Εκεί που σταματά το βιογραφικό στο official site του Δημήτρη Λιαντίνη

Όση η χαρά που λάβαμε εμείς για τη δημιουργία του official site του Δημήτρη Λιαντίνη, τόση και η δυσαρέσκεια που εκδήλωσαν εκείνοι που κατείχαν έως πρόσφατα το domain. Με αναρτήσεις στο νέο χώρο που μετακόμισαν δε δίστασαν να επιτεθούν για μια ακόμη φορά στη σύζυγο του Λιαντίνη, και νυν διαχειρίστρια του liantinis.gr, κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη.

Τη δυσαρέσκειά τους την είχαν εκφράσει και προκαταβολικά, από τον περασμένο Δεκέμβριο. Ευθύς ως ανακοινώθηκε η απόφαση του αρμόδιου εφετείου σύμφωνα με την οποία επικυρώθηκε η διαγραφή του χώρου από το δικό τους λογαριασμό. Διέδιδαν μάλιστα πως η κ. Λιαντίνη το μόνο που επιθυμεί είναι η διαγραφή του liantinis.gr και όχι να πάρει η ίδια το χώρο για να ανοίξει official site. Η ύπαρξη πλέον του liantinis.gr αποτελεί και την πιο κατηγορηματική διάψευση.

Αντί όμως να ζητήσουν συγνώμη για όσα διέδιδαν, να παραδεχθούν πως έσφαλαν έστω, προχώρησαν σε επίθεση κατά της κ. Λιαντίνη. Με αφορμή το βιογραφικό του Δημήτρη Λιαντίνη όπως αυτό δημοσιεύεται στο liantinis.gr.

Εμείς εδώ δεν έχουμε την πρόθεση να ασχολούμαστε με το τι λέγει ο κάθε πικραμένος του διαδικτύου. Ο χώρος αφορά το Δημήτρη Λιαντίνη και μόνο με εκείνον θα ασχολούνται και οι αναρτήσεις μας. Οφείλουμε όμως να απαντήσουμε σε όσα ψευδώς διαδίδονται τόσο για το Λιαντίνη όσο και για το liantinis.gr, καθώς το blog μας περιλαμβάνεται στους συνδέσμους αυτού του χώρου.

Και περιλαμβάνεται κατόπιν επιθυμίας της κ. Λιαντίνη, ώστε να υπάρχει άμεση ενημέρωση μέσω του blog σε ότι αφορά και το Λιαντίνη και το site.

Τι ακριβώς αναφέρει το βιογραφικό στο liantinis.gr, μπορείτε να το διαβάσετε κάνοντας κλικ στο σύνδεσμο που δώσαμε προηγουμένως. Τόσο στα ελληνικά όσο και στα γερμανικά, γλώσσα που σπούδασε ο Δημήτρης Λιαντίνης, όπως βεβαίως και στα αγγλικά.

Είναι ένα δωρικό βιογραφικό, πιστό στο ύφος που κι εκείνος συνέθεσε το αυτοβιογραφικό του στο οπισθόφυλλο της Γκέμμας. Δίνει όμως με απόλυτη σαφήνεια το ακριβές περίγραμμα της ζωής του Δημήτρη Λιαντίνη. Και σταματά στο σημείο το ίδιο που και εκείνος επέλεξε να φύγει. Να εξαφανιστεί από την οικογένειά του και το επιστημονικό του περιβάλλον. Την 1η Ιουνίου 1998.

Προσπαθεί έτσι να αποκρύψει τι ακολούθησε; Όχι, βέβαια!

Σταματά εκεί ακριβώς που ο Λιαντίνης διάλεξε να γράψει ΤΕΛΟΣ.

Να μας αποχαιρετήσει. Τους φίλους του. Τους συναδέλφους του. Τους μαθητές του. Τη μάνα και τα αδέρφια του. Την κόρη του. Και τη γυναίκα του το ίδιο πρωινό που έφυγε.

Η βιογραφία του δεν μπορούσε στο official site να σταματά αλλού για έναν άνθρωπο όπως ο Λιαντίνης. Αν τουλάχιστον καταλαβαίνουμε ελληνικά και τι σημαίνει βίος.

Και αν καταλαβαίνουμε και το ΤΕΛΟΣ. Με τη διπλή του σημασία... Όπως ο Λιαντίνης το όρισε.

