ΟΙ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ - Αυτοκτονία (;) Δημήτρη Χριστούλα, τραγική ομοιότητα με την περίπτωση Λιαντίνη

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα για τους χριστιανούς. Και Παρασκευή και 13. Του δίσεχτου από κάθε άποψη χρόνου, του 2012.

Και πάνε 14 περίπου χρόνια από τη μέρα που ο Δάσκαλός μας, ο Δημήτρης Λιαντίνης, έφυγε. 1η Ιουνίου 1998. Αφήνοντας πίσω του τούτο το γράμμα:

"[...]Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.

Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο Γαλάζιο διαμάντι.

Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει.

[...] Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης

Έζησα έρημος και ισχυρός.

Λιαντίνης

Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές

Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου στη Σπάρτη. "

Σήμερα, τόσους χρόνους αργότερα, το έχουμε πει και ξαναπεί, ο λόγος του Λιαντίνη έχει τραγικά επιβεβαιωθεί πόσο προφητικός ήταν. Τώρα πια η Ελλάδα βιώνει το Μνημόνιο. Και το τελευταίο γράμμα του Λιαντίνη είναι μαστίγιο στην ψυχή μας που δεν μπορέσαμε το έγκλημα να το σταματήσουμε.

Αυτά, λέω, τα έχουμε ξαναπεί. Το συγκλονιστικό και το καινούριο είναι η αυτοκτονία ενός συνανθρώπου μας. Δημήτρης κι αυτός. Δημήτρης Χριστούλας! Που όλα τα στοιχεία της αναδεικνύουν τον αυτόχειρα σε νέο εσταυρωμένο του λαού μας. Και την αυτοκτονία του σε δολοφονία. Όπως εξάλλου ο ίδιος υπογράμμισε με τα τελευταία του λόγια:

ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΩ. ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!

Εκείνο όμως που προκαλεί δέος σε όσους ασχολούμαστε με το Λιαντίνη, είναι το σημείωμα που άφησε ο αυτόχειρας:

Το διαβάζεις και αναρωτιέσαι. Είναι δυνατόν ο Δημήτρης Χριστούλας να μη γνώριζε την περίπτωση Λιαντίνη; Είναι δυνατόν η τύχη και μόνον να προκάλεσε τόσες ομοιότητες ανάμεσα στα δύο γράμματα;

Και όχι μόνο στα γράμματα. Ας παραθέσω για παράδειγμα ένα απόσπασμα από τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ του Δημήτρη Λιαντίνη:

"Σήμερα μία μυλόπετρα πλακώνει την παιδεία των παιδιών μας. Ένας βραχνάς γράφει το παρόν μίζερο, και διαγράφει απαίσιο το μέλλον της χώρας.

Γιατί η αγωγή των νέων είναι κακή. Και η αγωγή των νέω είναι το θεμέλιο της πολιτείας. Και κρίνει τη σωτηρία και την ικμάδα της από το Α ως το Ψ. Αφήνω σκόπιμα έξω τα Έκτορος λύτρα, γιατί εκεί ο χαλασμός και ο θρήνος είναι μέγας.

Η παιδεία των νέων είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας του ιωδίου για το μέλλον των λαών. Επένδυση πιο ασφαλή για προοπτική μακρόπνοη δεν πρόκειται να βρεις.

Την αλήθεια αυτή τη λαλούν και την κράζουν από τους νόμους του Λυκούργου μέχρι τους χάρτες του ΟΗΕ. Όμως της δικής μας παιδείας το αίμα έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας.

Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους. Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες, και ίσως ίσως γκιλοτίνες στις πλατέες. Για να σταυρωθεί το κακό, και να πάψει η βασκανία.

Από τον καιρό του Σχινά και του Μαυροκορδάτου μας βαραίνει ο σοφολογιότατος και ο φαναριώτης. Το δίκαιο του μέλλοντος όμως χρειάζεται πολλούς δικαστές σαν τον Τερτσέτη τίμιους. Και σαν τον Πολυζωΐδη. Για να εξαλειφθούν κάποτε οι αιτίες της δίκης του Κολοκοτρώνη."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ (117 - 118)

Οι γκιλοτίνες όμως δε στήθηκαν στις πλατείες. Και το κακό δε σταυρώθηκε. Αφέθηκε λίμπερδο να αλωνίζει και να σταυρώνει και τους νέους και το λαό μας ολόκληρο.

