Ο πεσιμισμός των ελλήνων και το μάτι του Κύκλωπα και των στωικών...

Με τον πεσιμισμό των ελλήνων ο Δημήτρης Λιαντίνης ασχολήθηκε αρκετά. Μάλιστα τον αναγράφει με δύο σίγμα, καθιστώντας το υπόκωφο σύριγμα της λέξης πιο έντονο: 

πεσ-σιμισμός... 

Ένα "τι" λείπει για να οδηγήσει την ακοή μας στον αντίποδα της φιλοσοφίας των ελλήνων, ο πονηρός όμως Λάκων φροντίζει να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου θέτοντας ως προλεγόμενο του αποσπάσματος για τον "πεσσιμισμό" τούτο το σχόλιο:

"Η Στοά ξεκίνησε από την ελληνική Αγορά και τράβηξε κατά την ιουδαϊκή Συναγωγή. Ακολούθησε μια πορεία αφελλήνισης, που τη δηλώνει πέρα από το πνεύμα και το όνομά της."

Δημήτρης Λιαντίνης, Πολυχρόνιο, σελ. 16

Κι αμέσως μετά ο Λιαντίνης αρχίζει την ανάλυση του "πεσσιμισμού":

«Πέμπτο είναι ο πεσσιμισμός. Οι έλληνες γενικά υπήρξαν πεσσιμιστές, αλλά ο πεσσιμισμός τους είναι χαρούμενος. Εκεί που τελειώνει η άρνηση και η νύχτα, τους εύρισκε έτοιμους πάντα το φως και το ναι. 

Σίγουρος στην άκρη του φόβου τους περίμενε ο έλεος. Ο έλεος εδήλωνε την ξανασάρκωση της ζωής επάνω στη μνήμη και στα μνήματα του αποσαρκωμού της. Ο Άδωνις ανασταίνεται, η Περσεφόνη ξανανεβαίνει, ο Ορφέας ξαναγυρίζει, ο Διόνυσος ξαναζεί. 

Αυτό το δεύτερο θερμουργό ήμισυ του πεσσιμισμού στη φιλοσοφία της Στοάς ολιγοστεύει ως το στέρεμα. Ολόκληρο το οικοδόμημά της συνέχεται από μια αδιόρατη θλίψη. Είναι κάτι σαν απειλή, προειδοποίηση και συσπείρωμα, σαν κόπωση και ατονία, ή φροντίδα που δεν περνά ποτέ στην επίθεση. Το στωικό σύστημα είναι ένα καθεστώς συντήρησης και τόπος χαρακωμάτων. 

Παρότι ξεκινούν από τον Ηράκλειτο, το στοχαστή που μέσα στη μελαγχολία του καίγεται και φωτίζει καθώς ο Ιούλιος την Ελλάδα, οι στωικοί σέρνουν στην πλάτη τους την παρακμή του καιρού τους. 

Το μηδενιστικό του υπόστρωμα είναι μονομερές και φαίνεται να οδηγεί σ’ ένα σκληρό αδιέξοδο. Η απαισιοδοξία των στωικών θυμίζει από μακρυά τους κυκλώπειους πεσσιμισμούς της ιστορίας. Τις μονοσήμαντες δηλαδή αρνητικές θεωρήσεις του κόσμου, που έχουν μόνο ένα μάτι, το μάτι του μηδενός. 

Οι στωικοί στέκουν κοντά στο Βούδα, στο Σοπενχάουερ, τη μηδενιστική Ευρώπη του σήμερα, το μηδενισμό των χριστιανών ή τη μουσική του Βάγνερ. Κάποιος συγγραφέας του 4ου μ.αι. επινόησε μια αλληλογραφία ανάμεσα στο Σενέκα και στον Παύλο. Αυτή η τόλμη της φαντασίας έχει το λόγο της. 

Η στάση των στωικών απέναντι στο θάνατο σε σύγκριση με τους έλληνες κλασικούς, με τον Πλάτωνα λ.χ., φανερώνει τη διαφορά. Η Στοά φθάνει να υποδείχνει την αυτοκτονία, την εύλογον εξαγωγήν όπως την ονομάζει, στις περιπτώσεις που η ψυχρή λογική δίνει το πράσινο φως για μια τέτοια έξοδο ανάγκης. Οι περισσότεροι δάσκαλοι και μαθητές επήραν αυτοθέλητα τη ζωή τους. 

