"... η νεότερη Ελλάδα είχε παίξει πια τη ζαριά της στο Ρουβίκωνα. Είχε πάρει το δρόμο της. Τη στράτα του κακού και της ανεμοζάλης. Η Ελλαδοελλάδα αποσύρθηκε πικραμένη και περήφανη. Και άφηκε την Εβραιοελλάδα να ξερογλείφεται σα μαϊμού απάνου στη σκηνή του καραγκιόζη:
Γεια σου, μάνα μου Ελλάς, είμαι κλεφτοφουκαράς.
Η σμαρδή και φαναριώτικη πολιτική στον Αγώνα, με Μαυροκορδάτο και Κωλέττη και παπάδες, θα περάσει ύστερα, και θα δώσει το ρυθμό και τον τόνο της στην πολιτική ιστορία της "νεότερης Ελλάς".
Φατρίες, κομματισμός, αρριβισμός, βουλευτοτσιφλικάδικα, το αγγλόφιλο, το γαλλόφιλο, το ρωσόφιλο. Πολιτική του ρουσφετιού και της ασυδοσίας, δουλοφροσύνη, λεονταρισμοί, απαξία, ιδιοτέλεια. Ό,τι ανθίζει πια, κι ό,τι καρπίζει σήμερα στη χώρα. Νούλες και κουλούρηδες, χάχηδες και σάκηδες, ντόρες και ντορήδες. Περάστε κόσμε."
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ (κεφάλαιο Ο Ελληνοέλληνας)
Πάνε κοντά είκοσι χρόνια που ο Δημήτρης Λιαντίνης χάραζε με το μολυβάκι του αυτά τα λόγια. Γράφοντας το κύκνειο άσμα του, τη Γκέμμα.
Τώρα, το 2012, διαβάζεις τα λόγια του τα προφητικά και τα μάτια σου βουρκώνουν. Τώρα που οι κουλούρηδες, οι ντόρες και οι άκηδες ρημάξανε τη χώρα σε βαθμό που δε μας πέρναγε από το νου. Ακόμη και τρία χρόνια πριν. Όταν στη ραστώνη του ο λαός κατάπινε τις προεκλογικές φανφάρες του Γιωργάκη πως ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ και ενώ είχε ανεχτεί την απίστευτη ανικανότητα του Κωστάκη. Γιος ο ένας, ανιψιός ο άλλος. Δίχως να λείπουν και τα άλλα μέλη του θιάσου, οι κόρες, οι κουμπάροι ακόμη και οι θειες... Σαν εκείνη τη θεια της συζύγου ενός ακόμη Άκη. Που κατά λάθος λέει της τράπεζας μπήκαν στο λογαριασμό της κάτι εκατομμύρια! Το ακούσαμε και αυτό στις χτεσινές ειδήσεις, τώρα που για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κοσμάκη μπαγλάρωσαν τον μέγα και τρανό Άκη Τζοχατζόπουλο και τον έκλεισαν στον Κορυδαλλό! Μαζί με τους άλλους κακοποιούς. Αυτόν που λίγο έλειψε να γίνει ακόμη και πρωθυπουργός της χώρας! Τέτοιοι οι πολιτικοί μας!
Τέτοιοι οι βουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς . «Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί (sic) εκατάστρεψαν το έθνος». Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης.Από τον καιρό τον παλιό του Παπαδιαμάντη και μέχρι τον καιρό του Δημήτρη Λιαντίνη αλλά και τον καιρό δυο ακόμη λεβεντόγερων που η μοίρα θέλησε να λέγονται κι αυτοί Δημήτρηδες. Τρεις Δημήτρηδες, αη - Δημήτρηδες του λαού μας. Που καβάλα ο καθείς τους στο δικό του θυμωμένο φαρί έδωσε τη μάχη ενάντια στο τέρας που απειλεί να καταβροχθίσει την πατρίδα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα
Για τον ένα, το Δημήτρη Χριστούλα, μιλήσαμε αναλυτικά σε πρόσφατες αναρτήσεις μας. Ήταν ο γέροντας των 77 ετών που τίναξε τα μυαλά του στον αέρα στις αρχές Απρίλη. Στο Σύνταγμα. Μπροστά στη Βουλή των σάκηδων και των ντορήδων. Αυτή τη βουλή με τους παχυμουλαράτους και τα εκατομμύρια καταθέσεις. Που ψηφίζει μνημόνια αφανισμού του λαού.
