ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ OFFICIAL SITE ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΤΟ liantinis.gr




1η Ιουνίου. 16 χρόνια από την έξοδο του Δημήτρη Λιαντίνη


Στη μνήμη της μέρας που καλά κρατεί - παρά το πέρασμα 16 χρόνων - ήρθε τυχαία σήμερα να προστεθεί η πληροφορία:

1265: Σαν σήμερα γεννιέται ο Ντάντε Αλιγκιέρι, γνωστότερος στην Ελλάδα ως Δάντης, εθνικός ποιητής της Ιταλίας

Για τη βαθιά σχέση του Δασκάλου μας, Δημήτρη Λιαντίνη, με τον Ντάντε, δε χρειάζεται θαρρώ να πούμε. Είναι γνωστή σε όλους. Μόνο να θυμίσουμε αυτό που γράψαμε παλιότερα για την ονομασία του τελευταίου του βιβλίου με τον τίτλο "Γκέμμα". Πως Γκέμμα λεγόταν η σύζυγος του Δάντη:

"Το 1296 παντρεύτηκε την Γκέμμα, από την οικονομικά ισχυρή οικογένεια των Ντονάτι. Είναι αξιοσημείωτο πως ο ίδιος ο Δάντης δεν αναφέρει στα γραπτά του τίποτα σχετικά με την Γκέμμα. Πιστεύεται πως μαζί απέκτησαν τρία παιδιά (Jacopo, Pietro και Antonia)."

Ίσως γι' αυτό και ο ίδιος ο Λιαντίνης δε θεώρησε σωστό να αναφέρει κάτι σχετικό στα βιβλία του, ακόμη και στη Γκέμμα, για τη σύζυγο του Δάντη. Ενώ μιλά διεξοδικά για τη Βεατρίκη του. (σελ. 198 της Γκέμμας, κεφάλαιο Νέκυια). Έτσι και είναι πολύτιμο το στοιχείο που μας χαρίστηκε από το προσωπικό αρχείο του Λιαντίνη με τη χειρόγραφη σημείωση στη Θεία Κωμωδία. Διαβάστε περισσότερα στο παλιότερο άρθρο μας για την ονομασία της Γκέμμας εδώ:

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.gr/2010/02/blog-post_10.html

Όσο δε για τη σημερινή ανακάλυψη, πως είναι η γενέθλια ημέρα του Δάντη, οφείλουμε να παραθέσουμε και το ακόλουθο για να μην είμαστε ανακριβείς:

"Πατέρας του ήταν ο Alighiero di Bellincione και μητέρα του η Donna Bella degli Abati, η οποία πέθανε όταν ο Δάντης ήταν περίπου πέντε ετών. Η ακριβής ημερομηνία γέννησης του δεν είναι γνωστή, ωστόσο ο ίδιος αναφέρει στα γραπτά του πως γεννήθηκε στον αστερισμό των Διδύμων και επομένως η γέννηση του τοποθετείται από τα μέσα Μαΐου μέχρι τα μέσα Ιουνίου του 1265."

Για τους Διδύμους και το ακόλουθο απόσπασμα από τις τελευταίες σελίδες της Γκέμμας (σελ. 253):

"Ταξιδεύουμε στη γη, όπως οι Δίδυμοι στον ουρανό. Με τη μέρα μας θνητή, που η αψευδής γνώση για τη μοίρα μας τηνε  κάνει σχεδόν αθάνατη." 

Ο ίδιος ο Λιαντίνης γεννήθηκε στον αστερισμό του Λέοντα, στις 23 Ιουλίου 1942, όπως ο ίδιος σημειώνει στο οπισθόφυλλο της Γκέμμας. Όμως γεννήθηκε μαζί με έναν ακόμη αδελφό του, δηλαδή δίδυμος. Στην πιθανή απορία κάποιων αν έμοιαζαν στην εμφάνιση τα δύο αδέρφια, απαντούμε πως όχι. Δίδυμοι λοιπόν αλλά όχι από το ίδιο ωάριο.

Από την άλλη μεριά όμως θα πρέπει να επισημάνουμε πως ο δίδυμος αδερφός του Λιαντίνη λέγεται Στέφανος και πως η Γκέμμα εκτός των άλλων είναι και το πιο λαμπρό αστέρι του Βορείου Στεφάνου. Δείτε σχετική σημείωση του Λιαντίνη και στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, που θέλησε να το επισημάνει ως στοιχείο.

Αξίζει επίσης να διαβάσετε το "Μοιρολόι" του Λιαντίνη στη σελ. 156 του Νηφομανή, για το μικρό αγοράκι το Στέφανο. Το αγέννητο αγοράκι του ζεύγους Λιαντίνη που χάθηκε στον τέταρτο μήνα της κύησης, Δεκαπενταύγουστο του 1979, όπως μας ενημερώνει η Νικολίτσα Λιαντίνη με δική της σημείωση στη σελ. 97 του βιβλίου ποιημάτων "Οι ώρες των Άστρων".

Έτσι το ζευγάρι έμεινε με ένα μόνο παιδί, την κόρη τους Διοτίμα, και στην οποία ο Λιαντίνης άφησε το γνωστό του γράμμα όταν την 1η Ιουνίου 1998 έφυγε.

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.gr/2010/02/blog-post_7439.html

Αξίζει να το θυμηθούμε μέρα που είναι τι έγραφε και με βάση τη δημοσίευσή του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία από τις πρώτες μέρες της εξαφάνισης του Λιαντίνη:

"Διοτίμα μου,

Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.

Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο Γαλάζιο διαμάντι.

Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει.

Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπουκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.

Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.

Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.

Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης


Έζησα έρημος και ισχυρός.

Λιαντίνης



Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου στη Σπάρτη. "




Το χειρόγραφο αυτό δεν είναι το τελικό της επιστολής του Λιαντίνη αλλά προσχέδιο που βρέθηκε στο αρχείο του και αξίζει να το διαβάσουμε και να δούμε τις διαφορές από το τελικό κείμενο. Τα ίχνη φωτιάς στην άκρη του φύλλου δείχνουν την πρόθεση του συγγραφέα να το κάψει, κάτι όμως που τελικά δεν ολοκλήρωσε...  

Νικολακέικο εναντίον Λιαντίνη;;;

Ξύπνησε η μέρα η σημερινή με ένα μήνυμα στο face book από τον καλό μου φίλο και μελετητή του Λιαντίνη, το Δάνο, επιστήμονα εκείνης της επιστήμης που στηρίχτηκε στην ευγενικότερη ασχολία  του ανθρώπου:

[...] με την ευκαιρία, λέω πως ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί τις προσφωνήσεις Λογιότατε, Εντιμότατε, Γενναιότατε, Σεβασμιότατε, Εξοχότατε, αφήνω εκείνο το δύσοσμο Μεγαλειότατε, δεν τις απεύθυνε ποτέ του κάποιος στο γεωργό, στο βοσκό, στο θαλασσινό, στο χτίστη. Και η απορία αυτή έγινε βαθύ σκοτάδι για μένα, όταν διάβασα γραμμένο στον Αιμίλιο του Ρουσσώ, πως η ευγενικότερη απ' όλες τις ανθρώπινες ασχολίες είναι η Γεωργική τέχνη.[...]  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 113

Με ενημέρωνε λοιπόν ο καλός μου φίλος για ένα άρθρο που διάβασε στο διαδίκτυο και με την υπογραφή κάποιου Νικολακάκου. Και ρωτούσε αν τον ξέρω. Αυτό το άρθρο:

ΤΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΝ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Ένα άρθρο γραμμένο με υποθέσεις και με θέμα την υποθετική αυτοκτονία του Λιαντίνη. Η φαντασιοπληξία σε όλο της το μέγεθος και με εμφανή στόχο να κατακρεουργήσει το Δάσκαλο Δημήτρη Λιαντίνη. Ο αρθρογράφος είναι βέβαιο πως δεν έχει διαβάσει το έργο του Λιαντίνη. Όλες οι παραπομπές του προέρχονται από την Γκέμμα ή και από βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Πώς είναι δυνατόν έτσι να κατανοήσει το φιλοσοφικό του στοχασμό; Αν και ο ίδιος θέτει εξαρχής στόχο να ψυχολογήσει τον άνθρωπο και στη συνέχεια φτάνει στο σημείο να μας πει ότι νόμιζε ο Λιαντίνης πως είναι σοφός... Στα σχόλια αισθάνθηκε και την ανάγκη να μας τονίσει πως είναι ξάδερφος του Λιαντίνη και δη με ακαδημαϊκές περγαμηνές, υπογραμμίζοντας πως και ο Λιαντίνης είναι ένας Νικολακάκος. Μόνο που φρόντισε, λέω εγώ με τη σειρά μου, να μείνει γνωστός ως συγγραφέας με άλλο όνομα και όχι ως Νικολακάκος. Γιατί άραγε; Η υπογραφή στο εμπαθές άρθρο που διαβάσαμε αποτελεί ίσως μια κάποια απάντηση. 

Ευτυχώς που γνωρίζουμε ότι από το σόι του Λιαντίνη, το εκ μητρός, υπάρχει όντως και κάποιος ακόμη ακαδημαϊκός δάσκαλος. Ο Πέτρος Βλαχάκος. Δρ Φιλολογίας, συγγραφέας και πρώτος εξάδελφος του Λιαντίνη. (Ο πατέρας του ήταν αδελφός της μητέρας του Δημήτρη Λιαντίνη.) Και που έχει τελείως άλλη γνώμη. Μπορείτε να διαβάσετε σχετικό του άρθρο εδώ: 

http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13&Itemid=81

Άρθρο που περιέχει αναφορές σε ευρύτατο τμήμα του συγγραφικού έργου του Λιαντίνη  και συγκεκριμένα σε εκείνο που σχετίζεται με τη διδασκαλία νεοελληνικής λογοτεχνίας  και την αγωγή. Έξυπνον Ενύπνιον (Ρίλκε), Χάσμα Σεισμού (Σολωμός), Νηφομανής (Σεφέρης), Homo Educandus (Φιλοσοφία της Αγωγής), Τα Ελληνικά, Οι ώρες των Άστρων. 

Αν τα είχε μελετήσει αυτά τα βιβλία και ο άλλος εξάδελφος, που υπογράφει το παραπάνω άρθρο, δε θα έφτανε στην ύβρι και στην ανεκδιήγητη φράση πως ο Λιαντίνης "συνάδει με ροκ σταρ, περισσότερο απ’ ό,τι με άνθρωπο του πνεύματος"!!!!!!!  Ούτε και θα είχε εστιάσει μονομερώς στο ατεκμηρίωτο επιστημονικά γεγονός της αυτοκτονίας του Λιαντίνη, αλλά θα ένιωθε περήφανος που η γενιά του έδωσε έναν Δάσκαλο με  Δέλτα κεφαλαίο. Κατηγορεί τον Λιαντίνη πως εγκλωβίστηκε από το θάνατο, μα τελικά το παθαίνει ο ίδιος παραβλέποντας με σκανδαλώδη τρόπο τη ζωή του Λιαντίνη και το έργο που άφησε. Δεν ήταν ο Λιαντίνης που θέλησε με το θάνατό του να μείνει αθάνατος. Αυτό το λέει και στην Γκέμμα ο ίδιος. Πως αφήνει τα Ελληνικά και την Γκέμμα για τους αιώνες που δε θα υπάρχει. Το έργο του δηλαδή. 