Προκειμένου μάλιστα για τον αρχηγό η ιστορία των βιογράφων περιέχει ένα λεπτό πνεύμα. Γέροντας ο Ζήνων περπατούσε στο καλντερίμι, πρόσκρουσε στην πέτρα, και τσάκισε το δάχτυλο του ποδιού. Χτύπησε τότε με το χέρι του τη γης και τη μάλωσε:

- Έρχομαι. τι με φωνάζεις; 

και πέθανε σε λίγο, σκοινιασμένος κατά το Λαέρτιο, από πείνα κατά το Λουκιανό. 

Είναι χαρακτηριστικό πως στους κατοπινούς αιώνες, που η Στοά διαδόθηκε πλατιά στη Ρώμη, συναντούμε έναν εκπληκτικό αριθμό αρχόντων και πατρικίων να αυτοκτονούν. 

Απέναντι σε τούτη την εκλογή βίας σχετικά με το θάνατο, που είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της ζωής και της φιλοσοφίας – ας θυμηθούμε πως ο Πλάτων όριζε τη φιλοσοφία σαν μελέτη θανάτου -, οι έλληνες στέκουνται με θαλασσινή ανάσα ελευθερίας. Στο δογματικό καταβιασμό των στωικών είχαν αντιτάξει τη διαλεκτική τους ευπορία. Ο θάνατος για να τον μελετάς, έχει το εύρος της ζωής που την ζεις. Έτσι τα δύο μπροστά σου γίνουνται ένα.»

Δημήτρης Λιαντίνης, Πολυχρόνιο, σελ. 16 - 17

Λίγο παρακάτω ο Λιαντίνης θα μιλήσει ακόμη πιο σκληρά για τους στωικούς. Θα φτάσει στο σημείο να τους κατηγορήσει πως έβγαλαν σχεδόν τον έλληνα από τον έλληνα! (σελ. 19, εφτά σειρές από το τέλος)

Αναλύει εκεί το ιδεώδες της Στοάς που το αποκαλεί "ιδεώδες του σοφού". Σ' αυτό το ιδεώδες, λέγει ο Λιαντίνης, έκλεισαν μεθοδικά και ολοκληρωμένα το φιλοσοφικό τους προβληματισμό: "Ο σοφός είναι η τέλεια σύλληψη του ανθρώπου. Και η σοφία πανάκεια. Είπανε." 

Αυτός "ο στωικός σοφός διαφέρει από τον αρχαίο τύπο που έδωσαν οι έλληνες στους εφτά σοφούς."

Στις τελευταίες μάλιστα σελίδες του βιβλίου, ο Λιαντίνης θα γίνει ακόμη πιο καυστικός:

"... η Στοά εστάθηκε ο προπομπός και ο καταλύτης στη διδασκαλία του χριστιανισμού. Αυτή υπήρξε ο παιδαγωγός εις Χριστόν. Ο ρόλος που έπαιξε στην επικράτηση του χριστιανισμού, από την άποψη της ύλης και της ουσίας, είναι της ίδιας βαρύτητας με το ρόλο που έπαιξε η ελληνική γλώσσα στη διάδοση του χριστιανισμού, από την άποψη του τύπου και της μορφής.

Η Στοά ετοίμασε το έδαφος. Ξεχέρσωσε το άγριο. Καψάλισε τα καθαρίδια. Όργωσε και διβώλισε τη γη της αυτοκρατορίας, και η τελευταία δέχτηκε το σπόρο του έργου των αποστόλων."

Δημήτρης Λιαντίνης, Πολυχρόνιο, σελ. 149

Και στη σελίδα 150 του Πολυχρονίου, ο Λιαντίνης σημειώνει και τούτο το διαφωτιστικό:

"Εχρειάσθηκα αναγκαστικά τη σύνδεση των όψιμων στωικών με τους πρώιμους χριστιανούς, για να μπορέσω να δείξω την επίδραση της Στοάς στην τελευταία φάση της πολιτικής της Ρώμης, και κυρίως στην κατάρρευση της αυτοκρατορίας και στον αφανισμό του αρχαίου κόσμου.

