ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ OFFICIAL SITE ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΤΟ liantinis.gr




Ποιος έγραψε βιογραφία για το Λιαντίνη; Απάντηση στον κ. Ντάλτα

Ποιος έγραψε βιογραφία για το Λιαντίνη; 

Αυτή την ερώτηση δέχτηκα χθες και μάλιστα σε αίθουσα δικαστηρίου από το γνωστό ποινικολόγο κ. Ντάλτα. Ερώτηση που αναγκάστηκε να αποσύρει και δυστυχώς να μην μπορέσω κι εγώ να του δώσω ολοκληρωμένη απάντηση. Την καταθέτω λοιπόν εδώ. Ανοιχτή και δημόσια και προς κάθε κατεύθυνση.

Και για όσους γνωρίζουν από Λιαντίνη και για όσους τον ανακάλυψαν προσφάτως. Όπως για παράδειγμα ο κ. Ντάλτας που στην αγόρευσή του αργότερα μας ενημέρωσε ότι ένα μήνα πριν ήξερε για το Λιαντίνη όσα είχαν παίξει τα κανάλια και τον θεωρούσε όπως πολλοί άλλοι που αγνοούν το Δάσκαλό μας έναν ακόμη τρελό.

Τι άλλαξε τον τελευταίο μήνα; Ο κ. Ντάλτας λόγω υπόθεσης που ανέλαβε  ήρθε σε επαφή με ένα βιβλίο, ογκώδες είναι αλήθεια, και που χτες μου το κούναγε επιδεικτικά και ρωτούσε αν ξέρω κανέναν άλλο που έγραψε βιογραφία για το Λιαντίνη!

Προφανώς ήταν εκείνος που δε γνώριζε τι εστί βιογραφία, αλλιώς δε θα αποκαλούσε το συγκεκριμένο βιβλίο με αυτό τον όρο. Εξάλλου και το ίδιο το βιβλίο δεν ισχυρίζεται πως αποτελεί βιογραφία και στο μέσα μέρος του οπισθόφυλλού  του αναφέρει πως πρόκειται για δημοσιογραφική έρευνα και μάλιστα τέτοια έρευνα που συνιστά μυθιστόρημα αληθινό. Μεταξύ μας, πιο πετυχημένο χαρακτηρισμό δε θα μπορούσαν να βρουν!

Μιλώ για το βιβλίο που έγραψε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Αλικάκος και το τιτλοφόρησε "Λιαντίνης - Έζησα έρημος και ισχυρός" και που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί βιογραφία και μάλιστα του Δημήτρη Λιαντίνη.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα απλά. Αυτά που γνωρίζει και ένας μαθητής δημοτικού και διδάσκω κι εγώ στους μικρούς μαθητές μου. Διότι μπορεί να μην είμαι ειδική στο DNA αλλά ως εκπαιδευτικός γνωρίζω τουλάχιστον να διακρίνω τα διάφορα είδη των βιβλίων. Και παραθέτω τον ορισμό της λέξης όπως τον αναφέρει ο αναγνωρισμένος γλωσσολόγος κ. Μπαμπινιώτης στο λεξικό του:

βιογραφία: η γραπτή εξιστόρηση της ζωής και του έργου ενός [συνήθως σημαντικού] προσώπου (αφηγηματική, μυθιστορηματική)

Και ρωτώ λοιπόν εγώ: Το βιβλίο του κ. Αλικάκου εξιστορεί τη ζωή και το έργο του Λιαντίνη ώστε να το θεωρήσουμε βιογραφία;

Θα σημειώσω μάλιστα ότι προσωπικά δε διάβασα τον τελευταίο μήνα το συγκεκριμένο βιβλίο. Αλλά την πρώτη κιόλας μέρα που κυκλοφόρησε. Δηλαδή στις 25/5/2006. Και από τότε και μέχρι σήμερα, για εφτά δηλαδή χρόνια, το έχω διαβάσει ξανά και ξανά εντοπίζοντας μάλιστα αβλεψίες, λάθη ή και παραχαράξεις ακόμη στοιχείων και ντοκουμέντων και γεγονότων. Και φυσικά το τεράστιο κενό στη ζωή του Λιαντίνη. Το βιβλίο μας τον παρουσιάζει αναλυτικά όσο ήταν ακόμη γνωστός ως Νικολακάκος μα από την ώρα που γίνεται Λιαντίνης, ελάχιστα πια μαθαίνουμε γι' αυτόν.

Κι απορώ με τον διακεκριμένο ποινικολόγο, τον κ. Ντάλτα, που ως βιογραφία θέλησε να το παρουσιάσει χτες στο δικαστήριο. Δεν είδε τι γράφεται στο μέσα μέρος του οπισθόφυλλου;

Εις επίρρωσιν αναφέρω και το λινκ του εκδοτικού οίκου, όπου και αναφέρεται το ακριβές περιεχόμενο από το οπισθόφυλλο: 


Για πρώτη φορά στο φως η ζωή του πιο πολυσυζητημένου νεοέλληνα στοχαστή, που η εξαφάνισή του συγκλόνισε το πανελλήνιο το καλοκαίρι του 1998.
Ανέκδοτες προσωπικές επιστολές που φανερώνουν μια σπάνια στάση ζωής, συνεντεύξεις με ανθρώπους που τον γνώρισαν, σημειώσεις του, προσωπικά ημερολόγια, φωτογραφίες, ντοκουμέντα και μία μαρτυρία-αποκάλυψη φωτίζουν το χρονικό ενός σχεδίου που ξεπερνά κάθε φαντασία.
Η δημοσιογραφική έρευνα του Δημήτρη Αλικάκου για τον καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη συνιστά ένα αληθινό μυθιστόρημα.

Προφανώς ο ένας μήνας που είχε στη διάθεσή του να μελετήσει  τη δικογραφία για την υπόθεση που θα υπερασπιζόταν δεν ήταν αρκετός. Τι άλλο να πω; Προσωπικά όμως, ως εκπαιδευτικός, και διδάσκοντας στους μικρούς μαθητές μου και φιλαναγνωσία, τους εφιστώ την προσοχή στο πώς προσεγγίζουμε ένα βιβλίο. Αυτόν τον τρόπο που αναφέρεται και εδώ:

http://www.mikrosanagnostis.gr/gwniadaskalwn.asp

Σημαντικό είναι επίσης, ειδικά για τα μικρότερα παιδιά, να έρχονται σε επαφή με βιβλία, να τα πιάνουν, να τα ξεφυλλίζουν, να μαθαίνουν, να αντλούν πληροφορίες από το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο. Έτσι θα ξέρουν πώς να διαλέξουν βιβλία σε ένα βιβλιοπωλείο ή μια βιβλιοθήκη. 

Αν αυτό το διδάσκουμε και στα μικρότερα παιδιά, να αντλούν πληροφορίες από το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο, τότε εμείς οι μεγάλοι τι πρέπει να κάνουμε; Να βαφτίζουμε βιογραφία ένα βιβλίο που το ίδιο αναφέρει ότι είναι δημοσιογραφική έρευνα; 


Ο πεσιμισμός των ελλήνων και το μάτι του Κύκλωπα και των στωικών...

Με τον πεσιμισμό των ελλήνων ο Δημήτρης Λιαντίνης ασχολήθηκε αρκετά. Μάλιστα τον αναγράφει με δύο σίγμα, καθιστώντας το υπόκωφο σύριγμα της λέξης πιο έντονο: 

πεσ-σιμισμός... 

Ένα "τι" λείπει για να οδηγήσει την ακοή μας στον αντίποδα της φιλοσοφίας των ελλήνων, ο πονηρός όμως Λάκων φροντίζει να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου θέτοντας ως προλεγόμενο του αποσπάσματος για τον "πεσσιμισμό" τούτο το σχόλιο:

"Η Στοά ξεκίνησε από την ελληνική Αγορά και τράβηξε κατά την ιουδαϊκή Συναγωγή. Ακολούθησε μια πορεία αφελλήνισης, που τη δηλώνει πέρα από το πνεύμα και το όνομά της."

Δημήτρης Λιαντίνης, Πολυχρόνιο, σελ. 16

Κι αμέσως μετά ο Λιαντίνης αρχίζει την ανάλυση του "πεσσιμισμού":

«Πέμπτο είναι ο πεσσιμισμός. Οι έλληνες γενικά υπήρξαν πεσσιμιστές, αλλά ο πεσσιμισμός τους είναι χαρούμενος. Εκεί που τελειώνει η άρνηση και η νύχτα, τους εύρισκε έτοιμους πάντα το φως και το ναι. 

Σίγουρος στην άκρη του φόβου τους περίμενε ο έλεος. Ο έλεος εδήλωνε την ξανασάρκωση της ζωής επάνω στη μνήμη και στα μνήματα του αποσαρκωμού της. Ο Άδωνις ανασταίνεται, η Περσεφόνη ξανανεβαίνει, ο Ορφέας ξαναγυρίζει, ο Διόνυσος ξαναζεί. 

Αυτό το δεύτερο θερμουργό ήμισυ του πεσσιμισμού στη φιλοσοφία της Στοάς ολιγοστεύει ως το στέρεμα. Ολόκληρο το οικοδόμημά της συνέχεται από μια αδιόρατη θλίψη. Είναι κάτι σαν απειλή, προειδοποίηση και συσπείρωμα, σαν κόπωση και ατονία, ή φροντίδα που δεν περνά ποτέ στην επίθεση. Το στωικό σύστημα είναι ένα καθεστώς συντήρησης και τόπος χαρακωμάτων. 

Παρότι ξεκινούν από τον Ηράκλειτο, το στοχαστή που μέσα στη μελαγχολία του καίγεται και φωτίζει καθώς ο Ιούλιος την Ελλάδα, οι στωικοί σέρνουν στην πλάτη τους την παρακμή του καιρού τους. 

Το μηδενιστικό του υπόστρωμα είναι μονομερές και φαίνεται να οδηγεί σ’ ένα σκληρό αδιέξοδο. Η απαισιοδοξία των στωικών θυμίζει από μακρυά τους κυκλώπειους πεσσιμισμούς της ιστορίας. Τις μονοσήμαντες δηλαδή αρνητικές θεωρήσεις του κόσμου, που έχουν μόνο ένα μάτι, το μάτι του μηδενός. 

Οι στωικοί στέκουν κοντά στο Βούδα, στο Σοπενχάουερ, τη μηδενιστική Ευρώπη του σήμερα, το μηδενισμό των χριστιανών ή τη μουσική του Βάγνερ. Κάποιος συγγραφέας του 4ου μ.αι. επινόησε μια αλληλογραφία ανάμεσα στο Σενέκα και στον Παύλο. Αυτή η τόλμη της φαντασίας έχει το λόγο της. 

Η στάση των στωικών απέναντι στο θάνατο σε σύγκριση με τους έλληνες κλασικούς, με τον Πλάτωνα λ.χ., φανερώνει τη διαφορά. Η Στοά φθάνει να υποδείχνει την αυτοκτονία, την εύλογον εξαγωγήν όπως την ονομάζει, στις περιπτώσεις που η ψυχρή λογική δίνει το πράσινο φως για μια τέτοια έξοδο ανάγκης. Οι περισσότεροι δάσκαλοι και μαθητές επήραν αυτοθέλητα τη ζωή τους. 

Προκειμένου μάλιστα για τον αρχηγό η ιστορία των βιογράφων περιέχει ένα λεπτό πνεύμα. Γέροντας ο Ζήνων περπατούσε στο καλντερίμι, πρόσκρουσε στην πέτρα, και τσάκισε το δάχτυλο του ποδιού. Χτύπησε τότε με το χέρι του τη γης και τη μάλωσε:

- Έρχομαι. τι με φωνάζεις; 

και πέθανε σε λίγο, σκοινιασμένος κατά το Λαέρτιο, από πείνα κατά το Λουκιανό. 

Είναι χαρακτηριστικό πως στους κατοπινούς αιώνες, που η Στοά διαδόθηκε πλατιά στη Ρώμη, συναντούμε έναν εκπληκτικό αριθμό αρχόντων και πατρικίων να αυτοκτονούν. 

Απέναντι σε τούτη την εκλογή βίας σχετικά με το θάνατο, που είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της ζωής και της φιλοσοφίας – ας θυμηθούμε πως ο Πλάτων όριζε τη φιλοσοφία σαν μελέτη θανάτου -, οι έλληνες στέκουνται με θαλασσινή ανάσα ελευθερίας. Στο δογματικό καταβιασμό των στωικών είχαν αντιτάξει τη διαλεκτική τους ευπορία. Ο θάνατος για να τον μελετάς, έχει το εύρος της ζωής που την ζεις. Έτσι τα δύο μπροστά σου γίνουνται ένα.»

Δημήτρης Λιαντίνης, Πολυχρόνιο, σελ. 16 - 17

Λίγο παρακάτω ο Λιαντίνης θα μιλήσει ακόμη πιο σκληρά για τους στωικούς. Θα φτάσει στο σημείο να τους κατηγορήσει πως έβγαλαν σχεδόν τον έλληνα από τον έλληνα! (σελ. 19, εφτά σειρές από το τέλος)

Αναλύει εκεί το ιδεώδες της Στοάς που το αποκαλεί "ιδεώδες του σοφού". Σ' αυτό το ιδεώδες, λέγει ο Λιαντίνης, έκλεισαν μεθοδικά και ολοκληρωμένα το φιλοσοφικό τους προβληματισμό: "Ο σοφός είναι η τέλεια σύλληψη του ανθρώπου. Και η σοφία πανάκεια. Είπανε." 

Αυτός "ο στωικός σοφός διαφέρει από τον αρχαίο τύπο που έδωσαν οι έλληνες στους εφτά σοφούς."

Στις τελευταίες μάλιστα σελίδες του βιβλίου, ο Λιαντίνης θα γίνει ακόμη πιο καυστικός:

"... η Στοά εστάθηκε ο προπομπός και ο καταλύτης στη διδασκαλία του χριστιανισμού. Αυτή υπήρξε ο παιδαγωγός εις Χριστόν. Ο ρόλος που έπαιξε στην επικράτηση του χριστιανισμού, από την άποψη της ύλης και της ουσίας, είναι της ίδιας βαρύτητας με το ρόλο που έπαιξε η ελληνική γλώσσα στη διάδοση του χριστιανισμού, από την άποψη του τύπου και της μορφής.

