ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ OFFICIAL SITE ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΤΟ liantinis.gr




Νικολακέικο εναντίον Λιαντίνη;;;

Ξύπνησε η μέρα η σημερινή με ένα μήνυμα στο face book από τον καλό μου φίλο και μελετητή του Λιαντίνη, το Δάνο, επιστήμονα εκείνης της επιστήμης που στηρίχτηκε στην ευγενικότερη ασχολία  του ανθρώπου:

[...] με την ευκαιρία, λέω πως ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί τις προσφωνήσεις Λογιότατε, Εντιμότατε, Γενναιότατε, Σεβασμιότατε, Εξοχότατε, αφήνω εκείνο το δύσοσμο Μεγαλειότατε, δεν τις απεύθυνε ποτέ του κάποιος στο γεωργό, στο βοσκό, στο θαλασσινό, στο χτίστη. Και η απορία αυτή έγινε βαθύ σκοτάδι για μένα, όταν διάβασα γραμμένο στον Αιμίλιο του Ρουσσώ, πως η ευγενικότερη απ' όλες τις ανθρώπινες ασχολίες είναι η Γεωργική τέχνη.[...]  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 113

Με ενημέρωνε λοιπόν ο καλός μου φίλος για ένα άρθρο που διάβασε στο διαδίκτυο και με την υπογραφή κάποιου Νικολακάκου. Και ρωτούσε αν τον ξέρω. Αυτό το άρθρο:

ΤΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΝ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Ένα άρθρο γραμμένο με υποθέσεις και με θέμα την υποθετική αυτοκτονία του Λιαντίνη. Η φαντασιοπληξία σε όλο της το μέγεθος και με εμφανή στόχο να κατακρεουργήσει το Δάσκαλο Δημήτρη Λιαντίνη. Ο αρθρογράφος είναι βέβαιο πως δεν έχει διαβάσει το έργο του Λιαντίνη. Όλες οι παραπομπές του προέρχονται από την Γκέμμα ή και από βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Πώς είναι δυνατόν έτσι να κατανοήσει το φιλοσοφικό του στοχασμό; Αν και ο ίδιος θέτει εξαρχής στόχο να ψυχολογήσει τον άνθρωπο και στη συνέχεια φτάνει στο σημείο να μας πει ότι νόμιζε ο Λιαντίνης πως είναι σοφός... Στα σχόλια αισθάνθηκε και την ανάγκη να μας τονίσει πως είναι ξάδερφος του Λιαντίνη και δη με ακαδημαϊκές περγαμηνές, υπογραμμίζοντας πως και ο Λιαντίνης είναι ένας Νικολακάκος. Μόνο που φρόντισε, λέω εγώ με τη σειρά μου, να μείνει γνωστός ως συγγραφέας με άλλο όνομα και όχι ως Νικολακάκος. Γιατί άραγε; Η υπογραφή στο εμπαθές άρθρο που διαβάσαμε αποτελεί ίσως μια κάποια απάντηση. 

Ευτυχώς που γνωρίζουμε ότι από το σόι του Λιαντίνη, το εκ μητρός, υπάρχει όντως και κάποιος ακόμη ακαδημαϊκός δάσκαλος. Ο Πέτρος Βλαχάκος. Δρ Φιλολογίας, συγγραφέας και πρώτος εξάδελφος του Λιαντίνη. (Ο πατέρας του ήταν αδελφός της μητέρας του Δημήτρη Λιαντίνη.) Και που έχει τελείως άλλη γνώμη. Μπορείτε να διαβάσετε σχετικό του άρθρο εδώ: 

http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13&Itemid=81

Άρθρο που περιέχει αναφορές σε ευρύτατο τμήμα του συγγραφικού έργου του Λιαντίνη  και συγκεκριμένα σε εκείνο που σχετίζεται με τη διδασκαλία νεοελληνικής λογοτεχνίας  και την αγωγή. Έξυπνον Ενύπνιον (Ρίλκε), Χάσμα Σεισμού (Σολωμός), Νηφομανής (Σεφέρης), Homo Educandus (Φιλοσοφία της Αγωγής), Τα Ελληνικά, Οι ώρες των Άστρων. 

