ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ OFFICIAL SITE ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΤΟ liantinis.gr




ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

ΠΡΟΜΕΤΩΠΙΔΑ ΤΗΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ:

Τίμιε αναγνώστη, αν: «Το αληθινώτερο ποίημα στο γνήσιο ποιητή είναι η ίδια η ζωή του.» (Δημήτρης Λιαντίνης, Χάσμα Σεισμού, σελ. 24) τότε δεν πρέπει να λησμονούμε και τούτο: «Είναι ασύλληπτη υπόθεση η βιογραφία του αληθινού ποιητή.» (Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σελ. 84). Έτσι γράφουμε όσα ακολουθούν για τη ζωή του Λιαντίνη και έτσι και συ, παρακαλούμε, να τα διαβάσεις... (ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ)

13 Μαΐου 1960. Μαθητής Γυμνασίου

Στις 16 Σεπτεμβρίου 1960 ο δεκαοχτάχρονος Δημήτριος Νικολακάκος αρχίζει τη φοιτητική του ζωή. Στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Αν κάποιος θέλει να γνωρίσει το κλίμα αυτής της ζωής, δεν έχει παρά να διαβάσει το βιβλίο:

Β. Δ. Αναγνωστόπουλος: "Καπέλα στο Πέλαγος"

(Εκδόσεις Καστανιώτη)

Κι ας μην αναφέρεται πουθενά στον τίτλο το όνομα Λιαντίνης...  Ούτε στο οπισθόφυλλο, ούτε καν μέσα. Αυτοβιογραφικό συστήνεται το βιβλίο. Κι εσύ που δεν ξέρεις ποιος είναι ο Βασίλης Αναγνωστόπουλος, τινάζεσαι ως εκεί πάνω σαν συναντάς δίπλα του στα έδρανα της Φιλοσοφικής το ... Μίμη Νικολακάκο από τη Λιαντίνα Λακωνίας. Το Λιαντίνη δηλαδή που ακόμη τότε δε λεγόταν Λιαντίνης.

Ο Βασίλης Αναγνωστόπουλος, καθηγητής κι αυτός πανεπιστημίου πια, της Νεολληνικής Λογοτεχνίας, με σπουδές και στη Γερμανία και συγγραφέας αρκετών βιβλίων, όχι μόνο σπούδασε μαζί με το Δημήτρη Λιαντίνη αλλά και διατήρησε στενή φιλία μαζί του ως το τέλος.

Δε βγήκε όμως στα τελεβίζια να μιλήσει για το φίλο του. Δεν έδωσε συνεντεύξεις σε εφημερίδες. Ούτε μοιράστηκε με όλο το πανελλήνιο όσα ατομικά του εμπιστεύτηκε σε επιστολές ο Λιαντίνης...  Τι κρίμα! Για όλους εμάς τους απανταχού περίεργους που διψάμε για σίριαλ Λιαντίνη.

Το χρέος όμως στο φίλο του το έκαμε. Σεμνά, με μέτρο, αληθινή αγάπη  αλλά και αξιοπρέπεια.

Στις σελίδες του βιβλίου του μαθαίνουμε τα πάντα για το περιβάλλον της σχολής αλλά και την υπόλοιπη φοιτητική ζωή της μικρής φοιτητοπαρέας που δημιούργησαν. Ακούμε Θεοδωρακόπουλο και Ζώρα, μαθαίνουμε τις παραξενιές του Μέγα και του Τωμαδάκη, διαβάζουμε την εφημερίδα Μεσημβρινή, πηγαίνουμε θέατρο, τσουγκρίζουμε ποτηράκια σε μικρές ταβέρνες...  Εκδράμουμε στη Λιαντίνα αλλά ταξιδεύουμε και ως το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως:

Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη με επίσκεψη στον Πατριάρχη και στα Πριγκιπόνησα. Δώδεκα μέρες με 1200 δρχ. Δηλώσεις συμμετοχής στον Γιάννη Παπαδημητρίου."

Έτσι ανέφερε η ανακοίνωση στη σχολή, στη Φιλοσοφική της Αθήνας, εκείνο το Φλεβάρη του 1963... ( ; )

"Τι λες; Το αποφασίζουμε; Είναι ευκαιρία.

Εγώ δε μίλησα. Έμεινα σκεφτικός.
Έλα, μην το σκέφτεσαι πολύ, συνέχισε ο Μίμης.
Θα βρεθεί κάποιος τρόπος και θα εξοικονομήσουμε τα χρήματα....