Η Στοά ετοίμασε το έδαφος. Ξεχέρσωσε το άγριο. Καψάλισε τα καθαρίδια. Όργωσε και διβώλισε τη γη της αυτοκρατορίας, και η τελευταία δέχτηκε το σπόρο του έργου των αποστόλων."

Δημήτρης Λιαντίνης, Πολυχρόνιο, σελ. 149

Και στη σελίδα 150 του Πολυχρονίου, ο Λιαντίνης σημειώνει και τούτο το διαφωτιστικό:

"Εχρειάσθηκα αναγκαστικά τη σύνδεση των όψιμων στωικών με τους πρώιμους χριστιανούς, για να μπορέσω να δείξω την επίδραση της Στοάς στην τελευταία φάση της πολιτικής της Ρώμης, και κυρίως στην κατάρρευση της αυτοκρατορίας και στον αφανισμό του αρχαίου κόσμου.

Η ύστερη Στοά συνεργάστηκε με το χριστιανισμό στην καταστροφή της Ρώμης. Η συνεργασία εντοπίζεται στο γεγονός ότι η απάθεια και η αδιαφορία, που έδειξαν οι στωικοί για ό,τι δεν προάγει τον άνθρωπο ηθικά,  κάποτε έγινε πολιτική νωχέλεια. Και η πολιτική νωχέλεια αναγκαία έγινε οικονομική ολιγωρία. Και η οικονομική ολιγωρία ήταν το σπαθί, που σήκωσαν οι χριστιανοί, και κόψανε το κεφάλι της Ρώμης."

Δημήτρης Λιαντίνης, Πολυχρόνιο, σελ. 150 - 151

Ο κύκλος λοιπόν κλείνει. Ένας κύκλος της κόλασης. Που ξεκινά με τη Στοά να προσεγγίζει την ιουδαϊκή Συναγωγή και ολοκληρώνεται με τον αφανισμό του αρχαίου κόσμου και την επικράτηση του χριστιανισμού. Αξίζει μάλιστα να προσέξουμε τον καταλυτικό ρόλο της αυτοκτονίας, του αυτοθέλητου θανάτου και της εύλογης εξαγωγής, στην πορεία αυτή προς την καταστροφή και στα τάρταρα. 

Βρίσκει εδώ ο Λιαντίνης έστω και μία λέξη να επαινέσει αυτή τη στάση των στωικών; 

Ας ανοίξει όποιος έχει αντίθετη γνώμη και το ίδιο το βιβλίο, το άγιο Πρωτότυπο, να μελετήσει το ζήτημα. Και ειδικά όσοι είναι θιασώτες της ανερμάτιστης άποψης πως και ο ίδιος ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε, έβαλε τέλος αυτοθέλητα στη ζωή του και επέλεξε την εύλογη εξαγωγή ή και έξοδο. 

Ακόμη και στην τελευταία επιστολή προς το παιδί του, τη Διοτίμα του, που αναγγέλλει σε χρόνο άχρονο πως πεθαίνει, δεν αναφέρει πουθενά τη λέξη αυτοκτονία ή όποια άλλη παραπέμπει σε αυτή. Αντίθετα δηλώνει πως τον σκοτώνει η λύπη του για το έγκλημα σε βάρος των αθώων νέων γενεών που έρχουνται. Είναι ταυτόσημη έννοια με σκοτώνει κάτι και το αφαιρώ ο ίδιος τη ζωή μου; 

Ή λέτε να φοβήθηκε τη λέξη "αυτοκτονία"; Δε δείλιασε μπρος στο θάνατο και τον πανικόβαλε η λέξη; 

Εξάλλου είναι και το μετέπειτα που πρέπει να μας προβληματίζει και να συνεξετάζουμε. Ειδικά το ζοφερό σήμερα που οι αυτόχειρες διαδέχονται ο ένας τον άλλο και οι αυτοκτονίες μετριούνται σε χιλιάδες. Μόλις χθες ανακοινώθηκε ότι έφυγε από τη ζωή πηδώντας από το μπαλκόνι της μια εκπαιδευτικός 51 ετών. 

Και ξέρουμε όλοι πως η εποχή μας έχει πολλά ακόμη κοινά σημεία με εκείνη που ο Λιαντίνης αναλύει στο Πολυχρόνιο. Η πολιτική νωχέλεια είναι ένα απ' αυτά και ιδιαιτέρως σημαντικό. 

Κάποτε με απασχολούσε το ζήτημα μόνο ως προς τον ίδιο το Λιαντίνη. Αν αυτοκτόνησε ή όχι. Και έψαχνα και τις πλέον ασήμαντες λεπτομέρειες για να ανακαλύψω την αλήθεια. Πλην δίχως να εντοπίζω επαρκείς αποδείξεις που να στηρίζουν την άποψη ότι υπήρξε αυτόχειρας. 

Πλέον κρίνω ότι είναι ανεπίτρεπτο να αφηνόμαστε στη νωχέλεια του ιδεώδους του σοφού και να μη συσχετίζουμε την περίπτωση του Λιαντίνη με όσα ευρύτερα συμβαίνουν στην κοινωνία μας. Έχουμε τεράστια ευθύνη απέναντι στους συνανθρώπους μας και ακόμη μεγαλύτερη απέναντι στους νέους. 

Όσοι λοιπόν διατυμπανίζουν πως ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε, εξιδανικεύουν την αυτοκτονία και δεν προσβάλλουν απλώς τη μνήμη του Λιαντίνη μα είναι και ένοχοι για τα ήθη που χαλκεύουν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. 

Ας γνωρίζουν λοιπόν όσοι ασχολούνται με τη φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη πως δεν τασσόμαστε όλοι με την άποψη αυτή, της αυτοκτονίας. Και όχι από απλή πεποίθηση αλλά μετά από ενδελεχή έρευνα ετών. Άσχετα αν ο Λιαντίνης είναι νεκρός ή και ζωντανός κατά ορισμένους. Εγώ μιλώ μόνο για την αιτία θανάτου και τον τρόπο. 

Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε όλοι πως ο ίδιος ο ιατροδικαστής που εξέτασε το σκελετό που βρέθηκε στον Ταΰγετο, τον Ιούλιο του 2005, και βεβαίωσε ότι ανήκει στο Δημήτρη Λιαντίνη, εξαφανισμένο από την 1η Ιουνίου 1998, δεν μπόρεσε να εντοπίσει ούτε αιτία θανάτου ούτε να προσδιορίσει ακριβή χρόνο θανάτου. Επιπλέον δήλωσε πως στην περίπτωση του Λιαντίνη έχει την αίσθηση πως δεν πρέπει να μιλάμε για αυτοκτονία!!! 

Πώς λοιπόν κάποιοι, ελαφρά τη καρδία και με ακόμη ελαφρύτερο το νου, βαφτίζουν το Λιαντίνη αυτόχειρα; Με τι αποδείξεις; Και κυρίως με τι συνέπειες; 

Κάποτε χρειάστηκε να ξιφουλκήσω κατά δημοσιογράφου που από ζωντανή εκπομπή της τηλεόρασης θέλησε να διαδώσει την άποψη ότι ο Λιαντίνης ίδρυσε σχολή θανάτου. Και του φόρτωσε την αυτοκτονία ενός νέου ανθρώπου. Ήταν ακόμη φθινόπωρο του 2006. Από τότε κύλησαν πολλά χρόνια και δυστυχώς οι αυτοκτονίες έγιναν καθημερινό φαινόμενο. 

Οι καιροί δεν επιτρέπουν πλέον καμία ολιγωρία και μάσημα των λόγων μας. 

Ανοιχτά και κατηγορηματικά πρέπει να πούμε ως μαθητές του Δημήτρη Λιαντίνη πως ουδέποτε ο Δάσκαλός μας  μας παρώθησε να ακολουθήσουμε την αυτοκτονία και αντίθετα με κάθε τρόπο μας δίδαξε να αγαπούμε τη ζωή! 

Κι άλλο τόσο πρέπει να αποκαλύψουμε ότι τα περί αυτοκτονίας του Λιαντίνη διαδίδονται από κύκλους που έχουν συμφέροντα. Κύκλους που (τυχαία;) έχουν διασυνδέσεις με το χώρο της δημοσιογραφίας, της πολιτικής και του ιερατείου! Αυτούς δηλαδή που ο Λιαντίνης κατέδειξε ως τους κύριους ενόχους για την κατάντια της χώρας. 

Ποιο λόγο μπορεί να έχουν αυτοί οι κύκλοι να παριστάνουν τους οπαδούς του Λιαντίνη; 

Ας αναρωτηθεί ο καθένας. 

Κι ας αφήσει στην άκρη τη νωχέλεια και το καταπίνω αμάσητα όσα διαβάζω σερφάροντας στο διαδίκτυο. Να μελετήσει μόνος του Λιαντίνη. Και από το άγιο Πρωτότυπο και από αρχή μέχρι τέλος το λιαντινικό έργο. Κι αν βρει έστω και ένα σημείο της φιλοσοφίας του Δημήτρη Λιαντίνη που  εκθειάζει την αυτοκτονία, ας πάρει ένα σουβλί και ας μου σουβλίσει τη μύτη... 

Ο Λιαντίνης, είτε αρέσει είτε όχι στα τσιράκια της εξουσίας, μας δίδαξε να ζούμε τη ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε. Να δίνουμε τη μάχη στο Ακραίον Λέπας. Να μη ρίχνουμε την ασπίδα και να μην το βάζουμε στα πόδια. Ακόμη και όταν οι Μήδοι είναι βέβαιο πως θα διαβούνε. Ακόμη και τότε να φυλάμε Θερμοπύλες. Κι αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε μέχρι τελευταία ρανίδα του αίματός μας. 


Η Γκέμμα του Λιαντίνη στα Αγγλικά από τον αστρονόμο Δρ. Γιάννη Τσάπρα

Κοντεύουν να κλείσουν τρία χρόνια από τη μέρα που έκπληκτη διάβασα μια ανάρτηση στο φόρουμ Homa Educandus:

http://educandus.forumotion.com/t2005-topic#11409

Χαιρετισμούς εις άπαντες,
Πρό ολίγων ημερών ολοκλήρωσα ελεύθερη μετάφραση της ΚΥΚΛΩΠΕΙΑΣ στα αγγλικά (Ο μοναδικός τρόπος να μεταφράσεις Λιαντίνη διατηρώντας ατόφιο, όσο αυτό είναι δυνατόν, το νόημα). Παραθέτω το σύνδεσμο για όποιον ενδιαφέρεται
http://underwater-demolitions.blogspot.com/2010/07/cyclopean-introduction.html

Υπογραφή από κάποιο άγνωστο ψευδώνυμο...

Και κατά τη σοφή παροιμία που λέει για όσους έχουν καεί στο κουρκούτι, αναστατώθηκα και ενημέρωσα αμέσως την κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη, να ψάξει ποιος είναι αυτός ο τελείως άγνωστος που μεταφράζει Λιαντίνη.

Ποιος να μου το έλεγε ότι το ψευδώνυμο ανήκε σε ένα διαπρεπή νέο Έλληνα της διασποράς, το Γιάννη Τσάπρα! Έναν αστρονόμο που ζούσε στο Λονδίνο και όμως είχε ανακαλύψει το Λιαντίνη και τον μελετούσε δέκα χρόνια πριν τολμήσει να περάσει σε μετάφραση.

Αλλά και ποιος να μας έλεγε ότι εκείνη η πρώτη προσπάθεια μετάφρασης του Λιαντίνη στα αγγλικά θα οδηγούσε τώρα σε επίσημη και ολοκληρωμένη απόδοση της Γκέμμας για το αγγλόφωνο κοινό!


Και παραθέτω το σχετικό σχόλιο της κ. Ν. Λιαντίνη από το face book:

ΑΓΓΛΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΓΚΕΜΜΑ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ
Εκδόθηκε η αγγλική μετάφραση της ΓΚΕΜΜΑ του Δ. Λιαντίνη στις Kindle editions του Amazon. Η ιδιαίτερα επιμελημένη και επιτυχής απόδοση στην αγγλική είναι του αστρονόμου στο Λονδίνο Δρ. Γιάννη Τσάπρα. Προηγείται πρόλογος της Ν. Γεωργοπούλου-Λιαντίνη και πρόλογος του μεταφραστή. Επίσης περιέχει ερμηνευτικά σχόλια του Γιάννη Τσάπρα σε δυσνόητα για το αγγλικό κοινό σημεία της Γκέμμα.
Πολύ σύντομα θα είναι η έκδοση διαθέσιμη και σε έντυπη έκδοση on demand από το Αμαζον.
http://www.amazon.com/Gemma-ebook/dp/B00EFET8PA/ref=sr_1_1?s=digital-text&ie=UTF8&qid=1376122673&sr=1-1&keywords=liantinis+gemma  

Από το face book και το σχόλιο του ίδιου του κ. Τσάπρα:

My translation of Gemma is now available to buy as a kindle e-book. A POD version will follow shortly. My heartfelt thanks to Ni Liantini for carefully editing the text and making sure it reflects the stylistic approach of the author. http://www.amazon.co.uk/Gemma-ebook/dp/B00EFET8PA/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1376123105

Αναδημοσιεύω επίσης μικρό αυτοβιογραφικό σημείωμα του μεταφραστή της Γκέμμας, Γιάννη Τσάπρα:

I am an astronomer working for the LCOGT institute and a teaching fellow at the School of Physics and Astronomy, Queen Mary University. Prior to my current appointment I held a post-doctoral research position at the ARI in Liverpool.
My first post-doctoral appointment was here, at QMUL, working on dark matter searches in the Andromeda galaxy for the POINT-AGAPE survey. I was awarded a PhD in Astronomy from the University of St Andrews in 2003 and a MSc in Radioastronomy from the University of Manchester in 1999.
My primary research interests lie in the field of exo-planets where I use the complementary techniques of microlensing and transits to search for planets orbiting distant stars. I am PI of the RoboNet project which uses the LCOGT telescope network to detect exo-planets by microlensing. Besides exo-planets, I have a keen interest in robotic astronomy, ongoing dark-matter surveys and CMB cosmology.  
http://www.maths.qmul.ac.uk/~yt/


Νομίζω ότι ούτε ο ίδιος ο Δάσκαλος δε θα μπορούσε να προβλέψει πιο κατάλληλο άνθρωπο που θα μετέφερε τη Γκέμμα στα Αγγλικά!