Αν τα είχε μελετήσει αυτά τα βιβλία και ο άλλος εξάδελφος, που υπογράφει το παραπάνω άρθρο, δε θα έφτανε στην ύβρι και στην ανεκδιήγητη φράση πως ο Λιαντίνης "συνάδει με ροκ σταρ, περισσότερο απ’ ό,τι με άνθρωπο του πνεύματος"!!!!!!!  Ούτε και θα είχε εστιάσει μονομερώς στο ατεκμηρίωτο επιστημονικά γεγονός της αυτοκτονίας του Λιαντίνη, αλλά θα ένιωθε περήφανος που η γενιά του έδωσε έναν Δάσκαλο με  Δέλτα κεφαλαίο. Κατηγορεί τον Λιαντίνη πως εγκλωβίστηκε από το θάνατο, μα τελικά το παθαίνει ο ίδιος παραβλέποντας με σκανδαλώδη τρόπο τη ζωή του Λιαντίνη και το έργο που άφησε. Δεν ήταν ο Λιαντίνης που θέλησε με το θάνατό του να μείνει αθάνατος. Αυτό το λέει και στην Γκέμμα ο ίδιος. Πως αφήνει τα Ελληνικά και την Γκέμμα για τους αιώνες που δε θα υπάρχει. Το έργο του δηλαδή. 

Και που δεν ήταν μόνο τα δύο βιβλία που επιλεκτικά αναφέρει. ( Ή και συμβολικά - δίνοντας τους δύο σημαντικότερους άξονες της συγγραφικής του δράσης.) Ο Λιαντίνης, κι αυτό το ξέρουμε καλά όσοι είχαμε την τιμή να υπάρξουμε μαθητές του, υπήρξε και έξοχος πανεπιστημιακός Δάσκαλος και μάλιστα όχι μόνο προπτυχιακών φοιτητών αλλά και δασκάλων εν ενεργεία. Έτσι τον γνώρισα κι εγώ. Το 1992, στο Μαράσλειο Διδασκαλείο. Όντας ήδη δασκάλα και με αρκετά χρόνια στην έδρα. Και από εκείνον έμαθα να αγαπώ με πάθος και την εργασία  μου και τη ζωή.   

Έρχομαι όμως και στην επίμαχη σχέση του Λιαντίνη με το θάνατο. Δεν είναι η γερμανική φιλοσοφία που την ερμηνεύει. Και πολύ περισσότερο προκαλεί γέλιο ο χαρακτηρισμός του Λιαντίνη ως ρομαντικού. Αφού είναι γνωστό ότι καταδίκαζε το ρομαντισμό και ως τεχνοτροπία και ως τρόπο ζωής. Ας μη σχολιάσω καν τον υπαινιγμό για κακοπαντρεμένους και μοδιστρούλες. Ναι, μελέτησε Νίτσε, και ελλήνισε και το έργο του "Ίδε ο άνθρωπος". Ναι, μελέτησε Γκαίτε. Ναι, πήγε και στη Γερμανία. Και ναι, έγραψε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τις ελεγείες του Ρίλκε. Προσέξτε όμως τον ακριβή τίτλο αυτής της διατριβής: "ΑΙ ΕΛΕΓΕΙΑΙ ΤΟΥ DUINO TOY R. M. RILKE ΚΑΙ Η ΕΝ ΑΥΤΑΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ." (Αθήναι, 1978). Ο Λιαντίνης δεν είναι ένας γερμανόπληκτος που παριστάνει τον σοφό. Είναι ελληνοέλληνας. Και αφετηρία του αποτελεί η αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Ιδιαίτερος ο δεσμός του με τους Προσωκρατικούς, όπως προκύπτει από το βιβλίο του Homo Educandus. Εκεί και διαβάζουμε για το ΜΗΔΕΝ και το ΕΙΝΑΙ. Αλλά και στη διάλεξή του με τίτλο "Η φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου", απερίφραστα τονίζει τη ρήση του Πλάτωνα για το τι είναι φιλοσοφία: 

http://educandus.forumotion.com/AEIOAI-OEEIOIOEEC-EAUNCOC-OIO-EAIAOIO-h1.htm

[...] Ένα πράγμα είναι φιλοσοφία. Φιλοσοφία είναι ο στοχασμός του ανθρώπου απάνω στο φαινόμενο θάνατος. Όρισε έτσι τη φιλοσοφία, ένας από τους μέγιστους φιλοσόφους, ο Πλάτων. Στο διάλογό του «Φαίδων», δίνει έναν ορισμό και λέει «Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου.»[...]

Δε μένει όμως μόνο στην αρχαία Ελλάδα ο Λιαντίνης. Διοδεύει όλο το φιλοσοφικό στοχασμό του ανθρώπου, όλων των εποχών και όλων των τόπων. Διαχρονικά και παγκόσμια. Και μάλιστα ξεπερνά τα θεωρητικά μπλα μπλα και υψώνει ως δεύτερο σημαντικό πυλώνα του στοχασμού του τις θετικές επιστήμες. Με ιδιαίτερη στήριξη στην Αρχή της Απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ. Γερμανός και αυτός... μα όχι φιλόσοφος αλλά φυσικός. Πρώτη πρώτη σελίδα μάλιστα της Γκέμμας ο Λιαντίνης γράφει:

[...] υπάρχουν και φιλοσοφίες ή επιστήμες που είναι του μπλα - μπλα και της ανεμοζάλης[...]

