Και γιατί δε γράφουμε πια για το Λιαντίνη;

Έξι μήνες πέρασαν και ούτε μια ανάρτηση; Τα είπαμε όλα πια για το Λιαντίνη και άλλο δεν έχουμε να πούμε; Ή μήπως τον ξεχάσαμε; Ακόμη χειρότερα, μήπως τον ξεπεράσαμε, τον βαρεθήκαμε, τον απορρίψαμε;

Όχι. Τίποτε απ' αυτά! Αποσυμπίεση κάνουμε. Όταν διαπράττεις μια υπερβολή, αναγκαία πρέπει με υπερβολή να απαντήσεις για να ισορροπήσεις... Εξάλλου είναι και το άλλο που με βασανίζει. Μια φράση του από τα Ελληνικά.

"οι έλληνες δε γράψανε, οι έλληνες ζήσανε.

Το ξέρουμε αυτό;"

Κι άσε εκείνα τα πυρωμένα τα καρφιά απ' το Νηφομανή:

Νίτσε: "Ένας ακόμη αιώνας γράφοντας βιβλία και το ανθρώπινο πνεύμα θα βρωμήσει."

Ελύτης: "Που πια κανείς δεν πενθεί τ' αηδόνια, κι όλοι γράφουν ποιήματα."

Τ' αηδόνια. Αχ, τ' αηδόνια...

"Η ώρα του θανάτου που κάποτε θα 'ρθει για τον καθένα μας, ο θάνατος είναι η μοναδική σταθερά της ανθρώπινης φύσης, είναι μια ώρα απερίγραπτης τραγικότητας. Γιατί εκείνη τη φοβερή στιγμή ο άνθρωπος εξοφλεί την επιταγή της ζωής.

Μην κοιτάς τι σημαίνει να σου πουν ξαφνικά ότι κέρδισες ένα δισεκατομμύριο στο λότο. Αλλά να κοιτάς τι σημαίνει να σου πουν ξαφνικά ότι οφείλεις να πληρώσεις, και μάλιστα αμέσως, ένα δισεκατομμύριο που δεν ήξερες ότι τό 'χεις χρεωθεί και τό 'χεις σπαταλήσει. Και πια δε σου βρίσκεται ούτε δραχμή.

Ρωτάς: ποια είναι η χρέωση, και ποια είναι η σπατάλη μου; Μα είναι η ίδια η ζωή. Η ζωή η δική σου που έζησες, με όλες τις χαρές που σού 'δειξε. Ότι είδες τον ήλιο το πρωί, και τη θάλασσα τον Ιούλιο. Ότι περπάτησες σε μια ρεματιά το Μάη μ' ένα κορίτσι στο πλάι σου, κι ακούσατε τ' αηδόνι. Ότι δίψασες, και ήπιες το κρύο νερό της πηγής. Αυτά πληρώνεις την ώρα που πεθαίνεις."

Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σελ. 145 - 146

Και κορίτσια κι αγόρια ήταν πλάι μου. Και το ακούσαμε τ' αηδόνι. Ρεματιά δεν ήταν. Μια αίθουσα μόνο. Με ξύλινο πάτωμα και στενά παράθυρα. Το ακούς, γλυκαίνεσαι εκείνη την ώρα να το ακούς. Και μετά το πληρώνεις μια ζωή. Που το άκουσες.

Είναι όμως και φορές που πρέπει να σιωπήσεις. Για να ξαναβρείς μέσα σου τον αντίλαλο της φωνής του. Που τόσες άλλες φωνές κοντέψαν να την πνίξουν. Αποσυμπίεση λοιπόν. Αναγκαία.

κι εκείνο το περίφημο... το odi et amo...

"Ένας άνθρωπος που δεν ημπορεί να μισήσει ποτέ μοιάζει τη σκύλα που δε μάχεται το λύκο, σαν έρχεται επίβουλα στο μαντρί, αλλά ζευγαρώνει μαζί του. Έτσι όμως ποιος θα φυλάξει τα πρόβατα;" (ό.π. σελ. 144)

Ήτανε που λες κάποτε ένας τοκογλύφος. Και το χωριό του δεν το λέγανε Μαύρη Τρύπα. Μα έσπρωξε κι αυτός τον οφειλέτη του στην απόγνωση. Κρεμάστηκε στην πόρτα του σπιτιού του. Δεν άφησε καν παιδάκια πίσω. Να τον κλάψουν. Μόνο τον τοκογλύφο. Που σαν έμαθε τα καθέκαστε πήγε να κρεπάρει από το κακό του. Κι αγαναχτισμένος σήκωσε τα χέρια του και φώναξε:

- Ποιος θα μου δώσει τα λεφτά μου τώρα;

Από τη σύγχυση και την οργή του πήγε ο ψυχοβγάλτης στα εικονίσματα ν' ανάψει τσιγάρο στη φλόγα του καντηλιού. Να γλιτώσει και το σπίρτο.

Εκεί ήταν που λαδώθηκε το χαρτί στην άκρη του τσιγάρου του από το λάδι του καντηλιού. Σαν το είδε ο τοκογλύφος γονάτισε κι άρχισε να ικετεύει:

- Συχώρα με, Χριστέ! Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, κι αρτεύτηκα. Οι καμπάνες χτυπούν λυπητερά το σταυρό σου, κι εγώ κατάλυσα τη νηστεία. Ήμαρτον ο αμαρτωλός.

Μια από τις παραβολές που μας άφησε ο Δημήτρης Λιαντίνης. Για να εξηγήσει το odi et amo. Και ο καθένας τη διαβάζει κατά την περίσταση που τον απασχολεί. Ειδικά εκείνο για τα λεφτά. Που δεν είναι ανάγκη να είναι λεφτά. Ούτε και ο τοκογλύφος να είναι τοκογλύφος.

Έτσι κι αλλιώς περισσεύουν εκείνοι που θαρρούν ότι επένδυσαν και έχουν να λαμβάνουν. Και νευριάζουν και θυμώνουν πολύ όταν η επένδυση πάει στράφι. Και γίνονται λύκοι. Και ορμάνε.

Πού να ακουστεί πια το αηδόνι; Μέσα στα ουρλιαχτά;

Κι ήταν τελείως αναγκαίο. Να ξαναβρώ τη γαλήνη. Να μη μιλώ και να μη μιλάνε για το Λιαντίνη. Για να ακούσω και πάλι εκείνον και μόνο...