Και που δεν ήταν μόνο τα δύο βιβλία που επιλεκτικά αναφέρει. ( Ή και συμβολικά - δίνοντας τους δύο σημαντικότερους άξονες της συγγραφικής του δράσης.) Ο Λιαντίνης, κι αυτό το ξέρουμε καλά όσοι είχαμε την τιμή να υπάρξουμε μαθητές του, υπήρξε και έξοχος πανεπιστημιακός Δάσκαλος και μάλιστα όχι μόνο προπτυχιακών φοιτητών αλλά και δασκάλων εν ενεργεία. Έτσι τον γνώρισα κι εγώ. Το 1992, στο Μαράσλειο Διδασκαλείο. Όντας ήδη δασκάλα και με αρκετά χρόνια στην έδρα. Και από εκείνον έμαθα να αγαπώ με πάθος και την εργασία  μου και τη ζωή.   

Έρχομαι όμως και στην επίμαχη σχέση του Λιαντίνη με το θάνατο. Δεν είναι η γερμανική φιλοσοφία που την ερμηνεύει. Και πολύ περισσότερο προκαλεί γέλιο ο χαρακτηρισμός του Λιαντίνη ως ρομαντικού. Αφού είναι γνωστό ότι καταδίκαζε το ρομαντισμό και ως τεχνοτροπία και ως τρόπο ζωής. Ας μη σχολιάσω καν τον υπαινιγμό για κακοπαντρεμένους και μοδιστρούλες. Ναι, μελέτησε Νίτσε, και ελλήνισε και το έργο του "Ίδε ο άνθρωπος". Ναι, μελέτησε Γκαίτε. Ναι, πήγε και στη Γερμανία. Και ναι, έγραψε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τις ελεγείες του Ρίλκε. Προσέξτε όμως τον ακριβή τίτλο αυτής της διατριβής: "ΑΙ ΕΛΕΓΕΙΑΙ ΤΟΥ DUINO TOY R. M. RILKE ΚΑΙ Η ΕΝ ΑΥΤΑΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ." (Αθήναι, 1978). Ο Λιαντίνης δεν είναι ένας γερμανόπληκτος που παριστάνει τον σοφό. Είναι ελληνοέλληνας. Και αφετηρία του αποτελεί η αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Ιδιαίτερος ο δεσμός του με τους Προσωκρατικούς, όπως προκύπτει από το βιβλίο του Homo Educandus. Εκεί και διαβάζουμε για το ΜΗΔΕΝ και το ΕΙΝΑΙ. Αλλά και στη διάλεξή του με τίτλο "Η φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου", απερίφραστα τονίζει τη ρήση του Πλάτωνα για το τι είναι φιλοσοφία: 

http://educandus.forumotion.com/AEIOAI-OEEIOIOEEC-EAUNCOC-OIO-EAIAOIO-h1.htm

[...] Ένα πράγμα είναι φιλοσοφία. Φιλοσοφία είναι ο στοχασμός του ανθρώπου απάνω στο φαινόμενο θάνατος. Όρισε έτσι τη φιλοσοφία, ένας από τους μέγιστους φιλοσόφους, ο Πλάτων. Στο διάλογό του «Φαίδων», δίνει έναν ορισμό και λέει «Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου.»[...]

Δε μένει όμως μόνο στην αρχαία Ελλάδα ο Λιαντίνης. Διοδεύει όλο το φιλοσοφικό στοχασμό του ανθρώπου, όλων των εποχών και όλων των τόπων. Διαχρονικά και παγκόσμια. Και μάλιστα ξεπερνά τα θεωρητικά μπλα μπλα και υψώνει ως δεύτερο σημαντικό πυλώνα του στοχασμού του τις θετικές επιστήμες. Με ιδιαίτερη στήριξη στην Αρχή της Απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ. Γερμανός και αυτός... μα όχι φιλόσοφος αλλά φυσικός. Πρώτη πρώτη σελίδα μάλιστα της Γκέμμας ο Λιαντίνης γράφει:

[...] υπάρχουν και φιλοσοφίες ή επιστήμες που είναι του μπλα - μπλα και της ανεμοζάλης[...]

Και λίγο πριν εξηγεί ποιες μέθοδοι έρευνας προσφέρουν τον υψηλότερο βαθμό φερεγγυότητας σχετικά με το ακίβδηλο της αλήθειας. Η κριτική φιλοσοφία και η θετική επιστήμη. 

Τόσο καθαρός και τόσο γεωμετρημένος και έμπεδος ο στοχασμός του Λιαντίνη. Καμία σχέση με νεφελοκοκκυγίες και ρομαντικά φληναφήματα. Μόνο που για να τον μελετήσεις και να τον κατανοήσεις δεν επαρκούν τα ακαδημαϊκά οφίτσια. Σαν αυτά που διαβάσαμε στο άρθρο με περισσή οίηση να αναφέρονται και αναπόφευκτα ήρθε στο νου μας η φράση του Λιαντίνη από τη Γκέμμα για τους προφεσσόρους στις ακαντέμιες και στις ουνιβερσιτές. (σελ. 32 και 171 της Γκέμμας). 

Χρειάζεται κυρίως το τραγικό αίσθημα. Απόρροια και γέννημα του προσωκρατικού αιώνα (Homo Educandus, σελ. 70). Και που ο Νίτσε το υπερασπίστηκε ως στοιχείο πρωταρχικό για το μέλλον της ανθρωπότητας. Ντροπή για κάθε μορφωμένο Έλληνα να μην το γνωρίζει αυτό. Τη σχέση του Νίτσε με τους Προσωκρατικούς. (Homo Educandus, σελ. 138). 

Έτσι λοιπόν στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ της Γκέμμας δεν ανεβαίνει στον Ταΰγετο ο Ζαρατούστρα, αλλά ο Εμπεδοκλής. Αυτή τη νοητική εποπτεία επιλέγει ο Λιαντίνης. Και τη συντροφεύει την ώρα του θανάτου με τον Οιδίποδα. Και τη μάχη με το θάνατο την αναθέτει στον Διγενή. Ενώ τον απόηχο της δικής του μάχης τον τραγουδά με το στόμα του λαού μας και τα δημοτικά μας τραγούδια. Ελληνοέλληνας και εδώ. Όπως στάθηκε και σε όλη τη ζωή του. 

Όσο για την αυτοκτονία. Ο Λιαντίνης ουδέποτε έγραψε πως θα αυτοκτονήσει. Και καμία επιστημονική τεκμηρίωση δεν υπάρχει πως αυτοκτόνησε. Βρέθηκε ένας σκελετός, έγιναν εξετάσεις που τον ταυτοποίησαν με τον Λιαντίνη, όμως ούτε αιτία θανάτου εντόπισαν ούτε καν το χρόνο αυτού του θανάτου. Αντίθετα υπάρχουν πλήθος αναφορές στο έργο του που καταδικάζουν την αυτοκτονία. Κι άλλες τόσες που λέγουν ότι αν δεν γνωρίζεις κάτι, είναι πιο τίμιο να λες "δεν ξέρω". Και όχι να φτιάχνεις παραμύθια. Είτε πρόκειται για την ύπαρξη του θεού, είτε για την αυτοκτονία του Λιαντίνη. Μας αρέσει, λοιπόν, ή  και όχι, ο Λιαντίνης δημιούργησε ένα ΑΙΝΙΓΜΑ. Αυτό μας άφησε ως δώρο. Την α-πορία. Που συνάδει απόλυτα με την εντολή του να μελετάμε ο καθένας το δικό του θάνατο και όχι το θάνατο του όποιου άλλου, ακόμη και του Λιαντίνη...  Εντολή που στηρίχτηκε και στην αντίστοιχη του Νίτσε:

«Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ’ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας.» (Τα Ελληνικά, σελ. 75 )

Αυτά κρατάμε από το Λιαντίνη ως κόρη οφθαλμού οι μαθητές του. Και τη ρητά εκφρασμένη επιθυμία του στη Γκέμμα (152) να μη δείξουμε χυδαία περιέργεια για το θάνατο του Δασκάλου μας. Μας απασχολεί λοιπόν πρωτίστως η μελέτη του έργου του και η μελέτη του δικού μας θανάτου. Και στα πλαίσια που εκείνος έθεσε. Πως για να μελετάς το θάνατο, πρέπει να ζεις τη ζωή σου σε όλο της το εύρος. Να μην αφήνεις στιγμή να πηγαίνει χαμένη. 

Κάτι που δεν ισχύει για αρκετούς από το νικολακέικο. Και θέλησαν να αποκτήσουν φήμη από το θάνατο του Λιαντίνη. Τον πρόβαλαν και τον εκμεταλλεύτηκαν με κάθε τρόπο. Ίσως και γιατί ο Λιαντίνης προτίμησε να μη μείνει στη μνήμη των ανθρώπων ως ένας ακόμη Νικολακάκος. 

Μάλιστα στη σελ. 31 της Γκέμμας θα αναγράψει και το επιτύμβιο του Σκιπίωνα του Αφρικανού: 

Αγνώμονη πατρίδα, 

θα σου στερήσω τα οστά μου.

Επιγραφή που περιλαμβάνεται και στο ανέκδοτο έργο του Ρέκβιεμ (για τον Καβάφη) και μάλιστα εκεί τονίζει ο Λιαντίνης πως ο Σκιπίωνας πέθανε 56 ετών. (http://liantinis.gr)

Επ' αυτού έχουμε άλλους από το σόι να δηλώνουν τα αντίθετα. Και να επιμένουν πως ήταν επιθυμία του Λιαντίνη να μείνουν τα οστά του στον Ταΰγετο. Γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια ακόμη και την τελευταία επιστολή που άφησε ο Λιαντίνης στο παιδί του και δημοσιεύτηκε από τις πρώτες ημέρες της εξαφάνισής του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Εκεί και ανέφερε ρητά και κατηγορηματικά πως θα προσπαθήσει να πορευτεί τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Που τον εξηγεί τι θάνατος ήταν στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ της Γκέμμας. Ούτε για αυτοκτονία γράφει εκεί ο Λιαντίνης ούτε για όσα είδαμε να συμβαίνουν τον Ιούλιο του 2005. Με έναν εξάδελφό του να αποκαλύπτει στα φώτα της δημοσιότητας τη ... σπηλιά του Λιαντίνη... 

Πώς δένουν αυτά με όσα ο ίδιος ο Λιαντίνης έγραψε για το νεκρό που δε θα τον δει ανθρώπου μάτι;

Όπως δε δένουν με την αλήθεια και οι ισχυρισμοί πως επί 7 χρόνια κρατήθηκε το μυστικό για τη σπηλιά αυτή. Γιατί υπάρχουν δημοσιεύματα στον τύπο, πχ στο περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, με δηλώσεις από το σόι για την αποκάλυψη της σπηλιάς στον Ταΰγετο, αρκετό διάστημα νωρίτερα από τον Ιούλιο του 2005:   http://educandus.forumotion.com/t1826-topic

Και καλά μέχρι τώρα είχαμε επισημάνει μεν  αυτές και άλλες αντιφάσεις στο ρόλο των συγγενών, μα με το άρθρο που αποτέλεσε το ερέθισμα για την παρούσα ανάρτηση έχουμε και ευθεία επίθεση στο Λιαντίνη από άνθρωπο που λέει ότι είναι εξάδελφός του και έχει το ίδιο επώνυμο με το πατρικό επώνυμο του Δημήτρη Λιαντίνη. Κι εκεί που μέχρι τώρα είχαμε την επιμονή της οικογένειας πως καμαρώνουν για την αυτοκτονία του αλλά και επιθέσεις σε όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει τη δική τους αλήθεια. 

Να λοιπόν πού οδηγούν οι υπερβολές και η υπέρβαση του μέτρου. Να εμφανίζεται τώρα ένας που ισχυρίζεται ότι είναι κι αυτός της οικογενείας και να διασύρει τη μνήμη του Λιαντίνη πατώντας ακριβώς πάνω στο θέμα της αυτοκτονίας. Είναι αλήθεια εξάδελφος; Είναι αληθινό το όνομα; Ρώτησα την κ. Λιαντίνη και με ενημέρωσε ότι δεν τον γνωρίζει. Μακάρι λοιπόν να πρόκειται για άλλον. Όπως και αν έχει, ελπίζουμε με τη δημοσίευση της απάντησής μας να μάθουμε περισσότερα. Ποιος είναι εκείνος που λιθοβολεί το Λιαντίνη. 