Και πλέον μπορούμε όλοι οι φίλοι του έργου του Δημήτρη Λιαντίνη να καμαρώνουμε που το κύκνειο άσμα του, η Γκέμμα, περνά για δεύτερη φορά τα σύνορα της Ελλάδας, με πρώτη την έκδοση της Γκέμμας στα Γερμανικά και με μετάφραση ενός ακόμη εξαίρετου νέου Έλληνα επιστήμονα της διασποράς, του Νίκου Καρατσιώρα.

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.gr/2011/03/liantinisgr.html

Κι ένα πουλάκι μαρτυριάρικο με έχει εδώ και λίγο καιρό ενημερώσει πως βρίσκεται στα σκαριά η προσπάθεια μετάφρασης και σε μια ακόμη γλώσσα και μάλιστα αυτή τη φορά ενός άλλου βιβλίου του Λιαντίνη. Περισσότερα θα σας αποκαλύψουμε όταν έρθει η ώρα και σημάνει ο καιρός!

Πάντως συνδετικός κρίκος όλων των εγχειρημάτων μετάφρασης του έργου του Λιαντίνη αποτελεί η Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη. Η σύντροφος ζωής του Δασκάλου μας και που νυχθημερόν και αόκνως εργάζεται για τη διάδοση του έργου του  συζύγου της.

Από τη μεριά μας δίνουμε θερμά συγχαρητήρια και σε εκείνη και στο Γιάννη Τσάπρα που έφεραν σε τέλος ένα τιτάνιο έργο τριών ετών και ευχόμεθα καλό ταξίδι της Γκέμμας και στην Αγγλική!

Η ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΤΩΡΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ

Ένα ακόμη καλοκαίρι μνημονιακό ζούμε φέτος οι έλληνες. Κι εκείνοι που δεν άκουσαν ποτέ τους τι έλεγε ο Λιαντίνης κι εμείς που είχαμε το θλιβερό προνόμιο να γνωρίζουμε τι μας περιμένει. Ακόμη και κάποιοι που περάσαμε το δικό μας γολγοθά μετά το 2005, και την εύρεση του σκελετού στον Ταΰγετο, και που τολμήσαμε να υποστηρίξουμε ότι δε μας ενδιαφέρει αν πέθανε και πώς πέθανε ο Λιαντίνης αλλά ΤΙ  είπε αυτός ο μέγας νεοέλληνας στοχαστής. Και στην εποχή που η αγέλη τριγύρω των ... λίκων ασχολιόταν με τα κόκαλα και τις σπηλιές.

Τι έχουν τώρα όλοι αυτοί να πούνε; Που ο εφιάλτης είναι εδώ;

Κι ένας νέος Καβάφης μας χρειάζεται να περιγράψει με το καυστικό του ύφος τη μωρία μας; Ή και ένας νέος Βάρναλης ή ακόμη καλύτερα ο Σουρής.

Όπως κι αν έχει ο δικός μας ποιητής παραμένει ο Δημήτρης Λιαντίνης. Που προτίμησε σε λόγο πεζό να γράφει τα δικά του ποιήματα και λέγοντας και ζώντας την αλήθεια. Και ευθέως μίλησε για εθνική σχιζοφρένεια στο κύκνειο άσμα του, τη Γκέμμα, και στο κεφάλαιο Ελληνοέλληνας. Εκεί και λέγει τα εξής που μοιάζουν πλέον προφητικά:

Ο ισχυρισμός αυτός είναι δόλιο σόφισμα, και αφέλεια ξεχειλωμένη. Όσοι λένε τούτη την παλαβομάρα, είναι σα να λένε: Άλλο εταίρα κι άλλο πουτάνα. Μα σε σεμνεία δουλεύουνε και οι δύο.

Και δείτε τώρα την είδηση των ημερών. Που συνεχίζει το θρίλερ της ΕΡΤ αναζητώντας νέα θύματα για απολύσεις. Αυτή τη φορά από τους εκπαιδευτικούς. Που κρίνονται λέει υπεράριθμοι. Και σε μια χώρα που αυτή τη σχολική χρονιά η εκπαίδευση λειτούργησε με τεράστιες ελλείψεις:

Χριστοφιλοπούλου: Η κινητικότητα στο δημόσιο δεν έχει σχέση με απολύσεις
Αυτό δήλωσε στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ η υφυπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Δημοσίευση: 28/06/2013 - 12:57 - Πηγή: http://www.skai.gr

Η κινητικότητα λοιπόν δεν είναι απόλυση. Και η εταίρα δεν είναι πουτάνα...

Και η σχιζοφρένεια που κατάγγειλε ο Λιαντίνης τώρα δικαιώνεται. Και τιμωρώντας την ύβρη του παρελθόντος και το σύνθημα των αφελών: "Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται"...





ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΤ ΚΑΙ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ...

Αναδημοσίευση από το γκρουπ που έχουμε στο face book

https://www.facebook.com/groups/336441787356/

Τελικά ο καθένας από την απόφαση του ΣτΕ κατάλαβε ό,τι τον βόλευε και δικαίωσε το Λιαντίνη. Έχουμε πρόβλημα με τη γλώσσα... Βαβέλ έχουμε καταντήσει. Οι λέξεις έχασαν το νόημά τους και ο ευγενικός νους του ανθρώπου αντί για homo sapiens καταδεικνύει πόσο σάπιος κατάντησε ο σημερινός άνθρωπος.

Έτσι ενώ ο υπουργός Στουρνάρας και αρμόδιος να εκτελέσει την απόφαση του ΣτΕ λέγει πως επικυρώθηκε η απόφαση της κυβέρνησης για νέο φορέα και απόλυση των 2.600 και πλέον υπαλλήλων, άλλοι πανηγυρίζουν πως πέρασε των αγανακτισμένων πολιτών το αίτημα να μείνει ανοιχτή η ΕΡΤ. Ποια είναι τελικά η αλήθεια;

Ανάμεσα σε Τρίτη και Τετάρτη χάθηκε η αληθινή μας μέρα, που λέει και ο ποιητής και έξοχα ανέλυσε ο Λιαντίνης. Κυριολεκτικά ίσως, γιατί μεσάνυχτα της περασμένης Τρίτης μαυρίσανε και οι οθόνες στις τηλεοράσεις μας...

Για όποιον λοιπόν γνωρίζει στοιχειώδη ελληνικά, η κατάσταση έχει ως εξής:

1. Οι τηλεοράσεις των σπιτιών μας θα αρχίσουν και πάλι να δείχνουν ΕΡΤ. Όχι όμως την ΕΡΤ που ξέραμε και σίγουρα όχι την ΕΡΤ της τελευταίας εβδομάδας με το υποτίθεται ελεύθερο πρόγραμμα.

2. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ παραμένουν απολυμένοι και μαζί καταργήθηκε και το ΔΣ της ΕΡΤ, πλέον η διαχείριση του φορέα ανήκει στον αρμόδιο υπουργό Οικονομικών και τον υφυπουργό. Αυτοί είναι αρμόδιοι λέει το ΣτΕ για την άμεση επαναλειτουργία της ΕΡΤ.

Άρα όσοι αυτοί την ώρα είναι στα στούντιο της ΕΡΤ και μεταδίδουν το όποιο πρόγραμμα, είναι παράνομοι και η Πολιτεία με βάση την απόφαση του ΣτΕ έχει κάθε δικαίωμα να τους απομακρύνει και να στείλει στη θέση τους όσους θεωρεί σωστό ο κ. Στουρνάρας και ο υφυπουργός του. Δηλαδή και μόνο η παραμονή τους στο ραδιομέγαρο είναι παράνομη και φυσικά μπορούν να ασκηθούν και ποινικές κυρώσεις για κατάληψη δημόσιας περιουσίας.

Από την άλλη το ΣτΕ ξεκάθαρα λέει ότι αποδέχεται την ίδρυση νέου φορέα, ΝΕΡΙΤ ή όπως αλλιώς θα ονομαστεί, και που η κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες έχει ανακοινώσει πως μπορεί να λειτουργήσει άμεσα ακόμη και σε διάστημα μίας εβδομάδας. Και με τις γνωστές βεβαίως συνέπειες της ίδρυσης του νέου φορέα, την απόλυση εκατοντάδων εργαζομένων της παλιάς ΕΡΤ. Ποιοι και πώς θα προσληφθούν στο νέο φορέα, άγνωστο. Με τι καθεστώς λειτουργίας; Άγνωστο.

Ποια είναι λοιπόν η μόνη ουσιαστική αλλαγή από την απόφαση του ΣτΕ; Ότι το σχέδιο της κυβέρνησης θα προχωρήσει με ανοιχτή αυτή τη νέα ΕΡΤ που ο κ. Στουρνάρας και ο υφυπουργός του θα θέσουν σε λειτουργία. Όχι με την ΕΡΤ την παλιά και σίγουρα όχι με την ΕΡΤ αυτής της εβδομάδας.

Έτσι ο πρόεδρος των εργαζομένων (της ΠΟΣΠΕΡΤ δηλαδή), κ. Καλφαγιάννης, δήλωσε από χτες το βράδυ πως ο αγώνας συνεχίζεται.

Τι λένε τώρα οι πολιτικοί αρχηγοί της συγκυβέρνησης, Βενιζέλος και Κουβέλης, είναι αδιάφορο. Και τροφή για νέους μύθους στα αφτιά των αφελών. Αρκεί όμως κάποιος να κοιτάξει τις δημοσκοπήσεις και τι λένε για ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ για να ερμηνεύσει σωστά τις δηλώσεις. Προσπαθούν να ανεβάσουν τα ποσοστά των κομμάτων τους και φυσικά σε καμία περίπτωση δε θέλουν να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Αυτό εξάλλου το έχουν δηλώσει και οι δύο.

Εννοείται ότι εκλογές δε θέλει και η ΝΔ.

Ποιος όμως θέλει εκλογές; Μας το είπε ο κ. Τσίπρας χτες βράδυ στο Σύνταγμα.

Ενώ απλή λογική λέει ότι εκλογές δεν επιθυμεί και το ΚΚΕ. Τι να του προσφέρουν;

Συμπέρασμα; Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να μην καταλαβαίνει την απόφαση του ΣτΕ. Προτιμά να παραμένει στη φαντασίωση ότι επιτέλους θα γίνει ο Αλέξη πρωθυπουργός. Και ως δια μαγείας θα σώσει τη χώρα...

Αγαπητοί φίλοι αυτού του γκρουπ. Στο βαθμό που πραγματικά ασχολείστε με τη φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη, πρέπει να απεγκλωβίσετε τη σκέψη σας από τα κόμματα και να σκεφθείτε με καθαρή λογική και ως Έλληνες. Ο κομματισμός και οι φατρίες έχουν διαλύσει το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Και οι βολευτές (sic) από όποιο κόμμα και αν προέρχονται, ακόμη και από την αριστερά. Πολύ δε περισσότερο εκείνοι οι βουλευτές που ακολουθούν τα εβραϊκά πρότυπα του φασισμού και όχι της δημοκρατίας.

Αυτό δηλαδή που χρειάζεται είναι μια επανάσταση εσωτερικού τύπου, είναι παιδεία και είναι το ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ και χείρα κίνει. Και αυτό που έλεγε ο Καζαντζάκης, ότι μόνος εγώ χρωστώ να σώσω τον κόσμο. Γρηγορείτε λοιπόν. Μη γίνεστε μωρές παρθένες που την πέφτουν για ύπνο. Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας. Στις νέες Θερμοπύλες που μας έταξε η μοίρα και στη νέα Σαλαμίνα που θα ακολουθήσει. Οι έλληνες, σας θυμίζω, τις μάχες που κέρδισαν τις κέρδισαν με τα στρατηγήματα. Θεμιστοκλής στη Σαλαμίνα, Κολοκοτρώνης στα Δερβενάκια και πάει λέγοντας. Το αρχέτυπο δηλαδή του Οδυσσέα είναι αυτό που στις δύσκολες στιγμές σώζει το λαό μας.

Μόνο που ο δικός μας Οδυσσέας αποκαρτερεί εδώ και χρόνια κι εμείς είμαστε μόνοι μας μπρος στο χάος. Αλλά και με Τα Ελληνικά του και τη Γκέμμα του για τους αιώνες που εκείνος δε θα υπάρχει...

______________________________

ΥΓ - σχόλιο από την ίδια ανάρτηση

Ξέρω πως κάποιοι πάλι θα θεωρήσουν πως μια τέτοια ανάρτηση δεν αρμόζει στο γκρουπ του Λιαντίνη... Τι να κάνουμε; Μόνο οι δημαγωγοί καταφέρνουν να τα έχουν καλά με όλους. Άμα λες την αλήθεια και τα σύκα σύκα θα συναντήσεις και αντιδράσεις. Όπως και να το κάνουμε όμως ήταν ο Λιαντίνης που διακήρυξε το εν αρχή ην η πράξις. Κι εμείς είμαστε εδώ με αυτή τη λογική και όχι για να παπαγαλίζουμε Λιαντίνη. Είμαστε εδώ γιατί εκείνος μας ζήτησε στο όνομα του Νίτσε, του δασκάλου του, να ξεχάσουμε εκείνον και να βρούμε τον εαυτό μας. Και μόνο τότε θα τον ξανασυναντήσουμε:

"Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου, λέει ο Νίτσε. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ΄ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας."

Και είμαστε εδώ στρατευμένοι στη λογική του Λιαντίνη πως δε χρειάζεται οπαδούς που θα τον ακολουθούν τυφλά. Μα συντρόφους που θα φορτωθούν το δικό τους σταυρό:

«Εγώ τραβάω το δρόμο εκείνο που είπε ο Χριστούλης: Ει τις εθέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω στο σταυρό αυτού και ακολουθείτω μοι». 

Είμαστε εδώ γιατί αγαπάμε μεν το Λιαντίνη και τη φιλοσοφία του αλλά και γιατί είμαστε έλληνες. Και με τον τρόπο που εκείνος όρισε το Υπάρχειν Ελληνικός:

«Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς: 

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση. Όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. 

Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης. Όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.

 Ότι αποθεώνεις την εμορφιά. Γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου. 

Και κυρίως αυτό: ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα στο σύμπαν.» 

(Από τον πρόλογο των Ελληνικών) 

Δεν μπορεί λοιπόν στις σημερινές συνθήκες που ο άνθρωπος υποφέρει και βασανίζεται και καταπατούνται τα βασικά δικαιώματά του, εμείς να επιλέγουμε την εκ του μακρόθεν αμπελοφιλοσοφία. Και ειδικά ο νέος άνθρωπος. Γιατί θυμόμαστε πως ο Δάσκαλός μας δεν έφυγε για ταξιδάκι αναψυχής ούτε γιατί τον νίκησε η απογοήτευση. Η πράξη της εξόδου του ήταν κορυφαία και ακραία διαμαρτυρία για το έγκλημα σε βάρος της νέας γενιάς. Αυτό το έγκλημα τον σκότωσε:

«Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.» 

Κι εμείς για το έγκλημα αυτό έχουμε χρόνια πριν ορκιστεί να πάρουμε εκδίκηση...

Αυτό ορίζει την παρουσία μας και στο διαδίκτυο. Είμαστε στρατιώτες στη μάχη που ξεκίνησε ο Λιαντίνης. Και ο καθείς με τα όπλα του, που είπε ο ποιητής. Πολεμώντας όχι για το Λιαντίνη ως πρόσωπο αλλά για όσα είπε και κυρίως για όσα έκανε.

Συνειδητά αποποιούμαστε την άρρωστη περιέργεια να μάθουμε πώς πέθανε, αν πέθανε, τι λέει το dna. Ούτε μας ενδιαφέρουν σαχλές λεπτομέρειες της ζωής του Λιαντίνη. Πχ τα ραβασάκια σε διάφορες αγαπητικές της νιότης του και άλλα ροζ σενάρια. Μας ζήτησε να μείνει ΑΙΝΙΓΜΑ ΚΑΙ ΔΩΡΟ η πράξη του και αυτό κάνουμε. Σεβόμαστε το αίνιγμα που δημιούργησε, έτσι κι αλλιώς όλες οι έρευνες αποδεικνύουν πως αίνιγμα άλυτο είναι, και επιμένουμε στο δώρο. Στο φιλοσοφικό στοχασμό που μας χάρισε και στο παράδειγμα που μας έδωσε.

Η παγκόσμια χώρα των ανθρώπων του Λιαντίνη, όπου ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην

Συμπληρώνονται σε τρεις εβδομάδες 15 χρόνια που ο Δημήτρης Λιαντίνης έφυγε από κοντά μας. Από τη μέρα της εξόδου του δεν έχει απλά αλλάξει ο κόσμος, τα πάνω κάτω έχουν έρθει. Και όμως τα κείμενα του Λιαντίνη αντέχουν. Ο χρόνος και οι αλλαγές δεν τα ακύρωσαν μα αντίθετα κάθε μέρα που περνάει τόσο και περισσότερο επιβεβαιώνει το Λιαντίνη! 

Εν προκειμένω θα μας απασχολήσει η φαγούρα που κινδυνεύει να εξελιχθεί σε γάγγραινα για το ποιος είναι και ποιος δεν είναι Έλλην. Και ο καθένας καταλαβαίνει για ποια ακριβώς γάγγραινα μιλώ και ποια πληγή που ώρες ώρες έχει το θράσος να απειλεί και τη φιλοσοφία του Λιαντίνη. 

Ε, λοιπόν, ο Λιαντίνης έγκαιρα και ξεκάθαρα έχει τοποθετηθεί στο θέμα αυτό. Απόδειξη το ακόλουθο απόσπασμα από τη σελίδα 144 του Homo Educandus, της φιλοσοφίας της αγωγής του Λιαντίνη που επέλεξε να τη βαφτίσει με λατινικό όρο! 

"Οι λέξεις φιλοσοφία, θέατρο, διάλογος, πολιτική, τραγωδία, κωμωδία, μουσική και μερικές ακόμη τετράδες στους έλληνες απόκτησαν ένα νόημα γεωδαιτικό για τα ανθρώπινα πράγματα. 

Το περιεχόμενό τους όρισε το χάρτη της ανθρώπινης φύσης, όπως τα ονόματα των δεκαέξι σημείων του ορίζοντα ουρανογραφούν την κίνηση και την ακινησία των άστρων.

Αυτές τις λέξεις, όταν ήρθε η ώρα τους, τις υιοθέτησαν, και με τον καιρό τις αφομοίωσαν όλες οι γλώσσες της Οικουμένης. Στο βαθμό μάλιστα που επιτέλεσαν αυτή την εισδοχή, κρίθηκε η μετοχή και η συνεισφορά τους στον πολιτισμό

Είπανε εύστοχα ότι οι πολιτείες και οι τοπολαλιές που περιέλαβε ο Δάντης στην Κωμωδία αποτέλεσαν αργότερα το πολιτικό σώμα της Ιταλίας. Ότι όσες δεν θα ‘χε περιλάβει, θα ‘χαν απομείνει έξω. Κι ότι όσες δεν θα ‘χε αφήσει έξω, θα ‘χαν περιληφθεί. 

Την ίδια σημασία σε διάσταση παγκόσμια και με προοπτική ανθρωπιστική κατέχουν ετούτες οι λίγες λέξεις. Ορίζουν τα σύνορα μιας παγκόσμιας χώρας, που οι πολίτες της, χωρίς εθνική υστερία και με αδιάκοπη πνευματική αγρύπνια, φέρνουν την προσωνυμία άνθρωποι. Όπως και να το κυττάξει κανείς το 

ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος

παραδόθηκε σε γλώσσα ελληνική."

Όσο λοιπόν και αν προσπαθούν σήμερα κάποιοι να ξυλεύσουν και να αφυδατώσουν την παγκόσμια χώρα που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας, δε θα τα καταφέρουν! Γιατί επιζεί και βασιλεύει η ελληνική γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός του οποίου η γλώσσα αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο. 

Και μεταδότης τόσο της γλώσσας όσο και γενικότερα του πολιτισμού είναι η παιδεία. Αυτό ακριβώς λέγει εδώ ο Λιαντίνης, στη φιλοσοφία της αγωγής του. Κάνοντας και τη σύγκριση με την Ιταλία. Εκεί τα σύνορα τα χάραξε ο Δάντης, σε μας η ίδια μας η γλώσσα. Η ελληνική γλώσσα που εδραίωσε μια παγκόσμια χώρα ασύνορη που οι πολίτες της φέρουν την προσωνυμία άνθρωποι! Δίχως διάκριση ανάμεσα σε ράτσες, σε Ιουδαίους, σε Έλληνες ή όποιους άλλους η μαυρίλα και το σκότος του σήμερα ανακαλύπτει. 

Είτε λοιπόν το είπε ο Ισοκράτης, είτε και όχι, πως Έλληνες είναι οι της ημετέρα παιδείας μετέχοντες, εμείς έχουμε και μας αρκεί το λόγο του Δημήτρη Λιαντίνη. Για την παγκόσμια χώρα των ανθρώπων. Και βεβαίως έχουμε και το τετράπτυχο της προμετωπίδας των Ελληνικών του για το τι σημαίνει να υπάρχεις Ελληνικός: 


«Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση, όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων. Ότι αποθεώνεις την εμορφιά, γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.

Και κυρίως αυτό: ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.»

Πώς μπορείς λοιπόν να υπάρχεις Ελληνικός αν δεν αγαπάς τον άνθρωπο; 

Πώς μπορείς να μελετάς Λιαντίνη και να μην αντιλαμβάνεσαι πως ο μεγάλος αυτός νεοέλληνας στοχαστής έγκαιρα κράτησε αποστάσεις από τους ελληναράδες και τους κάθε λογής ρατσιστές; 

Ας το πάρουν απόφαση όλοι αυτοί που προσπαθούν για ίδιον όφελος να προσεταιριστούν τη φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη ότι στη δική του γη δε χωρούν και δε φυτρώνουν οι ανοησίες που αναζητούν την ελληνικότητα με εξετάσεις dna. 

Όπως δεν μπόρεσαν να χωρέσουν και να καρπίσουν και οι αντίστοιχες εξετάσεις που προσπάθησαν να βάλουν στο τραπέζι του ανατομείου τη ζωή του ίδιου του Λιαντίνη. Γιατί:

Το αληθινώτερο ποίημα στο γνήσιο ποιητή είναι η ίδια η ζωή του.

Δ. Λιαντίνης, Χάσμα Σεισμού - σελίδα 24
Και γιατί:


"Το ποίημα δεν είναι πτώμα να το δουλέψουμε
στο ανατομικό τραπέζι με το ψαλίδι και τις τσιμπίδες."



Δ. Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σελίδα 48


Κι ακόμη από το Homo Educandus (σελ. 106)  μαθαίνουμε ότι:

«Πρώτη προϋπόθεση για να συνεχίσει ένας απόγονος την αριστοκρατική του γενιά είναι, σκίζοντας το κληρονομικό του λιμπροντόρο, να ξεντυθεί τις χλαμύδες του και να σταθεί στη μέση της πλατείας γυμνός, χωρίς να προσέχει αν σκανδαλίσει το δήμαρχο και το δεσπότη. Αυτό θα ‘ταν «το πρώτο σκαλί» της αριστοκρατικής αυτοπραγμάτωσης εξωποιητικά εννοημένο. [...] 

Στον κώδικα της φύσης δεν θα βρούμε διάταξη που να αναφέρει ότι ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στην αρτίωση του προσώπου του, στηριγμένος αποκλειστικά στα τυχαία περισσεύματα του παπού ή της μητέρας του.

Ο Αλέξανδρος, που μίλησε για οφειλές σε πατέρα και σε δάσκαλο, δεν χρωστούσε τον Αλέξανδρο στη σχέση του με το Φίλιππο, αλλά στη σχέση του με τον εαυτό του. Διαφορετικά δεν θα 'ταν Αλέξανδρος.» 

Κατά την ίδια έννοια έλληνας δε γεννιέσαι, έλληνας γίνεσαι. Όπως υποδηλώνει και η επιλογή του Δημήτρη Λιαντίνη να γράφει δίχως κεφαλαίο το αρχικό γράμμα τους έλληνες. Και όπως ξεκάθαρα δηλώνει στον Ελληνοέλληνα της Γκέμμας ότι "έπηξε" η Ελλάδα σήμερα από τους ελληνοεβραίους. 

Υπόψην μάλιστα ότι ο Λιαντίνης αποδέχεται πως:

Στον κόσμο αυτό θα 'σαι ή έλληνας ή εβραίος!

Δ. Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σελ. 139

Με μικρό το αρχικό γράμμα και ο εβραίος του Λιαντίνη. Επιλογή που αποκλείει τη ρατσιστική εκδοχή του όρου και παραπέμπει σε όσα ο Λιαντίνης έχει αναπτύξει για τις διαφορές των δύο μεγάλων πολιτισμών, του ελληνικού και του εβραϊκού. 

Όσο για το μεικτό τύπο, εκείνον που είναι ολίγον έλλην και ολίγον εβραίος, ο Λιαντίνης δεν άφησε λέξη βαριά που να μην την πει. Κι άλλο τόσο κράτησε αποστάσεις από το ... μεγαλείο του χριστιανικής μετάλλαξης του εβραϊκού πολιτισμού (Γκέμμα, 115).  Με μόνη εξαίρεση (και να τονιστεί: μικρή) την ορθοδοξία έτσι όπως τη διαμόρφωσε το ελληνικό τοπίο (Ο Νηφομανής, 89 - 95).   Για το Λιαντίνη όμως έτσι κι αλλιώς όλες μαζί οι θρησκείες είναι ομαδική παράκρουση των λαών (Τα Ελληνικά, σελ. 204) και κανένας ρατσισμός δεν τον διακατέχει για να τις ξεχωρίσει σε καλές και κακές. Δείτε για παράδειγμα πώς "τσουβαλιάζει"  όλους τους θρησκευτικούς αρχηγούς (Τα Ελληνικά, ό.π.) : 

"Βούδας, Γιαχβέ, Μωάμεθ, Λούθηρος, Λάο - τσε, πάπας έχουν τόση σχέση με την ευκλείδεια γεωμετρία ή με τη θεωρία της Μεγάλης Σύνθλιψης, όση σχέση έχει ο ήλιος του Αούστερλιτς με την Καλλιστώ του Δία. Είτε τη βλέπουμε σαν ερωμένη θεού, είτε τη βλέπουμε σα δορυφόρο πλανήτη." 

Κανένας λοιπόν θρησκευτικός ρατσισμός αλλά πλήρης απόρριψη όλων των θρησκειών μαζί. 

Τις αντιλήψεις του Λιαντίνη για την παγκόσμια χώρα των ανθρώπων συμπληρώνουν και εδραιώνουν όσα λέγει στα Ελληνικά για τη δημοκρατία του Σόλωνα. Μια δημοκρατία που βασίστηκε στο περίφημο ιδεώδες του εσθλού (δες Homo Educandus σελ. 108) και το οποίο αποτελεί την κορυφαία έκφραση του ανθρώπινου μέτρου και  γεωμετρεί απ' άκρη σ' άκρη τη φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη. Αυτό ακριβώς το ιδεώδες, του εσθλού, που ζητά από τον κάθε άνθρωπο να γίνει ο αληθινός εαυτός του, αποκλείει κατηγορηματικά κάθε έννοια ρατσιστικών απόψεων. 

Το ζητούμενο δηλαδή για το Λιαντίνη είναι η διαφορετικότητα και ο σεβασμός της και όχι η ομοιομορφία και μάλιστα η έξωθεν και αυταρχικά επιβεβλημένη. Η μόνη κοινή παράμετρος, η μόνη αναγκαία και ικανή συνθήκη, για να μπεις στη χώρα του Λιαντίνη είναι η ιδιότητα του ανθρώπου! 

