tag:blogger.com,1999:blog-5973397391525312062024-02-07T11:27:52.273+02:00ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ: Ο Δάσκαλός μαςBlog αφιερωμένο στο Δημήτρη Λιαντίνη από μαθητές του. Με ΜΕΤΡΟ - ΤΑΞΗ - ΚΛΙΤΟΤΗΤΑ...ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.comBlogger185125tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-84578634888171965022020-08-08T12:30:00.003+03:002020-08-08T12:30:49.475+03:00Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΜΑΡΑΣΛΕΙΟ - 27 ΜΑΪΟΥ 1998ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ <div align="center">ΣΤΟ ΜΑΡΑΣΛΕΙΟ. 27 ΜΑΪΟΥ 1998</div><div align="center"><br /></div><div align="center"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/-qkjFwp6ZjM" width="320" youtube-src-id="-qkjFwp6ZjM"></iframe></div><div align="center"><br /></div><div align="center"><br /></div><div align="center"><br /></div><div align="justify">
"<strong>Θα πούμε τα στερνά μας λόγια σήμερα...</strong> Θέλω να αφήσω να διαλέξετε εσείς το θέμα... να κουβεντιάσουμε… εγώ έχω θέμα.
<em><span style="color: #999999;">- Για τις εξετάσεις;</span></em>
- Όχι για τις εξετάσεις. Για τις εξετάσεις θα ‘ρθείτε τυπικά την άλλη Τετάρτη που σας έχουν βάλει, δε θα διαβάσετε τίποτα, θα κάνετε περισυλλογή το προηγούμενο βράδυ με μια ωραία βόλτα, συνήθως πριν απ' τις εξετάσεις οι καλά ‘τοιμασμένοι την εποχή που ήταν φοιτητές, δε διαβάζουν. Εγώ δε διάβαζα ποτέ. <strong>Έχω ετοιμαστεί, ξεκουράζομαι και κάνω αποσυμπίεση</strong> που λένε.
Εγώ θα σας πω κάτι μυστικό. Να μην το πείτε, όμως. Σας έχω ήδη βαθμολογήσει. Θα ‘ρθείτε όμως τυπικά εσείς εδώ, για τους τύπους, κι εκεί θα πούμε... λίγα λόγια.
Σας λέω θέμα να προτείνετε για συζήτηση σήμερα, ό,τι θέλετε... και να μου δώσετε κι εμένα δέκα λεπτά, να μην διασπαταλήσουμε ολόκληρο το χρόνο. Να σας πω κι εγώ κάτι που θέλω σε δέκα λεπτά.
<strong><span style="color: #666666;">ΝΑ ΜΕ ΕΧΕΤΕ ΠΡΟΤΥΠΟ. ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΖΩΗ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ</span>
</strong>
Δε δίνω σε κανέναν σας το προνόμιο να μου πει ότι είναι περισσότερο χριστιανός από μένα. Αλλά εγώ τον έχω καθαρό το Χριστούλη μέσα μου. Aπαράφθορο απ’ αυτή την φθορά της εκκλησίας. Που βγαίνει ο αρχιεπίσκοπος και το παίζει πολιτικός. Δεν τον βλέπετε που δεν μπορεί να κάνει αν δε βγει κάθε δύο μέρες στο τελεβίζιο;
Αυτός ήταν ο Χριστός; Δεν μπορεί να κάνει αν δε βγει. Λοιπόν, αυτός θα κάνει μεγάλο κακό στη χώρα. <strong>Σας ειδοποιώ, εγώ θα φύγω αύριο. </strong>Μεγάλο κακό στη χώρα!
<strong>Για πάρτε παράδειγμα εμένα, και αύριο να με έχετε σαν πρότυπο. Τη βλέπω δεδομένη και έρχεται η στιγμή του θανάτου μου. Δε βλέπετε με πόση κατάφαση σας μιλάω και με πόση δύναμη και με πόση θέρμη και με πόση αισιοδοξία; Γιατί συμφιλιώθηκα, το κατανόησα, το μελέτησα. Σε όλη μου τη ζωή, όλη μου η ζωή, ήταν μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Και με βάση αυτό, μελέτησα και άλλες είκοσι επιστήμες.</strong>
<strong><span style="color: #666666;">Ο ΟΡΚΟΣ: «ΠΑΝΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ, ΠΑΝΤΑ ΑΓΡΥΠΝΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ!»</span></strong>
Δε λέω ένα παιδί είκοσι και εικοσιπέντε χρονών. Δε λέω μια θαλερή κυρία από σας, που είναι πλήρως λειτουργική και ζει την ομορφιά και τα μεγαλεία. Ή ένας έφηβος. Θα ζήσουμε τη ζωή. <strong>Η ζωή είναι προσφορά, η ζωή είναι απόλαυση, η ζωή είναι ευφροσύνη, ευλογία!</strong>
Αλλά, σιγά σιγά και καθώς περνούν τα χρόνια, <strong>να το ‘χουμε υπόψη μας</strong> αυτό το πράγμα, ότι σε ένα άλλο πλαίσιο είμαστε κι εμείς και <strong>θα ‘ρθει μια μέρα που θα πεθάνουμε.</strong> Εκείνη η ώρα να μας βρει να ‘χουμε εξισωθεί με την αναγκαιότητα της σκληρής στιγμής. Τότε κάπως... αν δε συμφιλιωθούμε… θα 'ρθουμε σε μια κατανόηση όμως. <strong>Να πεθάνουμε αξιοπρεπώς</strong> που λέει ο Καβάφης. Καταλάβατε; <strong>Αυτό το πράγμα όμως είναι ένα αγώνισμα ολυμπιακό δια βίου.</strong>
Είναι εκείνο που λέει ο Χριστός, <strong>«μη κοιμηθείτε, παρθένες, θα σας πω μωρές. Μη κοιμηθείτε!»</strong> Τι θα πει αυτό; <strong>Είναι φοβερή αυτή η εντολή</strong>, η παραβολή των δέκα παρθένων, οι μωρές. Μιλάμε για υπαρκτικό ύπνο. Σε παρέσυρε η ζωή και ξεχνάς ποια είναι η ουσία; Να ‘σαι πάντα άγρυπνος, <strong><span style="font-size: 130%;">«Πάντα ανοιχτά» πέστε το, «πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου»</span></strong>, λέει ο Σολωμός. Να ‘τοι οι στίχοι του Σολωμού που σας λέω ο καθένας αξίζει για δέκα τόμους. Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα. Να τη ζω, να τη ρουφάω, να τη χαίρομαι, όσο μπορώ πιο έντιμα, γιατί <strong>λάθη θα κάνουμε όλοι αγαπητοί μου φίλοι. Όσο μπορώ πιο έντιμα όμως, πιο ηθικά, πιο ενάρετα, πιο όμορφα. Υπάρχει ομορφιά μέσα στην ηθική.
</strong>
<strong><span style="color: #666666;">ΤΡΥΓΗΣΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ! ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΤΡΑ. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΤΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΥΒΡΙ!</span></strong>
<strong>Τρύγησε την ημέρα. Μην την αφήσεις να πάει χαμένη η κάθε μέρα. Ό,τι χαρές είναι να σου δώσει μην τις αφήσεις, γιατί δε θα τις ξαναβρείς.</strong> Δεν είναι αναβλητή η ζωή, ούτε αναστρέψιμη. Είναι εκείνο που ο Όμηρος μας το είπε πώς; Με το παράδειγμα των βοδιών του Απόλλωνος.
Α! να σας πω κι ένα Σεφέρη τώρα. Λέει:
«Οι σύντροφοι στον Άδη.»
Ποιοι είναι οι σύντροφοι στον Άδη; Οι καταδικασμένοι, δηλαδή, και στη ζωή και στο θάνατο. Σα να μη ζήσανε. Ακούστε τι λέει ο Σεφέρης:<span face="" style="font-family: "trebuchet ms";">
</span></div><strong><blockquote><strong>«Αφού μας μέναν παξιμάδια
τι κακοκεφαλιά
να φάμε στην ακρογιαλιά
του θεού τ' αργά γελάδια
Που το καθένα κι ένα κάστρο
για να το πολεμάς
σαράντα χρόνους και να πας
να γίνεις ήρωας κι άστρο!
Πεινάσαμε στης γης την πλάτη,
σαν φάγαμε καλά, πέσαμε
εδώ στα χαμηλά
ανίδεοι και χορτάτοι.»</strong> </blockquote></strong><p align="justify">
Τι σημαίνει εδώ φάγανε τα γελάδια του ήλιου; Τα γελάδια του ήλιου κατά μία έννοια είναι 365. Σημαίνει: μην αφήσετε, <strong>μη σπαταλήσετε άδικα και ανόητα τις μέρες σας.</strong> Την κάθε μέρα, να τη βλέπεις και να την καρπώνεσαι μέσα σε μέτρα, μην την αφήνεις και περνάει γιατί την έχασες. Και δε θα ξαναρθεί.
Και φεύγει κι άλλη κι άλλη κι άλλη...τα σβηστά κεριά του Καβάφη. Και στο τέλος μια απέραντη σειρά από κεράκια σβηστά. Λοιπόν, αυτό είναι. <strong>Να τη χαιρόμαστε τη ζωή, είναι οδηγία και ευλογία και νόημα και εντολή.</strong> Η πιο σπουδαία εντολή, ας πούμε ελληνική, ενός ελληνικού δεκαλόγου. <strong>Να τη χαίρεσαι τη ζωή, μέσα σε μέτρα όμως. Χωρίς υπερβολές, χωρίς να φτάνεις στην ύβρι.</strong> Αυτό είναι το νόημα, που σημαίνει κατάφαση.
Λοιπόν, κι όσο δεν έχουμε αυτή την αγρύπνια κι αφήνουμε και περνάει η μέρα και περνάει και αύριο και αύριο και έχεις καιρό και έχεις καιρό, κάποτε θα πάθουμε κείνο που έπαθε ο Θαλής, αυτός το ‘παθε συνειδητά βέβαια, αυτό λέω και τελειώνω, έρχομαι σε σας, που λέει… του ‘λεγε η μάνα του:
<em>«Παντρέψου Θαλή!»</em>
Ο Θαλής, πολύ μεγάλος, τρομακτικό πνευματικό μέγεθος στους προσωκρατικούς φιλοσόφους. Ο Θαλής ο Μιλήσιος. Του ‘λεγε λοιπόν η μάνα του...είχε αφιερωθεί εκεί στις έρευνές του...στις αυτές του…
<em>«Παντρέψου γιε μου!»</em>
Της έλεγε:
<em>«Έχω καιρό, μάνα. Ουκέτι καιρός! Δεν ήρθε ακόμα η ώρα να παντρευτώ.»
</em>
<em>«Παντρέψου, γιε μου!» </em>και <em>«Παντρέψου, παντρέψου!»</em>
Οπότε μια μέρα που του λέει:
<em>«Παντρέψου γιε μου!» </em>
Λέει εκείνο το περίφημο:
<strong><em>«Ούπω καιρός!»</em>
</strong>
Δεν είναι πια καιρός! Αυτό είναι το νόημα, να χαιρόμαστε τη ζωή, αλλά μέσα σε μέτρα. Δεν είναι όλα κοιλιά και στομάχι και μήτρα με τη χλωρίδα της, του ευλογημένου θηλυκού.
Οι τρεις αιτίες που κινήσαν την ιστορία λέει ο Ουγκό είναι το μυαλό, η καρδιά, λέγοντας η καρδιά εδώ είναι και τα συναισθήματα και η κοιλιά, κυρίως η κοιλιά του θηλυκού, με την έννοια όχι του φαγητού αλλά της γενετήσιας βουλιμίας.
Λοιπόν, <strong>όταν είμαστε άγρυπνοι και χαιρόμαστε σωστά τη μέρα μας, για να ολοκληρώσω, θα ‘ρθει, χαίρομαι, είμαι άγρυπνος όμως και ξέρω ποια είναι η πραγματική μου κατάσταση, και περνάω και δεν πάνε χαμένες οι μέρες μου, σιγά σιγά, καθώς πλησιάζω στο τέλος, με βρίσκει σύμμετρο. </strong></p><strong></strong><p align="center"><strong>
</strong>
<strong><span style="color: #666666;">ΕΓΩ ΤΕΛΕΙΩΣΑ</span></strong>
<strong>Εγώ τελείωσα,</strong> αξιότιμοι συνάδελφοι.
<strong>Για να σας δω όλους λίγο στα μάτια…</strong></p><p align="center">
</p><p style="text-align: left;">ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η αλλαγή πολιτικής της υπηρεσίας που είχαμε ανεβάσει το ντοκουμέντο δεν επιτρέπει πλέον την εμφάνιση εδώ του βίντεο. Κάντε κλικ εδώ</p><p style="text-align: left;"><a href="http://www.esnips.com/displayimage.php?pid=6689394">http://www.esnips.com/displayimage.php?pid=6689394</a></p><p style="text-align: left;">για να το δείτε κατευθείαν στη σελίδα που το έχουμε ανεβάσει.
</p><p style="text-align: left;">
</p>ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-74459885874736962362020-02-23T19:40:00.001+02:002020-02-23T19:40:23.366+02:00Η μόνη σύγχρονη ποιήτρια που ξεχώρισε ο Λιαντίνης: Η Τζένη Μαστοράκη! <div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i><br /></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio9nWRAXe9U7od03u1JiIqlRNdHYT6sMCWQ3A-PPQKibxC8oJc0UWvXHPi_DjoqmMVycWpmdj2vcB8gHSaAXSaMEUuKrxiocygOrX0TaXrG7A5VqSrUMGmTgNg_JSN4XeuRmWw0Sh4w7IN/s1600/%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%259A%25CE%2597+%25CE%25A4%25CE%2596%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2597.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="295" data-original-width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio9nWRAXe9U7od03u1JiIqlRNdHYT6sMCWQ3A-PPQKibxC8oJc0UWvXHPi_DjoqmMVycWpmdj2vcB8gHSaAXSaMEUuKrxiocygOrX0TaXrG7A5VqSrUMGmTgNg_JSN4XeuRmWw0Sh4w7IN/s1600/%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%259A%25CE%2597+%25CE%25A4%25CE%2596%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2597.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Ήθελα να σου πω</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Το τραγούδι του τυφλού ποιητή</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>της Βαβυλώνας</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Γεμάτο παραμύθια</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Σαν την παλιά διαθήκη</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Πριν απ' τους εβδομήντα</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Για τα ελάφια που γυρεύανε νερό</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Στο βενζινάδικο</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Και τον Χριστό που δούλευε μικρός</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Σε συνεργείο αυτοκινήτων</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Τότε ένα γράμμα γεμάτα κατάγματα</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>ήρθε από πολύ μακριά</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>και μας παράγγειλε να κλείσουμε τις πόρτες</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Γυρέψαμε τα ονόματα των σκοτωμένων</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Και μας έφεραν ένα φάκελο</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Μ' ένα όνομα διπλωμένο στα τέσσερα</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Πιάνω απόψε να γράψω</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>ειδήσεις σε τούτο τον τόπο</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Ταξιδεύουν αργά αλλά σίγουρα</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Ήθελα να σου πω</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Το τραγούδι του τυφλού ποιητή της Βαβυλώνας</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Τούτη η σιωπή μέσα στους τέσσερις τοίχους</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Ήτανε από νωρίς</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Προορισμένη να γίνει τραγούδι</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Τραγούδι βαθύ και σκοτεινό</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Σαν το αμίλητο νερό</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Και σαν την τσέπη της ποδιάς</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Της μάνας μου</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Να δώσει καθενός το μερτικό του</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Να απλωθεί να απλωθεί</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Σαν το μεγάλο μήνυμα των γερανών</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Στους δρόμους τις πλατείες</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Στις αίθουσες αναμονής των τραίνων</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Τραγούδησαν την λειτουργία</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Των Βαγιών</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Τραγούδι του ψωμιού και του νερού</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Τραγούδι των ανθρώπων</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Το τραγούδι μου</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Τραγούδι βαθύ και σκοτεινό</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Οι μεγάλοι κουβαλούν πάντα μέσα τους</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Το παιδί που υπήρξαν στον Β' παγκόσμιο πόλεμο</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Το κορίτσι που δεν πρόφτασαν να φιλήσουν</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Το πρώτο χνούδι στο πάνω χείλη τους</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Τους «Βαρβάρους» του Καβάφη</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Και μια παλιά φυματίωση</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Εμείς κουβαλάμε τους μεγάλους</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Εμείς απλούστατα, κουβαλάμε τους μεγάλους</i></span></div>
<span style="font-size: 18px;"><b><br /></b></span>
<span style="font-size: 18px;"><b>ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:</b> H Tζένη Mαστοράκη γεννήθηκε στην Aθήνα το 1949, και σπούδασε Bυζαντινή και Mεσαιωνική Φιλολογία στο πανεπιστήμιο Aθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στην Ποιητική Aντι-Aνθολογία του Δημήτρη Iατρόπουλου (1971), με την πρωτόλειο συλλογή Tο Συναξάρι της Aγίας Nιότης. Έχει εκδώσει τα βιβλία:</span><br />
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<span style="font-size: 18px;"><b>Διόδια, Kέδρος 1972</b></span><br />
<span style="font-size: 18px;"><b>Tο σόι, Kέδρος 1978</b></span><br />
<span style="font-size: 18px;"><b>Iστορίες για τα βαθιά, Kέδρος 1983</b></span><br />
<span style="font-size: 18px;"><b>M’ ένα στεφάνι φως, Kέδρος 1989</b></span><br />
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<span style="font-size: 18px;">Mετέφρασε ξένη πεζογραφία (Tζ. Nτ. Σάλιντζερ, Kάρσον MακKάλερς, Eλίας Kανέττι, Xάινριχ Mπελ, Άπτον Σίνκλαιρ, Tζόρτζιο Mανγκανέλλι, Έδγαρ Άλλαν Πόου), θέατρο (Xάινριχ φον Kλάιστ, Kάρλο Γκολντόνι, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Xάρολντ Πίντερ, Σάρα Kέην), δοκίμια και μελέτες (Γκίλμπερτ Xάγιετ, Tόμας Xεγκ, Έντμουντ Kήλυ), καθώς και παιδικά βιβλία.</span><br />
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<span style="font-size: 18px;">Tο 1989 τιμήθηκε με το Thornton Niven Wilder Prize του Columbia University της Nέας Yόρκης (Translation Center), για το σύνολο του μεταφραστικού της έργου, και το 1992 με το ειδικό βραβείο του IBBY (International Board on Books for Young People) για τη μετάφραση του παιδικού βιβλίου O ταξιδιώτης της αυγής του C.S. Lewis (Kέδρος).</span><br />
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><b>Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ</b></span></div>
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;">Λίγο αργότερα από την έκδοση του τελευταίου ποιητικού έργου της Τζένης Μαστοράκη, ο Δημήτρης Λιαντίνης στα Ελληνικά του (σελίδα 177 ) θα καταθέσει το πρώτο θετικό του σχόλιο για την ποίηση της. Είναι ένα πολύ προσεγμένο σχόλιο. Και είναι ό,τι δηλώνει η λέξη: Σχόλιο. </span></div>
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;">Στα Ελληνικά και πάλι ο προσεκτικός αναγνώστης θα βρει και άλλες αναφορές στο ποιητικό αλλά και στο μεταφραστικό έργο της Μαστοράκη. Και ίσως αυτές να είναι και η μεγαλύτερη τιμή προς την ποιήτρια ειδικά εκείνη που υπάρχει στη σελίδα 176 και τοποθετεί την Τζένη Μαστοράκη δίπλα σε έναν Κάλβο. Το σχόλιο αφορά τη σελίδα 59 των Ελληνικών. Το κεφάλαιο ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΖΩΗ και "το δεύτερο δείγμα ότι η μεγάλη ποίηση είναι πολιτική". Εκεί και συγκατοικεί η φωνή της Μαστοράκη με το μεγάλο καραβοκύρη της ποίησης. Παραθέτω το απόσπασμα:</span></div>
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><i>Το δεύτερο δείγμα ότι η μεγάλη ποίηση είναι πολιτική το δίνει η ποίηση του Κάλβου. Άνδρας ανδρείος ο Ανδρέας Κάλβος, στις θάλασσες και στους καιρούς της ποίησης είναι ο κυρ - Αντριάς της δημοτικής μας Παραλογής. Ο καραβοκύρης που δε φοβάται το βοριά και τα κύματα. Ούτε το αστραχαλάζι που πέφτει στα βουνά της Αττάλειας.</i></span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<i><span style="font-size: 18px;"></span></i><br />
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 18px;"><i>Ο Κάλβος έγραψε είκοσι τραγούδια. Το κάθε ένα είναι και ένα ηχητήριο πριν από κάθε μάχη της ελληνικής Επανάστασης. Μέσα στις είκοσι ωδές, εκεί ο ωκεανός και η νύχτα. Η λαβωματιά η ανοιχτή του φόβου στην ερημία. Της μητέρας τα σιγαλόεντα νοήματα από τον άλλο κόσμο. Και οι μελανές αγέλες των σύννεφων κατεβαίνοντας στη λευκή προβιά του ύπνου μας με τα ρύγχη των λύκων.</i></span></i></div>
<i><span style="font-size: 18px;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><br /></span></div>
<span style="font-size: 18px;"><div style="text-align: justify;">
<i>Εκεί ο κρότος των αλόγων, οι μολπές του Παρνασσού, και της αρετής τα αμιλλητήρια πέταλα. Λύκηθες - κόρες στέκουνται κάτω από σπαθιών ακτίνες, και τραγουδούν πάλι και πάλι <b>το έια μάλα των ναυτών</b>.</i></div>
</span></i></blockquote>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;">Η τελευταία πρόταση αφορά και την Τζένη Μαστοράκη, όπως ο Λιαντίνης σημειώνει στα σχόλια του βιβλίου του. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><br /></span></div>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><i>"Πρβλ. και Μαστοράκη Τζ., Μ' ένα στεφάνι φως, Κέδρος 1989, σελ. 21." </i></span></blockquote>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;">Κι αν φτωχική τη βρείτε την αναφορά, θα σας ρωτήσω ποιον άλλο νέο ποιητή έτσι τίμησε ο Λιαντίνης; Έναν συγκαιρινό του ποιητή; Και έχει βέβαια το λόγο του. Τον διαβάζουμε στη σελίδα 80 των Ελληνικών:</span></div>
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><i>"Προκειμένου μάλιστα για ποιητές που ζουν, το δίκαιο θά 'τανε να μείνουν έξω από το πεδίο κρίσης και το πεδίο βολής."</i></span></blockquote>
<br />
<span style="font-size: 18px;">Και για το σημείο αυτό θα γράψει στα σχόλια στη σελίδα 177:</span><br />
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><i>"Δεν ημπορούμε, λ.χ. ακόμη να εκφέρουμε κρίση για τις νέες ποιήτριες Ιουλίτη Ηλιοπούλου, και κυρίως τη Τζένη Μαστοράκη, που κατεβαίνουν στο "Αγκαθερό" της ποίησης με ισχυρά καλές ελπίδες."</i></span></blockquote>
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;">Την Ηλιοπούλου ο Λιαντίνης σύντομα θα την ξεχάσει αλλά και θα τη διαγράψει από τους εκλεκτούς του. Μαζί και τον σύντροφό της, τον Ελύτη. Αυτά όμως είναι μια άλλη και μεγάλη ιστορία. Που δεν έχουν σχέση με την ποίηση αλλά με τα πάθη των ανθρώπων. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;">Τη Μαστοράκη, αντίθετα, την ξαναθυμήθηκε και στο επόμενο βιβλίο του, την περιλάλητη Γκέμμα. Τη Μαστοράκη που θα πρέπει να σημειώσουμε ότι υπήρξε και μαθήτριά του. Εκεί και της επιφυλάσσει ακόμη καλύτερη θέση, δίπλα στον Καβαφη και σε μερικούς αδαμάντινους στίχους του:</span></div>
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 18px;">Αυτές οι μουρλές συμπεριφορές των αστρολόγων και των οπαδών τους σήμερα ανουσιώνουν και εξευτελίζουν το θέλγητρο που είχε η μαγεία σε παλαιότερες εποχές. Γυμνώνουν, δηλαδή, τη δύναμη και απογοητεύουν τη γοητεία που λειτουργούσε οργανωμένα και δραστικά στον κόσμο του παγανισμού με τις λαχτάρες και τις δοκιμασίες μιας κοινωνίας πρωτόγονα ζάπλουτης και βρυαρής. Τα τελευταία δείγματα αυτής της χαμένης υποβολής και σοβαρότητας του κόσμου της μαγείας τα βρίσκουμε σ' έναν αδαμάντινο Καβάφη του 1931:</span></i></div>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<i></i><br />
<div style="text-align: justify;">
<i><i><span style="font-size: 18px;">Κατά τις συνταγές αρχαίων</span></i></i></div>
<i>
<span style="font-size: 18px;"><div style="text-align: justify;">
<i>ελληνοσύρων μάγων.</i></div>
</span></i></blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<i><span style="font-size: 18px;"></span></i><br />
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 18px;"><i>Και σε μια ιστορία για τα βαθιά της Τζ. Μαστοράκη:</i></span></i></div>
<i><span style="font-size: 18px;">
</span></i></blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<i><b><span style="font-size: 18px;"></span></b></i><br />
<div style="text-align: justify;">
<i><b><span style="font-size: 18px;"><i>Μαγικό ξόρκι να σε φυλάει από δάγκαμα</i></span></b></i></div>
<i><b><span style="font-size: 18px;">
</span><span style="font-size: 18px;"><div style="text-align: justify;">
<i>φιδιού, κακό εχθρό,</i></div>
</span><span style="font-size: 18px;"><div style="text-align: justify;">
<i>και όλα τα επουλωμένα τραύματα.</i></div>
</span></b></i></blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<i><span style="font-size: 18px;"></span></i><br />
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 18px;"><i>ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ, σελ. 267</i></span></i></div>
<i><span style="font-size: 18px;">
</span></i></blockquote>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;">Κλείνοντας το αφιέρωμα στη Μαστοράκη και σε όσα για εκείνη έγραψε ένας Λιαντίνης, αξίζει να αναφέρουμε πως έχοντας διαβάσει όλο το επίσημο έργο του Λιαντίνη (αυτό δηλαδή που έχει εκδοθεί ως τώρα) έχουμε διαπιστώσει πως καμιά άλλη ποιήτρια δεν αναφέρεται στο έργο του. Λες και δεν υπήρξαν γυναίκες που έγραψαν ποίηση. Μόνη εξαίρεση η Σαπφώ. Η αρχαία ποιήτρια. Με ελάχιστες αναφορές και σε αυτή. Λίγο στο ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ και λίγο ακόμη στη διάλεξη για τον Εμπειρίκο. </span><br />
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<span style="font-size: 18px;">Γιατί άραγε; Φταίει που δεν υπήρξαν καλές ποιήτριες; </span><br />
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<span style="font-size: 18px;">Ή ο Λιαντίνης δεν εκτιμούσε την ποίηση των γυναικών; </span><br />
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<span style="font-size: 18px;">Ούτε καν της Κικής Δημουλά; αναρωτήθηκαν κάποιοι, με αφορμή το θάνατο της μεγάλης ποιήτριας χτες το βράδυ. Ξεχνώντας πως ο Λιαντίνης εφάρμοζε στην κριτική του για τους ποιητές το "Μηδένα προ του τέλους". Μια φορά πήγε να το παραβιάσει με τον Ελύτη και μετά έτρεχε μα μαζέψει όσα είχε πει για εκείνον... </span><br />
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<span style="font-size: 18px;">Ένας λόγος παραπάνω που ο Λιαντίνης κοντεύουν 22 χρόνια που έφυγε. Χρόνια που η Δημουλά συνέχισε να γράφει και να εκδίδει ποιήματα. Και είναι από αστείο έως πολύ άδικο να κρίνουμε την αξία της Δημουλά με βάση το αν αναφέρθηκε ή όχι το όνομά της από τον Λιαντίνη. Βλέπεις δεν ήταν και μοντέλο σαν την Μπαλατσινού που κατέκτησε επάξια με την ομορφιά της μια θέση στα βιβλία του Λιαντίνη, ούτε πρωταγωνίστησε σε σε μεγάλους έρωτες όπως η Λου Σαλομέ για να της πλέκει εγκώμια για την εκλεκτή της μοίρα. </span><br />
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<span style="font-size: 18px;">Και κυρίως διότι, αγαπητέ και τίμιε αναγνώστη, αγαπάμε πολύ τον Λιαντίνη αλλά όχι σε σημείο που να τυφλωνόμαστε. Κάτι που είναι βέβαιο ότι δε θα άρεσε και στον ίδιο! </span><br />
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<span style="font-size: 18px;"><br /></span>
<span style="font-size: 18px;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"><br /></span></div>
ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-11220387947051781592020-02-16T22:40:00.000+02:002020-02-16T22:40:02.526+02:00Για τον Καρυωτάκη... <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdkQZZ_HUDpBLNTammCwnvsa0ZVgCbHo00ztiU9PZZMTy8ZgtCHYfOknn5AnpHTBdBsCG0Y8mfhObDaZm38GmQV5_Ab84BcN0-8gmFyjiwg3rSFxYEDhMHDrzW9Voo5LzsPFFzgSR8pHGe/s1600/pierot10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="435" data-original-width="350" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdkQZZ_HUDpBLNTammCwnvsa0ZVgCbHo00ztiU9PZZMTy8ZgtCHYfOknn5AnpHTBdBsCG0Y8mfhObDaZm38GmQV5_Ab84BcN0-8gmFyjiwg3rSFxYEDhMHDrzW9Voo5LzsPFFzgSR8pHGe/s320/pierot10.jpg" width="257" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b>Αποκριάτικο</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Με ξέσκεπα τα στήθια, με κρυμμένα</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
τα μάγουλα στη μάσκα, τριγυρίζουν</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
οι βλάχες, οι κοντέσες, και χαρίζουν</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ολούθε χαμογέλια ονειρεμένα.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Πιερότοι κι αρλεκίνοι, μ' αναμμένα</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
τα μάτια τους, τις γύμνιες αντικρίζουν</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
και – απόκριση στα γέλια – πλημμυρίζουν</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
τη γλύκα πα' στα χείλια τα βαμμένα</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Τη γλύκα του φιλιού. Κάποιος ιππότης</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
με μια που 'ναι ντυμένη σα δεσπότης</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
-παράξενο ζευγάρι – σεργιανάει.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Κι ο διάολος μες στου ντόμινου τ' ατλάζι</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
φιλιά μ' ένα αγγελούδι τώρα αλλάζει,</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ουρλιάζοντας τη μαύρη ουρά κουνάει.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
(ΑΠΑΝΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΛΑ)</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Και από την αλληλογραφία του ποιητή:</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both;">
<b>Αγαπητέ Χαρίλαε,</b></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both;">
<b>Χαιρετισμούς από την Πάτρα και τις Πατρινούλες.<br />Εγώ πλήττω μέχρι μυελού οστέων.<br />Το Σάββατο λογαριάζω ναρθω. Θα σε περιμένω κατά τις 12 μέσα στη βιβλιοθήκη για να διοργανώσουμε κανένα γλεντάκι.</b></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both;">
<b>Σε φιλώ<br />Κωστάκης<br />20 -2 - 1928</b></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="color: blue;"><b>ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΑΔΗ: </b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="color: blue;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="color: blue;">Σε τούτο το γράμμα μού αναγγέλει πως με λιγοήμερη άδεια θα έρθη στην Αθήνα από την Πάτρα, όπου, αρχές Φεβρουαρίου του 1928, είχε αδικαιολόγητα αποσπασθή από τον τότε υπουργό της Πρόνοιας, καθώς αναφέραμε στα Aπαντα, σελ. ΧΧΥΙ - ΧΧΥΙΙ. Στο μέρος της συνάντησης που μου είχε ορίσει για εκείνο το μεσημέρι δεν ήρθε· τα μεσάνυχτα όμως της ίδιας ημέρας, εκεί που πήγαινα να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού που έμενα τότε, στην οδό Στρατιωτικού Συνδέσμου, τον βλέπω έξαφνα από λίγο μακριά να μου πετά μικρές πέτρες, και παραλλάζοντας την φωνή του, να λέη πως είναι κάποιος γνωστός μου, κατονομάζοντας έναν ηλικιωμένο, άνθρωπο πολύ σοβαρό που με τούτον είχα τότε κάπως σχετισθή. Αφού μάταια με αναζήτησε στο σπίτι, περίμενε αυτού την επιστροφή μου ντυμένος με σμόκιν (ήταν τότε απόκριες), μαζί με τον ξάδελφό του Θόδωρο Καρυωτάκη, κι έτσι, καλοδιάθετος όπως ήταν, μας πήρε κατόπι και καθήσαμε σ' ένα κέντρο της οδού Πανεπιστημίου. Εμελαγχόλησε όμως κάπως εκεί, μα ύστερα και πάλι του άνοιξε η καρδιά του, όταν χόρεψε με μιαν όμορφη κοπέλα.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="color: blue;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="color: blue;">Αυτές οι απόκριες του 1928 ήσαν οι μόνες που πέρασε στην Αθήνα χωρίς να φορέση το ντόμινό του. γιατί, καθώς μνημονεύω στα Aπαντα (σελ. ΧΧΥΙΙ) «συνήθιζε αυτή την εποχή ντυμένος πιερρότος να γυρίζη μόνος ή και με κανένα φίλο και να γλεντάη με τον ιδιόρρυθμο του τρόπο.»</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
______________________________________________</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Απόκριες πάλι. Και θυμηθήκαμε τέτοιες ημέρες του 2008 που το είχαμε ρίξει στη συζήτηση για τον Καρυωτάκη και την Κάθαρσι. Και όσα σχετικά έγραψε ο Λιαντίνης. Σε εκείνο το παλιό μας φόρουμ, το Homa Educandus. Αξίζει να διαβάσετε του διαλόγους... </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://educandus.forumgreek.com/t182-topic">https://educandus.forumgreek.com/t182-topic</a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-72092633996278981492020-01-03T16:24:00.001+02:002020-01-03T16:24:35.661+02:00Η ΕΥΡΥΚΟΜΗ και τα ποιήματα της Θεοδικίας <b><span style="font-size: large;">Η Εὐρυκόμη</span></b><br />
<br />
<i>Διονύσιος Σολωμός</i><br />
<br />
«Θάλασσα, πότε θέλ᾿ ἰδῶ τὴν ὄμορφη Εὐρυκόμη;<br />
Πολὺς καιρὸς ἐπέρασε καὶ δὲν τὴν εἶδα ἀκόμη.<br />
Πόσες φορὲς κοιτάζοντας ἀπὸ τὸ βράχο γέρνω<br />
Καὶ τὸν ἀφρὸ τῆς θάλασσας γιὰ τὰ πανιά της παίρνω!<br />
Φέρ᾿ τηνε, τέλος, φέρ᾿ τηνε». Αὐτὰ ὁ Θύρσης λέει,<br />
Καὶ παίρνει ἀπὸ τὴ θάλασσα καὶ τὴ φιλεῖ καὶ κλαίει·<br />
Καὶ δὲν ἠξέρει ὁ δύστυχος ὁποῦ φιλεῖ τὸ κῦμα<br />
Ἐκεῖνο, ποὺ τῆς ἔδωσε καὶ θάνατο καὶ μνῆμα.<br />
<br />
<br />
_____________________________________________<br />
<br />
Κι έγραψε για το ποίημα αυτό ο Δημήτρης Λιαντίνης:<br />
<br />
Από τα ποιήματα της "θεοδικίας" - ο όρος σημαίνει να κατεβάσουμε το θεό και να τον δικάσουμε, γιατί έπλασε τόσα κακά στον κόσμο - το αριστούργημα του Καβάφη είναι το Δέησις, που ακολουθεί κατά πόδι την περίφημη Ευρυκόμη του Σολωμού.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<b>ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ</b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/Ti0TFaStJ3U/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/Ti0TFaStJ3U?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Θεωρούμε απαραίτητο να παραθέσουμε και τη Δέησι του Καβάφη. Για να συμπληρώσουμε τα ποιήματα της Θεοδικίας... </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<b><span style="font-size: large;">Δέησις</span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Κωνσταντίνος Καβάφης</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.—</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
