Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας...

Ήταν λέει μια φορά ένας άνθρωπος που αποφάσισε να γίνει συγγραφέας. Κοιτάχτηκε καλά καλά στον καθρέφτη του, είπε "φτου σου αγόρι μου, να μη σε ματιάσω" και μετά με το πρωινό του καφεδάκι σκέφτηκε "αφού μπορούν οι άλλοι να γίνουν συγγραφείς, μπορώ κι εγώ! τι μου λείπει;"

Μια και δυο λοιπόν έβαλε μπροστά και άρχισε να γεμίζει τις σελίδες. Το πώς και το τι δεν ενδιαφέρει την ιστορία μας. Κάποτε λοιπόν έφτασε και στο τέλος. Βρήκε και έναν εκδότη, ήταν βλέπετε και το θέμα πιασάρικο, και το "χειρόγραφο" πήρε το δρόμο για το τυπογραφείο.

Κάποια στιγμή έφτασε το βιβλίο και στις βιτρίνες. Ο συγγραφέας μας όλο αγωνία περίμενε να δει πώς θα πάνε οι πωλήσεις. Διότι μην κοιτάς που άλλοι συγγραφείς γράφουν για να γράψουν, υπάρχουν και οι άλλοι που γράφουν για να πουλήσουν. Κι αν όχι για το χρήμα που πολλοί εμίσησαν, σίγουρα όμως για τη δόξα. Μα ξέρεις τι είναι να σε δείχνουν οι άλλοι και να λένε: Αυτός είναι ο τάδε συγγραφέας!

Αν πούλησε και πόσα θα σας γελάσω. Ούτε και με ενδιαφέρει εξάλλου. Το θέμα όμως και το έμαθα πηγαίνοντας τα Χριστούγεννα στην Αθήνα είναι τούτο:

Ο συγγραφέας μας μια μέρα των ημερών πήρε παραμάσχαλα το βιβλίο του και επισκέφθηκε βιβλιοπώλες που ανάμεσα στα άλλα βιβλία τους πουλάνε και βιβλία του Δημήτρη Λιαντίνη. Κι ακούστε τι τους πρότεινε ο αθεόφοβος. Να χαρίζουν σε όποιον αγοράζει βιβλίο του Λιαντίνη και ένα δικό του βιβλίο! Όμοια δηλαδή που πας σε ένα σούπερ μάρκετ να ψωνίσεις και σε φιλεύουν το τάδε άγνωστο τυράκι ή σαλαμάκι. Δώρο σου λένε! Τζάμπα! Τι έχεις να χάσεις; Δοκίμασε κι εσύ, μπορείς!

Οι πληροφορίες μου λένε ότι οι βιβλιοπώλες έστειλαν το συγγραφέα μας από κει που 'ρθε. Δεν καταδέχτηκαν δηλαδή να μετατρέψουν τα βιβλιοπωλεία τους σε μπακάλικα και απέρριψαν τη ... γενναιόδωρη προσφορά του.

Δεν ξέρω ειλικρινά πώς το πήρε ο συγγραφέας μας το θέμα. Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω και πώς του κατέβηκε η φαεινή ιδέα και τι ήθελε να πετύχει. Ειδικά που το βιβλίο του (καλώς ή κακώς)  το έχω διαβάσει και δεν κατάλαβα τι του ήρθε να το παίξει συγγραφέας.

Θα μου πεις: Ο πρώτος ή ο τελευταίος είναι που έχει τέτοιο ψώνιο;

Και θα σου απαντήσω: Το ψώνιο του με γεια του και με χαρά του. Το Λιαντίνη μονάχα να αφήσει ήσυχο. Κι αν τόση λαχτάρα έχει να μοιράσει δωρεάν στους ανθρώπους το βιβλίο του, ας πάει στη λαϊκή της γειτονιάς του. Θα βρει εκεί αρκετούς πρόθυμους να το πάρουν ειδικά στον καιρό μας που ακρίβυνε το πετρέλαιο και όλοι ψάχνουν τι θα κάψουν να ζεσταθούν...