Κι όταν λέμε ανθρώπου, το εννοούμε. Τα ζώα τα δίποδα δεν ανήκουν εδώ. Οι πίθηκοι, οι κολομπίνοι και οι μακάκοι και οι έχοντες μυαλό χελώνας, σαύρας και κουρούνας. Όπως για παράδειγμα όσοι πιστεύουν στη μετά θάνατο ζωή και οι βαθιά πιστοί στις διάφορες ιστορικές θρησκείες. (Γκέμμα, σελ. 183, 161) Αυτοί δεν έχουν θέση στη χώρα του Λιαντίνη γιατί δεν είναι άνθρωποι! 

Με μια διαφορά. Πως μπορούν να γίνουν! Και πως είναι επιλογή τους να ανήκουν στους ανθρώπους ή στα ζώα τα δίποδα. Δεν αποκλείονται γιατί γεννήθηκαν ετούτο ή το άλλο. Ούτε για τα φυσικά τους χαρακτηριστικά. Η μόνη διάκριση αφορά το στοιχισμό τους με εκείνο το τετράπτυχο για το υπάρχειν Ελληνικός. 

Άρα λοιπόν. Η παγκόσμια χώρα των ανθρώπων του Λιαντίνη είναι η χώρα των ελλήνων. Χωρίς όμως εθνική υστερία και με την ελληνική γλώσσα να επιμένει πως ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ  Έλλην... 

Και εξόριστοι είναι όλοι οι άλλοι. Ακόμη κι εκείνοι που η ταυτότητά τους γράφει "Έλληνας" μα δεν υπάρχουν Ελληνικοί... 

Οι παπαρούνες του Μάη και του Λιαντίνη

Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΑΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΛΕΙΣΤΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ, ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ. 

Χρόνος αρχικής ανάρτησης η Πρωτομαγιά του 2008. Και πλέον έχουν περάσει 5 χρόνοι από τότε. Και σε ένα μήνα θα συμπληρωθούν 15 χρόνοι που ο Δάσκαλος Λιαντίνης έφυγε από κοντά μας. 

Ένας λοιπόν Μάιος ξεκινά σήμερα και πάλι. 1/5/2013. Ένας παράξενος Μάιος. Αφού αρχίζει με την αγαπημένη Μεγάλη Τετάρτη του Λιαντίνη και τη δακρυσμένη αγωνία του Όρους των Ελαιών, με τη λύπη να φτάνει έως θανάτου, και θα τελειώσει με την "προτεραία της αύριον και της μεγάλης ημέρας" της εξόδου... 



"Οι πρώτες παπαρούνες του Μάη
ραμφίσανε με αίματα της άνοιξης
το λαχουρί φουστάνι.


Δαμάστηκεν ο ίμερος της χλόης καθώς οι ηλιαητοί
γιόρτασαν την γιορτή των ταυροκαθαψίων.
Απάντεχα μας ξέβρασε η βάρκα της ελπίδας
στην ακροπελαγιά της μνήμης."

Δημήτρης Λιαντίνης
Οι ώρες των Άστρων, σελ. 20


Μπήκαμε πια στον τελευταίο μήνα. Σε λίγες εβδομάδες συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τη μέρα που ο Δάσκαλος έφυγε από κοντά μας. Δεν είναι εύκολο για όσους τον αγάπησαν όχι μόνο μέσα από τα βιβλία του αλλά και ως άνθρωπο να αποφύγουν τον πόνο της θύμησης και της μνήμης. Οι πρώτες παπαρούνες του Μάη ραμφίζουνε μέσα μας τα αναπάντητα γιατί...

"Πού είναι της γιορτής το ρηγικό κεμέρι
η σπατάλη μας η ασπέδιστη
στου κόσμου την αγυρτεία..."


Μάιος. Και οι παπαρούνες σου, ακριβέ μας Δάσκαλε, μας θύμισαν όσα οι παλιοί είχαν ειπωμένα για τούτο το αιμάτινο λουλούδι:

"Τα πέταλά της ευαίσθητα, ακόμα και ένα απαλό άγγιγμα μπορεί να τα αποκόψει από το υπόλοιπο λουλούδι, ο βλαστός της λεπτός και αέρινος, φτάνει συχνά τα 90 εκατοστά σε ύψος. Η κόκκινη παπαρούνα των λιβαδιών και του αγρού, εκτός από σήμα κατατεθέν της άνοιξης, αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα μεσογειακά αγριολούλουδα, είναι όμως δυνατή και η καλλιέργειά της για καλλωπιστικούς λόγους. Περίπου 12 είδη ευδοκιμούν στην Ελλάδα με πιο γνωστή την Papaver rhoeas (Μήκων η Ροιάς), που κατά τον Διοσκουρίδη ονομάστηκε έτσι, επειδή ρίχνει γρήγορα τα πέταλά της. Χάρη στις κατευναστικές και ηρεμιστικές ιδιότητές τους, οι σπόροι της χρησιμοποιούνταν κατά την αρχαιότητα στην παρασκευή φαρμάκων. Ως ιερό φυτό της Δήμητρας, αποτελούσε απαραίτητο στοιχείο του τελετουργικού στα Ελευσίνια Mυστήρια, όπου τα λουλούδια της στόλιζαν τα αγάλματα της θεάς.

Αν και εκτός από τις γνωστές βαθυκόκκινες αποχρώσεις, τα πέταλά της, ανάλογα με την ποικιλία, συναντώνται και ως λευκά, ρόδινα, κίτρινα και πορτοκαλιά, οι αρχαίοι πίστευαν πως το πορφυρό χρώμα το οφείλουν στο αίμα του Άδωνη. Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, οι παπαρούνες βάφτηκαν κόκκινες από το αίμα του Χριστού που έσταξε στα πέταλα εκείνων που είχαν φυτρώσει κάτω από το Σταυρό." (ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

"Πού είσαι κλεισμένη ω!
στον στειχιωμένο πύργο της σιωπής
πιο ψηλή από του ήλιου τον ίσκιο.
Άσπρη σαν τον περιστεριώνα
που αδιάκοπα κυβερνά τα φτερά των ήχων.
Την έγνοια μας στους λαμνοκόπους αφήσαμε
των πουλιών.
Και του ψωμιού τον κόπο και το κρασί
στην απλωσιά του αργέστη και τον καιρό
τον πρωτομάστορα."

Εκείνον το Μάη του 98, που χάραζες τις τελευταίες πινελιές στο λαχουρί φουστάνι του ονείρου σου, ποιες παπαρούνες φύτρωσαν και πού να πάμε να τις βρούμε και να μας πουν γιατί; Να μάθουμε επιτέλους το αίνιγμα... Ή πρέπει να σταθούμε στους στίχους σου και μόνο:

"Χέρια γυμνασμένα για το δοξάρι και τον πόλεμο
που δεν άνοιξαν δρόμο και πόρο
για την μεγάλη χώρα..."


Ξέρω, ξέρουμε όλοι, πως "Ψήλωσες την ελεγεία της βροχής ίσαμε τις κορφές των κυπαρισσιών. Των κυπαρισσιών που λογχίζουν ανάηχα τα σωθικά της νύχτας." Και ξέρουμε ακόμη πως:

"Τα έργα και οι μέρες σου
σκουτάρια και φλάμπουρα να φοβερίζουν τον χάροντα
καβαλάρη στο αντίδρομο στρατοκαρτέρι."

Μα δεν ξέρουμε, ακόμη δε μάθαμε, πόσο λογάριασες και πόσο μέτρησες εκείνους τους τελευταίους στίχους:

"Θα γράφεις με το δάχτυλο
στην μάταιην ευκολία της θάλασσας
τον έρωτα και την μακρυνή φωνή σου.
Και θα κοιμάσαι σαν παιδί
στων ρόδων τα ματόφυλλα.
Όταν θα λαμπαδιάζεις μόνη εσύ
ασύγκριτη
στ' αρκουδορέματα και τις οροσειρές της μνήμης."

Εμείς δεν ξέρουμε και ίσως να μη μάθουμε ποτέ. Εσύ όμως, καλέ μας Δάσκαλε, ένα να ξέρεις. Πώς και φέτος γέμισαν παπαρούνες οι αγροί. Πολλές παπαρούνες. Δέκα χρόνια τώρα ποτίζεται η χλόη και γεννά παπαρούνες. Ως πότε, Δάσκαλε; Ως πότε "τα σπασμένα κρύσταλλα της καμπάνας" θα αφήνουν ανοιχτά τα ερωτήματα για τον "ξυλοκόπο του ύπνου που ανέβηκε σκαλί - σκαλί την σκάλα να πριονίσει το ασημόδεντρο στο δάσος του φεγγαριού"; Κι ως πότε θα λαμπαδιάζει μόνη εκείνη και στα αρκουδορέματα και τις οροσειρές της μνήμης αλλά και μες του κόσμου την αγυρτεία;

Είπες "Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής" να μένουν. Μ' αυτά τα μάτια κοιτώ και ρωτάω. Γιατί εσύ παράγγειλες "να αγαπάμε τον άνθρωπο. Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν." Και σου λέω: Αυτό για μένα είναι το μεγάλο αίνιγμα και η απορία και η διαμαρτυρία. Κι απάντηση δε βρίσκω.


Θυμάσαι, κάποτε που ήμουν άμαθη και με το βλέμμα του βοδιού, ήρθα και ρώτησα το "λέπας" τι σημαίνει. Και μ' έστειλες να ανοίξω λεξικό. Τώρα πες μου, πού να κοιτάξω και να βρω απάντηση στο μέγα το ερώτημα; Τα λεξικά και τα βιβλία στέκουνε βουβά. Γι' αυτό κι εγώ κοιτώ τις παπαρούνες σου. Να καταλάβω, να καταλάβω τουλάχιστον "γιατί";


Ο Νηφομανής, ο νυφομανής και η ... κάλτσα της Νώενας

Πάσχα έρχεται και ο κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γίνεται ακόμη περισσότερο επίκαιρος αφού παρά τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξιθρησκία στη χώρα μας υπάρχει και η κυρίαρχη ορθοδοξία που δίνει ρυθμό ακόμη και στις ώρες λειτουργίας των καταστημάτων ή ορίζει  ποιες μέρες θα εργαστούμε και ποιες θα κάνουμε υποχρεωτικές διακοπές.

Είναι τόσο πολύ κακό αυτό; Λέω πως ας ήταν αυτό μονάχα το κακό στη ζωή μας...  Εξάλλου υπάρχει Παπαδιαμάντης και υπάρχει και Λιαντίνης για να αντιμετωπίζεις μετρημένα το ζήτημα και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δηλώνει ο γλωσσοπλάστης Λιαντίνης με τον όρο "νηφομανής" (αλλά και όσα στο ομώνυμο βιβλίο  γράφει για την ελληνική ορθοδοξία (1) ) ή κατά τα συνήθεια του Ρωμαίικου Πάσχα  του κυρ Αλέξανδρου.

Εδώ όμως θα ασχοληθούμε με το ξήλωμα της Κάλτσας της Νώενας! Που είναι και αυτή ένα διήγημα του αγίου των ελληνικών γραμμάτων. Και με αφορμή την επιμονή ορισμένων να διαβάζουν ως "νυφομανή" το Νηφομανή του Λιαντίνη...



Η ΚΑΛΤΣΑ ΤΗΣ ΝΩΕΝΑΣ

Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

«–Και τα κουνούπια πως να ηύραν τρόπον κ’ εσώθηκαν εις την Κιβωτόν; Κ’ η μυίγα; και τα μυιγαράκια; κ’ οι μουσίτσες;

–Και τα μικρόβια;

Αι δύο κυρίαι είχαν τον λόγον. Η πρώτη, ευτραφής, μεγαλόσωμος, και καλοκαμωμένη, όσο εφαίνετο υπό τας ακτίνας της σελήνης, μέσω του δένδρου, Και υπό το φως ενός φανού επί χαμηλού στύλου, έξωθεν του εξοχικού καφενείου, ήτο σύζυγος του παρακαθημένου αυτή υπερμεσήλικος κυρίου με την γενειάδα, όστις ήτο επαρχιώτης πολιτευόμενος. Η άλλη, νεαρά ακόμη, άγαμος, ήτο εν ενεργεία δασκάλα. Εις γνώριμός των, νεαρός κύριος, συνεπλήρου την τετράδα. Είχαν πίει τον καφέν των, την θερινήν εκείνην νύκτα, και ανεψύχοντο.

–Κι ο ψύλλος τάχα που να ετρύπωσε, και κατώρθωσε να γλυτώση; είπεν η δασκάλα.

–Δεν αμφιβάλλω ότι στην κάλτσα της Νώενας θα εχώθη, απήντησεν η μεγαλόσωμος.

Όλοι εκάγχασαν.

–Μα η ψείρα;

–Ω, η ψείρα; Χωρίς άλλο θα εκόλλησε στην γενειάδα του Νώε.

Ο γηραιός κύριος ακουσίως έψαυσε την γενειάδα του.

Εις ένα όμιλον αντικρινόν εκάθηντο τρεις λιμοκοντόροι. Οι δύο μόνον εφορούσαν στενά. Ο τρίτος, αμύστακος ακόμη, εφορούσε κομψά ρασάκια, και είχε την κοτσίδα του οπίσω δεμένην εις την μέσην με κορδέλαν. Ίσως ήτο Ριζαρείτης.

Κατά σύμπτωσιν, κ’ εκεί η ομιλία ήτο σχετική με την Παλαιάν Διαθήκην. Οι τρεις νέοι ωμιλούσαν εν εξάψει, κ’ εφαίνοντο ότι είχαν δειπνήσει εν αφθονία.

–Και τίνος τα πουλάς αυτά, βρε;... Πως μίλησεν η γαϊδάρα του Βαρλαάμ; Τίνος τα πουλάς αυτά, βρε;

Το βρε ο Ριζαρείτης το απηύθυνε βεβαίως εις τον αόρατον και απρόσωπον (τον) διευθυντήν συντάκτην της Ιεράς Γραφής, προς τον οποίον απέστρεφε ρητορικώς τον λόγον. Ίσως εις τον προφήτην Μωϋσέα.

–Τίνος τα πουλάς αυτά, επανέλαβε και τρίτην φοράν.