Υπό μετάφραση τα ποιήματα του Λιαντίνη, στα αγγλικά και στα ισπανικά!

Πάει καιρός, έξι χρόνια συγκεκριμένα, που στο φόρουμ Homa Educandus ανέβηκε ένα αφιέρωμα στην Τελευταία Άνοιξη:

Η τελευταία άνοιξη... βαστάζοντας Επιτάφιο και Ανθεστηριώνα

Εκείνο λοιπόν το παλιό αφιέρωμα, εστιασμένο στο Λιαντίνη που τότε κόντευαν δέκα χρόνια από την εξαφάνισή του, ξεκινούσε ως εξής:

Δέκα χρόνια σήμερα από κείνο το τελευταίο πρωινό της πρώτης μέρας της Άνοιξης... 1η Μαρτίου 2008 - επιστροφή - 1η Μαρτίου 1998...

Αναστροφή της μνήμης και ημέρωση αναμνήσεων.


Van Gogh "Ανθισμένη Αμυγδαλιά"

"Εθήτευε ο βοριάς
όταν μισέψαμε για τις ακτές του σύμπαντος
βαστάζοντας στα χέρια τον Επιτάφιο
και τον Ανθεστηριώνα."

Δημήτρης Λιαντίνης, "ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ", σ. 22

"Αργώ" που λάμνει αντίστροφα και ανεπίστροφα στο χρόνο... ακροβατώντας στο "αίνιγμα του τρόπου σου", κείνη την τελευταία άνοιξη που μας άφησες... Την άνοιξη του '98.

"υψώνω την καρτερία σου στον ουρανό κατάκορφα
απρίλη μήνα και φωνάζω
ecce homo"

Δ. Λιαντίνης, "ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ", σ. 25


Ζάκυνθος, 8 Απριλίου 1998 (Αρχείο Δ. & Ν. Λιαντίνη)

"Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη."

Διονύσιος Σολωμός  

_________________________

Μου θύμισαν εκείνο το αφιέρωμα δυο αναρτήσεις που έγιναν πρόσφατα στην ομάδα που έχουμε στο face book για τους φίλους του έργου και της φιλοσοφίας του Λιαντίνη. Από τη γυναίκα του και μέλος του γκρουπ, κ. Νικολίτσα Λιαντίνη.

Η πρώτη ανακοίνωση μας ενημέρωνε για τη μετάφραση ποιημάτων στα αγγλικά που ξεκίνησε ο κ. Μανόλης Αλυγιζάκης. Και παρέθετε μεταφρασμένο και το ένα από τα δύο ποιήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω:

ΒΟΡΕΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Ἐμπροστά στό αἴνιγμα τοῦ τρόπου σου
διορθώνω τόν πορφυρό χιτῶνα
καί τό διάδημα τῶν ἀγκαθιῶν στήν κόμη σου
ὑψώνω τήν καρτερία σου στον οὐρανό κατάκορφα
ἀπρίλη μῆνα καί φωνάζω
ecce homo.

NORTHERN HALO

Before your enigmatic manner
I adjust the red chiton
and the thorn crown on your hair
I raise your fortitude straight to the sky 
this April and I salute 
ecce homo

Δημήτρη Λιαντίνη-"Οι Ώρες των Άστρων"/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
Dimitris Liantinis-"Hours of the Stars"/Translated by Manolis Aligizakis

Και η άλλη ανάρτηση, τι σύμπτωση, αφορούσε τη μετάφραση στα ισπανικά του άλλου ποιήματος. Από τον κύριο Mario Domínguez Parra.  Παραπέμποντας στην ακόλουθη ιστοσελίδα  http://logotejnikimetafrasi.wordpress.com  από την οποία και παραθέτουμε κι εμείς το ποίημα:

ΑΡΓΩ

Καράβι πού ἔπλεξες
πάνω στήν ἄβυσσο τῶν χεριῶν μας.
Καράβι χαμένο,
μέσα στό ἀγγελόκρουσμα δυό βιαστικῶν χεριῶν.
Ἐθήτευε ὁ βοριάς
ὅταν μισέψαμε γιά τίς ἀκτές τοῦ σύμπαντος
βαστάζοντας στά χέρια τόν Ἐπιτάφιο
καί τόν Ἀνθεστηριώνα.
Ποιός μᾶς ἔδειξε μέ τό δάκτυλο
τό βασιλικό τρόπο τοῦ ὁρίζοντα;

ARGOS

Barco que navegaste
sobre el abismo de nuestras manos.
Barco perdido,
en el estertor de moribundia de dos manos raudas.
Estaba de aprendiz el aquilón
cuando emigramos hacia las orillas del universo
sosteniendo en las manos el Epitafio
y el Antesterio.
¿Quién nos mostró con el dedo
el modo regio del horizonte?

Πέρα από την καθαρή σύμπτωση, αυτό που μας χαροποιεί ιδιαίτερα είναι που πλέον οι μεταφράσεις Λιαντίνη σε ξένες γλώσσες έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Και όλο και νέες προσφορές δέχεται η κ. Λιαντίνη για να δώσει άδεια μετάφρασης και σε καινούργιους μεταφραστές, που σημειωτέον ότι το ενδιαφέρον τους πηγάζει από τη μαγεία που οι ίδιοι ένιωσαν διαβάζοντας Λιαντίνη.

Βεβαίως αυτός ο ενθουσιασμός δεν αρκεί. Κι εκεί αρχίζει το δύσκολο έργο της κ. Λιαντίνη. Να κρίνει και ποιος είναι ικανός να φέρει σε πέρας ένα τόσο δύσκολο έργο όσο η μεταφορά του λόγου του Λιαντίνη σε κάποια ξένη γλώσσα. Ρόλος βαρύς όσο και οι εντολές που της άφησε ο άντρας της όταν της εμπιστεύθηκε τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του.

Το ζήτημα ξεπερνά κάθε όριο δυσκολίας όταν πρόκειται για τα ποιήματα του Λιαντίνη. Κάτι που την ανησυχεί και την ίδια και για τούτο βρίσκεται σε διαρκή και στενή συνεργασία με τους δύο μεταφραστές της ποίησης του Λιαντίνη. Και όποιος έχει μελετήσει το Λιαντίνη σε βάθος, το αντιλαμβάνεται. Τι κίνδυνοι ελλοχεύουν και τι τιτάνια προσπάθεια απαιτείται. Χαρακτηριστικά παραθέτουμε από το έργο του τα ακόλουθα:

"Οφείλουμε όχι μόνο να διαβάζουμε τα κείμενα, αλλά να τα διαβάζουμε και σωστά. Δεν κατανοείται ένα λογοτέχνημα ποιότητας με μία μόνο ανάγνωση. Και αν κατανοείται δεν βιώνεται. Δεν αποκαλύπτεται, δηλαδή, η δύναμη και η φεγγοβολή του. Ο ευεργετικός λόγος που κρύβει, και που φυλάει του αναγνώστη. 

[...] Το ποίημα είτε μας μιλάει, είτε δε μας μιλάει, λέει ο Σεφέρης. Μπορεί να το διαβάσεις είκοσι φορές μέσα σε είκοσι μήνες ή σε πέντε χρόνια, και να μην σου ειπεί τίποτα. Και ξαφνικά εκεί που περπατάς στο ακροθαλάσσι για να πάρεις τον αέρα σου, ένας στίχος του χτυπάει ανεπάντεχα την ύπαρξή σου, όπως το ατλάζι του πελάγου σου χτυπάει τα μάτια, και σε φωτίζει ολόκληρο. Την ίδια ακριβώς στιγμή που φωτίζεται και το ποίημα μέσα σου. 

Τότε σε πλημμυρίζει η κατάφαση. Αυτό που διαφορετικά το λέμε αισθητική συγκίνηση. Πίσω από το ποίημα νιώθεις την εμορφιά και τη μαγεία. Όπως ακριβώς πίσω από το πέσιμο του μήλου ο Νεύτων ένιωσε τη γήινη έλξη, και από την έκσταση που δοκίμασε υψώθηκε απότομα στην ουράνια μηχανική.

Ο Ελύτης στα νιάτα του έδωκε ένα σουρεαλιστικό ορισμό στην ποίηση. Η ποίηση, είπε, είναι συνουσία επ' άπειρον. Εάν αυτός ο ορισμός για το γνήσιο ποιητή έχει ισχύ καταλυτικά ακατάλυτη, ο ευαίσθητος αναγνώστης συμμετέχει σ' αυτή τη σφαγή από δεύτερο χέρι. [....] 

Το συμπέρασμα, με μια πρόταση, είναι πως για να αποκτήσεις οργανικό δεσμό με τη λογοτεχνία μας, χρειάζεται συνεχής αναστροφή που δε γίνεται υπό τύπον αγγαρείας, αλλά πάντα σαν αναψυχή και χαρούμενος κόπος."


Δ. Λιαντίνης, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 51

Αν αυτά απαιτούνται για να αποκτήσεις οργανικό δεσμό με την ποίηση, τι απαιτείται για να τη μεταφράσεις; Μόνο οι σώφρονες κατέχουν την απάντηση. Οι άλλοι, που επί παντός επιστητού έχουν τη γνώμη στην κωλότσεπη, φυσικώ τω λόγω απομένουν εκτός νυμφώνος.

Εμείς πάντως από τη μεριά μας ευχόμεθα τα καλύτερα. Στους άξιους και τους τολμηρούς. Που αποφάσισαν να βουτήξουν στο βαθυδίνη ωκεανό της ποίησης του Λιαντίνη...

"Η ποίηση είναι πολιτική. Όπως το δέντρο φυτρώνει στο χώμα και όπως το ψάρι μεγαλώνει στο νερό, έτσι και της αληθινής ποίησης το αίμα είναι η ζωή. Η άμεση, η ρέουσα, η πυρωμένη ζωή των ανθρώπων. Που κυλάει από τη γέννηση στο θάνατο καθώς ο βαθυδίνης ωκεανός. Με όλα τα μάγια, και όλα τα πλούτια, και όλα τα κακά. Ετούτος ο φερέγγυος αλλά και ο αχώρητος όρος είναι ο κανόνας και ο νόμος και το κοινό της ποίησης. Καθώς όμως η ποίηση γίνεται έκπτυξη και καταδήλωση ζωής, αναγκαία γίνεται λειτουργία καθαρά πολιτική. Γιατί ο ορίζοντας της ζωής του ανθρώπου είναι η πολιτεία με τις πόλεις, και οι πόλεις με τους πολίτες της. Και οι πολίτες με την πολιτική τους."


Δ. Λιαντίνης, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 57

Για τους πλέον πεζούς θα παρομοιάσω το εγχείρημα με τη γιγαντιαία επιχείρηση αναζήτησης του μπόινγκ της Μαλαισίας. Και την αγωνία των ειδικών να αφουγκραστούν το σήμα του "μαύρου" κουτιού. Το ένα σκέλος είναι αυτό. Και μετά αρχίζει η ανέλκυση. Από τις αβυσσικές πεδιάδες ή ακόμη χειρότερα τις ωκεάνιες τάφρους.  Στο φως. Και στα βλέμματα ανθρώπων που ούτε το Λιαντίνη γνωρίζουν ούτε και τα ελληνικά. 

Στη θέση των αναρτήσεων που αφαιρέθηκαν

Σήμερα Κυριακή. Των Βαΐων. Η Κυριακή που τρώνε τα ψάρια. Και πολύ καλά τους κάνουν! Γιατί δεν έχουν στόμα να μιλήσουν. Έτσι προέκυψε και το ρήμα "ψάρωσα".