για να επιστρέψει γρήγορα και να ’ν’ καλοί καιροί —</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αφτί.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
ξεύροντας πως δεν θά ’λθει πια ο υιός που περιμένει.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/1xQDi2guvlg/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/1xQDi2guvlg?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />
<br />ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-41161646338583570552020-01-03T15:23:00.000+02:002020-01-03T16:00:50.899+02:00ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ: Φιλοσοφία και ΠοίησηΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ - σελ. 19 – 23 - ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ:<br />
<br />
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ<br />
<br />
Ενός ποιητικού έργου η φιλοσοφική ερμηνεία ση-μαίνει μια προσπάθεια, στην οποία αναγνωρίζεται εξ υπαρχής η εμπλοκή στους αντινομικούς του πνεύματος σχηματισμους.<br />
<br />
Το αληθές και το ωραίο αποτελούν πληρώματα ομόλογα και συνεργά στην ενική ολότητα του όντος. Η οντολογική τους όμως αυτοτέλεια επιτρέπει να υψωθούν στη σύνθεση μόνο μετά τη διαλεκτική τους αναμέτρηση. Αναγκαία η ερμηνευτική συσχέτιση φιλοσοφίας και ποίησης πραγματοποιείται σε μια πολεμική ζώνη αμφίπληκτη.<br />
<br />
Της παρούσας εργασίας αυτή είναι η την οποία αντιμετωπίζει δυσκολία.<br />
<br />
Παρότι φιλοσοφία και ποίηση κατατείνουν σε στόχο κοινό, δηλαδή στην από τον άνθρωπο γνωστική κατάκτηση του όντος, φαίνεται ότι υποπτεύουν η μία την άλλη, στην ανώτερη τουλάχιστον λειτουργική τους σφαίρα.<br />
<br />
Η απλοϊκή φιλοσοφία αδιαφορεί κατά κανόνα στις ετεροφυείς αισθητικές παρεισδύσεις. Και η απλοϊκή ποίηση πολλές φορές διδάσκει και γνωμολογεί με ευσχημία σχολαστική. Εφ’ όσον όμως και οι δύο υπηρετούν την ανάγκη του πνεύματος με γνησιότητα και ευθύνη, αποκρούουν σταθερά τη συνάντηση. Το διαλλακτικό «τόσον … όσον» υποτάσσεται στο αμείλικτο «είτε … είτε».<br />
<br />
Ότι η φιλοσοφία δεν εξαρκεί στη γνωστική κατάκτηση του όντος καθορίζεται από την ανάγκη, να μένει ανεπιτέλεστος ο αγώνας, που διεξάγεται στο υποκείμενο για τη συμφιλίωση του νοείν και του Είναι.<br />
<br />
Ότι και η ποίηση δεν εξαρκεί στη γνωστική κατάκτηση του όντος καθορίζεται από τη φύση του μέσου, με το οποίο επιχειρεί να εκπορθήσει το ον. Διότι το μέσον της ποίησης δεν είναι το νοείν.<br />
<br />
Η μεγάλη ποίηση δεν ένοιωσε ποτέ την έλλειψη της φιλοσοφίας. Αλλά και η εναντίωση της φιλοσοφίας προς την ποίηση, που εμφανίζεται στον Ησίοδο και τον Πλάτωνα, στον ι. Αυγουστίνο και τον Kierkergaard, στον Κομφούκιο και το Nietzsche – για να σταθεί κανείς σε παραδείγματα – κατοπτρίζει την βέβαιη υποψία των φιλοσόφων για την κίβδηλη επιχείρηση των ποιητών.<br />
<br />
Παρά ταύτα σε μια υψηλότερη περιοχή κατανόησης – την πιο υψηλή – όπου το αληθές και το ωραίο συναιρούνται σε ενότητα αόριστη, για την ανθρώπινη ύπαρξη απειλητική και επικίνδυνη, η φιλοσοφία και η ποίηση συμπλησιάζουν και συνεννοούνται. Ο ποιητικός φιλόσοφος κατανεύει στο φιλοσοφικό ποιητή.<br />
<br />
Εφ’ όσον η φιλοσοφία απόφυγε προνοητικά να οδηγήσει σε τέλος τον αγώνα για την κατάκτηση του όντος, απότυχε βέβαια και καθ’ οδόν εχάθηκε. Αλλ’ αφήκε ανοικτή τη δυνατότητα και αλώβητο τον πόθο για το ον. Αυτό συνέβηκε με τους Έλληνες έως την εποχή του Αριστοτέλη. Το φιλοσοφείν εξέλιπε και των φιλοσόφων ο άθλος απόμεινε στην ημιτελή διαδικασία του συντελεσμού. Το νικητήριο τέλος του αγώνα τους δεν επέπρωτο να το χαρούν και να το ιδούν, καθώς ο μυθικός γενάρχης τους ο Ηρακλής δεν πρόφτασε να γιορτάσει την νίκη του τελευταίου άθλου του, αλλά εχάθηκε ενώ τον εκτελούσε.<br />
<br />
Η νεώτερη φιλοσοφία διάπραξε το λάθος να εκβιάσει το τέλος του αγώνα για την κατάκτηση του όντος και εξέπεσε στο σύστημα. Το αποτέλεσμα εστάθηκε να κερδίσει κακεκτικό το είδωλο του όντος και να διασπάσει μικρόψυχα την ενιαία της υπόσταση στα μη ικανά τρίμματα των επιστημών.<br />
<br />
Το λάθος ήταν τόσο βαρύ, ώστε της φιλοσοφίας ο θάνατος δεν ήταν δυνατό να παραβληθεί διαφορετικά, παρά μόνο με το θάνατο του Θεού (1881 Nietzsche). Αντί δηλαδή για το Είναι, το σώμα, εκέρδισε το είδωλο του Είναι, το πτώμα. Ενωρίτερα ήδη ο Kierkegaard στιγματίζοντας την αισχυντηλή εκτροπή παράβαλε το σύστημα με τη σκέψη, στην οποία έλειπε ο σκεπτόμενος, και στη θεωρητική φιλοσοφία είδε το γιατρό, που μαζί με τον πυρετό εξαφάνισε και τον άρρωστο. Η φράση του Δημόκριτου<br />
<br />
νεκρόν ιατρεύειν<br />
<br />
εζωντάνεψε στο στόμα του Kierkegaard για να νεκρολογήσει το θνησιμαίο πνεύμα της εποχής του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOZPDi0TeD-_vbbgp3Uhj_QUhsMxdnuFBOvGcMwoRQIFcwMqChHiy0SzY2isGDiU1XtkdcZMAW6-_5CNdXWab_Olzl-hgLMTXFVyE2nKDmLygSSjtSXkRpoGP051fvbibTwoLblSODN-HP/s1600/%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="474" data-original-width="639" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOZPDi0TeD-_vbbgp3Uhj_QUhsMxdnuFBOvGcMwoRQIFcwMqChHiy0SzY2isGDiU1XtkdcZMAW6-_5CNdXWab_Olzl-hgLMTXFVyE2nKDmLygSSjtSXkRpoGP051fvbibTwoLblSODN-HP/s400/%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Το μεγάλο πρόβλημα που εβασάνισε το Rembrandt στην «Ανατομία» ήταν να δώσει τον τρόπο στο δόκτορα Tulp να κάνει το μάθημά του πάνω σ’ ένα αντικείμενο, το οποίο να είναι ακέραιο. Αλλά στο πτώμα αναγκαία απουσιάζει ο θάνατος και ανατομία δεν ημπορεί να γίνει πάνω στο σώμα. Την δραματική θέση του Rembrandt ώριζε η ανάγκη ν’ αποφύγει, ό,τι ακριβώς εχρειαζόταν.<br />
<br />
Το ίδιο τραγικό αδιέξοδο χαρακτηρίζει τη γνήσια ποίηση και τη γνήσια φιλοσοφία. Προκειμένου για τη θεώρηση του όλου η μία έχει μόνο το πτώμα και της είναι αχρηστευμένο, η άλλη έχει μόνο το σώμα και της είναι απαγορευμένο.<br />
<br />
Το αποκλειστικό γνώρισμα στην ποίηση του Rilke είναι η αγωνία του να διασώσει στο αντικείμενο που ερευνά ταυτόχρονη την παρουσία της ζωής και του θανάτου στη φυσική αναλογία τους.<br />
<br />
Η φιλοσοφία και η ποίηση θεραπεύουν το πνεύμα και κινιούνται αντίστοιχα στις περιοχές του αληθούς και του ωραίου. Η δυσκολία που παρακολουθεί το έργο του ποιητικού φιλόσοφου, συμπίπτει με τη δυσκολία στο έργο του φιλοσοφικού ποιητή.<br />
<br />
Την τυπολογική διαφορά των δύο καθορίζει η παραπληρωματική δόμηση των διαφορετικών μεθόδων. Το δευτερεύον στο φιλόσοφο είναι πρωτεύον για τον ποιητή και αντίστροφα.<br />
<br />
Η αδυναμία και των δύο να κατακτήσουν το ον ημπορεί να διατυπωθεί αρνητικά και θετικά:<br />
<br />
Η φιλοσοφία θα έφθανε στο ον, αν κάτεχε και το καλό. Το καλό αν δεν της απόμενε μόνο, στο ον θα έφθανε κι η ποίηση.<br />
<br />
Η ποίηση θα έφθανε στο ον, αν κάτεχε και το αληθές. Το αληθές αν δεν της απόμενε μόνο, στο ον θα έφθανε και η φιλοσοφία.<br />
<br />
Παρά τη χρήση και των δύο δυνατοτήτων από τον άνθρωπο, το ον παραμένει ακατάκτητο. Μέσα στο χρόνο (αεί) ισχύει ο απαίσιος λόγος του Αριστοτέλη ( εφ’ ω απαίσιος, διό προφητικός) με τον οποίο καθορίστηκε στον αιώνα η προσπάθεια του ανθρώπου ως αποτυχία:<br />
<br />
Το ον το αεί ζητούμενον και αεί απορούμενον.<br />
<br />
Η φιλοσοφία κερδίζει διαυγές το είδωλο του όντος. Η ποίηση κερδίζει αόριστο το Είναι του όντος.<br />
<br />
Το σύμμικτο αποτέλεσμα οφείλεται στην αναγκαία συζυγία της πληρότητας (διαυγές Είναι) και της έλλειψης (θολόν Είδωλο).<br />
<br />
Το σύμμικτο αποτέλεσμα της φιλοσοφίας και της ποίησης σε συνάρτηση με τον ανθρώπινο πόθο για την κατάκτηση του όντος εμφανίζεται μεταμορφωμένο στην αναγκαιότητα του αγαθού. Το αγαθό είναι προϊόν των συγκλινουσών του αληθούς και του ωραίου επί του οντολογικού πεδίου των δυνατοτήτων του ανθρώπου.<br />
<br />
Την περιοχή του αγαθού, που ορίζεται μεταξύ των απαρχών της ελπίδας και της απελπισίας ή μεταξύ των απαρχών του δυνατού και του αδύνατου, ονομάζει ο Πίνδαρος «έμπρακτον μαχανάν» και την συνιστά στον άνθρωπο ως τον τελικό σκοπό του πρακτικού του χρέους, καθώς αποτρέπει τούτον από τη θήρευση του θεϊκού βίου.<br />
<br />
Στην ίδια περιοχή κινείται και ο ποιητικός κόσμος του Rilke, το ενδοσύμπαν.<br />
<br />
Εάν ήταν δυνατό να ευρεθεί ένας τρίτος ανθρώπινος τύπος – ως ζητητής του όντος – επάνω από τους φιλοσόφους και τους ποιητές, που να μεταχειρισθεί το διαυγές μόνο της φιλοσοφίας και το Είναι μόνο της ποίησης, ο ζητητής αυτός θα μας οδηγούσε ασφαλώς στην απόλυτη γνώση. Διότι θα εκινιόταν στη διάσταση της πληρότητας.<br />
<br />
Αλλά αυτόν τον τρίτο τύπο απόκλεισε πρώιμα η ανθρωπολογία της προσωκρατικής φιλοσοφίας και όψιμα η σύγχρονη ποίηση.<br />
<br />
Ο Ηράκλειτος όρισε το βίο του ανθρώπου ως το θάνατο του θεού και αντίστροφα.<br />
<br />
Ο Rilke περιέγραψε τον ανθρώπινο βίο ως την άρρητη θέση του επίπονου Πουθενά, που μεταπίπτει αέναα από το ακήρατο Ελάχιστο στο κενό Πλείστο.<br />
<br />
Είναι δυνατό να αναφέρουμε ως ποιητικούς φιλοσόφους – για να σταθεί κανείς σε παραδείγματα – τον Πλάτωνα, τον ι. Αυγουστίνο και τον Bergson, ως φιλοσοφικούς ποιητές τον Αισχύλο, τον Dante και τον Holderin.<br />
<br />
Ο Ηράκλειτος και ο Rilke δεν είναι ούτε ποιητικοί φιλόσοφοι, ούτε φιλοσοφικοί ποιητές. Διότι είναι κάτι περισσότερο και από φιλόσοφοι και από ποιητές. Είναι οι εχέφρονες αγωνιστές στην υπηρεσία μιας ανέφικτης δυνατότητας και φέρονται ως άρρητα φαινόμενα ορμής προς τη διάσπαση των ανθρωπίνων ορίων, ενώ τους κυβερνά η ήρεμη συνείδηση, ότι τα ανθρώπινα όρια δεν υπερβαίνονται.<br />
<br />
Η δραματική ένταση της «Ανατομίας του δόκτορος Tulp», που στον πίνακα του Rembrandt εμφανίζεται με φύση «μιμητική», σ’ αυτούς, εξ αιτίας του τρόπου ζωής των, έχει φύση «φυτουργική».<br />
<br />
Βεβαίως δεν ημπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τον τρίτο τύπο ζητητού, αλλά επέτυχαν να κρατήσουν την ζωή τους σε μια νέα διάσταση, ένα σημείο ακριβέστερα (ά – τοπος τόπος), ανάμεσα στο Είναι και το μη – Είναι. Τη διάσταση αυτή την ονομάζουμε το δυνατό Αδύνατο.<br />
<br />
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Έξυπνον Ενύπνιον<br />
<br />
___________________________________<br />
<br />
<i>ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:</i><br />
<i><br /></i>
<i>1. Κρατήθηκε η ορθογραφία του κειμένου όχι όμως και η πολυτονική του μορφή, για τεχνικούς λόγους.</i><br />
<i><br /></i>
<i>2. Χωρίσαμε επίσης τις παραγράφους σε μικρότερα τμήματα, για να διευκολύνουμε τη μελέτη.</i><br />
<i><br /></i>
<i><br /></i>
<i><br /></i>
<i>Θεωρώ το απόσπασμα αυτό ως ένα από τα σημαντικότερα που οφείλει να μελετήσει εκείνος που ενδιαφέρεται για το έργο του Λιαντίνη.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Σαφώς παρουσιάζει τρομακτικές δυσκολίες η μελέτη του.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ανήκει, βλέπετε, σε εκείνο το τρίτο είδος που περιγράφει...</i><br />
<i><br /></i>
<i>Κι ακριβώς για τούτο ξεκλειδώνει - στο βαθμό που θα κατανοηθεί - το υπόλοιπο έργο του Λιαντίνη και το φέρνει στο τραπέζι της ανατομίας ολοζώντανο και έτοιμο να αποκαλύψει τα μυστικά του.</i><br />
<i>Η αποκάλυψη βεβαίως εξαρτάται από την δεινότητα του ανατόμου. Και που πρέπει να συνδυάζει και τα δώρα της φιλοσοφίας και της ποίησης το εκλεκτό χάρισμα.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Για μας, τους απλούς ανθρώπους, απομένει η γνώση και μόνο της αδυναμίας μας να σηκώσουμε τέτοιο ατλαντικό βάρος. Και να θυμηθούμε εκείνον τον ορεινό ναυβάτη στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, που όταν πρώτη φορά είδε το όρος, του φώναξε:</i><br />
<i><br /></i>
<i>- Έλεος, βουνέ! δε σε υποφέρω.</i><br />
<br />
__________________________________________<br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ</span></b><br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
Είναι περίεργο ότι ο άνθρωπος προκειμένου να κατακτήσει το φαινόμενο της ζωής του, ίδρυσε πλήθη επιστημών και παράλειψε να προχωρήσει στην οργάνωση της πιο σημαντικής, της επιστήμης του θανάτου. Πώς ημπορεί να κατανοηθεί το ότι ομάδες ατελείωτες ερευνητικών δραστηριοτήτων μελετούν διασπασμένα και πενιχρά τα ασυνάρτητα τμήματα της ζωής και δεν υπάρχει ακόμη ως επιστήμη η μελέτη θανάτου, της οποίας η έρευνα αναγκαία αναφέρεται στην ολότητα της ζωής;<br />Η πρώτη πληροφορία του ανθρώπου κατά την έξοδό του από τη φύση και την είσοδό του στην ιστορία ήταν η γνώση θανάτου, και όλες οι υπόλοιπες γνώσεις ακολούθησαν σαν συνέπεια αυτής. Κάτω από τέτοια σύσταση πραγμάτων είναι απίστευτο ότι ο άνθρωπος ασχολήθηκε με τα πολλά και τα δευτερεύοντα και αγνόησε εκείνο του οποίου ακριβώς είχε κατεξοχήν τη χρεία. Δεν ημπορεί παρά να εξοργίσει η διαπίστωση ότι ανατρέφονται και παιδαγωγούνται μακάρια οι ηλικίες του ανθρώπινου γένους με τα φθοροποιά πρότυπα μιας αντιστρεμμένης πραγματικότητας."</blockquote>
<br />
<div style="text-align: right;">
<b>Λιαντίνης, "Έξυπνον Ενύπνιον", σελίδα 23</b></div>
<br />ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-14162371365116560082019-12-28T09:06:00.000+02:002019-12-30T01:26:49.905+02:00ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Σαν σήμερα. 41 χρόνια πριν... 28 Δεκέμβρη 1978. Η Ακαδημία Αθηνών, με υπογραφή του Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου, βραβεύει μια ανέκδοτη μελέτη του κ. Δημητρίου Νικολακάκου - Λιαντίνη. Ενός άγνωστου στους κύκλους των γραμμάτων ανθρώπου. Γεννημένου 36 χρόνους νωρίτερα σε ένα χωριουδάκι της Λακωνίας. Γιος ενός γεωργού, του κυρ Θοδωρή, και της κυρα - Πολυτίμης, το γένος Βλαχάκου. Δίδυμος με τον Στέφανο και με έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Γιώργο. Εποχή Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εποχή Κατοχής. Κι έπειτα Εμφύλιος. Που πλήττει και το χωριουδάκι του Λιαντίνη και μοιράζει τους ανθρώπους στα δυο. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Έτσι κυλούν τα πρώτα χρόνια της ζωής του μικρού αγοριού. Και κάτω από την επιβλητική σκιά του Ταϋγέτου που θα χαράξει για πάντα τη ζωή του. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Το καλοκαίρι του 1960 ο νεαρός Δημήτρης Νικολακάκος παίρνει απολυτήριο από το εξατάξιο (τότε) γυμνάσιο αρρένων Σπάρτης. Και πηγαίνει στην Αθήνα να σπουδάσει φιλόλογος. Η ζωή του αλλάζει, νέοι ορίζοντες ανοίγονται. Εκεί γνωρίζει και τον Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, είναι καθηγητής του στη σχολή. Όσο δηλαδή ένας καθηγητής πανεπιστημίου γνωρίζει τους φοιτητές του και μάλιστα εκείνες τις εποχές. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Πριν ακόμη πάρει πτυχίο θα καταταχτεί στο στρατό. Βιάζεται. Να τελειώνει από τις υποχρεώσεις του και να μπορεί όσο πιο σύντομα γίνεται να εργαστεί. Έχει μια τεράστια ορμή μέσα του εκείνο τον καιρό. Που ώρες ώρες δεν μπορεί να την κοντρολάρει και τον παρασέρνει σε λάθος μονοπάτια. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Την άνοιξη του 1966, φορώντας ακόμη το χακί, θα ορκιστεί και θα πάρει το πτυχίο της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών. Η στρατιωτική θητεία συνεχίζεται, τον προλαβαίνει φαντάρο και η χούντα της 21ης Απριλίου. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
7 Απριλίου του 1968 διορίζεται επιτέλους καθηγητής. Στο γυμνάσιο Μολάων. Αρκετά κοντά στο χωριό του, τη Λιαντίνα. Αποκτά το πρώτο του αυτοκινητάκι, τον Γηρυόνη του. Ακούει Vivaldi και Δημοτικά τραγούδια και κάνει σχέδια. Διαβάζοντας αλληλογραφία του αυτής της περιόδου, που έχει δημοσιευτεί σε βιβλίο, κυρίως με τον αδελφό του Στέφανο που είναι πλέον μετανάστης στην Αμερική, κι έναν φίλο του από το πανεπιστήμιο, τον Κηρυκόπουλο, μαθαίνουμε αρκετά για τον 26χρονο λειτουργό της Μέσης Εκπαίδευσης. Όχι όμως όλα. Και αυτό, η μισή αλήθεια, θα μας έλεγε και ο ίδιος, ότι είναι επικίνδυνος σύμβουλος για να βγάζουμε συμπεράσματα. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Το βέβαιο είναι πως ο Λιαντίνης, που ακόμη ονομάζεται Νικολακάκος, δε στεριώνει ως καθηγητής. 7 Φεβρουαρίου 1970 υποβάλλει παραίτηση. Οι πηγές μας λένε ότι υποχρεώθηκε να το κάνει. Λόγω ενός παράνομου έρωτα και για να αποφευχθεί το σκάνδαλο. Μπόλικη μυθοπλασία έχει ήδη κυκλοφορήσει για τη σχέση αυτή του Λιαντίνη. Μυθοπλασία που κατέληξε ακόμη και να αλλάξει το όνομα της νεαρής και από Τζωρτζίνα να τη βαφτίσει Αμαλία! Προσπαθώντας στη συνέχεια να μας πείσει ότι αυτή η περιστασιακή σχέση ήταν ο έρωτας ζωής του Λιαντίνη. Επειδή έχω στα χέρια μου αλληλογραφία του Λιαντίνη με τον πατέρα της κοπέλας θα πω: "Σιγά τα ωά!" </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Λίγο καιρό μετά, τον Σεπτέμβριο του '70, φεύγει για τη Γερμανία. Ούτε και ο ίδιος ξέρει γιατί πηγαίνει εκεί. Εμείς σήμερα καταλαβαίνουμε πως τον καλούσε το πεπρωμένο του. Γιατί εκεί τον περιμένουν όλα εκείνα που από άσημο και άνεργο καθηγητή γυμνασίου θα τον αναδείξουν σε Λιαντίνη, πανεπιστημιακό δάσκαλο και συγγραφέα και κυρίως σε φιλόσοφο που με τον λόγο του συγκλόνισε και συγκλονίζει χιλιάδες ανθρώπους. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Εύγε λοιπόν στον πατέρα της δήθεν Αμαλίας που ζήτησε απ' τον Λιαντίνη να αφήσει την κόρη του εκεί που την έταξε η μοίρα της και στον νέο που η ζωή τής έδωσε για σύντροφο, αναγκάζοντάς τον μια ώρα αρχύτερα να εγκαταλείψει τη μίζερη ζωή ενός καθηγητή επαρχιακού γυμνασίου και να ανοίξει τα φτερά του για ένα νέο κόσμο, τον κόσμο των γραμμάτων και της διανόησης. Διότι αν ο Λιαντίνης είχε μείνει στους Μολάους, το πολύ πολύ να ήταν σήμερα ένας 77χρονος συνταξιούχος Γυμνασιάρχης, που θα μέτραγε πίεση κάθε πρωί και θα έπινε με ευλάβεια χαπάκια για τη χοληστερίνη και τον προστάτη. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ο πρώτος καιρός στη Γερμανία περνά δύσκολα. Ο 28χρονος φιλόλογος κουτσοβολεύεται σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο αλλά για να τα βγάλει πέρα εργάζεται και χειρωνακτικά ως εργάτης. Οικονομικά πιεσμένος, κοινωνικά ξεκομμένος. Σε μια μικρή φτωχική κάμαρη. Γράφεται και σε κάποιο πρόγραμμα εκμάθησης των Γερμανικών και όσο μπορεί μελετά βιβλία. Είναι η εποχή που επιχειρεί να μεταφράσει Ρίλκε. Το όνειρο όμως για κανονικές σπουδές φαίνεται άπιαστο. Δει δε χρημάτων. Και ο Λιαντίνης δεν έχει από πουθενά να περιμένει βοήθεια. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Αντίθετα με τη γοητευτική συνάδελφο στο σχολείο. Μια Ελληνίδα από την Καλαμάτα, ένα χρόνο μικρότερή του. Προσωρινά κάνει χρέη καθηγήτριας Θεολογίας στο ίδιο σχολείο που εργάζεται και ο Λιαντίνης. Έχει όμως ήδη πάρει το διδακτορικό της, από το 1967, και βρίσκεται στη Γερμανία για σπουδές <span style="background-color: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, Trebuchet, Verdana, sans-serif;"><span style="font-size: 14.24px;">Συστηματικής Φιλοσοφίας, Κοινωνιολογίας και Ηθικής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου με υποτροφία της Alexander von Humbolt Stiftung.</span></span></span><span style="background-color: white; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 14.24px;"> Υποτροφία που της εξασφαλίζει μια άνετη ζωή, καμία σχέση με τις στερήσεις που δοκιμάζει εκείνος. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Κοντά της θα γνωρίσει έναν άλλο κόσμο. Θα του ανοίξουν καινούργιες πόρτες και προοπτικές που μόνο στα όνειρά του είχε δει. Για πανεπιστημιακή καριέρα. Κι άλλο τόσο για συγγραφική. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Η σχέση τους ξεκινά το Γενάρη του 1972. Έρωτας κεραυνοβόλος. Πρωτοχρονιά του 73 γίνονται οι γάμοι τους σε εκκλησία του Μιστρά. Του Δημήτρη Νικολακάκου και της Νικολίτσας Γεωργοπούλου. Το ζευγάρι εγκαθίσταται στην Αθήνα, ο Λιαντίνης όμως αναγκάζεται να πιάσει δουλειά στο φροντιστήριο του φίλου του του Γκούμα στα Γιάννενα. Σύντομα θα αποκτήσουν ένα κοριτσάκι. Τη Διοτίμα. Ο Λιαντίνης επιστρέφει Αθήνα και ξαναδιορίζεται καθηγητής σε γυμνάσιο. Κάπου στη Θήβα. Η σύζυγος εργάζεται στο Πανεπιστήμιο, αφού έχει ήδη διδακτορικό αλλά και λαμπρές σπουδές στη Γερμανία. Τον βοηθά, του δείχνει τον τρόπο, και το Φεβρουάριο του 1975, ετών 33, προσλαμβάνεται και εκείνος στο Πανεπιστήμιο. Τίποτε σπουδαίο, δεν έχει εξάλλου και προσόντα. Πηγαίνει βοηθός στο Εργαστήριο Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Το νέο τους σπίτι είναι δίπλα στο πανεπιστήμιο. Μακρυγιάννη 23 και Καζαντζάκη γωνία. (άκου τώρα ονόματα δρόμων!!! τυχαίο; δε νομίζω!) </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWoKzTSmWGigVY6FMk3rQVFcFRV6nFtk9cCaJ-Gqf-NyGmMqVJbxdwtRaUsLxCyltt9SeIJknmCRd6hLcLAzly3OVz1qstPJ4ollhXvCY6_jdUGGTeSy65HI24X0X__btJraK5HWXz_Q6X/s1600/%25CE%2594%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BC%25CE%25B1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="296" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWoKzTSmWGigVY6FMk3rQVFcFRV6nFtk9cCaJ-Gqf-NyGmMqVJbxdwtRaUsLxCyltt9SeIJknmCRd6hLcLAzly3OVz1qstPJ4ollhXvCY6_jdUGGTeSy65HI24X0X__btJraK5HWXz_Q6X/s400/%25CE%2594%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BC%25CE%25B1.JPG" width="295" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Προίκα της συζύγου. Ο ίδιος πού να βρει τα χρήματα; Κι αυτά που είχε βγάλει στη Γερμανία είχαν γίνει βιβλία και αυτοκίνητο. Ένα Opel Ascona με το οποίο και γύρισε οδικώς από την ξενιτιά. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHJs4HIvP-XIxdtPZJjy5FGfx2Sb4YvSe-k1uHCfKhzodHqDILdQq_OTuyDUgv7pVzTXTi9hJQoZE3rNk4xHeP15BxqS7_VYmuIYbPRKlYAkeUI_EkTT-xOhKXBAR-bBUHwwExwkOznFbs/s1600/ASCONA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1125" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHJs4HIvP-XIxdtPZJjy5FGfx2Sb4YvSe-k1uHCfKhzodHqDILdQq_OTuyDUgv7pVzTXTi9hJQoZE3rNk4xHeP15BxqS7_VYmuIYbPRKlYAkeUI_EkTT-xOhKXBAR-bBUHwwExwkOznFbs/s400/ASCONA.jpg" width="280" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ο Λιαντίνης αυτό το διάστημα έχει ήδη ξεκινήσει το διδακτορικό του. Θέμα του οι Ελεγείες του Ντουίνο του Ρίλκε. Του γνώριμου από τη Γερμανία. Τώρα δεν περιορίζεται στη μετάφραση, τον μελετά σε βάθος. Για το σκοπό αυτό ταξιδεύουν με τη γυναίκα του το καλοκαίρι του 1974 στη Γερμανία. Να διαβάσει και στις εκεί βιβλιοθήκες. Γυρίζοντας οδικώς μέσω Ιταλίας θα επισκεφθούν και τα σημεία που έζησε ο αγαπημένος του Ντάντε Αλιγκιέρι. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8NHSkh8Ti4DI7msuwpbc_lfFnvCAHDaqTXbXF0V2x1Z301fOuLkfwLak0-oRLhaeFinCCOTVRRzsK4MIgZDOs64n4STB5xLKXCSIdsh3T8C-G7D6ZIg4E1jTLled5Af9y2GU0VY-jRSzW/s1600/1974+%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%2592%25CE%2595%25CE%259D%25CE%259D%25CE%2591.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="672" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8NHSkh8Ti4DI7msuwpbc_lfFnvCAHDaqTXbXF0V2x1Z301fOuLkfwLak0-oRLhaeFinCCOTVRRzsK4MIgZDOs64n4STB5xLKXCSIdsh3T8C-G7D6ZIg4E1jTLled5Af9y2GU0VY-jRSzW/s320/1974+%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%2592%25CE%2595%25CE%259D%25CE%259D%25CE%2591.JPG" width="314" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Ραβέννα, 1974</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Φορτωμένος με τι άλλο; Με βιβλία! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Τρία χρόνια αργότερα, 15 Ιουνίου του 1977 η διατριβή του εγκρίνεται από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Ακολουθούν οι γραφειοκρατίες για τη απονομή του διδακτορικού, άνοιξη του 1978, ομόφωνα και άριστα. Αλλά και η επίμονη εργασία για απόδοση της διατριβής στη δημοτική ώστε να την εκδώσει και σε βιβλίο. Με τον τίτλο ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Στο μεταξύ ο Λιαντίνης βρίσκεται σε οργασμό πνευματικής εργασίας. Πριν ακόμη παραλάβει το διδακτορικό έχει ήδη καταθέσει και άλλη του εργασία, με θέμα </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><b>"Αι φιλοσοφικαί ιδέαι εις το έργον του Διονυσίου Σολωμού"</b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
σε διαγωνισμό της Ακαδημίας Αθηνών. Σαν σήμερα, 28 Δεκεμβρίου 1978, η Ακαδημία του απονέμει το βραβείο του Διαγωνισμού:</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgke6T-qsv4fe-CpWzCBuOrZlnFEpI8wrCGPDNZR27nS5ZIeBcZYFEWR-YL-OCm5FdwHPOdd6nr_eQQK0jWIvxOYSJAKfr0izMjFNKUEYWVEUaGj-_iVG1ynWOYupq-7vADQBOI59p4unyi/s1600/%25CE%25B2%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="928" data-original-width="768" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgke6T-qsv4fe-CpWzCBuOrZlnFEpI8wrCGPDNZR27nS5ZIeBcZYFEWR-YL-OCm5FdwHPOdd6nr_eQQK0jWIvxOYSJAKfr0izMjFNKUEYWVEUaGj-_iVG1ynWOYupq-7vADQBOI59p4unyi/s640/%25CE%25B2%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF+1.jpg" width="528" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Όπως σημειώνεται στην έκθεση της Ακαδημίας Αθηνών: </div>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<i>"Η όλη εργασία αποτελείται εκ τεσσάρων κεφαλαίων, εις τα οποία ο συγγραφεύς αναλύει την στάσιν του Σολωμού ως προς τας εννοίας ελευθερία και γλώσσα, ασχολείται με τας πηγάς του παρελθόντος, αναφέρεται εις τα ποιήματά του, εις την οντολογίαν του ποιητού όπως αύτη εμφανίζεται εις τα έργα του, αναλύει με ενάργειαν και βάθος οντολογικώς το έργον του ποιητού και ομιλεί δια την Ηθικήν και Αισθητικήν του Σολωμού. Ολόκληρος η μελέτη είναι γραμμένη εις μίαν πηγαίαν γλώσσαν και έχει λόγον μεστόν και πλήρη νοημάτων και εννοιών, αι οποίαι δίδουν <b>μίαν νέαν διάστασιν και ερμηνείαν εις το σολωμικόν έργον.</b>"</i></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ας δούμε όμως περισσότερες λεπτομέρειες για το βραβείο αυτό όπως μας τις έγραψε προ ετών η σύζυγός του, κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη:</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<i>"Το βραβείο με θέμα "Αι φιλοσοφικαί ιδέαι εις το έργον του Διονυσίου Σολωμού" προκηρύχθηκε από την Ακαδημία αρχές του 1977. Διάβασα εγώ την προκήρυξη στην εφημερίδα (ο άνδρας μου από τότε που τον γνώρισα δεν αγόραζε και δεν διάβαζε εφημερίδες) και τον προέτρεψα να γράψει την εργασία.<br />Μέσα σε οκτώ μήνες την τελείωσε. Έπρεπε να υποβληθεί μέχρι το τέλος του 1977 ώστε να κριθεί από τους ακαδημαϊκούς και να βραβευθεί, αν πράγματι δινόταν το βραβείο, το Δεκέμβριο του 1978. Επειδή πρέπει να μην είναι γνωστό το όνομα του συγγραφέα και να υπάρχει ψευδώνυμο ως τέτοιο έβαλε "Χάσμα σεισμού". Σε άλλο κλειστό φάκελο υπήρχε το πραγματικό του όνομα, το οποίο ανοίχτηκε όταν αποφασίστηκε η απονομή του βραβείου.<br />Ενθυμείσθε ότι σας έχω αναφέρει ότι το ακαδημαϊκό έτος 1978-79 βρίσκεται στο Ludwigsfafen της Γερμανίας με εκπαιδευτική άδεια. <b>Στις 28.12.1978 που έγινε η απονομή βρισκότανε στην Αθήνα λόγω Χριστουγέννων και αποφάσισε να στείλει εμένα στην τελετή της απονομής να το παραλάβω, απλά γιατί έτσι ήθελε.</b> Παρέστην λοιπόν εγώ και παρέλαβα σε βελούδινο κύλινδρο το κείμενο που σας στέλνω και την επιταγή των 100.000 δρχ. Ως βιβλίο τυπώθηκε και κυκλοφόρησε το 1979 με το γνωστό τίτλο."</i></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeI-1XOdT4qMByC9h7oHbZyz9x1fskqO_Tl9yHXHKIqL6-zrPGgn9deDSdLVVGFpwK26IjeRVcqiSVmSHfMZcL0rK4_arEADTPaxluee47CRMc8A98K85PMCWSlI72snzbrJCuuBakAb6Q/s1600/2+%25CE%25A7%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%259C%25CE%2591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="804" data-original-width="561" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeI-1XOdT4qMByC9h7oHbZyz9x1fskqO_Tl9yHXHKIqL6-zrPGgn9deDSdLVVGFpwK26IjeRVcqiSVmSHfMZcL0rK4_arEADTPaxluee47CRMc8A98K85PMCWSlI72snzbrJCuuBakAb6Q/s400/2+%25CE%25A7%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%259C%25CE%2591.jpg" width="278" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b>ΧΑΣΜΑ ΣΕΙΣΜΟΥ</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b>του Δημήτρη Λιαντίνη</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Το αφιερώνει στην κόρη του, στη Διοτίμα. Σειρά της. Αφού το πρώτο του βιβλίο, το Έξυπνον Ενύπνιον, το είχε αφιερώσει στη γυναίκα του. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών που σαν σήμερα, 28 Δεκέμβρη του 1978, απονεμήθηκε στον Δημήτριο Νικολακάκο - <b>Λιαντίνη </b>είναι το πρώτο επίσημο έγγραφο που τον αποκαλεί και Λιαντίνη. Το διδακτορικό του λίγους μήνες νωρίτερα τον αναφέρει ως Δημήτριο Νικολακάκο. Και όμοια και η διδακτορική του διατριβή εκδόθηκε χωρίς το όνομα Λιαντίνης. Αν και μας ξενίζει που η Ακαδημία τον αναφέρει ως Λιαντίνη διότι από τη σύζυγό του γνωρίζουμε ότι:</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<i>"Η απόφαση αλλαγής του ονόματος σε Δημήτριος Νικολακάκος - Λιαντίνης έχει ημερομηνία <b>31 Ιουλίου 1979</b>, με αριθμ, πρωτ. της Νομαρχίας Λακωνίας, Δ/νση Εσωτερικών, 11489."</i></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Δηλαδή το 1978 που απονεμήθηκε το βραβείο δεν είχε ακόμη τυπικά αλλάξει το επώνυμο. Να υποθέσουμε ότι έπαιξε και αυτό ρόλο που έστειλε αντ' αυτού τη σύζυγο να το παραλάβει; Μήπως του ζητηθεί ταυτότητα και δημιουργηθεί πρόβλημα στην παραλαβή του βραβείου; </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Γιατί όπως και να το κάνουμε είναι πολύ παράξενο να παίρνεις μέρος σε έναν διαγωνισμό και όταν κερδίσεις το βραβείο να μην εμφανιστείς να το παραλάβεις ο ίδιος. Και βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών!!! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ένα βραβείο που σφραγίζει συν τοις άλλοις και ολάκερη την κρίσιμη οκταετία της ζωής του. Από το 1970 ως το 1978. Ολοκληρώνοντας με τον πλέον θριαμβευτικό τρόπο το προσωπικό Χάσμα Σεισμού που τόλμησε ο Λιαντίνης στη ζωή του. Πετώντας παραίτηση στο γυμνάσιο Μολάων και φεύγοντας με το τρένο εργάτης για Γερμανία. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<b>Χριστούγεννα του 70 στο ναδίρ.</b> Έτσι τουλάχιστον περιγράφει τη ζωή του σε γράμμα που έχει δει το φως της δημοσιότητας. Κλεισμένος στη σοφίτα του, Königinstraße - München, Γερμανία, σαν ο κατάδικος στο κελί της απομόνωσης και ο καλόγερος στη σκήτη του! Έστω και αν οι φωτογραφίες στο οικογενειακό άλμπουμ τον δείχνουν να γιορτάζει την ημέρα με φίλους. Εκείνος νιώθει πως έχει πιάσει πάτο. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<b>28 Δεκέμβρη 1978. Στον Όλυμπο.</b> Μόνιμος στο πανεπιστήμιο, Διδακτορικό με άριστα, έκδοση πρώτου βιβλίου, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών για το δεύτερο. Μια όμορφη και πετυχημένη σύζυγος στο πλευρό του, συγγραφέας κι εκείνη, που μπορεί και μοιράζεται μαζί του τις φιλοσοφικές του ανησυχίες και όχι μόνο την καθημερινότητα. Επιστέγασμα της ευτυχίας τους η μικρή Διοτίμα. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Και πλέον είναι παρελθόν ο Νικολακάκος. Ανατέλλει ο Λιαντίνης! Ο γνωστός σε μας Λιαντίνης! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Στα επόμενα 20 χρόνια θα συνεχίσει την καριέρα του στο πανεπιστήμιο. Θα γράψει και νέα βιβλία. Θα τον λατρέψουν άνθρωποι και άνθρωποι. Θα δει το παιδί του να γίνεται ολόκληρη γυναίκα. Να παίρνει το πτυχίο της, να παντρεύεται. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Κι έπειτα, φσσστ! Θα χαθεί από το οπτικό μας πεδίο. 1η Ιουνίου 1998! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ανήκω σε εκείνους που δεν έχουν απάντηση για το μετά. Τι απέγινε ο Λιαντίνης. Αυτοκτόνησε; Ζει; Πέθανε αργότερα; Μήπως δολοφονήθηκε; Ναι, πολλές φορές έχω σκεφτεί και αυτό. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Κι αν ζει: Εργάζεται στο Cern ή μήπως στον τύμβο της Αμφίκλειας; Γυρνάει στο μετρό που λένε μερικοί ότι τον είδαν; Στους Δελφούς ή έφυγε για Αργεντινή; </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Δεν ξέρω! Κατηγορηματικά αρνούμαι κάθε άλλη απάντηση. Κι αφού έψαξα όσο λίγοι να βρω τη λύση στο αίνιγμα της εξαφάνισης του Λιαντίνη. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Όπως δεν ξέρω να σας πω αν υπάρχει ή αν δεν υπάρχει Θεός. Αγνωστικίστρια μέχρι τον μυελό των οστών μου. Και κατά τις διδαχές του Λιαντίνη. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Του Λιαντίνη που με το ΧΑΣΜΑ ΣΕΙΣΜΟΥ φώτισε με έναν τρόπο πρωτότυπο και τον Σολωμό. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ο Σολωμός του Λιαντίνη δεν είναι μία ακόμη φιλολογική μελέτη. Ο Λιαντίνης θέτει τον ποιητή στο καλειδοσκόπιο της φιλοσοφίας. Κι ας παραδέχεται πως ο Σολωμός δεν είναι φιλόσοφος. "Εν τούτοις φιλοσοφεί με κλασσική σοβαρότητα" "αν φτάσει να αναγνωρίσει κανείς, ότι η φιλοσοφία δεν υπάρχει στα βιβλία μονάχα και τα παπυρικά ευρήματα, αλλά στέκει γραμμένη και στα φύλλα των δέντρων..." </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Κι αυτό που λατρεύει στο έργο του Σολωμού είναι που ξεφεύγει από τον Ντετερμινισμό και υπακούει στην Απροσδιοριστία. Και που από οντολογική άποψη η τάξη και η στάση της σολωμικής ποίησης δεν είναι νευτώνεια αλλά κβαντική. Ή όπως παρατηρεί ο Ελύτης:</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b>"Ποιητής που δουλεύει το μαχαίρι</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b>στο ανεξίτηλο τρίτο του χέρι."</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Το τρίτο χέρι, ο τρίτος δρόμος, που και ο ίδιος ο Λιαντίνης κυνήγησε στο έργο του και στη ζωή του. Ξεκινώντας από τις πρώτες σελίδες της διατριβής για τον Ρίλκε, αναζητώντας το σύμμικτο αποτέλεσμα της φιλοσοφίας και της ποίησης, και ως εκεί που τελειώνει η Γκέμμα. Κλείνοντας σοφά τον κύκλο. Για το αληθές και το ωραίο. Και τον αγώνα του ανθρώπου για τη γνωστική κατάκτηση του όντος. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που την τελευταία του άνοιξη ο Λιαντίνης επιλέγει να πάει στη Ζάκυνθο. <a href="https://plateiamolaon.wordpress.com/2013/03/24/%CE%BF-%CF%83%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%89%CF%82-%CF%83%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-21-%CF%84%CE%BF/">Να μιλήσει</a> για το Σολωμό. (<a href="http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=48&Itemid=50">Κείμενο ομιλίας εδώ</a>) </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Εκεί και να φωτογραφηθεί με τη βοήθεια του μαθητή του, του Αβούρη, φωτογραφίες που θα χρησιμοποιηθούν τον καιρό που θα εξαφανιστεί. Και με απροκάλυπτο συμβολισμό η καθεμιά... Πχ αυτή που ποζάρει μπροστά στο μνημείο του Σολωμού:</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihT6vSHdBOkoLMW5XZZrlwR3bCZssJfFFj8VUpMHtRYfaDzUuvlYOCI3Be5_JPe26EHi8HNcCDQU68alg0cmzt8_oUqC_RmnKF11oymC3oj4jsXQZX-Nip_Jhdly31z8c5Uzffwkzmoq6f/s1600/%25CE%2596%25CE%25AC%25CE%25BA%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="890" data-original-width="960" height="370" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihT6vSHdBOkoLMW5XZZrlwR3bCZssJfFFj8VUpMHtRYfaDzUuvlYOCI3Be5_JPe26EHi8HNcCDQU68alg0cmzt8_oUqC_RmnKF11oymC3oj4jsXQZX-Nip_Jhdly31z8c5Uzffwkzmoq6f/s400/%25CE%2596%25CE%25AC%25CE%25BA%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Όταν αποφασίζει να φύγει, την 1η Ιούνη του 1998, στέλνει μήνυμα στον Αβούρη να στεφανώσει τον Σολωμό. Ένας παπάς, ο π. Καποδίστριας, ανέλαβε να διασώσει τις κορδέλες. Με τον απο-χαιρετισμό του Λιαντίνη στον ποιητή:</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheusFn2E3wuNiXMSDLI2jlFP8f5NzxjrQLrg0fiGtTtRK0KDcvC9GpTScMTF_jnYiZfERpVPybjAcYheH6PQH3v9Tl-Lqf3LVessqBFApVhRzVUATN6sR2s_GFaztWT_sXG1Sjd32SfDlf/s1600/DSCN7549%25CE%25B21.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="395" data-original-width="640" height="197" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheusFn2E3wuNiXMSDLI2jlFP8f5NzxjrQLrg0fiGtTtRK0KDcvC9GpTScMTF_jnYiZfERpVPybjAcYheH6PQH3v9Tl-Lqf3LVessqBFApVhRzVUATN6sR2s_GFaztWT_sXG1Sjd32SfDlf/s320/DSCN7549%25CE%25B21.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Το δικό του βραβείο στον Σολωμό. Στον ποιητή. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Που αγάπησε όσο λίγοι. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Και του χάρισε 20 χρόνια πριν το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-24976840104716857802019-03-25T21:32:00.005+02:002019-03-25T21:32:50.870+02:00Ο Λιαντίνης για τον Θοδωράκη Κολοκοτρώνη<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbiaF_yRJZqct9bc10wrrEGPBignO4qUACYDwT80-wJ0FB2kC8kBdgV_SgfE4k3Ag_f5Sg0WeiioqE8k25bDPaOdMaUFGHfZWR5FIR5b3_hFmkuJTqt4ri44mdkm2-TCqxGKpVFlkVnDeP/s1600/%25CE%259B%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%259A%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2584%25CF%2581%25CF%258E%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="398" data-original-width="625" height="253" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbiaF_yRJZqct9bc10wrrEGPBignO4qUACYDwT80-wJ0FB2kC8kBdgV_SgfE4k3Ag_f5Sg0WeiioqE8k25bDPaOdMaUFGHfZWR5FIR5b3_hFmkuJTqt4ri44mdkm2-TCqxGKpVFlkVnDeP/s400/%25CE%259B%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%259A%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2584%25CF%2581%25CF%258E%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Ο Δημήτρης Λιαντίνης στον τάφο του Θοδωράκη Κολοκοτρώνη</div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">ΘΟΔΩΡΑΚΗΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ</span></b></div>
<br />
<div style="text-align: right;">
<i>ΟΜΙΛΙΑ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ ΤΟ ΦΛΕΒΑΡΗ ΤΟΥ 1993</i></div>
<br />
<i>(απομαγνητοφώνηση κειμένου από ηχητικό ντοκουμέντο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο)</i><br />
<br />
Αγαπητοί μου φίλοι,<br />
<br />
Το θέμα ότι η στέγη… ο τίτλος του θέματος με το οποίο θα ασχοληθούμε απόψε είναι «Ο Θεοδωράκης Κολοκοτρώνης, μία από τις τρεις πιο διακεκριμένες μορφές του ελληνισμού καθόλα». Πρέπει να πούμε από την αρχή ότι το θέμα ηχεί κάπως βαρύγδουπα. Ηχεί κάπως υπερβολικά. Διότι στην ιδέα ότι μέσα στον ελληνικό χώρο και μέσα στον ελληνικό πολιτισμό και μέσα στην ελληνική ιστορία υπάρχουν μορφές όπως ο Πλάτων, όπως ο Αριστοτέλης, όπως ο Όμηρος, όπως ο Θουκυδίδης ή ο Αισχύλος, ή ο Διονύσιος Σολωμός στη νεότερη εποχή, ή ο Ελευθέριος Βενιζέλος, είναι κάπως υπερβολικό να πούμε ότι ο Κολοκοτρώνης είναι μία από τις τρεις κορυφαίες μορφές. Παρά ταύτα θα επιμείνω σ’ αυτό τον χαρακτηρισμό (1.13) και θα επιχειρήσω με έναν τρόπο διαλεκτικό, όχι με πανηγυρικές εξάρσεις, να δείξω, με την έννοια να αποδείξω, ότι μία μέθοδος δηλαδή μόντο και ομέτρικο που λέμε, με δεδομένα και ντοκουμέντα, ότι πράγματι ο Κολοκοτρώνης ανήκει σε αυτό το επίπεδο το ποιοτικό (1.35)<br />
<br />
Θέλω καταρχήν να πω ότι η φυλή μας δεν είναι τόσο μεγάλη φυλή από την άποψη της ιστορικής έκτασης, της χωρητικότητας, δεν είναι τόσο μεγάλη με όσο παρουσιάζεται και όσο την παρουσιάζουμε στα σχολεία και την έχει παρουσιάσει η παράδοση. (1.57)<br />
<br />
Ο ελληνισμός δεν ήταν ποτέ μία μεγάλη αυτοκρατορία όπως προκειμένου για άλλες αυτοκρατορίες – η Ρώμη παραδείγματος χάρην που είχε κατακτήσει για 800 χρόνια ολόκληρο τον κόσμο ή όπως η Περσική αυτοκρατορία την εποχή της κλασικής Ελλάδας ή όπως οι σύγχρονες μεγάλες αυτοκρατορίες στη νεότερη εποχή, η Αγγλία […] οι Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, η Ρωσία, (2.23) η τσαρική […] Κάπου εδώ έχουμε μία παρεκτίμηση, ο ελληνισμός ήταν πάντα περιορισμένος. Σε τούτο το μικρό πέτρινο ακρωτήρι. Όπως χαρακτήρισε κάποτε ο Γιώργος Σεφέρης στην Ακαδημία της Στοκχόλμης τον ελλαδικό χώρο. (2.45)<br />
<br />
Είναι μεγάλος ο ελληνισμός από την άποψη του πολιτισμού. Της συνεισφοράς δηλαδή στον πανανθρώπινα καθόλα πολιτισμό. Αλλά αυτό είναι μία άλλη διάσταση. Σαν φυλή ήμασταν πάντοτε λίγοι. Σαν δημογραφική διάσταση δηλαδή ήμασταν λίγοι. Και ένας λαός ευάριθμος. Σε μία από τις δύο πιο σημαντικές καταγραφές που μας έχει αφήσει στα Απομνημονεύματά του ο στρατηγός Μακρυγιάννης λέει με αφορμή ένα επεισόδιο που έγινε εδώ στους Μύλους όταν ήταν να πολεμήσει τον Ιμπραήμ που κατέβαινε κάτω που είχε σαρώσει όλη τη δυτική και κεντρική Πελοπόννησο όταν τον είδε ο Γάλλος στρατηγός απέναντι ο Γάλλος ναύαρχος, ο Δεριγνύ, ότι ετοιμάζεται, ότι ετοιμάζει θέσεις όπως είπε, κάνει δηλαδή οχυρά για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ, με 300 – 400 στρατιώτες που είχε, τον εκάλεσε στη ναυαρχίδα (2.46) που ναυλοχούσε εκεί στον κόλπο και του λέει: «τι κάνεις στρατηγέ μου, με ποιους θα πολεμήσεις και πώς θα πολεμήσεις, μην πάρεις τους ανθρώπους στο λαιμό σου, ολόκληρη αυτή τη στρατιά του Δράμαλη, συγνώμη του Ιμπραήμ, με τακτική οργάνωση και Γάλλους αξιωματικούς […] πώς θα τους αντιμετωπίσεις;» (4.09)<br />
<br />
Και έδωσε μια παράδοξη απάντηση ο Μακρυγιάννης. «Εμείς, του λέει, ναύαρχε, ήμαστε πάντοτε λίγοι. Και μας τρώγανε και μας τρώνε όλα τα θεριά και πάντοτε μένουμε και λίγη μαγιά κι απ’ αυτή τη μαγιά, απ’ αυτό το προζύμι, ξαναγινόμαστε. Έτσι θα κάνουμε και τώρα. Όσοι μείνουν. Κι απ’ αυτούς τους λίγους που θα μείνουν η λευτεριά θα ‘ρθει στον τόπο.<br />
<br />
Καθώς άκουσε αυτή την απάντηση την ελληνική την ακατανόητη για τα δικά του δεδομένα, ο Δεριγνύ είπε το περίφημο TRES BIEN και τον άφησε και προχώρησε να γίνει η μάχη.<br />
Απάνω σ’ αυτό λοιπόν το ευάριθμον επαναλαμβάνω του πληθυσμού θέλω να κάνω την αναφορά μου στο πρώτο σημείο για να δείξω πόσο μεγάλη μορφή είναι ο Θεοδωράκης Κολοκοτρώνης. Ο Ελληνισμός (5.05) στη μακραίωνη πορεία του σώθηκε με τα στρατηγήματα. Αυτή είναι μία θέση που δεν την έχουμε προσέξει ποτέ. Εκεί που κινδύνευε να καταποντιστεί και να αφανιστεί και που η συνεισφορά του πληθυσμού φαινότανε ότι δε θα αποβεί τελεσφόρος, παρουσιαζόταν μια αιφνίδια στιγμή, μία καταλαμπή, ένα εν ριπή οφθαλμού και ένα εξαίφνης να πούμε στην πλατωνική γλώσσα, και έσωζε τον ελληνισμό. Ένα ΣΤΡΑΤΗΓΗΜΑ! Τι θέλω να πω; Για να γίνω απλός:<br />
<br />
Στη μυθική Ελλάδα αναφέρεται ότι ένα στρατήγημα ήταν εκείνο που της έδωσε τον τόνο. Ποιο στρατήγημα; Στον Τρωικό Πόλεμο οι έλληνες δέκα χρόνους πολεμούσαν να κυριεύσουν το κάστρο. (5.59) Και δεν μπορούσαν. Και καθώς ξέρουμε η Ιλιάδα που διηγείται αυτό το έπος, που διηγείται όλη αυτή την ιστορία, τελειώνει και οι έλληνες δεν παίρνουν το κάστρο. Εκεί λοιπόν που αυτός ο χιλιο[ναύδαι] στόλος […] στρατοί και λαοί και στόλοι προσπαθούσαν δέκα χρόνους να κυριεύσουν το κάστρο και δεν μπορούσαν (6.22) βρέθηκε ένας έλληνας ο οποίος υψώθηκε κατακόρυφα, ανέβηκε στην κορυφή και έδωσε λύση, με ένα στρατήγημα πήρε το κάστρο. Μιλάω βέβαια για τον Οδυσσέα και το Δούρειο Ίππο.<br />
<br />
Εάν κατεβούμε πιο κάτω και πάμε στον ιστορικό χώρο πλέον, από τη μυθολογική Ελλάδα να πάμε στην ιστορική, της κλασικής εποχής, τη μεγάλη Ελλάδα, πάλι κι εδώ έχουμε ένα στρατήγημα που την έσωσε την Ελλάδα. Ένα στρατήγημα την έσωσε. Όταν κατέβαιναν αυτές τις αναρίθμητες ασιατικές στρατιές, ο Ξέρξης που πέρασε τον Ελλήσποντο, πέρασε τη Μακεδονία και κατέβαινε κάτω στη Θεσσαλία, οι έλληνες […] έφευγαν προτροπάδην να κρυφτούν στα σπήλαια και στις οπές της γης, όπως θα γίνει και σε μια … τη στιγμή του Κολοκοτρώνη όπως θα δούμε. Εκεί κάπου αποφάσισαν (7.21) να σταθούν και να αντισταθούν … δε μιλάω για τις Θερμοπύλες, μιλώ για το στόλο, τη βασική ναυτική δύναμη, οι Αθηναίοι είχαν κρίνει ότι η υπόθεση θα κριθεί στη θάλασσα, δεν είχαν τα ηπειρωτικά κριτήρια πολέμου των Σπαρτιατών, κάτι που έγινε στη νεότερη εποχή με τον Χίτλερ και το σχέδιο Βαρβαρόσα, που πήγε στη σοβιετική Ρωσία και ποτέ σε θέλησε να πάει στη ναυτική Αγγλία, οργανώθηκαν οι συνθήκες και η ναυμαχία ήταν να γίνει στη Σαλαμίνα. Τους ενεκλώβισε τους έλληνες μέσα στα στενά και λέει καλά σας έχω τώρα. Εκεί βρέθηκε πάλι, εμφανίστηκε για δεύτερη φορά, η σπάνια ιδιότητα του ελληνισμού όπως λέμε, ξαναβρέθηκε ένας δαιμόνιος άνθρωπος και είδε ότι δεν είναι εκεί η λύση. Οι έλληνες βέβαια ήθελαν να φύγουν από τη Σαλαμίνα, να ανοιχτούν στη θάλασσα από φόβο περισσότερο, όχι να κάνουν τη ναυμαχία σε ανοιχτό χώρο, με τους Σπαρτιάτες ..ρηγούς να ανοιχτούν στο Σαρωνικό κόλπο κι εκεί να αντιμετωπίσουν (8.32) το τσεκς το στόλο. Ο Θεμιστοκλής λοιπόν είδε ότι δεν είναι ο κατάλληλος χώρος η ανοιχτή θάλασσα, ο Σαρωνικός, τα Ίσθμια που ήθελε να παρασύρει τους έλληνες και έκανε τη γνωστή κομπίνα όπως λέμε, προδοσία όπως φάνηκε, ειδοποίησε κρυφά τον Ξέρξη τη νύχτα και έκλεισε το στενό εδώ στο Σκαραμαγκά, «κλείσε τα στενά, του λέει, βασιλιά, γιατί θα σου φύγουν οι έλληνες κι άντε να τους μαζέψεις, εδώ θα τους βουλιάξεις όλους», γιατί είχε συλλάβει την ιδέα ότι εκεί ήταν ο χώρος ο κατάλληλος να γίνει η ναυμαχία. (9.11)<br />
<br />
Και πράγματι την άλλη μέρα έγινε όλος αυτός ο θαλάσσιος …τόρος στον Πειραιά που λέμε σήμερα περί την Σαλαμίνα ένα δάσος από σπασμένα ξύλα. Και η Ελλάδα σώθηκε από αυτή την …. Ο Θεμιστοκλής λοιπόν πάλι, ένας μόνος έσωσε τον ελληνισμό.<br />
<br />
Ύστερα, την επόμενη Ολυμπιάδα που ακολούθησε αμέσως, πήγε σαν θεατής προσκυνητής όχι σαν αγωνιστής αθλητής στους αγώνες και ξέρουμε τι εσήμαιναν Ολυμπιακοί αγώνες για την αρχαία Ελλάδα, να κάνουμε δηλαδή την αντιπαραβολή και την αντιδιαστολή με τον χαρακτήρα που έχουν σήμερα οι Ολυμπιακοί αγώνες, και όλος ο κόσμος όταν μπήκε στον στίβο και πήγε να καθίσει στη θέση του, εστράφηκε, κοίταζε τον Θεμιστοκλή σαν να ήταν όχι ένας αλλά 100 Ολυμπιονίκες μαζί.<br />
Μια δεύτερη μορφή που έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή τη δαιμονική σκέψη του Μακρυγιάννη, (10.11) «μαγιά» ή το στρατήγημα.<br />
<br />
Κι έτσι ερχόμαστε στο νεότερο ελληνισμό, στην τρίτη φάση να πούμε, μετά το Βυζάντιο, στο σύγχρονο ελληνισμό, στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Εδώ έχει τη θέση του ο Κολοκοτρώνης. Εδώ έχει τη θέση του το στρατήγημα και εδώ έχει τη θέση του ο λόγος ότι χωρίς το στρατήγημα και χωρίς το Θεοδωράκη Κολοκοτρώνη, η επανάσταση από το δεύτερο κιόλας χρόνο της θα είχε καταποντιστεί. Η επανάσταση θα είχε σβήσει. Όταν κατέβαινε η φοβερή στρατιά του πασά της Δράμας, του Μαχμούτ, του Δράμαλη που τον ξέρουμε διαφορετικά, έφευγαν πάλι ίδια ιστορία με τον Ξέρξη. (11.02)<br />
<br />
Ένας φρούραρχος στον Ακροκόρινθο που είχαν κρατήσει το κάστρο εκεί που ήταν δυνατό κάστρο, δυνατή θέση όπως λέει ο Κολοκοτρώνης, για να αναχαιτίσουν ίσως αυτή τη στρατιά των 30.000 στρατιωτών εκλεκτών και των 50.000 εφοδιοπομπών άλογα και μουλάρια και γκαμήλες […] νταλίκες … εγκατάλειψε ακόμη και ο φρούραρχος, ένας Αχιλλέας που τον έλεγαν, Αχιλλέα τον λέει ο Μακρυγιάννης, το κάστρο τον Ακροκόρινθο και έφυγε. Όλοι έφευγαν κι έτσι έφτασε κάνοντας περίπατο και μπήκε στην Κόρινθο, στην Αργολική πεδιάδα. […]. Οι έλληνες φοβισμένοι κινηθήκανε να πάνε προς το εσωτερικό γιατί ο σκοπός ήταν να περάσει από την Τρίπολη την οποία είχε προηγουμένως ξέρουμε το Σεπτέμβριο του 1821 καταλάβει, κυριεύσει ο Κολοκοτρώνης, και είχε οργανώσει πια και είχε θεμελιώσει την επανάσταση γιατί πίστευε ο Κολοκοτρώνης ότι η Τρίπολη είναι το κέντρο της Πελοποννήσου. Είναι η βασική θέση, το βασικό στρατηγικό σημείο που εάν δεν το κρατάει όποιος ήθελε να επικρατήσει στο τέλος δε θα μπορούσε ποτέ να κρατήσει την Πελοπόννησο. Όπως θα παρουσιαστεί και μετά το πρόβλημα, μετά τον Ιμπραήμ που θα ξανακαταλάβει την Τρίπολη.<br />
<br />
Ενώ πίστευαν λοιπόν ότι όλοι οι οπλαρχηγοί και οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί ότι ο Δράμαλης θα προχωρήσει προς το εσωτερικό την Τρίπολη για να κατεβεί στη Μεσσηνία, ο Γέρος έπιασε την ιδέα … εδώ είναι το στρατήγημα.<br />
<br />
Έστειλε και έκαψε, ήτανε Ιούλιος μήνας, του 1822 (12.48) έκαψε όλα τα γεννήματα που είχαν θερίσει στ’ αλώνια και πέταξε τις καλαμιές για να βρίσκουν τα άλογα και τα μουλάρια, τα ζώα, ζωοτροφίες και φλόμωσε, έριξε φλόμο στα πηγάδια και στις πηγές, Ιούλιος, καύσωνας, όπως κλείστηκε εκεί μέσα με αυτή τη στρατιά ο Δράμαλης, (13.07) σε τρεις μέρες τον έπιασε το αίσθημα της ασφυξίας, του βραχνά.<br />
<br />
«Πού να πάω;»<br />
Είδε ότι η μόνη λύση ήταν να επιστρέψει πίσω, στην Κόρινθο. Να έχει ανοιχτές τις πεδιάδες (αναπεταμένες) κι από κει τη βοήθεια από το στόλο διότι εδώ είχαν λάβει μέτρα να μην εφοδιαστεί από το Ναύπλιο, ο Δράμαλης. Όλοι λοιπόν οι οπλαρχηγοί, οι ιδιοφυίες, οι τολμηροί, οι σχεδιαστές, τα στρατηγεία, έπιασαν τον Αχλαδόκαμπο εδώ πάνω που λέμε για να μην περάσει ο Δράμαλης … <br />
«Όχι, λέει ο Θεοδωράκης, ο Δράμαλης θα γυρίσει πίσω. Πρέπει να πάμε να πιάσουμε το στενό στα Δερβένια. Εκεί θα τον κόψουμε, θα τον εγκλωβίσουμε και θα τον τσακίσουμε.»<br />
<br />
Πού να ακουστεί στους άλλους έλληνες;<br />
<br />
Ο Πετρόμπεης, ο οποίος ήταν τότε… μιλάω για τον Μαυρομιχάλη, (14.01) ο οποίος ήταν τότε και πρόεδρος της Γερουσίας, είχε μια οξύτατη αντιδικία μαζί του, μια στιχομυθία σε πολύ υβριστικό τόνο και στο τέλος λέει, όταν είπε ο Κολοκοτρώνης<br />
«Φεύγω τραγουδώντας κι όποιος θέλει έρχεται μαζί μου», όπως έκανε ο Νώε που έπαιζε τη φλογέρα κι από πίσω ερχόντουσαν μαγεμένα από τη μουσική τα ζώα και ερχόντουσαν να μπουν στην Κιβωτό. «Όποιος θέλει έρχεται μαζί μου»<br />
<br />
Φώναξε ο Πετρόμπεης: «Ο Κολοκοτρώνης θέλει να ξαναγίνει κλέφτης!» (14.32)<br />
<br />
Κλέφτης πριν από το 21 ξέρουμε τη φράση …. (14.37)<br />
<br />
Πήγε ο Γέρος εκεί πέρα γιατί είχε δει πράγματι ότι μετά από δυο μέρες … επιχείρησαν τα γνωστά γεγονότα να μην τα αναφέρω και όταν τους έκλεισε καλά στα τρία ρέματα, στον Αη – Σώστη επάνω, στον Αη – Γιώργη, την άλλη… ο δρόμος κι από κάτω με όσα στρατεύματα μπόρεσε… εδώ είναι πρωταρχικός ο ρόλος του Παπαφλέσσα, μόλις τους έκλεισε καλά και επέπεσε από δεξιά κι από αριστερά (15.03) α λέει δυόμιση μήνες από τις 29 Ιουλίου που έγιναν οι μεγάλες σφαγές στο Δερβενάκι ως το Νοέμβριο που έσκασε ο Δράμαλης από το κακό του στο Ναύπλιο, απ’ αυτή τη στρατιά δεν είχε μείνει δεν είχε μείνει τίποτε. Έμειναν 4.000 που κατάφεραν να φύγουν στην Ακράτα και να γλιτώσουν… Σώθηκε η επανάσταση, αγαπητοί μου. (15.28)<br />
<br />
Θα ‘σβηνε η επανάσταση εκείνη τη στιγμή. Και δεν ξέρουμε πώς θα ήταν, θα ήταν άδηλη η μοίρα του ελληνισμού. Τα ντοκουμέντα και τα δεδομένα είναι αντικειμενικά. Είναι γεωμετρικοί και αριθμοί … την επανάσταση την έσωσε ο Γέρος με ένα στρατήγημα.<br />
<br />
Και κατά προέκταση μπορεί να πει κανείς ότι ο νεότερος ελληνισμός που θα τον διπλασιάσει από την άποψη της έκτασης ο μεγάλος Καποδίστριας (16.00) δυόμισι χρόνια που θα κυβερνήσει προτού τον δολοφονήσουν στον Αη – Σπυρίδωνα, θα διπλασιάσει, δεν έχουμε εκτιμήσει τη συνεισφορά τη διπλωματική του Καποδίστρια, από πλευράς έκτασης διπλασίασε το κράτος απ’ ό,τι ήθελε … είχε λογαριαστεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις στην αρχή. (16.15) Είναι δηλαδή κάτι ανάλογο με αυτό που θα κάνει ο μεγάλος Βενιζέλος στις αρχές του αιώνα μας που θα φτιάξει την Ελλάδα των πέντε ηπείρων και των τριών θαλασσών ή αντίστροφα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών.. (16.30)<br />
<br />
Από την άποψη αυτή όταν εκτιμήσει κανείς και θεωρήσει ερμηνευτικά τη συνεισφορά του Κολοκοτρώνη βλέπει ότι ανεβαίνει μέσα μέσα στη νεότερη ιστορία μας σαν η κυρίαρχη μορφή, σαν ο πατριάρχης πολιτικός και στρατιωτικός νους, σαν ο λίθος εις κεφαλήν γωνίας επάνω στον οποίο θεμελιώθηκε και χτίστηκε ο νεότερος ελληνισμός. Σαν αυτόνομη πολιτική υπόθεση. Μ΄ αυτή την έννοια (17.02) τόλμησα να πω μία από τις τρεις μεγαλύτερες μορφές του ελληνισμού και παράλληλα με το γεγονός ότι τέτοιες μορφές πια παρουσιάζονται σε πολύ, πολύ αραιά διαστήματα στην ιστορία μας. Γι’ αυτό αναφέρω χαρακτηριστικά τον Οδυσσέα, αυτή την περίφημη νοητική εποπτεία που μας έδωσε ο Όμηρος, ένας ήρωας δηλαδή μέσα στο χώρο της ποίησης που κατά την προσωπική μου εκτίμηση είναι η αρτιότερη νοητική εποπτεία της παγκόσμιας ποίησης. (17.32)<br />
<br />
Ο Οδυσσέας του Ομήρου. Κανένας μεγάλος ποιητής δεν μπόρεσε να μας δώσει τόσο πυκνό και ολοκληρωμένο και άρτιο τύπο που να ‘χει μέσα του την οδηγία ζωής για όλες τις γενεές και για όλους τους λαούς όσο ο Οδυσσέας. Ο Οδυσσέας τη μυθική να πει κανείς της Ιστορίας μας, δεύτερον τον Θεμιστοκλή στην κλασική Ελλάδα και τον Κολοκοτρώνη στη σύγχρονη.<br />
<br />
Από μία άλλη άποψη τώρα, έξω από αυτές τις θεωρήσεις, τις στρατιωτικές, (18.02) φαίνεται πάλι ότι ο Κολοκοτρώνης είναι μία μοναδική μορφή στην ιστορία μας με την έννοια πια του πνευματικού περιεχομένου (18.11) και της πνευματικής υπόστασης. Αυτός ο αγράμματος διαφορετικά, σιγά βέβαια μην ήταν εντελώς αγράμματος σαν τον Μακρυγιάννη, ο οποίος στα 31 έμαθε να γράφει και χρησιμοποιούσε την πένα σαν το σκεπάρνι και έσκαβε και έσκιζε το χαρτί, αλλά ήταν στην πραγματικότητα αγράμματος όπως το λέει στα Απομνημονεύματά του, δεν είχε πάει ποτέ του στα σχολεία και είχε μάθει λίγη γραφή και λίγη ανάγνωση από το Κτωήχι όπως λέγει, τον Μηναίο εδιάβαζε, τα εκκλησιαστικά μας βιβλία, και είχε διαβάσει ακόμη την ιστορία της Γοργώς και της Χαλιμάς. Οι γνώσεις που είχε. <br />
<br />
Αυτός λοιπόν ο αγράμματος είχε μια πνευματική διάσταση που δεν πιάνεται εύκολα. Μόνο μεγάλοι ποιητές πρώτου μεγέθους μπορούν να πιάσουν αυτή τη διάσταση. Τι θέλω να πω;<br />
<br />
Όταν στα 1825 – 26 έκανε την απόβαση ο Ιμπραήμ στη Μεσσηνία, (19.19) χτύπησε τους Έλληνες και τους κατάσφαξε στο Μανιάκι με τον Παπαφλέσσα, και ύστερα αποχώρησε, κατάλαβε πάλι, ανακατάλαβε δηλαδή τη Μεσσηνία, είτε κατάλαβε πάλι την Τρίπολη, την Τρίπολη, το κέντρο, την καρδιά, την καρδιά της Πελοποννήσου αλλά και την καρδιά του Γέρου γιατί από την αρχή είχε εστιαστεί το στρατιωτικό του δαιμόνιο στη σημασία που έχει να καταληφθεί η Τρίπολη. Και ξέρουμε την πολιορκία και όλες τις γνωστές ιστορίες, και κείνο που λέει όταν έπεσε η πόλη, από τη στιγμή η σφαγή η φοβερή που έγινε, κάτι που δυσφήμησε και τρομερά τον ελληνισμό τότε, τους σφάξανε παρότι είχαν κάνει παράσπονδη γενόμενη μπορεί να πει κανείς, οι έλληνες παρότι είχαν κάνει συμφωνία να τους αφήσουν να φύγουν, (20.00) τους σφάξαν όλο τον πληθυσμό κι αυτό το πράγμα είχε τεράστιες επιπτώσεις δυσμενείς στην Ευρώπη. Δυσφημεί κι αυτό ακριβώς και στον Εθνικό μας Ύμνο που έγραψε ο Σολωμός τότε στα 24 χρόνια του, αφιερώνει 10 ολόκληρες στροφές, ο Εθνικός Ύμνος είναι καθαρά πολιτικό κείμενο, αφιερώνει 10 ολόκληρες στροφές στην προσπάθεια να εξηγήσει αυτό το κακό, αυτή τη σφαγή και την προδοσία των ελλήνων και την παρασπονδία που έγινε εδώ στην Τρίπολη, στους Ευρωπαίους, επικαλούμενος ορισμένα στοιχεία καθαρά εσωτερικής δικαιοσύνης τεσσάρων αιώνων οργή και αδικία και μίσος των Ελλήνων ήταν εκείνο που έβγαλε από μέσα τους μία συμπεριφορά η οποία ήταν ανεξέλεγκτη κι έτσι μπορούμε μόνο να τους καταλάβουμε. Αυτό είναι μία μορφή Δίκης, όπως λέει ο Σολωμός.<br />
<br />
Λοιπόν. Ο Κολοκοτρώνης μας λέει ότι όταν έπεσε η Τρίπολη, από κει έξω από το κάστρο που μπήκε μέσα ως το σαράι, το άλογό του δεν πάτησε σε χώμα. Επάνω σε πτώματα. Είχε εκτιμήσει τη σημασία, τη στρατηγική σημασία της Τρίπολης. Όταν λοιπόν ερχόταν από κάτω και κατάλαβε και την Τρίπολη και έπεσε όλη η Πελοπόννησος, είχε μείνει μόνο (21.10) το … ελεύθερος χώρος μόνο … το Ανάπλι, έτσι; <br />
<br />
Ο Ιμπραήμ εφάρμοσε μια δολία τακτική. Την περίφημη τακτική των προσκυνημένων που λένε. Πήγαινε σε όλους τους έλληνες και τους υποχρέωνε να υπογράφουν ένα προσκυνοχάρτι ότι δέχονται δηλαδή ότι ο μόνος κύριός τους είναι ο Σουλτάνος κι ότι δεν υπάρχει επανάσταση στην Ελλάδα και μάζευε αυτά τα χαρτιά και τα έστελνε στην Πύλη, στο Διβάνιον, για να τα συγκεντρώσει όλα μια μέρα εκεί πάνω ο Σουλτάνος να τα δείξει στις πρεσβείες των Μεγάλων Δυνάμεων και να πει:<br />
«Ποια Επανάσταση; Και ποιος ξεσηκωμός και ποια ανταρσία. Να! Όλος ο πληθυσμός της Πελοποννήσου που λέτε ότι υπάρχει εκεί επανάσταση, και ζητάτε αυτονομία και ανεξαρτησία (22.00) όλος ο πληθυσμός αναγνωρίζει σαν κύριο τον Σουλτάνο.»<br />
<br />
Οπότε θα κοβόντουσαν τα χέρια στους συμμάχους. Αν υποτεθεί από την άποψη αυτή είχαμε τεράστια προβλήματα. Δεν ήταν ρόδινα τα πράγματα. Για να στέρξουν και να ….. οι τρεις Μεγάλοι που λέγανε τότε. Ότι υπάρχει δίκαιο εδώ και πρέπει να δοθεί ελευθερία.<br />
<br />
Λοιπόν. Εκείνη η φάση ήταν η πιο δύσκολη του αγώνα, λέει ο Κολοκοτρώνης.<br />
<br />
Βγήκε τότε στα βουνά, δεν μπορούσε να κάνει εκ του συστάδην πόλεμο, να συγκροτήσει τακτική μάχη, πού να βγει απέναντι σ’ αυτό το φοβερό στρατό του Ιμπραήμ που τον διοικούσαν Γάλλοι αξιωματικοί, ταχτικός κανονικά στρατός, με τους άτακτους να πει κανείς, το αντάρτικό του, και άρχισε και εφάρμοζε αυτή την τακτική που στην ιστορία αναφέρεται από μεγάλο στρατηγό η τακτική του Φάβιου Μάξιμου του Μελλητή, ενός φοβερού Ρωμαίου Υπάτου που την εφάρμοσε αυτή την τακτική εναντίον του Αννίβα για να τον διώξει από την Ιταλία σε μια στιγμή (23.00) σε μια στιγμή που κινδύνεψε η Ρώμη να διαλυθεί. Γι’ αυτό και τον λένε ο Φάβιος της Πελοποννήσου, για τον Κολοκοτρώνη. Δηλαδή έκανε πόλεμο άτακτο, αντάρτικο, καταδρομικό που λέμε σήμερα. Χτυπούσε πότε από δώ, πότε από κει, σκότωνε 20, 30… με ξαφνικά γιουρούσια όπως λέει, με ξαφνικές εισβολές, επιθέσεις, και ξανακρυβόταν στα βουνά. Αυτό το πράγμα είχε ένα μελίσσι δηλαδή άγριο, που δεν άφηνε τον Ιμπραήμ σε ησυχία. Κάποτε του είπε ο Ιμπραήμ:<br />
<br />
«Σταμάτα αυτόν τον άτιμο πόλεμο και έλα να πολεμήσουμε, να πολεμήσουμε τακτικά, απέναντι σου εγώ κι εσύ».<br />
<br />
«Βάλε, του λέει, 500 που έχεις εσύ και 500 που έχω εγώ, ο Κολοκοτρώνης, να πολεμήσουμε. Τι μου έρχεσαι με 15.000 και το δικό μου ορδί δεν έχει δεν μπορώ να μαζέψω πάνω από 2.000 στρατό. Αν θέλεις κάτι άλλο, του λέει ο Κολοκοτρώνης, να κάνουμε. Αφού με προκαλείς. Έλα εσύ κι εγώ να μονομαχήσουμε.»<br />
<br />
Ήταν ο Γέρος τότε 56 χρονών! Το ’21 που ξεκίνησε η επανάσταση ήταν 51 χρόνου, ο Γέρος, εθεωρείτο Γέρος την εποχή εκείνη, με τα δεδομένα, δεν είναι όπως το προσδόκιμο έτος σήμερα 74, την εποχή εκείνη, λίγο αργότερα (24.12) μια ιππήλατη άμαξα παρέσυρε στην οδό Σταδίου, χωματόδρομο, και σκότωσε έναν… τροχαία κι ένα αμάξια … σκότωσε έναν άνθρωπο… κι έγραψαν οι εφημερίδες την άλλη μέρα «ιππήλατη άμαξα παρέσυρε και εφόνευσε γέροντα 38 ετών»!!! 38 ετών!!!<br />
<br />
Λοιπόν. 56 χρονών. Έλα, του λέει, να μονομαχήσουμε οι δύο. Και γράφει στα Απομνημονεύματα:<br />
<br />
«Το έκανα, λέει, για δύο λόγους. (24.31) Μία ότι … υπήρχε περίπτωση να τον σκοτώσω. Κι αν τον σκότωνα θα διελύετο αυτό το ασκέρι το αράπικο, που είχε φέρει κάτω από το Μισίρι, από την Αίγυπτο. Και η άλλη αν με σκότωνε, εντάξει, τελείωνε, δεν έχανα και τίποτα.» <br />
<br />
Εγώ, θα πει, αργότερα, στη δίκη που θα καταδικαστεί σε θάνατο, στο Ναύπλιο, τον είδα το θάνατο πολλές φορές μπροστά μου. Και δεν εφοβήθηκα. Τη στιγμή που αναγγέλθηκε το κατηγορητήριο, η απόφαση, «καταδικάζεται εις θάνατον». Ούτε και τώρα φοβάμαι, λέει. (25.05)<br />
<br />
Λέω λοιπόν ότι εκείνη την εποχή που χτυπούσε συνεχώς τον Ιμπραήμ σε όλες τις επαρχίες εδώ της δυτικής Πελοποννήσου, Λεοντάρι, Μεγαλόπολη, Φανάρι, Γαστούνη, Καρύταινα, εδώ στην Τριπολιτσά, κάτω η επαρχία του Μιστρός όπως λέει, η επαρχία του Μιστρός, τη Σπάρτη τότε τη λέγανε Μιστρά, γενική του Μιστρός, κατά το Γέρο, όταν είδε αυτό το κακό είχαν ήδη αρχίσει από τη Βέργα και είχαν φτάσει απάνω ψηλά στην επαρχία Μεσσηνίας και έκοβαν τα αμπέλια, τις συκιές, τις ελιές, δεν άφηναν τίποτε. Και τα καίγανε από κοντά. Του στέλνει μια γραφή. Βάζει λέει τον αγιουτάντε του και του γράφει μια γραφή, ένα γράμμα, στον Ιμπραήμ και του λέει: (25.46)<br />
«Αυτό όπου μας φοβερίζεις να μας κόψεις και να μας κάψεις τα καρποφόρα δέντρα μας, δεν είναι της πολεμικής έργο. Διότι τα καρποφόρα δέντρα δεν εναντιώνονται εις κανένα. Και αν τα κόψεις και τα κάψεις, εδώ είμαστε εμείς και η γη δεν έχει κερκέλια να τη σηκώσεις και να την πάρεις. Θα μείνουμε και θα τα ξαναφυτέψουμε και θα την ξαναφτιάξουμε και θα την καλλιεργήσουμε, αλλά εσένα θα σε στείλουμε στον Αγύριστο!» (26.19)<br />
<br />
Κι εδώ είναι το λεπτό σημείο. Τι δείχνει η συμπεριφορά του Ιμπραήμ; Δείχνει μία πράξη ύβρεως. Αυτό που στην αρχαία στην αττική τραγωδία το λέμε Ύβρι. Όταν ο άνθρωπος ξεπερνάει το μέτρα, ξεπερνάει κάθε όριο και τότε θα ‘ρθει η Νέμεσις που μας έχει διδάξει η αρχαία τραγωδία. Θα ‘ρθει η τιμωρία, η Δίκη. Θα τιμωρηθούν.<br />
<br />
Αυτό το πράγμα μας το έχει πει και ο Μακρυγιάννης πολύ νωρίς, πολύ νωρίς. Ήδη όταν κηρύχτηκε η επανάσταση λέει, στην αρχή των Απομνημονευμάτων, έγινε ένα στρατιωτικό συμβούλιο επάνω στην Άρτα με τους πασάδες, το σερασκέρη εκεί κτλ πώς θα αντιμετωπίσουν την επανάσταση. Τους κάλεσε λοιπόν ο πασάς και έβαλε ένα λόγο πρώτος και είπε:<br />
<br />
«Πασάδες και μπέηδες, θα χαθούμε. Ότι ετούτος ο πόλεμος που αρχίζει (27.09) δεν είναι ούτε με τον Φραντσέζο, ούτε με τον Εγγλέζο ούτε με τον Ρούσο. Είναι με τον Ραγιά. Και αδικήσαμε τον Ραγιά πολύ και από τιμή και από πλούτη και μαύρισε το μάτι του και σήκωσε ντουφέκι και τώρα δε μας κρατάει τίποτα.»<br />
<br />
Η έκφραση, αυτή η δίκη, είναι ο ίδιος λόγος δηλαδή που ερμηνεύει το παράλογο φαινόμενο δηλαδή σε τι ψηλά επίπεδα κινηθήκανε αυτοί οι απλοϊκοί άνθρωποι που ερμηνεύει το παράλογο φαινόμενο της έκβασης στα Μηδικά που λέμε, στους Περσικούς Πολέμους. Που δεν ενίκησαν, μας λέει ο Αισχύλος, και ο Ηρόδοτος, τον Ξέρξη, δεν τον ενίκησαν οι έλληνες. Τον ενίκησαν, λέει, τα νερά της Σαλαμίνας, διότι κάπου αλλού ατίμασε κάποια άλλα νερά.<br />
<br />
Ποια νερά; Όταν έχτισε επάνω ο Ξέρξης με τις βάρκες τη γέφυρα για να περάσει μες στον Ελλήσποντο, έκανε τρικυμία και τα διέλυσε και την άλλη μέρα οργισμένος λέει «Ποιος είναι αυτός που τόλμησε να πάει κόντρα σε μένα και να μου χαλάσει τα γεφύρια; Φέρτε μου ένα μαστίγιο!» (28.10) <br />
<br />
Και μαστίγωσε λέει 300 φορές το νερό γιατί δεν είχε ο θεός Ελλήσποντος το δικαίωμα – πώς τόλμησε να πάει κόντρα στη βούληση του μεγάλου βασιλέως! Να τη η Ύβρις! Μαστίγωσε τα νερά και έριξε στα νερά τις χειροπέδες να τον δέσει. Γι’ αυτό το πράγμα τιμωρήθηκε σε κάποια άλλα νερά, θα πουν οι έλληνες, με την αίσθηση για το ανθρώπινο μέτρο και την ανθρώπινη δίκη.<br />
Το ίδιο είναι το νόημα εδώ που λέει ο Κολοκοτρώνης με τα δέντρα μας που μας φοβερίζεις θα τα πάρουμε γιατί την άλλη μέρα έστειλε λέει μια άλλη γραφή στους τρεις ναυάρχους που ναυλοχούσαν κάτω εκεί και του στείλανε διαταγή να σταματήσει να κόβει και να καίει κι εκείνος δε σταμάτησε, εδώ (λέμε για) τον Κόδριγκτον, τον Δεριγνύ και τον Χέυδεν, έτσι; Δε σταμάτησε, του στείλαν κι άλλη μία, του στείλαν κι άλλη μία, και την τέταρτη του βουλιάξαν την αρμάδα… (29.02) μέσα σε τέσσερις ώρες. 80 καράβια δεν έμεινε τίποτα!<br />
<br />
Και βέβαια αυτό εσήμανε και τη λήξη της επανάστασης και τη νίκη, την ελευθερία, εκεί που σε μια στιγμή φαινόταν ότι η επανάσταση είχε σβήσει, δεν υπάρχει, δεν υπήρχε πουθενά, το μεγάλο Μεσολόγγι είχε πέσει, ένα χρόνο πιο νωρίς, και η Αθήνα είχε πέσει, ο Καραϊσκάκης, ο μεγάλος Καραϊσκάκης η άλλη αυτή τιτανική μορφή της επανάστασης είχε σκοτωθεί στον Ανάλατο, το κάστρο της Αθήνας, δηλαδή η Ακρόπολη είχε πέσει, δεν υπήρχε παρά η Ύδρα μόνο (29.31).<br />
<br />
Σ’ αυτή τη στιγμή που είχε σβήσει η επανάσταση, η Ελλάδα βρέθηκε ελεύθερη!<br />
<br />
Εδώ είναι αυτά τα μυστικά νήματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, οι μυστικοί νόμοι, τα παράλογα φαινόμενα που δίνουνε τη λύση.<br />
<br />