Ο νεαρός κύριος του γείτονος ομίλου, αν κ’ εγέλασε με τας ελαφράς ευφυολογίας των δύο γυναικών, φαίνεται ότι δεν ευηρεστήθη από την βαναυσότητα του μικρού ρασοφόρου. Και αποτεινόμενος προς την ιδίαν ομάδα του, αρκετά μεγαλοφώνως ώστε ν’ ακούεται και από τους γείτονας, είπε:

–Τίνος τα πουλά; ...Μ’ αυτά τα πράγματα, είναι είκοσιν αιώνες τώρα, εξακολουθούν να πουλούνται εις εκατομμύρια ανθρώπων, και μάλιστα αι Βιβλικαί Εταιρείαι τα πουλούν μεταφρασμένα εις τριακόσιες τόσες γλώσσες... Κ’ έπειτα, εκείνος που τα πουλά, ως θαύμα ζητεί να τα πουλήση και όχι ως κοινόν τι και σύνηθες. Ουδέ βιάζει κανένα να το πιστεύση.

–Και δεν είναι και πολύ παράξενο αν ωμίλησε μίαν φοράν η γαϊδάρα, είπεν ακάκως ο γηραιός κύριος. Πόσοι γαϊδάροι και γαϊδάρες πόσες μιλούν!

–Ας τ’ αφήσουμε αυτό, είπεν ο νέος. Μα ιδέτε πόσον καλά ο νεαρός αυτός ρασοφόρος μανθάνει τα «ιερά γράμματα», αφού τον Βαλαάμ, τον μάντιν, που έζησε χίλια χρόνια προ Χριστού, τον κάνει Βαρλαάμ, τον αιρετικόν της 13ης μετά Χριστόν εκατονταετηρίδος... Και το κάτω-κάτω, κύριε, επέφερεν οιονεί αποστρέφων τον λόγον προς τον Ριζαρείτην, αφού δεν σ’ αρέσει, κύριε, η Θρησκεία και το ιερατικόν στάδιον, διατί φορείς ράσα, και διατί οι φιλόστοργοι γονείς σου σε στέλνουν να φοιτάς εις την Ριζάρειον; Έως πότε θα είμεθα αχαρακτήριστοι Γραικύλοι; ».



Αχ, αυτός ο κυρ Αλέξανδρος. Που δεν κόλλαγε η γλώσσα του (2)  και ήξερε με το βαμβάκι να σφάζει όλους τους δήθεν. Που παριστάνουν τους παντογνώστες και τους ειδήμονες και αγνοούν ακόμη και τα βασικά. Όπως για παράδειγμα εκείνοι που αρέσκονται να εμφανίζονται στα φόρα του διαδικτύου ως ειδικοί λιαντινολόγοι και τους ακούς να σου μιλάνε για το ... νυφομανή του Λιαντίνη!

Υπάρχει νυφομανής του Λιαντίνη; Ούτε του Λιαντίνη μα ούτε και του λεξικού, τουλάχιστον του λεξικού της ελληνικής γλώσσας. Στα μεν λεξικά θα συναντήσετε τον όρο "νυμφομανής" (και πάτε εκεί να δείτε και τι σημαίνει) ο δε Λιαντίνης ονόμασε ένα από τα βιβλία του με τον τίτλο "ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ".  Φρόντισε μάλιστα αρχή αρχή του βιβλίου και να εξηγήσει τον όρο αφού πρόκειται για σύνθετη λέξη δικής του επινόησης:

"Ο Νηφομανής δηλώνει το νηφάλιο και το μαινόμενο ταυτόχρονα. Είναι εκείνος που νοεί και κρίνει, αλλά την ίδια στιγμή ενθουσιά και εμπνέεται. Ζει τον έλλογο μύθο ζυμωμένον αξεδιάλυτα με τη φρόνιμη τρέλα.

Ο Νηφομανής υπάρχει μέσα στην "καιρική κατάσταση". Ισοζυγιάζεται σ' ένα μεταίχμιο, και περιπατεί επί "ξυρού ακμής". Ενουσιάζει την ψυχρή φλόγα του Πίνδαρου. Και πίνει νερό από την κασταλική κρήνη του Απόλλωνα στους Δελφούς, καθώς ηγεμονεύει τη μάχη των Λαπιθών και των Κενταύρων στην Ολυμπία. 

Η σημερινή φυσική αυτή την ταυτότητα του ποιητή την ανακάλυψε στο ταυτόχρονο γινόμενο του ελάχιστου σφάλματος της θέσης και του ελάχιστου σφάλματος της κίνησης του ηλεκτρόνιου. Η τιμή του γινόμενου αυτού μετρήθηκε και βρέθηκε τουλάχιστον ίση με τη σταθερά του Πλανκ." (3) 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, προλόγισμα στο βιβλίο του Ο ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ

Κάθεσαι λοιπόν και εξηγείς στον άλλο πως ο Λιαντίνης στο Νηφομανή του αναλύει την ιδιαιτερότητα της ελληνικής ορθοδοξίας, φτάνει ακόμη και να κατανοήσει τον Παπαδιαμάντη που δεν κολλά η γλώσσα του γιατί δε λησμονά την Ιερουσαλήμ, κι αυτός σου λέει όχι! δεν τα λέει αυτά ο Λιαντίνης στο ... Νυφομανή! 

Τι να του απαντήσεις; Παρά να πάει να μάθει πρώτα τα ελληνικά και μετά ας έρθει να κουβεντιάσουμε για το Λιαντίνη. Λυπάμαι που το λέω τόσο ωμά, αλλά κι εμένα έτσι αδιάβαστη με έστειλε κάποτε ο Δάσκαλος, είκοσι χρόνια πριν, να πάω πρώτα να διαβάσω στο λεξικό τι σημαίνει "λέπας" και μετά να τον ξαναρωτήσω. Πού να του έλεγα και λάθος τη λέξη! Εκεί, δικαίως του λόγου, θα μου απάνταγε με την τελευταία ... βελονιά της κάλτσας της Νώενας:

Έως πότε θα είμεθα αχαρακτήριστοι Γραικύλοι;


______________________________

1. Δ. Λιαντίνης, Ο Νηφομανής, σελ. 91 - 92
2. Δ. Λιαντίνης, Ο Νηφομανής, σελ. 93 &  Αλ. Παπαδιαμάντης, Λαμπριάτικος Ψάλτης:

[...] Διὰ νὰ δώσομεν πέρας εἰς τὸ προοίμιον αὐτό, θὰ εἴπομεν μὲ δυὸ λέξεις ὅτι: τὸ σημερινὸν ἔθνος δὲν ἐπῆγε, δυστυχῶς, τόσον ἐμπρός, ὅσον λέγουν αὐτοί. Τὸ Ἔθνος τὸ Ἑλληνικόν, τὸ δοῦλον τουλάχιστον, εἶναι ἀκόμη ὀπίσω, καὶ τὸ ἐλεύθερον δὲν δύναται νὰ τρέξῃ ἀρκετὰ ἐμπρός, χωρὶς τὸ ὅλον νὰ διασπαραχθῇ ὡς διασπαράσσεται, φεῦ! ἤδη. Ὁ τρέχων πρέπῃ νὰ περιμένῃ καὶ τὸν ἑπόμενον, ἐὰν θέλῃ νὰ τρέχῃ· ὁ ἐλεύθερος πρέπει νὰ βοηθῇ τὸν δεσμώτην ἢ πρέπει νὰ τὸν ἀνακουφίζῃ. Ὅσον παρέρχεται ὁ χρόνος, τόσον τὸ ἐλεύθερον ἔθνος καθίσταται, οἶμοι! ἀνικανότερον, ὅπως δώσῃ χεῖρα βοηθείας εἰς τὸ δοῦλον ἔθνος.

Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται νὰ εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὁτιδήποτε. Ἔκαμε τὸ πατριωτικὸν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλλεται χάριν πολυτελείας τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν.

Ἀλλὰ ὁ Γραικύλος τῆς σήμερον ὅστις θέλει νὰ κάμῃ δημοσίᾳ τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ᾿ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰ φθάσῃ εἰς ὕψος καὶ φανῇ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ᾿ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον ἔχει καὶ θὰ ἔχει διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του.

 Τὸ ἐπ᾿ ἐμοί, ἐνόσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δὲν θὰ παύσω πάντοτε, ἰδίως δὲ κατὰ τὰς πανεκλάμπρους ταύτας ἡμέρας, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου, νὰ περιγράφω μετ᾿ ἔρωτος τὴν φύσιν, καὶ νὰ ζωγραφῶ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια Ἑλληνικὰ ἔθη. «Ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου, κολληθείη ἡ γλώσσα μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν οὐ μή σου μνησθῶ». [...]

3. Για τη σταθερά του Πλανκ: Δ. Λιαντίνης, Γκέμμα, σελ. 127 (και όλο το κεφάλαιο που ακολουθεί, πρόκειται για την περίφημη αρχή της Απροσδιοριστίας, βασική συνισταμένη στη φιλοσοφία του Λιαντίνη)

Ίσως θα έπρεπε εσύ να απαντήσεις

Καλή σας μέρα, αγαπητοί φίλοι του ιστολογίου. 

Σήμερα λέω να σας γράψω ένα γράμμα. Γιατί σε γράμμα ή μάλλον σε μήνυμα φίλου θέλω να απαντήσω. Το παραθέτω χωρίς πολλά πολλά έτσι όπως το διάβασα λίγο πριν στο φατσοβιβλίο:

Καλημέρα Μαρία. Νομίζω ότι πρέπει να βρεις και να προσέξεις στον τοίχο μου μια ανάρτησή μου με ένα youtube με την ομιλία του Λιαντίνη "Ο θεός πέθανε". Ίσως θα έπρεπε εσύ να απαντήσεις σε κάποια σχόλια επειδή το έχεις δουλέψει το θέμα. Καλή Κυριακή. 

Δεν έχει σημασία ποιος φίλος το έγραψε. Έτσι κι αλλιώς δε μου ζητά προσωπική απάντηση αλλά να λάβω μέρος σε διάλογο. Τέτοια όμως η ερώτηση που κρίνω σκόπιμο να την απαντήσω με ανάρτηση στο ιστολόγιο. Και ίσως όχι όπως θα περίμενε ο φίλος μου. Γιατί η απάντηση δε θα είναι στα σχόλια που του άφησαν μα στον ίδιο που ανέβασε το βίντεο. Σκόπιμο όμως να παραθέσω και τα σχόλια που βρήκα στον τοίχο του. Και κάτω από το βίντεο για το θεό που πέθανε...


ΠΡΩΤΟ ΣΧΟΛΙΟ: Όποιος πιστεύει στο Θεό, έχει μέσα του έναν νεκρό Θεό. Όποιος δεν πιστεύει στο Θεό, έχει μέσα του έναν νεκρό άνθρωπο. Όποιος πιστεύει αλλά και δεν πιστεύει στο Θεό, έχει μέσα του ζωντανό το νόμο της φύσης. Απλά, καταληπτά, και στα μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου." Δ. Λιαντίνης
Χθες στις 3:37 π.μ. · Μου αρέσει! · 1


ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΧΟΛΙΟ Πάλι παραφράζεται ο Νίτσε; χαχαχαχαχα Τι θανατολάγνος είναι αυτός!

Χθες στις 4:07 π.μ. · Μου αρέσει!


ΤΡΙΤΟ ΣΧΟΛΙΟ (από τον ίδιο χρήστη που έκανε και το δεύτερο) Στην προσπάθεια να πείσει τον εαυτό του ότι όλα πεθαίνουν, έκλασε τόσα πόμολα που πήγε και αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε να περιμένει το θάνατο. ίσως ο πιο θανατοφοβικός "φιλόσοφος" που πάτησε τη γη. Τόσο ανάξιος λόγου που αν δεν πέθαινε τόσο "θεατρικά" δεν θα τον ήξερε ούτε η μάνα του σήμερα.

Χθες στις 4:14 π.μ. · Μου αρέσει! · 1

Στην ουσία δηλαδή ο φίλος μου ήθελε να απαντήσω στον  άνθρωπο που έγραψε το δεύτερο και τρίτο σχόλιο. Σε έναν άνθρωπο άγνωστο σε μένα. Και να του πω τι; Πως έχει λάθος γνώμη για το Λιαντίνη;

Και τι με νοιάζει εμένα τι γνώμη έχει ο χι και ο ψι και για το Λιαντίνη και για όποιον ή ό,τι άλλο; Και ειδικά για το Λιαντίνη: Μου ανέθεσε εμένα ο Δάσκαλος να τον υπερασπίζομαι και μάλιστα στα ιντερνέτια και κάνοντας κουβεντολόι καφενείου με τον κάθε τυχάρπαστο;

Δεν πάνε πολλές μέρες που μου ζήτησαν κάτι ανάλογο. Να απαντήσω και πάλι στο διαδίκτυο και σε κάποιον που με άρθρο του στο Βήμα κατακρεουργούσε τη Γκέμμα και το Λιαντίνη μαζί. Αρνήθηκα και πάλι. Γιατί πιστεύω πως ούτε μου ανήκει τέτοιος ρόλος ούτε και με ενδιαφέρει (πλέον) να μπλέκω σε διαλόγους τέτοιου είδους. Άποψη που στηρίζεται σε εμπειρία και πράξη και όχι αυθαίρετη. Τέτοιοι διάλογοι δεν οδηγούν πουθενά. Και είναι αυτό που τόνισα πριν, κουβέντες καφενείου. Κουβέντες δηλαδή που ο Λιαντίνης μας δίδαξε να τις αποφεύγουμε.