Και όμοια την άλλη Κυριακή σουβλίζουν και τα αρνιά. Διότι είναι πρόβατα. Και βλέπουν το λύκο μπροστά τους και χαμπάρι δεν παίρνουν. Τον θαρρούν για τσοπανόσκυλο που ήρθε να τα φυλάξει.

Να, σαν ετούτο το χαριτωμένο. Που ανέβασε σήμερα μια καλή συναδέλφισσα στο φατσοβιβλίο. Ένεκα των ημερών και των καταστάσεων. Και με ανάλογο σχόλιο:

"Πάσχα... ώρα Αυτοαξιολόγησης για τ' αρνιά.  Για τα άλλα αρνιά.  Εγώ θα τη γλιτώσω ... Καλημέρα μας!"

Προς τούτο θαρρώ και επιβάλλεται η νηστεία των σαράντα ημερών. Για να μη μείνει ψάρι για ψάρι και αρνί για αρνί.

Μεταφορικά βεβαίως και συμβολικά. Διότι τα κακόμοιρα τα ζωντανά δε μας φταίνε σε τίποτα. Και ίσα ίσα που από τον καιρό του Αισώπου έχουν αναλάβει να ξυπνάνε και εκείνα τα ζώα που η φύση τα προόρισε για το βασίλειο των ανθρώπων.





Σαν ετούτο που χαμπάρι δεν παίρνει ακόμη και όταν αρχίσει το σφάξιμο. Βλέπει τους άλλους στο τσιγκέλι του χασάπη και αγρόν αγοράζει:

Μην ασχολείσαι! Τους άλλους σφάζουν!

Καθώς το θέμα είναι παλαιό και επαναλαμβάνεται στους αιώνες, κάποια εξήγηση θα υπάρχει που σχετίζεται με την ίδια τη φύση, όσο αφύσικη και αν είναι μια τέτοια συμπεριφορά. Την ίδια φύση που ο Λιαντίνης κατονόμασε ως βλέμμα του βοδιού. Τι βοδιού, τι προβάτου...  Και ανέθεσε στο δάσκαλο να το μεταμορφώσει σε βιβλίο: 


"Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος, η φύση θα ήταν, δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε χρόνος, αλλά δε θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θά  'βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες, τους χορούς. 

Γιατί; Απλά, γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δάσκαλου είναι ο αθέρας της βυρσοδεψίας. Και στο τέλος - τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει το σώμα και την ψυχή μας, ώστε από τη στέρησή μας αποστάζεται το κλάμα, και την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας. 

Τα ζώα και τα φυτά δε γελούν ούτε δακρύζουν. Γιατί τους λείπει ο δάσκαλος. Έτσι δεν έμαθαν ποτές ότι στον ενόργανο κόσμο πέρα από τη σφαίρα του βιολογικού ανοίγεται ο φωτεινός ορίζοντας του πνεύματος. Ο θυμός, δηλαδή, οι επιθυμίες, τα πάθη, η φαντασία, ο λόγος.

Ο δάσκαλος είναι ο φυτουργός και ο σπορέας του λόγου. Εκείνου του λόγου που το τέταρτο Ευαγγέλιο τον αναφέρει στο θεό. 

Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό. Και το καράβι, το GLORIA MUNDI ή το ANCA,  αν δεν το ταξιδέψει ο καπετάνιος του. Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που έμεινε αγεώργητη από τον άντρα. Και ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά - σιγά κακοβολεί, ωσόπου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης. 

Μ' ένα λόγο, ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου. Με την ίδια κυριότητα που ποιητής του κόσμου είναι ο θεός. Χωρίς δάσκαλο το πνεύμα που πνέει θα παραπόμενε άψυχος άνεμος. Γαρμπής, δηλαδή, πουνέντες σοροκάδα και παγωμένος Σκίρωνας. Και θα φυσούσε μάταια στις άκριες των βουνών, στις φυλλωσιές, στα συστήματα των υδάτων. 

Αν έλειπαν οι δάσκαλοι, η γη μας θά 'ταν τυφλή. Και το σύμπαν ανυπόστατο."

Δ. Λιαντίνης, "Τα Ελληνικά" (σελ. 13 - 14)

 Κι έρχομαι τώρα και σε ερωτώ, τίμιε αναγνώστη. Μπορεί να τα κάνει όλα τούτα ο δάσκαλος που έχει ο ίδιος το βλέμμα του βοδιού και το βλέμμα του προβάτου;

Και σε ρωτώ ακόμη: Τζάμπα και τυχαία ο Λιαντίνης αναλώθηκε σε κείνο το νεοκλασικό του Μαρασλή; Αναλώνοντας εαυτόν ακόμη και όταν οι λύκοι ντύθηκαν με προβιές και όρμησαν να τον κατασπαράξουν;

Μια μοίρα περίεργη με έφερε εκείνη ακριβώς τη μέρα κοντά στο Δάσκαλο. Το έχω ξαναγράψει. Για την τελευταία φορά που τον είδα. Και έχοντας σκολάσει τα γράμματα κοντά του καιρό πριν. Εκείνη τη μέρα όμως, Νοέμβρης ήταν του 1996, τα βήματά μου με ξανάφεραν στο Μαράσλειο. Και βρέθηκα σε μια σκηνή εξωπραγματική. Να έχει ξεσηκωθεί η μισή Μετεκπαίδευση ενάντια στο Λιαντίνη. Φώναζαν και χούγιαζαν και απαιτούσαν την άμεση απομάκρυνσή του.

Μαζί με τους λύκους και τα πρόβατα. Να το δεις και να μην το πιστεύεις να τακιμιάζουν.

Ενάντια σε ποιον; Σε εκείνον που θέλησε να τους κάνει ανθρώπους.

Δεν τον άγγιξαν. Δεν τόλμησαν. Ήταν εκεί και όσοι πρόκαμαν να ξυπνήσουν. Το άλλο μισό Μαράσλειο. Οι μαθητές του.

Πέρασαν κοντά είκοσι χρόνια από τότε. Μα είναι οι σκηνές ζωντανές σαν να συνέβησαν μόλις χτες.

Ο Λιαντίνης να βγαίνει ατάραχος από το κτίριο. Και να προχωρά προς το αμφιθέατρο της σχολής. Ούτε ένας μυς του προσώπου του δε μαρτυρούσε τι γινόταν γύρω. Λες και αφορούσε κάποιον άλλο.

Τον ακολουθήσαμε. Οι μαθητές του. Κι εγώ μαζί. Μπήκαμε στην αίθουσα. Ξεκίνησε η διδασκαλία. Η τελευταία που άκουσα από το στόμα του. Τα έχω ξαναγράψει. Πως ήθελα στο τέλος να πάω να του σφίξω το χέρι. Να του πω ότι εγώ είμαι από τους παλιούς και πήγα εκείνη τη μέρα μόνο για εκείνον. Δεν τόλμησα. Και θαρρώ πως ορθά έπραξα. Γιατί δική μου ήταν η ανάγκη και μόνο. Ο Λιαντίνης τέτοια χρεία δεν είχε. Όπως δεν την έχει όποιος καλά γνωρίζει ποιος είναι και πως έπραξε το καθήκον του.

Ευτυχώς, λέω, δεν πήγα να του μιλήσω. Αλλιώς θα διάβαζα για τον Παπαδιαμάντη και το Συγγρό και θα ντρεπόμουνα στους αιώνες. Που κόντεψε λέει να ελεημονήσει τον ποιητή! (Τα Ελληνικά, σελ. 79)

Τέτοια γεγονότα είναι γραφτό όμως να επαναλαμβάνονται. Και η μοίρα, για να μην πλήττουμε, μας αλλάζει συχνά το ρόλο. Ή και για να μας δοκιμάσει. Πόσα καράτια ζυγίζουμε. Ξαφνικά μας δίνει μια κλοτσιά και μας πετάει στα βαθιά. Την ώρα που οι μάζες αλυχτούν. Εκεί σε θέλω. Αν μπορείς να κρατήσεις τιμόνι και την πορεία σου σταθερή. Γιατί ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Στις μπουνάτσες αφήνουν και τους μούτσους ακόμη στην τιμονιέρα.

Όχι, δεν ξύπνησε ο παλιός ναυτικός μέσα μου. Με ταρακούνησε όμως ένα απόσπασμα που ανέβασε επίσης στο φατσοβιβλίο και σήμερα πάλι μια παλιά μου μαθήτρια. Ήταν από τη φουρνιά των παιδιών που συμπάλευα να τα ξυπνήσω τότε ακριβώς που ο Δάσκαλος έφυγε. Τα παρέλαβα το Σεπτέμβρη του 97 και πήραν απολυτήριο από το σχολειό τον Ιούνιο του 1999. Ήμουν μαζί τους όταν συνέβη το απρόσμενο και ήρθαν τα πάνω κάτω. Για όσους λατρέψαμε το Λιαντίνη ως θεό μας. Δηλαδή ως το μεγαλύτερο Δάσκαλο που συντύχαμε στη ζωή μας.

Εκείνο το κορίτσι δεν προχώρησε στα γράμματα του σκολειού. Νωρίς νωρίς τράβηξε στο μεγάλο σχολείο της ζωής. Έκανε οικογένεια και σήμερα μεγαλώνει τέσσερα παιδιά! Κι έτσι που να δικαιώνει απόλυτα το ιδεώδες του εσθλού. Μάνα με τα όλα της. Διαβάζω καθημερινά τι ανεβάζει και την καμαρώνω. Τύφλα να έχουν οι συμμαθητές της που πήραν πτυχία και μεταπτυχιακά και διδακτορικά ακόμη.

Σήμερα όμως ξεπέρασε τον εαυτό της με το απόσπασμα που διάλεξε από την Ευγενία  Φακίνου να ανεβάσει. Σας το παραθέτω. Όπως το παρέθεσα και στους φίλους μου στο φατσοβιβλίο αντί για καλημέρα:

"Πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή!!
Άλλα λογαριάζεις... άλλα ονειρεύεσαι..
και συμβαίνει κάτι απρόσμενο που τα ανατρέπει όλα!!
Σέρνεσαι πίσω από τα γεγονότα... και τα ακολουθείς..
χωρίς να μπορείς να τα κάνεις ν' ακολουθούν αυτά εσένα!!
Κι έτσι... μπορεί να κυλήσουν χρόνια πολλά ερήμην σου..
με τις επιθυμίες βαθιά καταχωνιασμένες..
ανίκανες να βγουν στην επιφάνεια..
να κάνουν μια ωραία τρικυμία
και να σαρώσουν όλα τα ανεπιθύμητα!!"

Ω, θεοί! Άκουσα αίφνης τον ίδιο το Λιαντίνη να μιλάει. Και να ερμηνεύει Καβάφη.

Θες Τείχη; Il gran rifiuto; Θερμοπύλες; Βαρβάρους; Τρώες; Την Πόλι; Τη Σατραπεία; Ιθάκη; Ή "Απολείπειν ο θεός Αντώνιον";

Σίγουρα πάντως Καβάφη. Και ειδικά ετούτο το απόσπασμα από τα Ελληνικά και την αγαπημένη σελίδα 117:

"Τώρα ό,τι έμεινε είναι να κουρεύουμε το στραγάλι, και να συναχώνουμε τη σουλφαμίδα. Γυρνάμε δεξιά περί τον εαυτό μας, γυρνάμε αριστερά περί τον πυρήνα του προβλήματος, και παίζουμε το ηλεκτρόνιο του υδρογόνου, ώσπου να γίνουμε δευτέριο. 

Σήμερα μάλιστα που είμαστε "και τέλος πάντων, να, τραβούμε εμπρός", που λένε οι ηλεκτρονικοί και ο πολιτικός αναμορφωτής του Καβάφη, στη διδακτική των Αρχαίων Ελληνικών θα χρησιμοποιήσουμε και την "προηγμένη τεχνολογία". 