Ο άλλος Δημήτρης έφυγε χτες από κοντά μας. Στα 63 του χρόνια. Ένα αηδόνι του λαού μας. Που χάραξε στις καρδιές μας τον απόηχο της λεβεντιάς του Έλληνα. Ο Δημήτρης Μητροπάνος.
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη
Στίχοι: Φίλιππος Γράψας
Μουσική: Μάριος Τόκας
Συλλογή: Η εθνική μας μοναξιά - 1992
Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα
μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα
μ' άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα
από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα
Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο
ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο
έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις
πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης
Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι
Αφού μεθάω μ' ένα κρασί αγιονορείτικο
και μ' ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο
βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει
κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι
Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ' αποφασίσανε
δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε
μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα
με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα
Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι.
Ο Μητροπάνος με το βιολί του, ο Χριστούλας με τη σφαίρα του, ο Λιαντίνης με τη γραφίδα του. Τρεις Δημήτρηδες, τρεις Έλληνες στα μέσα του 20ου αιώνα γεννημένοι. Άλλος λίγο νωρίτερα, άλλος λίγο αργότερα. Φευγάτοι πλέον και οι τρεις. Ο τραγουδιστής, ο φαρμακοποιός, ο δάσκαλος ποιητής... Φευγάτοι και βαθύτατα πικραμένοι. Και πικραινόμενοι εν εαυτώ που έλεγε και ο Μόντης για την Κατοχή της δικής πατρίδας.
Κι αξίζει εδώ να παραθέσουμε την τελευταία συνέντευξη του Δημήτρη Μητροπάνου στην Ελευθεροτυπία, για την άλλη Κατοχή, της Ελλάδας από τους ξένους και τους πολιτικούς μας που στέκονται κλαρίνο μπροστά στους κατακτητές:
Είναι αυτή η συνέντευξη του Δημήτρη Μητροπάνου που μας έδωσε το ερέθισμα για την παρούσα ανάρτηση. Και την αφορμή να προσέξουμε μια ιδιόρρυθμη αγιατριάδα του λαού μας από τρεις Δημήτρηδες. Κόντρα στο λεφούσι των χάχηδων και των σάκηδων και των ντορήδων και του κακού συναπαντήματος.Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011Δημήτρης ΜητροπάνοςΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ, ΕΥΘΥΣ, ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ, ΟΠΩΣ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ, Ο ΛΑΪΚΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ«Οι πολιτικοί μας, μόλις δουν ξένο, κάθονται κλαρίνο»Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Μπέσα, ακεραιότητα κι αντρίκεια συμπεριφορά. Ισως γι' αυτό είναι τόσο οργισμένος ο Δημήτρης Μητροπάνος. Με βίωμα και φωνή που συνοψίζει τις ιστορίες, τις περιπέτειες, τις καψούρες, τα γλέντια και τα λάθη της λαϊκής ψυχής, στέκεται συνεπής στην προέλευσή του. Πάντα. Και τώρα που ο κόσμος του πλήττεται. Θίγεται δηλαδή προσωπικά και το δείχνει, χωρίς να στρογγυλεύει τις απόψεις του.
