Το αίνιγμα του Λιαντίνη και οι συκοφαντίες για οπαδούς του εξαφανισμένου Λιαντίνη

Την 1η Ιουνίου 1998, ημέρα Δευτέρα, ο Δημήτρης Λιαντίνης εξαφανίζεται από το οικογενειακό και πανεπιστημιακό του περιβάλλον.

Από την πρώτη στιγμή η γυναίκα του δήλωσε πως εγνώριζε ότι ο άντρας της επρόκειτο να κάνει κάτι τέτοιο. Όχι όμως και τον ακριβή χρόνο.

Πώς όμως εγνώριζε; Ο Λιαντίνης, και έχουμε πλέον αρκετά ντοκουμέντα, συνήθιζε να μοιράζεται μαζί της τα σχέδιά του. Άλλοτε μιλώντας της, άλλοτε μέσα από προσωπικές επιστολές και άλλοτε αφήνοντας επίτηδες θα έλεγε κανείς σχετικές σημειώσεις σε σημεία που εκείνη θα μπορούσε να βρει και να διαβάσει.

Μία από αυτές, ίσως και η σημαντικότερη, είναι το προσχέδιο του γράμματος που άφησε στην κόρη του όταν εξαφανίστηκε.

Η χειρόγραφη αυτή επιστολή μας εστάλη καιρό πριν από την κ. Λιαντίνη. Με δικαίωμα δημοσίευσης αλλά με την παράκληση να επισημάνουμε ότι απαγορεύεται αυστηρά η χρήση του ντοκουμέντου χωρίς τη γραπτή της άδεια.

(Κάνοντας κλικ στα έγγραφα, μπορείτε να τα διαβάσετε σε μεγαλύτερη προβολή.)

Το χειρόγραφο αυτό υπήρχε όπως μας ανέφερε η κ. Λιαντίνη στο συρτάρι του άντρα της έως και το Σάββατο, 30 Μαΐου 1998.

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του χειρογράφου είναι τα εμφανή ίχνη φωτιάς. Θέλησε ο Λιαντίνης να το κάψει και το μετάνιωσε;

Αξίζει πάντως να το μελετήσει κανείς προσεκτικά, να προσέξει ποια στοιχεία πρόσθεσε ο Λιαντίνης εκ των υστέρων, αλλά και να το αντιπαραβάλει με το τελικό γράμμα που άφησε φεύγοντας και που έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. (Σχετική ανάρτηση εδώ)

Από την επιστολή της κ. Λιαντίνη, που συνόδευε την αποστολή του χειρογράφου, παραθέτουμε τα εξής προς διευκόλυνση της μελέτης του:

«[...]Όπως θα δείτε στην επιστολή αυτή επέφερε αλλαγές και κάποια στιγμή πριν φύγει την αντέγραψε και άφησε το γνωστό τελικό κείμενο. Πάνω αριστερά θα παρατηρήσετε ότι έβαλε φωτιά να την κάψει, όμως ή το μετάνιωσε ή θέλησε με την παρουσία του καψίματος να στείλει κάποιο μήνυμα. Το γεγονός είναι όμως ότι μου την άφησε μαζί με τα υπόλοιπα σημειώματα.

Οι αλλαγές που έχει επιφέρει είναι οι εξής:

α) Έχει προσθέσει τις φράσεις «Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους και Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει».

β) Το σημαντικό όμως είναι ότι το όνομα του ξαδέρφου το πρόσθεσε τελευταία στιγμή. Το κείμενο του γράμματος μέχρι το Σάββατο 30.5.1998 (το ήλεγχα σχεδόν σε καθημερινή βάση) έλεγε: «Αγάπησα πολύ πολλούς ανθρώπους αλλά περισσότερο δύο. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή και τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπούκη». Όπως βλέπετε το σβήνει και για να τον χωρέσει το αλλάζει και με μικρότερα γράμματα γράφει: “Αγάπησα πολλούς ανθρώπους αλλά περισσότερο τρεις». Και προσθέτει στη συνέχεια με μικρά γράμματα για να χωρέσει το κείμενο το όνομα του ξαδέρφου. [...]

γ) Στην πίσω σελίδα του γράμματος, όπως βλέπετε προσθέτει τη γνωστή παράγραφο με το «σπίτι του». Επίσης στο γράμμα αυτό υπάρχει τόπος (Κηφισιά), όχι όμως χρόνος, ενώ στο γράμμα το τελευταίο δεν υπάρχει ούτε τόπος ούτε χρόνος.

Αυτό για μένα έχει βαρύνουσα σημασία. Ο Λιαντίνης και στο βιβλίο που διάβαζε έγραφε τόπο και χρόνο, πόσο μάλιστα σε γράμμα και δη στο συγκεκριμένο. [...]»