Υπολογιστές, μικροδιδασκαλίες, κλειστά κυκλώματα, βιντεοκασέτες, οπτικοακουστικά, και τα συναφή. 

Όλα αυτά είναι έγκριτα και να τα χαιρετάς. Το πρόβλημα όμως βρίσκεται αλλού. Και το πρόβλημα είναι το ένα, που έχουμε μόνο τη δική του ανάγκη, και κανενός άλλου. Όπως ακριβώς κάποτε το είπε και ο Ιησούς, δάσκαλος πρώτος, καθώς επιτιμούσε τρυφερά τη Μάρθα, και κοίταζε έμπιστα τη Μαρία. 

Το πρόβλημα λοιπόν διατυπώνεται έτσι: Δεν έχει νόημα να διδάσκεις τη διδακτική των Αρχαίων Ελληνικών, έστω κι αν η δεξιοτεχνία σου ξεπερνά τις "ηλεκτρικές τρίπλες" του Μαραντόνα, όταν δεν έχεις ιδέα για το τι είναι ο κλασικός κόσμος. Όταν δεν άκουσες ποτέ σου το λόγο: οι έλληνες δε γράψανε, οι έλληνες ζήσανε. Το ξέρουμε αυτό; 


Όσο για μέριμνα του τόπου, για διοίκηση  - 

ούτ' ήξερε τι γένονταν τριγύρω του. 


Αχ! ο Καβάφης. Πάντα μπροστά μας βγαίνει ο πονηρός ο γέρος.

Σήμερα μία μυλόπετρα πλακώνει την παιδεία των παιδιών μας. Ένας βραχνάς γράφει το παρόν μίζερο, και διαγράφει απαίσιο το μέλλον της χώρας. 

Γιατί η αγωγή των νέων είναι κακή. Και η αγωγή των νέων είναι το θεμέλιο της πολιτείας. Και κρίνει τη σωτηρία και την ικμάδα της από το Α ως το Ψ. Αφήνω σκόπιμα έξω τα Έκτορος λύτρα, γιατί εκεί ο χαλασμός και ο θρήνος είναι μέγας. 

Η παιδεία των νέων είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας ιωδίου για το μέλλον των λαών. Επένδυση πιο ασφαλή για προοπτική μακρόπνοη  δεν πρόκειται να βρεις. 

Την αλήθεια αυτή τη λαλούν και την κράζουν από τους νόμους του Λυκούργου μέχρι τους χάρτες του ΟΗΕ. Όμως της δικής μας παιδείας το αίμα έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας. 

Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους. Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες, και ίσως ίσως γκιλοτίνες στις πλατέες. Για να σταυρωθεί το κακό, και να πάψει η βασκανία.

Από τον καιρό του Σχινά και του Μαυροκορδάτου μας βαραίνει ο σοφολογιότατος και ο φαναριώτης. Το δίκαιο του μέλλοντος όμως χρειάζεται πολλούς δικαστές σαν τον Τερτσέτη τίμιους. Και σαν τον Πολυζωίδη. Για να εξαλειφθούν κάποτε οι αιτίες της δίκης του Κολοκοτρώνη." 

Δ. Λιαντίνης, "Τα Ελληνικά", σελ. 117

Μα εσύ σέρνεσαι πίσω από τα γεγονότα.

Και περνάνε τα χρόνια ερήμην σου.

Δίχως την τρικυμία που θα τα σαρώσει όλα.

Τα ανεπιθύμητα!

Με καταλαβαίνεις, τίμιε αναγνώστη, τι θέλω να σου πω; Πως δεν μπορείς να είσαι δάσκαλος αν δεν μπορείς να κάνεις τα γεγονότα να τρέχουν πίσω σου;

Κι όσο για μέριμνα του τόπου και διοίκηση δε σκαμπάζεις;

Σαν εκείνο τον ιερωμένο που μας κούφανε κάποτε λέγοντας πως δεν πήρε χαμπάρι τη χούντα γιατί τότε σπούδαζε!


Σε καταλαβαίνω όμως. Αυτό πρέπει να σου πω. Προβληματίστηκα πολύ όλες αυτές τις μέρες. Και αναρωτήθηκα αν είναι δίκαιο να ζητώ από τους άλλους να κάνουν "τρικυμία". Μόνο και μόνο γιατί τους έλαχε στη ζωή τους να ακούσουν Λιαντίνη. 

Και τι θα έκανα κι εγώ αν βρισκόμουν στην ίδια θέση; Ναι, εντάξει, δε θέλησα ποτέ να γίνω ούτε καν διευθύντρια σχολείου. Έτσι έκρινα. Πως δεν είναι για μένα η θέση στελέχους στο παρόν εκπαιδευτικό σύστημα. Και δεν "έφταιξε" μονάχα ο Λιαντίνης. Το ευ ζην το χρωστώ και στους γονείς μου.

Είδα τον πατέρα μου  κάποτε να γίνεται επιθεωρητής. Από φτωχόπαιδο. Και με το σπαθί του. Και μετά να έρχεται σε κόντρα και με συνδικαλιστές και με την ένωση επιθεωρητών. Στους λίγους που διαφώνησαν και γύρισαν δάσκαλοι ξανά στις τάξεις. Έπειτα σύμβουλος. Και πάλι κόντρες. Παραιτήθηκε.

Ύστερα ήρθε η σειρά της μάνας. Την πιέσαμε οι άλλοι να κάνει χαρτιά για σύμβουλος. Έφτασε ως την πόρτα της επιτροπής. Όταν ήρθε η ώρα να μπει, βρήκε και τη δύναμη να εκφράσει το δικό της θέλω. Πως δεν επιθυμεί να γίνει σύμβουλος. Και προτιμά να γυρίσει στο νηπιαγωγείο της.

Ξέρω λοιπόν. Και πονάει η ψυχή μου. Για τους καιρούς που μας έλαχε να ζήσουμε.

Μα δεν είμαι στη θέση σου.

Λέω επομένως πως έσφαλα. Και σου ζητώ συγνώμη. Στο συγκεκριμένο σημείο και μόνο. 

Ποια είμαι εγώ που θα σου πω τι να κάνεις; 

Την τρικυμία ο καθείς την αποφασίζει μόνος του. 

Πότε και πώς και πόσο.

Και τι σημαίνει πως κάποιος άκουσε κάποτε Λιαντίνη; Ο Λιαντίνης δε ζήτησε οπαδούς. Να τραβήξουμε το δρόμο το δικό μας, ορμήνεψε. Και σαν τον έχουμε ξεχάσει, τότε θα ξαναρθεί κοντά μας.

Καλό ταξίδι εύχομαι. Αυτό μόνο.







Ένα ταγκό που επιβεβαιώνει τα λεγόμενα του Λιαντίνη για τις ελληνικές λέξεις...






Από τα σχόλια του βίντεο παραθέτουμε:

ΟΙ APURIMAC ΣΥΝΑΝΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΟΝΤΕΡΝΟ TANGO ΜΕ ΑΡΓΕΝΤΙΝΙΚΟΥΣ ΣΤΟΙΧΟΥΣ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΟΛΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΡΙΖΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ. ΕΝΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΥΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΜΕ ΤΕΛΙΚΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.

Και από τη Γκέμμα του Λιαντίνη (112):

Η αρχαία Ελλάδα είναι ένας πολιτισμός ασύγκριτος. Μια κοσμοθεωρία πλήρης. Ένας τρόπος ζωής ολοκληρωμένος και τέλειος. Είναι η πιο κοντά στη φύση και στην αϊδιότητα κοινωνία, που έσωσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος. 

Δεν είναι τυχαίο που λέξεις ελληνικές, όπως μουσική, θέατρο, οργασμός, φιλοσοφία, μαθηματικά, φυσική, δημοκρατία, γεωμετρία, πολιτική, περάσανε σε όλες τις γλώσσες των εθνών του ΟΗΕ σήμερα. Και με τις λέξεις αυτές ζουν και δηλώνουν βαθύτερες ουσίες του ανθρώπινου βίου τα δισεκατομμύρια του πλανήτη. 

Δεν είναι τυχαίο, που όχι μόνο ο πλανήτης αλλά και ο ουρανός, το σύμπαν ολόκληρο είναι κατάσπαρτο με τις ελληνικές λέξεις και με τα ελληνικά γράμματα που ονομάζουν διεθνώς τους αστερισμούς και τους φωτεινότερους αστέρες του κάθε αστερισμού. Κοίτα πρόχειρα το εξώφυλλο της Γκέμμας. 

Όχι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εκείνο που είναι τυχαίο, είναι πως ο λαός που κατοικεί σήμερα στη χώρα που παλαιά εκατοίκησαν οι έλληνες, ονομάζουνται έλληνες. Η έρευνά μας έδειξε ότι μόνο έλληνες δεν είναι. Γιατί τους έλληνες ούτε τους βλέπουν ούτε τους γνωρίζουν. 

Φευ, και παπαί, και ουαί, και αλλοί. Φελλάχοι, και παπούας, και βουσμάνοι, και αλήδες. 


ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ 4 ΕΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ LIANTINIS.GR ΚΑΙ Η ΛΑΜΠΡΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ

Συμπλήρωσε χτες, 1η Μαρτίου του 2014, τα τέσσερα χρόνια της διαδικτυακής του παρουσίας το LIANTINIS.GR! Η επίσημη ιστοσελίδα του Δασκάλου μας, του Δημήτρη Λιαντίνη! 


Του Δημήτρη Λιαντίνη που όπως είναι γνωστό στο πανελλήνιο εξαφανίστηκε από την οικογένειά του και το πανεπιστημιακό του περιβάλλον  την 1η Ιουνίου του 1998. Χρειάστηκαν όμως 12 σχεδόν χρόνια για να αποκτήσει επίσημη παρουσία στο διαδίκτυο και παρά το τεράστιο ενδιαφέρον του κοινού για εκείνον και το έργο του. Γιατί τόσο πολύ; 

Σίγουρα όχι από αμέλεια των δικών του. Οι λόγοι ήταν άλλοι και κυρίως οι εξής δύο: 

1. Από το 1998 έως τις 5 Ιουλίου του 2005 ο Λιαντίνης τελούσε υπό εξαφάνιση. 

2. Από το 2003 είχε κάποιος άλλος πάρει το domain liantinis.gr και το χρησιμοποιούσε. 

Έτσι ενώ το πρώτο διάστημα των επτά ετών η οικογένεια βρισκόταν σε κατάσταση αναμονής, δίχως να μπορούν να προβλέψουν τις εξελίξεις με την εξαφάνιση του ανθρώπου τους, μετά την εύρεση του σκελετού στον Ταΰγετο και τις εξετάσεις που ακολούθησαν από τις αρχές για την ταυτοποίηση, βρέθηκαν μπροστά σε νέο πρόβλημα. Και χρειάστηκε προσπάθεια ετών για να λυθεί και οι αρχές να παραχωρήσουν το domain στη σύζυγο του Δημήτρη Λιαντίνη, και νόμιμη κληρονόμο των πνευματικών δικαιωμάτων του έργου του,  την κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη. 

Από τη στιγμή όμως που επιτέλους οι αρχές δικαίωσαν το αίτημά της, η ταχύτητα με την οποία δημιούργησε το νέο χώρο άφησαν άφωνους ακόμη και τους στενούς της φίλους και συνεργάτες. Αλλά και η επιμονή της να είναι όλα άψογα και στο ύψος ενός Λιαντίνη! Κυρίως όμως τηρώντας επακριβώς το τρίπτυχο των αρετών του, το μέτρο, την τάξη και την κλιτότητα. 

