ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ OFFICIAL SITE ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΤΟ liantinis.gr




ΜΝΗΣΤΗΡΟΦΟΝΙΑ

Δια στόματος Λιαντίνη:


 

Παραμονή 30ης Νοεμβρίου.

Μια εντολή που δεν ξεχνάμε...


ΤΟΞΟΤΗΣ

Κάτω από του τοξότη τη στιλπνή χειρονομία
σταλάζει το αίμα των πραγμάτων
με την υπομονή της πηγής.
Φωτεινού θεού η αγάπη
σαϊτεύει την εωθινή απορία των υακίνθων
στο χάλκινο στίβο του μεσημεριού.
Τους χυμούς έφερε γυροβοβολιά ο χειμώνας.

(Από τις Ώρες των Άστρων του Δημήτρη Λιαντίνη)



Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΤΑ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

ΑΦΕΝΟΣ ΤΑ "ΦΙΔΕΜΑΤΑ" 

 ΑΦΕΤΕΡΟΥ ΟΙ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΙ  ΚΑΙ ΤΟ ΟΥ ΜΟΙΧΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ  

ΑΝΤΙΠΟΔΑΣ  Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ  ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ



Ακόμη  και τα φίδια, όπως οι σαΐτες στη φωτογραφία του Μιχάλη Πασιάκου, όταν φιδεύονται έχουν στόχο την αναπαραγωγή. Μόνο ο άνθρωπος από όλα τα όντα ξεχνά το σκοπό της φύσης και τον παραβιάζει ασύστολα.* Παραβιάζοντας για να ικανοποιήσει τα "εξανθρωπισμένα" ένστικτά του και κάθε άλλο νόμο. Με την ηδονή να τον διαφεντεύει μα  στο βαθμό που είναι ακόμη άνθρωπος, να τον βυθίζει μετά στις ενοχές. Τι θα ήταν όμως ο άνθρωπος χωρίς τα πάθη του; γράφει ο Λιαντίνης...  και λίγο παρακάτω συμπληρώνει: 

"Η μεγάλη αρετή της αρετής των ελλήνων είναι που οικοδόμησαν επάνω στα πάθη. Η οδηγία τους δεν ήταν να ξεριζώνουν τα πάθη, αλλά να τα παιδαγωγούν. Να ημερεύουν τη δριμάδα τους με καρτερία και αόρατη δύναμη."  (ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟ, σελ. 14). 

Πώς; Με το "σπανία δε". Που το συναντάμε στη ΓΚΕΜΜΑ, σελ. 84. Εκεί ο Λιαντίνης, αφού έχει δώσει σε προηγούμενη σελίδα το παράδειγμα  των δύο παράνομων εραστών που είναι και οι δύο έγγαμοι αλλά ερωτεύονται και απατούν τους συντρόφους τους, λέγει τα εξής: 

"αφού το κάνανε μια φορά, θα το ξανακάνουν, αλλά πολύ σπανίως. 

Αυτό σημαίνει πως, εάν οι παράνομοι εραστές δίνουνται ο ένας στον άλλο για μια νύχτα κάθε έξι ή δώδεκα μήνες, το τίμημα που πληρώνουν είναι πολύ ακριβό. Ο πόνος, δηλαδή, και η οδύνη από τη στέρηση και το βασανισμό που γιομίζει τα χάσματα της απουσίας από τη μία έως την άλλη φορά, είναι πολύ μεγαλύτερος  από τη χαρά που χαίρουνται, όταν πολύ σπανίως χαρίζουνται ο ένας στον άλλο. 

Εδώ έχουμε μια καίρια στιγμή της διήγησης. Γιατί προσδιορίζει την ανθρωπιά και την ελευθερία της ελληνικής αρετής. Τη σπανιότητα δηλαδή του να 'σαι και να μένεις άνθρωπος, χωρίς να παραβιάζουνται ούτε τα όρια των νόμων της φύσης ούτε τα όρια των νόμων των ανθρώπων.  Είναι ένα ακόμη νοητικό παράδειγμα, όπου εφαρμόζεται η θεωρία της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ. 

Σύμφωνα με το πνεύμα του Σωκράτη εδώ, το  να 'σαι και να μένεις άνθρωπος δηλώνει ότι δεν κρεουργείς το φυσικό της ανθρώπινης ύπαρξης με διαταγές - γιαταγάνια του τύπου "ου μοιχεύσεις" των εβραίων. Το "ου μοιχεύσεις" απεργάζεται καταπίεση, απωθήσεις, νευρώσεις, τροπές διάστροφες, το ξερίζωμα του φυσικού ελιξήριου, την καταχέρσωση του ψυχικού τοπίου, την ερωτική τερατογένεση και τερατουργία, και όχι μόνο. Μια Βαστίλλη χτίζει για σένα και για τους άλλους, όπου φυλακίζεται το κελαηδητό του βίου μας μέσα στα βάσανα και στη βία του. 

