ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ OFFICIAL SITE ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΤΟ liantinis.gr




ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟΝ!



 Είναι το μόνο προεκλογικό βίντεο που θα μπορούσαμε να ανεβάσουμε σε ένα χώρο αφιερωμένο στο Λιαντίνη. Δείτε το και θα καταλάβετε. Και ως το τελευταίο του δευτερόλεπτο...

Ναι, πρέπει να το δεις πριν ψηφίσεις. Να βρεις το χρόνο και να το δεις.

Γιατί σ' αυτές τις εκλογές δεν περισσεύει κανένας!

ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΛΕΖΟΥ


ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ: 

Ο γενναιότερος των γενναίων, πέθανε ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος. 

Η Ελληνική κυβέρνηση, επί Όθωνα, τον συνέλαβε το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, με τη κατηγορία της «προδοσίας».

 Μετά από 1,5 χρόνο τον ελευθέρωσαν και κατάντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά. Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε πόστα είχε ορίσει μια ορισμένη μέρα στον ήρωα επαίτη μια θέση μια μέρα της εβδομάδος κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε (!) να επαιτεί κάθε Παρασκευή! Αυτή ήταν η ανταμοιβή του.

 Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβη της Μεγάλης Δύναμης ( Ρωσίας), αυτός στάλθηκε από την Ρωσική κυβέρνηση του, στο πόστο όπου επαιτούσε ο μεγάλος οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του.

"Τι κάνετε στρατηγέ μου;" ρώτησε ο ξένος

"Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα" απάντησε υπερήφανα ο ήρωας.

"Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στον δρόμο;" επέμενε ο ξένος.

"Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος" απήντησε περήφανα ο Νικηταράς.

Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο:

" Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!!!"

Στις 25 (ή 27) του Σεπτέμβρη του 1849, ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος. Αυτή ήταν η ελληνική υπερηφάνεια που έκανε την Ελλάδα ελεύθερη.

_________________________

Το ανωτέρω άρθρο αναδημοσιεύτηκε σε διάφορες γωνιές του διαδικτύου το τελευταίο διάστημα. Εμείς το δανειστήκαμε από  ΕΔΩ. Είναι η διάθεση των Ελλήνων επιτέλους να απαντήσουν σε όσα τους συμβαίνουν, στα κάθε λογής λαμόγια που λυμαίνονται τη χώρα, με τις μορφές εκείνων των αγνών ηρώων που τη λευτέρωσαν. Ένας εξαγνισμός του βρώμικου σήμερα με τα άγια των αγίων της φυλής.

Για το Νικηταρά έχει γράψει και ο Λιαντίνης ένα σχετικό σχόλιο στη Γκέμμα (σελ. 260, σχόλιο 1 για τη σελίδα 115):

"Ο Νικηταράς είναι η αγνότερη ίσως μορφή του '21, και ατρόμητος ως τα όρια. Φυλακίστηκε. Και πέθανε τυφλός σε άκρα φτώχια. Η μικρή του κόρη βλέποντας τη δυστυχία του τρελάθηκε από λύπη."

Στην ίδια θέση με την κόρη του Νικηταρά βρισκόμαστε πολλοί σήμερα. Να βλέπουμε τους δύστυχους γονείς μας που μια ζωή στη βιοπάλη τους έχουν καταντήσει να παίρνουν αντί για σύνταξη ένα πενιχρό επίδομα. Να μην έχουν πια τη δυνατότητα να πάνε σε γιατρό και να αγοράσουν φάρμακα. Γιατί τα λαμόγια έφαγαν τον αγλέορα και τον άμπακο. Κι όμως κανείς δεν τους τιμωρεί. Πάρε για παράδειγμα τον Μαντέλη. Που ξεδιάντροπα παραδέχτηκε ότι πήρε μίζα. Ξέροντας πως το αδίκημα έχει παραγραφεί!

Οι ίδιοι ψηφίζουν αυτούς τους νόμους. Να παραγράφονται τα δικά τους αδικήματα και να κόβουν το ρεύμα του φτωχού που δεν έχει να πληρώσει το χαράτσι για το σπίτι του.