Και αυτή την ιδέα ο Κολοκοτρώνης την έπιασε με αυτό το απλοϊκό μυαλό του, τον απλοϊκά φιλοσοφικό νου του, και μας την λέει στα Απομνημονεύματα. Είναι βέβαια κάτι ανάλογο μ’ εκείνο που έκανε ο μεγάλος Σολωμός μας, η διανόηση και το πολύ υψηλό πνεύμα και η πολύ υψηλή τέχνη, (30.02) – ο Σολωμός αγαπητοί μου φίλοι είναι ο Όμηρος της νεοτέρας Ελλάδας, δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει την αξία του, παρότι που έσωσε τον μύθο της επανάστασης με τους ελεύθερους πολιορκημένους, με την έννοια της Εξόδου, αν δε βρισκόταν ο Σολωμός θα είχε χαθεί ο μύθος της επανάστασης και θα ήταν ένα απλό ιστορικό γεγονός όπως επιχείρησαν οι ρομαντικοί ποιητές να το περιγράψουν κτλ Ο Σολωμός υψώθηκε σε αυτά τα επίπεδα του Αισχύλου και του Ηροδότου και έσωσε, ερμήνευσε δηλαδή, συνέλαβε και ερμήνευσε τη μεταφυσική της Επανάστασης.<br />
<br />
Επειδή έχει περάσει η ώρα και σας έχω κουράσει θα πω μόνο δύο λογάκια έτσι για την προσωπικότητά του.<br />
<br />
Ήταν ένας σοφός ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης. Και φαίνεται αυτό το πράγμα έτσι που μπορούμε κατευθείαν να τον ταυτίσουμε και να δούμε ότι σαρκώνει τις μεγάλες μορφές του ελληνισμού, φαίνεται από δύο σημεία.<br />
<br />
Ένα από το γεγονός ότι δε φοβότανε το θάνατο. Εκείνος που δε φοβάται το θάνατο…. Φοβόμαστε το θάνατο, φοβόμαστε, ας λέμε ότι δε φοβόμαστε. Και ας κάνουμε τη σκέψη ότι (31.12) μετά από 30, 40, 50 χρόνια, δε θα ζει κανείς από μας. Θα έχουμε πεθάνει όλοι.<br />
<br />
Ο Γέρος όταν λέει ότι δε φοβόταν το θάνατο, εννοούσε ότι είχε φιλοσοφήσει επάνω σ’ αυτό. Αυτό είναι και το έσχατο σημείο της φιλοσοφίας. […] Φιλοσοφία είναι ένα πράγμα, το έχει πει ο Πλάτων, φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου. Δείχνει λοιπόν πόσο φιλοσοφημένος ήτανε, με τη στάση του απέναντι στο θάνατο.<br />
<br />
Και το άλλο η σχέση του με την Ελευθερία όπως βγαίνει από τον Θουκυδίδη. Που μας είπε, το ανέφερε στην αρχή ο πρόεδρος ο κ. Βλάσσης, που λέει ότι η Ελευθερία είναι αποτέλεσμα ευψυχίας. Είμαστε ελεύθεροι μόνο όταν είμαστε από μέσα μας παλικάρια. Όταν μπορούμε και δαμάζουμε τα πάθη μας, και υψωνόμαστε με το φως του λόγου οδηγημένοι στην Ελευθερία. (32.14)<br />
<br />
Και ο Γέρος σε όλη του ζωή αγωνίστηκε για την Ελευθερία και όταν την είδε την Ελευθερία, όταν τον είχαν μαντρώσει στο … Παλαμήδι, που θα γνωρίσει και την ωραία καλόγρια, που τον διακόνευε, τον εφρόντιζε, και θα κάνει και ένα τρυφερό ερωτικό σμίξιμο μαζί της, και θα γεννήσει και ένα παιδάκι, το ’21 ήταν χήρος ο Κολοκοτρώνης, το 34 θα γεννήσει τον Κολίνο, εκείνο το αγοράκι που 5-6 χρόνια που έζησε μετά το μεγάλωσε, το κανάκεψε και το έβαζε πισοκάπουλα επάνω στο άλογό του όταν πήγαινε να ιδεί και να αποχαιρετήσει πια, το 43 ερχότανε, το ‘βλεπε ο Γέρος ότι θα πεθάνει, να αποχαιρετήσει τους φίλους του όλους στην Πελοπόννησο, […] το είχε αφήσει αρκετό συναίσθημα… (33.00)<br />
<br />
Αυτή η αίσθηση της Ελευθερίας, δείχνει που είναι συνάρτηση Ελευθερία εσωτερική πρώτα και μετά έρχεται η εθνική, η πολιτική, η κοινωνική, όλες οι άλλες μορφές που είναι συνάρτηση αυτής της ανδρείας, της παλικαριάς. Και να πούμε δύο λόγια μόνο για τη δημοκρατική του αντίληψη που είχε, δεν ήταν από τα τζάκια ο Κολοκοτρώνης κι ούτε με τη δημογεροντία (33.30) και τη γιανιτσαριά. Είχε και μεγάλες συγκρούσεις με τους δημογέροντες, αναφέρω μόνο εκείνο το φοβερό επεισόδιο που γίνεται κατά το 1826 ανάμεσα σ’ αυτόν και τον φίλο του που ήταν βέβαια πολλές φορές σε μεγάλες αντιδικίες, το δημογέροντα από την άποψη το αρχοντολόι, τα σόγια, τον Αντρέα Ζαΐμη. Σε μια ένταση…. Και να πούμε για τον άγιο Άρτης που συνεκρούστη κάποτε και έβγαλε το πασουμάκι και τον απείλησε σε μια συνέλευση και του λέει:<br />
<br />
«Μη μου βροντάς το πασουμάκι γιατί βροντώ το σπαθί και σου κόβω το κεφάλι.» Και έφυγε ο καημένος τρέχοντας και πήγε στην Άρτα. Η μία του σχέση, επεισόδιο, και η άλλη με τον Ζαΐμη. (34.09) Που είπε το περίφημο:<br />
<br />
«Κολοκοτρώνη, Κολοκοτρώνη, έξι χρόνους αγωνίζεσαι να ενώσεις τα άρματα, και δε σ’ άφηκα να ενώσεις τα άρματα και ειδέ θέλω σε αφήσει.»<br />
<br />
Άκουσε ο Κολοκοτρώνης, λέει, ο εμφύλιος πίσω, άλλα προβλήματα να μην τα θίξουμε, χτύπησε λέει τα παλαμάκια και λέει:<br />
<br />
«Εύγε καλέ Έλληνα που δεν αφήνεις να ενωθούν τα άρματα, κι αν ήταν ενωμένα τ’ άρματα δεν έκαιγε ο Μπραΐμης τα χωριά και να σκλαβώνει τον κόσμο!»<br />
<br />
Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε και το άλλο για να έχουμε την οδυνηρή και τη γνήσια και την υπεύθυνη ιστορική μνήμη γιατί αυτό το ξεχάσαμε και πάντα πολλές μεγάλες συμφορές μετά το ’21. Ήτανε οι φοβεροί οι διχασμοί, ήτανε η μεγαλύτερη καταστροφή της φυλής το ’22, που χάσαμε εδάφη ελληνικά για 30 αιώνες και δε θα ξαναπάρουμε ποτέ και τα πληρώνουμε σήμερα όλα αυτά τα προβλήματα με το Αιγαίο κλπ. (35.08) Γιατί ξεχάσαμε ακριβώς αυτό το δίδαγμα ότι οι έλληνες μονιασμένοι πολεμήσανε μόνο 15 μήνες και κάναν θαύματα. Τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια, τεσσεράμισι χρόνια, σφαζόντουσαν σε έναν ανελέητο εμφύλιο πόλεμο. Εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη που έχουμε εμείς οι δάσκαλοι που δεν το μάθαμε στα παιδιά μας. Και τα μεγαλώσαμε με πλάνες και απατηλές αντιλήψεις. (35.32)<br />
<br />
Εκείνο λοιπόν είναι: «Εύγε καλέ Έλληνα που δεν αφήνεις να ενωθούν τα άρματα, κι αν ήταν ενωμένα τ’ άρματα δεν έκαιγε ο Μπραΐμης τα χωριά και να σκλαβώνει τον κόσμο!»<br />
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε και να μου συμπαθάτε τις ελλείψεις.<br />
<br />
<br />
______________________________________________________<br />
<br />
Το ηχητικό ντοκουμέντο μπορείτε να το ακούσετε εδώ:<br />
<br />
<a href="https://www.blogger.com/%C2%A0https://www.youtube.com/watch?v=jYnBjstTaAg%C2%A0%C2%A0" target="_blank"> https://www.youtube.com/watch?v=jYnBjstTaAg </a><br />
<br />
<br />
<br />
<br />ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-15034024078097390242018-11-11T21:18:00.001+02:002018-11-11T21:18:09.943+02:00ΕΠΑΝΕΚΤΥΠΩΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟΑναδημοσίευση από την ομάδα μας στο Face Book<br />
<br />
Όπως με ενημέρωσε η Κυρία Νικολίτσα Λιαντίνη πρόκειται σε λίγες μέρες να δοθεί στο βιβλιοπωλείο ΟΝΑΡ, Μαυρομιχάλη 1, τηλ. 210 3306124, το ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ. Σε μικρό αριθμό αντιτύπων και καθώς αρκετά μέλη μας είχαν εκφράσει τέτοια επιθυμία στο παρελθόν. Επίσης θα δοθούν και λίγα αντίτυπα από ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΝΗΦΟΜΑΝΗ και ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟ.<br />
Λογικά ως το τέλος αυτής της εβδομάδας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSTEp5cdfgLSDjT9LFboWyDjw3qX5ug-WKwQopuPMqHRAtDcf2_U7T9GdHRHYpqeUiJ568Mi4vU069FhcGOifxKD4Y4b-s-kZfpVw3ef-zchJRZKmB4RsHshanu7TrXDp05OCRiHcGgCNC/s1600/1+%25CE%2595%25CE%259D%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%259D%25CE%2599%25CE%259F%25CE%259D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="824" data-original-width="550" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSTEp5cdfgLSDjT9LFboWyDjw3qX5ug-WKwQopuPMqHRAtDcf2_U7T9GdHRHYpqeUiJ568Mi4vU069FhcGOifxKD4Y4b-s-kZfpVw3ef-zchJRZKmB4RsHshanu7TrXDp05OCRiHcGgCNC/s200/1+%25CE%2595%25CE%259D%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%259D%25CE%2599%25CE%259F%25CE%259D.jpg" width="133" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz6D5HWwhLglJVyGMD8PeCiFhYpWiaU4rbNGx5r3tYvLRYbIgAWun5gJjssBSS5CGwVWrauoYxNYOewuRjfRndcMg_dR_2TmBjwWGwFxydko0sb54wGOt4b59-WfoepDjpGGatguonlqZP/s1600/8++%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2599%25CE%259A%25CE%2591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="828" data-original-width="541" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz6D5HWwhLglJVyGMD8PeCiFhYpWiaU4rbNGx5r3tYvLRYbIgAWun5gJjssBSS5CGwVWrauoYxNYOewuRjfRndcMg_dR_2TmBjwWGwFxydko0sb54wGOt4b59-WfoepDjpGGatguonlqZP/s200/8++%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2599%25CE%259A%25CE%2591.jpg" width="130" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5iLlcLOKAouiBskMFHbm0nTXnBBLFbhiEAESjSl4466RF8Q-fTwzKM_pE_hYxcB8bikRkAIxbETvuCL-kQV3kk-_OrYTsywGgRZ8GlIA1pBCObuaF9SonlRu9WHYCBUQOcb34FE268TJn/s1600/4+%25CE%259D%25CE%2597%25CE%25A6%25CE%259F%25CE%259C%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%25CE%25A3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="565" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5iLlcLOKAouiBskMFHbm0nTXnBBLFbhiEAESjSl4466RF8Q-fTwzKM_pE_hYxcB8bikRkAIxbETvuCL-kQV3kk-_OrYTsywGgRZ8GlIA1pBCObuaF9SonlRu9WHYCBUQOcb34FE268TJn/s200/4+%25CE%259D%25CE%2597%25CE%25A6%25CE%259F%25CE%259C%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%25CE%25A3.jpg" width="132" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4yGJuKRO-mcFz9U4iSRG_PxZNZ3HWARQzOSEfj8WQCniCMfLD3b6gBaA-3Ax0ENtQgRHF1-3aUk0WGQ7xK8peovurjrl4D2VuG29AoQCNBbkTE3SldoZuaoaJDX1CL8utDD2fqZTem34y/s1600/6++%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%259B%25CE%25A5%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%259D%25CE%2599%25CE%259F.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="802" data-original-width="518" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4yGJuKRO-mcFz9U4iSRG_PxZNZ3HWARQzOSEfj8WQCniCMfLD3b6gBaA-3Ax0ENtQgRHF1-3aUk0WGQ7xK8peovurjrl4D2VuG29AoQCNBbkTE3SldoZuaoaJDX1CL8utDD2fqZTem34y/s200/6++%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%259B%25CE%25A5%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%259D%25CE%2599%25CE%259F.jpg" width="128" /></a></div>
<br />ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-26483315910130202732018-03-29T22:30:00.001+03:002018-03-29T22:30:44.739+03:00Η ΓΚΕΜΜΑ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΣΚΗΝΗ ΘΕΑΤΡΟΥ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQtFO4ePyZp58MnjdtEg854QG-c6m_MmUCamPbnbDB4EObVp1iXZaeX-sGo2n66YXYoWzdUju0ZtVncuaiJEQ4jkIeU6j6exhTqVbn8kUL1iwsaWPLVM4U1UIqS_9f2eRU7s6Ki2T7rP_J/s1600/%25CE%2593%25CE%259A%25CE%2595%25CE%259C%25CE%259C%25CE%2591-%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AF%25CF%2583%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="457" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQtFO4ePyZp58MnjdtEg854QG-c6m_MmUCamPbnbDB4EObVp1iXZaeX-sGo2n66YXYoWzdUju0ZtVncuaiJEQ4jkIeU6j6exhTqVbn8kUL1iwsaWPLVM4U1UIqS_9f2eRU7s6Ki2T7rP_J/s640/%25CE%2593%25CE%259A%25CE%2595%25CE%259C%25CE%259C%25CE%2591-%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AF%25CF%2583%25CE%25B1.jpg" width="456" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center">
<span style="font-size: large;"><b>Η Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη<br /><br />στο θέατρο</b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<strong style="background-color: #efefef; font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; text-align: start;"><span style="font-size: 18px; line-height: normal;"></span></strong><br style="background-color: #efefef; font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; text-align: start;" /></div>
<br style="background-color: #efefef; font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; text-align: start;" />
<strong style="background-color: #efefef; font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; text-align: start;"></strong><br />
<div align="center">
<b>Φιλοσοφικός στοχασμός σε θεατρική μορφή</b></div>
<div align="center">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<div>
Με ένα νέο σπουδαίο φιλοσοφικό κείμενο την Γκέμμα του Λιαντίνη επανέρχεται ο σκηνοθέτης Πάνος Αγγελόπουλος και κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Βρετάνια, 20 Απριλίου 2018. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Νίκος Καλογερόπουλος, Κατερίνα Διδασκάλου, Βασίλης Παλαιολόγος, Βίκυ Μαραγκάκη, Κρυσταλλία Κεφαλούδη, Δανάη Λουκάκη, Μιχαήλ Γιαννικάκης.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μια παράσταση υπαρξιακού προσδιορισμού του ανθρώπου στη σύνολη ρότα της αρχής και του τέλους του.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μετά τη μεγάλη επιτυχία της Ασκητικής του Ν. Καζαντζάκη ο σκηνοθέτης Πάνος Αγγελόπουλος επιστρέφει με ένα σύγχρονο πολυσυζητημένο έργο σπάνιου φιλοσοφικού προβληματισμού και υψηλής γλωσσικής εκφραστικής διεκδίκησης.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το σπουδαίο έργο του σύγχρονου ποιητή φιλόσοφου Λιαντίνη συμπυκνώνει φιλοσοφία και ποίηση σε μορφή πρόζα. Έργο καθαρής φιλοσοφικής σκέψης σε ελεύθερο ρυθμό βιώματος και φαντασίας με χαρακτηριστικό την αναγνωρίσιμη καλλιτεχνική γραφή έκφρασης. Το περιεχόμενο του βιβλίου προσδιορίζεται με την επισήμανση του τρόπου «πως γίνεσαι άνθρωπος».</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η Γκέμμα του Λιαντίνη αποτελεί θησαυρό φιλοσοφικό ποιητικό και λογοτεχνικό για κατάθεση της δικής του βιωματικής «αλήθειας», λέξη με την οποία κλείνει ο Λιαντίνης τη Γκέμμα του: «Έζησα την αλήθεια».</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η παράσταση μας καλεί μέσα από τη θεατρική ερμηνευτική προσέγγιση του σκηνοθέτη να μυηθούμε στο φως και την αλήθεια.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δημήτρης Λιαντίνης</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο συγγραφέας, παιδαγωγός, φιλόσοφος, ποιητής, βαθύς μελετητής του ελληνικού κλασσικού πνεύματος, της παγκόσμιας ιστορίας της φιλοσοφίας, της σύγχρονης νεοελληνικής πολιτιστικής και πολιτικής πραγματικότητας, Δημήτρης Λιαντίνης, δίδαξε ως Καθηγητής Φιλοσοφία της αγωγής, Παιδαγωγική και Διδακτική των ελληνικών μαθημάτων στο Τμήμα Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής - Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.</div>
<div>
Έγραψε βιβλία φιλοσοφικού συλλογισμού με ιδιαίτερη προσωπική χαρακτηριστική ποιητική γραφή, αλλά ακριβολόγο πνεύμα.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Για το σκηνοθέτη Πάνο Αγγελόπουλο, στο φιλοσοφικό στοχασμό μέσα από την θεατρική προσέγγιση, εκείνο που αναζητάς είναι το φως και στην αναζήτηση αυτή δύνασαι με ελεύθερη βούληση και αγαθή προαίρεση να ελπίζεις ότι θα προσεγγίσεις το βασικό στόχο της απόλυτης ελευθερίας.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b>Ταυτότητα παράστασης</b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ηθοποιοί</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Νίκος Καλογερόπουλος, Κατερίνα Διδασκάλου, Βασίλης Παλαιολόγος, Βίκυ Μαραγκάκη,, Κρυσταλλία Κεφαλούδη, Δανάη Λουκάκη και ο Μιχαήλ Γιαννικάκης.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Συγγραφέας: Δημήτρης Λιαντίνης.</div>
<div>
Θεατρική προσαρμογή – Σκηνοθεσία: Πάνος Αγγελόπουλος.</div>
<div>
Δραματολόγος: Mαρία Μπινίκου.</div>
<div>
Μουσική: Έρρικα Σωτηρόπουλου.</div>
<div>
Σκηνικά: Γιάννης Ζημιανίτης.</div>
<div>
Κοστούμια: Λευκή Δεριζιώτη.</div>
<div>
Σύμβουλος κίνησης: Έρση Πήττα.</div>
<div>
Παραγωγή: Πολιτιστικός Οργανισμός Sound&Picture theatre production.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b>ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ</b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πρεμιέρα 20 Απριλίου 2018 -Θέατρο Βρετάνια, Πανεπιστημίου 7, Αθήνα, τηλέφωνο: 210 3221579.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Διάρκεια παράστασης : 1 ώρα και 45 λεπτά.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πέμπτη - Παρασκευή - Σάββατο : 9:00 μ.μ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
& Κυριακή : 8:00 μ.μ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Προπώληση: Στο ταμείο του θεάτρου τηλ.210-32.21.579.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ημέρες και ώρες ταμείου: Πέμπτη έως Κυριακή 10:30-1:30 &5:30-9:30</div>
<div>
<br /></div>
<div>
και Viva.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: <a href="http://www.arxeion-politismou.gr/2018/03/Gemma-tou-Liantini-sto-theatro.html">http://www.arxeion-politismou.gr/2018/03/Gemma-tou-Liantini-sto-theatro.html</a></div>
<div style="font-weight: bold;">
<br /></div>
</div>
<div align="center">
<br /></div>
<div align="center">
<br /></div>
<div align="center">
<br /></div>
<br />ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-57854291391779644892017-07-19T02:18:00.000+03:002017-07-19T02:18:27.005+03:00ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑΔΕΣ: ΛΥΚΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΒΑΤΑΡΗΣΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΗΡΙΑΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ <a href="http://www.documentonews.gr/article/o-eisaggeleas-poy-aperripse-thn-aithsh-ths-hriannas-eixe-proteinei-thn-apofylakish-mixaloliakoy-pappa-kai-empleketai-sthn-ypothesh-siemens">ΠΡΟΒΑΤΑΡΗ</a> ΠΟΥ ΑΠΕΡΡΙΨΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΓΙΑ ΑΝΑΣΤΟΛΗ<br />
<br />
<i><br /></i>
<i>Αλλά και σε όσους διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για δήθεν επιθέσεις στη δικαιοσύνη! Λες και οι δικαστές διαθέτουν το αλάθητο του Πάπα και είναι εκπρόσωποι του Θεού επί της Γης που κριτική δεν επιδέχονται οι αποφάσεις τους. </i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnGuqLcfZutdozychUmfmiYUcUEJuG6oBFO8zItZcE-35DVN4Hk2o3Ew1xdvq0dvKhs1AMz9VkttwWtGxgMKMAT6eMPoUbvbg5ZohslYCQr5xjBmPm-n9BXzPC3qqJfpgwtlB8xnuj_gxM/s1600/%25CE%2597%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%259D%25CE%2591.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="169" data-original-width="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnGuqLcfZutdozychUmfmiYUcUEJuG6oBFO8zItZcE-35DVN4Hk2o3Ew1xdvq0dvKhs1AMz9VkttwWtGxgMKMAT6eMPoUbvbg5ZohslYCQr5xjBmPm-n9BXzPC3qqJfpgwtlB8xnuj_gxM/s1600/%25CE%2597%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%259D%25CE%2591.png" /></a></div>
<i><br /></i>
<br />
Η Ηριάννα είναι μια 29χρονη κοπέλα που κλείστηκε στις φυλακές για 13 χρόνια! Το μεγάλο της έγκλημα ήταν που ο φίλος της ήταν φίλος με δύο καταδικασθέντες για συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση "Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιά". Αυτό και την έμπλεξε σε μια απίστευτη ιστορία που με βάση μια αμφισβητούμενη εξέταση DNA θεωρήθηκε και η ίδια τρομοκράτισσα! Αν και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία συνηγορούν για το αντίθετο αφού η κοπέλα αυτή εκπονεί διδακτορική διατριβή και χαίρει εκτίμησης από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Η κοινωνία λοιπόν έχει ξεσηκωθεί και ζητά την απελευθέρωσή της. Αλλά εις ώτα μη ακουόντων η διαμαρτυρία... Όπως και του <a href="http://www.documentonews.gr/article/o-eisaggeleas-poy-aperripse-thn-aithsh-ths-hriannas-eixe-proteinei-thn-apofylakish-mixaloliakoy-pappa-kai-empleketai-sthn-ypothesh-siemens" rel="nofollow" target="_blank">εισαγγελέα Προβατάρη</a> γνωστού και για άλλες υποθέσεις που συντάραξαν την κοινή γνώμη. Όπως το κουκούλωμα του σκανδάλου Siemens αλλά και την αποφυλάκιση των στελεχών της Χρυσής Αυγής.<br />
<br />
Σε διεθνές επίπεδο η υπόθεση της Ηριάννας φέρνει στο νου την <a href="http://www.iefimerida.gr/news/325612/i-ypothesi-ntreifoys-apasholei-akomi-ti-synevi-me-ayton-ton-gallo-evraio-axiomatiko" rel="nofollow" target="_blank">υπόθεση Ντρέιφους</a>. Για μας τις άδικες δίκες του ελλαδικού χώρου. Που δεν είναι ούτε μία ούτε δύο. Ξεκινώντας από την εποχή των εισαγγελιάδων που έδωσαν κώνειο στο Σωκράτη. Ένας εξ αυτών και ο Λύκων, όπως αναφέρει ο Δημήτρης Λιαντίνης. Τότε Λύκων, σήμερα ένας Προβατάρης. Λες και οι άνθρωποι είμαστε αρνιά που είτε ο λύκος θα μας κατασπαράξει είτε ο προβατάρης θα μας οδηγήσει στο σφαγείο...<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
"<b><span style="font-size: large;">3. Δίκες ασεβείας</span></b><br />
<br />
Ο Σωκράτης δικάστηκε σε θάνατο και ήπιε το κώνειο. Κατήγοροί του εστάθηκαν ο Άνυτος, ο Μέλητος και ο <b>Λύκων</b>. Και η κατηγορία έγραφε: είναι άθεος και διαφθορέας των νέων.</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
Ο Αριστοτέλης προτού δικαστεί σε θάνατο, πρόφτασε να δραπετέψει. Φυγοδικώ, είπε, για να απαλλάξω τους Αθηναίους από ένα δεύτερο έγκλημα κατά της φιλοσοφίας. Ένα έγκλημα δηλαδή, ενάντια στην αγνή ζήτηση της αλήθειας και στη γνήσια παιδεία. Πέθανε ύστερα από λίγο καιρό στα εξήντα του χρόνια με παραστάτιδες την εγκατάλειψη και τη μελαγχολία.</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
Ο Δελμούζος δικάστηκε στο Ανάπλι τον Απρίλη του 1914, εξαιτίας που δίδαξε στο Παρθεναγωγείο του Βόλου την αλήθεια, την εμορφιά και την Ελλάδα. Κύριοι κατήγοροί του εστάθηκαν δύο πνευματικά χολερόβλητοι άνθρωποι. Ένας δημοσιογράφος που τον έλεγαν Κούρτοβικ. Όνομα εβραίικο, που μου φέρνει στο νου το Λαζάρ Καγκάνοβιτς, τον έναν από τους τρεις που τους έμεινε πιστός ως το θάνατό του ο Ιωσήφ Στάλιν. Ο άλλος ήταν ο Επίσκοπος Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομμάτης. Ένας καλόγερος αγράμματος, εμπαθής, ευρωτιών και αρκουδοφόρος, που οι δεσμοί του με την παιδεία, την αρετή και την Ελλάδα θυμίζουν την αγάπη του Κιουταχή και του Ιμπραήμ για τους Μεσολογγίτες. Η κατηγορία κατά του Δελμούζου έγραφε: είναι άθεος, ανθέλληνας και διαφθορέας των νέων. "</blockquote>
<br />
<div style="text-align: right;">
ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, άρθρο για τον Δελμούζο</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
http://educandus.forumotion.com/t102-topic</div>
<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
"[...]Είναι η γνωστή τακτική που τη βλέπουμε και αυτή καθημερινά δίπλα μας. Άνθρωπος να πεθάνει, να τον χτυπήσει κάποιος μπροστά σου, βλέπεις να κατεβάζουν ακόμη πιο χαμηλά τις παρωπίδες και να απομακρύνονται με γοργό βηματισμό. Δεν είδα και δεν άκουσα. Και δεν είναι δική μου δουλειά. Και όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες. </blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
Αυτά λοιπόν τα ξέρεις. Δεν αλλάζει κάτι στο διαδίκτυο. Κι εδώ άνθρωποι κυκλοφορούν. Όχι εξωγήινοι. </blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
Έτσι λοιπόν ο καθένας μας και στο διαδίκτυο θα αντιδράσει όπως αντιδρά εκεί έξω. Και πες μου εσύ πόσους ξέρεις εκεί έξω που νοιάζονται αν ζει ή πέθανε ο άλλος δίπλα τους... Να μου τους γνωρίσεις κι εμένα, γιατί έχει μεγάλα κενά η ατζέντα μου στο είδος άνθρωπος και έχει ξεχειλίσει η άλλη με το μότο Homo homini lupus. </blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
Ο άνθρωπος για τους ανθρώπους λύκος. Έτσι ερμηνεύεται. Και έτσι είμαστε σήμερα οι περισσότεροι. Λύκοι. </blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
Και δεν μπορώ να μη θυμηθώ μια εύστοχη παρατήρηση του Δημήτρη Λιαντίνη, για τους λύκους, που πολύ του άρεζε η των ονομάτων επίσκεψις. Γράφει λοιπόν ο καλός μου ο Δάσκαλος στη Γκέμμα του, και στο κεφάλαιο Αρσενοκοίτης, σελ. 64:</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
"Η κατηγορία που του σκαρώσανε, <b>Λύκων λεγότανε ένας από τους εισαγγελιάδες (1 ) του,</b> έλεγε το εξής: Σωκράτη φησίν αδικείν τους τε νέους διαφθείροντα και θεούς ους η πόλις νομίζει ου νομίζοντα, έτερα δε δαιμόνια καινά."</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
Και πίσω, στα σχόλια του βιβλίου, θα σημειώσει ο δαιμόνιος Λάκων:<br />
σελ. 258</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
"Γράφω εισαγγελιάδες αντί εισαγγελείς, όπως οι γιαννιώτες λένε το χωριό ψηλά Λιγγιάδες αντί ίλιγγος."</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
Μην προσπερνάς επιφανειακά τη φράση, τίμιε αναγνώστη. Άδικα δε σου ανέφερε ο Λιαντίνης το όνομα του εισαγγελέα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση δες και πάλι το βαθύτερο νόημα. Για τους λύκους που από τον καιρό του Σωκράτη και μέχρι σήμερα καθίζουν στο σκαμνί τους δίκαιους και τους σερβίρουνε κώνειο.[...]"</blockquote>
<br />
<div style="text-align: right;">
ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
http://educandus.forumotion.com/t1751-topic</div>
<br />
<br />
<br />
<div>
Αγαπητή Ηριάννα,<br />
<br />
όσο εσύ παραμένεις στο κελί της φυλακής, είναι μαζί σου πίσω από τα κάγκελα και ένα κομμάτι του δικού μας εαυτού. Γιατί ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι στη θέση σου. Οι κατηγορίες σε βάρος σου είναι έωλες και δε μας πείθουν. Ούτε και οι τρόποι που η αστυνομία ακολούθησε για να στηρίξει κατηγορία σε βάρος σου. Γι' αυτό και απαιτούμε άμεσα να σου δοθεί αναστολή εκτέλεσης της ποινής και μέχρι το Εφετείο να ξαναδικάσει την υπόθεση.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-25946534230831839112017-06-01T00:31:00.001+03:002017-06-01T00:35:59.025+03:001 Ιουνίου <br />
<br /><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Gz3nCS57Uhk" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
<br />
<br />
Το καρδιοχτύπι του Λιαντίνη... <br />
<br />
Αυτή τη νύχτα η σκέψη μας κοντά σου Δάσκαλε.ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-51004699512134465682017-05-27T08:57:00.000+03:002017-05-27T08:59:43.198+03:00Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">– Επανάσταση σημαίνει ότι κάθε στιγμή</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">πρέπει να στέκεσαι άγρυπνος,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">για να πατάς στο κεφάλι</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">το μέσα σου δράκοντα.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Εκείνη την πλεχταριά των φιδιών</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">από την αμάθεια και τα πάθη σου,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">που χωρίς να κουράζεται πασχίζει</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">ακατάπαυστα να ρίχνει</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">τη λευτεριά σου στα δεσμά και στα σίδερα.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">– Επανάσταση θα πει συναγερμός, και γρηγορείτε,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">και κατάσταση έκτακτης ανάγκης επ’ άπειρον.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Μόνον όταν την υπηρετείς έτσι,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">και είσαι στη συνέχεια στη γραμμή των πρόσω,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">δεν θα συναντήσεις μπροστά σου</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">τους Λαιστρυγόνες της αντίδρασης.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ – ΟΔΟΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6DmBdXqiCfOZZG3CURnHbY5AjE43pKaqI8DLEhTn575hzvlsKuo6K4d4sC5x7hS-kuduBIz_mSuqhX_VAb01KGy5WSS1tg_CVFsngyIxF9X9XDS8RlkJZVntkNHgSkXESAQ-UgSpi8Yi0/s1600/11007725_10206505077011176_294506340359403008_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="785" data-original-width="611" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6DmBdXqiCfOZZG3CURnHbY5AjE43pKaqI8DLEhTn575hzvlsKuo6K4d4sC5x7hS-kuduBIz_mSuqhX_VAb01KGy5WSS1tg_CVFsngyIxF9X9XDS8RlkJZVntkNHgSkXESAQ-UgSpi8Yi0/s400/11007725_10206505077011176_294506340359403008_n.jpg" width="311" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-19833698707461569312016-08-27T10:48:00.001+03:002016-08-27T10:48:15.827+03:00"Το τελευταίο καταφύγιο του Λιαντίνη"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2UzUe7yjB_CQEpYtdsbawwRbN5jJeP1m7sUeUTXVTunek0uMX4dUDA0HUXYU33pEYE9Nfaq5sF0XS5dYGmanaTgPPtYhvNpfGeQINMta36epo8SSJR8dvTZKpa_N5T-0og6emrmNUGwqP/s1600/hpim9017.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2UzUe7yjB_CQEpYtdsbawwRbN5jJeP1m7sUeUTXVTunek0uMX4dUDA0HUXYU33pEYE9Nfaq5sF0XS5dYGmanaTgPPtYhvNpfGeQINMta36epo8SSJR8dvTZKpa_N5T-0og6emrmNUGwqP/s320/hpim9017.jpg" width="295" /></a></div>
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 11 ΧΡΟΝΙΑ<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><b>Το τελευταίο καταφύγιο του Λιαντίνη</b></span></div>
<br />
<div style="text-align: right;">
Της ΛΙΑΝΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ</div>
<div style="text-align: right;">
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/08/2005</div>
<br />
Ένας μικρός Ταΰγετος στήθηκε το περασμένο Σάββατο (Σ.Σ. επομένως στις 20 Αυγούστου 2005) στις Κεχριές Κορινθίας. Η αυλαία στη μυστηριώδη υπόθεση του θανάτου του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη έπεσε πριν από μία εβδομάδα, όταν η χήρα του, Νικολίτσα Λιαντίνη, τέλεσε εκεί την ταφή του.<br />
<br />
Την προηγουμένη, είχε παραλάβει μόνη της τη σορό από τον ιατροδικαστή Φίλιππο Κουτσαύτη, αφού είχε πλέον ταυτοποιηθεί το DNA.<br />
<br />
Η ταφή τελέστηκε χωρίς να είναι παρόντα τα αδέλφια του καθηγητή -τα οποία και δεν γνωρίζουν το παραμικρό- ή κάποιος άλλος από το περιβάλλον του. Γιατί όμως, αφού η τελευταία του επιθυμία ήταν να τον κάψουν (σ.σ. το γράμμα προς την κόρη του πριν εξαφανιστεί, τελείωνε: «Να φροντίσεις με τη μανούλα και τον Διγενή να με κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης) αυτό δεν έγινε σεβαστό; Σύμφωνα με πληροφορίες από το στενό περιβάλλον του καθηγητή, που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, το σώμα του ήταν σε τέτοια κατάσταση που η καύση ήταν αδύνατη.<br />
<br />
Αυτό που δημιουργεί πολλά ερωτήματα είναι το πότε πέθανε ο Λιαντίνης. Ο ιατροδικαστής δεν κατέληξε σε κάποιο ακριβές συμπέρασμα, διότι οι συνθήκες στον Ταΰγετο, όπου βρέθηκε το πτώμα τον περασμένο Ιούλιο (υψόμετρο, χιόνια κ.λπ.), δεν βοηθούν. Ενα ακόμη στοιχείο που περιπλέκει την κατάσταση και κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι ο Λιαντίνης δεν προέβη αμέσως στην αυτοχειρία, είναι ένα ποτήρι που βρέθηκε δίπλα του. Πρόκειται για ένα μπλε κρυστάλλινο «προσωπικό» ποτήρι που είχε στο σπίτι του στην Κηφισιά και το οποίο «εξαφανίστηκε» μυστηριωδώς από εκεί μετά την εξαφάνιση του ιδίου.<br />
<br />
Η ακριβής αιτία θανάτου δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί. Παρ' όλο που στη σπηλιά βρέθηκαν τρεις άδειες ταμπλέτες γνωστού υπνωτικού, το συγγενικό του περιβάλλον θεωρεί μάλλον απίθανο να «έφυγε» με αυτόν τον τρόπο. Τα τοξικολογικά ευρήματα έχουν σταλεί στη Θεσσαλονίκη και τα αποτελέσματα αναμένονται σε δύο μήνες.<br />
<br />
Εκτός από το ποτήρι βρέθηκαν δίπλα στον Λιαντίνη ένα νάιλον που μέσα είχε τα γυαλιά του, μια ελληνική σημαία και δύο βιβλία του. Μέσα σε ένα από αυτά, την «Γκέμμα», στη σελίδα 170 βρέθηκε και ένα εντελώς προσωπικό γράμμα προς τη γυναίκα του, το οποίο αρχίζει: «Λου μου, τώρα να μη με χαιρετάς γιατί δεν χαίρομαι...» και τελειώνει «να ζήσεις χαρούμενη και να συλλογάς τα χρόνια...».<br />
<br />
Όσον αφορά τον τάφο, πρόκειται για ένα... ασυνήθιστο μνημείο. Είναι μια κατασκευή από πετρώματα που μεταφέρθηκαν από τον Ταΰγετο και ποταμίσιες λευκές πέτρες (σ.σ. έλεγε στο γράμμα προς τη Διοτίμα «παντρεύτηκα τον ποταμό και τον άνεμο»). Η δε μαρμάρινη στήλη που έχει τοποθετηθεί στο κέντρο είχε ανευρεθεί στο παρελθόν από τον καθηγητή στον κήπο του εξοχικού του στις Κεχριές. Επάνω η κ. Νικολίτσα Λιαντίνη χάραξε τα εξής: ΣΗΜΑ (που σημαίνει τάφος) Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ 1942-2005. Από κάτω υπάρχουν οι δύο τελευταίες λέξεις της Γκέμμας, «...έζησα την αλήθεια», με τον γραφικό χαρακτήρα του καθηγητή.<br />
<br />
ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ:<br />
<br />