Και το λόγο του Λιαντίνη οι άθλιοι δημοσιογραφίσκοι τον παραχάραξαν με τις ευλογίες των πολιτικάντηδων. Βένετων και πρασίνων. Κι αντί να εστιάσουν στο έγκλημα που σκότωσε το Λιαντίνη, λόγια δικά του, πήραν και σκαλίζαν τις εκθέσεις του ιατροδικαστή και το DNA. Ο Λιαντίνης από ποιητής και εσταυρωμένος κατάντησε ένας σκελετός στον Ταΰγετο που η φτηνή περιέργεια και η χυδαία τσερεμόνια έφτασε να δημοσιεύει ως και φωτογραφίες οστών σε διαδίκτυο και φυλλάδες. Τόση η εκμετάλλευση της θυσίας του Λιαντίνη που οι ίδιοι που παρίσταναν (και παριστάνουν ακόμη) τους εκπροσώπους του Λιαντίνη επί γης, κι ενώ το Μνημόνιο χτύπαγε την πόρτα της πατρίδας, αρθρογραφούσαν στον ίδιο χώρο που είχαν βαφτίσει με το όνομα του Δασκάλου μας ζητώντας από τους έλληνες:

"Αν λοιπόν αγαπάς τη χώρα νεοέλληνα, δεν έχεις διλήμματα τούτη τη χρονική στιγμή. Ήρθε ή ώρα να δώσεις, δεν είναι η στιγμή να πάρεις. Πήρες και πήραμε όλοι μας περισσότερο απ' όσα μας αναλογούσαν (όχι πάντα σε χρήματα) και υπό αυτή την έννοια όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι στο έγκλημα. Άλλος λίγο και άλλος πολύ, ναι, αλλά όλοι.
Τράβα τώρα και πήγαινε στην εργασία σου και θάψε για κάμποσο χρόνο το δικαίωμα της απεργίας και τα "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη". Γιατί τώρα (άγραφος) νόμος είναι η αγάπη στη χώρα σου. Και αν αποδειχθεί ότι έπαιξαν με την αγάπη σου, μη σκας. Όσο περισσότερο αγάπησες τόσο περισσότερο θα εκδικηθείς. Και θα είναι η πιο ευγενική πράξη που έπραξες."

Φεβρουάριος 2010

21 Σεπτεμβρίου 2010. Το Μνημόνιο έχει πλέον ψηφιστεί. Κι ένας Έλληνας πολιτικός, από αυτούς που το ψήφισαν, δηλώνει στη Βουλή:

Τι περισσότερο είπε ο Θόδωρος Πάγκαλος με την περιβόητη αυτή δήλωσή του πως όλοι μαζί τα φάγαμε; Στην ουσία επανέλαβε αυτά που τα παπαγαλάκια προετοίμαζαν το λαουτζίκο μήνες πριν. Άλλοι στα άθλια τελεβίζια κι άλλοι σε φυλλάδες ή στα ιντερνέτια. Όπως και στο απόσπασμα που παραθέσαμε παραπάνω. Και που στο μπακ απ που έχουμε κρατήσει φέρει φαρδιά πλατιά και όνομα. Άλλο που εμείς δε θέλουμε να τα βάλουμε με τα πρόσωπα αλλά με τις τακτικές και το αφήνουμε ανώνυμο.

Τις τακτικές που όχι μόνο έδωσαν γην και ύδωρ στους δήμιους του λαού αλλά και θέλησαν να το διαπράξουν εκμεταλλευόμενοι το όνομα του Δημήτρη Λιαντίνη. Κι αυτό είναι που μας ενδιαφέρει στο παρόν ιστολόγιο αλλά και με αφορμή την αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα. Του άλλου Δημήτρη.