Η οδηγία αρετής του ελληνικού τρόπου, όπως την καταθέτει ο Πλάτων σ'αυτές τις τρεις παραγράφους του Φαίδρου, μας λέει: 

Να χαίρεσαι τη ζωή σου τη σύντομη και την ανεπίστροφη. Αλλά μέσα στο ρυθμό και την τάξη. Φυσική και ελεύθερη, να κρατάς την εμορφιά των παθών, ένα κύπελλο στο χέρι  σου από αγνό ασήμι. Αλλά με γνώση και με πειθαρχία. Εκείνο που θα σε κρίνει δεν είναι η ηθική σου πτώση, αλλά η βούληση για δύναμη που θα βρίσκει το δρόμο να σε ανεβάζει ξανά στην καθαρή σου αρχικότητα. 

Η ζωή μας είναι ένας τελεστήριος αγιασμός απάνου στη φλόγα της αρετής. Την παρασταίνει η πράξη που επιχείρησαν η Δήμητρα και η Θέτις για το Δημοφώντα και τον Αχιλλέα. Οι θεές για τα μωρά. Και που τη διακόψανε έντρομοι η Μετάνειρα και ο Πηλέας. Οι θνητοί για τα μωρά."

_________________________

* Από το Λιαντίνη και πάλι και τη Γκέμμα, κεφάλαιο "Αυνάν και Κάιν" - σελ. 54:

"Πώς πετυχαίνει η φύση τη διαιώνιση των ειδών; Με το πιο απλό, το πιο πανούργο αλλά και το πιο ελκυστικό δέλεαρ. Με τη γενετήσια ηδονή. Με τον ίμερον των ελλήνων, τη voluptas και τη libido των λατίνων. 

Επομένως η ηδονή που τρυγούν και καρπώνονται δύο δυνατοί και τρυφεροί εραστές, όταν αγκαλιάζουνται μέλος με μέλος, σφιχτά και βαθιά, και γίνουνται τα δύο ένα, δεν είναι ο αυτοσκοπός της γενετήσιας πράξης. 

Δεν αγκαλιαζόμαστε, για να ζήσουμε εκείνο το σύντονο αλλά και ωκεάνειο αίσθημα του ίλιγγου και του αποκεφαλισμού που το λέμε ηδονή. Όχι. 

Αγκαλιαζόμαστε, για να γεννήσουμε την καινούργια ζωή, το παιδί μας, που θα προωθήσει την υπόθεση του είδους μας. Του είδους άνθρωπος στο προκείμενο. 

Σύμφωνα μ’ αυτή την αυτονόητη και κατάδηλη θεώρηση της φυσιολογίας, οι άνθρωποι έπρεπε να ζευγαρώνουμε τόσες φορές, όσες είναι για να γεννήσουμε τη νέα ζωή. Αυτό είναι το άγιο θέλημα της φύσης. Και αυτό γίνεται με τα ζώα που ζουν φυσικά. 

Οι κατσίκες, λένε οι χωρικοί μας, «ζητούν» το Σεπτέμβριο. Οι γάτες «ζητούν» το Γενάρη. Όλοι έχουμε ακούσει πόσο εύμουσα και καλεστικά νιαουρίζουν στα κεραμίδια το καταχείμωνο. Ούτε ο βιολιστής στη στέγη έτσι. 

Αυτό συνέβαινε και με τον άνθρωπο. Αλλά με τον άνθρωπο εσυνέβηκε και κάτι άλλο. Ήρθε μια στιγμή μέσα στην εξελικτική του διαδρομή, που κατανόησε ότι είναι ωραίο πράμα να αγκαλιάζεται. Είδε ότι καλόν το ιδείν και κατανοήσαι και άψασθαι, και δοκιμάσαι το σώμα του έρωτα. 

Από την άλλη όμως είδε ότι είναι κακό και ψυχρό και ανάποδο το προϊόν που έδινε αυτή τη τερπνή ώρα, από έναν αριθμό πρϊόντων και ύστερα. Είδε ότι η κύηση, ο τοκετός, το παιδί που θα ‘ρχότανε είναι μπελάς και μπαλαούρα, είναι σκοτούρα και έγνοια, και κίνδυνος κάποτε μεγάλος. Οι μισές γυναίκες παλαιά πεθαίνανε στη γέννα. 

Ετότες λοιπόν ήταν που ο άνθρωπος έκαμε τη μοιραία επιλογή. Εψήφισε φιλί και ηδονή, και καταψήφισε τοκετό και κύηση. Έτσι εδιάσπασε την ενότητα της πανίερης πράξης, και την εδιαχώρισε στα δύο μισά της. Επροσκύνησε το ένα, εβλαστήμησε το άλλο. Είπε ναι στο πήδημα, είπε όχι στο γκάστρωμα. 