Διαβάζοντας και το χειρόγραφο αυτό, ο καθένας προβληματίζεται γιατί η γυναίκα του δεν έκανε κάτι να τον σταματήσει. Γιατί δεν κατάλαβε ότι ο Λιαντίνης επρόκειτο τόσο σύντομα να πραγματοποιήσει όσα αναφέρει η επιστολή.

Εξήγηση υπάρχει. Και κλείνεται σε μια φράση: Ο Λιαντίνης ήταν ποιητής.

Είκοσι έξι χρόνια δίπλα του ήξερε πως ο σύντροφός της δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος. Είχε το δικό του ιδιαίτερο τρόπο να εκφράζεται και να ενεργεί.

Επιπλέον λάβαινε υπόψη και όσα άλλα της είχε πει ή της είχε γράψει. Ιδιαίτερα μάλιστα μια επιστολή που της είχε στείλει την προηγούμενη χρονιά, την περίοδο που εκείνη δίδασκε σε γερμανικό πανεπιστήμιο. (Σχετική ανάρτηση στο blog θα βρείτε εδώ: Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ και εδώ ΤΟ ΠΥΡ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ και στο official site του Δημήτρη Λιαντίνη μπορείτε να δείτε το αυθεντικό χειρόγραφο της επιστολής. )

Στις 20 λοιπόν Γενάρη 1997, ο Λιαντίνης γράφει στη γυναίκα του πως θα τον κάψει σε 17 χρόνια. Κι όχι σε 17 μήνες...

Ήταν ένα στρατήγημα του Λιαντίνη αυτό; Να διαβεβαιώνει τη γυναίκα του πως μετά από 17 χρόνια θα τον κάψει, όπως και στο τελευταίο γράμμα ζητά να τον κάψουν, και όπως και σε άρθρο του στις εφημερίδες παλιότερα εκθείαζε την καύση των νεκρών, και στην πραγματικότητα άλλα να σχεδιάζει;

Παρόμοια, θα θυμίσουμε εδώ, ο Δημήτρης Λιαντίνης έγραψε ακόμη και την 1η Ιουνίου 1998, μέρα που εξαφανίστηκε, σε δυο αγαπημένους μαθητές και φίλους του, το ζεύγος Κεκέ, να στεφανώσουν το άγαλμα του Λυκούργου στη Σπάρτη, την Τετάρτη 3 Ιουνίου 1998, στις 7 το απόγευμα, και να φροντίσουν να παραμείνει εκεί το στεφάνι για δυο μέρες, μέχρι να γυρίσει!!! (δείτε εδώ το χειρόγραφο αυτής της επιστολής του Λιαντίνη)

Όλα αυτά τα ντοκουμέντα αφήνουν τον καθένα να σκεφτεί πως ο Λιαντίνης δεν έγραφε και επομένως και δεν έλεγε τι και πώς πρόκειται να κάνει. Και προφανώς είχε τους λόγους του...

Ίσως αυτό που αποκομίζει ο αναγνώστης της Γκέμμας όταν φτάνει στον επίλογο του κεφαλαίου ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ. Εκεί που αναγράφεται η φράση: ΑΙΝΙΓΜΑ ΚΑΙ ΔΩΡΟ.

Ταυτόχρονα όμως ο προσεκτικός μελετητής του Λιαντίνη αντιλαμβάνεται πως η ουσία δε βρίσκεται στην εξιχνίαση του αινίγματος αλλά στο έργο που άφησε από οργή για τους αιώνες που δε θα υπάρχει.

Στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ της Γκέμμας αξίζει να προσέξουμε την αναφορά όχι μόνο στον Εμπεδοκλή, όπως κατά κόρον έγινε στο παρελθόν με αποτέλεσμα κάποιοι να αναζητούν κρατήρες ηφαιστείων στον Ταΰγετο, μα και στις άλλες νοητικές εποπτείες που εκεί αναφέρονται. Η μία είναι ο Οιδίποδας. Που ως γνωστόν πέθανε χωρίς κανείς ποτέ να μάθει πώς... Μια άλλη είναι ο αντι - Αλέξανδρος. Κι εδώ οφείλει ο αναγνώστης να προσέξει ιδιαίτερα τη φράση: (σελ. 144 )

"Έδεσε με το δικό του σπαθί το γόρδιο δεσμό στον κύκλο του. Έτσι, που κανείς να μη μπορεί να τον λύσει. Έγινε ένας μικρός αντι - Αλέξανδρος. Και πια η φυλλάδα τραγουδεί την ιστορία του ολάκερη."