Από τα πλέον εντυπωσιακά στοιχεία της ιστοσελίδας είναι η προμετωπίδα της. Που ο καθένας καταλαβαίνει ποιος την έγραψε αλλά τίποτε πέραν αυτού. Οδηγεί κατ' ευθείαν τον επισκέπτη σ' αυτό που ο Λιαντίνης όρισε ως αίνιγμα και δώρο. Αλλά και στο καίριο σημείο της φιλοσοφίας του, την πάλη με το θάνατο. Και μάλιστα του ποιητή το θάνατο. Που πεθαίνει θανάτους πολλούς ενόσω ζει: 

"Ο ποιητής δεν προετοιμάζει το θάνατό του με την σπατάλη της ζωής του, όπως συμβαίνει με τους πολλούς, αλλά πραγματοποιεί τη ζωή του με την σπατάλη του θανάτου του. Σαν τον μυθικό Ερυσίχθονα, τρέφεται με τις σάρκες του κι όταν σπαράξει και το τελευταίο κομμάτι τους, πεθαίνει. Ακριβώς την ώρα που ο θάνατος δεν βρίσκει τίποτα να του πάρει" (ΧΑΣΜΑ ΣΕΙΣΜΟΥ, σελ. 105)

Για τους μυημένους στο φιλοσοφικό στοχασμό του Λιαντίνη, η προμετωπίδα της ιστοσελίδας τα έχει πει όλα. Ένα στοχασμό που βρήκε δίοδο τον ποιητικό λόγο. Και για τούτο η μελέτη του ιδιαιτέρως οδυνηρή και επίπονη:

"Το ποίημα είτε μας μιλάει, είτε δε μας μιλάει, λέει ο Σεφέρης. Μπορεί να το διαβάσεις είκοσι φορές μέσα σε είκοσι μήνες ή σε πέντε χρόνια, και να μην σου ειπεί τίποτα. Και ξαφνικά εκεί που περπατάς στο ακροθαλάσσι για να πάρεις τον αέρα σου, ένας στίχος του χτυπάει ανεπάντεχα την ύπαρξή σου, όπως το ατλάζι του πελάγου σου χτυπάει τα μάτια, και σε φωτίζει ολόκληρο. Την ίδια ακριβώς στιγμή που φωτίζεται και το ποίημα μέσα σου." (ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 51)

Έτσι ακριβώς λειτουργεί και η προμετωπίδα του liantinis.gr. Είναι η πύλη εισόδου στην ιστοσελίδα. Λίγοι θα καταφέρουν να τη διαβούν. Οι πολλοί θα μείνουν εκτός νυμφώνος, δέσμιοι της αδυναμίας τους και θύματα ενίοτε της εμμονής να λύσουν με πλάγιους τρόπους την α-πορία τους.

Τέτοια η εμμονή στα τέσσερα χρόνια παρουσίας της ιστοσελίδας, που οδήγησε κάποια στιγμή στην αλλαγή της αρχικής σελίδας. Η αινιγματική φωτογραφία του Λιαντίνη, από το ταξίδι του στη Ζάκυνθο, παραχώρησε τη θέση της σε δύο ψήγματα λόγου. Από την Ιθάκη του Καβάφη το ένα, για το ταξίδι που δεν πρέπει να το βιάζεις διόλου. Ακόμη πιο ρητή η επόμενη δήλωση:

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ

και τη σημείωση του Λιαντίνη για τον Νίτσε, που ευθέως ομιλεί για αμύητους και μυημένους.

Έτσι ακριβώς και ο Δημήτρης Λιαντίνης. Σαν τα μυστήρια της αρχαίας Ελλάδας. Σε κρατά σε απόσταση. Το κλειδί της προσέγγισης είναι ένα και μοναδικό: Η απόκτηση της αίσθησης της τραγικότητας της ζωής.

Πώς όμως; Ποιος δρόμος θα σε οδηγήσει σε μία τέτοια αίσθηση;

Η εύκολη απάντηση θα ήταν: Διαβάζοντας Λιαντίνη...

Μόνο που ο Λιαντίνης δε διαβάζεται. Βιώνεται.

Δεν είναι εγχειρίδιο να το παπαγαλίσεις. Αποτελεί οδηγό ζωής. Να πορευτείς εσύ ο ίδιος. Και σηκώνοντας το δικό σου σταυρό. Να πέσεις ο ίδιος, να ματώσεις ο ίδιος. Και ο ίδιος να βρεις τη δύναμη να ξανασηκωθείς.

Κι εδώ έχει θέση η απερίφραστη εντολή του Νίτσε που και ο Λιαντίνης ενέταξε στο έργο του:

"Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου, λέει ο Νίτσε. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ΄ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας." (ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 75)

Αλλά και ο λόγος του Ιησού δια στόματος Λιαντίνη:

"Εγώ τραβάω το δρόμο εκείνο που είπε ο Χριστούλης:  Ει τις εθέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω στο σταυρό αυτού και ακολουθείτω μοι". (Δες ΓΚΕΜΜΑ, σελ. 190)

Σε όσους  βρίσκουν αυτή τη δύναμη απευθύνεται ο Λιαντίνης.

Και στους ίδιους και η ιστοσελίδα liantinis.gr. Δεν είναι ο κράχτης που διαφημίζει τα βιβλία του. Ούτε η Μπερλίνα που μηρυκάζει γαργαλιστικές λεπτομέρειες για τη ζωή του ποιητή. Και σίγουρα κρατά αποστάσεις από τους τυμβωρύχους που με χίλιες προφάσεις βάλθηκαν  να σκαλίζουν είτε τη σπηλιά στον Ταΰγετο είτε τα κιτάπια των αρχών. Αντίθετα, δηλώνει κατηγορηματικά πως:

Η επίσημη ιστοσελίδα του Δημήτρη Λιαντίνη αποτυπώνει τον ποιητικό του τόπο και την κρυμμένη σύνθεση των συμβόλων της τέχνης του ως οικόσημο της πνευματικής του ρότας και τροπής.

Και ήταν απόλυτα φυσικό αυτή η κρυστάλλινη θέση να ενοχλήσει. Ιδιαιτέρως όσους είχαν συνηθίσει αλλιώς. Τους αργόσχολους του διαδικτύου που ήθελαν έναν Λιαντίνη σαν τον πασατέμπο στα θερινά τα σινεμά. Αυτούς που αντί να ζουν τη ζωή τους, αράζουν μπρος στην οθόνη του υπολογιστή και αναζητούν υποκατάστατα στο διαδίκτυο. Δεν τολμούν οι ίδιοι να ζήσουν τον έρωτα. Προτιμούν να στήνουν ματάκι στην κλειδαρότρυπα της ερωτικής ζωής του Λιαντίνη. Δεν έχουν τα κότσια να μελετήσουν το δικό τους θάνατο. Είναι πιο εύκολο να κάνουν βαθυστόχαστες αναλύσεις για το θάνατο του Λιαντίνη. Μόλο που και οι ειδικοί σήκωσαν τα χέρια ψηλά στο θέμα αυτό.

1. Δεν εντόπισαν την αιτία θανάτου.
2. Δεν μπόρεσαν να καθορίσουν τον ακριβή χρόνο θανάτου.

Τι ακριβώς μπόρεσαν; Να ταυτοποιήσουν το σκελετό που βρέθηκε στον Ταΰγετο με τον εξαφανισμένο από επταετίας καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη. Κάνοντας εξέταση dna και εξετάσεις στα δόντια του σκελετού. Και όπως από το καλοκαίρι του 2005 δημοσίευσαν οι εφημερίδες. Χαρακτηριστικό το άρθρο στην Ελευθεροτυπία που παραθέσαμε ολόκληρο στην προηγούμενη ανάρτηση του ιστολογίου και εδώ και χρόνια είχαμε δώσει ως link στο άρθρο μας για την εξαφάνιση του Λιαντίνη.

Τα ίδια μετέδωσαν και τα τελεβίζια. Και το 2005 και αργότερα. Ποιος από αυτούς που ενδιαφέρονταν για το Λιαντίνη δεν τα άκουσε και δεν τα διάβασε και δεν τα γνώριζε; Κι ακόμη όλοι γνωρίζαμε πως μετά το πόρισμα των αρχών, η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη παρέλαβε τα οστά και τα ενταφίασε στο νεκροταφείο των Κεχρεών, στην Κορινθία. Σε απόσταση πέντε λεπτών από τον τόπο της εξοχικής κατοικίας του ζεύγους Λιαντίνη. Δεν τα εξαφάνισε σε κάποιο άγνωστο οστεοφυλάκιο. Προτίμησε να κατασκευάσει Σήμα και μάλιστα σε νεκροταφείο που δεν είθισται η εκταφή. Έτσι και σήμερα ο επισκέπτης μπορεί εκεί να δει τον τάφο. Τον τάφο του Δημήτρη Λιαντίνη, αφού έτσι πιστοποίησαν οι αρμόδιες αρχές. Πως σ' αυτόν ανήκει ο σκελετός που βρίσκεται εκεί ενταφιασμένος.

Ανάλογα κινήθηκαν και οι νομικές διαδικασίες για ρύθμιση των κληρονομικών ζητημάτων. Με βάση το πόρισμα των αρχών.

Μυστήριο τέλος λοιπόν και το αίνιγμα λυμένο. Και όσα λέγει ο Λιαντίνης στο Εδώ Μεσολόγγι της Γκέμμας, αέρας κοπανιστός. Πως δε θα δει το σώμα του νεκρού ανθρώπου μάτι.

Και το είδαν, και το φωτογράφισαν και το άγγιξαν αλλά και το τεμάχισαν για να χωρέσει στο μικρό ξύλινο κασελάκι...

Πού χωρά εδώ το δικό του σχόλιο από τη Γκέμμα:

"Ο γνήσια στοχαζόμενος αποστρέφεται όχι μόνο την τελετή της ταφής του, αλλά και την ιδέα του νεκρού του σώματος. Αφ' ης θα νοήσει, τον συνοδεύει η έγνοια του πώς θα γίνει τρόπος, όταν πεθάνει να εξαφανισθεί  το γρηγορότερο το άψυχο κουφάρι του. Αυτός ο προάγγελος της επερχόμενης σήψης και της ανυπόφερτης δυσωδίας, που ετοιμάζει τη μεγάλη γιορτή στους σκουλήκους." (ΓΚΕΜΜΑ, σελ. 262)

Ποιος στοχαζόμενος άνθρωπος μπορεί να εννοήσει ότι αυτός που έγραψε τα παραπάνω άφησε ταυτόχρονα μυστική εντολή να τον ξεθάψουν εφτά χρόνια αργότερα και να καταλήξει στο τραπέζι του ιατροδικαστή;

Μα ήταν πια μόνο κόκαλα, λέγουν οι αστόχαστοι. Δεν υπήρχε σώμα.

Ας το δεχτούμε. Μα υπάρχει και άλλη αντίρρηση. Και στηρίζεται στο τελευταίο γράμμα που άφησε ο Λιαντίνης στο παιδί του. Ζητώντας:

"Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης." (δημοσίευση στην Ελευθεροτυπία, 4/6/1998)

Είναι σαφής η επιθυμία του. Και δεν πρόκειται για ποιητικό λόγο σε κάποιο βιβλίο του. Είναι ο λόγος ο τελευταίος του πατέρα προς το παιδί του. Και ουδόλως συνάδει με τα γεγονότα του 2005. Καθώς μάλιστα γίνεται αναφορά στον Οιδίποδα και του οποίου κατά την παράδοση δε βρέθηκαν ούτε τα οστά. (Δες περισσότερα στη Γκέμμα, σελ. 153 αλλά και σελ. 154 και 155) Ιδιαίτερα αξίζει να προσέξουμε το:
"θάπτε με όττι τάχιστα, πύλας Αΐδαο περήσω"

Αλλά και όσα στη συνέχεια σημειώνει ο Λιαντίνης:

"Η ιδέα μου είναι πως εκείνο που ήθελαν να σημάνουν οι έλληνες με την πίστη τους στο περιεχόμενο τούτο της ταφής του άταφου είναι η έγνοια τους για τους ζωντανούς, και όχι για τους πεθαμένους. Οι έλληνες δεν ήσαν αφελείς. Ούτε πρωτόγονοι και σπηλολόγοι. Οι έλληνες έγιναν άφταστοι καλλιτέχνες, γιατί ήταν φτασμένοι ρεαλιστές."