Ευρήκε, λοιπόν, τη λύση ο πανούργος. Αυτό το «δεινόν» τέρας, όπως λέει ο Σοφοκλής. Ο τετραπέρατος, ο μπαγαμπόντης, ο πάντα καταφερτζής. Αυτός ο καιροσκόπος και υστερόβουλος, ο πολυπράγμονας και πονηρός. Αλλά μαζί ο μωρός και ο μύωπας. Ο κωμικός και ο ασήμαντος, ο ανεύθυνος, ο άτσαλος και ο υβριστής ανθρωπάκος. 

Γιατί αποφάσισε να εκτρέψει τη γενετήσια ορμή του από το φυσικό της ρείθρο. Και ελογάριασε ανόητα πως η νέα κατάσταση που θα δημιουργήσει θα είναι εξίσου έγκριτη και νόμιμη με την παλαιά. Ότι ημπορεί ο ίδιος ο άνθρωπος να δημιουργήσει φύση! 

Εδώ ο άνθρωπος δεν εσκέφθηκε ότι όσο μηχανικός και ευρεσιτέχνης και να ‘ναι, δεν ημπορεί να υψωθεί στην περιωπή της δύναμης και της τελειότητας που έχει η φύση. Το λάθος του ήταν που πίστεψε πως θα ‘φτανε να εξισώσει τη δύναμή του με τη δύναμη της φύσης. 

Αλλά αυτό είναι Ύβρις με την έννοια της αττικής τραγωδίας. Είναι η μεγαλύτερη Ύβρις που διέπραξε ο άνθρωπος σε όλη την εξέλιξη της ιστορίας του. Μαζί με την άλλη, την Ύβρι του θανάτου, που θα ειπούμε. 

Δε γνωρίζουμε πότε συνέβηκε αυτή η τομή. Σε ποια στιγμή της ιστορικής πορείας του ανθρώπου. Όπως δε γνωρίζουμε την ακριβή στιγμή, που ο εγκέφαλος του ζώου έγινε νους στον άνθρωπο. Τη στιγμή, δηλαδή, που ξεφεύγοντας από τη σφαίρα του ζώου άνθρωπος διατύπωσε την πρώτη ερώτηση. Το πρώτο τι; ή γιατί; που ο Καντ το λέει «Η στιγμή του όφι των πρωτοπλάστων».

Ωστόσο οι εβραίοι τη στιγμή του διαχωρισμού της γενετήσιας πράξης στην αίρεση ή προαίρεση της ηδονής, και στην καθαίρεση ή αναίρεση της κύησης, την καταδήλωσαν με τη σήμανση μιας σπουδαίας παραβολής. Την εκάρφωσαν στο χάρτη  της ποίησης, όπως ο σαυροκτόνος Απόλλων εκάρφωνε στα δέντρα τις σαύρες. Είναι η στιγμή του Αυνάν

Ο συγγραφέας της Γένεσης στο τριάντα οχτώ κεφάλαιο διηγείται μυθικά το κοσμοϊστορικό γεγονός. 

Ένας γιος του Ιούδα έλαβε γυναίκα μία νέα και τρυφερή κόρη, τη Θαμάρ. Ο άντρας νιόπαντρος ακόμη πέθανε. Σύμφωνα με το νόμο τη χήρα έπρεπε να τη νυμφευθεί ο δευτερότοκος αδερφός του νεκρού. Αυτός ήταν ο Αυνάν. Τον εφώναξε λοιπόν ο πατέρας και του είπε. 

- Αυνάν, ο νόμος ορίζει να πάρεις γυναίκα τη χήρα του αδερφού σου. Να συνομιλείς μαζί της, και να γεννήσεις παιδιά, που θα λάβουν το όνομα του νεκρού. Να αναστήσεις το σπέρμα του. 

Έτσι και έγινε. Ο Αυνάν νυμφεύθηκε τη Θαμάρ και ζούσε μεγάλες περιπέτειες μέσα στους ηδονικούς της κόλπους. 

Σε μια στιγμή όμως εσήκωσε το κεφάλι της η φαρμακερή οχιά του εγωισμού, και του ‘δωκε συμβουλή κακή. 

- Είσαι λοιπόν τόσο ανυπόστατος, ώστε θα γίνεις το εργαλείο που θα γεννήσει κόρες και γιους σ’ έναν ξένο; Έστω και αν είναι ο αδερφός σου αυτός; Όχι βέβαια. 
- Μα με μαγεύει της ψυχής και του κορμιού της ο τρόπος, παρατήρησε έντρομος στον εαυτό του. Έχει ένα λαιμό σαν το απάλαφρο σείσμα του κύκνου. Και οι μηροί της είναι τορνευτό δαχτυλίδι μεγάλου τεχνίτη. 
- Μην είσαι λιπόψυχος και προπέτης, τον αντίσκοψε η οχιά. Όλα τούτα ημπορείς να τα χαίρεσαι και να τα τρυγάς. 
- Μα πώς; απόρησε ο Αυνάν. Και το σπέρμα που θα αναστήσω στον αδερφό μου; 
- Είσαι και βλακόμετρο, τον εσάρκασε η οχιά. Ησύχασε, και δε θα αναστήσεις κανένα σπέρμα στον αδερφό σου. 
- Πώς; 
- Να πώς: Κάθε φορά που η γιορτή σου θα γίνεται όργιο, να φροντίζεις να μη δροσίζει το σπέρμα σου στον κόλπο της. Λίγη προσοχή χρειάζεται, τετράποδο. Λίγη τέχνη, και λίγη προπόνηση. Άειντε και με σκότισες! απόσωσε η οχιά. 