Γρήγορα συνήλθαμε και τ' αφήσαμε το ζήτημα για άλλη μέρα. Ο Μίμης ήταν επίμονος και πειστικός όταν επεδίωκε κάτι. Έτσι ήξερα. Θα επανέλθει. ..."

Βασίλης Αναγνωστόπουλος, Καπέλα στο Πέλαγος, σελ. 300 - 301

Και φυσικά επανήλθε. Γιατί έτσι ήταν ο Μίμης... ο Δημήτρης Λιαντίνης δηλαδή, που τότε Μίμη τον φώναζαν οι φίλοι του. Η λύση για τα χρήματα βρέθηκε μέσω των αδερφών του καθενός τους και το ταξίδι στην Πόλη πραγματοποιήθηκε. Από εκείνο το Πάσχα και η φωτογραφία των δύο φίλων, προσφορά στο blog της κ. Νικολίτσας Λιαντίνη, όπως και οι υπόλοιπες που υπάρχουν στο βίντεο, αν και θα πρέπει να αναφέρουμε ότι από ιδιόχειρες σημειώσεις του Λιαντίνη στις φωτογραφίες η εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη εμφανίζεται να έγινε στα 1962 και όχι το 1963 που γράφει ο Βασίλης Αναγνωστόπουλος στο βιβλίο του.


Ο Δημήτρης Λιαντίνης πριν ακόμη πάρει πτυχίο αποφασίζει να καταταγεί στο στρατό. Προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το χρόνο και να μπορέσει όσο πιο γρήγορα γίνεται να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις, ώστε ελεύθερος να κυνηγήσει τα μεγάλα του όνειρα.



Ντύνεται στο χακί στις 12 Απριλίου 1965 και λίγες μέρες μετά σουβλίζει οβελίες μαζί με τα άλλα φανταράκια:


Το σημείωμα δικό του, πίσω από τη φωτογραφία. Κέντρο Κορίνθου...  Χρόνια αργότερα, οικογενειάρχης πια, στην ίδια περιοχή θα επιλέξει να χτίσει το εξοχικό του. Στις Κεχρεές Κορινθίας. Εκεί που σήμερα βρίσκεται και το σήμα με το όνομά του.

1965 - 2005: Σαράντα χρόνια... 
όσα χρειάζεται και το κάστρο του Σεφέρη να το πολεμάς
για να πας να γίνεις ήρωας και άστρο!

Πού να πρωτοψάξεις μέσα σε τόσα χρόνια για να βρεις απαντήσεις και να λύσεις απορίες; Πολλοί μιλήσανε και περισσότερα γραφτήκανε. Μα λίγο αν σκύψεις σε όλα αυτά, με μέτρο, τάξη και κλιτότητα, ανακαλύπτεις το ένα ψέμα πίσω από το άλλο. Ή και λάθη που η λήθη προκαλεί...

Καλύτερα λοιπόν να μιλάς μόνο με ντοκουμέντα. Και για ό,τι δεν ξέρεις να λες ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Αυτό λέω κι εγώ για το σήμα στις Κεχρεές. ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Τελεία και _

Ας γυρίσουμε επομένως  σ' εκείνο το νεαρό στρατιώτη και τελειόφοιτο της Φιλοσοφικής, που σύντομα βρέθηκε με γαλόνια στο χέρι και το μαύρο σκούφο του Πυροβολικού:


Για τα χρόνια του στρατού ο Λιαντίνης έχει αφήσει επίσημη αναφορά στο βιβλίο του Ο ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ. Στο τελευταίο κεφάλαιο που επιγράφεται Χορικά.

Έχουμε επίσης την εξής μαρτυρία για τα χρόνια αυτά:

"Διαβάζοντας Δανάη το κείμενό σου με στρατιώτη και μουσικές και πολέμους και μάχες μου ήρθαν συνειρμικά κάποιες εικόνες στο μυαλό. Είδα ένα στρατιώτη που «κράτησε τη ζωή του κατά το πλάγιασμα της βροχής» στη Μονάδα Τεθωρακισμένων στην Αλεξανδρούπολη (ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ, Χορικά, Μνημόσυνο, σελ. 159 εξ.) και όχι όπως λες και εσύ ένα στρατιώτη που πάγωσε το γέλιο του στο στρατό.

Ένα στρατιώτη που στην εκεί θητεία του οφείλει τη γνωριμία του με το Ρίλκε. Ο υπίλαρχος και έκτοτε στενός του φίλος Γ. Γ. (το πιο κοντινό πρόσωπο στην οικογένειά του) που αναφέρει στη σελ. 163 του χάρισε ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ του Ρίλκε. Εκεί γεννήθηκε η ιδέα της σπουδής του έργου του Ρίλκε. Ο στρατός λοιπόν τον σημάδεψε δημιουργικά.