Κι όμως εσύ, συνέλληνα, ετοιμάζεται τα ίδια λαμόγια να ψηφίσεις. Να τους στείλεις και πάλι στην εξουσία. Να ολοκληρώσουν το ξεπούλημα της Ελλάδας.

Αυτούς που κατάντησαν έναν στους δύο νέους άνεργο. Και ανάγκασαν τον ανθό της νεολαίας μας να πάρει το δρόμο για τα ξένα.

Αυτούς που δε δίστασαν να ψεκάσουν με δακρυγόνα και να χτυπήσουν ένα σημερινό ήρωα του λαού μας, το Μανόλη Γλέζο.


Και να ματοκυλίσουν  στην πλατεία Συντάγματος πολλούς άλλους ασπρομάλληδες. Δε σεβάστηκαν καν την ηλικία τους. Αυτοί σέβονται μόνο τους δανειστές και τη διεθνή συμμορία του χρήματος.

Εσύ; Εσύ τι θα κάνεις;

Θα τους ξαναψηφίσεις;

Θα τους στείλεις και πάλι στη Βουλή;

Τρεις λεβεντόγεροι που λέγονταν Δημήτρηδες και το σκυλολόι από (σ)άκηδες, κουλούρηδες, ντόρες και ντορήδες!

"... η νεότερη Ελλάδα είχε παίξει πια τη ζαριά της στο Ρουβίκωνα. Είχε πάρει το δρόμο της. Τη στράτα του κακού και της ανεμοζάλης. Η Ελλαδοελλάδα αποσύρθηκε πικραμένη και περήφανη. Και άφηκε την Εβραιοελλάδα να ξερογλείφεται σα μαϊμού απάνου στη σκηνή του καραγκιόζη:

Γεια σου, μάνα μου Ελλάς, είμαι κλεφτοφουκαράς.

Η σμαρδή και φαναριώτικη πολιτική στον Αγώνα, με Μαυροκορδάτο και Κωλέττη και παπάδες, θα περάσει ύστερα, και θα δώσει το ρυθμό και τον τόνο της στην πολιτική ιστορία της "νεότερης Ελλάς".

Φατρίες, κομματισμός, αρριβισμός, βουλευτοτσιφλικάδικα, το αγγλόφιλο, το γαλλόφιλο, το ρωσόφιλο. Πολιτική του ρουσφετιού και της ασυδοσίας, δουλοφροσύνη, λεονταρισμοί, απαξία, ιδιοτέλεια. Ό,τι ανθίζει πια, κι ό,τι καρπίζει σήμερα στη χώρα. Νούλες και κουλούρηδες, χάχηδες και σάκηδες, ντόρες και ντορήδες. Περάστε κόσμε."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ (κεφάλαιο Ο Ελληνοέλληνας)


Πάνε κοντά είκοσι χρόνια που ο Δημήτρης Λιαντίνης χάραζε με το μολυβάκι του αυτά τα λόγια. Γράφοντας το κύκνειο άσμα του, τη Γκέμμα.

Τώρα, το 2012, διαβάζεις τα λόγια του τα προφητικά και τα μάτια σου βουρκώνουν. Τώρα που οι κουλούρηδες, οι ντόρες και οι άκηδες ρημάξανε τη χώρα σε βαθμό που δε μας πέρναγε από το νου. Ακόμη και τρία χρόνια πριν. Όταν στη ραστώνη του ο λαός κατάπινε τις προεκλογικές φανφάρες του Γιωργάκη πως ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ και ενώ είχε ανεχτεί την απίστευτη ανικανότητα του Κωστάκη. Γιος ο ένας, ανιψιός ο άλλος. Δίχως να λείπουν και τα άλλα μέλη του θιάσου, οι κόρες, οι κουμπάροι ακόμη και οι θειες... Σαν εκείνη τη θεια της συζύγου ενός ακόμη Άκη. Που κατά λάθος λέει της τράπεζας μπήκαν στο λογαριασμό της κάτι εκατομμύρια! Το ακούσαμε και αυτό στις χτεσινές ειδήσεις, τώρα που για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κοσμάκη μπαγλάρωσαν τον μέγα και τρανό Άκη Τζοχατζόπουλο και τον έκλεισαν στον Κορυδαλλό! Μαζί με τους άλλους κακοποιούς. Αυτόν που λίγο έλειψε να γίνει ακόμη και πρωθυπουργός της χώρας! Τέτοιοι οι πολιτικοί μας!