Αντίθετα από το Λιαντίνη μάθαμε να ζούμε έρημοι και ισχυροί. Όπως μάθαμε ότι πρέπει να τραβήξουμε το δρόμο μοναχοί μας, να αφήσουμε το δάσκαλο και να βρούμε τον εαυτό μας. Και μόνο τότε θα ξαναγυρίσει κοντά μας. Έτσι ακριβώς όπως το παράγγειλε και ο δικός του δάσκαλος, ο Νίτσε. Κι ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε την άλλη φοβερή κουβέντα του, δανεισμένη από τον Ιησού το Ναζωραίο, πως όποιος θέλει να τραβήξει το δρόμο του Δασκάλου του  θα πρέπει να σηκώσει το δικό του σταυρό. Και από τα σχόλια της Γκέμμας  για το περίφημο "ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν" παραθέτω αυτούσια τα λόγια του Λιαντίνη:

"Αυτές οι δύο προτάσεις του Ιησού πρέπει να κατανοούνται και να εφαρμόζουνται στην κυριολεξία. Η παραχάραξή τους από τους χριστιανούς σημαδεύει το θεμελιώδες σημείο διαστροφής και ψευτισμού της διδασκαλίας του. Αντίθετα η κυριολεκτική τους κατανόηση και πράξη φέρνει τον Ιησού ομόφρονα και γείτονα με το πνεύμα της αττικής τραγωδίας των ελλήνων." ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΓΚΕΜΜΑ, 263

Κι εγώ ρωτώ. Όλους εκείνους που θέλουν να ασχολούνται με το Λιαντίνη. Γιατί με αυτούς και μόνο βρίσκω νόημα και λόγο να κουβεντιάζω για το Λιαντίνη. Οι άλλοι που χωρίς να γνωρίζουν το Λιαντίνη βγάζουν κρίσεις και τον αποκαλούν θανατολάγνο, θανατοφοβικό και θεατρίνο ο ένας, επικίνδυνο παιδαγωγό, ρατσιστή και παράφρονα ο άλλος ανήκουν απλά και κατανοητά στην κατηγορία του ου γαρ οίδασι.  Και πολύ ορθά κατά τη γνώμη μου υποστηρίζουν τέτοιες κατηγορίες. Σάμπως και οι αρχαίοι παππούδες δεν πίστευαν πως ο Δίας τους πετάει κεραυνούς και ο θυμωμένος Ποσειδώνας αρπάζει την τρίαινα και όποιον πάρει ο χάρος; Δεν ήξεραν οι άνθρωποι. Και έπλεκαν μύθους. Με την άγνοια λοιπόν και τη μυθολογία δεν έχω καμιά δουλειά να τα βάλω. Και το έχω ξαναπεί: Όσοι δεν ξέρουν το Λιαντίνη, ας πάνε να τον διαβάσουν. Αρχή και τέλος και από το "άγιο Πρωτότυπο" που ζήτησε και ο ίδιος. Και μετά ας βγάλουν την κρίση τους. Μετά, ως γνώστες του αντικειμένου και εκείνοι και εγώ, ας πιάσουμε και διά-λογο. Πώς αλλιώς;

Έτσι και συνεχίζω ρωτώντας μόνο όσους λένε πως ασχολούνται με το Λιαντίνη. Πως τον έχουν μελετήσει και κατέχουν καλά τι είπε και τι υποστήριξε.

Ποια η γνώμη τους για τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με ομιλίες, διαλέξεις και αποσπάσματα βιβλίων ή και άλλα κείμενα και ντοκουμέντα του Λιαντίνη; πχ επιστολές, φωτογραφίες κλπ;

Ποιος ο ρόλος τους; Τι προσφέρουν;

Κι επειδή το ερώτημα είναι πολύ γενικό και δεν μπορούμε συλλήβδην όλα τα βίντεο που κυκλοφορούν να τα βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι, θα προλάβω ξεκινώντας την απάντηση με το "εξαρτάται".

Εξαρτάται από το περιεχόμενο, το πώς παρουσιάζεται, το σκοπό που υπηρετεί, ποιος και γιατί το ανέβασε, σε ποιους απευθύνεται, κάτω από ποιες συνθήκες προβάλλεται και χίλια άλλα. Τα βασικά όμως περιγράφονται από τις λέξεις: ΤΙ; ΠΩΣ; ΠΟΥ; ΠΟΤΕ; ΠΟΙΟΣ; ΓΙΑΤΙ;

Ερωτήματα που οφείλουν να επεκταθούν και στο αυθεντικό γεγονός που καταγράφει το βίντεο.

Και για να καταλάβετε τι εννοώ με τούτο το τελευταίο, θα πω ένα παράδειγμα. Ξέρουμε όλοι πως όταν ο Λιαντίνης έφυγε από το σπίτι του, την 1η Ιουνίου 1998, η σύζυγός του ανακάλυψε ένα γράμμα και που απευθυνόταν στην κόρη του ζεύγους, τη Διοτίμα. Μόνο που το γράμμα αυτό εντός τεσσάρων ημερών έφτασε στις εφημερίδες και το διάβαζε ο κόσμος όλος (που λέει ο λόγος):


Και σε ρωτώ. Για ποιον το έγραψε το γράμμα ο Λιαντίνης; Για την κόρη του ή για τον κόσμο όλο;

Σαφέστατα μπορούμε να ρωτήσουμε και ποιος το έδωσε στους δημοσιογράφους, γιατί το έδωσε, πώς το έδωσε κλπ. Μα εγώ σε ρωτώ για το αυθεντικό γεγονός της επιστολής. Για τον ίδιο το Λιαντίνη που  την έγραψε. Και όμοια σε καλώ να αναρωτηθείς και για τα βίντεο από τις διδασκαλίες του και όλα τα άλλα.

Πας εσύ στο youtube και βλέπεις όλο χαρά μια διδασκαλία του Λιαντίνη. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι μοιάζεις λιγάκι έστω με εκείνον που κολλάει το μάτι του στην κλειδαρότρυπα μιας κρεβατοκάμαρας; Ή ξέρεις μονάχα να διαμαρτύρεσαι όταν η κρεβατοκάμαρα είναι η δική σου και το μάτι στην πόρτα κάποιου άλλου; Έχεις δηλαδή αναρωτηθεί αν είσαι άξιος (και δες πάλι εδώ τι γράφει στη σελίδα 263 της Γκέμμας για το άξιος) να δεις την όποια διδασκαλία του Λιαντίνη; Για σένα την έκανε θαρρείς; Εσένα ήθελε να διδάξει;

Ξέρεις, ο Λιαντίνης ήταν αρκετά ιδιόρρυθμος σε τέτοια θέματα. Παράδειγμα θα σου αναφέρω που το έχω ζήσει. Να ρωτάει επίτηδες ερωτήσεις που ήξερε ότι θα σκανδαλίσουν κάποιους από τους ακροατές της αίθουσας. Και όταν αυτοί έβγαιναν έξω αγανακτισμένοι, ο Λιαντίνης να δηλώνει πως τώρα που μείναμε αυτοί που πρέπει, συνεχίζουμε! Καταλαβαίνεις; Δεν ήθελε να μιλάει με όποιον να 'ναι. Ούτε καν να διδάσκει όποιον να 'ναι. Διάλεγε με ποιους θα μιλήσει, ποιους θα διδάξει, τι θα πει στον καθένα, πώς θα το πει, πότε, γιατί...

Εκτός και θαρρείς πως τυχαία έκανε τη διάλεξη για τη Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου σε γιατρούς και μάλιστα στρατιωτικούς. Ήξερε σε ποιους μιλούσε, το είχε με απόλυτη ακρίβεια (αυτή είναι η προσωπική μου άποψη) σχεδιάσει, και αυτό αποδεικνύεται και από όσα λέγει στη συγκεκριμένη διάλεξη. Δε μιλάει μόνος του. Μιλάει σε γιατρούς:

Η μία είναι ότι η μέθοδος που θα χρησιμοποιήσουμε για να επεξεργαστούμε το πρόβλημά μας, έρχεται καθαρά από τις μεθόδους των θετικών επιστημών. Απευθύνομαι σε γιατρούς, και ξέρετε τι σημαίνει μέθοδος θετικών επιστημών: Λαμπορατόριο! Εδώ δεν έχει παίξε γέλασε και έτσι και αλλιώς. Διότι αν το φάρμακο, δεν είναι φάρμακο, θα ‘ναι φαρμάκι. Θα είμαστε, δηλαδή, τόσο ακριβολόγοι σχετικά με τη μέθοδο, γιατί το θεωρώ πρώτης σπουδαιότητας, όχι μόνο για μια συζήτηση, για μια διάλεξη, για μια ομιλία, για μια διδασκαλία, αλλά και στις καθημερινές μας σχέσεις, τη μέθοδο που χρησιμοποιούμε για να ‘ρχόμαστε σε επικοινωνία με τους άλλους, είναι το πρωτεύον. Η μέθοδος! Κι αν έχουμε μια τέτοια διαφωνία κι ένα τέτοιο αλαλούμ, στις καθημερινές μας σχέσεις είναι ακριβώς γιατί δεν έχουμε μέθοδο. Το πιο δύσκολο πράγμα, έχουν να λένε οι ειδικοί, είναι ο διάλογος. Να κάνεις ένα διάλογο, είναι τρομερά δύσκολο πράγμα. Συνήθως όταν κάνουμε διάλογο, ακούμε ο καθένας τη δική του φωνή, δεν ακούμε τον άλλο, κάνουμε δηλαδή δύο παράλληλους μονολόγους.

Καταλαβαίνετε βρε παιδιά (ας μου συγχωρεθεί η φράση, κουσούρι επαγγελματικό) τι λέει εδώ ο Λιαντίνης; Ή θέλετε ερμηνεία;

Και μου ζητάτε μετά εμένα να πάω να πιάσω κουβεντούλα καφενείου με τον κάθε τυχάρπαστο του διαδικτύου για κοτζάμ Λιαντίνη και για τα ιερά και τα όσια που μας δίδαξε; Δε θα το κάνω. Κι όχι γιατί το είπε ο Λιαντίνης, (όχι δηλαδή τάδε έφη) μα γιατί το δοκίμασα και έπαθα και έμαθα. Έτσι λέω.

Πάει λοιπόν ο άλλος και βρίσκει το βίντεο. Ας αφήσουμε στην άκρη, όπως το κάναμε και με την επιστολή προς τη Διοτίμα που κατέληξε λαϊκό ανάγνωσμα, τις ερωτήσεις ποιος πήγε, πώς πήγε, γιατί κλπ. Παίρνει το βίντεο από μια διάλεξη προς στρατιωτικούς γιατρούς και το πετά στο διαδίκτυο. Να το δει και η κυρα Κατίνα της γειτονιάς και ο ζαχαροπλάστης από τον Κολωνό. Να το δει και ο μπούλης που τρέφει πισινό, μασουλώντας το απογευματινό του καρπουζάκι. Και να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Ο ίδιος μπούλης που όταν του πέταξα κατάμουτρα το όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, τα πήρε στο κρανίο και έβαλε στόχο ζωής να με κυνηγάει στο διαδίκτυο και να με βρίζει με ό,τι κατέβαζε το ακατοίκητο κεφάλι του.

Είδες; Δε σου λέω λόγια του αέρα. Παθός και μαθός είμαι.

Και αυτή δυστυχώς είναι η ιστορία με τα βίντεο. Ίδια με την ιστορία και "στα ιμάτιά του έβαλαν κλήρο". Του βούτηξε όποιος μπόρεσε και τα έκανε πάσα στο διαδίκτυο και δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις με τα "ρούχα του βασιλιά" έκαναν ρόμπα το Λιαντίνη. Να λένε και να διαβάζουμε σε βάρος του ό,τι κοτσάνα και σαχλαμάρα θες.

Όπως και τα σημερινά που διάβασα στο φατσοβιβλίο, για το θανατολάγνο και θανατοφοβικό Λιαντίνη. Και που ήθελες, καλέ μου φίλε, να με βάλεις και σε διάλογο με αυτό το βούρλο. Μα δε φταίει το ... βούρλο! Εσύ φταις. Εσύ που πήγες και αναδημοσίευσες άκριτα και απερίσκεπτα μια διδασκαλία του Λιαντίνη. Κι έπειτα, ως άλλος μαθητευόμενος μάγος, τρέχεις και ζητάς βοήθεια γιατί τα κόλπα τα μαγικά δεν έπιασαν και τα έκανες μούσκεμα. Ζητάς από μένα, που έχω λες ασχοληθεί με το θέμα, (τιμή μου τέτοια αναγνώριση και σε ευχαριστώ) να έρθω να ξελασπώσω την κατάσταση.

Το λες αυτό σε μένα. Που όταν πήγα στο Λιαντίνη να ρωτήσω μια μόνο λεξούλα, με έστειλε αδιάβαστη να ψάχνω μοναχή μου στα λεξικά. Και περιμένεις πως δεν πήρα το μάθημά μου. Και θα κάνω τώρα το αντίθετο. Αμ δε.

Βέβαια εγώ δεν είμαι Λιαντίνης. Και δε θέλω να είμαι. Και δε σου απάντησα με μόνο πέντε λέξεις που μου είπε εκείνος και μου άλλαξε ολάκερη τη ζωή και την κοσμοθεωρία μου και κυρίως τη στάση και την τακτική μου. Δεν είμαι, το παραδέχομαι, τέτοιος μάγος του λόγου και της διδασκαλίας. Μα και συ δε με ρώτησες μια μόνο λέξη. Εσύ μου ζήτησες να απαρνηθώ ολόκληρο το Λιαντίνη. Ή τουλάχιστον αυτά που είναι για μένα ο Λιαντίνης.

Όπως και να έχει. Λέω τώρα να αλλάξω τον τρόπο και να περάσω από τις μειξολυδιστί στις δωρικές αρμονίες. Και σε μια απάντηση άλλου τύπου και άλλου ποιού και κατηγορίας.

Το βίντεο που ανέβασες, για το πέθανε ο θεός, και που δεν καταδέχτηκα να δω βλέποντας ποιος το είχε ανεβάσει στο youtube, αλλιώς θα μου ερχόταν κατακέφαλα ο κεραυνός του Λιαντίνη:


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ, σελίδα 57 και 58


Τώρα εσύ φέρε τις αποστομωτικές αντιρρήσεις σου. […]



Εντάξει. Δε διαφωνώ μαζί σου. Αλλά στο δικό μου ζητούμενο όλα ετούτα που λες είναι σκύβαλα, και τσάνταλα, και αφουσιά. Ανάθεσε στους δημοσιογράφους να σου τα εξηγήσουν. Και στους ιεροκήρυκες.



Εγώ το πρόβλημα το βλέπω από τη σκοπιά του στοχαζόμενου και του πάσχοντα. Γιατί, αν θέλεις να σου τελειώσω όσο μελαγχολικά αρμόζει στο θέμα, θα σου θυμίσω και τούτο:



Στη διαδικασία της ψυχικής μετάλλαξης του ανθρώπου που περιγράφουμε, και στην τροπή του από το φυσικό στο αφύσικο, ο Αυνάν είναι η αρχή. Το τέλος όμως ξέρεις ποιο είναι; Είναι το aids, φίλε. 


