Τιμούμε τα 35 χρόνια από την έκδοση του πρώτου βιβλίου του Λιαντίνη με συνάντηση στην Αθήνα στις 29 Δεκέμβρη

Αύγουστος 1974. Η Ελλάδα πανηγυρίζει την επιστροφή της Δημοκρατίας και η Κύπρος βιώνει την απίστευτη εθνική τραγωδία της τουρκικής εισβολής.

Ο Δημήτρης Λιαντίνης, ετών 32 τότε, παντρεμένος  πλέον με τη Νικολίτσα Γεωργοπούλου αλλά και πατέρας ενός μικρού κοριτσιού, της Διοτίμας, βρίσκεται στη Γερμανία και συγγράφει τη διατριβή του για το Ρίλκε. Στη φωτογραφία τον βλέπουμε να εορτάζει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο την ολοκλήρωση του κεφαλαίου "Ιμερος". Του έρωτα δηλαδή. Με επόμενο κεφάλαιο το θάνατο, τι άλλο;

Δε σας θυμίζει η φωτογραφία αυτή το εξώφυλλο των Ελληνικών; Του βιβλίου που μαζί με τη Γκέμμα άφησε για τους αιώνες που δε θα υπάρχει;

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ο Δημήτριος Θ. Νικολακάκος βρίσκεται στη Γερμανία. Ο Λιαντίνης δεν έχει ακόμη "γεννηθεί" επίσημα.

Ο Δημήτριος Θ. Νικολακάκος, λοιπόν, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, και από πηγή αξιόπιστη, μόλις πληροφορήθηκε τα συμβαίνοντα στην Κύπρο, έσπευσε στο προξενείο του τόπου που βρισκόταν και δήλωσε "παρών".  Να τον καλέσει η πατρίδα αν κι εφόσον το κρίνει σκόπιμο. Δεν τον εκάλεσαν. Εκείνος όμως είχε κιόλας υπογράψει με την πράξη του το πρώτα εν Μαραθώνι που χρόνια αργότερα θα γράψει στο κύκνειο άσμα του, τη Γκέμμα. (242) Είναι η εποχή που κυοφορεί όχι μόνο το πρώτο του βιβλίο αλλά και το όνομα με το οποίο θα γίνει γνωστός ως συγγραφέας, το Λιαντίνης.

Επίσημα το επώνυμο Λιαντίνης θα προστεθεί στο αρχικό του με πράξη πρωτοδικείου και  ημερομηνία 31 Ιουλίου 1979, με αριθμ, πρωτ. της Νομαρχίας Λακωνίας, Δ/νση Εσωτερικών, 11489. Ανεπίσημα όμως το χρησιμοποιούσε χρόνια νωρίτερα. Έχει μάλιστα δημοσιευτεί επιστολή του από τις 31 Γενάρη του 73 με υπογραφή Λιαντίνας και που παραπέμπει ευθέως στο όνομα του χωριού του, τη Λιαντίνα Λακωνίας. Εκεί και το πατρικό του. Λίγα χιλιόμετρα μετά τη Σπάρτη και πηγαίνοντας προς Γύθειο. Στρίβεις δεξιά, προς Ταΰγετο, και λίγο μετά συναντάς το μικρό χωριουδάκι.

Η βαθύτερη όμως καταγωγή της οικογένειας ήταν από το Σούλι. Αυτό τουλάχιστον μου αποκάλυψε ο αδερφός του, ο Γιώργος Νικολακάκος, σε μια από τις επισκέψεις μου στη Λιαντίνα.

Αλλά και στους τίτλους σπουδών του Δημητρίου Θ. Νικολακάκου (πχ απολυτήριο γυμνασίου) δεν αναφέρεται η Λιαντίνα. Η Πολοβίτσα αναφέρεται. Και την Πολοβίτσα αναφέρει και ο ίδιος ως τόπο γέννησης στο λιτό βιογραφικό του στο οπισθόφυλλο της Γκέμμας. Με αριθμό μητρώου αρρένων 3 του έτους 1942. Δηλαδή 70 χρόνους πριν.