Και ο συγγραφέας της Γένεσης κλείνει την ιστορία: 

«Αυνάν δε όταν εισήρχετο προς την γυναίκα του αδελφού αυτού, εξέχεεν επί την γην του  μη δούναι σπέρμα.»

Αυτό το «εξέχεεν επί την γην» ο άνθρωπος από την εποχή του Αυνάν μέχρι σήμερα το ακολουθεί με κατάνυξη. Επαναληπτικό τυφέκιο ακριβείας. Η κάννη, το κινητό ουραίο, η σκοπευτική γραμμή, ο φλογοκρύπτης, η ακίδα σκόπευσης, η σκανδάλη, το φυσίγγιο, ο πυροκροτητής, η κατά βούληση πυροδότηση. 

Μόνο που σήμερα, εξαιτίας η προηγμένη τεχνολογία που λένε, έχουμε άλλους τρόπους αποφυγής του «δούναι σπέρμα». 

Έχουμε γόνατα, κνήμες, μηρούς. Έχουμε τον κάλυκα της κοιλιάς, παρειές, γλουτάκια. Έχουμε στόμα, μαλλιά, το λακκάκι του λαιμού, και ό,τι άλλο επινόησε στο μεταξύ των αιώνων η δεινή τεχνοσύνη του ανθρώπου. 

Και πιο ψηλά πια, τα εφευρήματα του τεχνουργού κρατήρων. Έχουμε την επέμβαση του γυναικολόγου, έχουμε περικαυλίδες και κόντομς, έχουμε την αντι-μπέιμπυ-πίλλε. 

Ιδού γιατί, τίμιε αναγνώστη, όλοι οι άντρες είμαστε αυνάνες. Και στο έγκλημα έχουμε συνεργούς όλες τις γυναίκες. Κυριολεκτώ. Που πάει να ειπεί μεταχειρίζομαι τις λέξεις με την αρχαϊκή τους ακρίβεια και πιστότητα. 

Τώρα εσύ φέρε τις αποστομωτικές αντιρρήσεις σου. Αυνάνες θα ειπείς είναι αυτοί που μαλακίζουνται. Όσοι καταφεύγουν στην αυτοϊκανοποίηση. Είναι εκείνοι που δε βρίσκουν γυναίκα, που είναι ακρατείς, που δεν έχουν τα αργύρια για το πορτέλο, ανδρικό ή γυναικείο. 

Εντάξει. Δε θα διαφωνήσω μαζί σου. Αλλά στο δικό μου ζητούμενο όλα ετούτα που λες είναι σκύβαλα, και τσάνταλα και αφουσιά. Ανάθεσε στους δημοσιογράφους να σου τα εξηγήσουν. Και στους ιεροκήρυκες. 

Εγώ το πρόβλημα το βλέπω από τη σκοπιά του στοχαζόμενου και του πάσχοντα. Γιατί αν θέλεις να σου τελειώσω όσο μελαγχολικά αρμόζει στο θέμα, θα σου θυμίσω και τούτο: 

Στη διαδικασία της ψυχικής μετάλλαξης του ανθρώπου που περιγράφουμε, και στην τροπή του από το φυσικό στο αφύσικο, ο Αυνάν είναι η αρχή. Το τέλος όμως ξέρεις ποιο είναι; Είναι το aids, φίλε. 

Όπως στα περισσότερα, έτσι κι εδώ η ιστορία αδίκησε τη γυναίκα. Γιατί στον ελληνικό κόσμο λέμε πλατωνικός έρωτας για τους άντρες και λεσβιακός για τις γυναίκες; 

Έτσι, λοιπόν, και στον εβραϊκό κόσμο δίπλα στον αυνανισμό έπρεπε να υπάρχει και ο συμπληρωματικός –ισμός για τις γυναίκες. Ο όρος θαμαρισμός. Και κοντά στους αυνάνες και οι θαμάρες."

ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΜΑΣ ΣΤΟ FACE BOOK

Η ομάδα μας στο Face Book άλλαξε όνομα:

ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ: Να υπάρχεις Ελληνικός...

https://www.facebook.com/groups/336441787356/

Για να ταιριάζει περισσότερο στους λόγους ύπαρξής της και που περιγράφονται ως εξής στις πληροφορίες της:

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Χώρος που δημιουργήθηκε για τους φίλους της φιλοσοφίας και του έργου του Δημήτρη Λιαντίνη. Χώρος που συζητάμε όχι μόνο για το Λιαντίνη αλλά και για όλα τα άλλα που μας αφορούν ως έλληνες και ως ανθρώπους. Με βάση μάλιστα την προμετωπίδα που ο Λιαντίνης έθεσε στα Ελληνικά του, δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση σε θέματα φιλοσοφίας, ποίησης, ηθικής, ανθρωπολογίας. Παρόμοια μας απασχολούν θέματα επιστήμης και θέματα πολιτικής. Όποιος έχει μελετήσει το έργο του Λιαντίνη, δε χρειάζεται αυτές τις διευκρινίσεις. Το ξέρει ήδη. Πως δεν μπορεί να είσαι φίλος της φιλοσοφίας και του έργου του Λιαντίνη και να μην ασχολείσαι με όλα αυτά. Να μην ασχολείσαι με την ίδια τη ζωή. Αλλά και να μη ζεις τη ζωή σου, να μη ρουφάς την κάθε της στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Θέλουμε ανθρώπους ζωντανούς εδώ. Ανθρώπους που δεν είναι μόνο λόγια αλλά και πράττουν. Με τάξη και με κλιτότητα και στο μέτρο του ανθρώπου. Όχι λιαντινόπληκτους που στο Λιαντίνη είδαν ένα νέο ίνδαλμα και ανακάλυψαν μια νέα θρησκεία. Μακριά από μας μια τέτοια άρρωστη προσέγγιση του Λιαντίνη. Να το πούμε και αλλιώς; Εμάς εδώ μας ενδιαφέρει η δική μας ζωή και ο δικός μας θάνατος. Κι όχι η ζωή του Λιαντίνη και αν πέθανε και πώς πέθανε ο Λιαντίνης. Και ειδικά στις μέρες μας που η πατρίδα μας βιώνει δραματικές ώρες, μας νοιάζει πολύ και η πολιτική κατάσταση. Κατάσταση που δεν είναι πια κομματικό ζήτημα αλλά εθνικό. Όποιον τον ενοχλεί κάτι τέτοιο, δεν έχει παρά να αποχωρήσει. Προσπάθειες φίμωσης και στέρησης του δικαιώματος να ασχολούμαστε με τα κοινά, δε δεχόμαστε από κανέναν.

Ιστολόγιο: http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/
Φόρουμ: http://educandus.forumotion.com/f11-forum

Αύγουστος 2015: Αλλαγή ονόματος όχι όμως και προσανατολισμού της ομάδας που μένει ακριβώς ο ίδιος και με συντεταγμένες τους τέσσερες τρόπους που ορίζει ο Λιαντίνης για να υπάρχει κάποιος Ελληνικός.

Συνειδητά είμαστε εδώ. Ως μαθητές του Λιαντίνη. Ως έλληνες που σπαράζουμε από το δράμα της Ελλάδας σήμερα αλλά και γενικότερα της ανθρωπότητας. Βλέπουμε μέρα τη μέρα όλα όσα προανήγγειλε ο Λιαντίνης να παίρνουν σάρκα και οστά. Τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού να βασιλεύει και διαρκώς να γιγαντώνεται η απειλή για ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο. Δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπήσουμε. Ούτε καν να μείνουμε στα λόγια. Τιμώντας τον κύκνειο λόγο του Δασκάλου μας:

«Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.»


____________________________

Επισκεφθείτε μας και γίνετε μέλη μας. Στο βαθμό βεβαίως που συμφωνείτε με τους σκοπούς μας.

Ο πιο αψηλός θρόνος του Λιαντίνη

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.  (Αναδημοσίευση άρθρου από το παλιό ιστολόγιό μας, το ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, που παραμένει κλειστό για το κοινό)


Ένα ακόμη σημαντικό ντοκουμέντο φέρνουμε σήμερα στη δημοσιότητα από το αρχείο του Δημήτρη και της Νικολίτσας Λιαντίνη. Πρόκειται για χειρόγραφη σημείωση σε μία σελίδα της Θείας Κωμωδίας του Δάντη.

Η χρονολογία σημειωμένη από τον ίδιο το Λιαντίνη, είναι 1968. Όπως γνωρίζουμε τότε ακόμη χρησιμοποιούσε το πατρικό του επώνυμο γι' αυτό και στην υπογραφή διακρίνουμε:



Δημ. Θ. Νικ.



Δηλαδή: Δημήτριος Θεοδώρου Νικολακάκος.