Και λίγο πριν εξηγεί ποιες μέθοδοι έρευνας προσφέρουν τον υψηλότερο βαθμό φερεγγυότητας σχετικά με το ακίβδηλο της αλήθειας. Η κριτική φιλοσοφία και η θετική επιστήμη. 

Τόσο καθαρός και τόσο γεωμετρημένος και έμπεδος ο στοχασμός του Λιαντίνη. Καμία σχέση με νεφελοκοκκυγίες και ρομαντικά φληναφήματα. Μόνο που για να τον μελετήσεις και να τον κατανοήσεις δεν επαρκούν τα ακαδημαϊκά οφίτσια. Σαν αυτά που διαβάσαμε στο άρθρο με περισσή οίηση να αναφέρονται και αναπόφευκτα ήρθε στο νου μας η φράση του Λιαντίνη από τη Γκέμμα για τους προφεσσόρους στις ακαντέμιες και στις ουνιβερσιτές. (σελ. 32 και 171 της Γκέμμας). 

Χρειάζεται κυρίως το τραγικό αίσθημα. Απόρροια και γέννημα του προσωκρατικού αιώνα (Homo Educandus, σελ. 70). Και που ο Νίτσε το υπερασπίστηκε ως στοιχείο πρωταρχικό για το μέλλον της ανθρωπότητας. Ντροπή για κάθε μορφωμένο Έλληνα να μην το γνωρίζει αυτό. Τη σχέση του Νίτσε με τους Προσωκρατικούς. (Homo Educandus, σελ. 138). 

Έτσι λοιπόν στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ της Γκέμμας δεν ανεβαίνει στον Ταΰγετο ο Ζαρατούστρα, αλλά ο Εμπεδοκλής. Αυτή τη νοητική εποπτεία επιλέγει ο Λιαντίνης. Και τη συντροφεύει την ώρα του θανάτου με τον Οιδίποδα. Και τη μάχη με το θάνατο την αναθέτει στον Διγενή. Ενώ τον απόηχο της δικής του μάχης τον τραγουδά με το στόμα του λαού μας και τα δημοτικά μας τραγούδια. Ελληνοέλληνας και εδώ. Όπως στάθηκε και σε όλη τη ζωή του. 

Όσο για την αυτοκτονία. Ο Λιαντίνης ουδέποτε έγραψε πως θα αυτοκτονήσει. Και καμία επιστημονική τεκμηρίωση δεν υπάρχει πως αυτοκτόνησε. Βρέθηκε ένας σκελετός, έγιναν εξετάσεις που τον ταυτοποίησαν με τον Λιαντίνη, όμως ούτε αιτία θανάτου εντόπισαν ούτε καν το χρόνο αυτού του θανάτου. Αντίθετα υπάρχουν πλήθος αναφορές στο έργο του που καταδικάζουν την αυτοκτονία. Κι άλλες τόσες που λέγουν ότι αν δεν γνωρίζεις κάτι, είναι πιο τίμιο να λες "δεν ξέρω". Και όχι να φτιάχνεις παραμύθια. Είτε πρόκειται για την ύπαρξη του θεού, είτε για την αυτοκτονία του Λιαντίνη. Μας αρέσει, λοιπόν, ή  και όχι, ο Λιαντίνης δημιούργησε ένα ΑΙΝΙΓΜΑ. Αυτό μας άφησε ως δώρο. Την α-πορία. Που συνάδει απόλυτα με την εντολή του να μελετάμε ο καθένας το δικό του θάνατο και όχι το θάνατο του όποιου άλλου, ακόμη και του Λιαντίνη...  Εντολή που στηρίχτηκε και στην αντίστοιχη του Νίτσε:

«Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ’ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας.» (Τα Ελληνικά, σελ. 75 )

Αυτά κρατάμε από το Λιαντίνη ως κόρη οφθαλμού οι μαθητές του. Και τη ρητά εκφρασμένη επιθυμία του στη Γκέμμα (152) να μη δείξουμε χυδαία περιέργεια για το θάνατο του Δασκάλου μας. Μας απασχολεί λοιπόν πρωτίστως η μελέτη του έργου του και η μελέτη του δικού μας θανάτου. Και στα πλαίσια που εκείνος έθεσε. Πως για να μελετάς το θάνατο, πρέπει να ζεις τη ζωή σου σε όλο της το εύρος. Να μην αφήνεις στιγμή να πηγαίνει χαμένη. 