Και δείτε τώρα την περίεργη σύμπτωση. Φέτος, το 2012, να κλείνουν 70 χρόνια από τη γέννηση του Λιαντίνη και ταυτόχρονα 35 χρόνια, τα μισά δηλαδή ακριβώς, από την έκδοση του πρώτου του βιβλίου και μάλιστα με το όνομα Λιαντίνης στο εξώφυλλο. Ένα ιδιότυπο μεσοστράτι. Και που αξίζει να το αντιπαραθέσουμε με το προλόγισμα στο πρώτο του βιβλίο, στο ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ, και όσα γράφει εκεί για αριθμούς και ηλικίες:

"Εκείνο που ο Ρίλκε κατάστιξε στον ουρανό της τέχνης, ήταν ο αστερισμός του Ζυγού. Απάνου στη γλωσσίδα του Ζυγού όλα τα στοιχεία του κόσμου ξεφορτώθηκαν τη μονιστική αχρηστία της θέσης και της αντίθεσης και φανέρωσαν κρυμμένη τη σύνθεση. Από την άποψη αυτή και μέσα στα σύνορα της τάξης του χρόνου ο Ρίλκε γεννημένος στα 1875 και πεθαίνοντας στα 1926 εκάλυψε ένα ημικύκλιο ζωής 51 χρόνων. Σήμερα, στα 1977, καλύπτει το ίδιο ημικύκλιο θανάτου. Σύμφωνα με το νόημα της θεωρίας του, ότι η ζωή των νεκρών είναι η ανάποδη όψη του θανάτου των ζωντανών, δεν απαγορεύει τίποτα και τα πάντα υπαγορεύουν να θεωρήσουμε ότι το 1977 ο Ρίλκε γεννιέται σε ηλικία 51 χρόνων θανάτου, όπως το 1926 πέθαινε στην ίδια ηλικία ζωής. Τέτοια στοχάζοντας μιλώ για το γεωμετρικό πνεύμα, που οικονόμησε τη γέννηση του βιβλίου μου τούτου. Το γεωμετρικό πνεύμα καθρεφτίζοντας την ανάγκη, που κρύβεται στα πράγματα του κόσμου, εμψυχώνει την αλήθεια, που φανερώνεται στα προβλήματα του ανθρώπου. Φτάνει η απορία του ανθρώπου να δένεται αναγκαία με τη γεωμετρία του κόσμου."

Κλείνοντας ο Λιαντίνης αυτό το προλόγισμα (αφιέρωση το τιτλοφορεί ο ίδιος) παραθέτει τους εξής στίχους του Σεφέρη:

... ένα κάστρο

που να το πολεμάς 

σαράντα χρόνους και να πας

να γίνεις ήρωας κι άστρο. 

Κι από κάτω ακριβώς γράφει:

Αλαγονία

29 Δεκέμβρη 1977

Δεν ξέρω αν την ώρα που υπέγραφε αυτό το κείμενο έδειχνε το ημερολόγιο 29 Δεκέμβρη. Ξέρω όμως να πω ότι ο Ρίλκε πέθανε μια τέτοια μέρα. Στις 29 του Δεκέμβρη του 1926. Δεν αποκλείεται λοιπόν να πρόκειται για συμβολική ημερομηνία και όχι για αληθινή.

Και μεις όμως για το συμβολισμό και τη γεωμετρία των γεγονότων επιλέξαμε τη μέρα αυτή για να τιμήσουμε το Δημήτρη Λιαντίνη με τη συνάντηση που οργανώνουμε στην Αθήνα. Ώρα 12 το μεσημέρι. Στο σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι και μπροστά από τη θυρίδα έκδοσης εισιτηρίων.

Προσκεκλημένοι είναι τα μέλη του γκρουπ που διατηρούμε στο face book αλλά και όποιος άλλος ενδιαφέρεται για το έργο και τη φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη.

Θα μας αναγνωρίσετε εύκολα. Όλοι οι άλλοι μπροστά στο γκισέ θα αγοράζουν εισιτήριο για το τρένο. Εμείς θα το έχουμε ήδη αγοράσει προ πολλού. Ένα εισιτήριο για να ζήσουμε τη ζωή μας με όσο πιο αληθινό τρόπο αναλογεί στον καθένα μας. Και χάρη σε όσα μας δίδαξε ο Δημήτρης Λιαντίνης. Αυτός ο κολοσσός της σκέψης που χρόνια τώρα μας ταξιδεύει σε λιμάνια πρωτόγνωρα με τη γραφίδα του και το στοχασμό του.

Η πρωτοβουλία αυτή αποσκοπεί επίσης να γυρίσει οριστικά τη σελίδα των 14 ετών από τη μέρα που ο Λιαντίνης έφυγε. Των 7 πρώτων που ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του για το τι απέγινε. Και των άλλων 7 που ακολούθησαν από τον Ιούλιο του 2005 και  την ανεύρεση του σκελετού στον Ταΰγετο. Και που οργίασαν στο διαδίκτυο και όχι μόνο διάφοροι γραφικοί και λιαντινόπληκτοι. Παθιασμένοι με το Λιαντίνη αλλά ένα Λιαντίνη φτιαγμένο στα μέτρα τους. Κατ' εικόνα τους και ομοίωσή τους. Προτιμώντας να βλέπουν το Λιαντίνη σε βίντεο ιντερνετικά και όχι να διαβάζουν τα βιβλία του. Με το θράσος να εκφέρουν και κρίσεις για εκείνον χωρίς να έχουν μελετήσει τα "Άγια Πρωτότυπα" που εκείνος άφησε για τους αιώνες που δε θα υπάρχει...

