Μια άλλη Γκέμμα...

Η έκπληξη της παρουσίασης του πρώτου cd του Πάνου Μπούσαλη"ΓΚΕΜΜΑ". Ένα όντως... χαρούμενο τραγούδι του Πάνου. Ο πρόλογός του τα λέει όλα, αλλά ακόμη περισσότερα η φοβερή Μύρτιλλα. Δεύτερη τρυφερή φωνή της βραδιάς στο "ΚΥΤΤΑΡΟ".

Πάνος Μπούσαλης: τραγούδι, κιθάρα
Νεοκλής Νεοφυτίδης: Πλήκτρα
Σταύρος Κεκές: Μπουζούκι
Επίκουρος Τριανταφυλλίδης: Βιολί
Νίκος Παπαναστασίου: Ακορντεόν
Ενορχήστρωση: Νεοκλής Νεοφυτίδης

"ΚΥΤΤΑΡΟ" - Τρίτη 6 Ιουνίου 2011

_______________________________________

Ο Μπούσαλης είχε τη δυνατότητα να πει το τραγούδι του έτσι. Στην επίσημη παρουσίαση του δίσκου του: Γκέμμα. Προβάλλοντας ίσως και τις εικόνες από το σίριαλ που έχει καταντήσει σήμα κατατεθέν της υποκουλτούρας των αμερικάνικων προϊόντων του είδους.

Επιλέγει όμως μια άλλη Καρολάιν δίπλα του. Μια τρυφερή παιδούλα. Που με τη δική της αθωότητα γίνεται το σήμα κατατεθέν της άλλης κουλτούρας, του πολιτισμού που εισηγείται ο Μπούσαλης. Που θα υπηρετεί τη νέα γενιά. Δε θα τη διαφθείρει πριν ακόμη ενηλικιωθεί.

Έτσι το ρεφρέν υποκαθιστά το ψεύτικο και το πλαστικό με ό,τι πιο αγνό που αναζητά η καρδιά του καλλιτέχνη. Και ήρεμα κι απλά περνάει το μήνυμα και στις καρδιές των θεατών - ακροατών. Με ένα τραγουδάκι που κατά τα άλλα θα μπορούσε να θεωρηθεί απλοϊκό και ανάλαφρο. Μα ακριβώς αυτή και η γοητεία του. Το αντίπαλο δέος της άλλης γοητείας του τίτλου της σειράς.

ή ταν ή επί τας

θα πετάξει δήθεν τυχαία κάποια στιγμή. Ξυπνώντας οριστικά τις μνήμες του παρελθόντος. Από καιρούς που τα ήθη των ελλήνων είχαν τη σκληράδα της ελληνίδας φύσης και τη διαφάνεια του φωτός της. Κι από τον τόπο που διαπαιδαγωγούσε η μάστιγα του Ταΰγετου.

Σήμερα, στην εποχή του ναδίρ, οι άνθρωποι χρειάζονται άλλα ... ασανσέρ για ν' ανέβουν. Υποκατάστατα κάθε είδους που φυλακίζουν την ψυχή σε κλουβί, αποκόπτοντας κάθε δεσμό με τη φύση. Ακόμη κι από τη χαρά να ανεβαίνει με τα δικά του πόδια. Με τις δικές του δυνάμεις. Όλα γίνονται πια με ασανσέρ. Και με πατήματα κουμπιών.

Ο Μπούσαλης μόνο για μια στιγμή θα σκληρύνει το λόγο του. Πετώντας τη μικρή λεξούλα "κερατάς", και πάλι τρυφερά και πάλι ανάλαφρα. Μα θυμίζοντας έντονα την εισαγωγή του Αρσενοκοίτη στη Γκέμμα. Και όσα εκεί γράφει ο Λιαντίνης γι' αυτές τις λέξεις και το Μακρυγιάννη. Για την κακοήθεια της ζωής που δεν μπορεί να γίνεται σεμνοτυφία της γλώσσας. Και τις προτάσεις τις άσπιλες που δε γράφουνται αλλιώς.

Το εκπληκτικό και το έξοχο είναι που θα ζητήσει από το παιδί δίπλα του - στην προηγούμενη εκτέλεση - να πει τη λέξη "κερατάς". Καμία σχέση όμως με το ανόητο παιχνίδι των μεγάλων που βάζουν τα παιδάκια να λένε βρωμόλογα για να γελάνε σαν χάχες. Αν και η σκηνή εμπεριέχει έμμεσα και τη σκωπτική διάθεση του Μπούσαλη για την ανόητη τακτική που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σήμερα.

Κι είναι αριστοτεχνική και η επιλογή του τίτλου "Καρολάιν". Συνοδευμένος μάλιστα από το "ω". Ενώνοντας τα σπασμένα νοήματα της προηγούμενης γενιάς, της γενιάς του '60, με το ω Κάρολ του Νιλ Σεντάκα. Τότε που ο αμερικάνικος τρόπος ζωής έμπαινε από τις χαραμάδες των σπιτιών κι απλώνουνταν οι περικοκλάδες του για να οδηγήσει στο σημερινό χάλι. Της πλήρους αφυδάτωσης της πολιτιστικής ζωής του τόπου. Χωράφι χέρσο. Που γεννάει τέρατα κι όχι μόνο σε επίπεδο πολιτισμού.

Μα πώς το πάθαμε αυτό; Εμείς που λίγο μετά τον πόλεμο σιχτιρίζαμε τα κοντά παντελονάκια και τα εγγλεζάκια;

Τίνος είναι επιτέλους τα παιδιά; Του κάθε κερατά; Που αποπάτησε στη χώρα του Απόλλωνα και κατάφερε να επιβάλει και τη γλώσσα του ακόμη να τη διδάσκουμε στα παιδιά μας εξ απαλών ονύχων;

Και κλαιγόμαστε μετά οι φουκαράδες. Για τα greek lish. Και όλο το αμερικάνικο στιλ ζωής των νέων μας. Με τη μαστίχα και το πέρα βρέχει. Και το υπερχειλίζον συναίσθημα που δεν ελέγχεται από το λογική. Μονάχα από τις ρεκλάμες και τους οπερατέρ.

- Πρέπει να σου μιλήσω, πριν σε φάει ο Θορν ο κερατάς!

Δες τώρα το νόημα. Κι άκου το βαθύτερο καημό της αναζήτησης του Μπούσαλη. Τι πραγματικά ζητάει η καρδιά του. Πριν σε κατασπαράξει οριστικά ο κάθε κερατάς...