ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΛΕΖΟΥ

ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ: 

Ο γενναιότερος των γενναίων, πέθανε ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος. 

Η Ελληνική κυβέρνηση, επί Όθωνα, τον συνέλαβε το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, με τη κατηγορία της «προδοσίας».

 Μετά από 1,5 χρόνο τον ελευθέρωσαν και κατάντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά. Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε πόστα είχε ορίσει μια ορισμένη μέρα στον ήρωα επαίτη μια θέση μια μέρα της εβδομάδος κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε (!) να επαιτεί κάθε Παρασκευή! Αυτή ήταν η ανταμοιβή του.

 Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβη της Μεγάλης Δύναμης ( Ρωσίας), αυτός στάλθηκε από την Ρωσική κυβέρνηση του, στο πόστο όπου επαιτούσε ο μεγάλος οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του.

"Τι κάνετε στρατηγέ μου;" ρώτησε ο ξένος

"Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα" απάντησε υπερήφανα ο ήρωας.

"Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στον δρόμο;" επέμενε ο ξένος.

"Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος" απήντησε περήφανα ο Νικηταράς.

Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο:

" Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!!!"

Στις 25 (ή 27) του Σεπτέμβρη του 1849, ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος. Αυτή ήταν η ελληνική υπερηφάνεια που έκανε την Ελλάδα ελεύθερη.

_________________________

Το ανωτέρω άρθρο αναδημοσιεύτηκε σε διάφορες γωνιές του διαδικτύου το τελευταίο διάστημα. Εμείς το δανειστήκαμε από  ΕΔΩ. Είναι η διάθεση των Ελλήνων επιτέλους να απαντήσουν σε όσα τους συμβαίνουν, στα κάθε λογής λαμόγια που λυμαίνονται τη χώρα, με τις μορφές εκείνων των αγνών ηρώων που τη λευτέρωσαν. Ένας εξαγνισμός του βρώμικου σήμερα με τα άγια των αγίων της φυλής.

Για το Νικηταρά έχει γράψει και ο Λιαντίνης ένα σχετικό σχόλιο στη Γκέμμα (σελ. 260, σχόλιο 1 για τη σελίδα 115):

"Ο Νικηταράς είναι η αγνότερη ίσως μορφή του '21, και ατρόμητος ως τα όρια. Φυλακίστηκε. Και πέθανε τυφλός σε άκρα φτώχια. Η μικρή του κόρη βλέποντας τη δυστυχία του τρελάθηκε από λύπη."

Στην ίδια θέση με την κόρη του Νικηταρά βρισκόμαστε πολλοί σήμερα. Να βλέπουμε τους δύστυχους γονείς μας που μια ζωή στη βιοπάλη τους έχουν καταντήσει να παίρνουν αντί για σύνταξη ένα πενιχρό επίδομα. Να μην έχουν πια τη δυνατότητα να πάνε σε γιατρό και να αγοράσουν φάρμακα. Γιατί τα λαμόγια έφαγαν τον αγλέορα και τον άμπακο. Κι όμως κανείς δεν τους τιμωρεί. Πάρε για παράδειγμα τον Μαντέλη. Που ξεδιάντροπα παραδέχτηκε ότι πήρε μίζα. Ξέροντας πως το αδίκημα έχει παραγραφεί!

Οι ίδιοι ψηφίζουν αυτούς τους νόμους. Να παραγράφονται τα δικά τους αδικήματα και να κόβουν το ρεύμα του φτωχού που δεν έχει να πληρώσει το χαράτσι για το σπίτι του.

Κι όμως εσύ, συνέλληνα, ετοιμάζεται τα ίδια λαμόγια να ψηφίσεις. Να τους στείλεις και πάλι στην εξουσία. Να ολοκληρώσουν το ξεπούλημα της Ελλάδας.

Αυτούς που κατάντησαν έναν στους δύο νέους άνεργο. Και ανάγκασαν τον ανθό της νεολαίας μας να πάρει το δρόμο για τα ξένα.

Αυτούς που δε δίστασαν να ψεκάσουν με δακρυγόνα και να χτυπήσουν ένα σημερινό ήρωα του λαού μας, το Μανόλη Γλέζο.

Και να ματοκυλίσουν  στην πλατεία Συντάγματος πολλούς άλλους ασπρομάλληδες. Δε σεβάστηκαν καν την ηλικία τους. Αυτοί σέβονται μόνο τους δανειστές και τη διεθνή συμμορία του χρήματος.

Εσύ; Εσύ τι θα κάνεις;

Θα τους ξαναψηφίσεις;

Θα τους στείλεις και πάλι στη Βουλή;