Είδαμε και ζήσαμε πολλά στα χρόνια αυτά. Πράγματα που μας πίκραναν, μας θύμωσαν και μας εξόργισαν ακόμη. Ειδικά όταν διαπιστώναμε να σκυλεύουν ασύστολα κάποιοι την ιερή μνήμη του Δασκάλου μας. Να εκμεταλλεύονται το όνομά του για δικό τους όφελος.

Δώσαμε τον αγώνα μας όλο αυτό το διάστημα και δεν ήταν καθόλου εύκολος. Τιμή μας όμως και καμάρι μας. Να ανταποδώσουμε στο Δάσκαλο έστω και ένα μικρό αντίτιμο για όσα μεγάλα μας χάρισε. Να εξυβριστούμε, να συκοφαντηθούμε, να απειληθούμε γιατί τολμήσαμε να καταπολεμήσουμε τα ψέματα που λέγονταν και να αναζητήσουμε την αλήθεια χωρίς παρωπίδες.

Δεν μπορούμε παρά να ευχαριστήσουμε την κ. Νικολίτσα Λιαντίνη που εδώ και πέντε χρόνια συμπαραστέκεται ολόπλευρα στον αγώνα μας. Πλήθος ντοκουμέντων από το αρχείο του Δημήτρη Λιαντίνη μας έχουν δοθεί από τη σύντροφο της ζωής του και με σκοπό να λάμψει όλη η αλήθεια γύρω από τη ζωή του και να βοηθηθούμε στην καλύτερη κατανόηση του έργου του.

Ευχαριστούμε επίσης και την κ. Διοτίμα Λιαντίνη διότι και εκείνη υποστήριξε με την παρουσία της την ομάδα που δημιουργήσαμε στο face book, καταθέτοντας μάλιστα πρόσφατα και τη δική της θετική άποψη για όσα κάνουμε στο χώρο του διαδικτύου για τον πατέρα της.

Ανοιχτή επίσης αφήσαμε πάντα την πόρτα για όποιον άλλο γνώρισε το Λιαντίνη και ήθελε να μοιραστεί μαζί μας πληροφορίες για τη ζωή του. Όπως το έκανε πρόσφατα ο κ. Μίλτος Κηρυκόπουλος, χάρη στον οποίο και έχουμε πλέον μια πολλαπλά ωφέλιμη δημόσια δήλωση και που αποκαλύπτει ότι από τις μέχρι τώρα δημοσιεύσεις για τη ζωή του Λιαντίνη δε λείπουν δυστυχώς στοιχεία που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.

Αυτό βεβαίως το γνωρίζαμε ήδη από τη μελέτη των ντοκουμέντων που η κ. Λιαντίνη μας είχε προσφέρει. Και χάρη στα ντοκουμέντα αυτά είχαμε κιόλας επισημάνει μια σειρά από λάθη όχι μόνο σε δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο αλλά δυστυχώς και σε βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τυχαία προχτεσινή μας ανακάλυψη και με βάση ένα φύλλο από την προσωπική ατζέντα του Λιαντίνη, του 1964. Με τεράστια λοιπόν έκπληξη είδαμε στο βιβλίο του κ. Δημήτρη Αλικάκου: "Λιαντίνης: Έζησα έρημος και ισχυρός", Αθήνα, 2006, εκδόσεις Λιβάνη, το ίδιο απόσπασμα δημοσιευμένο με ένα σωρό λάθη. Θέρος της δημιουργίας και της ανδροποιήσεως γράφει ο Λιαντίνης, θέρος της δημιουργίας και της αδρανοποιήσεως!!! αναφέρει στη δημοσιογραφική του έρευνα ο κ. Αλικάκος. Ξετύλιγμα της ψυχής και της σκέψης ο Λιαντίνης, σκέτο ξετύλιγμα ψυχής ο κ. Αλικάκος. Η σκέψη πήγε ... περίπατο. Στην αρχή διατηρήσαμε την ελπίδα πως τα λάθη αυτά  θα είχαν διορθωθεί στην πρόσφατη επανέκδοση του βιβλίου. Δυστυχώς. Φίλοι που διαθέτουν και την επανέκδοση μας ενημέρωσαν πως τα λάθη παραμένουν. Τι να πεις; Τα σχόλια περιττεύουν.

Ειδικά όταν πρόκειται για το Λιαντίνη. Που έδινε τεράστια σημασία σε κάθε του λέξη. Ακόμη και πού θα βάλει κόμμα...