Αυτό ήταν και το μεγάλο του ταλέντο. Οτι ποτέ δεν απομακρύνθηκε από τις ρίζες του. Αυτές τιμά και στα τραγούδια που επιλέγει να λέει. Να, σαν κι αυτά που θα πει, μαζί με τον Δημήτρη Μπάση και τον Γιάννη Κότσιρα, από τις 27 Οκτωβρίου στο «Κέντρο Αθηνών». «Θα κάνουμε ένα πρόγραμμα διασκεδαστικό για να φτιάξει κάπως το κέφι του κόσμου - γιατί όπου να γυρίσει κανείς βλέπει μαυρίλα και σκυμμένα κεφάλια», λέει. Εννοείται ότι θα συμπεριλαμβάνονται και τα λαϊκά από το τελευταίο του άλμπουμ με τον Σταμάτη Κραουνάκη, «Εδώ είμαστε», απ' όπου προέρχεται και το περίφημο...
...«Βάλε κατσαρόλα»: κατηγορήθηκε, όμως, για λαϊκισμό.
«Το τραγούδι είχε γραφτεί ένα χρόνο πριν. Αυτά είναι γελοία. Υπήρχε περίπτωση να δεχτώ τέτοιο πράγμα; Κοιτάξτε την ιστορία του καθενός μας κι αφήστε τους μικρόψυχους. Τέτοιοι θα υπάρχουν πάντα».
Το παλιό λαϊκό είναι διαχρονικό. Ενα ρεπερτόριο όμως όπως του Καζαντζίδη, π.χ., ξαναγίνεται κι επίκαιρο;
«Ο Καζαντζίδης τραγούδαγε μοναδικά τη φτώχεια και την προσφυγιά. Οταν οι εποχές άλλαξαν, μοιραία αυτά τα τραγούδια δεν ακούγονταν. Τώρα που ξανάνοιξε το ίδιο κεφάλαιο, αφορούν πάλι πολύ κόσμο».
Θα ξαναζήσουμε τη μετανάστευση;
«Την ξαναζούμε. Ολα τα νέα παιδιά θέλουν να φύγουν έξω. Κανένα δεν σκέφτεται να κάτσει εδώ. Και γιατί να κάτσει; Για να μείνει αμόρφωτο κι άνεργο; Εμένα και τα δυο μου τα παιδιά μού είπαν ότι θα φύγουν στο εξωτερικό. Στενοχωριέμαι, αλλά μήπως δεν το καταλαβαίνω; Δεν ζούμε μια κρίση που θα περάσει».
Δεν έχετε εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση;
«Η κυβέρνηση μάλλον δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει ή τουλάχιστον έτσι φέρεται. Λένε "θα δημιουργήσουμε". Ρε σεις, δεν έχουν οι άνθρωποι να φάνε, τι θα δημιουργήσετε; Πήρατε από το μισθωτό και το συνταξιούχο, τους τσακίσατε. Τώρα τι; Θα τους θάψετε και θα πάρετε φόρο θαψίματος; Απ' την άλλη μεριά είναι πρόκληση οι επιχειρηματίες να χρωστάνε δισεκατομμύρια, να μην ξέρουν τι είναι το ΙΚΑ και όχι μόνο να μην τολμάει κανένας να τους πειράξει, αλλά ούτε να αναφέρεται το όνομά τους. Μετά βγαίνει η κυβέρνηση και σου λέει "εμείς θα σώσουμε την Ελλάδα". Αστε το, ρε παιδιά, αρκετά τη σώσατε. Ασ' το, ρε Γιωργάκη, τράβα σπιτάκι σου».
Είναι μόνο οικονομική η κρίση;
«Απ' την ώρα που ξεκίνησε μια οικονομική κρίση δεν θα μείνει τίποτε όρθιο. Ολα θα τσακιστούν κι ό,τι καλό υπάρχει θα φύγει έξω. Εδώ θα μείνουμε τα γερόντια και θα ξανανοίξουν τα καφενεία για να καθόμαστε, να παίζουμε πρέφα και να κλαίμε τη μοίρα μας. Και οι άλλοι θα κοκορεύονται ότι κυβερνούν εμάς. Τους γέρους».