Γιατί λοιπόν τα κάνει όλα αυτά; Για να βάλει τους ανθρώπους να ψάχνουν πώς πέθανε ο Λιαντίνης; Αυτά είναι ανοησίες και γραφικότητες. Το δικό μου συμπέρασμα μετά από χρόνια μελέτης κατατείνει στην άποψη πως ο Λιαντίνης θέλησε με τον τρόπο αυτό να απομακρύνει τους ανόητους από τη φιλοσοφία του και τη μελέτη του έργου του. Όπως φρόντιζε να απομακρύνει και από την αίθουσα που δίδασκε όσους δεν μπορούσαν να τον παρακολουθήσουν... Τους πέταγε ένα ερώτημα:

- Τους πηδούσε τους μαθητές του ο Σωκράτης, ή όχι; (δες Γκέμμα, σελ. 63)

αυτοί αναψοκοκκίνιζαν και πετάγονταν έξω από την αίθουσα κουβαλώντας το φριχτό αίνιγμα...

Έτσι και τώρα. Βλέπουμε ανθρώπους που αδυνατούν να κατανοήσουν τη φιλοσοφία του Λιαντίνη να έχουν εγκλωβιστεί στο αίνιγμα "πέθανε ή ζει ο Λιαντίνης" και να αφήνουν στην άκρη το έργο του. Για κείνους τους λίγους που έχουν προσέξει ότι φιλοσοφία δεν είναι να μελετάς το θάνατο του άλλου μα να στοχάζεσαι πάνω στο δικό σου θάνατο.

http://educandus.forumotion.com/OE-AEIAE-OEEIOIOEA-h5.htm

Εγώ τουλάχιστον έτσι αποχαιρέτησα το Δάσκαλο όταν πήγα να γνωρίσω το Σήμα του στις Κεχρεές. Με τη φράση ΑΙΝΙΓΜΑ ΚΑΙ ΔΩΡΟ.

Έχω πειστεί πλέον ότι ο Λιαντίνης έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μείνει το αίνιγμα που δημιούργησε, άλυτο. Εννοώ με τη μέθοδο των θετικών επιστημών. Που ως γνωστόν η μέθοδος αυτή δεν κατάφερε ούτε χρόνο θανάτου ούτε και αιτία να εντοπίσει για τον σκελετό που εκεί αναπαύεται. Ναι, η ταυτοποίηση με την εξέταση του DNA και σχετικές οδοντιατρικές γνωματεύσεις, βεβαίωσαν ότι ο σκελετός ανήκει στο Λιαντίνη.

Όμως και ο ίδιος ο ιατροδικαστής αναγκάστηκε να δηλώσει πως έχει την αίσθηση ότι "δεν πρέπει να μιλάμε για αυτοκτονία στην περίπτωση του Λιαντίνη."

Εμείς πάλι, μελετώντας όλα τα σχετικά δεδομένα, από τις αντιφάσεις εκείνου του ταξιτζή που λέει ότι τον ανέβασε στον Ταΰγετο με άλλα όμως ενδύματα από εκείνα που βρέθηκαν στη σπηλιά, έως και πολλά άλλα που τέθηκαν υπόψη μας αλλά δεν έχουμε δικαίωμα να δημοσιεύσουμε, δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε ούτε τους εαυτούς μας ούτε τους αναγνώστες μας παριστάνοντας πως ξέρουμε με βεβαιότητα τι απέγινε ο Λιαντίνης.

Κρατάμε όλες τις δηλώσεις που έγιναν. Της μητέρας του, του εξαδέλφου του που αργότερα αποκάλυψε πού βρίσκεται ο σκελετός, τις ανακοινώσεις στον τύπο για την ταυτοποίηση του νεκρού, αλλά και τις απορίες που έχει εκφράσει δημόσια η σύζυγός του. Τις θέτουμε όλες στο μικροσκόπιο της δικής του μεθόδου, της μεθόδου των θετικών επιστημών, και καταλήγουμε να παραδεχθούμε πως το αίνιγμα παραμένει άλυτο. Όπως ακριβώς προέβλεψε ο ίδιος στη Γκέμμα.

Αυτού του αινίγματος είμαστε "οπαδοί". Κι όχι του "εξαφανισμένου Λιαντίνη" όπως εξοργισμένος χτες μας κατηγόρησε ο πρώην ιδιοκτήτης του domain liantinis.gr. Φτάνοντας να μας αποκαλεί μισότρελους. Και μη μπορώντας να αποδεχθεί την απόφαση των αρχών να του αφαιρέσουν το liantinis.gr και να να το παραχωρήσουν στην κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη.