Και πλέον ειδικά για όσους γνωρίζουν τη φιλοσοφία του Λιαντίνη. Που καταλαβαίνουν ότι τα λάθη στο απόσπασμα αυτό πλήττουν καίρια την ίδια τη φιλοσοφία του Λιαντίνη:

Ποια η σχέση στη φιλοσοφία αυτή της δημιουργίας με την ανδροποίηση;   Το πρώτα στο Μαραθώνα που λέγαμε παραπάνω... Αλλά και τι έχει γράψει για την ψυχή και τη σκέψη. Διάβασε για παράδειγμα το κεφάλαιο Αυνάν και Κάιν στη Γκέμμα, για τους έλληνες και τους εβραίους. Για το εργαλείο των εβραίων που ήταν, γράφει ο Λιαντίνης, η ψυχή του ανθρώπου.  Και για την Αθηνά των ελλήνων, που ήταν ολόκληρη μυαλό...   Έτσι, για όσους ξαναλέω γνωρίζουν τη φιλοσοφία του Λιαντίνη,  το γεμάτο λάθη απόσπασμα ευνουχίζει τον ελληνοέλληνα Λιαντίνη όχι απλά σε ελληνοεβραίο αλλά σε καθαρόαιμο εβραίο. Να δημιουργεί μέσα στην αδράνεια και τη νιρβάνα του ανατολίτη και με τη σκέψη στην ... κολότσεπη.

Αυτό που μας ανησύχησε ιδιαίτερα, και μένα  και την κ. Λιαντίνη, είναι πως το συγκεκριμένο απόσπασμα από την ατζέντα είναι ιδιαιτέρως ευανάγνωστο. Ακόμη και τα φετινά μου μαθητούδια, τα Πρωτάκια μου, να έβαζα να το αντιγράψουν, θα τα κατάφερναν τα περισσότερα χωρίς κανένα λάθος. Όμως σε πολλά άλλα χειρόγραφα του Λιαντίνη ο γραφικός του χαρακτήρας μόνο από κάποιον που τον γνωρίζει πολύ καλά μπορεί να διαβαστεί. Κι επιπλέον δε λείπουν στα γραπτά του οι ξένες λέξεις ή και σπάνιες λέξεις της ελληνικής. Ποια άραγε να ήταν η τύχη τέτοιων χειρογράφων; Δόθηκαν σωστά; Καμία βεβαιότητα δεν έχουμε  μετά τις πρόσφατες ανακαλύψεις.

Εμένα δε με ενδιαφέρει να κρίνω και να χαρακτηρίσω τα όποια πρόσωπα ευθύνονται για τα παραπάνω.  Με ενδιαφέρει μόνο ο Λιαντίνης και το έργο του.  Και τώρα, περισσότερο από ποτέ θεωρώ ως αδήριτη αναγκαιότητα να επιστρέψουμε στη μελέτη των δικών του βιβλίων και μόνο αυτών. Και να μπει οριστική ταφόπλακα στις αθλιότητες των τελευταίων 14 ετών. Εκτιμώ ότι έχουμε πλέον αποδείξει περίτρανα την αναξιοπιστία όλων όσων τόσον καιρό βωμολοχούσαν στο διαδίκτυο. Και η όποια ενασχόληση μαζί τους μας αφαιρεί πολύτιμο χρόνο και ενέργεια από το χρέος μας απέναντι στο Δάσκαλο και τους εαυτούς μας. Γιατί αύριο η ψυχούλα μας κάνει πανιά, που έλεγε και ο Λιαντίνης. Κι έχουμε πολύ καλύτερα πράγματα να ασχοληθούμε. Ειδικά στους χαλεπούς καιρούς που βιώνει σήμερα η χώρα μας. Και έχοντας διαρκώς κατά νου το έγκλημα που σκότωσε το Λιαντίνη. Το έγκλημα σε βάρος της αθώας νέας γενιάς. Σ' αυτό το μετερίζι δίνουμε το δικό μας αγώνα. Και με την ακλόνητη πεποίθηση πως η μόνη έξοδος από το τούνελ είναι η φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη.

Σ' αυτά τα πλαίσια και το ραντεβού της 29ης Δεκέμβρη. Τιμώντας τα 35 χρόνια από την έκδοση του πρώτου βιβλίου του Λιαντίνη. Αλλά και την εξίσωση των δύο ημικυκλίων της ζωής του, του πρώτου που το έζησε ως Νικολακάκος και το άλλο ως Λιαντίνης και ποιητής.

Αντίτυπο από την πρώτη έκδοση

Ακριβό δώρο από την κ. Νικολίτσα Λιαντίνη