Το σημείωμα αυτό, λιτό μεν και δωρικό, αλλά εξίσου αποκαλυπτικό, τονίζει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο για το πώς έβλεπε τη γυναίκα ο Λιαντίνης. Και μαρτυρά για τον "αψηλό θρόνο" που της είχε από τότε ακόμη παραχωρήσει, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την τεράστια συνέπεια λόγων και έργων του άνδρα, καθώς είναι σε όλους γνωστά όσα αργότερα έλεγε και για τη δική του γυναίκα, η εξαιρετική σχέση με τη μητέρα του καθώς και η πατρική περηφάνια για την μοναχοκόρη του, τη Διοτίμα, το γαλάζιο του βλαστάρι όπως την αποκαλούσε.

Σήμερα, που ο ίδιος ο Λιαντίνης δεν είναι πια εδώ για να επιβεβαιώσει τη στάση του στο ζήτημα και που διάφοροι αυτόκλητοι δήθεν υπερασπιστές του τον παρουσιάζουν στα γραπτά τους πως "εξαπάτησε τη γυναίκα του να τον παντρευτεί" και πως:

"Την άφησε να νομίζει ότι ηγείται, ενώ εκείνος ήδη καθόταν στο θρόνο του."

το ιδιόχειρο αυτό σημείωμα έρχεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο να τους διαψεύσει και να αποδείξει ότι ο ίδιος ο Λιαντίνης επέλεξε, συνειδητά και πολύ νωρίς, στο θρόνο αυτό να τοποθετήσει τη γυναίκα και όχι τον εαυτό του. Καταλαβαίνουμε ότι πολλοί άντρες θα διαφωνήσουν με τούτη τη θέση, αλλά καιρός να καταλάβουν κι εκείνοι ότι ο Λιαντίνης δεν ήταν ένας από τους πολλούς... Ήταν ο ξέχωρος και μοναδικός άνθρωπος που πέτυχε να ταυτίσει απόλυτα τη φιλοσοφία του με τον τρόπο ζωής του. Κι αφού η φιλοσοφία του ακροβατεί στη κόψη του σπαθιού που ορίζει ο έρωτας και ο θάνατος, είναι ευνόητο πως και η στάση του στο θέμα της γυναίκας αποκτά για τους μελετητές του καίρια σημασία.

Για σκεφθείτε λίγο. Θα μπορούσε ποτέ ένας άνθρωπος που χρειάστηκε να εξαπατήσει τη γυναίκα του, έστω και δίκαια όπως συμπληρώνει ο συγγραφέας, να τον παντρευτεί, και που την κοροϊδεύει ότι εκείνη ηγείται ενώ εκείνος την ίδια ώρα σκαρφαλώνει στο θρόνο, να καταστεί πρότυπο των ανθρώπων σε ζητήματα που άπτονται του έρωτα ή και να πείσει πολύ περισσότερο πως "έζησε την αλήθεια";

Τι αλήθεια είναι αυτή που συνοδεύεται με εξαπάτηση του συντρόφου που μοιράζεσαι τη ζωή σου; Και τι έρωτας μπορεί να στεριώσει πάνω σε απάτη και υποκρισία;

Όπως όμως διαπιστώνουμε με τούτο το ντοκουμέντο, η απάτη δεν έχει αυτουργό το Δημήτρη Λιαντίνη. Αντίθετα, ο Λιαντίνης για μια ακόμη φορά μας αποκαλύπτεται ο πιο αληθινός άνθρωπος που γνωρίσαμε. Εσθλός, με όλη τη σημασία του όρου που ο ίδιος μας δίδαξε. Τον αγαπήσαμε ξέχωρα για τη διδασκαλία του ως μαθητές του, τώρα καταφέρνει να αποσπάσει και την τεράστια εκτίμηση και ευγνωμοσύνη μας για το θρονί που πρόσφερε στις γυναίκες. Όχι μόνο με λόγια. Όχι αυτό... "Εν αρχή ην η πράξις!" Έτσι δε μας δίδαξε; Και έτσι, ξέρουμε πια, ότι και έπραξε. Πρότυπο και στο σημείο αυτό η συμπεριφορά του, η συμπεριφορά προς τη γυναίκα του. Άντρας αληθινός, και οι άμοιροι που δεν τον γνώρισαν ό,τι κι αν θέλουνε ας γράφουν...