http://web.archive.org/web/20101204133306/archive.enet.gr/online/online_hprint?&id=74792920<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-15994972064538368562015-11-29T20:45:00.002+02:002015-11-29T21:04:35.066+02:00ΜΝΗΣΤΗΡΟΦΟΝΙΑΔια στόματος Λιαντίνη:<br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="88" msallowfullscreen="" src="https://app.box.com/embed/preview/t7io3m50zb3mzxb8dhvg?theme=dark" webkitallowfullscreen="" width="500"></iframe><br />
<br />
Παραμονή 30ης Νοεμβρίου.<br />
<br />
Μια εντολή που δεν ξεχνάμε...<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>ΤΟΞΟΤΗΣ</b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Κάτω από του τοξότη τη στιλπνή χειρονομία</div>
<div style="text-align: center;">
σταλάζει το αίμα των πραγμάτων</div>
<div style="text-align: center;">
με την υπομονή της πηγής.</div>
<div style="text-align: center;">
Φωτεινού θεού η αγάπη</div>
<div style="text-align: center;">
σαϊτεύει την εωθινή απορία των υακίνθων</div>
<div style="text-align: center;">
στο χάλκινο στίβο του μεσημεριού.</div>
<div style="text-align: center;">
Τους χυμούς έφερε γυροβοβολιά ο χειμώνας.</div>
<br />
<div style="text-align: right;">
<i>(Από τις Ώρες των Άστρων του Δημήτρη Λιαντίνη)</i><br />
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-ioTPI_IO1Bw/VltLuN2uWTI/AAAAAAAAe2g/7Xbt5BV4zo4/s400-Ic42/goya1010.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-ioTPI_IO1Bw/VltLuN2uWTI/AAAAAAAAe2g/7Xbt5BV4zo4/s400-Ic42/goya1010.jpg" width="295" /></a></div>
<br />ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-37162769479821034202015-10-11T00:46:00.000+03:002015-10-11T00:46:29.115+03:00Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΤΑ ΛΙΑΝΤΙΝΗ<div style="text-align: center;">
<b>ΑΦΕΝΟΣ ΤΑ "ΦΙΔΕΜΑΤΑ" </b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b> ΑΦΕΤΕΡΟΥ ΟΙ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΥ ΜΟΙΧΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ </b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>ΑΝΤΙΠΟΔΑΣ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-iktnaFjYzIQ/VhmEV-T1b0I/AAAAAAAAepM/PopI0EQIcG4/s400-Ic42/%2525CE%2525A6%2525CE%252599%2525CE%252594%2525CE%252595%2525CE%25259C%2525CE%252591%2525CE%2525A4%2525CE%252591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="384" src="https://4.bp.blogspot.com/-iktnaFjYzIQ/VhmEV-T1b0I/AAAAAAAAepM/PopI0EQIcG4/s400-Ic42/%2525CE%2525A6%2525CE%252599%2525CE%252594%2525CE%252595%2525CE%25259C%2525CE%252591%2525CE%2525A4%2525CE%252591.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ακόμη και τα φίδια, όπως οι σαΐτες στη φωτογραφία του Μιχάλη Πασιάκου, όταν φιδεύονται έχουν στόχο την αναπαραγωγή. Μόνο ο άνθρωπος από όλα τα όντα ξεχνά το σκοπό της φύσης και τον παραβιάζει ασύστολα.<span style="color: red; font-size: large;"><b>*</b></span> Παραβιάζοντας για να ικανοποιήσει τα "εξανθρωπισμένα" ένστικτά του και κάθε άλλο νόμο. Με την ηδονή να τον διαφεντεύει μα στο βαθμό που είναι ακόμη άνθρωπος, να τον βυθίζει μετά στις ενοχές. <b>Τι θα ήταν όμως ο άνθρωπος χωρίς τα πάθη του;</b> γράφει ο Λιαντίνης... και λίγο παρακάτω συμπληρώνει: </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>"Η μεγάλη αρετή της αρετής των ελλήνων είναι που οικοδόμησαν επάνω στα πάθη. Η οδηγία τους δεν ήταν να ξεριζώνουν τα πάθη, αλλά να τα παιδαγωγούν. Να ημερεύουν τη δριμάδα τους με καρτερία και αόρατη δύναμη." </b> (ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟ, σελ. 14). </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πώς; Με το <b>"σπανία δε"</b>. Που το συναντάμε στη ΓΚΕΜΜΑ, σελ. 84. Εκεί ο Λιαντίνης, αφού έχει δώσει σε προηγούμενη σελίδα το παράδειγμα των δύο παράνομων εραστών που είναι και οι δύο έγγαμοι αλλά ερωτεύονται και απατούν τους συντρόφους τους, λέγει τα εξής: </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">"αφού το κάνανε μια φορά, θα το ξανακάνουν, αλλά πολύ σπανίως. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">Αυτό σημαίνει πως, εάν οι παράνομοι εραστές δίνουνται ο ένας στον άλλο για μια νύχτα κάθε έξι ή δώδεκα μήνες, το τίμημα που πληρώνουν είναι πολύ ακριβό. Ο πόνος, δηλαδή, και η οδύνη από τη στέρηση και το βασανισμό που γιομίζει τα χάσματα της απουσίας από τη μία έως την άλλη φορά, είναι πολύ μεγαλύτερος από τη χαρά που χαίρουνται, όταν πολύ σπανίως χαρίζουνται ο ένας στον άλλο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">Εδώ έχουμε μια καίρια στιγμή της διήγησης. Γιατί προσδιορίζει την ανθρωπιά και την ελευθερία της ελληνικής αρετής. Τη σπανιότητα δηλαδή του να 'σαι και να μένεις άνθρωπος, χωρίς να παραβιάζουνται ούτε τα όρια των νόμων της φύσης ούτε τα όρια των νόμων των ανθρώπων. Είναι ένα ακόμη νοητικό παράδειγμα, όπου εφαρμόζεται η θεωρία της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">Σύμφωνα με το πνεύμα του Σωκράτη εδώ, το να 'σαι και να μένεις άνθρωπος δηλώνει ότι δεν κρεουργείς το φυσικό της ανθρώπινης ύπαρξης με διαταγές - γιαταγάνια του τύπου "ου μοιχεύσεις" των εβραίων. Το "ου μοιχεύσεις" απεργάζεται καταπίεση, απωθήσεις, νευρώσεις, τροπές διάστροφες, το ξερίζωμα του φυσικού ελιξήριου, την καταχέρσωση του ψυχικού τοπίου, την ερωτική τερατογένεση και τερατουργία, και όχι μόνο. Μια Βαστίλλη χτίζει για σένα και για τους άλλους, όπου φυλακίζεται το κελαηδητό του βίου μας μέσα στα βάσανα και στη βία του. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">Η οδηγία αρετής του ελληνικού τρόπου, όπως την καταθέτει ο Πλάτων σ'αυτές τις τρεις παραγράφους του Φαίδρου, μας λέει: </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><b>Να χαίρεσαι τη ζωή σου τη σύντομη και την ανεπίστροφη. Αλλά μέσα στο ρυθμό και την τάξη. Φυσική και ελεύθερη, να κρατάς την εμορφιά των παθών, ένα κύπελλο στο χέρι σου από αγνό ασήμι. Αλλά με γνώση και με πειθαρχία. Εκείνο που θα σε κρίνει δεν είναι η ηθική σου πτώση, αλλά η βούληση για δύναμη που θα βρίσκει το δρόμο να σε ανεβάζει ξανά στην καθαρή σου αρχικότητα.</b> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">Η ζωή μας είναι ένας τελεστήριος αγιασμός απάνου στη φλόγα της αρετής. Την παρασταίνει η πράξη που επιχείρησαν η Δήμητρα και η Θέτις για το Δημοφώντα και τον Αχιλλέα. Οι θεές για τα μωρά. Και που τη διακόψανε έντρομοι η Μετάνειρα και ο Πηλέας. Οι θνητοί για τα μωρά."</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
_________________________</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red; font-size: large;">*</span> <i>Από το Λιαντίνη και πάλι και τη Γκέμμα, κεφάλαιο "Αυνάν και Κάιν" - σελ. 54:</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">"<b>Πώς πετυχαίνει η φύση τη διαιώνιση των ειδών; Με το πιο απλό, το πιο πανούργο αλλά και το πιο ελκυστικό δέλεαρ. Με τη γενετήσια ηδονή. Με τον ίμερον των ελλήνων, τη voluptas και τη libido των λατίνων. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Επομένως η ηδονή που τρυγούν και καρπώνονται δύο δυνατοί και τρυφεροί εραστές, όταν αγκαλιάζουνται μέλος με μέλος, σφιχτά και βαθιά, και γίνουνται τα δύο ένα, δεν είναι ο αυτοσκοπός της γενετήσιας πράξης. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Δεν αγκαλιαζόμαστε, για να ζήσουμε εκείνο το σύντονο αλλά και ωκεάνειο αίσθημα του ίλιγγου και του αποκεφαλισμού που το λέμε ηδονή. Όχι. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Αγκαλιαζόμαστε, για να γεννήσουμε την καινούργια ζωή, το παιδί μας, που θα προωθήσει την υπόθεση του είδους μας. Του είδους άνθρωπος στο προκείμενο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Σύμφωνα μ’ αυτή την αυτονόητη και κατάδηλη θεώρηση της φυσιολογίας, <b>οι άνθρωποι έπρεπε να ζευγαρώνουμε τόσες φορές, όσες είναι για να γεννήσουμε τη νέα ζωή. Αυτό είναι το άγιο θέλημα της φύσης. Και αυτό γίνεται με τα ζώα που ζουν φυσικά. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Οι κατσίκες, λένε οι χωρικοί μας, «ζητούν» το Σεπτέμβριο. Οι γάτες «ζητούν» το Γενάρη. Όλοι έχουμε ακούσει πόσο εύμουσα και καλεστικά νιαουρίζουν στα κεραμίδια το καταχείμωνο. Ούτε ο βιολιστής στη στέγη έτσι. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><b>Αυτό συνέβαινε και με τον άνθρωπο. Αλλά με τον άνθρωπο εσυνέβηκε και κάτι άλλο. Ήρθε μια στιγμή μέσα στην εξελικτική του διαδρομή, που κατανόησε ότι είναι ωραίο πράμα να αγκαλιάζεται. Είδε ότι καλόν το ιδείν και κατανοήσαι και άψασθαι, και δοκιμάσαι το σώμα του έρωτα. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Από την άλλη όμως είδε ότι είναι κακό και ψυχρό και ανάποδο το προϊόν που έδινε αυτή τη τερπνή ώρα, από έναν αριθμό πρϊόντων και ύστερα. Είδε ότι η κύηση, ο τοκετός, το παιδί που θα ‘ρχότανε είναι μπελάς και μπαλαούρα, είναι σκοτούρα και έγνοια, και κίνδυνος κάποτε μεγάλος. Οι μισές γυναίκες παλαιά πεθαίνανε στη γέννα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><b>Ετότες λοιπόν ήταν που ο άνθρωπος έκαμε τη μοιραία επιλογή. Εψήφισε φιλί και ηδονή, και καταψήφισε τοκετό και κύηση. Έτσι εδιάσπασε την ενότητα της πανίερης πράξης, και την εδιαχώρισε στα δύο μισά της. Επροσκύνησε το ένα, εβλαστήμησε το άλλο. Είπε ναι στο πήδημα, είπε όχι στο γκάστρωμα. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Ευρήκε, λοιπόν, τη λύση ο πανούργος. Αυτό το «δεινόν» τέρας, όπως λέει ο Σοφοκλής. Ο τετραπέρατος, ο μπαγαμπόντης, ο πάντα καταφερτζής. Αυτός ο καιροσκόπος και υστερόβουλος, ο πολυπράγμονας και πονηρός. Αλλά μαζί ο μωρός και ο μύωπας. Ο κωμικός και ο ασήμαντος, ο ανεύθυνος, ο άτσαλος και ο υβριστής ανθρωπάκος. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Γιατί αποφάσισε να εκτρέψει τη γενετήσια ορμή του από το φυσικό της ρείθρο. Και ελογάριασε ανόητα πως η νέα κατάσταση που θα δημιουργήσει θα είναι εξίσου έγκριτη και νόμιμη με την παλαιά. Ότι ημπορεί ο ίδιος ο άνθρωπος να δημιουργήσει φύση! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Εδώ ο άνθρωπος δεν εσκέφθηκε ότι όσο μηχανικός και ευρεσιτέχνης και να ‘ναι, δεν ημπορεί να υψωθεί στην περιωπή της δύναμης και της τελειότητας που έχει η φύση. Το λάθος του ήταν που πίστεψε πως θα ‘φτανε να εξισώσει τη δύναμή του με τη δύναμη της φύσης. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Αλλά <b>αυτό είναι Ύβρις με την έννοια της αττικής τραγωδίας. Είναι η μεγαλύτερη Ύβρις που διέπραξε ο άνθρωπος σε όλη την εξέλιξη της ιστορίας του. Μαζί με την άλλη, την Ύβρι του θανάτου</b>, που θα ειπούμε. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Δε γνωρίζουμε πότε συνέβηκε αυτή η τομή. Σε ποια στιγμή της ιστορικής πορείας του ανθρώπου. Όπως δε γνωρίζουμε την ακριβή στιγμή, που ο εγκέφαλος του ζώου έγινε νους στον άνθρωπο. Τη στιγμή, δηλαδή, που ξεφεύγοντας από τη σφαίρα του ζώου άνθρωπος διατύπωσε την πρώτη ερώτηση. Το πρώτο τι; ή γιατί; που ο Καντ το λέει <b>«Η στιγμή του όφι των πρωτοπλάστων»</b>.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Ωστόσο <b>οι εβραίοι τη στιγμή του διαχωρισμού της γενετήσιας πράξης</b> στην αίρεση ή προαίρεση της ηδονής, και στην καθαίρεση ή αναίρεση της κύησης, <b>την καταδήλωσαν με τη σήμανση μιας σπουδαίας παραβολής. </b>Την εκάρφωσαν στο χάρτη της ποίησης, όπως ο σαυροκτόνος Απόλλων εκάρφωνε στα δέντρα τις σαύρες. Είναι η στιγμή <b>του Αυνάν</b>. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Ο συγγραφέας της Γένεσης στο τριάντα οχτώ κεφάλαιο διηγείται μυθικά το κοσμοϊστορικό γεγονός. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i>Ένας γιος του Ιούδα έλαβε γυναίκα μία νέα και τρυφερή κόρη, τη Θαμάρ. Ο άντρας νιόπαντρος ακόμη πέθανε. Σύμφωνα με το νόμο τη χήρα έπρεπε να τη νυμφευθεί ο δευτερότοκος αδερφός του νεκρού. Αυτός ήταν ο Αυνάν. Τον εφώναξε λοιπόν ο πατέρας και του είπε. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i>-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Αυνάν, ο νόμος ορίζει να πάρεις γυναίκα τη χήρα του αδερφού σου. Να συνομιλείς μαζί της, και να γεννήσεις παιδιά, που θα λάβουν το όνομα του νεκρού. Να αναστήσεις το σπέρμα του. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i>Έτσι και έγινε. Ο Αυνάν νυμφεύθηκε τη Θαμάρ και ζούσε μεγάλες περιπέτειες μέσα στους ηδονικούς της κόλπους. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i>Σε μια στιγμή όμως εσήκωσε το κεφάλι της η φαρμακερή οχιά του εγωισμού, και του ‘δωκε συμβουλή κακή. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i>-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Είσαι λοιπόν τόσο ανυπόστατος, ώστε θα γίνεις το εργαλείο που θα γεννήσει κόρες και γιους σ’ έναν ξένο; Έστω και αν είναι ο αδερφός σου αυτός; Όχι βέβαια. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i>-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Μα με μαγεύει της ψυχής και του κορμιού της ο τρόπος, παρατήρησε έντρομος στον εαυτό του. Έχει ένα λαιμό σαν το απάλαφρο σείσμα του κύκνου. Και οι μηροί της είναι τορνευτό δαχτυλίδι μεγάλου τεχνίτη. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i>-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Μην είσαι λιπόψυχος και προπέτης, τον αντίσκοψε η οχιά. Όλα τούτα ημπορείς να τα χαίρεσαι και να τα τρυγάς. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i>-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Μα πώς; απόρησε ο Αυνάν. Και το σπέρμα που θα αναστήσω στον αδερφό μου; </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i>-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Είσαι και βλακόμετρο, τον εσάρκασε η οχιά. Ησύχασε, και δε θα αναστήσεις κανένα σπέρμα στον αδερφό σου. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i>-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Πώς; </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i>-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Να πώς: Κάθε φορά που η γιορτή σου θα γίνεται όργιο, να φροντίζεις να μη δροσίζει το σπέρμα σου στον κόλπο της. Λίγη προσοχή χρειάζεται, τετράποδο. Λίγη τέχνη, και λίγη προπόνηση. Άειντε και με σκότισες! απόσωσε η οχιά. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Και ο συγγραφέας της Γένεσης κλείνει την ιστορία: </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><i><b>«Αυνάν δε όταν εισήρχετο προς την γυναίκα του αδελφού αυτού, εξέχεεν επί την γην του μη δούναι σπέρμα.»</b></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Αυτό το «εξέχεεν επί την γην» ο άνθρωπος από την εποχή του Αυνάν μέχρι σήμερα το ακολουθεί με κατάνυξη. Επαναληπτικό τυφέκιο ακριβείας. Η κάννη, το κινητό ουραίο, η σκοπευτική γραμμή, ο φλογοκρύπτης, η ακίδα σκόπευσης, η σκανδάλη, το φυσίγγιο, ο πυροκροτητής, η κατά βούληση πυροδότηση. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Μόνο που σήμερα, εξαιτίας η προηγμένη τεχνολογία που λένε, έχουμε άλλους τρόπους αποφυγής του «δούναι σπέρμα». </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Έχουμε γόνατα, κνήμες, μηρούς. Έχουμε τον κάλυκα της κοιλιάς, παρειές, γλουτάκια. Έχουμε στόμα, μαλλιά, το λακκάκι του λαιμού, και ό,τι άλλο επινόησε στο μεταξύ των αιώνων η δεινή τεχνοσύνη του ανθρώπου. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Και πιο ψηλά πια, τα εφευρήματα του τεχνουργού κρατήρων. Έχουμε την επέμβαση του γυναικολόγου, έχουμε περικαυλίδες και κόντομς, έχουμε την αντι-μπέιμπυ-πίλλε. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Ι<b>δού γιατί, τίμιε αναγνώστη, όλοι οι άντρες είμαστε αυνάνες. Και στο έγκλημα έχουμε συνεργούς όλες τις γυναίκες.</b> Κυριολεκτώ. Που πάει να ειπεί μεταχειρίζομαι τις λέξεις με την αρχαϊκή τους ακρίβεια και πιστότητα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Τώρα εσύ φέρε τις αποστομωτικές αντιρρήσεις σου. Αυνάνες θα ειπείς είναι αυτοί που μαλακίζουνται. Όσοι καταφεύγουν στην αυτοϊκανοποίηση. Είναι εκείνοι που δε βρίσκουν γυναίκα, που είναι ακρατείς, που δεν έχουν τα αργύρια για το πορτέλο, ανδρικό ή γυναικείο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Εντάξει. Δε θα διαφωνήσω μαζί σου. Αλλά στο δικό μου ζητούμενο όλα ετούτα που λες είναι σκύβαλα, και τσάνταλα και αφουσιά. Ανάθεσε στους δημοσιογράφους να σου τα εξηγήσουν. Και στους ιεροκήρυκες. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Εγώ <b>το πρόβλημα το βλέπω από τη σκοπιά του στοχαζόμενου και του πάσχοντα.</b> Γιατί αν θέλεις να σου τελειώσω όσο μελαγχολικά αρμόζει στο θέμα, θα σου θυμίσω και τούτο: </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><b>Στη διαδικασία της ψυχικής μετάλλαξης του ανθρώπου που περιγράφουμε, και στην τροπή του από το φυσικό στο αφύσικο, ο Αυνάν είναι η αρχή. Το τέλος όμως ξέρεις ποιο είναι; Είναι το aids, φίλε.</b> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Όπως στα περισσότερα, έτσι κι εδώ η ιστορία αδίκησε τη γυναίκα. Γιατί στον ελληνικό κόσμο λέμε πλατωνικός έρωτας για τους άντρες και λεσβιακός για τις γυναίκες; </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #783f04;">Έτσι, λοιπόν, και στον εβραϊκό κόσμο δίπλα στον αυνανισμό έπρεπε να υπάρχει και ο συμπληρωματικός –ισμός για τις γυναίκες. Ο όρος θαμαρισμός. Και κοντά στους αυνάνες και οι θαμάρες."</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-77711225908891944942015-08-27T17:06:00.001+03:002015-08-27T17:06:16.808+03:00ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΜΑΣ ΣΤΟ FACE BOOKΗ ομάδα μας στο Face Book άλλαξε όνομα:<br />
<br />
ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ: Να υπάρχεις Ελληνικός...<br />
<br />
<a href="https://www.facebook.com/groups/336441787356/">https://www.facebook.com/groups/336441787356/</a><br />
<br />
Για να ταιριάζει περισσότερο στους λόγους ύπαρξής της και που περιγράφονται ως εξής στις πληροφορίες της:<br />
<br />
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ<br />
Χώρος που δημιουργήθηκε για τους φίλους της φιλοσοφίας και του έργου του Δημήτρη Λιαντίνη. Χώρος που συζητάμε όχι μόνο για το Λιαντίνη αλλά και για όλα τα άλλα που μας αφορούν ως έλληνες και ως ανθρώπους. Με βάση μάλιστα την προμετωπίδα που ο Λιαντίνης έθεσε στα Ελληνικά του, δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση σε θέματα φιλοσοφίας, ποίησης, ηθικής, ανθρωπολογίας. Παρόμοια μας απασχολούν θέματα επιστήμης και θέματα πολιτικής. Όποιος έχει μελετήσει το έργο του Λιαντίνη, δε χρειάζεται αυτές τις διευκρινίσεις. Το ξέρει ήδη. Πως δεν μπορεί να είσαι φίλος της φιλοσοφίας και του έργου του Λιαντίνη και να μην ασχολείσαι με όλα αυτά. Να μην ασχολείσαι με την ίδια τη ζωή. Αλλά και να μη ζεις τη ζωή σου, να μη ρουφάς την κάθε της στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Θέλουμε ανθρώπους ζωντανούς εδώ. Ανθρώπους που δεν είναι μόνο λόγια αλλά και πράττουν. Με τάξη και με κλιτότητα και στο μέτρο του ανθρώπου. Όχι λιαντινόπληκτους που στο Λιαντίνη είδαν ένα νέο ίνδαλμα και ανακάλυψαν μια νέα θρησκεία. Μακριά από μας μια τέτοια άρρωστη προσέγγιση του Λιαντίνη. Να το πούμε και αλλιώς; Εμάς εδώ μας ενδιαφέρει η δική μας ζωή και ο δικός μας θάνατος. Κι όχι η ζωή του Λιαντίνη και αν πέθανε και πώς πέθανε ο Λιαντίνης. Και ειδικά στις μέρες μας που η πατρίδα μας βιώνει δραματικές ώρες, μας νοιάζει πολύ και η πολιτική κατάσταση. Κατάσταση που δεν είναι πια κομματικό ζήτημα αλλά εθνικό. Όποιον τον ενοχλεί κάτι τέτοιο, δεν έχει παρά να αποχωρήσει. Προσπάθειες φίμωσης και στέρησης του δικαιώματος να ασχολούμαστε με τα κοινά, δε δεχόμαστε από κανέναν.<br />
<br />
Ιστολόγιο: <a href="http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/">http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/</a><br />
Φόρουμ: <a href="http://educandus.forumotion.com/f11-forum">http://educandus.forumotion.com/f11-forum</a><br />
<br />
Αύγουστος 2015: Αλλαγή ονόματος όχι όμως και προσανατολισμού της ομάδας που μένει ακριβώς ο ίδιος και με συντεταγμένες τους τέσσερες τρόπους που ορίζει ο Λιαντίνης για να υπάρχει κάποιος Ελληνικός.<br />
<br />
Συνειδητά είμαστε εδώ. Ως μαθητές του Λιαντίνη. Ως έλληνες που σπαράζουμε από το δράμα της Ελλάδας σήμερα αλλά και γενικότερα της ανθρωπότητας. Βλέπουμε μέρα τη μέρα όλα όσα προανήγγειλε ο Λιαντίνης να παίρνουν σάρκα και οστά. Τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού να βασιλεύει και διαρκώς να γιγαντώνεται η απειλή για ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο. Δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπήσουμε. Ούτε καν να μείνουμε στα λόγια. Τιμώντας τον κύκνειο λόγο του Δασκάλου μας:<br />
<br />
«Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.»<br />
<br />
<br />
____________________________<br />
<br />
Επισκεφθείτε μας και γίνετε μέλη μας. Στο βαθμό βεβαίως που συμφωνείτε με τους σκοπούς μας.ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-81910953829761062015-03-08T17:02:00.002+02:002015-03-08T17:04:14.042+02:00Ο πιο αψηλός θρόνος του Λιαντίνη<div align="justify">
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. (Αναδημοσίευση άρθρου από το παλιό ιστολόγιό μας, το ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, που παραμένει κλειστό για το κοινό)<br />
<br /></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-kGRUwhr9JU0EHGOaRH58CvnVZ4v8OzxNNbJdMmsXuiIhCNrbSK9PptJgHMcNwBeI6xLSFppuAgYw0rxs-uHW-HmCNDqoB2U-QPW9-VRwDccK4WTd_rYbAgpJKGJgaDs1Sc_euPmFYto/s1600-h/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+Dante2.jpg"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-kGRUwhr9JU0EHGOaRH58CvnVZ4v8OzxNNbJdMmsXuiIhCNrbSK9PptJgHMcNwBeI6xLSFppuAgYw0rxs-uHW-HmCNDqoB2U-QPW9-VRwDccK4WTd_rYbAgpJKGJgaDs1Sc_euPmFYto/s400/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+Dante2.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5157281440470152114" style="cursor: hand; display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center;" /> </a><br />
<div align="justify">
</div>
Ένα ακόμη σημαντικό ντοκουμέντο φέρνουμε σήμερα στη δημοσιότητα από το αρχείο του Δημήτρη και της Νικολίτσας Λιαντίνη. Πρόκειται για χειρόγραφη σημείωση σε μία σελίδα της Θείας Κωμωδίας του Δάντη.<br />
<br />
Η χρονολογία σημειωμένη από τον ίδιο το Λιαντίνη, είναι 1968. Όπως γνωρίζουμε τότε ακόμη χρησιμοποιούσε το πατρικό του επώνυμο γι' αυτό και στην υπογραφή διακρίνουμε:<br />
<br />
<br />
<br />
<div align="center">
<strong>Δημ. Θ. Νικ.</strong><br />
<br /></div>
<br />
<br />
<div align="justify">
Δηλαδή: Δημήτριος Θεοδώρου Νικολακάκος. </div>
<br />
<div align="justify">
Το σημείωμα αυτό, λιτό μεν και δωρικό, αλλά εξίσου αποκαλυπτικό, τονίζει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο για το πώς έβλεπε τη γυναίκα ο Λιαντίνης. Και μαρτυρά για τον <strong>"αψηλό θρόνο"</strong> που της είχε από τότε ακόμη παραχωρήσει, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την τεράστια συνέπεια λόγων και έργων του άνδρα, καθώς είναι σε όλους γνωστά όσα αργότερα έλεγε και για τη δική του γυναίκα, η εξαιρετική σχέση με τη μητέρα του καθώς και η πατρική περηφάνια για την μοναχοκόρη του, τη Διοτίμα, το γαλάζιο του βλαστάρι όπως την αποκαλούσε. </div>
<br />
<div align="justify">
Σήμερα, που ο ίδιος ο Λιαντίνης δεν είναι πια εδώ για να επιβεβαιώσει τη στάση του στο ζήτημα και που διάφοροι αυτόκλητοι δήθεν υπερασπιστές του τον παρουσιάζουν στα γραπτά τους πως "εξαπάτησε τη γυναίκα του να τον παντρευτεί" και πως:</div>
<br />
<div align="center">
<strong>"Την άφησε να νομίζει ότι ηγείται, ενώ εκείνος ήδη καθόταν στο θρόνο του."</strong> </div>
<br />
<div align="justify">
το ιδιόχειρο αυτό σημείωμα έρχεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο να τους διαψεύσει και να αποδείξει ότι ο ίδιος ο Λιαντίνης επέλεξε, συνειδητά και πολύ νωρίς, στο θρόνο αυτό να τοποθετήσει τη γυναίκα και όχι τον εαυτό του. Καταλαβαίνουμε ότι πολλοί άντρες θα διαφωνήσουν με τούτη τη θέση, αλλά καιρός να καταλάβουν κι εκείνοι ότι ο Λιαντίνης δεν ήταν ένας από τους πολλούς... Ήταν ο ξέχωρος και μοναδικός άνθρωπος που πέτυχε να ταυτίσει απόλυτα τη φιλοσοφία του με τον τρόπο ζωής του. Κι αφού η φιλοσοφία του ακροβατεί στη κόψη του σπαθιού που ορίζει ο έρωτας και ο θάνατος, είναι ευνόητο πως και η στάση του στο θέμα της γυναίκας αποκτά για τους μελετητές του καίρια σημασία. </div>
<br />
<div align="justify">
Για σκεφθείτε λίγο. Θα μπορούσε ποτέ ένας άνθρωπος που χρειάστηκε να εξαπατήσει τη γυναίκα του, έστω και δίκαια όπως συμπληρώνει ο συγγραφέας, να τον παντρευτεί, και που την κοροϊδεύει ότι εκείνη ηγείται ενώ εκείνος την ίδια ώρα σκαρφαλώνει στο θρόνο, να καταστεί πρότυπο των ανθρώπων σε ζητήματα που άπτονται του έρωτα ή και να πείσει πολύ περισσότερο πως "έζησε την αλήθεια"; </div>
<br />
<div align="justify">
Τι αλήθεια είναι αυτή που συνοδεύεται με εξαπάτηση του συντρόφου που μοιράζεσαι τη ζωή σου; Και τι έρωτας μπορεί να στεριώσει πάνω σε απάτη και υποκρισία; </div>
<br />
<div align="justify">
Όπως όμως <strong>διαπιστώνουμε με τούτο το ντοκουμέντο, η απάτη δεν έχει αυτουργό το Δημήτρη Λιαντίνη. </strong>Αντίθετα, ο Λιαντίνης για μια ακόμη φορά μας αποκαλύπτεται ο πιο αληθινός άνθρωπος που γνωρίσαμε. Εσθλός, με όλη τη σημασία του όρου που ο ίδιος μας δίδαξε. Τον αγαπήσαμε ξέχωρα για τη διδασκαλία του ως μαθητές του, τώρα καταφέρνει να αποσπάσει και την τεράστια εκτίμηση και ευγνωμοσύνη μας για το θρονί που πρόσφερε στις γυναίκες. Όχι μόνο με λόγια. Όχι αυτό... "Εν αρχή ην η πράξις!" Έτσι δε μας δίδαξε; Και έτσι, ξέρουμε πια, ότι και έπραξε. Πρότυπο και στο σημείο αυτό η συμπεριφορά του, η συμπεριφορά προς τη γυναίκα του. Άντρας αληθινός, και οι άμοιροι που δεν τον γνώρισαν ό,τι κι αν θέλουνε ας γράφουν... </div>
<br />
<div align="justify">
Αξίζει όμως να σταθούμε και στα δικά του αισθήματα έτσι όπως τα είδαμε να εκδηλώνονται στο ντοκουμέντο αυτό. Στην αγάπη του προς το Dante και σε συνδυασμό με το θρόνο που και εκείνος σμίλεψε για τη γυναίκα. Αυτή την αγάπη με δυο ακόμη ντοκουμέντα από το αρχείο του ζεύγους Λιαντίνη θα ενισχύσουμε. Πρόκειται για δυο φωτογραφίες που έχουμε πρόσφατα δημοσιεύσει αλλά επιβάλλεται και εδώ να παραθέσουμε:</div>
<br />
<br />
<div align="justify">
</div>
<img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha3v1SINjkokCBoHeBzPklw35RY8BP8zHgi4CZzXNizt6FtErMD8T1eGTVJ5F1Wor9xSY4TgwFN3YUklOtySvwzXib8mBak2txMdQpIStpMbQGbsZ8A7qX9Zb7jvWiePG_PaKjeBL1oN8/s400/%CE%94%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82+%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1+1974.JPG" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5157306986935628738" style="cursor: hand; display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center;" /><br />
<div align="center">
<em><strong><span style="font-size: 85%;">1974. Casa di Dante Ιταλία.</span></strong></em> </div>
<br />
<br />
<div align="justify">
Ο Δημήτρης Λιαντίνης με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά από την προτομή του αγαπημένου του Δάντη Αλιγκιέρι. Στο ταξίδι αυτό δεν είναι μόνος. Τον συνοδεύει και η γυναίκα του, η κυρία Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη, που στο δικό της φακό χρωστάμε τη φωτογραφία και που τη βλέπουμε και την ίδια στην επόμενη:</div>
<br />
<div align="justify">
<img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV0DhtBQymfhD9l8DPZfTMYcq95-OpNGp_j48m2yeSzsBBQPqbKF6XRD0Z9K7d3Jijb0EMAwZYTqs9EZG1cBRWOT1JS8vEz96sT-4r1DFVW9HxkW6MwO5sqOxaTZ9cC_pRNgrNJTiAYMg/s400/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+%CE%BA.+%CE%9B%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7+%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1+1.JPG" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5157306991230596050" style="cursor: hand; display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center;" /></div>
<br />
<div align="justify">
Το ζευγάρι μόλις πριν λίγους μήνες έχει παντρευτεί, Πρωτοχρονιά του 73. Στο μεταξύ έχουν αποκτήσει και τη μονάκριβη κόρη τους, τη Διοτίμα. Ο Δημήτρης Λιαντίνης έχει λοιπόν πολλούς λόγους να στέκεται τόσο ευλαβικά μπροστά στο Δάντη. Είναι βέβαιο πως με όση ταπεινότητα έσκυψε το κεφάλι μπρος στον αγαπημένο ποιητή, με άλλη τόση περηφάνια σήκωσε το φακό για να αποθανατίσει τη δική του αγαπημένη μπροστά σε εκείνον που του δίδαξε ποια πρέπει να είναι η θέση της γυναίκας. Βέβαια, ένας άλλος ποιητής, ο Ρίλκε, τον έχει ήδη κατακτήσει και από εκείνον μαγεμένος θα χαρίσει στη γυναίκα του την προσφώνηση "Λου", όπως και σε εκείνη θα αφιερώσει λίγο καιρό αργότερα το βιβλίο για το Ρίλκε:</div>
<br />
<div align="center">
<strong>Ad Lou exvoto</strong></div>
<br />
<div align="justify">
Όμως ο Δάντης συνεχίζει να σιγοκαίει μέσα του. Έτσι, χρόνια αργότερα, όταν τελεύει το μαραθώνα της συγγραφής, στις σελίδες του Δάντη και πάλι θα εντοπίσει <a href="http://educandus.forumotion.com/forum-f20/topic-t52.htm">τον τίτλο για το κύκνειο άσμα του</a>. Αυτή τη φορά όμως δε θα τραβήξει το βλέμμα του η Βεατρίκη, αλλά η Γκέμμα, η σύζυγος του Δάντη:</div>
<br />
<br />
<div align="justify">
</div>
<a href="http://educandus.forumotion.com/forum-f20/topic-t52.htm"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiArLI0AfVrvJJNiV627BbXTOFqtBKm3q7dv4Mh7s7ZjM2jAkTNXXIjOetYvYQdRzT1c51YT1H-A1leQ1J_kSrnYfcKC00IgApO7NiOUTE09fjqujOh0p57Zc7NediZbLvkjYuJwjckhyo/s400/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+%CE%94%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5157322727990768610" style="cursor: hand; display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center;" /></a><br />
<div align="justify">
Στα 1296 παντρεύτηκε την Γκέμμα ο Δάντης. Στα 1996 ο Λιαντίνης τύπωνε τη δική του Γκέμμα. Χωρίς αφιέρωση. Όχι τουλάχιστον εμφανή... Γιατί στις μέσα σελίδες ανακαλύπτεις ότι τούτο το βιβλίο γράφτηκε από οργή για τους αιώνες που δε θα υπάρχει... Κι αλλού πάλι ανακαλύπτεις με μικρά γράμματα άλλες δύο αφιερώσεις, σε μαθητές και φίλους. Ο Ελληνοέλληνας σε ένα ιστορικό, η Κυκλώπεια σε ένα δάσκαλο. Και λίγο παρακάτω, αμέσως μετά το Εδώ Μεσολόγγι, καρτερεί το κεφάλαιο του έρωτα. Του έρωτα που είναι γνώση και ευγένεια και αρχοντιά. Και που ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Έλα τώρα και πες μου, τίμιε αναγνώστη:</div>
<div align="justify">
Ταιριάζουν αυτές οι κουβέντες σε άνθρωπο που πλάνεψε τη δική του γυναίκα για να ξεγλιστρήσει ο ίδιος στη θέση την τιμημένη; Εσύ, ο τίμιος, ξέρω τι θα απαντήσεις. Κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου. Φυσικά και όχι! Αλλά για τους δύσπιστους που θέλουν να θέσουν τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων, υπάρχει και η απόδειξη δια γραφίδος Λιαντίνη. Προμετωπίδα σε τούτο το κεφάλαιο:</div>
<div align="center">
<strong><br /></strong>
<strong>"Beatae conjugis additum stellis honorem"</strong></div>
<br />
<div align="justify">
Και σημαίνει: Στην ευτυχισμένη σύζυγο, που της δίνω τιμή στα άστρα! </div>
<br />
<div align="justify">
Στη σύζυγο, που "Μικρός Κριτής" και πικρός συνάμα θα απολογηθεί πως έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις... αλλά πώς; Αυτό το πώς αξίζει πάνω από όλα να προσέξει κανείς. Πάνω από όλα! Το τονίζω και το φωνάζω. Ακούστε και σημειώστε το πώς θέλησε ο Δάσκαλος να φύγει. Εκείνος να πονέσει πιο πολύ, πιο σφαγερή να είναι η σφαγή που θα νιώσει από τη σύντροφο που πίσω του θα αφήσει. </div>
<div align="justify">
Δεν μπορείς να αποφύγεις το συνειρμό. Να μην πάει ο νους στην άλλη μαχαιριά, εκείνη που ανάγγειλε στη μάνα του... λίγο πριν φύγει... "Θα λάβεις μια μαχαιριά, όχι στην πλάτη, στην καρδιά"... </div>
<div align="justify">