Για τη δική σας γενιά, του Πολυτεχνείου, τι γνώμη έχετε;
«Οτι ήταν η πιο άχρηστη γενιά. Αυτή κυβέρνησε τόσα χρόνια. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Μάθαμε να κλίνουμε το ρήμα "βολεύομαι" σε όλους τους χρόνους. Και τώρα βγαίνει ο καθένας και λέει το μακρύ του και το κοντό του. Βγαίνει η Ν.Δ. και λέει "μας τιμώρησε ο λαός και δεν μας ψήφισε". Τι λέτε ρε; Θεωρείτε τιμωρία ότι δεν βγήκατε μια φορά και τώρα ελπίζετε να ξαναβγείτε για να κάψετε κι ό,τι απέμεινε; Δεν ντρέπεστε, ρε, κι εσείς κι οι άλλοι που ζητάτε απ' τον κόσμο να σας ψηφίσει; Αλλά καλά να πάθουμε κι εμείς, αφού τους ψηφίζουμε».
Και η Αριστερά;
«Πιο χάλια δεν νομίζω να ήταν ποτέ. Ποια είναι η πρόταση της Αριστεράς για να πει ο κοσμάκης "έχω κάπου να ακουμπήσω" ; Κι ύστερα στο ΚΚΕ μείναν οι 80άρηδες. Γιατί για να σου επιτρέψει το ΚΚΕ να εκλεγείς πρέπει να 'χεις περάσει τα 50. Ελεος».
Πάντως αποκατέστησαν τον Ζαχαριάδη και μερικώς τον Βελουχιώτη.
«Γελοία πράγματα! Ο κόσμος καίγεται και ξαφνικά αυτό ήταν το πρόβλημά μας; Μα, γι' αυτούς έχει αποφασίσει μόνος του ο κόσμος που 'χει διαβάσει. Δεν περιμέναμε να 'ρθει πίσω πίσω το ΚΚΕ να μας τα πει».
Την κίνηση στο Σύνταγμα πώς τη βλέπετε;
«Ποια από τις δύο; Γιατί έγιναν δύο Συντάγματα: ένα που κατέβηκε ο κόσμος κι ένα που κατεβαίνουν τα ΜΑΤ και τον μαυρίζουν στο ξύλο. Αυτό δεν είναι δείγμα ότι η κυβέρνηση φοβήθηκε και γι' αυτό, μόλις μαζεύονται 5-10, τους πλακώνουν στο ξύλο για να μην προλάβουν να γίνουν περισσότεροι; Τέτοιο άγριο ξύλο, χωρίς λόγο, δεν το έχω ξαναδεί! Δηλαδή, απαγορεύεται να απεργούμε και να διαδηλώνουμε και είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ό,τι αποφασίσει ο Γιωργάκης; Ε όχι, ρε φίλε, δεν θα το κάνουμε. Και μη μας πει μετά ότι θα πτωχεύσουμε. Γιατί, δεν είμαστε σε πτώχευση και τώρα που υπογράφει και δίνει τα πάντα;».
Υπάρχει όμως η απειλή της επιστροφής στη δραχμή.
«Κι επειδή; Θα είμαστε πιο φτωχοί, αλλά δεν θα 'χουμε τον κάθε κερατά να μας λέει τι να κάνουμε. Κι άλλη φορά πτωχεύσαμε και πεινάσαμε. Κι όσο σκατολαός κι αν είμαστε, όταν χρειάζεται, και δουλεύουμε και πατριώτες είμαστε».
Σωτηρία υπάρχει;
«Μα, ποιος θα μας σώσει; Θα πάει ο Σαμαράς να το κουβεντιάσει; Πήγε κι ο Βενιζέλος και του 'παν "άντε από δω". Και ποιοι του το 'παν; Κάτι τσογλάνια, τρίτης διαλογής γραμματείς. Κι όμως οι δικοί μας κάθονται προσοχή. Μόλις δουν ξένο, κάθονται κλαρίνο, χωρίς να σκεφτούν τι θέλει και ποιος είναι. Γραμματέας είναι, ρε, κι έρχεται να μας γελοιοποιήσει. Γιατί εμείς το "Οχι" το είπαμε μια φορά το 1940 και τελείωσε. Βγήκε στην αρχή ο Γιώργος και μας είπε "λεφτά υπάρχουν". Είχε συμφωνήσει να κόψει τη σχέση με τη Ρωσία, είχε δώσει κι άλλες υποσχέσεις κι έτσι τον έβγαλαν. Κι εκείνος προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός τα πούλησε όλα. Αλλά ο χρόνος θα τα ξεκαθαρίσει όλα. Σαν προδότης θα μείνει στην Ιστορία».