Ένα αυτό. Και ένα ακόμη:


Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη. Οι δάσκαλοι βέβαια είναι περισσότερο θύματα, παρά θύτες. Γιατί επί γενεές τώρα έχουν γίνει τα ακούσια όργανα μιας πονηρής θρησκευτικής και πολιτικής οδηγίας, που καταστάθηκε παράδοση, και δεν αλλάζει με τίποτα πια.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα, σελ. 260 


Είναι που λες φίλε, άνοιξη του 2008. Έχει σημασία το πότε. Και το πώς ήμουν τότε. Αν θέλουμε να μιλάμε με μέθοδο και όχι να αναλωνόμαστε σε νεφελοκοκκυγίες. Ήμουν που λες εντελώς αηδιασμένη από τους δημοσιογράφους και το σινάφι τους και όσα δεινά είχαν προκαλέσει στη μνήμη του Δημήτρη Λιαντίνη. Και πέφτω τυχαία πάνω σε τούτη τη φωτογραφία:



Κυρίως όμως έχει σημασία το σχόλιο που τη συνόδευε:


Αν έφυγε ο Πάνας από την Αρκαδία
σ' αυτή τη σπηλιά κρύβεται
μαζί με τις νύμφες!

Αλλά και ο τίτλος της ανάρτησης: Τέθνηκε Μέγας Παν; 

http://labastia.blogspot.gr/2008/04/blog-post_11.html

Καταλαβαίνεις τώρα. Ναι; Έχεις διαβάσει το κεφάλαιο ΠΕΘΑΝΕ Ο ΘΕΟΣ στη Γκέμμα. Έχεις διαβάσει εκεί και για το Μέγα Πάνα που τέθνηκε. Και πως:

"Στην ηλικία της ιστορίας και του πολιτισμού ο θάνατος του Πανός σηματοδοτεί το τέλος της εφηβείας και της ανδρείας του ανθρώπου. Όσα μεγαλεία και να ζήσει κανείς πια μετά τα σαράντα του, τα καλά χρόνια περάσανε. Ό,τι απομένει είναι το τραβάμε ολοταχώς για την παραλυσία και την αθλιότητα των γερατειών. Σκουληκομυρμηγκότρυπα. Φτου!" ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ, 218

Σου λέω δεν ξέρω και δε με ενδιαφέρει τι λέει το βίντεο που αναδημοσίευσες. Και τη Γκέμμα έχω μελετήσει, και το ίδιο το αηδόνι έχω ακούσει με τα αυτιά μου. Μου αρκούν και μου περισσεύουν. 

Και μου άρκεσε και μου περίσσεψε για τον ίδιο λόγο και η φωτογραφία από τη σπηλιά που κρύβεται ο Πάνας. Για να φορτώσω τα μπογαλάκια μου στην πλάτη και το νοικοκυριό μου ολόκληρο σε φορτηγό και να έρθω να τον συναντήσω. Στα ίδια τα μέρη που κρύβεται. 

Χτες, 2 του Φλεβάρη, ο φίλος που τράβηξε αυτή τη φωτογραφία και έγραψε και το σχόλιό της, είχε γενέθλια. Ο Μιχάλης ο Πασιάκος. Έκανες και εσύ like όπως είδα στο αφιέρωμα που ανέβασα για τα γενέθλιά του. Ξέρεις λοιπόν για τι άνθρωπο μιλάω! 

Βέβαια, αν δεν είχα μελετήσει Λιαντίνη, αν αγνοούσα όσα δίδαξε για το θάνατο του θεού και το δικό μας, απλά θα θαύμαζα την ωραία φωτογραφία του Μιχάλη. Ή το πολύ πολύ κάποιο καλοκαίρι που θα ερχόμουν στη Θεσπρωτία για διακοπές, να του ζητούσα να με πάει ως εκεί. Να δω και μονάχη μου το  ωραίο θέαμα. Δε θα προχωρούσα στο απαρνησάσθω την ως τότε ζωή μου και να βουτήξω το δικό μου σταυρό και να τρέχω στα βουνά της Ηπείρου. 

Όσοι όμως μαθητεύσαμε κοντά στο Λιαντίνη, ξέρουμε πως εν αρχή ην η πράξις. Και όχι ο λόγος. Όπως ξέρουμε ότι πρέπει να βρούμε τον εαυτό μας και όχι να μείνουμε προσκολλημένοι στο τι είπε ο Λιαντίνης και πολύ χειρότερα να παπαγαλίζουμε βίντεο από το youtube. Κι ας παραβλέψω ότι ανέβηκαν εκεί με σκοπιμότητα τέτοια,  που εμένα μου προκαλεί τάση για εμετό και οργή τόση τουλάχιστον που ένιωσε ο Ιησούς όταν είδε τους εμπόρους στο ναό και άρπαξε το φραγγέλιο. Κι έρχεσαι εσύ, πρωί πρωί την Κυριακή, να μου πεις να πάω να σχολιάσω και από πάνω το εν λόγω βίντεο. Και να τα βάλω με ποιον; Με τα θύματα και της δικής σου απερίσκεπτης ενέργειας και των άλλων που ανέβασαν το βίντεο τα άθλια κίνητρα. 

Σε ποια δική σου εσωτερική ανάγκη ανταποκρίθηκε η αναδημοσίευση αυτού του βίντεο; 

Γιατί θέλησες να το μοιραστείς και με τους φίλους σου στο φατσοβιβλίο; 

Εντάξει, κι εγώ μοιράστηκα το θαυμασμό μου για το Μιχάλη τον Πασιάκο. Ανέβασα φωτογραφίες του, μίλησα για εκείνον. Μα είχα κίνητρο. Την ίδια μου την πράξη. Και που αργότερα τη συνέχισα με το αφιέρωμα στην παγκόσμια ημέρα υγροτόπων στο φόρουμ της τάξης μου. Πάλι με υλικό από το Μιχάλη τον Πασιάκο. http://faros.fforumfree.com/t632-topic Αλλά και δικό μου, από τη δική μου δηλαδή ζωντανή και έμπρακτη παρουσία στη Θεσπρωτία. Γιατί δεν ήρθα εδώ τουρίστας. Δεν ξεσηκώθηκα να τρέχω πίσω από το Μιχάλη. Τον θαυμάζω αλλά με το δικό μου σταυρό πορεύομαι. 

Το ίδιο προσπαθώ να κάνω και με την περίπτωση του Λιαντίνη. Όχι να μοιράζομαι με κούφια λόγια τον όποιο θαυμασμό μου για εκείνον και τη φιλοσοφία και το έργο του. Και φυσικά όχι με κουφούς. Και όχι με δίποδα ζώα που παριστάνουν τους ανθρώπους. 

Ίσως θυμάσαι τις προάλλες που στον τοίχο μου στο face book αναφέρθηκα στην επέτειο του θανάτου του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Και ένα απρεπές σχόλιο που μου άφησε κάποια. Θυμάσαι τι έκανα; Τη διέγραψα επιτόπου. Γιατί τους φίλους μου τους διαλέγω. Και δε γουστάρω τα ιερά μου και τα όσια να τα μοιράζομαι με το σκυλολόι. 

Εσύ όμως όχι μόνο δε διέγραψες αυτή που έβρισε το Λιαντίνη στον τοίχο σου αλλά ούτε καν απάντησες. Δε διέγραψες ακόμη και το σχόλιο! Παρά ζήτησες σε μένα να πάω εκεί να μαλλιοτραβηχτώ με έναν άνθρωπο που δεν ξέρω. Γιατί; 

Και θέλω να πω προς όλους. Μην παίζετε με το Λιαντίνη. Ο Λιαντίνης είναι φωτιά. Καίει. 

Θέλετε να τον μελετήσετε; Μελετήστε τον. Μα αφήστε το δασκαλίκι προς τρίτους σε άλλους που έχουν τα κότσια να το κάνουν. Ή, αν επιμένετε, τουλάχιστον αντιμετωπίστε και τις συνέπειες των πράξεών σας. Θέλετε να το παίξετε μαθητευόμενοι μάγοι; Με γεια σας και χαρά σας. Τοιμαστείτε και για τα επακόλουθα... Ακόμη και για το μπούμερανγκ που περίμενε το φίλο μου σήμερα. Να καρτερεί βοήθεια από μένα και εγώ να τα βάζω μαζί του και να του ζητώ και τα ρέστα. 

Ξέρω πως δεν είχε κακή πρόθεση. Μα οι πράξεις μας δεν κρίνονται μόνο από την πρόθεση αλλά και από το αποτέλεσμα. Όπως και η ζωή μας η ίδια κρίνεται από το θάνατό μας. Και μηδένα προ του τέλους που ελάλησε ο Σόλων ο Αθηναίος. Έτσι και η κάθε μας πράξη. 

Και σε κάθε περίπτωση θεωρώ χρήσιμο να θυμίσω πως είναι άκρως επικίνδυνη τακτική να παριστάνουμε τον ντελιβερά μοιράζοντας δεξιά και αριστερά κομματάκια από Λιαντίνη. Γιατί προκαλούμε και δημιουργούμε έναν ολόκληρο συρφετό ανθρώπων που έχουν ακούσει ολίγον από Λιαντίνη μα δεν έχουν την παιδεία και τις βάσεις να το κατανοήσουν. Φυσικό και να παρεξηγούν αυτά που άκουσαν. Άλλοτε βρίζοντας το Λιαντίνη, άλλοτε θεοποιώντας τον και γενικά περνώντας τον για άλλον. Σελίδα 139 του Νηφομανούς. Ξαναδιαβάστε την. Για τους ημιμαθείς που είναι χειρότεροι από τον παντελώς αμαθή. 


Αυτό θεωρώ πως είναι (δανειζόμενη τα λόγια του Λιαντίνη για τους χριστιανούς) το θεμελιώδες σημείο της διαστροφής και ψευτισμού της διδασκαλίας του Λιαντίνη. Ο κατακερματισμός της διδασκαλίας του και της φιλοσοφίας του και που το διαδίκτυο τη διευκόλυνε στο έπακρο. Πάτα στη μηχανή αναζήτησης της google τη λέξη Λιαντίνης. Και δες τι θα λάβεις και σε πόσο χρόνο:

Περίπου 438.000 αποτελέσματα (0,21 δευτερόλεπτα) 

Πού οδηγούν όλα αυτά; Στο Λιαντίνη; Ας δώσω ένα παράδειγμα από τα πρώτα λινκ που βρέθηκαν μπροστά μου:


Τι σύμπτωση! Βίντεο και αυτό. Η εύκολη λύση. Το ανέβασε κάποιος Ερμής. Μάλιστα. Πού το βρήκε; Πουθενά ούτε λέξη. Δεν το ξέρω ποιος είναι αυτός ο Ερμής. Ξέρω όμως ότι τουλάχιστον το πρώτο μέρος του βίντεο (φυσικά δεν πρόκειται να καθίσω να το δω ολόκληρο) προέρχεται από δική μου βιντεοκασέτα και που έμεινε στο αρχείο μου να σκονίζεται από τα 1998 και μέχρι το 2006. Τότε έκανα το λάθος να τη δανείσω σε έναν δημοσιογράφο. Δε μου τη γύρισε ποτέ. Και ιδού τα αποτελέσματα της άθλιας πράξης μου, της απερίσκεπτης και αφελούς. Πήραν την κασέτα και την τεμάχισαν κατά το δοκούν και τις σκοπιμότητές τους και πλημμύρισαν το διαδίκτυο. Για να λαξεύσουν ένα Λιαντίνη στα μέτρα τους και όπως θα υπηρετούσε τα σχέδιά τους. Ναι, υπήρξα κι εγώ ημιμαθής και δεν το κρύβω πως έκανα λάθη. Η διαφορά είναι πως αυτά μου τα λάθη θέλησα να τα πληρώσω. Και αφού μπήκα στο χορό, να τον τελειώσω. Όπως ζητά ο Λιαντίνης στο κεφάλαιο ΕΔΩ ΩΔΕ στο Νηφομανή. Τι σημαίνει αυτό; Ιδού μια μικρή απόδειξη:

http://educandus.forumotion.com/t1533-topic#9150  (αναζήτηση στοιχείων με βάση τη μαρτυρία του ταξιτζή και διασταύρωση με νεότερα δεδομένα)

Θέλετε και άλλη απόδειξη;

http://educandus.forumotion.com/t386-topic (το ορειπορικό του Λιαντίνη)

http://educandus.forumotion.com/t327-topic (Το γράμμα στο ζεύγος Κεκέ)

Θα μπορούσα να παραθέσω πολλές ακόμη αποδείξεις. Πως με βάση το υλικό της βιντεοκασέτας θέλησα να ψάξω και να διερευνήσω σε βάθος το θέμα. Να γνωρίσω ανθρώπους, να επισκεφθώ τόπους, να συγκεντρώσω ντοκουμέντα. Δεν έμεινα σαν χαϊβάνι να βλέπω μια κασέτα. Και μόνο έτσι βρήκα το θάρρος να απευθυνθώ και σε άλλους και να ορθώσω λόγο και άποψη. Και πάντα ανοιχτή σε νέες πληροφορίες και νέα δεδομένα. Προσπαθώντας πάντα να συμπληρώσω ολόκληρο το παζλ. Αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό. Για όλους όσους θέλουν να ασχολούνται με το Λιαντίνη. Να μη μένουν σε αποσπάσματα. Και κυρίως να μη βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα χωρίς να έχουν πλήρη εικόνα. Συμπεράσματα που δυστυχώς βιάζονται να κρεμάσουν και στο διαδίκτυο. 

Θέλω λοιπόν να πω και να κλείσω με αυτό το γράμμα μου, πως όποιος θέλει να διαδίδει Λιαντίνη να φροντίζει να είναι και σε θέση να απαντά στις ερωτήσεις που θα δεχτεί. Όποιος δηλαδή αποφασίζει να αφήσει γένια, να προμηθεύεται έγκαιρα και χτένια. Και αυτό δηλώνει ο τίτλος της ανάρτησης. Ίσως θα έπρεπε εσύ να απαντήσεις. Εσύ δηλαδή που προκάλεσες τα σχόλια. 

Καλημέρα σας! 

Έλληνες θα ειπεί...






Να μαζεύονται οι φίλοι, να πίνουν κρασί και να τραγουδάνε...

Προβολές σελίδων τον προηγούμενο μήνα