Με χίλιους τρόπους το φωνάζει ο Λιαντίνης. Και όμως πρέπει να γίνουμε αφελείς και να δεχτούμε πως ο ίδιος άνθρωπος θέλησε να στείλει ΕΜΑΚ και δημοσιογράφους και συγγενείς και φίλους σε μια σπηλιά στον Ταΰγετο για να ανασύρουν το κόκαλά του και να γίνει ντόρος σε τελεβίζια και εφημερίδες.  Και μερικοί να μπαίνουν λέει και μέσα στο μικρό κοίλωμα του βράχου και να ξαπλώνουν και στη θέση που βρέθηκε ο σκελετός για να νιώσουν λέει καλύτερα πώς πέθανε ο Λιαντίνης.

Έχω μάλιστα κι εγώ στην κατοχή μου μια τόση δα μικρή πετρούλα. Μου την κουβάλησε ένα νέο παιδί που κάτω από όλο αυτό το σκηνικό που ξέσπασε στο διαδίκτυο, θέλησε να φτάσει ως εκεί, στη σπηλιά του Λιαντίνη.



Αντί λοιπόν οι νέοι, αυτοί που αποτελούσαν ξέχωρη έγνοια για το Λιαντίνη, να ασχολούνται με το έργο που άφησε, πήραν τα βουνά και τρυπώνουν σε σπηλιές...  Άντε να πάρουμε κοτρόνες να κοπανάμε το κεφάλι μας  όσοι τον γνωρίσαμε και ακούσαμε το ζωντανό του λόγο αν αυτό ήταν το ζητούμενο για το Λιαντίνη και αν εμείς, με το χρέος που νιώθουμε απέναντι στο Δάσκαλό μας, επιτρέπουμε μια τέτοια παραχάραξη της φιλοσοφίας του.

Θέλω να ειπώ επομένως ότι μπορεί και εμείς για ένα διάστημα να αναλωθήκαμε σε έρευνες. Να προσπαθήσαμε να διαλευκάνουμε τα μυστήρια και τις αντιφάσεις. Γιατί εύλογο ήταν να υπάρχει και το ανθρώπινο ενδιαφέρον για την τύχη του Δασκάλου μας. Και μπορεί κάποιοι από μας να μάθαμε και άλλες λεπτομέρειες και να είδαμε και ντοκουμέντα που δεν έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας. Παρά το ανηλεές κυνήγι των δημοσιογράφων να τα ανακαλύψουν. Μα πιο σοφοί δε γίναμε. Κι ούτε το αίνιγμα λύσαμε. Αντίθετα το είδαμε να μεγαλώνει και να γιγαντώνεται. Άσε τώρα τους άσχετους να βαυκαλίζονται πως τρελαθήκαμε και πιστεύουμε πως ο Λιαντίνης είναι ζωντανός. Ή ακόμη χειρότερα πως από σκοπιμότητα κάνουμε πλάτες σε άλλους και παριστάνουμε ότι πιστεύουμε μια τέτοια άποψη.

Εγώ προσωπικά τουλάχιστον ουδέποτε διατύπωσα τέτοια πεποίθηση, πως είναι ζωντανός ο Λιαντίνης. Αλλά και δεν μπορώ να κρύψω ότι γνωρίζω τόσα και τέτοια στοιχεία που με αναγκάζουν να επιλέγω τη στενάχωρη θέση του ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Και πως δε μας γέλασε όταν μας μίλησε για ΑΙΝΙΓΜΑ.

Και όσοι ξέρουν ελληνικά καταλαβαίνουν πως αυτό δεν ισοδυναμεί με το πιστεύω ότι είναι ζωντανός. Οι άλλοι ας ξαναδιαβάσουν τουλάχιστον την Ερώτηση της Μαργαρίτας στη Γκέμμα.

Επιπλέον η επιλογή αυτή συνάδει αφενός με όσα ακολούθησαν μετά το 2005 και κυρίως με το φιλοσοφικό στοχασμό του Δημήτρη Λιαντίνη. Από τη μία δηλαδή υπήρχε η άρρωστη εμμονή διαφόρων λιαντινόπληκτων που αντί να μελετάνε το έργο του Λιαντίνη αναλώνονταν στο θέμα του θανάτου του Λιαντίνη. Εμμονή που σε ορισμένες περιπτώσεις έφτανε ακόμη και να εκθειάζει την αυτοκτονία. Τακτική άκρως επικίνδυνη όταν στην κοινωνία μας έχουν γίνει μόδα οι αυτοκτονίες και χιλιάδες είναι τα τελευταία χρόνια οι αυτόχειρες. Δεν μπορεί υπεύθυνοι πολίτες και άνθρωποι να μη διαχωρίζουν τη θέση τους με τον πλέον αποφασιστικό τρόπο από την καλλιέργεια αντιλήψεων που ηρωοποιούν την αυτοκτονία.

Έπειτα είναι και η φιλοσοφία του Λιαντίνη. Που ουδεμία σχέση έχει με τέτοιες τακτικές. Όποιος θέλει να μελετήσει το θάνατο, οφείλει το δικό του θάνατο να μελετήσει. Και όχι του άλλου και ας είναι και ο Λιαντίνης αυτός ο άλλος.

"Ένα πράγμα είναι φιλοσοφία. Φιλοσοφία είναι ο στοχασμός του ανθρώπου απάνω στο φαινόμενο θάνατος. Όρισε έτσι τη φιλοσοφία, ένας από τους μέγιστους φιλοσόφους, ο Πλάτων. Στο διάλογό του «Φαίδων», δίνει έναν ορισμό και λέει «Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου.»

Παράλογος ορισμός. Σουρεαλιστικός. Και δε διδάσκεται μ’ αυτή την οπτική φιλοσοφία, γι’ αυτό έχουμε και αυτή τη μακρινή σχέση. Είναι για κάποιους ειδικούς , λέει, προφέσορες κτλ τι είπε ο Καρτέσιος, τι είπε ο Λάιμπνιτς, τι είπε ο Μπεργκσόν, τι είπε… οι Ζήνωνες. Ο Κιτιέας και ο Ελεάτης.

Η φιλοσοφία είναι απλό πράγμα. Ο καθένας μας φιλοσοφεί. Φιλοσοφία σημαίνει ότι σκέπτομαι, στοχάζομαι, και προσπαθώ να βρω τον καλύτερο τρόπο, ένα γεωδαιτημένο που έχει πολλές συμβολές και συνιστώσες, για να ζήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη ζωή μου. Αυτά τα είκοσι, τριάντα, πενήντα, εβδομήντα χρόνια που μου οριστήκαν να ζήσω. Αυτό θα πει απλά φιλοσοφία. Και ξέρουμε πολλούς απλοϊκούς ανθρώπους που δεν έχουν και τίτλους και περγαμηνές, οι οποίοι φιλοσοφούν και ζουν μια πολύ ωραία ζωή. Λοιπόν. Σ’ αυτήν την οπτική, λέει ο Πλάτων, «Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου».

Αλλά… Με μια διαφορά. Όταν λέει μελέτη θανάτου, εννοεί τη σχέση του καθένα μας με το δικό του θάνατο. Όχι πέθανε ο φίλος μου, πέθανε ο πατέρας μου, πέθανε ο συγγενής μου. Πηγαίνω στο νεκροταφείο, στην κηδεία, είμαι κατηφής κτλ. Όοχι αυτό. Εκεί, να ξέρετε, τις περισσότερες φορές, που πηγαίνουμε και μπορεί να πονάμε και να λυπόμαστε κτλ κατά βάθος χαιρόμαστε, λέει ο Φρόυντ με την βαθυ – ψυχολογία… διότι χωρίς να το ξέρουμε λέμε «Αυτός πέθανε, εγώ ζω!» Υποσυνείδητα και σκοτεινά. Μπορεί να μη δείχνουμε… Φεύγουμε με αισθήματα δηλαδή κατάφασης. Όχι αυτό.

Φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου κατά την έννοια ότι στοχάζομαι απάνω στο δικό μου θάνατο. Απάνω στο γεγονός ότι μια μέρα θα πεθάνω. Γιατί; Στη συνέχεια θα μας πει ο Πλάτων ότι, ακριβώς μετά τον ορισμό που δίνει, λέει:

«Οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετώσι.»

Όσοι φιλοσοφούν σωστά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να μελετούν πώς θα πεθάνουν.

«Και το τεθνάναι αυτοίς ήκιστα φοβερόν.»

Αυτό μας ενδιαφέρει. Και όταν θα ‘ρθει η ώρα να πεθάνουν, λέει, δε φοβούνται το θάνατο, γιατί ήταν σωστή η πορεία τους και η σχέση τους, η πορεία τους σε όλη τους τη ζωή και η σχέση τους με το φαινόμενο του θανάτου." (Απόσπασμα από τη διάλεξη του Λιαντίνη, Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Να γιατί όσοι υπήρξαμε μαθητές του Δημήτρη Λιαντίνη δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήνουμε τους νέους ειδικά να παρεκτρέπονται κατά την προσέγγιση του Λιαντίνη σε λάθος δρόμους. Είναι χρέος στο Δάσκαλο, είναι φιλοσοφική άποψη, είναι υπεύθυνη στάση πολίτη και δη ενήλικα. Με τη στάση μας και τις απόψεις που εκφράζουμε να βάζουμε φρένο στην εκτροπή προς τη νοσηρότητα και την εμμονή στο ερώτημα αν πέθανε, αν δεν πέθανε, πώς πέθανε κλπ φληναφήματα, ο Λιαντίνης.

Λες ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Και προχωράς παρακάτω. Και δε με νοιάζει ο θάνατος του Λιαντίνη. Με νοιάζει ο δικός μου θάνατος. Κι εσάς το ίδιο, ο δικός σας θάνατος να σας νοιάζει και να σας απασχολεί. Αυτό συνιστά φιλοσοφία κατά Λιαντίνη. Τα άλλα είναι λόγια του καφενείου.

Από την άποψη αυτή και βρήκα σοφή την επιλογή του liantinis.gr να παρουσιάσει το βιογραφικό του βάζοντας τελεία στο σημείο της εξαφάνισης του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη. Οποιαδήποτε λέξη μετά απ' αυτό, θα ήταν ιεροσυλία και προσβολή στην μνήμη του. Και ταυτόχρονα θα δήλωνε τρομακτική άγνοια του φιλοσοφικού του στοχασμού. Ανεπίτρεπτο για την επίσημη ιστοσελίδα του.

Επιπλέον δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το liantinis.gr ανήκει στην κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη. Τον άνθρωπο που παρέλαβε από τις αρχές τα οστά και τα ενταφίασε σε τάφο που ξεκάθαρα δηλώνει ότι είναι το Σήμα του Δημήτρη Λιαντίνη. Μιλούν οι ίδιες της οι πράξεις για το αν σεβάστηκε το πόρισμα των αρχών ή όχι. Και κατά τη φιλοσοφία του Λιαντίνη: Εν αρχή ην η πράξις.