Ήξερε πολύ καλά ο Λιαντίνης πως θα πονέσουν πόνο βαθύ εκείνοι που τον αγαπούσαν. Εκείνες που τον αγαπούσαν... Γιατί καλά γνωρίζουμε πως τη μάνα, τη σύζυγο και την κόρη έφερε ως παράδειγμα στο <a href="http://messologi2.blogspot.com/2007/10/blog-post_299.html"><strong>"Πείτε ότι εγώ πεθαίνω"</strong></a>. Και πως δε θα αρκέσουν τα δημοτικά τραγούδια βάλσαμο να σταλάξουν στις καρδιές τους. Ένα μόνο τον παρηγορούσε, τον δικαιολογούσε. Πως εκείνος πόναγε πιότερο. Τρεις φορές εκείνες; Εννιά ελόγου του. </div>
<div align="justify">
Έγινε όμως έτσι; Μέσα σε όλα τα άλλα αινίγματα μένει και τούτο να απαντηθεί. Μόνο να βρεθεί πρώτα το ζύγι για τον πόνο της ψυχής. Και ταχιά θα δώσουμε απόκριση. Ως τότε όμως ας κρατάμε στα σίγουρα του θρόνου του το θώρι. Ποδόγυρος ξακρίζει εκεί και όχι παντελόνια. Όπως συμβαίνει πάντα με τους άντρες που "φοράνε παντελόνια". Και ο Λιαντίνης ήταν από αυτούς. Γι' αυτό και παράγγειλε να μείνει στον αστικό κώδικα:</div>
<br />
<div align="center">
<strong>"Πάντα, όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας."</strong></div>
<br />
<div align="justify">
Έχετε ακούσει ποτέ εμορφότερο λόγο από αρσενικό για μας τις γυναίκες; Εγώ ομολογώ πως όχι. Κι άλλο τόσο μένω ενεή μπρος στην υπέροχη εκείνη γυναίκα που ενέπνευσε στο Λιαντίνη τέτοιο λόγο να γράψει. </div>
<div align="justify">
Λέω όμως με το φτωχό μυαλό μου... Αν βασίλισσα του έρωτα λογιέται η γυναίκα, αν τα εννιά στα δέκα της προορίστηκε να γεύεται καρπούς της ηδονής, της φύσης το αλάθευτο καντάρι δεν μπορεί ίδια βαριά, ούτε δράμι λιγότερο, να μην την εχορταίνει με λύπη ισόποση και θλίψη που να ισορροπεί τη χαρά που πήρε. Το αρσενικό, <em>"με το φτωχούλι και το λιγουλάκι του"</em>, χαλάλι του να μην τον νογά ούτε και να τον υποψιάζεται τον πόνο της γυναίκας. Και πάλι εδώ ο νους γυρίζει στο λόγο του Λιαντίνη. Εκείνο τον ύμνο στον έρωτα που μία και μοναδική φορά έλαβε στα χείλη του υπόσταση γυναίκας. Α, ναι. Αυτό να το σημειώσουμε. Αδικημένες στο έργο του Λιαντίνη οι ποιήτριες, ίσως και γιατί και οι ίδιες αδίκησαν τους εαυτούς του. Μα για τον έρωτα, πρώτο και καλύτερο στίχο από γυναίκα έλαβε. Ακόμη και το τραγούδι του λαού, δεύτερο ήρθε εκείνη τη φορά. Σοφά ακολούθησε εδώ ο Λιαντίνης τα χνάρια ενός Πλάτωνα που κάλεσε Διοτίμες στα συμπόσια για να διδάξει στους σοφούς έρωτας τι σημαίνει. Ίδια και ο Λιαντίνης τη <a href="http://educandus.forumotion.com/I-EEAIOEICO-AEA-OII-AIDAENEEI-h19.htm"><strong>Σαπφώ </strong></a>έπιασε απ' το χέρι:</div>
<br />
<div align="center">
<strong>Δέδυκεν α σελάνα, μέσαι δε νύκτες,</strong></div>
<div align="center">
<strong>παρά δ' έρχεται ώρα, έγω δε μόνα καθεύδω</strong></div>
<div align="justify">
<br />
Οι πιο ερωτικοί στίχοι κατά Λιαντίνη... Κι άλλο τόσο ένα μεγάλο ερώτημα. Μια αντινομία και μια παραφωνία που μόνο στο πολύ μακρινό χθες μπορεί αντίστοιχο να βρει ή μπορεί και λύση.</div>
<div align="center">
</div>
<br />
<div align="justify">
__________________</div>
<br />
<div align="justify">
</div>
<div align="justify">
Αξίζει εδώ να παραθέσουμε απόσπασμα ομιλίας του λίγο μόλις καιρό πριν φύγει. Ολοκάθαρα κι εδώ διαγράφεται η τιμή που αποδίδει στη σύζυγο:<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" msallowfullscreen="" src="https://app.box.com/embed_widget/s/t7io3m50zb3mzxb8dhvg?view=&sort=&direction=ASC&theme=blue" webkitallowfullscreen="" width="330"></iframe><br /></div>
<strong style="font-size: 78%;"><br /></strong>
<strong><br /></strong><br />
<div style="text-align: center;">
<strong><strong><span style="font-size: large;">ΡΑΨΩΔΙΑ Χ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ</span></strong></strong></div>
</div>
<br />
<div align="center">
"ω κύνες, ού μ' έτ' εφάσκεθ' υπότροπον οίκαδε νείσθε δήμου από Τρώων, ότι μοι κατεκείρετε οίκον δμωήσιν τε γυναιξί παρευνάζεσθε βιαίως αυτού τε ζώοντος υπεμνάασθε γυναίκα, ούτε θεούς δείσαντες, οι ουρανόν ευρύν έχουσιν, ούτε τιν' ανθρώπων νέμεσιν κατόπισθεν έσεσθαι. νυν ύμιν και πάσιν ολέθρου πείρατ' εφήπται."</div>
<br />
<div align="center">
<strong><em>Οδυσσέας προς μνηστήρες λίγο πριν την μνηστηροφονία...</em> </strong></div>
<br />
<div align="center">
<span style="font-size: 78%;"></span></div>
<br />
<div align="center">
</div>
ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-81520543103349282562014-06-01T12:01:00.002+03:002014-06-01T12:01:37.045+03:001η Ιουνίου. 16 χρόνια από την έξοδο του Δημήτρη Λιαντίνη<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-kzOUclV0sys/Tv858d-XHvI/AAAAAAAAKxc/hxT6qgxpdWY/s1600/1997+%25CE%259B%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25A7%25CE%25AF%25CE%25BB%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-kzOUclV0sys/Tv858d-XHvI/AAAAAAAAKxc/hxT6qgxpdWY/s320/1997+%25CE%259B%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25A7%25CE%25AF%25CE%25BB%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BD.jpg" /></a></div>
<br />
Στη μνήμη της μέρας που καλά κρατεί - παρά το πέρασμα 16 χρόνων - ήρθε τυχαία σήμερα να προστεθεί η πληροφορία:<br />
<br />
<b>1265: Σαν σήμερα γεννιέται ο Ντάντε Αλιγκιέρι, γνωστότερος στην Ελλάδα ως Δάντης, εθνικός ποιητής της Ιταλίας</b><br />
<br />
Για τη βαθιά σχέση του Δασκάλου μας, Δημήτρη Λιαντίνη, με τον Ντάντε, δε χρειάζεται θαρρώ να πούμε. Είναι γνωστή σε όλους. Μόνο να θυμίσουμε αυτό που γράψαμε παλιότερα για την ονομασία του τελευταίου του βιβλίου με τον τίτλο "Γκέμμα". Πως Γκέμμα λεγόταν η σύζυγος του Δάντη:<br />
<br />
<i>"Το 1296 παντρεύτηκε την Γκέμμα, από την οικονομικά ισχυρή οικογένεια των Ντονάτι. Είναι αξιοσημείωτο πως ο ίδιος ο Δάντης δεν αναφέρει στα γραπτά του τίποτα σχετικά με την Γκέμμα. Πιστεύεται πως μαζί απέκτησαν τρία παιδιά (Jacopo, Pietro και Antonia)."</i><br />
<br />
Ίσως γι' αυτό και ο ίδιος ο Λιαντίνης δε θεώρησε σωστό να αναφέρει κάτι σχετικό στα βιβλία του, ακόμη και στη Γκέμμα, για τη σύζυγο του Δάντη. Ενώ μιλά διεξοδικά για τη Βεατρίκη του. (σελ. 198 της Γκέμμας, κεφάλαιο Νέκυια). Έτσι και είναι πολύτιμο το στοιχείο που μας χαρίστηκε από το προσωπικό αρχείο του Λιαντίνη με τη χειρόγραφη σημείωση στη Θεία Κωμωδία. Διαβάστε περισσότερα στο παλιότερο άρθρο μας για την ονομασία της Γκέμμας εδώ:<br />
<br />
<a href="http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.gr/2010/02/blog-post_10.html">http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.gr/2010/02/blog-post_10.html</a><br />
<br />
Όσο δε για τη σημερινή ανακάλυψη, πως είναι η γενέθλια ημέρα του Δάντη, οφείλουμε να παραθέσουμε και το ακόλουθο για να μην είμαστε ανακριβείς:<br />
<br />
<i>"Πατέρας του ήταν ο Alighiero di Bellincione και μητέρα του η Donna Bella degli Abati, η οποία πέθανε όταν ο Δάντης ήταν περίπου πέντε ετών. <b>Η ακριβής ημερομηνία γέννησης του δεν είναι γνωστή, ωστόσο ο ίδιος αναφέρει στα γραπτά του πως γεννήθηκε στον αστερισμό των Διδύμων</b> και επομένως η γέννηση του τοποθετείται από τα μέσα Μαΐου μέχρι τα μέσα Ιουνίου του 1265."</i><br />
<br />
Για τους Διδύμους και το ακόλουθο απόσπασμα από τις τελευταίες σελίδες της Γκέμμας (σελ. 253):<br />
<br />
<b><span style="color: blue;">"Ταξιδεύουμε στη γη, όπως οι Δίδυμοι στον ουρανό. Με τη μέρα μας θνητή, που η αψευδής γνώση για τη μοίρα μας τηνε κάνει σχεδόν αθάνατη." </span></b><br />
<br />
Ο ίδιος ο Λιαντίνης γεννήθηκε στον αστερισμό του Λέοντα, στις 23 Ιουλίου 1942, όπως ο ίδιος σημειώνει στο οπισθόφυλλο της Γκέμμας. Όμως γεννήθηκε μαζί με έναν ακόμη αδελφό του, δηλαδή δίδυμος. Στην πιθανή απορία κάποιων αν έμοιαζαν στην εμφάνιση τα δύο αδέρφια, απαντούμε πως όχι. Δίδυμοι λοιπόν αλλά όχι από το ίδιο ωάριο.<br />
<br />
Από την άλλη μεριά όμως θα πρέπει να επισημάνουμε πως ο δίδυμος αδερφός του Λιαντίνη λέγεται Στέφανος και πως η Γκέμμα εκτός των άλλων είναι και το πιο λαμπρό αστέρι του Βορείου Στεφάνου. Δείτε σχετική σημείωση του Λιαντίνη και στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, που θέλησε να το επισημάνει ως στοιχείο.<br />
<br />
Αξίζει επίσης να διαβάσετε το "Μοιρολόι" του Λιαντίνη στη σελ. 156 του Νηφομανή, για το μικρό αγοράκι το Στέφανο. Το αγέννητο αγοράκι του ζεύγους Λιαντίνη που χάθηκε στον τέταρτο μήνα της κύησης, Δεκαπενταύγουστο του 1979, όπως μας ενημερώνει η Νικολίτσα Λιαντίνη με δική της σημείωση στη σελ. 97 του βιβλίου ποιημάτων "Οι ώρες των Άστρων".<br />
<br />
Έτσι το ζευγάρι έμεινε με ένα μόνο παιδί, την κόρη τους Διοτίμα, και στην οποία ο Λιαντίνης άφησε το γνωστό του γράμμα όταν την 1η Ιουνίου 1998 έφυγε.<br />
<br />
<a href="http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.gr/2010/02/blog-post_7439.html">http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.gr/2010/02/blog-post_7439.html</a><br />
<br />
Αξίζει να το θυμηθούμε μέρα που είναι τι έγραφε και με βάση τη δημοσίευσή του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία από τις πρώτες μέρες της εξαφάνισης του Λιαντίνη:<br />
<br />
<span style="color: blue;"><b>"Διοτίμα μου,</b></span><br />
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span>
<span style="color: blue;"><b>Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.</b></span><br />
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span>
<span style="color: blue;"><b>Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο Γαλάζιο διαμάντι.</b></span><br />
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span>
<span style="color: blue;"><b>Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.</b></span><br />
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span>
<span style="color: blue;"><b>Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει.</b></span><br />
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span>
<span style="color: blue;"><b>Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπουκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.</b></span><br />
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span>
<span style="color: blue;"><b>Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.</b></span><br />
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span>
<span style="color: blue;"><b>Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.</b></span><br />
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span>
<span style="color: blue;"><b>Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης</b></span><br />
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue;"><b>Έζησα έρημος και ισχυρός.</b></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue;"><b>Λιαντίνης</b></span></div>
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span>
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span>
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="color: blue;"><b>Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές</b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="color: blue;"><b>Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου στη Σπάρτη. "</b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp-xbSVJQrDHwldeOQswjYNNrinxQz5umnXg3tcxmGjqh6uDhinfsd4TPrzOfyh1SoT4EbLhDYh3m4PgD8uTWZ7thpCGbxAWFihkPJLycWRncCrdyHW3XlLDe6ME1v9bhwyJEgxNduTcB6/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF+%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C+gramma+prosxedio+1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp-xbSVJQrDHwldeOQswjYNNrinxQz5umnXg3tcxmGjqh6uDhinfsd4TPrzOfyh1SoT4EbLhDYh3m4PgD8uTWZ7thpCGbxAWFihkPJLycWRncCrdyHW3XlLDe6ME1v9bhwyJEgxNduTcB6/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF+%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C+gramma+prosxedio+1.JPG" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYjyM60eB7p-U_i7dh7rogCmAaWzTJjnlcBvzY7KHbdUiUEUj4pMI3lYDdTj7Wd7GRKnjD7wKjjyEVoUjC3yyzXSmd3SdzW_SVwiMrk1WPeYNW3XtjhC2Rt56PCnSAD8ta0SaXOJSUmhgQ/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF+%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C+gramma+prosxedio+2.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYjyM60eB7p-U_i7dh7rogCmAaWzTJjnlcBvzY7KHbdUiUEUj4pMI3lYDdTj7Wd7GRKnjD7wKjjyEVoUjC3yyzXSmd3SdzW_SVwiMrk1WPeYNW3XtjhC2Rt56PCnSAD8ta0SaXOJSUmhgQ/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF+%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C+gramma+prosxedio+2.JPG" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i>Το χειρόγραφο αυτό δεν είναι το τελικό της επιστολής του Λιαντίνη αλλά προσχέδιο που βρέθηκε στο αρχείο του και αξίζει να το διαβάσουμε και να δούμε τις διαφορές από το τελικό κείμενο. Τα ίχνη φωτιάς στην άκρη του φύλλου δείχνουν την πρόθεση του συγγραφέα να το κάψει, κάτι όμως που τελικά δεν ολοκλήρωσε... </i></div>
ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-44702730594637590962014-05-01T15:41:00.000+03:002014-05-01T15:41:41.994+03:00Νικολακέικο εναντίον Λιαντίνη;;; <div style="text-align: justify;">
Ξύπνησε η μέρα η σημερινή με ένα μήνυμα στο face book από τον καλό μου φίλο και μελετητή του Λιαντίνη, το Δάνο, επιστήμονα εκείνης της επιστήμης που στηρίχτηκε στην ευγενικότερη ασχολία του ανθρώπου:</div>
<br />
<span style="color: blue;">[...] με την ευκαιρία, λέω πως ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί τις προσφωνήσεις Λογιότατε, Εντιμότατε, Γενναιότατε, Σεβασμιότατε, Εξοχότατε, αφήνω εκείνο το δύσοσμο Μεγαλειότατε, δεν τις απεύθυνε ποτέ του κάποιος στο γεωργό, στο βοσκό, στο θαλασσινό, στο χτίστη. Και η απορία αυτή έγινε βαθύ σκοτάδι για μένα, όταν διάβασα γραμμένο στον Αιμίλιο του Ρουσσώ, πως η ευγενικότερη απ' όλες τις ανθρώπινες ασχολίες είναι η Γεωργική τέχνη.[...] </span> ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 113<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Με ενημέρωνε λοιπόν ο καλός μου φίλος για ένα άρθρο που διάβασε στο διαδίκτυο και με την υπογραφή κάποιου Νικολακάκου. Και ρωτούσε αν τον ξέρω. Αυτό το άρθρο:</div>
<br />
<a href="http://olympia.gr/2014/03/13/%CF%84%CE%B9-%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD/"><span style="font-size: large;">ΤΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΝ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ</span></a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ένα άρθρο γραμμένο με υποθέσεις και με θέμα την υποθετική αυτοκτονία του Λιαντίνη. Η φαντασιοπληξία σε όλο της το μέγεθος και με εμφανή στόχο να κατακρεουργήσει το Δάσκαλο Δημήτρη Λιαντίνη. Ο αρθρογράφος είναι βέβαιο πως δεν έχει διαβάσει το έργο του Λιαντίνη. Όλες οι παραπομπές του προέρχονται από την Γκέμμα ή και από βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Πώς είναι δυνατόν έτσι να κατανοήσει το φιλοσοφικό του στοχασμό; Αν και ο ίδιος θέτει εξαρχής στόχο να ψυχολογήσει τον άνθρωπο και στη συνέχεια φτάνει στο σημείο να μας πει ότι νόμιζε ο Λιαντίνης πως είναι σοφός... <b>Στα σχόλια αισθάνθηκε και την ανάγκη να μας τονίσει πως είναι ξάδερφος του Λιαντίνη και δη με ακαδημαϊκές περγαμηνές, υπογραμμίζοντας πως και ο Λιαντίνης είναι ένας Νικολακάκος.</b> Μόνο που φρόντισε, λέω εγώ με τη σειρά μου, να μείνει γνωστός ως συγγραφέας με άλλο όνομα και όχι ως Νικολακάκος. Γιατί άραγε; Η υπογραφή στο εμπαθές άρθρο που διαβάσαμε αποτελεί ίσως μια κάποια απάντηση. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ευτυχώς που γνωρίζουμε ότι από το σόι του Λιαντίνη, το εκ μητρός, υπάρχει όντως και κάποιος ακόμη ακαδημαϊκός δάσκαλος. Ο Πέτρος Βλαχάκος. Δρ Φιλολογίας, συγγραφέας και πρώτος εξάδελφος του Λιαντίνη. (Ο πατέρας του ήταν αδελφός της μητέρας του Δημήτρη Λιαντίνη.) Και που έχει τελείως άλλη γνώμη. Μπορείτε να διαβάσετε σχετικό του άρθρο εδώ: </div>
<br />
<a href="http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13&Itemid=81">http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13&Itemid=81</a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Άρθρο που περιέχει αναφορές σε ευρύτατο τμήμα του συγγραφικού έργου του Λιαντίνη και συγκεκριμένα σε εκείνο που σχετίζεται με τη διδασκαλία νεοελληνικής λογοτεχνίας και την αγωγή. Έξυπνον Ενύπνιον (Ρίλκε), Χάσμα Σεισμού (Σολωμός), Νηφομανής (Σεφέρης), Homo Educandus (Φιλοσοφία της Αγωγής), Τα Ελληνικά, Οι ώρες των Άστρων. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν τα είχε μελετήσει αυτά τα βιβλία και ο άλλος εξάδελφος, που υπογράφει το παραπάνω άρθρο, δε θα έφτανε στην ύβρι και στην ανεκδιήγητη φράση πως ο Λιαντίνης <u>"συνάδει με ροκ σταρ, περισσότερο απ’ ό,τι με άνθρωπο του πνεύματος"</u>!!!!!!! Ούτε και θα είχε εστιάσει μονομερώς στο ατεκμηρίωτο επιστημονικά γεγονός της αυτοκτονίας του Λιαντίνη, αλλά θα ένιωθε περήφανος που η γενιά του έδωσε έναν Δάσκαλο με Δέλτα κεφαλαίο. Κατηγορεί τον Λιαντίνη πως εγκλωβίστηκε από το θάνατο, μα τελικά το παθαίνει ο ίδιος παραβλέποντας με σκανδαλώδη τρόπο τη ζωή του Λιαντίνη και το έργο που άφησε. Δεν ήταν ο Λιαντίνης που θέλησε με το θάνατό του να μείνει αθάνατος. Αυτό το λέει και στην Γκέμμα ο ίδιος. Πως αφήνει τα Ελληνικά και την Γκέμμα για τους αιώνες που δε θα υπάρχει. Το έργο του δηλαδή. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και που δεν ήταν μόνο τα δύο βιβλία που επιλεκτικά αναφέρει. ( Ή και συμβολικά - δίνοντας τους δύο σημαντικότερους άξονες της συγγραφικής του δράσης.) Ο Λιαντίνης, κι αυτό το ξέρουμε καλά όσοι είχαμε την τιμή να υπάρξουμε μαθητές του, υπήρξε και έξοχος πανεπιστημιακός Δάσκαλος και μάλιστα όχι μόνο προπτυχιακών φοιτητών αλλά και δασκάλων εν ενεργεία. Έτσι τον γνώρισα κι εγώ. Το 1992, στο Μαράσλειο Διδασκαλείο. Όντας ήδη δασκάλα και με αρκετά χρόνια στην έδρα. Και από εκείνον έμαθα να αγαπώ με πάθος και την εργασία μου και τη ζωή. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έρχομαι όμως και στην επίμαχη σχέση του Λιαντίνη με το θάνατο. Δεν είναι η γερμανική φιλοσοφία που την ερμηνεύει. Και πολύ περισσότερο προκαλεί γέλιο ο χαρακτηρισμός του Λιαντίνη ως ρομαντικού. Αφού είναι γνωστό ότι <a href="http://educandus.blogspot.gr/2007/07/blog-post_20.html">καταδίκαζε το ρομαντισμό και ως τεχνοτροπία και ως τρόπο ζωής</a>. Ας μη σχολιάσω καν τον υπαινιγμό για κακοπαντρεμένους και μοδιστρούλες. Ναι, μελέτησε Νίτσε, και ελλήνισε και το έργο του "Ίδε ο άνθρωπος". Ναι, μελέτησε Γκαίτε. Ναι, πήγε και στη Γερμανία. Και ναι, έγραψε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τις ελεγείες του Ρίλκε. Προσέξτε όμως τον ακριβή τίτλο αυτής της διατριβής: "ΑΙ ΕΛΕΓΕΙΑΙ ΤΟΥ DUINO TOY R. M. RILKE ΚΑΙ Η ΕΝ ΑΥΤΑΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ." (Αθήναι, 1978). Ο Λιαντίνης δεν είναι ένας γερμανόπληκτος που παριστάνει τον σοφό. Είναι ελληνοέλληνας. Και αφετηρία του αποτελεί η αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Ιδιαίτερος ο δεσμός του με τους Προσωκρατικούς, όπως προκύπτει από το βιβλίο του Homo Educandus. Εκεί και διαβάζουμε για το ΜΗΔΕΝ και το ΕΙΝΑΙ. Αλλά και στη διάλεξή του με τίτλο "Η φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου", απερίφραστα τονίζει τη ρήση του Πλάτωνα για το τι είναι φιλοσοφία: </div>
<br />
<a href="http://educandus.forumotion.com/AEIOAI-OEEIOIOEEC-EAUNCOC-OIO-EAIAOIO-h1.htm">http://educandus.forumotion.com/AEIOAI-OEEIOIOEEC-EAUNCOC-OIO-EAIAOIO-h1.htm</a><br />
<br />
<span style="color: blue;">[...] Ένα πράγμα είναι φιλοσοφία. Φιλοσοφία είναι ο στοχασμός του ανθρώπου απάνω στο φαινόμενο θάνατος. Όρισε έτσι τη φιλοσοφία, ένας από τους μέγιστους φιλοσόφους, ο Πλάτων. Στο διάλογό του «Φαίδων», δίνει έναν ορισμό και λέει «Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου.»[...]</span><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Δε μένει όμως μόνο στην αρχαία Ελλάδα ο Λιαντίνης. Διοδεύει όλο το φιλοσοφικό στοχασμό του ανθρώπου, όλων των εποχών και όλων των τόπων. Διαχρονικά και παγκόσμια. Και μάλιστα ξεπερνά τα θεωρητικά μπλα μπλα και υψώνει ως δεύτερο σημαντικό πυλώνα του στοχασμού του τις θετικές επιστήμες. Με ιδιαίτερη στήριξη στην Αρχή της Απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ. Γερμανός και αυτός... μα όχι φιλόσοφος αλλά φυσικός. Πρώτη πρώτη σελίδα μάλιστα της Γκέμμας ο Λιαντίνης γράφει:</div>
<br />
<span style="color: blue;">[...] υπάρχουν και φιλοσοφίες ή επιστήμες που είναι του μπλα - μπλα και της ανεμοζάλης[...]</span><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Και λίγο πριν εξηγεί ποιες μέθοδοι έρευνας προσφέρουν τον υψηλότερο βαθμό φερεγγυότητας σχετικά με το ακίβδηλο της αλήθειας. Η κριτική φιλοσοφία και η θετική επιστήμη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τόσο καθαρός και τόσο γεωμετρημένος και έμπεδος ο στοχασμός του Λιαντίνη. Καμία σχέση με νεφελοκοκκυγίες και ρομαντικά φληναφήματα. Μόνο που για να τον μελετήσεις και να τον κατανοήσεις δεν επαρκούν τα ακαδημαϊκά οφίτσια. Σαν αυτά που διαβάσαμε στο άρθρο με περισσή οίηση να αναφέρονται και αναπόφευκτα ήρθε στο νου μας η φράση του Λιαντίνη από τη Γκέμμα για τους προφεσσόρους στις ακαντέμιες και στις ουνιβερσιτές. (σελ. 32 και 171 της Γκέμμας). </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χρειάζεται κυρίως το τραγικό αίσθημα. Απόρροια και γέννημα του προσωκρατικού αιώνα (Homo Educandus, σελ. 70). Και που ο Νίτσε το υπερασπίστηκε ως στοιχείο πρωταρχικό για το μέλλον της ανθρωπότητας. Ντροπή για κάθε μορφωμένο Έλληνα να μην το γνωρίζει αυτό. Τη σχέση του Νίτσε με τους Προσωκρατικούς. (Homo Educandus, σελ. 138). </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι λοιπόν στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ της Γκέμμας δεν ανεβαίνει στον Ταΰγετο ο Ζαρατούστρα, αλλά ο Εμπεδοκλής. Αυτή τη νοητική εποπτεία επιλέγει ο Λιαντίνης. Και τη συντροφεύει την ώρα του θανάτου με τον Οιδίποδα. Και τη μάχη με το θάνατο την αναθέτει στον Διγενή. Ενώ τον απόηχο της δικής του μάχης τον τραγουδά με το στόμα του λαού μας και τα δημοτικά μας τραγούδια. Ελληνοέλληνας και εδώ. Όπως στάθηκε και σε όλη τη ζωή του. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όσο για την αυτοκτονία. Ο Λιαντίνης ουδέποτε έγραψε πως θα αυτοκτονήσει. Και καμία επιστημονική τεκμηρίωση δεν υπάρχει πως αυτοκτόνησε. Βρέθηκε ένας σκελετός, έγιναν εξετάσεις που τον ταυτοποίησαν με τον Λιαντίνη, όμως ούτε αιτία θανάτου εντόπισαν ούτε καν το χρόνο αυτού του θανάτου. Αντίθετα υπάρχουν πλήθος αναφορές στο έργο του που καταδικάζουν την αυτοκτονία. Κι άλλες τόσες που λέγουν ότι αν δεν γνωρίζεις κάτι, είναι πιο τίμιο να λες "δεν ξέρω". Και όχι να φτιάχνεις παραμύθια. Είτε πρόκειται για την ύπαρξη του θεού, είτε για την αυτοκτονία του Λιαντίνη. Μας αρέσει, λοιπόν, ή και όχι, ο Λιαντίνης δημιούργησε ένα ΑΙΝΙΓΜΑ. Αυτό μας άφησε ως δώρο. Την α-πορία. Που συνάδει απόλυτα με την εντολή του να μελετάμε ο καθένας το δικό του θάνατο και όχι το θάνατο του όποιου άλλου, ακόμη και του Λιαντίνη... Εντολή που στηρίχτηκε και στην αντίστοιχη του Νίτσε:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">«Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ’ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας.» </span>(Τα Ελληνικά, σελ. 75 )</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτά κρατάμε από το Λιαντίνη ως κόρη οφθαλμού οι μαθητές του. Και τη ρητά εκφρασμένη επιθυμία του στη Γκέμμα (152) να μη δείξουμε χυδαία περιέργεια για το θάνατο του Δασκάλου μας. Μας απασχολεί λοιπόν πρωτίστως η μελέτη του έργου του και η μελέτη του δικού μας θανάτου. Και στα πλαίσια που εκείνος έθεσε. Πως για να μελετάς το θάνατο, πρέπει να ζεις τη ζωή σου σε όλο της το εύρος. Να μην αφήνεις στιγμή να πηγαίνει χαμένη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάτι που δεν ισχύει για αρκετούς από το νικολακέικο. Και θέλησαν να αποκτήσουν φήμη από το θάνατο του Λιαντίνη. Τον πρόβαλαν και τον εκμεταλλεύτηκαν με κάθε τρόπο. Ίσως και γιατί ο Λιαντίνης προτίμησε να μη μείνει στη μνήμη των ανθρώπων ως ένας ακόμη Νικολακάκος. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μάλιστα στη σελ. 31 της Γκέμμας θα αναγράψει και το επιτύμβιο του Σκιπίωνα του Αφρικανού: </div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Αγνώμονη πατρίδα, </b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>θα σου στερήσω τα οστά μου.</b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Επιγραφή που περιλαμβάνεται και στο ανέκδοτο έργο του Ρέκβιεμ (για τον Καβάφη) και μάλιστα εκεί τονίζει ο Λιαντίνης πως ο Σκιπίωνας πέθανε 56 ετών. (<a href="http://liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=26&Itemid=32">http://liantinis.gr</a>)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επ' αυτού έχουμε άλλους από το σόι να δηλώνουν τα αντίθετα. Και να επιμένουν πως ήταν επιθυμία του Λιαντίνη να μείνουν τα οστά του στον Ταΰγετο. Γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια ακόμη και την τελευταία επιστολή που άφησε ο Λιαντίνης στο παιδί του και δημοσιεύτηκε από τις πρώτες ημέρες της εξαφάνισής του <a href="http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.gr/2010/02/blog-post_7439.html">στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία</a>. Εκεί και ανέφερε ρητά και κατηγορηματικά πως θα προσπαθήσει να πορευτεί τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Που τον εξηγεί τι θάνατος ήταν στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ της Γκέμμας. Ούτε για αυτοκτονία γράφει εκεί ο Λιαντίνης ούτε για όσα είδαμε να συμβαίνουν τον Ιούλιο του 2005. Με έναν εξάδελφό του να αποκαλύπτει στα φώτα της δημοσιότητας τη ... σπηλιά του Λιαντίνη... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πώς δένουν αυτά με όσα ο ίδιος ο Λιαντίνης έγραψε για το νεκρό που δε θα τον δει ανθρώπου μάτι;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όπως δε δένουν με την αλήθεια και οι ισχυρισμοί πως επί 7 χρόνια κρατήθηκε το μυστικό για τη σπηλιά αυτή. Γιατί υπάρχουν δημοσιεύματα στον τύπο, πχ στο περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, με δηλώσεις από το σόι για την αποκάλυψη της σπηλιάς στον Ταΰγετο, αρκετό διάστημα νωρίτερα από τον Ιούλιο του 2005: <a href="http://educandus.forumotion.com/t1826-topic"> http://educandus.forumotion.com/t1826-topic</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και καλά μέχρι τώρα είχαμε επισημάνει μεν αυτές και άλλες αντιφάσεις στο ρόλο των συγγενών, μα με το άρθρο που αποτέλεσε το ερέθισμα για την παρούσα ανάρτηση έχουμε και ευθεία επίθεση στο Λιαντίνη από άνθρωπο που λέει ότι είναι εξάδελφός του και έχει το ίδιο επώνυμο με το πατρικό επώνυμο του Δημήτρη Λιαντίνη. Κι εκεί που μέχρι τώρα είχαμε την επιμονή της οικογένειας πως καμαρώνουν για την αυτοκτονία του αλλά και επιθέσεις σε όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει τη δική τους αλήθεια. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Να λοιπόν πού οδηγούν οι υπερβολές και η υπέρβαση του μέτρου. Να εμφανίζεται τώρα ένας που ισχυρίζεται ότι είναι κι αυτός της οικογενείας και να διασύρει τη μνήμη του Λιαντίνη πατώντας ακριβώς πάνω στο θέμα της αυτοκτονίας. Είναι αλήθεια εξάδελφος; Είναι αληθινό το όνομα; Ρώτησα την κ. Λιαντίνη και με ενημέρωσε ότι δεν τον γνωρίζει. Μακάρι λοιπόν να πρόκειται για άλλον. Όπως και αν έχει, ελπίζουμε με τη δημοσίευση της απάντησής μας να μάθουμε περισσότερα. Ποιος είναι εκείνος που λιθοβολεί το Λιαντίνη. </div>
<br />
<br />
<br />
<br />ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-63282204868063480072014-04-16T16:21:00.000+03:002014-04-16T16:48:44.398+03:00Υπό μετάφραση τα ποιήματα του Λιαντίνη, στα αγγλικά και στα ισπανικά! Πάει καιρός, έξι χρόνια συγκεκριμένα, που στο φόρουμ Homa Educandus ανέβηκε ένα αφιέρωμα στην Τελευταία Άνοιξη:<br />
<br />
<a href="http://educandus.forumotion.com/t223-topic">Η τελευταία άνοιξη... βαστάζοντας Επιτάφιο και Ανθεστηριώνα</a><br />
<br />
Εκείνο λοιπόν το παλιό αφιέρωμα, εστιασμένο στο Λιαντίνη που τότε κόντευαν δέκα χρόνια από την εξαφάνισή του, ξεκινούσε ως εξής:<br />
<br />
Δέκα χρόνια σήμερα από κείνο το τελευταίο πρωινό της πρώτης μέρας της Άνοιξης... 1η Μαρτίου 2008 - επιστροφή - 1η Μαρτίου 1998...<br />
<br />
Αναστροφή της μνήμης και ημέρωση αναμνήσεων.<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/7tJ5IOo90CIW_vyHQI12SdMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="259" src="https://lh3.googleusercontent.com/-ypnrzZMYw5s/U051vf8j8hI/AAAAAAAAan4/VFOtwEA4htA/s800/gogh_b10.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><i>Van Gogh "Ανθισμένη Αμυγδαλιά"</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>"Εθήτευε ο βοριάς</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>όταν μισέψαμε για τις ακτές του σύμπαντος</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>βαστάζοντας στα χέρια τον Επιτάφιο</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>και τον Ανθεστηριώνα."</b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Δημήτρης Λιαντίνης, "ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ", σ. 22</i></div>
<br />
"Αργώ" που λάμνει αντίστροφα και ανεπίστροφα στο χρόνο... ακροβατώντας στο "αίνιγμα του τρόπου σου", κείνη την τελευταία άνοιξη που μας άφησες... Την άνοιξη του '98.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>"υψώνω την καρτερία σου στον ουρανό κατάκορφα</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>απρίλη μήνα και φωνάζω</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>ecce homo"</b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Δ. Λιαντίνης, "ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ", σ. 25</i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/vriXATIHKYG0QpmkVzk5zNMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="325" src="https://lh6.googleusercontent.com/-Hn5cbky4t9Q/U051ulHNpoI/AAAAAAAAank/XbH3-Tsbxpg/s800/91395710.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><i>Ζάκυνθος, 8 Απριλίου 1998 (Αρχείο Δ. & Ν. Λιαντίνη)</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>"Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη."</b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Διονύσιος Σολωμός </i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
_________________________</div>
<br />
Μου θύμισαν εκείνο το αφιέρωμα δυο αναρτήσεις που έγιναν πρόσφατα στην ομάδα που έχουμε στο face book για τους φίλους του έργου και της φιλοσοφίας του Λιαντίνη. Από τη γυναίκα του και μέλος του γκρουπ, κ. Νικολίτσα Λιαντίνη.<br />
<br />
Η πρώτη ανακοίνωση μας ενημέρωνε για τη μετάφραση ποιημάτων στα αγγλικά που ξεκίνησε ο κ. Μανόλης Αλυγιζάκης. Και παρέθετε μεταφρασμένο και το ένα από τα δύο ποιήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω:<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>ΒΟΡΕΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Ἐμπροστά στό αἴνιγμα τοῦ τρόπου σου</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>διορθώνω τόν πορφυρό χιτῶνα</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>καί τό διάδημα τῶν ἀγκαθιῶν στήν κόμη σου</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>ὑψώνω τήν καρτερία σου στον οὐρανό κατάκορφα</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>ἀπρίλη μῆνα καί φωνάζω</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>ecce homo.</b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>NORTHERN HALO</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Before your enigmatic manner</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>I adjust the red chiton</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>and the thorn crown on your hair</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>I raise your fortitude straight to the sky </b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>this April and I salute </b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>ecce homo</b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Δημήτρη Λιαντίνη-"Οι Ώρες των Άστρων"/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Dimitris Liantinis-"Hours of the Stars"/Translated by Manolis Aligizakis</i></div>