Αξίζει όμως να σταθούμε και στα δικά του αισθήματα έτσι όπως τα είδαμε να εκδηλώνονται στο ντοκουμέντο αυτό. Στην αγάπη του προς το Dante και σε συνδυασμό με το θρόνο που και εκείνος σμίλεψε για τη γυναίκα. Αυτή την αγάπη με δυο ακόμη ντοκουμέντα από το αρχείο του ζεύγους Λιαντίνη θα ενισχύσουμε. Πρόκειται για δυο φωτογραφίες που έχουμε πρόσφατα δημοσιεύσει αλλά επιβάλλεται και εδώ να παραθέσουμε:



1974. Casa di Dante Ιταλία.


Ο Δημήτρης Λιαντίνης με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά από την προτομή του αγαπημένου του Δάντη Αλιγκιέρι. Στο ταξίδι αυτό δεν είναι μόνος. Τον συνοδεύει και η γυναίκα του, η κυρία Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη, που στο δικό της φακό χρωστάμε τη φωτογραφία και που τη βλέπουμε και την ίδια στην επόμενη:


Το ζευγάρι μόλις πριν λίγους μήνες έχει παντρευτεί, Πρωτοχρονιά του 73. Στο μεταξύ έχουν αποκτήσει και τη μονάκριβη κόρη τους, τη Διοτίμα. Ο Δημήτρης Λιαντίνης έχει λοιπόν πολλούς λόγους να στέκεται τόσο ευλαβικά μπροστά στο Δάντη. Είναι βέβαιο πως με όση ταπεινότητα έσκυψε το κεφάλι μπρος στον αγαπημένο ποιητή, με άλλη τόση περηφάνια σήκωσε το φακό για να αποθανατίσει τη δική του αγαπημένη μπροστά σε εκείνον που του δίδαξε ποια πρέπει να είναι η θέση της γυναίκας. Βέβαια, ένας άλλος ποιητής, ο Ρίλκε, τον έχει ήδη κατακτήσει και από εκείνον μαγεμένος θα χαρίσει στη γυναίκα του την προσφώνηση "Λου", όπως και σε εκείνη θα αφιερώσει λίγο καιρό αργότερα το βιβλίο για το Ρίλκε:

Ad Lou exvoto

Όμως ο Δάντης συνεχίζει να σιγοκαίει μέσα του. Έτσι, χρόνια αργότερα, όταν τελεύει το μαραθώνα της συγγραφής, στις σελίδες του Δάντη και πάλι θα εντοπίσει τον τίτλο για το κύκνειο άσμα του. Αυτή τη φορά όμως δε θα τραβήξει το βλέμμα του η Βεατρίκη, αλλά η Γκέμμα, η σύζυγος του Δάντη:



Στα 1296 παντρεύτηκε την Γκέμμα ο Δάντης. Στα 1996 ο Λιαντίνης τύπωνε τη δική του Γκέμμα. Χωρίς αφιέρωση. Όχι τουλάχιστον εμφανή... Γιατί στις μέσα σελίδες ανακαλύπτεις ότι τούτο το βιβλίο γράφτηκε από οργή για τους αιώνες που δε θα υπάρχει... Κι αλλού πάλι ανακαλύπτεις με μικρά γράμματα άλλες δύο αφιερώσεις, σε μαθητές και φίλους. Ο Ελληνοέλληνας σε ένα ιστορικό, η Κυκλώπεια σε ένα δάσκαλο. Και λίγο παρακάτω, αμέσως μετά το Εδώ Μεσολόγγι, καρτερεί το κεφάλαιο του έρωτα. Του έρωτα που είναι γνώση και ευγένεια και αρχοντιά. Και που ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Έλα τώρα και πες μου, τίμιε αναγνώστη:
Ταιριάζουν αυτές οι κουβέντες σε άνθρωπο που πλάνεψε τη δική του γυναίκα για να ξεγλιστρήσει ο ίδιος στη θέση την τιμημένη; Εσύ, ο τίμιος, ξέρω τι θα απαντήσεις. Κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου. Φυσικά και όχι! Αλλά για τους δύσπιστους που θέλουν να θέσουν τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων, υπάρχει και η απόδειξη δια γραφίδος Λιαντίνη. Προμετωπίδα σε τούτο το κεφάλαιο:

"Beatae conjugis additum stellis honorem"

Και σημαίνει: Στην ευτυχισμένη σύζυγο, που της δίνω τιμή στα άστρα!