Καταλαβαίνουμε όμως;

Αλλά και για όσους δεν καταλαβαίνουν. Τι έπρεπε να γραφτεί στη συνέχεια; Τι ξέρουμε για τη συνέχεια; Τίποτα. Υπάρχει βεβαίως η μαρτυρία κάποιου ταξιτζή. Που λέει ότι τον ανέβασε ως το καταφύγιο. Μόνο που όλοι ξέρουμε πια ότι ο ταξιτζής αυτός είδε έναν Λιαντίνη με άλλα ρούχα και άλλα παπούτσια από εκείνα που βρέθηκαν στη "σπηλιά". Είπε άραγε την αλήθεια ο ταξιτζής; Είδε πραγματικά το Λιαντίνη;

Αυτά θέλαμε να γράψει το official site; Αυτά μπορούμε να τα γράφουμε όλοι οι άλλοι και να ακούμε και τα εξ αμάξης γιατί τολμήσαμε να ασχοληθούμε με το πουκάμισο του Λιαντίνη. Από τους ίδιους μάλιστα που πρωτοδημοσίευσαν το πουκάμισο του Λιαντίνη. Ξέρουμε τελικά τι θέλουμε;

Ή μήπως θα έπρεπε στη βιογραφία να γραφτεί η εύρεση του σκελετού; Μήπως να δημοσιευτεί και φωτογραφία με τα οστά; Ενός ανθρώπου που στο κύκνειο άσμα του άφησε ξεκάθαρη την επιθυμία το νεκρό να μην τον ιδεί ανθρώπου μάτι;

Τη Γκέμμα, παρακαλώ. Να την ανοίξετε στη σελίδα 152. Και να διαβάσετε τι λέγει ο ίδιος ο Λιαντίνης.

"Την ώρα που θα ζήσει ο άνθρωπος την απόλυτα προσωπική βίωση του θανάτου του, μας λένε, θα είναι απόλυτα μόνος, και θα αφανίσει το σώμα του σε άφαντο τόπο.

Το σώμα του νεκρού δε θα το ιδεί ανθρώπου μάτι. (1)

Γιατί ο θάνατος δεν είναι τσερεμόνια, και χυδαία περιέργεια, και ανακουφιστική χαιρεκακία."

(1) σελ. 262 Ο γνήσια στοχαζόμενος αποστρέφεται όχι μόνο την τελετή της ταφής του, αλλά και την ιδέα του νεκρού του σώματος. Αφ' ης θα νοήσει, τον συνοδεύει η έγνοια του πώς θα γίνει τρόπος, όταν πεθάνει να εξαφανισθεί το γρηγορότερο το άψυχο κουφάρι του. Αυτός ο προάγγελος της επερχόμενης σήψης και της ανυπόφορης δυσωδίας, που ετοιμάζει τη μεγάλη γιορτή στους σκουλήκους.

Μόνο λοιπόν όποιος δεν έχει διαβάσει Λιαντίνη, ή αν τον διάβασε δεν κατάλαβε γρυ, θα μπορούσε να διαμαρτύρεται γιατί εκεί σταμάτησε το βιογραφικό. Και να προβάλει τη χυδαία του περιέργεια ως κόλαφο προς την κ. Λιαντίνη. Δίχως να αντιλαμβάνεται πως αυτόματα αυτοεξευτελίζεται ο ίδιος σε όσους έχουν μελετήσει έστω και το κύκνειο άσμα του Λιαντίνη.

Ούτε λέξη παρακάτω δεν μπορούσε να πάει το βιογραφικό. Θα ήταν ύβρις και βεβήλωση σε όσα ο Λιαντίνης πρέσβευε.

Ούτε καν στο Σήμα του. Που η δική μας περιέργεια πήγε και φωτογράφισε...

Για να υπηρετεί με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο το φιλοσοφικό του στοχασμό και να εναρμονίζεται με το χώρο που δημοσιεύεται. Στο χώρο που φέρει το όνομά του.

Από κει και πέρα. Από κει που σταματά το βιογραφικό...

Ο επισκέπτης του liantinis.gr μπορεί, αν ενδιαφέρεται για το Λιαντίνη, να βρει τη συνέχεια.

Εκείνη που έγραψε η σύζυγος του Λιαντίνη. Στο προλόγισμα του βιβλίου ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ. Και που αρχίζει ακριβώς από κει που σταματά το βιογραφικό. Κάτι που ουδόλως πρόσεξαν όσοι βιάστηκαν να την λιθοβολήσουν στο διαδίκτυο:

ΠΡΟΛΟΓΙΣΜΑ

Πριν οκτώ χρόνους έφυγε ο άνδρας μου Δημήτρης Λιαντίνης. Ήταν η πρώτη Ιουνίου 1998 όταν εξαφανίστηκε από το σπίτι μας και το επαγγελματικό πανεπιστημιακό του περιβάλλον. Και όχι απρόσμενα και απροσδόκητα. Το μόνο που δεν γνώριζα ήταν η μέρα και η ώρα. (η συνέχεια εδώ)

Ιδού λοιπόν η συνέχεια. Δημοσιευμένη με τον πλέον επίσημο τρόπο. Και από το 2006.