Τέτοιοι οι βουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς . «Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί (sic) εκατάστρεψαν το έθνος». Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα
Από τον καιρό τον παλιό του Παπαδιαμάντη και μέχρι τον καιρό του Δημήτρη Λιαντίνη αλλά και τον καιρό δυο ακόμη λεβεντόγερων που η μοίρα θέλησε να λέγονται κι αυτοί Δημήτρηδες. Τρεις Δημήτρηδες, αη - Δημήτρηδες του λαού μας. Που καβάλα ο καθείς τους στο δικό του θυμωμένο φαρί έδωσε τη μάχη ενάντια στο τέρας που απειλεί να καταβροχθίσει την πατρίδα.

Για τον ένα, το Δημήτρη Χριστούλα, μιλήσαμε αναλυτικά σε πρόσφατες αναρτήσεις μας. Ήταν ο γέροντας των 77 ετών που τίναξε τα μυαλά του στον αέρα στις αρχές Απρίλη. Στο Σύνταγμα. Μπροστά στη Βουλή των σάκηδων και των ντορήδων. Αυτή τη βουλή με τους παχυμουλαράτους και τα εκατομμύρια καταθέσεις. Που ψηφίζει μνημόνια αφανισμού του λαού.

Ο άλλος Δημήτρης έφυγε χτες από κοντά μας. Στα 63 του χρόνια. Ένα αηδόνι του λαού μας. Που χάραξε στις καρδιές μας τον απόηχο της λεβεντιάς του Έλληνα. Ο Δημήτρης Μητροπάνος.


Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη

Στίχοι: Φίλιππος Γράψας
Μουσική: Μάριος Τόκας
Συλλογή: Η εθνική μας μοναξιά - 1992

Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα
μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα
μ' άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα
από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα

Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο
ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο
έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις
πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης

Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Αφού μεθάω μ' ένα κρασί αγιονορείτικο
και μ' ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο
βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει
κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι

Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ' αποφασίσανε
δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε
μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα
με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα

Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι.

Ο Μητροπάνος με το βιολί του, ο Χριστούλας με τη σφαίρα του, ο Λιαντίνης με τη γραφίδα του. Τρεις Δημήτρηδες, τρεις Έλληνες στα μέσα του 20ου αιώνα γεννημένοι. Άλλος λίγο νωρίτερα, άλλος λίγο αργότερα. Φευγάτοι πλέον και οι τρεις. Ο τραγουδιστής, ο φαρμακοποιός, ο δάσκαλος ποιητής... Φευγάτοι και βαθύτατα πικραμένοι. Και πικραινόμενοι εν εαυτώ που έλεγε και ο Μόντης για την Κατοχή της δικής πατρίδας.

Κι αξίζει εδώ να παραθέσουμε την τελευταία συνέντευξη του Δημήτρη Μητροπάνου στην Ελευθεροτυπία, για την άλλη Κατοχή, της Ελλάδας από τους ξένους και τους πολιτικούς μας που στέκονται κλαρίνο μπροστά στους κατακτητές:


Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011


Δημήτρης Μητροπάνος

ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ, ΕΥΘΥΣ, ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ, ΟΠΩΣ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ, Ο ΛΑΪΚΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

«Οι πολιτικοί μας, μόλις δουν ξένο, κάθονται κλαρίνο»

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Μπέσα, ακεραιότητα κι αντρίκεια συμπεριφορά. Ισως γι' αυτό είναι τόσο οργισμένος ο Δημήτρης Μητροπάνος. Με βίωμα και φωνή που συνοψίζει τις ιστορίες, τις περιπέτειες, τις καψούρες, τα γλέντια και τα λάθη της λαϊκής ψυχής, στέκεται συνεπής στην προέλευσή του. Πάντα. Και τώρα που ο κόσμος του πλήττεται. Θίγεται δηλαδή προσωπικά και το δείχνει, χωρίς να στρογγυλεύει τις απόψεις του.