Τουλάχιστον θα υπάρξει αλληλεγγύη;
«Αλληλεγγύη ποιος να δείξει; Οι πλούσιοι; Ο κόσμος που θα μπορούσε να δείξει αλληλεγγύη ανήκει από τη μεσαία τάξη και κάτω, αυτήν που την τσακίζουν καθημερινά, μέχρι που μια μέρα θα βγει στο δρόμο κι όποιον πάρει ο Χάρος».
Ο χώρος σας πώς προχωράει σ' αυτές τις συνθήκες;
«Οταν δεν υπάρχει οικονομία, δεν προχωράει τίποτα. Αν πάει ο μισθός από 1.500, 500 ευρώ, τι να προχωρήσει; Η ντομάτα, όμως, το ψωμί και το γάλα ανεβαίνουν. Πώς γίνεται; Δεν καταλαβαίνω πώς ανεβαίνουν αυτά ενώ πέφτουν οι μισθοί. Μ' όλα αυτά, το τελευταίο που θα σκεφτεί ο κόσμος είναι να πάει σινεμά ή θέατρο».
Φοβάστε και για το φετινό σας πρόγραμμα, παρ' ότι είστε τόσο λαοφιλής;
«Εγώ θεωρώ ότι φέτος δεν θα πάει καλά κανένα μαγαζί».
Ηταν καλομαθημένη η μουσική πιάτσα;
«Κακομαθημένη. Τα 'χαμε όλα, αλλά δεν προσέξαμε τι αφήνουμε πίσω μας. Το θέμα δεν είναι να διατηρηθείς μόνον εσύ, αλλά ό,τι τραγουδάς».
Μήπως, όμως, τώρα αρχίσουν να γράφονται πάλι καλά λαϊκά τραγούδια;
«Η Ιστορία δείχνει ότι δυστυχία κι άνθηση των τεχνών πάνε μαζί. Αυτό είναι καλό για την τέχνη, αλλά κακό για τη ζωή μας».
Όχι, δεν είναι, δεν κατάφεραν να τον κάνουν, όλο το λαό μας κλεφτοφουκαρά. Και η δάφνη δεν κατεμαράνθη εντελώς. Υπάρχει ακόμη η ελπίδα. Όσο η γη μας γεννάει Δημήτρηδες.
Και κοίτα αυτό το απίστευτο μπουκέτο. Τους τρεις αντρειωμένους της φυλής που η μοίρα θέλησε να βαφτίσει με το ίδιο βαφτιστικό. Τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Σε τόσο ανόμοιο μετερίζι ο καθένας τους. Ο στόχος όμως κοινός. Η αγάπη για την πατρίδα μία και η αυτή.
Πέστε λοιπόν στις γυναίκες και τις γυναικούλες να μη σκούζουν.
[...] πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών.
Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη.
Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι έλληνες.
Και περιμένουν.[...]ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα
Όμοια που βγάζει Θόδωρο Αγγελόπουλο να σκίζει τα τοπία στην ομίχλη αντίκρυ σε κείνο το μπόγο που του σιναφιού του τις μπομπές προσπάθησε να τυλίξει στο "Όλοι μαζί τα φάγαμε".