Στη σύζυγο, που "Μικρός Κριτής" και πικρός συνάμα θα απολογηθεί πως έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις... αλλά πώς; Αυτό το πώς αξίζει πάνω από όλα να προσέξει κανείς. Πάνω από όλα! Το τονίζω και το φωνάζω. Ακούστε και σημειώστε το πώς θέλησε ο Δάσκαλος να φύγει. Εκείνος να πονέσει πιο πολύ, πιο σφαγερή να είναι η σφαγή που θα νιώσει από τη σύντροφο που πίσω του θα αφήσει.
Δεν μπορείς να αποφύγεις το συνειρμό. Να μην πάει ο νους στην άλλη μαχαιριά, εκείνη που ανάγγειλε στη μάνα του... λίγο πριν φύγει... "Θα λάβεις μια μαχαιριά, όχι στην πλάτη, στην καρδιά"...
Ήξερε πολύ καλά ο Λιαντίνης πως θα πονέσουν πόνο βαθύ εκείνοι που τον αγαπούσαν. Εκείνες που τον αγαπούσαν... Γιατί καλά γνωρίζουμε πως τη μάνα, τη σύζυγο και την κόρη έφερε ως παράδειγμα στο "Πείτε ότι εγώ πεθαίνω". Και πως δε θα αρκέσουν τα δημοτικά τραγούδια βάλσαμο να σταλάξουν στις καρδιές τους. Ένα μόνο τον παρηγορούσε, τον δικαιολογούσε. Πως εκείνος πόναγε πιότερο. Τρεις φορές εκείνες; Εννιά ελόγου του.
Έγινε όμως έτσι; Μέσα σε όλα τα άλλα αινίγματα μένει και τούτο να απαντηθεί. Μόνο να βρεθεί πρώτα το ζύγι για τον πόνο της ψυχής. Και ταχιά θα δώσουμε απόκριση. Ως τότε όμως ας κρατάμε στα σίγουρα του θρόνου του το θώρι. Ποδόγυρος ξακρίζει εκεί και όχι παντελόνια. Όπως συμβαίνει πάντα με τους άντρες που "φοράνε παντελόνια". Και ο Λιαντίνης ήταν από αυτούς. Γι' αυτό και παράγγειλε να μείνει στον αστικό κώδικα:

"Πάντα, όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας."

Έχετε ακούσει ποτέ εμορφότερο λόγο από αρσενικό για μας τις γυναίκες; Εγώ ομολογώ πως όχι. Κι άλλο τόσο μένω ενεή μπρος στην υπέροχη εκείνη γυναίκα που ενέπνευσε στο Λιαντίνη τέτοιο λόγο να γράψει.
Λέω όμως με το φτωχό μυαλό μου... Αν βασίλισσα του έρωτα λογιέται η γυναίκα, αν τα εννιά στα δέκα της προορίστηκε να γεύεται καρπούς της ηδονής, της φύσης το αλάθευτο καντάρι δεν μπορεί ίδια βαριά, ούτε δράμι λιγότερο, να μην την εχορταίνει με λύπη ισόποση και θλίψη που να ισορροπεί τη χαρά που πήρε. Το αρσενικό, "με το φτωχούλι και το λιγουλάκι του", χαλάλι του να μην τον νογά ούτε και να τον υποψιάζεται τον πόνο της γυναίκας. Και πάλι εδώ ο νους γυρίζει στο λόγο του Λιαντίνη. Εκείνο τον ύμνο στον έρωτα που μία και μοναδική φορά έλαβε στα χείλη του υπόσταση γυναίκας. Α, ναι. Αυτό να το σημειώσουμε. Αδικημένες στο έργο του Λιαντίνη οι ποιήτριες, ίσως και γιατί και οι ίδιες αδίκησαν τους εαυτούς του. Μα για τον έρωτα, πρώτο και καλύτερο στίχο από γυναίκα έλαβε. Ακόμη και το τραγούδι του λαού, δεύτερο ήρθε εκείνη τη φορά. Σοφά ακολούθησε εδώ ο Λιαντίνης τα χνάρια ενός Πλάτωνα που κάλεσε Διοτίμες στα συμπόσια για να διδάξει στους σοφούς έρωτας τι σημαίνει. Ίδια και ο Λιαντίνης τη Σαπφώ έπιασε απ' το χέρι:

Δέδυκεν α σελάνα, μέσαι δε νύκτες,
παρά δ' έρχεται ώρα, έγω δε μόνα καθεύδω

Οι πιο ερωτικοί στίχοι κατά Λιαντίνη... Κι άλλο τόσο ένα μεγάλο ερώτημα. Μια αντινομία και μια παραφωνία που μόνο στο πολύ μακρινό χθες μπορεί αντίστοιχο να βρει ή μπορεί και λύση.

__________________

Αξίζει εδώ να παραθέσουμε απόσπασμα ομιλίας του λίγο μόλις καιρό πριν φύγει. Ολοκάθαρα κι εδώ διαγράφεται η τιμή που αποδίδει στη σύζυγο:





ΡΑΨΩΔΙΑ Χ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

"ω κύνες, ού μ' έτ' εφάσκεθ' υπότροπον οίκαδε νείσθε δήμου από Τρώων, ότι μοι κατεκείρετε οίκον δμωήσιν τε γυναιξί παρευνάζεσθε βιαίως αυτού τε ζώοντος υπεμνάασθε γυναίκα, ούτε θεούς δείσαντες, οι ουρανόν ευρύν έχουσιν, ούτε τιν' ανθρώπων νέμεσιν κατόπισθεν έσεσθαι. νυν ύμιν και πάσιν ολέθρου πείρατ' εφήπται."

Οδυσσέας προς μνηστήρες λίγο πριν την μνηστηροφονία...


Έλληνες θα ειπεί...






Να μαζεύονται οι φίλοι, να πίνουν κρασί και να τραγουδάνε...

Προβολές σελίδων τον προηγούμενο μήνα