Η οργή του εναντίον μας έχει μεγάλη προϊστορία. Τώρα εκτινάχθηκε στα ύψη γιατί αυτό εδώ το blog να περιλαμβάνεται στους συνδέσμους του official site του Δημήτρη Λιαντίνη. Προσπαθεί λοιπόν να μας συκοφαντήσει πως ασπαστήκαμε την άποψη του εξαφανισμένου Λιαντίνη, όπως αυτός την αποκαλεί και έτσι χαρακτηρίζει και το blog μας και την ομάδα που δημιουργήσαμε στο face book.

Τέτοια άποψη για εξαφανισμένο Λιαντίνη κυκλοφορεί μόνο στο δικό του εγκέφαλο. Γιατί αδυνατεί να καταλάβει τι σημαίνει το αίνιγμα και δώρο του Λιαντίνη. Κι εκεί που ο Λιαντίνης λέγει πως κανείς δε θα το λύσει, εκείνος αντιπαραθέτει τη δική του θεωρία πως το έλυσε... Καθώς μάλιστα τη θεωρία του βιάστηκε να την τυπώσει και σε βιβλίο, αγωνίζεται να βγάλει τρελούς όσους διαφωνούμε μαζί του. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να αναφέρει στο διαδίκτυο ακόμη και το περιεχόμενο προσωπικής τηλεφωνικής μας συνομιλίας με τον αδερφό του Λιαντίνη, σκόπιμα παραποιημένο, ώστε να στηρίξει το κατηγορητήριο εναντίον μας.

Κατόπιν τούτου υποχρεώθηκα να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με τον κ. Γεώργιο Νικολακάκο, αδερφό του Λιαντίνη, ο οποίος και δήλωσε άγνοια για την ανάρτηση τέτοιων κατηγοριών. Δείγμα πως πέραν όλων των άλλων υπήρξε πρόθεση να δημιουργηθεί παρεξήγηση ανάμεσα σε μας και στον κ. Νικολακάκο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Και στο παρελθόν ο ίδιος άνθρωπος χρησιμοποίησε το διαδίκτυο για να σπείρει δαιμόνια και να φέρει σε σύγκρουση ανθρώπους που γνώριζαν το Λιαντίνη. Είναι ακριβώς η ανάποδη τακτική από τη δική μας. Εμείς ακολουθούμε το δύσκολο δρόμο να κρατάμε επικοινωνία με όλους όσους γνώριζαν το Δάσκαλό μας. Πρώτα και κύρια από σεβασμό στη μνήμη του. Και δεύτερον και εξίσου σημαντικό για να έχουμε ενημέρωση πολύπλευρη.

Αυτό το δρόμο και θα ακολουθήσουμε. Παρά τις επιθέσεις που δεχόμαστε.

Εξάλλου κατανοούμε πως προέρχονται από την άδικη οργή που προκάλεσε στον άνθρωπο αυτό η απόφαση των αρχών να του αφαιρέσουν το domain liantinis.gr. Του φταίει το γομάρι, που λέει ο λαός μας, και χτυπάει το σαμάρι.

Εμάς μας αρκεί που επιτέλους το liantinis.gr πέρασε στα χέρια εκείνων που ο Λιαντίνης άφησε εκπροσώπους του.

Τι λέει τώρα κάποιος που δε γνώρισε ποτέ από κοντά το Δημήτρη Λιαντίνη, μας αφήνει παγερά αδιάφορους.

Προτιμούμε να ασχολούμαστε με τον ίδιο το Λιαντίνη και με το δώρο που μας άφησε. Το δώρο που είναι αναπόσταστα δεμένο με το αίνιγμά του. Γιατί μόνο έτσι έχει νόημα αυτό το δώρο. Στηριγμένο στην αρχή της Απροσδιοριστίας που αποτελεί το θεμέλιο λίθο του φιλοσοφικού στοχασμού του Λιαντίνη.

Και επιμένοντας να θεωρούμε ως φιλοσοφία το στοχασμό πάνω στο δικό μας θάνατο και όχι να εγκλωβιζόμαστε σε τακτικές που προσιδιάζουν σε ντεντέκτιβς και ρεπόρτερς.

Επιπλέον θυμίζουμε ότι και η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη παρέλαβε το σκελετό από τις αρχές και τον ενταφίασε στις Κεχρεές Κορινθίας, κατασκευάζοντας Σήμα που αναφέρει ότι ανήκει στο Δημήτρη Λιαντίνη. Είναι λοιπόν εκ του πονηρού και τελείως ψευδές να αποδίδονται τόσο στην οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη όσο και σε μας που συνεργαζόμαστε μαζί της πως ασπαζόμαστε την άποψη του εξαφανισμένου Λιαντίνη.