Κι ακόμη δε δίστασε στην ιστοσελίδα που δημιούργησε να δώσει ανάμεσα στους ελάχιστους συνδέσμους του χώρου και link για το παρόν ιστολόγιο. Όπου κατ' επανάληψη και από την πρώτη στιγμή έχουμε δημοσιεύσει στοιχεία και για τα μετά την εξαφάνιση. Και με όσο περισσότερο σεβασμό στην αλήθεια μπορούσαμε. Αν η κ. Λιαντίνη ήθελε να αποκρύψει τα γεγονότα του μετά, δε θα παρέθετε τέτοιο σύνδεσμο. Θα έμενε στη δήλωση πως ό,τι άλλο γράφεται στο διαδίκτυο για το Λιαντίνη είναι παραπλανητικό.

Από κει και μετά. Και για να έρθουμε στην ουσία. Αφήνοντας πίσω μας όσα αναγκαστήκαμε λόγω πρόσφατων γεγονότων σε αίθουσες δικαστηρίων να επαναλάβουμε ξεκάθαρα και προς κάθε κατεύθυνση.

Στο διάστημα αυτών των τεσσάρων ετών η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη δεν επαναπαύτηκε στην ίδρυση της ιστοσελίδας και μόνο. Η έναρξη λειτουργίας του liantinis.gr σηματοδότησε και την εντατική της προσπάθεια να περάσει ο Λιαντίνης τα στενά σύνορα της Ελλάδας.

Τέσσερα τα χρόνια λειτουργίας του liantinis.gr και τέσσερις και οι γλώσσες που η Γκέμμα εκδόθηκε ή βρίσκεται υπό έκδοση.

Αρχή έγινε με τη μετάφραση στα Γερμανικά. Ήταν, όπως είχαμε γράψει, το δώρο του liantinis.gr για τον ένα χρόνο της λειτουργίας του. Μεταφραστής ένας νέος χαρισματικός έλληνας φιλόλογος με εγκύκλιες και πανεπιστημιακές σπουδές στη Γερμανία, Διδάκτωρ Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Στουτγκάρδης, ο κύριος Νικόλαος Καρατσιώρας.



Ακολούθησε η μετάφραση στα Αγγλικά. Από τον έλληνα αστρονόμο, Δρ Γιάννη Τσάπρα, που ζει και εργάζεται στην Αγγλία. Όπως είχα γράψει και όταν έγινε η αρχική αναγγελία για την αγγλική έκδοση της Γκέμμας, ο Δάσκαλος θα ήταν ιδιαιτέρως περήφανος που ένας αστρονόμος θα αναλάμβανε τη μετάφραση του συγκεκριμένου έργου του.



Λίγο αργότερα ανακοινώθηκε η μετάφραση της Γκέμμας και στα Ρωσικά! Από μια γυναίκα αυτή τη φορά. Την πολιτική μηχανικό κ. Γαλήνη Ανθυμιάδου!


Πρόσφατα και από τη μεριά της Γαλλίας εκδηλώθηκε ενδιαφέρον για μετάφραση της Γκέμμας στα Γαλλικά. Η πρόταση αυτή τη φορά έγινε από την εκδότρια κ. Véronique De Montfort που παρά το γαλλικό της όνομα έχει και ελληνικό αίμα στις φλέβες της. Οι διαπραγματεύσεις με την κ. Λιαντίνη έχουν προχωρήσει και είναι ζήτημα χρόνου η κυκλοφορία της Γκέμμας και στα γαλλικά. Πρόσφατα μάλιστα σε εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής έγινε και η επίσημη ανακοίνωση.



Ταυτόχρονα οι πληροφορίες μας λένε ότι έχει ξεκινήσει η μετάφραση και σε μία ακόμη γλώσσα. Κι αυτή τη φορά πρόκειται για ένα άλλο βιβλίο του Λιαντίνη. Περισσότερα όταν έρθει η ώρα για επίσημες ανακοινώσεις...

Βλέποντας όλη αυτή τη δραστηριότητα δεν μπορούμε να κρύψουμε την ικανοποίησή μας. Ήταν επιλογή να σταθούμε στο πλευρό της κυρίας Λιαντίνη και κόντρα σε εκείνους που μας κήρυξαν τον πόλεμο για την απόφαση αυτή. Μας αφήνει παγερά αδιάφορους η τακτική τους. Εμείς κοιτάμε μπροστά. Και μας ενδιαφέρει ένα και μόνο. Εντός και εκτός Ελλάδας η διάδοση του φιλοσοφικού στοχασμού του Δημήτρη Λιαντίνη. Όλα τα άλλα τα αφήνουμε εκεί που ανήκουν. Στο παρελθόν που μόνο κακό προκάλεσε στο να γίνει ευρύτερα γνωστό το έργο του Λιαντίνη.

Ευχόμεθα λοιπόν από καρδιάς τα καλύτερα στο liantinis.gr για τα τέσσερα λαμπρά χρόνια της παρουσίας του  και στην αγαπημένη μας Λου να είναι γερή και δυνατή και να συνεχίζει με την ίδια ζέση το ρόλο που της εμπιστεύθηκε ο Δάσκαλος. Της  εκπροσώπου του πνευματικού του έργου.

Ένα έργο που αν ήταν ατόφιο χρυσάφι από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του, είναι πλέον με τις δραματικές εξελίξεις στην πατρίδα μας όχι απλά εκ των ων ουκ άνευ αλλά και η μοναδική ίσως σανίδα σωτηρίας για έξοδο από την κρίση.





Δικαιολογιών το ανάγνωσμα

Ο καθένας που στριμώχνεται, ανακαλύπτει πολλές δικαιολογίες για να ξελασπώσει τον εαυτό του. Ακόμη και πως το φθινόπωρο του 2008 δεν ήταν ακόμη γνωστό τοις πάσι πως έγινε εξέταση DNA στο σκελετό που βρέθηκε στην κορυφή του Ταϋγέτου στις 5 Ιουλίου 2005 και κατέληξε ότι ανήκει στο Δημήτρη Λιαντίνη. 

Δικαιολογίες ικανές να πείθουν τους αφελείς ή και όσους δε θέλουν να μάθουν την αλήθεια. Όμως υπάρχουν οι αντικειμενικές αποδείξεις για να γελοιοποιούν και όσους λένε τις δικαιολογίες και όσους τις χάφτουν ή παριστάνουν ότι τις χάφτουν. 

Εις επίρρωση λοιπόν το κάτωθι από το αρχείο της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ που δεν είναι ούτε επαρχιακής εμβέλειας ούτε από αυτές που τις διαβάζουν τρεις και ο κούκος:

Το τελευταίο καταφύγιο του Λιαντίνη

Της ΛΙΑΝΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ένας μικρός Ταΰγετος στήθηκε το περασμένο Σάββατο στις Κεχριές Κορινθίας. Η αυλαία στη μυστηριώδη υπόθεση του θανάτου του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη έπεσε πριν από μία εβδομάδα, όταν η χήρα του, Νικολίτσα Λιαντίνη, τέλεσε εκεί την ταφή του.

Την προηγουμένη, είχε παραλάβει μόνη της τη σορό από τον ιατροδικαστή Φίλιππο Κουτσαύτη, αφού είχε πλέον ταυτοποιηθεί το DNA. 

Η ταφή τελέστηκε χωρίς να είναι παρόντα τα αδέλφια του καθηγητή -τα οποία και δεν γνωρίζουν το παραμικρό- ή κάποιος άλλος από το περιβάλλον του. Γιατί όμως, αφού η τελευταία του επιθυμία ήταν να τον κάψουν (σ.σ. το γράμμα προς την κόρη του πριν εξαφανιστεί, τελείωνε: «Να φροντίσεις με τη μανούλα και τον Διγενή να με κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης) αυτό δεν έγινε σεβαστό; Σύμφωνα με πληροφορίες από το στενό περιβάλλον του καθηγητή, που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, το σώμα του ήταν σε τέτοια κατάσταση που η καύση ήταν αδύνατη.

Αυτό που δημιουργεί πολλά ερωτήματα είναι το πότε πέθανε ο Λιαντίνης. Ο ιατροδικαστής δεν κατέληξε σε κάποιο ακριβές συμπέρασμα, διότι οι συνθήκες στον Ταΰγετο, όπου βρέθηκε το πτώμα τον περασμένο Ιούλιο (υψόμετρο, χιόνια κ.λπ.), δεν βοηθούν. Ενα ακόμη στοιχείο που περιπλέκει την κατάσταση και κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι ο Λιαντίνης δεν προέβη αμέσως στην αυτοχειρία, είναι ένα ποτήρι που βρέθηκε δίπλα του. Πρόκειται για ένα μπλε κρυστάλλινο «προσωπικό» ποτήρι που είχε στο σπίτι του στην Κηφισιά και το οποίο «εξαφανίστηκε» μυστηριωδώς από εκεί μετά την εξαφάνιση του ιδίου.

Η ακριβής αιτία θανάτου δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί. Παρ' όλο που στη σπηλιά βρέθηκαν τρεις άδειες ταμπλέτες γνωστού υπνωτικού, το συγγενικό του περιβάλλον θεωρεί μάλλον απίθανο να «έφυγε» με αυτόν τον τρόπο. Τα τοξικολογικά ευρήματα έχουν σταλεί στη Θεσσαλονίκη και τα αποτελέσματα αναμένονται σε δύο μήνες.

Με πέτρες από τον Ταΰγετο και λευκές ποταμίσιες το μνήμα του Λιαντίνη

Εκτός από το ποτήρι βρέθηκαν δίπλα στον Λιαντίνη ένα νάιλον που μέσα είχε τα γυαλιά του, μια ελληνική σημαία και δύο βιβλία του. Μέσα σε ένα από αυτά, την «Γκέμμα», στη σελίδα 170 βρέθηκε και ένα εντελώς προσωπικό γράμμα προς τη γυναίκα του, το οποίο αρχίζει: «Λου μου, τώρα να μη με χαιρετάς γιατί δεν χαίρομαι...» και τελειώνει «να ζήσεις χαρούμενη και να συλλογάς τα χρόνια...».

Οσον αφορά τον τάφο, πρόκειται για ένα... ασυνήθιστο μνημείο. Είναι μια κατασκευή από πετρώματα που μεταφέρθηκαν από τον Ταΰγετο και ποταμίσιες λευκές πέτρες (σ.σ. έλεγε στο γράμμα προς τη Διοτίμα «παντρεύτηκα τον ποταμό και τον άνεμο»). Η δε μαρμάρινη στήλη που έχει τοποθετηθεί στο κέντρο είχε ανευρεθεί στο παρελθόν από τον καθηγητή στον κήπο του εξοχικού του στις Κεχριές. Επάνω η κ. Νικολίτσα Λιαντίνη χάραξε τα εξής: ΣΗΜΑ (που σημαίνει τάφος) Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ 1942-2005. Από κάτω υπάρχουν οι δύο τελευταίες λέξεις της Γκέμμας, «...έζησα την αλήθεια», με τον γραφικό χαρακτήρα του καθηγητή.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/08/2005


_____________________________

Είτε τους αρέσει λοιπόν, είτε και δεν τους νοιάζει, η ουσία είναι πως εκόμισαν γλαύκας εις Αθήνας. Εκείνοι που παριστάνοντας ότι από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον έφεραν στο φως της δημοσιότητας το έγγραφο της εξέτασης του dna, τόσο σε τμήμα οστού του σκελετού όσο και σε δείγμα από συγγενείς του Λιαντίνη πρώτου βαθμού, τρία και πλέον χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 20 Οκτωβρίου 2008. Παραπροπέρσινα ξινά σταφύλια που λέγει και ο σοφός λαός μας και μία τρύπα στο νερό ο μέγας δημοσιογραφικός άθλος!


Έλληνες θα ειπεί...






Να μαζεύονται οι φίλοι, να πίνουν κρασί και να τραγουδάνε...

Προβολές σελίδων τον προηγούμενο μήνα