Η αυτοκτονία - δολοφονία του Χριστούλα είναι η απόδειξη πως όσο και αν θέλησαν κάποιοι να παραχαράξουν το Λιαντίνη, δεν τα κατάφεραν. Ο λόγος του Λιαντίνη βρήκε το δικό του δρόμο να φτάσει στις καρδιές των ανθρώπων του λαού. Και να γεννήσει έναν νέο εσταυρωμένο. Μήνα Απρίλη και αυτόν:

ΒΟΡΕΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Εμπροστά στο αίνιγμα του τρόπου σου

διορθώνω τον πορφυρό χιτώνα

και το διάδημα των αγκαθιών στην κόμη σου

υψώνω την καρτερία σου στον ουρανό κατάκορφα

απρίλη μήνα και φωνάζω

ecce homo.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ (σελ. 25)

Μπροστά στο νέο αίνιγμα, της θυσίας του Δημήτρη Χριστούλα, με σημαδιακό και το όνομα και το επώνυμο, ο Δάσκαλός μας πιστεύω πως θα ήταν πολύ περήφανος. Για τον ωραίο αυτό έλληνα που τόλμησε. Να διδάξει το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ με τον ένα και μοναδικό και ακραία ελληνικό τρόπο στους ανθρώπους.

Είναι ο τρόπος του Σωκράτη που ήπιε αυτοθέλητα το κώνειο.

Ο τρόπος του Λεωνίδα όταν τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει τους Μήδους να διαβούνε.

Του τελευταίου αυτοκράτορα στα τείχη της Πόλης.

Του χορού του Ζαλόγγου από εκείνες που τρέλανε της ελευθεριάς ο έρως.

Του καλόγερου στο Κούγκι και του γερο - Καψάλη στο Μεσολόγγι.

Του Συκουτρή στον Ακροκόρινθο.

Του έλληνα φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία της Γένοβας.

Του Σολωμού Σολωμού στην Κύπρο.

Όλοι τους ωραίοι ως έλληνες! Και στο δικό τους χορό πρωτοχορευτής αυτόν το δίσεχτο Απρίλη του 1912 ο φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας:

Κι ήταν η σφαίρα που φύτεψε στο κεφάλι του, στις ρίζες ενός κυπαρισσιού, το τελευταίο φάρμακο που κέρασε το λαό του και τη νεολαία της πατρίδας του. Αυτό το ίδιο φάρμακο που δίδαξε ο Λιαντίνης ως φάρμακο για το φόβο του θανάτου.

Όπως ένα κυπαρίσσι! Και φτάνουμε, λέει ο Λιαντίνης, να γίνουμε ερασιθάνατοι! Να μη λογαριάζουμε το θάνατο!

Το κυπαρίσσι στην πλατεία Συντάγματος

που ο Δημήτρης Χριστούλας έβαψε με το αίμα του.

Δεν ξέρω ειλικρινά αν ο Χριστούλας είχε διαβάσει Λιαντίνη. Κι ας μας θυμίζει τόσο πολύ η τελευταία του πράξη το Λιαντίνη. Αλλά και όσα ακολούθησαν μετά. Το γράμμα του, η πολιτική κηδεία, η επιθυμία του να καεί... Και πιστέψτε με, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό. Αν ο Δημήτρης Χριστούλας είχε διαβάσει Λιαντίνη. Ούτως ή άλλως εγνώριζε όπως ολόκληρο το πανελλήνιο την πράξη του Λιαντίνη. Που γνωρίζει και όλους τους άλλους εσταυρωμένους του λαού μας.

Από το συλλογικό αυτό ασυνείδητο ανασύρει τη μοιραία στιγμή και ο Δημήτρης Χριστούλας το περίστροφο. Και σημαδεύει. Όχι το κεφάλι του. Τους ενόχους πυροβολεί. Τους προδότες του έθνους.

Τέτοιοι θάνατοι αυτοκτονίες δεν είναι. Αλλά ο ηρωισμός στην ύψιστη έκφανσή του.

Κι έτσι θα κρατήσουμε κι εμείς στο νου και στην καρδιά μας το θάνατό του.