<br />
Και η άλλη ανάρτηση, τι σύμπτωση, αφορούσε τη μετάφραση στα ισπανικά του άλλου ποιήματος. Από τον κύριο Mario Domínguez Parra. Παραπέμποντας στην ακόλουθη ιστοσελίδα <a href="http://logotejnikimetafrasi.wordpress.com/2014/04/14/dimitris-liantinis-argos/">http://logotejnikimetafrasi.wordpress.com</a> από την οποία και παραθέτουμε κι εμείς το ποίημα:<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>ΑΡΓΩ</b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Καράβι πού ἔπλεξες</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>πάνω στήν ἄβυσσο τῶν χεριῶν μας.</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Καράβι χαμένο,</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>μέσα στό ἀγγελόκρουσμα δυό βιαστικῶν χεριῶν.</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Ἐθήτευε ὁ βοριάς</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>ὅταν μισέψαμε γιά τίς ἀκτές τοῦ σύμπαντος</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>βαστάζοντας στά χέρια τόν Ἐπιτάφιο</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>καί τόν Ἀνθεστηριώνα.</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Ποιός μᾶς ἔδειξε μέ τό δάκτυλο</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>τό βασιλικό τρόπο τοῦ ὁρίζοντα;</b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>ARGOS</b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Barco que navegaste</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>sobre el abismo de nuestras manos.</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Barco perdido,</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>en el estertor de moribundia de dos manos raudas.</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Estaba de aprendiz el aquilón</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>cuando emigramos hacia las orillas del universo</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>sosteniendo en las manos el Epitafio</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>y el Antesterio.</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>¿Quién nos mostró con el dedo</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>el modo regio del horizonte?</b></div>
<br />
Πέρα από την καθαρή σύμπτωση, αυτό που μας χαροποιεί ιδιαίτερα είναι που πλέον οι μεταφράσεις Λιαντίνη σε ξένες γλώσσες έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Και όλο και νέες προσφορές δέχεται η κ. Λιαντίνη για να δώσει άδεια μετάφρασης και σε καινούργιους μεταφραστές, που σημειωτέον ότι το ενδιαφέρον τους πηγάζει από τη μαγεία που οι ίδιοι ένιωσαν διαβάζοντας Λιαντίνη.<br />
<br />
Βεβαίως αυτός ο ενθουσιασμός δεν αρκεί. Κι εκεί αρχίζει το δύσκολο έργο της κ. Λιαντίνη. Να κρίνει και ποιος είναι ικανός να φέρει σε πέρας ένα τόσο δύσκολο έργο όσο η μεταφορά του λόγου του Λιαντίνη σε κάποια ξένη γλώσσα. Ρόλος βαρύς όσο και οι εντολές που της άφησε ο άντρας της όταν της εμπιστεύθηκε τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του.<br />
<br />
Το ζήτημα ξεπερνά κάθε όριο δυσκολίας όταν πρόκειται για τα ποιήματα του Λιαντίνη. Κάτι που την ανησυχεί και την ίδια και για τούτο βρίσκεται σε διαρκή και στενή συνεργασία με τους δύο μεταφραστές της ποίησης του Λιαντίνη. Και όποιος έχει μελετήσει το Λιαντίνη σε βάθος, το αντιλαμβάνεται. Τι κίνδυνοι ελλοχεύουν και τι τιτάνια προσπάθεια απαιτείται. Χαρακτηριστικά παραθέτουμε από το έργο του τα ακόλουθα:<br />
<br />
<b>"Οφείλουμε όχι μόνο να διαβάζουμε τα κείμενα, αλλά να τα διαβάζουμε και σωστά. Δεν κατανοείται ένα λογοτέχνημα ποιότητας με μία μόνο ανάγνωση. Και αν κατανοείται δεν βιώνεται. Δεν αποκαλύπτεται, δηλαδή, η δύναμη και η φεγγοβολή του. Ο ευεργετικός λόγος που κρύβει, και που φυλάει του αναγνώστη. </b><br />
<b><br /></b>
<b>[...] Το ποίημα είτε μας μιλάει, είτε δε μας μιλάει, λέει ο Σεφέρης. Μπορεί να το διαβάσεις είκοσι φορές μέσα σε είκοσι μήνες ή σε πέντε χρόνια, και να μην σου ειπεί τίποτα. Και ξαφνικά εκεί που περπατάς στο ακροθαλάσσι για να πάρεις τον αέρα σου, ένας στίχος του χτυπάει ανεπάντεχα την ύπαρξή σου, όπως το ατλάζι του πελάγου σου χτυπάει τα μάτια, και σε φωτίζει ολόκληρο. Την ίδια ακριβώς στιγμή που φωτίζεται και το ποίημα μέσα σου. </b><br />
<b><br /></b>
<b>Τότε σε πλημμυρίζει η κατάφαση. Αυτό που διαφορετικά το λέμε αισθητική συγκίνηση. Πίσω από το ποίημα νιώθεις την εμορφιά και τη μαγεία. Όπως ακριβώς πίσω από το πέσιμο του μήλου ο Νεύτων ένιωσε τη γήινη έλξη, και από την έκσταση που δοκίμασε υψώθηκε απότομα στην ουράνια μηχανική.</b><br />
<b><br /></b>
<b>Ο Ελύτης στα νιάτα του έδωκε ένα σουρεαλιστικό ορισμό στην ποίηση. Η ποίηση, είπε, είναι συνουσία επ' άπειρον. Εάν αυτός ο ορισμός για το γνήσιο ποιητή έχει ισχύ καταλυτικά ακατάλυτη, ο ευαίσθητος αναγνώστης συμμετέχει σ' αυτή τη σφαγή από δεύτερο χέρι. [....] </b><br />
<b><br /></b>
<b>Το συμπέρασμα, με μια πρόταση, είναι πως για να αποκτήσεις οργανικό δεσμό με τη λογοτεχνία μας, χρειάζεται συνεχής αναστροφή που δε γίνεται υπό τύπον αγγαρείας, αλλά πάντα σαν αναψυχή και χαρούμενος κόπος."</b><br />
<b><br /></b>
<br />
<div style="text-align: right;">
<b><i>Δ. Λιαντίνης, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 51</i></b></div>
<br />
Αν αυτά απαιτούνται για να αποκτήσεις οργανικό δεσμό με την ποίηση, τι απαιτείται για να τη μεταφράσεις; Μόνο οι σώφρονες κατέχουν την απάντηση. Οι άλλοι, που επί παντός επιστητού έχουν τη γνώμη στην κωλότσεπη, φυσικώ τω λόγω απομένουν εκτός νυμφώνος.<br />
<br />
Εμείς πάντως από τη μεριά μας ευχόμεθα τα καλύτερα. Στους άξιους και τους τολμηρούς. Που αποφάσισαν να βουτήξουν στο βαθυδίνη ωκεανό της ποίησης του Λιαντίνη...<br />
<br />
<b>"Η ποίηση είναι πολιτική. Όπως το δέντρο φυτρώνει στο χώμα και όπως το ψάρι μεγαλώνει στο νερό, έτσι και της αληθινής ποίησης το αίμα είναι η ζωή. Η άμεση, η ρέουσα, η πυρωμένη ζωή των ανθρώπων. Που κυλάει από τη γέννηση στο θάνατο καθώς <span style="font-size: large;">ο βαθυδίνης ωκεανός</span>. Με όλα τα μάγια, και όλα τα πλούτια, και όλα τα κακά. Ετούτος ο φερέγγυος αλλά και ο αχώρητος όρος είναι ο κανόνας και ο νόμος και το κοινό της ποίησης. Καθώς όμως η ποίηση γίνεται έκπτυξη και καταδήλωση ζωής, αναγκαία γίνεται λειτουργία καθαρά πολιτική. Γιατί ο ορίζοντας της ζωής του ανθρώπου είναι η πολιτεία με τις πόλεις, και οι πόλεις με τους πολίτες της. Και οι πολίτες με την πολιτική τους."</b><br />
<b><br /></b>
<br />
<div style="text-align: right;">
<b><i>Δ. Λιαντίνης, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 57</i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><br /></i></b></div>
<div style="text-align: left;">
Για τους πλέον πεζούς θα παρομοιάσω το εγχείρημα με τη γιγαντιαία επιχείρηση αναζήτησης του μπόινγκ της Μαλαισίας. Και την αγωνία των ειδικών να αφουγκραστούν το σήμα του "μαύρου" κουτιού. Το ένα σκέλος είναι αυτό. Και μετά αρχίζει η ανέλκυση. Από τις αβυσσικές πεδιάδες ή ακόμη χειρότερα τις ωκεάνιες τάφρους. Στο φως. Και στα βλέμματα ανθρώπων που ούτε το Λιαντίνη γνωρίζουν ούτε και τα ελληνικά. </div>
ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-9618793378523190332014-04-13T14:31:00.000+03:002014-04-13T15:40:02.482+03:00Στη θέση των αναρτήσεων που αφαιρέθηκαν<div style="text-align: justify;">
Σήμερα Κυριακή. Των Βαΐων. Η Κυριακή που τρώνε τα ψάρια. Και πολύ καλά τους κάνουν! Γιατί δεν έχουν στόμα να μιλήσουν. Έτσι προέκυψε και το ρήμα "ψάρωσα".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και όμοια την άλλη Κυριακή σουβλίζουν και τα αρνιά. Διότι είναι πρόβατα. Και βλέπουν το λύκο μπροστά τους και χαμπάρι δεν παίρνουν. Τον θαρρούν για τσοπανόσκυλο που ήρθε να τα φυλάξει.</div>
<br />
<a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/tSNFL-5B2yW2NL8zY2NGcNMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img height="400" src="https://lh6.googleusercontent.com/-lC_U90uVy-E/U0pAc-q4v3I/AAAAAAAAam0/snceyjhER08/s400/arni.jpg" width="325" /></a>Να, σαν ετούτο το χαριτωμένο. Που ανέβασε σήμερα μια καλή συναδέλφισσα στο φατσοβιβλίο. Ένεκα των ημερών και των καταστάσεων. Και με ανάλογο σχόλιο:<br />
<br />
<i><b>"Πάσχα... ώρα Αυτοαξιολόγησης για τ' αρνιά. Για τα άλλα αρνιά. Εγώ θα τη γλιτώσω ... Καλημέρα μας!"</b></i><br />
<br />
Προς τούτο θαρρώ και επιβάλλεται η νηστεία των σαράντα ημερών. Για να μη μείνει ψάρι για ψάρι και αρνί για αρνί.<br />
<br />
Μεταφορικά βεβαίως και συμβολικά. Διότι τα κακόμοιρα τα ζωντανά δε μας φταίνε σε τίποτα. Και ίσα ίσα που από τον καιρό του Αισώπου έχουν αναλάβει να ξυπνάνε και εκείνα τα ζώα που η φύση τα προόρισε για το βασίλειο των ανθρώπων.<br />
<br />
<br />
<br />
<a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/uFIgzGHAOfTstKrkW-uPhNMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img height="320" src="https://lh5.googleusercontent.com/-pqx6VT-Kgek/U0o_55Q_53I/AAAAAAAAamY/SrvDdKRKr68/s320/mbeee.jpg" width="320" /></a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Σαν ετούτο που χαμπάρι δεν παίρνει ακόμη και όταν αρχίσει το σφάξιμο. Βλέπει τους άλλους στο τσιγκέλι του χασάπη και αγρόν αγοράζει:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μην ασχολείσαι! Τους άλλους σφάζουν!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καθώς το θέμα είναι παλαιό και επαναλαμβάνεται στους αιώνες, κάποια εξήγηση θα υπάρχει που σχετίζεται με την ίδια τη φύση, όσο αφύσικη και αν είναι μια τέτοια συμπεριφορά. Την ίδια φύση που ο Λιαντίνης κατονόμασε ως βλέμμα του βοδιού. Τι βοδιού, τι προβάτου... Και ανέθεσε στο δάσκαλο να το μεταμορφώσει σε βιβλίο: </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #990000;">"Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος, η φύση θα ήταν, δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε χρόνος, αλλά δε θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θά 'βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες, τους χορούς. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #990000;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #990000;">Γιατί; Απλά, γιατί <b>ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις.</b> Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δάσκαλου είναι ο αθέρας της βυρσοδεψίας. Και στο τέλος - τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει το σώμα και την ψυχή μας, ώστε από τη στέρησή μας αποστάζεται το κλάμα, και την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #990000;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #990000;">Τα ζώα και τα φυτά δε γελούν ούτε δακρύζουν. Γιατί τους λείπει ο δάσκαλος. Έτσι δεν έμαθαν ποτές ότι στον ενόργανο κόσμο πέρα από τη σφαίρα του βιολογικού ανοίγεται ο φωτεινός ορίζοντας του πνεύματος. Ο θυμός, δηλαδή, οι επιθυμίες, τα πάθη, η φαντασία, ο λόγος.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #990000;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #990000;">Ο δάσκαλος είναι ο φυτουργός και ο σπορέας του λόγου. Εκείνου του λόγου που το τέταρτο Ευαγγέλιο τον αναφέρει στο θεό. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #990000;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #990000;">Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό. Και το καράβι, το GLORIA MUNDI ή το ANCA, αν δεν το ταξιδέψει ο καπετάνιος του. Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που έμεινε αγεώργητη από τον άντρα. Και ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά - σιγά κακοβολεί, ωσόπου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης. </span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;"><b>Μ' ένα λόγο, ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου. Με την ίδια κυριότητα που ποιητής του κόσμου είναι ο θεός. </b>Χωρίς δάσκαλο το πνεύμα που πνέει θα παραπόμενε άψυχος άνεμος. Γαρμπής, δηλαδή, πουνέντες σοροκάδα και παγωμένος Σκίρωνας. Και θα φυσούσε μάταια στις άκριες των βουνών, στις φυλλωσιές, στα συστήματα των υδάτων. </span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;">Αν έλειπαν οι δάσκαλοι, η γη μας θά 'ταν τυφλή. Και το σύμπαν ανυπόστατο."</span><br />
<br />
<div style="text-align: right;">
Δ. Λιαντίνης, "Τα Ελληνικά" (σελ. 13 - 14)</div>
<br />
Κι έρχομαι τώρα και σε ερωτώ, τίμιε αναγνώστη. Μπορεί να τα κάνει όλα τούτα ο δάσκαλος που έχει ο ίδιος το βλέμμα του βοδιού και το βλέμμα του προβάτου;<br />
<br />
Και σε ρωτώ ακόμη: Τζάμπα και τυχαία ο Λιαντίνης αναλώθηκε σε κείνο το νεοκλασικό του Μαρασλή; Αναλώνοντας εαυτόν ακόμη και όταν οι λύκοι ντύθηκαν με προβιές και όρμησαν να τον κατασπαράξουν;<br />
<br />
Μια μοίρα περίεργη με έφερε εκείνη ακριβώς τη μέρα κοντά στο Δάσκαλο. Το έχω ξαναγράψει. Για την τελευταία φορά που τον είδα. Και έχοντας σκολάσει τα γράμματα κοντά του καιρό πριν. Εκείνη τη μέρα όμως, Νοέμβρης ήταν του 1996, τα βήματά μου με ξανάφεραν στο Μαράσλειο. Και βρέθηκα σε μια σκηνή εξωπραγματική. Να έχει ξεσηκωθεί η μισή Μετεκπαίδευση ενάντια στο Λιαντίνη. Φώναζαν και χούγιαζαν και απαιτούσαν την άμεση απομάκρυνσή του.<br />
<br />
Μαζί με τους λύκους και τα πρόβατα. Να το δεις και να μην το πιστεύεις να τακιμιάζουν.<br />
<br />
Ενάντια σε ποιον; Σε εκείνον που θέλησε να τους κάνει ανθρώπους.<br />
<br />
Δεν τον άγγιξαν. Δεν τόλμησαν. Ήταν εκεί και όσοι πρόκαμαν να ξυπνήσουν. Το άλλο μισό Μαράσλειο. Οι μαθητές του.<br />
<br />
Πέρασαν κοντά είκοσι χρόνια από τότε. Μα είναι οι σκηνές ζωντανές σαν να συνέβησαν μόλις χτες.<br />
<br />
Ο Λιαντίνης να βγαίνει ατάραχος από το κτίριο. Και να προχωρά προς το αμφιθέατρο της σχολής. Ούτε ένας μυς του προσώπου του δε μαρτυρούσε τι γινόταν γύρω. Λες και αφορούσε κάποιον άλλο.<br />
<br />
Τον ακολουθήσαμε. Οι μαθητές του. Κι εγώ μαζί. Μπήκαμε στην αίθουσα. Ξεκίνησε η διδασκαλία. Η τελευταία που άκουσα από το στόμα του. Τα έχω ξαναγράψει. Πως ήθελα στο τέλος να πάω να του σφίξω το χέρι. Να του πω ότι εγώ είμαι από τους παλιούς και πήγα εκείνη τη μέρα μόνο για εκείνον. Δεν τόλμησα. Και θαρρώ πως ορθά έπραξα. Γιατί δική μου ήταν η ανάγκη και μόνο. Ο Λιαντίνης τέτοια χρεία δεν είχε. Όπως δεν την έχει όποιος καλά γνωρίζει ποιος είναι και πως έπραξε το καθήκον του.<br />
<br />
Ευτυχώς, λέω, δεν πήγα να του μιλήσω. Αλλιώς θα διάβαζα για τον Παπαδιαμάντη και το Συγγρό και θα ντρεπόμουνα στους αιώνες. Που κόντεψε λέει να ελεημονήσει τον ποιητή! (Τα Ελληνικά, σελ. 79)<br />
<br />
Τέτοια γεγονότα είναι γραφτό όμως να επαναλαμβάνονται. Και η μοίρα, για να μην πλήττουμε, μας αλλάζει συχνά το ρόλο. Ή και για να μας δοκιμάσει. Πόσα καράτια ζυγίζουμε. Ξαφνικά μας δίνει μια κλοτσιά και μας πετάει στα βαθιά. Την ώρα που οι μάζες αλυχτούν. Εκεί σε θέλω. Αν μπορείς να κρατήσεις τιμόνι και την πορεία σου σταθερή. Γιατί ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Στις μπουνάτσες αφήνουν και τους μούτσους ακόμη στην τιμονιέρα.<br />
<br />
Όχι, δεν ξύπνησε ο παλιός ναυτικός μέσα μου. Με ταρακούνησε όμως ένα απόσπασμα που ανέβασε επίσης στο φατσοβιβλίο και σήμερα πάλι μια παλιά μου μαθήτρια. Ήταν από τη φουρνιά των παιδιών που συμπάλευα να τα ξυπνήσω τότε ακριβώς που ο Δάσκαλος έφυγε. Τα παρέλαβα το Σεπτέμβρη του 97 και πήραν απολυτήριο από το σχολειό τον Ιούνιο του 1999. Ήμουν μαζί τους όταν συνέβη το απρόσμενο και ήρθαν τα πάνω κάτω. Για όσους λατρέψαμε το Λιαντίνη ως θεό μας. Δηλαδή ως το μεγαλύτερο Δάσκαλο που συντύχαμε στη ζωή μας.<br />
<br />
Εκείνο το κορίτσι δεν προχώρησε στα γράμματα του σκολειού. Νωρίς νωρίς τράβηξε στο μεγάλο σχολείο της ζωής. Έκανε οικογένεια και σήμερα μεγαλώνει τέσσερα παιδιά! Κι έτσι που να δικαιώνει απόλυτα το ιδεώδες του εσθλού. Μάνα με τα όλα της. Διαβάζω καθημερινά τι ανεβάζει και την καμαρώνω. Τύφλα να έχουν οι συμμαθητές της που πήραν πτυχία και μεταπτυχιακά και διδακτορικά ακόμη.<br />
<br />
Σήμερα όμως ξεπέρασε τον εαυτό της με το απόσπασμα που διάλεξε από την Ευγενία Φακίνου να ανεβάσει. Σας το παραθέτω. Όπως το παρέθεσα και στους φίλους μου στο φατσοβιβλίο αντί για καλημέρα:<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
"Πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή!!</div>
<div style="text-align: center;">
Άλλα λογαριάζεις... άλλα ονειρεύεσαι..</div>
<div style="text-align: center;">
και συμβαίνει κάτι απρόσμενο που τα ανατρέπει όλα!!</div>
<div style="text-align: center;">
Σέρνεσαι πίσω από τα γεγονότα... και τα ακολουθείς..</div>
<div style="text-align: center;">
χωρίς να μπορείς να τα κάνεις ν' ακολουθούν αυτά εσένα!!</div>
<div style="text-align: center;">
<b>Κι έτσι... μπορεί να κυλήσουν χρόνια πολλά ερήμην σου..</b></div>
<div style="text-align: center;">
με τις επιθυμίες βαθιά καταχωνιασμένες..</div>
<div style="text-align: center;">
ανίκανες να βγουν στην επιφάνεια..</div>
<div style="text-align: center;">
να κάνουν μια ωραία τρικυμία</div>
<div style="text-align: center;">
και να σαρώσουν όλα τα ανεπιθύμητα!!"</div>
<br />
Ω, θεοί! Άκουσα αίφνης τον ίδιο το Λιαντίνη να μιλάει. Και να ερμηνεύει Καβάφη.<br />
<br />
Θες Τείχη; Il gran rifiuto; Θερμοπύλες; Βαρβάρους; Τρώες; Την Πόλι; Τη Σατραπεία; Ιθάκη; Ή "Απολείπειν ο θεός Αντώνιον";<br />
<br />
Σίγουρα πάντως Καβάφη. Και ειδικά ετούτο το απόσπασμα από τα Ελληνικά και την αγαπημένη σελίδα 117:<br />
<br />
<span style="color: #990000;">"Τώρα ό,τι έμεινε είναι να κουρεύουμε το στραγάλι, και να συναχώνουμε τη σουλφαμίδα. Γυρνάμε δεξιά περί τον εαυτό μας, γυρνάμε αριστερά περί τον πυρήνα του προβλήματος, και παίζουμε το ηλεκτρόνιο του υδρογόνου, ώσπου να γίνουμε δευτέριο. </span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;">Σήμερα μάλιστα που είμαστε "και τέλος πάντων, να, τραβούμε εμπρός", που λένε οι ηλεκτρονικοί και ο πολιτικός αναμορφωτής του Καβάφη, στη διδακτική των Αρχαίων Ελληνικών θα χρησιμοποιήσουμε και την "προηγμένη τεχνολογία". </span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;">Υπολογιστές, μικροδιδασκαλίες, κλειστά κυκλώματα, βιντεοκασέτες, οπτικοακουστικά, και τα συναφή. </span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;">Όλα αυτά είναι έγκριτα και να τα χαιρετάς. Το πρόβλημα όμως βρίσκεται αλλού. Και το πρόβλημα είναι το ένα, που έχουμε μόνο τη δική του ανάγκη, και κανενός άλλου. Όπως ακριβώς κάποτε το είπε και ο Ιησούς, δάσκαλος πρώτος, καθώς επιτιμούσε τρυφερά τη Μάρθα, και κοίταζε έμπιστα τη Μαρία. </span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;">Το πρόβλημα λοιπόν διατυπώνεται έτσι: Δεν έχει νόημα να διδάσκεις τη διδακτική των Αρχαίων Ελληνικών, έστω κι αν η δεξιοτεχνία σου ξεπερνά τις "ηλεκτρικές τρίπλες" του Μαραντόνα, όταν δεν έχεις ιδέα για το τι είναι ο κλασικός κόσμος. Όταν δεν άκουσες ποτέ σου το λόγο: οι έλληνες δε γράψανε, οι έλληνες ζήσανε. Το ξέρουμε αυτό; </span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #990000;">Όσο για μέριμνα του τόπου, για διοίκηση - </span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #990000;"><br /></span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #990000;">ούτ' ήξερε τι γένονταν τριγύρω του. </span></b></i></div>
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;"><b>Αχ! ο Καβάφης. Πάντα μπροστά μας βγαίνει ο πονηρός ο γέρος.</b></span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;"><b>Σήμερα μία μυλόπετρα πλακώνει την παιδεία των παιδιών μας.</b> Ένας βραχνάς γράφει το παρόν μίζερο, και διαγράφει απαίσιο το μέλλον της χώρας. </span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;">Γιατί η αγωγή των νέων είναι κακή. Και η αγωγή των νέων είναι το θεμέλιο της πολιτείας. Και κρίνει τη σωτηρία και την ικμάδα της από το Α ως το Ψ. Αφήνω σκόπιμα έξω τα Έκτορος λύτρα, γιατί εκεί ο χαλασμός και ο θρήνος είναι μέγας. </span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;">Η παιδεία των νέων είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας ιωδίου για το μέλλον των λαών. Επένδυση πιο ασφαλή για προοπτική μακρόπνοη δεν πρόκειται να βρεις. </span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;">Την αλήθεια αυτή τη λαλούν και την κράζουν από τους νόμους του Λυκούργου μέχρι τους χάρτες του ΟΗΕ. Όμως της δικής μας παιδείας το αίμα έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας. </span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;"><b>Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους. Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες, και ίσως ίσως γκιλοτίνες στις πλατέες. Για να σταυρωθεί το κακό, και να πάψει η βασκανία.</b></span><br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;">Από τον καιρό του Σχινά και του Μαυροκορδάτου μας βαραίνει ο σοφολογιότατος και ο φαναριώτης. Το δίκαιο του μέλλοντος όμως χρειάζεται πολλούς δικαστές σαν τον Τερτσέτη τίμιους. Και σαν τον Πολυζωίδη. Για να εξαλειφθούν κάποτε οι αιτίες της δίκης του Κολοκοτρώνη." </span><br />
<br />
<div style="text-align: right;">
Δ. Λιαντίνης, "Τα Ελληνικά", σελ. 117</div>
<br />
Μα εσύ σέρνεσαι πίσω από τα γεγονότα.<br />
<br />
Και περνάνε τα χρόνια ερήμην σου.<br />
<br />
Δίχως την τρικυμία που θα τα σαρώσει όλα.<br />
<br />
Τα ανεπιθύμητα!<br />
<br />
Με καταλαβαίνεις, τίμιε αναγνώστη, τι θέλω να σου πω; Πως δεν μπορείς να είσαι δάσκαλος αν δεν μπορείς να κάνεις τα γεγονότα να τρέχουν πίσω σου;<br />
<br />
Κι όσο για μέριμνα του τόπου και διοίκηση δε σκαμπάζεις;<br />
<br />
Σαν εκείνο τον ιερωμένο που μας κούφανε κάποτε λέγοντας πως δεν πήρε χαμπάρι τη χούντα γιατί τότε σπούδαζε!<br />
<br />
<br />
<b>Σε καταλαβαίνω όμως. Αυτό πρέπει να σου πω. Προβληματίστηκα πολύ όλες αυτές τις μέρες. Και αναρωτήθηκα αν είναι δίκαιο να ζητώ από τους άλλους να κάνουν "τρικυμία". Μόνο και μόνο γιατί τους έλαχε στη ζωή τους να ακούσουν Λιαντίνη. </b><br />
<br />
Και τι θα έκανα κι εγώ αν βρισκόμουν στην ίδια θέση; Ναι, εντάξει, δε θέλησα ποτέ να γίνω ούτε καν διευθύντρια σχολείου. Έτσι έκρινα. Πως δεν είναι για μένα η θέση στελέχους στο παρόν εκπαιδευτικό σύστημα. Και δεν "έφταιξε" μονάχα ο Λιαντίνης. Το ευ ζην το χρωστώ και στους γονείς μου.<br />
<br />
Είδα τον πατέρα μου κάποτε να γίνεται επιθεωρητής. Από φτωχόπαιδο. Και με το σπαθί του. Και μετά να έρχεται σε κόντρα και με συνδικαλιστές και με την ένωση επιθεωρητών. Στους λίγους που διαφώνησαν και γύρισαν δάσκαλοι ξανά στις τάξεις. Έπειτα σύμβουλος. Και πάλι κόντρες. Παραιτήθηκε.<br />
<br />
Ύστερα ήρθε η σειρά της μάνας. Την πιέσαμε οι άλλοι να κάνει χαρτιά για σύμβουλος. Έφτασε ως την πόρτα της επιτροπής. Όταν ήρθε η ώρα να μπει, βρήκε και τη δύναμη να εκφράσει το δικό της θέλω. Πως δεν επιθυμεί να γίνει σύμβουλος. Και προτιμά να γυρίσει στο νηπιαγωγείο της.<br />
<br />
Ξέρω λοιπόν. Και πονάει η ψυχή μου. Για τους καιρούς που μας έλαχε να ζήσουμε.<br />
<br />
Μα δεν είμαι στη θέση σου.<br />
<br />
<b>Λέω επομένως πως έσφαλα. Και σου ζητώ συγνώμη. Στο συγκεκριμένο σημείο και μόνο. </b><br />
<b><br /></b>
<b>Ποια είμαι εγώ που θα σου πω τι να κάνεις; </b><br />
<b><br /></b>
<b>Την τρικυμία ο καθείς την αποφασίζει μόνος του. </b><br />
<br />
Πότε και πώς και πόσο.<br />
<br />
Και τι σημαίνει πως κάποιος άκουσε κάποτε Λιαντίνη; Ο Λιαντίνης δε ζήτησε οπαδούς. Να τραβήξουμε το δρόμο το δικό μας, ορμήνεψε. Και σαν τον έχουμε ξεχάσει, τότε θα ξαναρθεί κοντά μας.<br />
<br />
Καλό ταξίδι εύχομαι. Αυτό μόνο.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
<br />
<br />ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-9263227552769506542014-04-04T09:52:00.000+03:002014-04-04T09:53:27.625+03:00Ένα ταγκό που επιβεβαιώνει τα λεγόμενα του Λιαντίνη για τις ελληνικές λέξεις... <div style="text-align: center;">
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="225" src="//www.youtube.com/embed/5h3P-WclRSo?rel=0" width="400"></iframe>
<br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από τα σχόλια του βίντεο παραθέτουμε:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ΟΙ APURIMAC ΣΥΝΑΝΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΟΝΤΕΡΝΟ TANGO <b>ΜΕ ΑΡΓΕΝΤΙΝΙΚΟΥΣ ΣΤΟΙΧΟΥΣ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΟΛΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΡΙΖΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ</b>. ΕΝΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΥΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΜΕ ΤΕΛΙΚΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και από τη Γκέμμα του Λιαντίνη (112):</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><b>Η αρχαία Ελλάδα είναι ένας πολιτισμός ασύγκριτος. Μια κοσμοθεωρία πλήρης. Ένας τρόπος ζωής ολοκληρωμένος και τέλειος. Είναι η πιο κοντά στη φύση και στην αϊδιότητα κοινωνία, που έσωσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><b>Δεν είναι τυχαίο που λέξεις ελληνικές, όπως μουσική, θέατρο, οργασμός, φιλοσοφία, μαθηματικά, φυσική, δημοκρατία, γεωμετρία, πολιτική, περάσανε σε όλες τις γλώσσες των εθνών του ΟΗΕ σήμερα. Και με τις λέξεις αυτές ζουν και δηλώνουν βαθύτερες ουσίες του ανθρώπινου βίου τα δισεκατομμύρια του πλανήτη. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><b>Δεν είναι τυχαίο, που όχι μόνο ο πλανήτης αλλά και ο ουρανός, το σύμπαν ολόκληρο είναι κατάσπαρτο με τις ελληνικές λέξεις και με τα ελληνικά γράμματα που ονομάζουν διεθνώς τους αστερισμούς και τους φωτεινότερους αστέρες του κάθε αστερισμού. Κοίτα πρόχειρα το εξώφυλλο της Γκέμμας. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><b>Όχι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εκείνο που είναι τυχαίο, είναι πως ο λαός που κατοικεί σήμερα στη χώρα που παλαιά εκατοίκησαν οι έλληνες, ονομάζουνται έλληνες. Η έρευνά μας έδειξε ότι μόνο έλληνες δεν είναι. Γιατί τους έλληνες ούτε τους βλέπουν ούτε τους γνωρίζουν. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><b>Φευ, και παπαί, και ουαί, και αλλοί. Φελλάχοι, και παπούας, και βουσμάνοι, και αλήδες. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-35377025954669728342014-03-02T12:19:00.000+02:002014-03-02T18:51:53.857+02:00ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ 4 ΕΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ LIANTINIS.GR ΚΑΙ Η ΛΑΜΠΡΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ<div style="text-align: justify;">
Συμπλήρωσε χτες, 1η Μαρτίου του 2014, τα τέσσερα χρόνια της διαδικτυακής του παρουσίας το LIANTINIS.GR! Η επίσημη ιστοσελίδα του Δασκάλου μας, του Δημήτρη Λιαντίνη! </div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.liantinis.gr/"><span style="font-size: large;"><b>http://www.liantinis.gr</b></span></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Του Δημήτρη Λιαντίνη που όπως είναι γνωστό στο πανελλήνιο εξαφανίστηκε από την οικογένειά του και το πανεπιστημιακό του περιβάλλον την 1η Ιουνίου του 1998. Χρειάστηκαν όμως 12 σχεδόν χρόνια για να αποκτήσει επίσημη παρουσία στο διαδίκτυο και παρά το τεράστιο ενδιαφέρον του κοινού για εκείνον και το έργο του. Γιατί τόσο πολύ; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σίγουρα όχι από αμέλεια των δικών του. Οι λόγοι ήταν άλλοι και κυρίως οι εξής δύο: </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
1. Από το 1998 έως τις 5 Ιουλίου του 2005 ο Λιαντίνης τελούσε υπό εξαφάνιση. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
2. Από το 2003 είχε κάποιος άλλος πάρει το domain liantinis.gr και το χρησιμοποιούσε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι ενώ το πρώτο διάστημα των επτά ετών η οικογένεια βρισκόταν σε κατάσταση αναμονής, δίχως να μπορούν να προβλέψουν τις εξελίξεις με την εξαφάνιση του ανθρώπου τους, μετά την εύρεση του σκελετού στον Ταΰγετο και τις εξετάσεις που ακολούθησαν από τις αρχές για την ταυτοποίηση, βρέθηκαν μπροστά σε νέο πρόβλημα. Και χρειάστηκε προσπάθεια ετών για να λυθεί και οι αρχές να παραχωρήσουν το domain στη σύζυγο του Δημήτρη Λιαντίνη, και νόμιμη κληρονόμο των πνευματικών δικαιωμάτων του έργου του, την κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από τη στιγμή όμως που επιτέλους οι αρχές δικαίωσαν το αίτημά της, η ταχύτητα με την οποία δημιούργησε το νέο χώρο άφησαν άφωνους ακόμη και τους στενούς της φίλους και συνεργάτες. Αλλά και η επιμονή της να είναι όλα άψογα και στο ύψος ενός Λιαντίνη! Κυρίως όμως τηρώντας επακριβώς το τρίπτυχο των αρετών του, το μέτρο, την τάξη και την κλιτότητα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από τα πλέον εντυπωσιακά στοιχεία της ιστοσελίδας είναι η προμετωπίδα της. Που ο καθένας καταλαβαίνει ποιος την έγραψε αλλά τίποτε πέραν αυτού. Οδηγεί κατ' ευθείαν τον επισκέπτη σ' αυτό που ο Λιαντίνης όρισε ως αίνιγμα και δώρο. Αλλά και στο καίριο σημείο της φιλοσοφίας του, την πάλη με το θάνατο. Και μάλιστα του ποιητή το θάνατο. Που πεθαίνει θανάτους πολλούς ενόσω ζει: </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">"Ο ποιητής δεν προετοιμάζει το θάνατό του με την σπατάλη της ζωής του, όπως συμβαίνει με τους πολλούς, αλλά πραγματοποιεί τη ζωή του με την σπατάλη του θανάτου του. Σαν τον μυθικό Ερυσίχθονα, τρέφεται με τις σάρκες του κι όταν σπαράξει και το τελευταίο κομμάτι τους, πεθαίνει. Ακριβώς την ώρα που ο θάνατος δεν βρίσκει τίποτα να του πάρει" <i>(ΧΑΣΜΑ ΣΕΙΣΜΟΥ, σελ. 105)</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για τους μυημένους στο φιλοσοφικό στοχασμό του Λιαντίνη, η προμετωπίδα της ιστοσελίδας τα έχει πει όλα. Ένα στοχασμό που βρήκε δίοδο τον ποιητικό λόγο. Και για τούτο η μελέτη του ιδιαιτέρως οδυνηρή και επίπονη:<br />
<br />
<span style="color: blue;">"Το ποίημα είτε μας μιλάει, είτε δε μας μιλάει, λέει ο Σεφέρης. Μπορεί να το διαβάσεις είκοσι φορές μέσα σε είκοσι μήνες ή σε πέντε χρόνια, και να μην σου ειπεί τίποτα. Και ξαφνικά εκεί που περπατάς στο ακροθαλάσσι για να πάρεις τον αέρα σου, ένας στίχος του χτυπάει ανεπάντεχα την ύπαρξή σου, όπως το ατλάζι του πελάγου σου χτυπάει τα μάτια, και σε φωτίζει ολόκληρο. Την ίδια ακριβώς στιγμή που φωτίζεται και το ποίημα μέσα σου."<i> (ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 51)</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι ακριβώς λειτουργεί και η προμετωπίδα του liantinis.gr. Είναι η πύλη εισόδου στην ιστοσελίδα. Λίγοι θα καταφέρουν να τη διαβούν. Οι πολλοί θα μείνουν εκτός νυμφώνος, δέσμιοι της αδυναμίας τους και θύματα ενίοτε της εμμονής να λύσουν με πλάγιους τρόπους την α-πορία τους.<br />
<br />
Τέτοια η εμμονή στα τέσσερα χρόνια παρουσίας της ιστοσελίδας, που οδήγησε κάποια στιγμή στην αλλαγή της αρχικής σελίδας. Η αινιγματική φωτογραφία του Λιαντίνη, από το ταξίδι του στη Ζάκυνθο, παραχώρησε τη θέση της σε δύο ψήγματα λόγου. Από την Ιθάκη του Καβάφη το ένα, για το ταξίδι που δεν πρέπει να το βιάζεις διόλου. Ακόμη πιο ρητή η επόμενη δήλωση:<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ</b></div>
<br />
και τη σημείωση του Λιαντίνη για τον Νίτσε, που ευθέως ομιλεί για αμύητους και μυημένους.<br />
<br />
Έτσι ακριβώς και ο Δημήτρης Λιαντίνης. Σαν τα μυστήρια της αρχαίας Ελλάδας. Σε κρατά σε απόσταση. Το κλειδί της προσέγγισης είναι ένα και μοναδικό: Η απόκτηση της αίσθησης της τραγικότητας της ζωής.<br />
<br />
Πώς όμως; Ποιος δρόμος θα σε οδηγήσει σε μία τέτοια αίσθηση;<br />
<br />
Η εύκολη απάντηση θα ήταν: Διαβάζοντας Λιαντίνη...<br />
<br />
Μόνο που ο Λιαντίνης δε διαβάζεται. Βιώνεται.<br />
<br />
