείο και να αγγίξει τα οστά που βρέθηκαν στον Ταΰγετο.

Αργότερα ακόμη και απόρρητα έγγραφα των αρχών διέρρευσαν και αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο. Αναφέρομαι στην εξέταση DNA και όχι μόνο του σκελετού αλλά και των στενών συγγενών του Λιαντίνη.

Φυσικά επιλήφθηκαν του θέματος οι αρχές και επιβλήθηκαν οι προβλεπόμενες από το νόμο κυρώσεις.

Τι τα θες όμως; Όλα αυτά απλώς μεγαλώνουν τις απορίες μας. Αν κάποιος καταφέρνει το αρπάζει απόρρητα έγγραφα, τι άλλο έχει συμβεί στη διαδικασία της ταυτοποίησης του σκελετού;

Κι ακόμη. Είδατε τη φωτογραφία από το σημείο που βρέθηκε ο σκελετός. Δεν είναι σπηλιά. Άνοιγμα στο έδαφος είναι. Και υποτίθεται ότι μπήκε μέσα ο Λιαντίνης, έβαλε χιαστί δυο μπετόβεργες και από πάνω στήριξε πλάκες να σκεπάσει το άνοιγμα. Και μάλιστα σε ένα χώρο που δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος...

Δείτε κι αυτή τη φωτογραφία. Από την εύρεση του σκελετού. Βλέπετε πόσο στενό ήταν το άνοιγμα...

Πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι ο Λιαντίνης κλείστηκε εκεί μέσα μόνος του;

Όταν μάλιστα δε βρέθηκε με τα ρούχα και τα παπούτσια που περιέγραψε ο ταξιτζής που τον ανέβασε ως το καταφύγιο;

Κι όταν ο ίδιος στο τελευταίο του γράμμα προς το παιδί του αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην καταφέρει να ολοκληρώσει το σχέδιό του;

[...] Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, [...]

Κι όταν την ίδια μέρα που εξαφανίζεται, ταχυδρομεί γράμμα στο ζεύγος Κεκέ, ζητώντας τους να στεφανώσουν το άγαλμα του Λυκούργου στη Σπάρτη και να φυλάγεται το στεφάνι δυο μέρες μέχρι να γυρίσει; Δείτε το ντοκουμέντο εδώ: http://educandus.forumotion.com/t327-topic

Είναι πολλές οι απορίες μας. Κι άλλες ακόμη που έχουμε κατά καιρούς αναφέρει αλλά και άλλες που γεννήθηκαν από απόρρητα στοιχεία που η κ. Νικολίτσα Λιαντίνη μας έχει εμπιστευθεί. Στοιχεία που δεν ήρθαν ποτέ στο φως γιατί έτσι επιθυμεί η σύζυγος του Λιαντίνη κι εμείς σεβόμαστε την επιθυμία της και τιμούμε το λόγο που της δώσαμε.

Δεν μπορούμε όμως να κοροϊδεύουμε και τους αναγνώστες μας.

Γι' αυτό και επιλέγουμε τη μόνη τίμια στάση που μας μένει. Να μιλάμε για άλυτο αίνιγμα Λιαντίνη...

Ένας ακόμη γόρδιος δεσμός.

Πιθανότατα αρχιτεκτονημένος ως την τελευταία του λεπτομέρεια από τον αντι - Αλέξανδρο της Γκέμμας και του ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ...

Κι ένα ακόμη σπάνιο ντοκουμέντο:

Φωτογραφία από του Αη - Λια το πανηγύρι. 20/7/64... όπως γράφει το πίσω μέρος της φωτογραφίας.

Σε μικρή απόσταση από τον Αη - Λια είναι το σημείο που βρέθηκε ο σκελετός.

Και δίπλα στο Λιαντίνη στη φωτογραφία, που είναι ο τελευταίος από δεξιά, ο ξάδερφός του που τον Ιούλιο του 2005 αποκάλυψε στην κόρη του Λιαντίνη το σημείο που βρισκόταν ο σκελετός.

Έτσι λέει του είχε ζητήσει ο Λιαντίνης. Το Πάσχα του '98.

Όμως ο Λιαντίνης στη Γκέμμα θα γράψει πως του νεκρού το σώμα δε θα το ιδεί ανθρώπου μάτι. Και στο τελευταίο γράμμα προς το παιδί του ζητάει να καεί ο νεκρός του αν βρεθεί σε τόπο μη ασφαλή...

Αντίθετα, ο άνθρωπος που αποκάλυψε τη "σπηλιά" στον Ταΰγετο δεν έχει παρουσιάσει κανένα ντοκουμέντο που να αποδεικνύει την εντολή που του έδωσε ο Λιαντίνης.

Και είναι και τόσα άλλα. Από την προσωπική του οδοντίατρο που πιστοποίησε ότι ο σκελετός ανήκει στο Λιαντίνη χωρίς να έχει κανένα στοιχείο στο αρχείο της από τον ασθενή της. Μια πανοραμική ας πούμε... Και που βρέθηκε μπροστά στο σκελετό τόσα χρόνια αργότερα από την τελευταία φορά που ο Λιαντίνης επισκέφθηκε το ιατρείο της.

Έτσι ζητήθηκε από τη σύζυγο του Λιαντίνη να προσκομίσει μια φωτογραφία του που να είναι με ανοιχτό το στόμα!!!!!! ώστε να διαπιστώσουν αν η οδοντοστοιχία του νεκρού ταιριάζει με τη φωτογραφία. Άκρως επιστημονικός τρόπος!!!!!

Είναι ακόμη το ύψος του σκελετού. Που δεν αναφέρεται στην ιατροδικαστική έκθεση. Ενώ είναι το πρώτο πράγμα που κάθε ιατροδικαστική έκθεση αναφέρει.

Αλλά και η περίεργη στάση της μητέρας του. Που γνώριζε όπως είπε τι πάει να κάνει ο γιος της και όμως δεν έκανε τίποτε να τον σταματήσει. Κι όταν η νύφη της, η Νικολίτσα Λιαντίνη, λίγο καιρό μετά την εξαφάνιση, εντόπισε στοιχεία που την έκαναν να πιστέψει ότι ο Λιαντίνης είναι ζωντανός, η μητέρα του ξέσπασε εναντίον της νύφης της και μάλιστα μπροστά στις κάμερες!

Εγώ λοιπόν αδυνατώ να πιστέψω ή να διαψεύσω όλα αυτά τα περίεργα. Και δεκατρία χρόνια μετά το μόνο που μου απομένει να κάνω, χρέος στο Δάσκαλό μου, είναι να μιλάω για άλυτο αίνιγμα Λιαντίνη.

Ήταν αυτό ακριβώς που ένιωσα φτάνοντας ακριβώς σαν σήμερα, δυο χρόνια πριν, 1η Ιουνίου του 2009, στο Σήμα του. Πρώτη και στερνή φορά. Στάθηκα αμήχανα και κοίταγα. Με όλες τις απορίες μου μαζεμένες. Και το ασήκωτο βάρος της συνείδησης ενός ανθρώπου που του φορτώσανε μυστικά.

Είναι εδώ ο Δάσκαλός μου; Δεν είναι;

Αίνιγμα και δώρο!