Η ύστερη Στοά συνεργάστηκε με το χριστιανισμό στην καταστροφή της Ρώμης. Η συνεργασία εντοπίζεται στο γεγονός ότι η απάθεια και η αδιαφορία, που έδειξαν οι στωικοί για ό,τι δεν προάγει τον άνθρωπο ηθικά,  κάποτε έγινε πολιτική νωχέλεια. Και η πολιτική νωχέλεια αναγκαία έγινε οικονομική ολιγωρία. Και η οικονομική ολιγωρία ήταν το σπαθί, που σήκωσαν οι χριστιανοί, και κόψανε το κεφάλι της Ρώμης."

Δημήτρης Λιαντίνης, Πολυχρόνιο, σελ. 150 - 151

Ο κύκλος λοιπόν κλείνει. Ένας κύκλος της κόλασης. Που ξεκινά με τη Στοά να προσεγγίζει την ιουδαϊκή Συναγωγή και ολοκληρώνεται με τον αφανισμό του αρχαίου κόσμου και την επικράτηση του χριστιανισμού. Αξίζει μάλιστα να προσέξουμε τον καταλυτικό ρόλο της αυτοκτονίας, του αυτοθέλητου θανάτου και της εύλογης εξαγωγής, στην πορεία αυτή προς την καταστροφή και στα τάρταρα. 

Βρίσκει εδώ ο Λιαντίνης έστω και μία λέξη να επαινέσει αυτή τη στάση των στωικών; 

Ας ανοίξει όποιος έχει αντίθετη γνώμη και το ίδιο το βιβλίο, το άγιο Πρωτότυπο, να μελετήσει το ζήτημα. Και ειδικά όσοι είναι θιασώτες της ανερμάτιστης άποψης πως και ο ίδιος ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε, έβαλε τέλος αυτοθέλητα στη ζωή του και επέλεξε την εύλογη εξαγωγή ή και έξοδο. 

Ακόμη και στην τελευταία επιστολή προς το παιδί του, τη Διοτίμα του, που αναγγέλλει σε χρόνο άχρονο πως πεθαίνει, δεν αναφέρει πουθενά τη λέξη αυτοκτονία ή όποια άλλη παραπέμπει σε αυτή. Αντίθετα δηλώνει πως τον σκοτώνει η λύπη του για το έγκλημα σε βάρος των αθώων νέων γενεών που έρχουνται. Είναι ταυτόσημη έννοια με σκοτώνει κάτι και το αφαιρώ ο ίδιος τη ζωή μου; 

Ή λέτε να φοβήθηκε τη λέξη "αυτοκτονία"; Δε δείλιασε μπρος στο θάνατο και τον πανικόβαλε η λέξη; 

Εξάλλου είναι και το μετέπειτα που πρέπει να μας προβληματίζει και να συνεξετάζουμε. Ειδικά το ζοφερό σήμερα που οι αυτόχειρες διαδέχονται ο ένας τον άλλο και οι αυτοκτονίες μετριούνται σε χιλιάδες. Μόλις χθες ανακοινώθηκε ότι έφυγε από τη ζωή πηδώντας από το μπαλκόνι της μια εκπαιδευτικός 51 ετών. 

Και ξέρουμε όλοι πως η εποχή μας έχει πολλά ακόμη κοινά σημεία με εκείνη που ο Λιαντίνης αναλύει στο Πολυχρόνιο. Η πολιτική νωχέλεια είναι ένα απ' αυτά και ιδιαιτέρως σημαντικό. 

Κάποτε με απασχολούσε το ζήτημα μόνο ως προς τον ίδιο το Λιαντίνη. Αν αυτοκτόνησε ή όχι. Και έψαχνα και τις πλέον ασήμαντες λεπτομέρειες για να ανακαλύψω την αλήθεια. Πλην δίχως να εντοπίζω επαρκείς αποδείξεις που να στηρίζουν την άποψη ότι υπήρξε αυτόχειρας. 

Πλέον κρίνω ότι είναι ανεπίτρεπτο να αφηνόμαστε στη νωχέλεια του ιδεώδους του σοφού και να μη συσχετίζουμε την περίπτωση του Λιαντίνη με όσα ευρύτερα συμβαίνουν στην κοινωνία μας. Έχουμε τεράστια ευθύνη απέναντι στους συνανθρώπους μας και ακόμη μεγαλύτερη απέναντι στους νέους. 

Όσοι λοιπόν διατυμπανίζουν πως ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε, εξιδανικεύουν την αυτοκτονία και δεν προσβάλλουν απλώς τη μνήμη του Λιαντίνη μα είναι και ένοχοι για τα ήθη που χαλκεύουν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. 