Δε θα μπορούσε η κ. Λιαντίνη το προλόγισμα αυτό να το παραθέσει και στο site;

Θα μπορούσε. Δικός της είναι ο χώρος και εκείνη αποφασίζει. Γιατί, και ας μην το ξεχνάμε, έτσι θέλησε ο ίδιος ο Λιαντίνης. Να αφήσει την κόρη του και τη γυναίκα του κληρονόμους.

Επιθυμία της όμως ήταν να μην προβληθεί η ίδια μέσα από το χώρο αυτό στο ελάχιστο. Μόνο ο Λιαντίνης. Και συρρίκνωσε 26 χρόνια κοινής ζωής μαζί του μέσα σε δυο γραμμές. Ούτε καν αναφορά στο παιδί τους δεν έκανε. Γιατί το μελετητή ενός ποιητή και φιλοσόφου δεν ενδιαφέρουν οι βιολογικοί του απόγονοι μα τα πνευματικά του δημιουργήματα. Κι ας θυμηθούμε εδώ τι αναφέρει και ο ίδιος ο Λιαντίνης στο Homo Educandus, σελ. 106, για τους απογόνους...

Κι αντί αυτή η σεμνή στάση να επαινεθεί, που συνάδει απόλυτα με το πνεύμα του φιλοσοφικού στοχασμού του Λιαντίνη, βρέθηκαν άνθρωποι να αρπάξουν τα ρόπαλα και να της κάνουν μια ακόμη επίθεση στο διαδίκτυο. Το περίμεναν πώς και πώς από το Δεκέμβριο, όπως οι ίδιοι έγραφαν, να διαβάσουν τις δικές της απόψεις για το Λιαντίνη! Και ήταν μεγάλη η απογοήτευση που τους έδωσε όταν όσο και αν έψαξαν στο liantinis.gr τέτοιες απόψεις δε βρήκαν.

Βρήκαν μόνο μετρημένες απόψεις συγγραφέων, λογοτεχνών, φιλολολόγων. Μεταξύ αυτών και του διακεκριμένου φιλολόγου κ. Πέτρου Βλαχάκου, πρώτου εξαδέλφου του Δημήτρη Λιαντίνη. Ανθρώπων που οι περισσότεροι γνώριζαν και τον ίδιο το Λιαντίνη αλλά και το έργο του σε βάθος.

Προβλέφθηκε επίσης χώρος ειδικός για Αναμονές και Προσθήματα. Ώστε εκεί μελλοντικά να προστεθεί και άλλο υλικό.

Κι ακόμη. Όπως ήδη αναφέραμε παραπάνω. Στους συνδέσμους δόθηκε και το δικό μας blog. Ώστε οι επισκέπτες του site να ενημερώνονται και από τις δικές μας αναρτήσεις, τόσο για τη ζωή του όσο και για το έργο του.

Και παρότι ο χώρος μας σήμερα μόλις συμπληρώνει ένα μήνα ζωής στο διαδίκτυο, έχει ήδη πλούσιο υλικό. Πάνω από 80 αναρτήσεις και τρεις ειδικές σελίδες αφιερωμένες στη ζωή του Λιαντίνη. Μένουν βέβαια να συμπληρωθούν οι σελίδες αυτές. Όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν και οι διάφοροι ανώνυμοι του διαδικτύου σταματήσουν να μας ανακρίνουν...

http://educandus.forumotion.com/forum-f11/topic-t1739.htm

Το ερώτημά τους αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο για το βιογραφικό. Ήταν και αν ζει ή πέθανε ο Λιαντίνης... Κι έφτασαν μάλιστα να μας πιέζουν να τους απαντήσουμε όχι μόνο τι πιστεύουμε εμείς μα και τι πιστεύει και η κ. Λιαντίνη. Λες και εμείς έχουμε εξουσιοδοτηθεί να μιλάμε στο διαδίκτυο αντ' αυτής. Φυσικά και όχι. Τέτοιο ρόλο δεν έχουμε.