Κάτι που δεν ισχύει για αρκετούς από το νικολακέικο. Και θέλησαν να αποκτήσουν φήμη από το θάνατο του Λιαντίνη. Τον πρόβαλαν και τον εκμεταλλεύτηκαν με κάθε τρόπο. Ίσως και γιατί ο Λιαντίνης προτίμησε να μη μείνει στη μνήμη των ανθρώπων ως ένας ακόμη Νικολακάκος. 

Μάλιστα στη σελ. 31 της Γκέμμας θα αναγράψει και το επιτύμβιο του Σκιπίωνα του Αφρικανού: 

Αγνώμονη πατρίδα, 

θα σου στερήσω τα οστά μου.

Επιγραφή που περιλαμβάνεται και στο ανέκδοτο έργο του Ρέκβιεμ (για τον Καβάφη) και μάλιστα εκεί τονίζει ο Λιαντίνης πως ο Σκιπίωνας πέθανε 56 ετών. (http://liantinis.gr)

Επ' αυτού έχουμε άλλους από το σόι να δηλώνουν τα αντίθετα. Και να επιμένουν πως ήταν επιθυμία του Λιαντίνη να μείνουν τα οστά του στον Ταΰγετο. Γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια ακόμη και την τελευταία επιστολή που άφησε ο Λιαντίνης στο παιδί του και δημοσιεύτηκε από τις πρώτες ημέρες της εξαφάνισής του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Εκεί και ανέφερε ρητά και κατηγορηματικά πως θα προσπαθήσει να πορευτεί τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Που τον εξηγεί τι θάνατος ήταν στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ της Γκέμμας. Ούτε για αυτοκτονία γράφει εκεί ο Λιαντίνης ούτε για όσα είδαμε να συμβαίνουν τον Ιούλιο του 2005. Με έναν εξάδελφό του να αποκαλύπτει στα φώτα της δημοσιότητας τη ... σπηλιά του Λιαντίνη... 

Πώς δένουν αυτά με όσα ο ίδιος ο Λιαντίνης έγραψε για το νεκρό που δε θα τον δει ανθρώπου μάτι;

Όπως δε δένουν με την αλήθεια και οι ισχυρισμοί πως επί 7 χρόνια κρατήθηκε το μυστικό για τη σπηλιά αυτή. Γιατί υπάρχουν δημοσιεύματα στον τύπο, πχ στο περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, με δηλώσεις από το σόι για την αποκάλυψη της σπηλιάς στον Ταΰγετο, αρκετό διάστημα νωρίτερα από τον Ιούλιο του 2005:   http://educandus.forumotion.com/t1826-topic

Και καλά μέχρι τώρα είχαμε επισημάνει μεν  αυτές και άλλες αντιφάσεις στο ρόλο των συγγενών, μα με το άρθρο που αποτέλεσε το ερέθισμα για την παρούσα ανάρτηση έχουμε και ευθεία επίθεση στο Λιαντίνη από άνθρωπο που λέει ότι είναι εξάδελφός του και έχει το ίδιο επώνυμο με το πατρικό επώνυμο του Δημήτρη Λιαντίνη. Κι εκεί που μέχρι τώρα είχαμε την επιμονή της οικογένειας πως καμαρώνουν για την αυτοκτονία του αλλά και επιθέσεις σε όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει τη δική τους αλήθεια. 

Να λοιπόν πού οδηγούν οι υπερβολές και η υπέρβαση του μέτρου. Να εμφανίζεται τώρα ένας που ισχυρίζεται ότι είναι κι αυτός της οικογενείας και να διασύρει τη μνήμη του Λιαντίνη πατώντας ακριβώς πάνω στο θέμα της αυτοκτονίας. Είναι αλήθεια εξάδελφος; Είναι αληθινό το όνομα; Ρώτησα την κ. Λιαντίνη και με ενημέρωσε ότι δεν τον γνωρίζει. Μακάρι λοιπόν να πρόκειται για άλλον. Όπως και αν έχει, ελπίζουμε με τη δημοσίευση της απάντησής μας να μάθουμε περισσότερα. Ποιος είναι εκείνος που λιθοβολεί το Λιαντίνη. 




Έλληνες θα ειπεί...






Να μαζεύονται οι φίλοι, να πίνουν κρασί και να τραγουδάνε...

Προβολές σελίδων τον προηγούμενο μήνα