Και τη μορφή του ανάμεσα στα εικονίσματα των εσταυρωμένων της φυλής.

Αυτών δηλαδή που κάνοντας πράξη το "αράτω τον σταυρόν αυτού" πήραν μια μέρα την ανηφοριά για το δικό του Γολγοθά ο καθένας.

Αναζητώντας λευτεριά από κάθε τι που σκλαβώνει τη ζωή και τον άνθρωπο:

το ψέμα, τη δεισιδαιμονία, την ασχήμια, την απανθρωπιά

Κι αποθεώνοντας στα μαρμαρένια αλώνια του θανάτου:

την αλήθεια της φύσης, την ηθική της γνώσης, την εμορφιά της τέχνης,

και κυρίως τούτο: την αγάπη στον άνθρωπο!

Πώς αλλιώς;

Πώς αλλιώς μπορείς να υπάρχεις Ελληνικός που έλεγε κι ο Λιαντίνης! (Προλόγισμα στα Ελληνικά)

Γι' αυτό και δεν έχει σημασία αν ο Δημήτρης Χριστούλας είχε διαβάσει Δημήτρη Λιαντίνη.

Η ομοιότητα δεν κρίνεται στις λέξεις. Όσο κι αν εντυπωσιάζουν οι κοινές φράσεις στην τελευταία επιστολή και του ενός και του άλλου.

Στις πράξεις τους η ιερή συγγένεια. Αυτήν που το DNA αδυνατεί να καταγράψει. Και οι δημοσιογράφοι να σκυλεύσουν. Όσο κι αν πέφτουν πάνω τους ως όρνεα και επί των ιματίων βάζουν κλήρο.

Έτσι κι αλλιώς οι εσταυρωμένοι δε έχουν χρεία ιματίων. Το δικό τους ένδυμα είναι ο πορφυρός χιτώνας. Κι αυτός ούτε κλέπτεται ούτε λησμονείται. Υφαίνεται και ξυφαίνεται στον αργαλειό της ιστορίας, της ελληνικής, ένα νέο ταφήιον φάρος που ξεγελά τους κάθε λογής μνηστήρες της εξουσίας ώσπου ο Οδυσσέας - λαός να κάνει την εμφάνισή του και η μνηστηροφονία να επιτελέσει το θεάρεστο έργο της.

ΡΑΨΩΔΙΑ Χ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

"ω κύνες, ού μ' έτ' εφάσκεθ' υπότροπον οίκαδε νείσθε δήμου από Τρώων, ότι μοι κατεκείρετε οίκον δμωήσιν τε γυναιξί παρευνάζεσθε βιαίως αυτού τε ζώοντος υπεμνάασθε γυναίκα, ούτε θεούς δείσαντες, οι ουρανόν ευρύν έχουσιν, ούτε τιν' ανθρώπων νέμεσιν κατόπισθεν έσεσθαι. νυν ύμιν και πάσιν ολέθρου πείρατ' εφήπται."

Οδυσσέας προς μνηστήρες λίγο πριν την μνηστηροφονία...

Κι άσε, σου λέω, τους δημοσιογράφους να σου περιγράφουν την Ελλάδα βγάζοντας το σκοτάδι της ψυχής τους. Με βιασμούς και αίματα στα σκέλια! Δεν είναι αυτή η δική μας Ελλάδα. Η δική μας Ελλάδα ξέρει και να πεθαίνει, όχι να ατιμάζεται.

Κι αφού κορέσουν οι λεξιλάγνοι τα πάθη τους, σκούζουν ως επιστέγασμα και ως χριστιανομαθημένοι: Αγάπα τη! Και πώς; Θάβοντας τα δικαιώματά σου τα ανθρώπινα! Το δικαίωμα στην απεργία, το δικαίωμα να αγωνιστείς ενάντια στη λεηλασία της ζωής σου! Αυτό είναι που επιδιώκουν, αυτό υπηρετούν. Το "σκάσε και δούλευε". "Και αν αποδειχθεί ότι έπαιξαν με την αγάπη σου, μη σκας." (sic) ΘΑ έρθει η ώρα της εκδίκησης. Και ΘΑ είναι η πιο ευγενική πράξη. ΘΑ!