Ας γνωρίζουν λοιπόν όσοι ασχολούνται με τη φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη πως δεν τασσόμαστε όλοι με την άποψη αυτή, της αυτοκτονίας. Και όχι από απλή πεποίθηση αλλά μετά από ενδελεχή έρευνα ετών. Άσχετα αν ο Λιαντίνης είναι νεκρός ή και ζωντανός κατά ορισμένους. Εγώ μιλώ μόνο για την αιτία θανάτου και τον τρόπο. 

Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε όλοι πως ο ίδιος ο ιατροδικαστής που εξέτασε το σκελετό που βρέθηκε στον Ταΰγετο, τον Ιούλιο του 2005, και βεβαίωσε ότι ανήκει στο Δημήτρη Λιαντίνη, εξαφανισμένο από την 1η Ιουνίου 1998, δεν μπόρεσε να εντοπίσει ούτε αιτία θανάτου ούτε να προσδιορίσει ακριβή χρόνο θανάτου. Επιπλέον δήλωσε πως στην περίπτωση του Λιαντίνη έχει την αίσθηση πως δεν πρέπει να μιλάμε για αυτοκτονία!!! 

Πώς λοιπόν κάποιοι, ελαφρά τη καρδία και με ακόμη ελαφρύτερο το νου, βαφτίζουν το Λιαντίνη αυτόχειρα; Με τι αποδείξεις; Και κυρίως με τι συνέπειες; 

Κάποτε χρειάστηκε να ξιφουλκήσω κατά δημοσιογράφου που από ζωντανή εκπομπή της τηλεόρασης θέλησε να διαδώσει την άποψη ότι ο Λιαντίνης ίδρυσε σχολή θανάτου. Και του φόρτωσε την αυτοκτονία ενός νέου ανθρώπου. Ήταν ακόμη φθινόπωρο του 2006. Από τότε κύλησαν πολλά χρόνια και δυστυχώς οι αυτοκτονίες έγιναν καθημερινό φαινόμενο. 

Οι καιροί δεν επιτρέπουν πλέον καμία ολιγωρία και μάσημα των λόγων μας. 

Ανοιχτά και κατηγορηματικά πρέπει να πούμε ως μαθητές του Δημήτρη Λιαντίνη πως ουδέποτε ο Δάσκαλός μας  μας παρώθησε να ακολουθήσουμε την αυτοκτονία και αντίθετα με κάθε τρόπο μας δίδαξε να αγαπούμε τη ζωή! 

Κι άλλο τόσο πρέπει να αποκαλύψουμε ότι τα περί αυτοκτονίας του Λιαντίνη διαδίδονται από κύκλους που έχουν συμφέροντα. Κύκλους που (τυχαία;) έχουν διασυνδέσεις με το χώρο της δημοσιογραφίας, της πολιτικής και του ιερατείου! Αυτούς δηλαδή που ο Λιαντίνης κατέδειξε ως τους κύριους ενόχους για την κατάντια της χώρας. 

Ποιο λόγο μπορεί να έχουν αυτοί οι κύκλοι να παριστάνουν τους οπαδούς του Λιαντίνη; 

Ας αναρωτηθεί ο καθένας. 

Κι ας αφήσει στην άκρη τη νωχέλεια και το καταπίνω αμάσητα όσα διαβάζω σερφάροντας στο διαδίκτυο. Να μελετήσει μόνος του Λιαντίνη. Και από το άγιο Πρωτότυπο και από αρχή μέχρι τέλος το λιαντινικό έργο. Κι αν βρει έστω και ένα σημείο της φιλοσοφίας του Δημήτρη Λιαντίνη που  εκθειάζει την αυτοκτονία, ας πάρει ένα σουβλί και ας μου σουβλίσει τη μύτη... 

Ο Λιαντίνης, είτε αρέσει είτε όχι στα τσιράκια της εξουσίας, μας δίδαξε να ζούμε τη ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε. Να δίνουμε τη μάχη στο Ακραίον Λέπας. Να μη ρίχνουμε την ασπίδα και να μην το βάζουμε στα πόδια. Ακόμη και όταν οι Μήδοι είναι βέβαιο πως θα διαβούνε. Ακόμη και τότε να φυλάμε Θερμοπύλες. Κι αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε μέχρι τελευταία ρανίδα του αίματός μας.