Δεν είναι εγχειρίδιο να το παπαγαλίσεις. Αποτελεί οδηγό ζωής. Να πορευτείς εσύ ο ίδιος. Και σηκώνοντας το δικό σου σταυρό. Να πέσεις ο ίδιος, να ματώσεις ο ίδιος. Και ο ίδιος να βρεις τη δύναμη να ξανασηκωθείς.<br />
<br />
Κι εδώ έχει θέση η απερίφραστη εντολή του Νίτσε που και ο Λιαντίνης ενέταξε στο έργο του:<br />
<br />
<span style="color: blue;">"Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου, λέει ο Νίτσε. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ΄ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας." <i>(ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 75)</i></span><br />
<br />
Αλλά και ο λόγος του Ιησού δια στόματος Λιαντίνη:<br />
<br />
<span style="color: blue;">"Εγώ τραβάω το δρόμο εκείνο που είπε ο Χριστούλης: Ει τις εθέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω στο σταυρό αυτού και ακολουθείτω μοι". <i>(Δες ΓΚΕΜΜΑ, σελ. 190)</i></span><br />
<br />
Σε όσους βρίσκουν αυτή τη δύναμη απευθύνεται ο Λιαντίνης.<br />
<br />
Και στους ίδιους και η ιστοσελίδα liantinis.gr. Δεν είναι ο κράχτης που διαφημίζει τα βιβλία του. Ούτε η Μπερλίνα που μηρυκάζει γαργαλιστικές λεπτομέρειες για τη ζωή του ποιητή. Και σίγουρα κρατά αποστάσεις από τους τυμβωρύχους που με χίλιες προφάσεις βάλθηκαν να σκαλίζουν είτε τη σπηλιά στον Ταΰγετο είτε τα κιτάπια των αρχών. Αντίθετα, δηλώνει κατηγορηματικά πως:<br />
<br />
<span style="color: blue;">Η επίσημη ιστοσελίδα του Δημήτρη Λιαντίνη αποτυπώνει τον ποιητικό του τόπο και την κρυμμένη σύνθεση των συμβόλων της τέχνης του ως οικόσημο της πνευματικής του ρότας και τροπής.</span><br />
<br />
Και ήταν απόλυτα φυσικό αυτή η κρυστάλλινη θέση να ενοχλήσει. Ιδιαιτέρως όσους είχαν συνηθίσει αλλιώς. Τους αργόσχολους του διαδικτύου που ήθελαν έναν Λιαντίνη σαν τον πασατέμπο στα θερινά τα σινεμά. Αυτούς που αντί να ζουν τη ζωή τους, αράζουν μπρος στην οθόνη του υπολογιστή και αναζητούν υποκατάστατα στο διαδίκτυο. Δεν τολμούν οι ίδιοι να ζήσουν τον έρωτα. Προτιμούν να στήνουν ματάκι στην κλειδαρότρυπα της ερωτικής ζωής του Λιαντίνη. Δεν έχουν τα κότσια να μελετήσουν το δικό τους θάνατο. Είναι πιο εύκολο να κάνουν βαθυστόχαστες αναλύσεις για το θάνατο του Λιαντίνη. Μόλο που και οι ειδικοί σήκωσαν τα χέρια ψηλά στο θέμα αυτό.<br />
<br />
1. Δεν εντόπισαν την αιτία θανάτου.<br />
2. Δεν μπόρεσαν να καθορίσουν τον ακριβή χρόνο θανάτου.<br />
<br />
Τι ακριβώς μπόρεσαν; Να ταυτοποιήσουν το σκελετό που βρέθηκε στον Ταΰγετο με τον εξαφανισμένο από επταετίας καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη. Κάνοντας εξέταση dna και εξετάσεις στα δόντια του σκελετού. Και όπως από το καλοκαίρι του 2005 δημοσίευσαν οι εφημερίδες. Χαρακτηριστικό το άρθρο στην Ελευθεροτυπία που παραθέσαμε ολόκληρο στην προηγούμενη ανάρτηση του ιστολογίου και εδώ και χρόνια είχαμε δώσει ως link στο άρθρο μας για την εξαφάνιση του Λιαντίνη.<br />
<br />
Τα ίδια μετέδωσαν και τα τελεβίζια. Και το 2005 και αργότερα. Ποιος από αυτούς που ενδιαφέρονταν για το Λιαντίνη δεν τα άκουσε και δεν τα διάβασε και δεν τα γνώριζε; Κι ακόμη όλοι γνωρίζαμε πως μετά το πόρισμα των αρχών, η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη παρέλαβε τα οστά και τα ενταφίασε στο νεκροταφείο των Κεχρεών, στην Κορινθία. Σε απόσταση πέντε λεπτών από τον τόπο της εξοχικής κατοικίας του ζεύγους Λιαντίνη. Δεν τα εξαφάνισε σε κάποιο άγνωστο οστεοφυλάκιο. Προτίμησε να κατασκευάσει Σήμα και μάλιστα σε νεκροταφείο που δεν είθισται η εκταφή. Έτσι και σήμερα ο επισκέπτης μπορεί εκεί να δει τον τάφο. Τον τάφο του Δημήτρη Λιαντίνη, αφού έτσι πιστοποίησαν οι αρμόδιες αρχές. Πως σ' αυτόν ανήκει ο σκελετός που βρίσκεται εκεί ενταφιασμένος.<br />
<br />
Ανάλογα κινήθηκαν και οι νομικές διαδικασίες για ρύθμιση των κληρονομικών ζητημάτων. Με βάση το πόρισμα των αρχών.<br />
<br />
Μυστήριο τέλος λοιπόν και το αίνιγμα λυμένο. Και όσα λέγει ο Λιαντίνης στο Εδώ Μεσολόγγι της Γκέμμας, αέρας κοπανιστός. Πως δε θα δει το σώμα του νεκρού ανθρώπου μάτι.<br />
<br />
Και το είδαν, και το φωτογράφισαν και το άγγιξαν αλλά και το τεμάχισαν για να χωρέσει στο μικρό ξύλινο κασελάκι...<br />
<br />
Πού χωρά εδώ το δικό του σχόλιο από τη Γκέμμα:<br />
<br />
<span style="color: blue;">"Ο γνήσια στοχαζόμενος αποστρέφεται όχι μόνο την τελετή της ταφής του, αλλά και την ιδέα του νεκρού του σώματος. Αφ' ης θα νοήσει, τον συνοδεύει η έγνοια του πώς θα γίνει τρόπος, όταν πεθάνει να εξαφανισθεί το γρηγορότερο το άψυχο κουφάρι του. Αυτός ο προάγγελος της επερχόμενης σήψης και της ανυπόφερτης δυσωδίας, που ετοιμάζει τη μεγάλη γιορτή στους σκουλήκους." <i>(ΓΚΕΜΜΑ, σελ. 262)</i></span><br />
<i><br /></i>
Ποιος στοχαζόμενος άνθρωπος μπορεί να εννοήσει ότι αυτός που έγραψε τα παραπάνω άφησε ταυτόχρονα μυστική εντολή να τον ξεθάψουν εφτά χρόνια αργότερα και να καταλήξει στο τραπέζι του ιατροδικαστή;<br />
<br />
Μα ήταν πια μόνο κόκαλα, λέγουν οι αστόχαστοι. Δεν υπήρχε σώμα.<br />
<br />
Ας το δεχτούμε. Μα υπάρχει και άλλη αντίρρηση. Και στηρίζεται στο τελευταίο γράμμα που άφησε ο Λιαντίνης στο παιδί του. Ζητώντας:<br />
<br />
<span style="color: blue;">"Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης." <i>(δημοσίευση στην Ελευθεροτυπία, 4/6/1998)</i></span><br />
<br />
Είναι σαφής η επιθυμία του. Και δεν πρόκειται για ποιητικό λόγο σε κάποιο βιβλίο του. Είναι ο λόγος ο τελευταίος του πατέρα προς το παιδί του. Και ουδόλως συνάδει με τα γεγονότα του 2005. Καθώς μάλιστα γίνεται αναφορά στον Οιδίποδα και του οποίου κατά την παράδοση δε βρέθηκαν ούτε τα οστά. <i>(Δες περισσότερα στη Γκέμμα, σελ. 153 αλλά και σελ. 154 και 155)</i> Ιδιαίτερα αξίζει να προσέξουμε το:<br />
<div style="text-align: center;">
<b>"θάπτε με όττι τάχιστα, πύλας Αΐδαο περήσω"</b></div>
<br />
Αλλά και όσα στη συνέχεια σημειώνει ο Λιαντίνης:<br />
<br />
<span style="color: blue;">"Η ιδέα μου είναι πως εκείνο που ήθελαν να σημάνουν οι έλληνες με την πίστη τους στο περιεχόμενο τούτο της ταφής του άταφου είναι η έγνοια τους για τους ζωντανούς, και όχι για τους πεθαμένους. Οι έλληνες δεν ήσαν αφελείς. Ούτε πρωτόγονοι και σπηλολόγοι. Οι έλληνες έγιναν άφταστοι καλλιτέχνες, γιατί ήταν φτασμένοι ρεαλιστές."</span><br />
<br />
Με χίλιους τρόπους το φωνάζει ο Λιαντίνης. Και όμως πρέπει να γίνουμε αφελείς και να δεχτούμε πως ο ίδιος άνθρωπος θέλησε να στείλει ΕΜΑΚ και δημοσιογράφους και συγγενείς και φίλους σε μια σπηλιά στον Ταΰγετο για να ανασύρουν το κόκαλά του και να γίνει ντόρος σε τελεβίζια και εφημερίδες. Και μερικοί να μπαίνουν λέει και μέσα στο μικρό κοίλωμα του βράχου και να ξαπλώνουν και στη θέση που βρέθηκε ο σκελετός για να νιώσουν λέει καλύτερα πώς πέθανε ο Λιαντίνης.<br />
<br />
Έχω μάλιστα κι εγώ στην κατοχή μου μια τόση δα μικρή πετρούλα. Μου την κουβάλησε ένα νέο παιδί που κάτω από όλο αυτό το σκηνικό που ξέσπασε στο διαδίκτυο, θέλησε να φτάσει ως εκεί, στη σπηλιά του Λιαντίνη.<br />
<br />
<a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/Ib3nqsX6tQwNCf8lXNPm8tMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="280" src="https://lh5.googleusercontent.com/-y7cYr0cVqZc/UwDLtlCWnDI/AAAAAAAAaBg/41SdnarIrWg/s400/%25CE%25A0%25CE%2595%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2591%2520%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%259D%25CE%2597%2520002.jpg" width="400" /></a><br />
<br />
Αντί λοιπόν οι νέοι, αυτοί που αποτελούσαν ξέχωρη έγνοια για το Λιαντίνη, να ασχολούνται με το έργο που άφησε, πήραν τα βουνά και τρυπώνουν σε σπηλιές... Άντε να πάρουμε κοτρόνες να κοπανάμε το κεφάλι μας όσοι τον γνωρίσαμε και ακούσαμε το ζωντανό του λόγο αν αυτό ήταν το ζητούμενο για το Λιαντίνη και αν εμείς, με το χρέος που νιώθουμε απέναντι στο Δάσκαλό μας, επιτρέπουμε μια τέτοια παραχάραξη της φιλοσοφίας του.<br />
<br />
Θέλω να ειπώ επομένως ότι μπορεί και εμείς για ένα διάστημα να αναλωθήκαμε σε έρευνες. Να προσπαθήσαμε να διαλευκάνουμε τα μυστήρια και τις αντιφάσεις. Γιατί εύλογο ήταν να υπάρχει και το ανθρώπινο ενδιαφέρον για την τύχη του Δασκάλου μας. Και μπορεί κάποιοι από μας να μάθαμε και άλλες λεπτομέρειες και να είδαμε και ντοκουμέντα που δεν έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας. Παρά το ανηλεές κυνήγι των δημοσιογράφων να τα ανακαλύψουν. Μα πιο σοφοί δε γίναμε. Κι ούτε το αίνιγμα λύσαμε. Αντίθετα το είδαμε να μεγαλώνει και να γιγαντώνεται. Άσε τώρα τους άσχετους να βαυκαλίζονται πως τρελαθήκαμε και πιστεύουμε πως ο Λιαντίνης είναι ζωντανός. Ή ακόμη χειρότερα πως από σκοπιμότητα κάνουμε πλάτες σε άλλους και παριστάνουμε ότι πιστεύουμε μια τέτοια άποψη.<br />
<br />
Εγώ προσωπικά τουλάχιστον ουδέποτε διατύπωσα τέτοια πεποίθηση, πως είναι ζωντανός ο Λιαντίνης. Αλλά και δεν μπορώ να κρύψω ότι γνωρίζω τόσα και τέτοια στοιχεία που με αναγκάζουν να επιλέγω τη στενάχωρη θέση του ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Και πως δε μας γέλασε όταν μας μίλησε για ΑΙΝΙΓΜΑ.<br />
<br />
Και όσοι ξέρουν ελληνικά καταλαβαίνουν πως αυτό δεν ισοδυναμεί με το πιστεύω ότι είναι ζωντανός. Οι άλλοι ας ξαναδιαβάσουν τουλάχιστον την Ερώτηση της Μαργαρίτας στη Γκέμμα.<br />
<br />
Επιπλέον η επιλογή αυτή συνάδει αφενός με όσα ακολούθησαν μετά το 2005 και κυρίως με το φιλοσοφικό στοχασμό του Δημήτρη Λιαντίνη. Από τη μία δηλαδή υπήρχε η άρρωστη εμμονή διαφόρων λιαντινόπληκτων που αντί να μελετάνε το έργο του Λιαντίνη αναλώνονταν στο θέμα του θανάτου του Λιαντίνη. Εμμονή που σε ορισμένες περιπτώσεις έφτανε ακόμη και να εκθειάζει την αυτοκτονία. Τακτική άκρως επικίνδυνη όταν στην κοινωνία μας έχουν γίνει μόδα οι αυτοκτονίες και χιλιάδες είναι τα τελευταία χρόνια οι αυτόχειρες. Δεν μπορεί υπεύθυνοι πολίτες και άνθρωποι να μη διαχωρίζουν τη θέση τους με τον πλέον αποφασιστικό τρόπο από την καλλιέργεια αντιλήψεων που ηρωοποιούν την αυτοκτονία.<br />
<br />
Έπειτα είναι και η φιλοσοφία του Λιαντίνη. Που ουδεμία σχέση έχει με τέτοιες τακτικές. Όποιος θέλει να μελετήσει το θάνατο, οφείλει το δικό του θάνατο να μελετήσει. Και όχι του άλλου και ας είναι και ο Λιαντίνης αυτός ο άλλος.<br />
<br />
<span style="color: blue;">"Ένα πράγμα είναι φιλοσοφία. Φιλοσοφία είναι ο στοχασμός του ανθρώπου απάνω στο φαινόμενο θάνατος. Όρισε έτσι τη φιλοσοφία, ένας από τους μέγιστους φιλοσόφους, ο Πλάτων. Στο διάλογό του «Φαίδων», δίνει έναν ορισμό και λέει <b>«Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου.»</b></span><br />
<span style="color: blue;"><br /></span>
<span style="color: blue;">Παράλογος ορισμός. Σουρεαλιστικός. Και δε διδάσκεται μ’ αυτή την οπτική φιλοσοφία, γι’ αυτό έχουμε και αυτή τη μακρινή σχέση. Είναι για κάποιους ειδικούς , λέει, προφέσορες κτλ τι είπε ο Καρτέσιος, τι είπε ο Λάιμπνιτς, τι είπε ο Μπεργκσόν, τι είπε… οι Ζήνωνες. Ο Κιτιέας και ο Ελεάτης.</span><br />
<span style="color: blue;"><br /></span>
<span style="color: blue;">Η φιλοσοφία είναι απλό πράγμα. Ο καθένας μας φιλοσοφεί. Φιλοσοφία σημαίνει ότι σκέπτομαι, στοχάζομαι, και προσπαθώ να βρω τον καλύτερο τρόπο, ένα γεωδαιτημένο που έχει πολλές συμβολές και συνιστώσες, για να ζήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη ζωή μου. Αυτά τα είκοσι, τριάντα, πενήντα, εβδομήντα χρόνια που μου οριστήκαν να ζήσω. Αυτό θα πει απλά φιλοσοφία. Και ξέρουμε πολλούς απλοϊκούς ανθρώπους που δεν έχουν και τίτλους και περγαμηνές, οι οποίοι φιλοσοφούν και ζουν μια πολύ ωραία ζωή. Λοιπόν. Σ’ αυτήν την οπτική, λέει ο Πλάτων, «Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου».</span><br />
<span style="color: blue;"><br /></span>
<span style="color: blue;"><b>Αλλά… Με μια διαφορά. Όταν λέει μελέτη θανάτου, εννοεί τη σχέση του καθένα μας με το δικό του θάνατο. Όχι πέθανε ο φίλος μου, πέθανε ο πατέρας μου, πέθανε ο συγγενής μου.</b> Πηγαίνω στο νεκροταφείο, στην κηδεία, είμαι κατηφής κτλ. Όοχι αυτό. Εκεί, να ξέρετε, τις περισσότερες φορές, που πηγαίνουμε και μπορεί να πονάμε και να λυπόμαστε κτλ κατά βάθος χαιρόμαστε, λέει ο Φρόυντ με την βαθυ – ψυχολογία… διότι χωρίς να το ξέρουμε λέμε «Αυτός πέθανε, εγώ ζω!» Υποσυνείδητα και σκοτεινά. Μπορεί να μη δείχνουμε… Φεύγουμε με αισθήματα δηλαδή κατάφασης. Όχι αυτό.</span><br />
<span style="color: blue;"><br /></span>
<span style="color: blue;"><b>Φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου κατά την έννοια ότι στοχάζομαι απάνω στο δικό μου θάνατο. Απάνω στο γεγονός ότι μια μέρα θα πεθάνω. </b>Γιατί; Στη συνέχεια θα μας πει ο Πλάτων ότι, ακριβώς μετά τον ορισμό που δίνει, λέει:</span><br />
<span style="color: blue;"><br /></span>
<span style="color: blue;">«Οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετώσι.»</span><br />
<span style="color: blue;"><br /></span>
<span style="color: blue;">Όσοι φιλοσοφούν σωστά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να μελετούν πώς θα πεθάνουν.</span><br />
<span style="color: blue;"><br /></span>
<span style="color: blue;">«Και το τεθνάναι αυτοίς ήκιστα φοβερόν.»</span><br />
<span style="color: blue;"><br /></span>
<span style="color: blue;">Αυτό μας ενδιαφέρει. Και όταν θα ‘ρθει η ώρα να πεθάνουν, λέει, δε φοβούνται το θάνατο, γιατί ήταν σωστή η πορεία τους και η σχέση τους, η πορεία τους σε όλη τους τη ζωή και η σχέση τους με το φαινόμενο του θανάτου." <i>(Απόσπασμα από τη διάλεξη του Λιαντίνη, <a href="http://educandus.forumotion.com/AEIOAI-OEEIOIOEEC-EAUNCOC-OIO-EAIAOIO-h1.htm" target="_blank">Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ</a>) </i></span><br />
<br />
Να γιατί όσοι υπήρξαμε μαθητές του Δημήτρη Λιαντίνη δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήνουμε τους νέους ειδικά να παρεκτρέπονται κατά την προσέγγιση του Λιαντίνη σε λάθος δρόμους. Είναι χρέος στο Δάσκαλο, είναι φιλοσοφική άποψη, είναι υπεύθυνη στάση πολίτη και δη ενήλικα. Με τη στάση μας και τις απόψεις που εκφράζουμε να βάζουμε φρένο στην εκτροπή προς τη νοσηρότητα και την εμμονή στο ερώτημα αν πέθανε, αν δεν πέθανε, πώς πέθανε κλπ φληναφήματα, ο Λιαντίνης.<br />
<br />
Λες ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Και προχωράς παρακάτω. Και δε με νοιάζει ο θάνατος του Λιαντίνη. Με νοιάζει ο δικός μου θάνατος. Κι εσάς το ίδιο, ο δικός σας θάνατος να σας νοιάζει και να σας απασχολεί. Αυτό συνιστά φιλοσοφία κατά Λιαντίνη. Τα άλλα είναι λόγια του καφενείου.<br />
<br />
Από την άποψη αυτή και βρήκα σοφή την επιλογή του liantinis.gr να παρουσιάσει το βιογραφικό του βάζοντας τελεία στο σημείο της εξαφάνισης του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη. Οποιαδήποτε λέξη μετά απ' αυτό, θα ήταν ιεροσυλία και προσβολή στην μνήμη του. Και ταυτόχρονα θα δήλωνε τρομακτική άγνοια του φιλοσοφικού του στοχασμού. Ανεπίτρεπτο για την επίσημη ιστοσελίδα του.<br />
<br />
Επιπλέον δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το liantinis.gr ανήκει στην κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη. Τον άνθρωπο που παρέλαβε από τις αρχές τα οστά και τα ενταφίασε σε τάφο που ξεκάθαρα δηλώνει ότι είναι το Σήμα του Δημήτρη Λιαντίνη. Μιλούν οι ίδιες της οι πράξεις για το αν σεβάστηκε το πόρισμα των αρχών ή όχι. Και κατά τη φιλοσοφία του Λιαντίνη: Εν αρχή ην η πράξις.<br />
<br />
Κι ακόμη δε δίστασε στην ιστοσελίδα που δημιούργησε να δώσει ανάμεσα στους ελάχιστους συνδέσμους του χώρου και link για το παρόν ιστολόγιο. Όπου κατ' επανάληψη και από την πρώτη στιγμή έχουμε δημοσιεύσει στοιχεία και για τα μετά την εξαφάνιση. Και με όσο περισσότερο σεβασμό στην αλήθεια μπορούσαμε. Αν η κ. Λιαντίνη ήθελε να αποκρύψει τα γεγονότα του μετά, δε θα παρέθετε τέτοιο σύνδεσμο. Θα έμενε στη δήλωση πως ό,τι άλλο γράφεται στο διαδίκτυο για το Λιαντίνη είναι παραπλανητικό.<br />
<br />
Από κει και μετά. Και για να έρθουμε στην ουσία. Αφήνοντας πίσω μας όσα αναγκαστήκαμε λόγω πρόσφατων γεγονότων σε αίθουσες δικαστηρίων να επαναλάβουμε ξεκάθαρα και προς κάθε κατεύθυνση.<br />
<br />
Στο διάστημα αυτών των τεσσάρων ετών η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη δεν επαναπαύτηκε στην ίδρυση της ιστοσελίδας και μόνο. Η έναρξη λειτουργίας του liantinis.gr σηματοδότησε και την εντατική της προσπάθεια να περάσει ο Λιαντίνης τα στενά σύνορα της Ελλάδας.<br />
<br />
Τέσσερα τα χρόνια λειτουργίας του liantinis.gr και τέσσερις και οι γλώσσες που η Γκέμμα εκδόθηκε ή βρίσκεται υπό έκδοση.<br />
<br />
Αρχή έγινε με τη μετάφραση στα Γερμανικά. Ήταν, όπως είχαμε γράψει, το <a href="http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.gr/2011/03/liantinisgr.html" target="_blank">δώρο του liantinis.gr για τον ένα χρόνο της λειτουργίας του</a>. Μεταφραστής ένας νέος χαρισματικός έλληνας φιλόλογος με εγκύκλιες και πανεπιστημιακές σπουδές στη Γερμανία, Διδάκτωρ Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Στουτγκάρδης, ο κύριος Νικόλαος Καρατσιώρας.<br />
<br />
<a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/3S8Iw_1XQIM1aActavqVG9MTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="278" src="https://lh4.googleusercontent.com/-nKGsXwzHyvQ/UxL61-FC9mI/AAAAAAAAaL8/TEqT63L10VI/s400/liantinisss.JPG" width="400" /></a><br />
<br />
Ακολούθησε <a href="http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html" target="_blank">η μετάφραση στα Αγγλικά</a>. Από τον έλληνα αστρονόμο, Δρ Γιάννη Τσάπρα, που ζει και εργάζεται στην Αγγλία. Όπως είχα γράψει και όταν έγινε η αρχική αναγγελία για την αγγλική έκδοση της Γκέμμας, ο Δάσκαλος θα ήταν ιδιαιτέρως περήφανος που ένας αστρονόμος θα αναλάμβανε τη μετάφραση του συγκεκριμένου έργου του.<br />
<br />
<a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/-7P5i_sm0Bxs74GZ9qz_ONMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="400" src="https://lh5.googleusercontent.com/-q-vx-sZFYCA/UxL7arskCbI/AAAAAAAAaME/wXjaD5LxwMs/s400/4.jpg" width="251" /></a><br />
<br />
Λίγο αργότερα ανακοινώθηκε η <a href="http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=83:gkemmarus&catid=6:books&Itemid=84" target="_blank">μετάφραση της Γκέμμας και στα Ρωσικά!</a> Από μια γυναίκα αυτή τη φορά. Την πολιτική μηχανικό κ. Γαλήνη Ανθυμιάδου!<br />
<br />
<a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/IBWnN6yexkvSNh2fa0KGVtMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="350" src="https://lh6.googleusercontent.com/-7CBEHxrb890/UxL9m2J0yRI/AAAAAAAAaMQ/bRFUlFGrqMI/s800/rosiki%2520ekdosi.JPG" width="274" /></a><br />
Πρόσφατα και από τη μεριά της Γαλλίας εκδηλώθηκε ενδιαφέρον για μετάφραση της Γκέμμας στα Γαλλικά. Η πρόταση αυτή τη φορά έγινε από την εκδότρια κ. Véronique De Montfort που παρά το γαλλικό της όνομα έχει και ελληνικό αίμα στις φλέβες της. Οι διαπραγματεύσεις με την κ. Λιαντίνη έχουν προχωρήσει και είναι ζήτημα χρόνου η κυκλοφορία της Γκέμμας και στα γαλλικά. Πρόσφατα μάλιστα σε εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής έγινε και η επίσημη ανακοίνωση.<br />
<br />
<a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/KSfqNWB2a7942Ezh8sYMFtMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="152" src="https://lh4.googleusercontent.com/-NO3Au_H7EQ0/UxMAU9s1HaI/AAAAAAAAaMk/1O6t39llJdE/s400/12705_672232479486007_2110255948_n.jpg" width="400" /></a><br />
<br />
Ταυτόχρονα οι πληροφορίες μας λένε ότι έχει ξεκινήσει η μετάφραση και σε μία ακόμη γλώσσα. Κι αυτή τη φορά πρόκειται για ένα άλλο βιβλίο του Λιαντίνη. Περισσότερα όταν έρθει η ώρα για επίσημες ανακοινώσεις...<br />
<br />
Βλέποντας όλη αυτή τη δραστηριότητα δεν μπορούμε να κρύψουμε την ικανοποίησή μας. Ήταν επιλογή να σταθούμε στο πλευρό της κυρίας Λιαντίνη και κόντρα σε εκείνους που μας κήρυξαν τον πόλεμο για την απόφαση αυτή. Μας αφήνει παγερά αδιάφορους η τακτική τους. Εμείς κοιτάμε μπροστά. Και μας ενδιαφέρει ένα και μόνο. Εντός και εκτός Ελλάδας η διάδοση του φιλοσοφικού στοχασμού του Δημήτρη Λιαντίνη. Όλα τα άλλα τα αφήνουμε εκεί που ανήκουν. Στο παρελθόν που μόνο κακό προκάλεσε στο να γίνει ευρύτερα γνωστό το έργο του Λιαντίνη.<br />
<br />
Ευχόμεθα λοιπόν από καρδιάς τα καλύτερα στο liantinis.gr για τα τέσσερα λαμπρά χρόνια της παρουσίας του και στην αγαπημένη μας Λου να είναι γερή και δυνατή και να συνεχίζει με την ίδια ζέση το ρόλο που της εμπιστεύθηκε ο Δάσκαλος. Της εκπροσώπου του πνευματικού του έργου.<br />
<br />
Ένα έργο που αν ήταν ατόφιο χρυσάφι από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του, είναι πλέον με τις δραματικές εξελίξεις στην πατρίδα μας όχι απλά εκ των ων ουκ άνευ αλλά και η μοναδική ίσως σανίδα σωτηρίας για έξοδο από την κρίση.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-80232805026619036332014-02-27T19:20:00.000+02:002014-02-27T19:20:34.968+02:00Δικαιολογιών το ανάγνωσμα<i>Ο καθένας που στριμώχνεται, ανακαλύπτει πολλές δικαιολογίες για να ξελασπώσει τον εαυτό του. Ακόμη και πως το φθινόπωρο του 2008 δεν ήταν ακόμη γνωστό τοις πάσι πως έγινε εξέταση DNA στο σκελετό που βρέθηκε στην κορυφή του Ταϋγέτου στις 5 Ιουλίου 2005 και κατέληξε ότι ανήκει στο Δημήτρη Λιαντίνη. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Δικαιολογίες ικανές να πείθουν τους αφελείς ή και όσους δε θέλουν να μάθουν την αλήθεια. Όμως υπάρχουν οι αντικειμενικές αποδείξεις για να γελοιοποιούν και όσους λένε τις δικαιολογίες και όσους τις χάφτουν ή παριστάνουν ότι τις χάφτουν. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Εις επίρρωση λοιπόν το κάτωθι από το αρχείο της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ που δεν είναι ούτε επαρχιακής εμβέλειας ούτε από αυτές που τις διαβάζουν τρεις και ο κούκος:</i><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><b>Το τελευταίο καταφύγιο του Λιαντίνη</b></span></div>
<br />
<div style="text-align: right;">
<b>Της ΛΙΑΝΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ</b></div>
<br />
Ένας μικρός Ταΰγετος στήθηκε το περασμένο Σάββατο στις Κεχριές Κορινθίας. Η αυλαία στη μυστηριώδη υπόθεση του θανάτου του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη έπεσε πριν από μία εβδομάδα, όταν η χήρα του, Νικολίτσα Λιαντίνη, τέλεσε εκεί την ταφή του.<br />
<br />
<b><span style="color: red; font-size: x-large;">Την προηγουμένη, είχε παραλάβει μόνη της τη σορό από τον ιατροδικαστή Φίλιππο Κουτσαύτη, αφού είχε πλέον ταυτοποιηθεί το DNA. </span></b><br />
<br />
Η ταφή τελέστηκε χωρίς να είναι παρόντα τα αδέλφια του καθηγητή -τα οποία και δεν γνωρίζουν το παραμικρό- ή κάποιος άλλος από το περιβάλλον του. Γιατί όμως, αφού η τελευταία του επιθυμία ήταν να τον κάψουν (σ.σ. το γράμμα προς την κόρη του πριν εξαφανιστεί, τελείωνε: «Να φροντίσεις με τη μανούλα και τον Διγενή να με κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης) αυτό δεν έγινε σεβαστό; Σύμφωνα με πληροφορίες από το στενό περιβάλλον του καθηγητή, που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, το σώμα του ήταν σε τέτοια κατάσταση που η καύση ήταν αδύνατη.<br />
<br />
Αυτό που δημιουργεί πολλά ερωτήματα είναι το πότε πέθανε ο Λιαντίνης. Ο ιατροδικαστής δεν κατέληξε σε κάποιο ακριβές συμπέρασμα, διότι οι συνθήκες στον Ταΰγετο, όπου βρέθηκε το πτώμα τον περασμένο Ιούλιο (υψόμετρο, χιόνια κ.λπ.), δεν βοηθούν. Ενα ακόμη στοιχείο που περιπλέκει την κατάσταση και κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι ο Λιαντίνης δεν προέβη αμέσως στην αυτοχειρία, είναι ένα ποτήρι που βρέθηκε δίπλα του. Πρόκειται για ένα μπλε κρυστάλλινο «προσωπικό» ποτήρι που είχε στο σπίτι του στην Κηφισιά και το οποίο «εξαφανίστηκε» μυστηριωδώς από εκεί μετά την εξαφάνιση του ιδίου.<br />
<br />
Η ακριβής αιτία θανάτου δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί. Παρ' όλο που στη σπηλιά βρέθηκαν τρεις άδειες ταμπλέτες γνωστού υπνωτικού, το συγγενικό του περιβάλλον θεωρεί μάλλον απίθανο να «έφυγε» με αυτόν τον τρόπο. Τα τοξικολογικά ευρήματα έχουν σταλεί στη Θεσσαλονίκη και τα αποτελέσματα αναμένονται σε δύο μήνες.<br />
<br />
<b>Με πέτρες από τον Ταΰγετο και λευκές ποταμίσιες το μνήμα του Λιαντίνη</b><br />
<br />
Εκτός από το ποτήρι βρέθηκαν δίπλα στον Λιαντίνη ένα νάιλον που μέσα είχε τα γυαλιά του, μια ελληνική σημαία και δύο βιβλία του. Μέσα σε ένα από αυτά, την «Γκέμμα», στη σελίδα 170 βρέθηκε και ένα εντελώς προσωπικό γράμμα προς τη γυναίκα του, το οποίο αρχίζει: «Λου μου, τώρα να μη με χαιρετάς γιατί δεν χαίρομαι...» και τελειώνει «να ζήσεις χαρούμενη και να συλλογάς τα χρόνια...».<br />
<br />
Οσον αφορά τον τάφο, πρόκειται για ένα... ασυνήθιστο μνημείο. Είναι μια κατασκευή από πετρώματα που μεταφέρθηκαν από τον Ταΰγετο και ποταμίσιες λευκές πέτρες (σ.σ. έλεγε στο γράμμα προς τη Διοτίμα «παντρεύτηκα τον ποταμό και τον άνεμο»). Η δε μαρμάρινη στήλη που έχει τοποθετηθεί στο κέντρο είχε ανευρεθεί στο παρελθόν από τον καθηγητή στον κήπο του εξοχικού του στις Κεχριές. Επάνω η κ. Νικολίτσα Λιαντίνη χάραξε τα εξής: ΣΗΜΑ (που σημαίνει τάφος) Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ 1942-2005. Από κάτω υπάρχουν οι δύο τελευταίες λέξεις της Γκέμμας, «...έζησα την αλήθεια», με τον γραφικό χαρακτήρα του καθηγητή.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/08/2005</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<a href="http://archive.is/wmnbq#selection-263.22-263.26">http://archive.is/wmnbq#selection-263.22-263.26</a></div>
<br />
_____________________________<br />
<br />
Είτε τους αρέσει λοιπόν, είτε και δεν τους νοιάζει, η ουσία είναι πως εκόμισαν γλαύκας εις Αθήνας. Εκείνοι που παριστάνοντας ότι από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον έφεραν στο φως της δημοσιότητας το έγγραφο της εξέτασης του dna, τόσο σε τμήμα οστού του σκελετού όσο και σε δείγμα από συγγενείς του Λιαντίνη πρώτου βαθμού, τρία και πλέον χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 20 Οκτωβρίου 2008. Παραπροπέρσινα ξινά σταφύλια που λέγει και ο σοφός λαός μας και μία τρύπα στο νερό ο μέγας δημοσιογραφικός άθλος! <br />
<br />
<br />ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-597339739152531206.post-70619153130285834362013-10-13T00:52:00.002+03:002013-10-13T08:42:04.280+03:00Ποιος έγραψε βιογραφία για το Λιαντίνη; Απάντηση στον κ. Ντάλτα<span style="font-size: large;"><b>Ποιος έγραψε βιογραφία για το Λιαντίνη; </b></span><br />
<br />
Αυτή την ερώτηση δέχτηκα χθες και μάλιστα σε αίθουσα δικαστηρίου από το γνωστό ποινικολόγο κ. Ντάλτα. Ερώτηση που αναγκάστηκε να αποσύρει και δυστυχώς να μην μπορέσω κι εγώ να του δώσω ολοκληρωμένη απάντηση. Την καταθέτω λοιπόν εδώ. Ανοιχτή και δημόσια και προς κάθε κατεύθυνση.<br />
<br />
Και για όσους γνωρίζουν από Λιαντίνη και για όσους τον ανακάλυψαν προσφάτως. Όπως για παράδειγμα ο κ. Ντάλτας που στην αγόρευσή του αργότερα μας ενημέρωσε ότι ένα μήνα πριν ήξερε για το Λιαντίνη όσα είχαν παίξει τα κανάλια και τον θεωρούσε όπως πολλοί άλλοι που αγνοούν το Δάσκαλό μας έναν ακόμη τρελό.<br />
<br />
Τι άλλαξε τον τελευταίο μήνα; Ο κ. Ντάλτας λόγω υπόθεσης που ανέλαβε ήρθε σε επαφή με ένα βιβλίο, ογκώδες είναι αλήθεια, και που χτες μου το κούναγε επιδεικτικά και ρωτούσε αν ξέρω κανέναν άλλο που έγραψε βιογραφία για το Λιαντίνη!<br />
<br />
Προφανώς ήταν εκείνος που δε γνώριζε τι εστί βιογραφία, αλλιώς δε θα αποκαλούσε το συγκεκριμένο βιβλίο με αυτό τον όρο. Εξάλλου και το ίδιο το βιβλίο δεν ισχυρίζεται πως αποτελεί βιογραφία και στο μέσα μέρος του οπισθόφυλλού του αναφέρει πως πρόκειται για δημοσιογραφική έρευνα και μάλιστα τέτοια έρευνα που συνιστά μυθιστόρημα αληθινό. Μεταξύ μας, πιο πετυχημένο χαρακτηρισμό δε θα μπορούσαν να βρουν!<br />
<br />
Μιλώ για το βιβλίο που έγραψε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Αλικάκος και το τιτλοφόρησε "Λιαντίνης - Έζησα έρημος και ισχυρός" και που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί βιογραφία και μάλιστα του Δημήτρη Λιαντίνη.<br />
<br />
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα απλά. Αυτά που γνωρίζει και ένας μαθητής δημοτικού και διδάσκω κι εγώ στους μικρούς μαθητές μου. Διότι μπορεί να μην είμαι ειδική στο DNA αλλά ως εκπαιδευτικός γνωρίζω τουλάχιστον να διακρίνω τα διάφορα είδη των βιβλίων. Και παραθέτω τον ορισμό της λέξης όπως τον αναφέρει ο αναγνωρισμένος γλωσσολόγος κ. Μπαμπινιώτης στο λεξικό του:<br />
<br />
<b>βιογραφία: η γραπτή εξιστόρηση της ζωής και του έργου ενός [συνήθως σημαντικού] προσώπου (αφηγηματική, μυθιστορηματική)</b><br />
<br />
Και ρωτώ λοιπόν εγώ: Το βιβλίο του κ. Αλικάκου εξιστορεί τη ζωή και το έργο του Λιαντίνη ώστε να το θεωρήσουμε βιογραφία;<br />
<br />
Θα σημειώσω μάλιστα ότι προσωπικά δε διάβασα τον τελευταίο μήνα το συγκεκριμένο βιβλίο. Αλλά την πρώτη κιόλας μέρα που κυκλοφόρησε. Δηλαδή στις 25/5/2006. Και από τότε και μέχρι σήμερα, για εφτά δηλαδή χρόνια, το έχω διαβάσει ξανά και ξανά εντοπίζοντας μάλιστα αβλεψίες, λάθη ή και παραχαράξεις ακόμη στοιχείων και ντοκουμέντων και γεγονότων. Και φυσικά το τεράστιο κενό στη ζωή του Λιαντίνη. Το βιβλίο μας τον παρουσιάζει αναλυτικά όσο ήταν ακόμη γνωστός ως Νικολακάκος μα από την ώρα που γίνεται Λιαντίνης, ελάχιστα πια μαθαίνουμε γι' αυτόν.<br />
<br />
Κι απορώ με τον διακεκριμένο ποινικολόγο, τον κ. Ντάλτα, που ως βιογραφία θέλησε να το παρουσιάσει χτες στο δικαστήριο. Δεν είδε τι γράφεται στο μέσα μέρος του οπισθόφυλλου;<br />
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Εις επίρρωσιν αναφέρω και το λινκ του εκδοτικού οίκου, όπου και αναφέρεται το ακριβές περιεχόμενο από το οπισθόφυλλο: </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<a href="http://www.livanis.gr/ViewShopProduct.aspx?id=251635">http://www.livanis.gr/ViewShopProduct.aspx?id=251635</a></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<span style="color: #b45f06;">Για πρώτη φορά στο φως η ζωή του πιο πολυσυζητημένου νεοέλληνα στοχαστή, που η εξαφάνισή του συγκλόνισε το πανελλήνιο το καλοκαίρι του 1998.</span><br />
<span style="color: #b45f06;">Ανέκδοτες προσωπικές επιστολές που φανερώνουν μια σπάνια στάση ζωής, συνεντεύξεις με ανθρώπους που τον γνώρισαν, σημειώσεις του, προσωπικά ημερολόγια, φωτογραφίες, ντοκουμέντα και μία μαρτυρία-αποκάλυψη φωτίζουν το χρονικό ενός σχεδίου που ξεπερνά κάθε φαντασία.</span><br />
<span style="color: #b45f06;"><b>Η δημοσιογραφική έρευνα του Δημήτρη Αλικάκου για τον καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη συνιστά ένα αληθινό μυθιστόρημα.</b></span><br />
<br />
Προφανώς ο ένας μήνας που είχε στη διάθεσή του να μελετήσει τη δικογραφία για την υπόθεση που θα υπερασπιζόταν δεν ήταν αρκετός. Τι άλλο να πω; Προσωπικά όμως, ως εκπαιδευτικός, και διδάσκοντας στους μικρούς μαθητές μου και φιλαναγνωσία, τους εφιστώ την προσοχή στο πώς προσεγγίζουμε ένα βιβλίο. Αυτόν τον τρόπο που αναφέρεται και εδώ:<br />
<br />
<a href="http://www.mikrosanagnostis.gr/gwniadaskalwn.asp">http://www.mikrosanagnostis.gr/gwniadaskalwn.asp</a><br />
<br />
<span style="color: #b45f06;">Σημαντικό είναι επίσης, ειδικά για τα μικρότερα παιδιά, να έρχονται σε επαφή με βιβλία, να τα πιάνουν, να τα ξεφυλλίζουν, να μαθαίνουν, <b>να αντλούν πληροφορίες από το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο</b>. Έτσι θα ξέρουν πώς να διαλέξουν βιβλία σε ένα βιβλιοπωλείο ή μια βιβλιοθήκη. </span><br />
<br />
<div style="text-align: left;">
Αν αυτό το διδάσκουμε και στα μικρότερα παιδιά, να αντλούν πληροφορίες από το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο, τότε εμείς οι μεγάλοι τι πρέπει να κάνουμε; Να βαφτίζουμε βιογραφία ένα βιβλίο που το ίδιο αναφέρει ότι είναι δημοσιογραφική έρευνα; </div>
<div style="text-align: left;">
<br />
<br /></div>
ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.com0