Ούτε αυτή η αγάπη είναι η δική μας. Η ελληνική κι αυτή που μας δίδαξε ο Λιαντίνης. Είναι η αγάπη των χριστιανών και η τακτική να γυρνάς και το άλλο μάγουλο όταν σε βαράνε. Όπως και ο βιασμός δεν είναι στην αφηρημένη έννοια "Ελλάδα", είναι βιασμός των Ελλήνων. Αυτοί βιάζονται, αυτοί παθαίνουν. Και τους ζητάς τι; Να υπομείνουν και νέους βιασμούς αγόγγυστα; Με το φαιδρό επιχείρημα πως δεν είναι τα θύματα μα οι θύτες;

Εμείς από το Λιαντίνη μάθαμε άλλα:

"Ένας άνθρωπος που δεν ημπορεί να μισήσει ποτέ μοιάζει τη σκύλα που δε μάχεται το λύκο, σαν έρχεται επίβουλα στο μαντρί, αλλά ζευγαρώνει μαζί του. Έτσι όμως ποιος θα φυλάξει τα πρόβατα;" (Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σελ. 144)

Το περίφημο odi et amo. Και το φραγγέλιο στους εμπόρους που υψώνει ο Ιησούς του Λιαντίνη απέναντι σε όσους παριστάνουν τους χριστιανούς κι εμείς σε όσους παριστάνουν τους εκπροσώπους του Λιαντίνη.

Ο Χριστούλας πάλι, ο ελληνοέλληνας, αντί για φραγγέλιο προτείνει καλάσνικοφ. Κι αντί για γκιλοτίνες στις πλατέες κατά Λιαντίνη, μιλάει για κρεμάλα. Σου είπα, μην ψάχνεις την ομοιότητα στα μήνιν άειδε αλλά στα συνήθεια των δύο αντρών.

Κι αν τέτοια συνήθεια σας σκανδαλίζουν μέρα που είναι σήμερα, μέρα του εσταυρωμένου, θα κλείσω την αναφορά μου στους εσταυρωμένους του λαού μας με μια "περικοπή" από το δικό μας "ευαγγέλιο", του Λιαντίνη τα Ελληνικά:

Ήτανε που λες κάποτε ένας τοκογλύφος. Και το χωριό του δεν το λέγανε Μαύρη Τρύπα. Μα έσπρωξε κι αυτός τον οφειλέτη του στην απόγνωση. Κρεμάστηκε στην πόρτα του σπιτιού του. Δεν άφησε καν παιδάκια πίσω. Να τον κλάψουν. Μόνο τον τοκογλύφο. Που σαν έμαθε τα καθέκαστε πήγε να κρεπάρει από το κακό του. Κι αγαναχτισμένος σήκωσε τα χέρια του και φώναξε:

- Ποιος θα μου δώσει τα λεφτά μου τώρα;

Από τη σύγχυση και την οργή του πήγε ο ψυχοβγάλτης στα εικονίσματα ν' ανάψει τσιγάρο στη φλόγα του καντηλιού. Να γλιτώσει και το σπίρτο.

Εκεί ήταν που λαδώθηκε το χαρτί στην άκρη του τσιγάρου του από το λάδι του καντηλιού. Σαν το είδε ο τοκογλύφος γονάτισε κι άρχισε να ικετεύει:

- Συχώρα με, Χριστέ! Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, κι αρτεύτηκα. Οι καμπάνες χτυπούν λυπητερά το σταυρό σου, κι εγώ κατάλυσα τη νηστεία. Ήμαρτον ο αμαρτωλός.

Κι από τη δική μας Μαύρη Τρύπα υψώνω το βλέμμα μου στον ουρανό και εύχομαι αντί του χριστιανικού "Καλή Ανάσταση":

ΚΑΛΗ ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Κι αντί για εγκώμια στο "γλυκύ μου έαρ" τραγουδάω μαζί με την κόρη του Δημήτρη Χριστούλα τον άλλο επιτάφιο:

Κοιμήσου "πατέρα", κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου!

.