Και όμοια χαρίζει στην ιστορία Δόμνες, τη Βισβίζη και την άλλη μεγάλη κυρία της λαϊκής μας παράδοσης που χάσαμε πρόσφατα, τη Σαμίου. Για να ξεπλένεται ο τραγέλαφος από τις ντόρες και τους ντορήδες τους. Και τα βρώμικα εκατομμύρια στις ξένες τράπεζες.
Κι αν ακόμη η εποχή μας δεν πήρε τα καλάσνικοφ που ονειρευόταν ο Χριστούλας, έχει τους ποιητές να αντιπαλεύουν το κακό. Έχει την τέχνη την ελληνίδα. Που όσο και αν θέλησαν να τη σακατέψουν με τους σάκηδες δεν κατάφεραν ακόμη να την αποκόψουν από τη γνήσια μήτρα της. Αυτήν που γέννησε την τέχνη των ελλήνων. Τον καημό του θανάτου.
Να το χρέος των ημερών μας. Να τιμούμε τους αληθινούς ποιητές. Τη γνήσια τέχνη. Τους αυθεντικούς καλλιτέχνες. Κι αν το σκοτάδι φαίνεται βαθύ και ανίκητο να μην ξεχνάμε το μόνο δρόμο για να φέρουμε πίσω το φως και της αυγής τα χρώματα! Νύχτιοι και πένητες. Μ' ένα βιολί και το φεγγάρι. Φυγάδες θεόθεν και αλήτες και στα νυκτερινά φέγγη αναζητώντας την έξοδο από το λαβύρινθο.
Και θα έρθει πάλι η μέρα. Που θα τραγουδάμε στις πλατείες της δικαιοσύνης τον ήλιο και τα άλλα τραγούδια των ποιητών μας... Ως τότε ας φωτίζει τη στράτα μας κι ας υμνεί τους τρεις λεβεντόγερους, τους τρεις Δημήτρηδες, του λαού μας το τραγούδι. Για τους τρεις αντρειωμένους που εβούλησαν να βγουν από τον Άδη:
Τρεις αντρειωμένοι εβούλησαν να βγουν από τον Άδη.
Ο ένας το Μάη θέλει να βγει, κι ο άλλος τον Αλωνάρη.
Κι ο Δήμος τ’ αγια – Δημητριού ν’ ανοίξει γιοματάρι.
Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν.
- Κόρη, βροντούν τ’ ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,
και τα χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος.
_________________________________
ΥΓ Απορία πάντως μένει για μένα πώς ο Λιαντίνης είκοσι χρόνια νωρίτερα, γράφοντας τη Γκέμμα, φτιάχνει το συγκεκριμένο γαϊτανάκι ονομάτων των πολιτικάντηδων μιλώντας για σάκηδες, ντόρες και ντορήδες αλλά και κουλούρηδες! Και η απορία μου είναι ειδικά για το τελευταίο όνομα. Που δεν έπαιξε ποτέ στα ψηλά έδρανα. Κι όμως στις αρχές του 2012 φρόντισε να δικαιώσει και αυτός το Λιαντίνη... Τέτοιοι οι πολιτικοί μας. Και οι μεγάλοι και οι μικροί... Κι αξίζει εδώ να διαβάσετε ένα μικρό αλλά σημαντικό αρθράκι στο Βήμα, το Θάτσερ ή Κουλούρης... έτσι, για να δείτε τη διαφορά ακόμη και στα μικρά πραγματάκια ανάμεσα στους δικούς μας πολιτικάντηδες της οκάς και τους Ευρωπαίους πολιτικούς. Διαβάστε όμως και ετούτο το άρθρο, για τους κουλούρηδες και όλη εκείνη τη γενιά των άκηδων... και για το χάλι της ελληνικής πολιτικής που ώθησε το Λιαντίνη να την περιγράψει με τα πλέον μελανά χρώματα. Κι έχω την πεποίθηση πως κάποτε το κεφάλαιο "Ο Ελληνοέλληνας" της Γκέμμας θα αποτελεί σημαντικό παράθεμα στις Ιστορίες των παιδιών μας...
ΟΙ ΛΕΙΜΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου