Μπράβο στη wikipedia που άμεσα διόρθωσε τις ανακρίβειες στο λήμμα Δημήτρης Λιαντίνης

Με ευχάριστη έκπληξη είδαμε ότι το ελληνικό τμήμα της wikipedia έλαβε υπόψη τις παρατηρήσεις μας για το λήμμα Δημήτρης Λιαντίνης.

Μόλις πριν λίγο μπήκα και το διάβασα, και ομολογώ ότι εξεπλάγην... Διότι στο παρελθόν είχαμε πέσει σε ώτα μη ακουόντων. Βλέποντας μάλιστα ότι και η επώνυμη διαμαρτυρία της κ. Λιαντίνη στο χώρο των συζητήσεων δεν είχε τη δέουσα ανταπόκριση, δεν αναμέναμε ούτε στο δικό μας άρθρο να δώσουν σημασία.

Να όμως που δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Και οφείλουμε δημόσια να το πούμε, όπως και δημόσια κάναμε την κριτική μας. Μπράβο σε όποιον υπεύθυνο αντέδρασε άμεσα και βελτίωσε την αντικειμενικότητα του άρθρου.

Έχοντας βέβαια την πικρή εμπειρία του παρελθόντος, δε θα αποφύγουμε την ευχή να παραμείνουν οι αλλαγές.

Να τονίσουμε επίσης ότι σε καμία περίπτωση δε διεκδικούμε το αλάθητο των δικών μας απόψεων για το Λιαντίνη. Ούτε και θέλουμε να επιβάλουμε σε έναν άλλο χώρο του διαδικτύου να αναμεταδίδει τις δικές μας απόψεις.

Στόχος μας σε κάθε περίπτωση είναι να υπηρετείται η αλήθεια, στο βαθμό βεβαίως που αυτή τεκμηριώνεται. Κι ακόμη να τηρούνται οι κανόνες δεοντολογίας στην παρουσίαση.

Σε καμία δηλαδή περίπτωση δεν πρέπει η αλήθεια να δίνεται με τέτοιο τρόπο που τελικά να υπηρετεί το ψέμα. Κι αυτό μπορεί να συμβεί ακόμη και χωρίς να υπάρχει πρόθεση. Παράδειγμα; Όταν δίδεται αποσπασματικά. Όταν δηλαδή λέγονται μισές αλήθειες.

Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο όταν κάποιος γράφει ένα βιογραφικό σημείωμα. Πού να χωρέσει σε γραμμές ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου;

Ειδικά όταν ο άνθρωπος αυτός είναι ποιητής. Γιατί όπως έγραψε ο Δημήτρης Λιαντίνης:

"Είναι ασύλληπτη υπόθεση η βιογραφία του αληθινού ποιητή."

Και ο Λιαντίνης ήταν ποιητής. Κάτι που και στην τωρινή μορφή του λήμματος της wikipedia δεν υπάρχει.

Τουλάχιστον έγιναν τα άλλα στοιχεία της ζωής και του έργου του πιο αντικειμενικά. Ας μην είμαστε τόσο απαιτητικοί σε ένα μικρό κείμενο να δοθεί και κριτική για το έργο που άφησε. Κάτι να έχουν να διαβάσουν οι ενδιαφερόμενοι για το Λιαντίνη και στους άλλους χώρους του διαδικτύου που ασχολούνται με εκείνον.

Και ιδίως στην επίσημη ιστοσελίδα του Δημήτρη Λιαντίνη, το:

http://www.liantinis.gr/

που άδικα στη σχετική συζήτηση του άρθρου είδαμε να υποτιμάται για το υλικό που περιέχει. Πρώτον γιατί είναι ένας χώρος που δεν έχει κλείσει μήνα ακόμη παρουσίας στο διαδίκτυο. Και δεύτερο και σημαντικότερο: Περιέχει ικανό αριθμό από αποσπάσματα του ανέκδοτου έργου του Λιαντίνη που πουθενά αλλού στο διαδίκτυο δεν μπορεί κανείς να βρει.

Κι ακόμη βρίσκει κανείς στο liantinis.gr επώνυμες και τεκμηριωμένες κριτικές για το έργο του από ανθρώπους που έχουν τα πνευματικά εφόδια να το κρίνουν.

Δεν υποτιμά κανείς, όχι τουλάχιστον εμείς, όποιον άλλο χώρο του ίντερνετ δίνει πληροφορίες και γνώσεις για το Λιαντίνη και το έργο του. Ας μη συγχέουμε όμως τις πληροφορίες και τις γνώσεις με τη δημοσίευση αποσπασμάτων από τα βιβλία του Λιαντίνη, αυτό το μόνο που κάνει είναι να παρωθεί τους επισκέπτες του ίντερνετ να μη διαβάζουν ολόκληρα τα βιβλία του και αποσπασματικά να μελετούν το Λιαντίνη. Μέθοδος τελείως λάθος για συγγραφέα όπως ο Λιαντίνης. Αρκεί κανείς να τον μελετήσει για να το διαπιστώσει.

Ακόμη περισσότερο ισχύει αυτό για τα βίντεο διαλέξεων και διδασκαλιών του Λιαντίνη. Που η ανάρτησή τους στο διαδίκτυο προσκρούει και στους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων. Κάτι θα ήξερε περισσότερο ο νομοθέτης βάζοντας όρια στο ποιος και πώς μπορεί να αναμεταδίδει το έργο ενός δημιουργού. Και δεν είναι μόνο νομικίστικο το ζήτημα. Είναι και ζήτημα ουσίας όταν αφορά ένα συγγραφέα σαν το Λιαντίνη.

Ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του τα φημολογούμενα για το θάνατό του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε. Όμως κανείς δεν κατέχει αποδείξεις που να πιστοποιούν ότι αυτοκτόνησε. Δεν εννοούμε πως ο Λιαντίνης ζει. Όλοι γνωρίζουν ότι ο σκελετός που βρέθηκε στον Ταΰγετο ταυτοποιήθηκε από τις αρχές της χώρας και η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη τον παρέλαβε και τον ενταφίασε στις Κεχρεές. Άλλο όμως αυτό και άλλο το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε. Όπως άλλο είναι να ορίζεται και συγκεκριμένος χρόνος θανάτου, από τη στιγμή που δεν τον προσδιορίζει η ιατροδικαστική έκθεση.

Κι ακόμη. Η αυτοκτονία είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα. Δεν μπορεί να δημοσιεύονται αυθαίρετες απόψεις που υμνούν την αυτοκτονία και μάλιστα στο διαδίκτυο όπου καλώς ή κακώς μπαίνουν και μικρά παιδιά και νέοι.

Δεν μπορεί μάλιστα η αυτοκτονία να συνδέεται χωρίς στοιχεία με το Δημήτρη Λιαντίνη, γιατί ο Λιαντίνης άλλα έγραψε στα βιβλία του. Έφτασε μάλιστα να χαρακτηρίσει την αυτοκτονία ως παθολογικό φαινόμενο.

Είναι όλα αυτά που πολύ μας ανησυχούν και όχι μόνο γιατί ενδιαφερόμαστε για το Λιαντίνη ή ακόμη χειρότερα γιατί θέλουμε να παραστήσουμε τους ειδικούς λιαντινολόγους. Ο νους μας στρέφεται περισσότερο στο θέμα παιδιά και νέοι. Και θεωρούμε ότι αυτό συνάδει και με τη φιλοσοφία του Λιαντίνη. Εξάλλου κι εκείνος φεύγοντας την 1η Ιουνίου 1998, χαρακτήρισε την πράξη του ως διαμαρτυρία για το έγκλημα σε βάρος της αθώας νέας γενιάς.

Αλίμονο λοιπόν το όνομα του Λιαντίνη να γίνεται όχημα διάδοσης θεωριών που παρασέρνουν τους νέους σε απόψεις υπέρ της αυτοκτονίας. Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη προσβολή στη μνήμη του.

Ας μη μας παρεξηγούν επομένως οι υπεύθυνοι της wikipedia που το άρθρο μας υπήρξε αιχμηρό. Είναι η αγωνία μας για την παραχάραξη του έργου του Λιαντίνη που βλέπουμε χρόνια τώρα να συμβαίνει στο διαδίκτυο αφενός και αφετέρου η ιδιότητα του παιδαγωγού που μας κάνει υπερευαίσθητους σε όσα θέματα αφορούν τους νέους και τους κινδύνους που ελλοχεύουν στο διαδίκτυο.

Και μπορεί να μην έχουμε απαιτήσεις από τη wikipedia πλήρους παρουσίασης του Λιαντίνη και του έργου του, αλλά δε θέλουμε κιόλας να προβάλλονται εκεί απόψεις που παραποιούν ακόμη και τα αντικειμενικά στοιχεία για τη ζωή και το έργο του.

Στο βαθμό που αυτό έγινε δεκτό, εμείς χρωστάμε να πούμε εκτός από το μπράβο και το ευχαριστώ μας που εισακουστήκαμε.