Η δεύτερη εικόνα που μεταφορικά έφερα στο νου μου είναι η εικόνα των τελευταίων στίχων του σαικξπηρικού Άμλετ. Στη σκηνή έχει εισέλθει ο πρίγκιπας της Νορβηγίας Φορτιμπράς με τους άγγλους αποκρισάριους με τύμπανα και σημαίες, αντικρίζουν το φριχτό θέαμα του θανάτου του αναποφάσιστου τραγικού ήρωα Άμλετ (αμλετισμός έχει καθιερωθεί να σημαίνει αναποφασιστικότητα) και διατάζει: «μουσικές στρατιωτικές και τιμές πολέμου για κείνον ας μιλούν μεγαλόφωνα – The soldiers music and the rites of war speak loudly for him».

Γιατί θυμήθηκα την εικόνα από τον Άμλετ; Μα φυσικά γιατί ηχεί στα αυτιά μου εκείνο το – This is I, Hamlet the Dane από το ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, σελ. 146, που άκουσε ο Εμπεδοκλής στην πρώτη του ανάβαση στο όρος. Μόνο που τα κρίματα που βάραιναν τον Άμλετ, αλλά και τον Οιδίποδα, που και για κείνον μέσα στη νικητήρια σιωπή άκουσε, δεν βάραιναν τον ακραγαντίνο φιλόσοφο Εμπεδοκλή, μα ούτε και κείνον που κατέγραψε κάποιο «ορειπορικό».

Αχ Δανάη, η τέχνη και η σημειολογία της είναι δύσκολο πράγμα, η ερμηνεία της δεν έχει ταχθεί για τον καθένα!!!"

Την άνοιξη του 1966, όντας ακόμη στο στρατό, ο Δημήτριος Νικολακάκος ορκίζεται και παίρνει το πτυχίο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών:


Ένστολος απαγγέλλει τον όρκο και έχει αυτό σημασία...  όσο κι αν κάποιοι θεωρούν πως ο Λιαντίνης απεχθανόταν το στρατό. Είναι που ποτέ δεν πρόσεξαν ότι σε στρατιωτικούς γιατρούς επέλεξε να εκφωνήσει τη Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου.

Η  θητεία εκείνα τα χρόνια ήταν διετής. Και ο Λιαντίνης έχει μπροστά του πολλούς ακόμη μήνες μέχρι να απολυθεί. Πριν μάλιστα πάρει το απολυτήριο του στρατού, στον τόπο έρχεται η χούντα...

Περνάνε μήνες, μπαίνει το 1968, και στις 7 Μαρτίου ο πτυχιούχος της Φιλοσοφικής διορίζεται καθηγητής στο γυμνάσιο Μολάων, 75 χλμ από τη Σπάρτη και αρκετά μέχρι το χωριό του, τη Λιαντίνα.
Είναι η εποχή που εκείνος νιώθει ελεύθερος αλλά η ελευθερία αυτή αποδεικνύεται εξαιρετικά εύθραυστη. Έτσι δεν καταφέρνει να ριζώσει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και υποβάλλει παραίτηση. 7 Φεβρουαρίου 1970.

Περιστασιακά τα χρόνια αυτά παραδίδει και ιδιαίτερα μαθήματα ή διδάσκει σε φροντιστήρια. Ούτε όμως και αυτή η ζωή τον γοητεύει.

Το Σεπτέμβριο λοιπόν του 1970 ο Δημήτριος Νικολακάκος επιβιβάζεται στο τρένο και αναχωρεί για Γερμανία. Τα χαρτιά τον εμφανίζουν ως εργάτη σε φάμπρικα. Εκείνος όμως ονειρεύεται να σπουδάσει.

Έτσι κλείνει μια σημαντική δεκαετία στη ζωή του και ανοίγει ένας νέος κύκλος. Αυτός που θα τον καθιερώσει ως Δημήτρη Λιαντίνη, καθηγητή πανεπιστημίου και συγγραφέα. Εκείνος δε δήλωνε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Του άρεσε να τον προσφωνούν Δάσκαλο, έτσι απλά, και να αυτοπροσδιορίζεται ως Ποιητής.

_____________________________

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ:





Έλληνες θα ειπεί...






Να μαζεύονται οι φίλοι, να πίνουν κρασί και να τραγουδάνε...

Προβολές σελίδων τον προηγούμενο μήνα