Και όποιος πολύ ενδιαφέρεται να μάθει τη γνώμη της κ. Λιαντίνη ή θα πρέπει να ρωτήσει την ίδια ή να συμβουλευτεί τι έχει δηλώσει δημόσια για το ζήτημα. Όταν πια βρέθηκε ο σκελετός και οι αρχές της παρέδωσαν το σχετικό πόρισμα. Μία και μοναδική της δήλωση βρήκαμε δημοσιευμένη από τότε, στο περιοδικό ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ (2006) και στο δημοσιογράφο κ. Παντελή Μαραβέλια, και σας την παραθέτουμε:

Από όσο γνωρίζουμε αυτή ως σήμερα είναι η θέση της κ. Λιαντίνη. Θέση που εκφράζει κι εμάς απόλυτα. Κι όχι γιατί είναι η θέση της κ. Λιαντίνη μα διότι στα ίδια συμπεράσματα έχουμε καταλήξει. Έστω και αν δεν μπορούμε να γνωρίζουμε όσα εκείνη.

Ο Λιαντίνης δεν είναι μια χούφτα οστά. Είναι το πρόσωπο της αγωνίας και της αρετής. Αυτό το πρόσωπο το γνώριμο σε όσους τον τύχαμε Δάσκαλο.

Τα media θέλησαν μια άλλη εικόνα του Λιαντίνη να παρουσιάσουν. Όμως ο ίδιος ο Λιαντίνης δεν έτρεφε καμία εκτίμηση και για τα media και για τους δημοσιογράφους:

Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη. Οι δάσκαλοι βέβαια είναι περισσότερο θύματα, παρά θύτες. Γιατί επί γενεές τώρα έχουν γίνει τα ακούσια όργανα μιας πονηρής θρησκευτικής και πολιτικής οδηγίας, που καταστάθηκε παράδοση, και δεν αλλάζει με τίποτα πια.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα, σελ. 260

Δάσκαλοι όντας και εμείς, κρατούμε με ιδιαίτερη προσοχή αυτό το λόγο του. Και όταν εξετάζουμε τη βιογραφία του. Να μην πέσουμε κι εμείς θύματα καμίας πονηρής οδηγίας. Απ' όπου και αν προέρχεται.

Το ίδιο συμβουλεύουμε να κάνει και όποιος άλλος ενδιαφέρεται για το Λιαντίνη. Κι αν φτωχικό το βρίσκει το βιογραφικό στο official site, να αρματώσει το δικό του καράβι και να ανοιχτεί στη θάλασσα αναζητώντας την Ιθάκη. Και με τον Οδυσσέα - Λιαντίνη σύντροφο.

Αυτό δηλαδή που αναγκάζει και το βιογραφικό που συνέταξε η κ. Λιαντίνη. Αφήνοντας τον αναγνώστη να γράψει μόνος του τη συνέχεια. Η πλέον ενδεδειγμένη λύση για τη ζωή ενός ανθρώπου που θέλησε να αφήσει πίσω του ένα αίνιγμα και δώρο.

Και τι αίνιγμα θα ήταν αν ο κάθε περαστικός έβρισκε εκεί, από την πρώτη σελίδα του σάιτ, έτοιμη και την απάντηση;

Αίνιγμα που υπογραμμίζει θεαματικά η φωτογραφία του Λιαντίνη στην αρχική σελίδα. Υπογραφή, λες, του υπότιτλου του site...

Ρωτήστε εμάς, τους μαθητές του, αν και ο ίδιος ο Λιαντίνης καταδεχόταν έτοιμη να μας προσφέρει την απάντηση ακόμη και σε εύκολα ερωτήματα. Όχι, τίμιε αναγνώστη. Αδιάβαστους μας έστελνε να τη βρούμε μόνοι μας. Εφαρμόζοντας πιστά την παιδαγωγική του θεωρία για τη μάστιγα του Ταϋγέτου.

Αφήνουμε σε εκείνους που δεν τον γνώρισαν να αναζητούν το Λιαντίνη στις πέτρες του Ταϋγέτου. Και τα μήνιν άειδε. Και κρατάμε τα συνήθεια του Λιαντίνη.

Αυτά που ορίζουν τη φιλοσοφία ως μελέτη του δικού μας θανάτου και όχι του θανάτου του άλλου. Ας είναι και ο Λιαντίνης...

Πώς, ρωτώ, για στερνή φορά, το βιογραφικό στο official site, για όλους αυτούς τους λόγους, θα μπορούσε να πάει έστω και λέξη παρακάτω;

Και μία λέξη αν είχε ακόμη, θα ήταν ύβρις για το Δημήτρη Λιαντίνη.