Αυτό ήταν και το μεγάλο του ταλέντο. Οτι ποτέ δεν απομακρύνθηκε από τις ρίζες του. Αυτές τιμά και στα τραγούδια που επιλέγει να λέει. Να, σαν κι αυτά που θα πει, μαζί με τον Δημήτρη Μπάση και τον Γιάννη Κότσιρα, από τις 27 Οκτωβρίου στο «Κέντρο Αθηνών». «Θα κάνουμε ένα πρόγραμμα διασκεδαστικό για να φτιάξει κάπως το κέφι του κόσμου - γιατί όπου να γυρίσει κανείς βλέπει μαυρίλα και σκυμμένα κεφάλια», λέει. Εννοείται ότι θα συμπεριλαμβάνονται και τα λαϊκά από το τελευταίο του άλμπουμ με τον Σταμάτη Κραουνάκη, «Εδώ είμαστε», απ' όπου προέρχεται και το περίφημο...

...«Βάλε κατσαρόλα»: κατηγορήθηκε, όμως, για λαϊκισμό.

«Το τραγούδι είχε γραφτεί ένα χρόνο πριν. Αυτά είναι γελοία. Υπήρχε περίπτωση να δεχτώ τέτοιο πράγμα; Κοιτάξτε την ιστορία του καθενός μας κι αφήστε τους μικρόψυχους. Τέτοιοι θα υπάρχουν πάντα».

Το παλιό λαϊκό είναι διαχρονικό. Ενα ρεπερτόριο όμως όπως του Καζαντζίδη, π.χ., ξαναγίνεται κι επίκαιρο;

«Ο Καζαντζίδης τραγούδαγε μοναδικά τη φτώχεια και την προσφυγιά. Οταν οι εποχές άλλαξαν, μοιραία αυτά τα τραγούδια δεν ακούγονταν. Τώρα που ξανάνοιξε το ίδιο κεφάλαιο, αφορούν πάλι πολύ κόσμο».

Θα ξαναζήσουμε τη μετανάστευση;

«Την ξαναζούμε. Ολα τα νέα παιδιά θέλουν να φύγουν έξω. Κανένα δεν σκέφτεται να κάτσει εδώ. Και γιατί να κάτσει; Για να μείνει αμόρφωτο κι άνεργο; Εμένα και τα δυο μου τα παιδιά μού είπαν ότι θα φύγουν στο εξωτερικό. Στενοχωριέμαι, αλλά μήπως δεν το καταλαβαίνω; Δεν ζούμε μια κρίση που θα περάσει».

Δεν έχετε εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση;

«Η κυβέρνηση μάλλον δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει ή τουλάχιστον έτσι φέρεται. Λένε "θα δημιουργήσουμε". Ρε σεις, δεν έχουν οι άνθρωποι να φάνε, τι θα δημιουργήσετε; Πήρατε από το μισθωτό και το συνταξιούχο, τους τσακίσατε. Τώρα τι; Θα τους θάψετε και θα πάρετε φόρο θαψίματος; Απ' την άλλη μεριά είναι πρόκληση οι επιχειρηματίες να χρωστάνε δισεκατομμύρια, να μην ξέρουν τι είναι το ΙΚΑ και όχι μόνο να μην τολμάει κανένας να τους πειράξει, αλλά ούτε να αναφέρεται το όνομά τους. Μετά βγαίνει η κυβέρνηση και σου λέει "εμείς θα σώσουμε την Ελλάδα". Αστε το, ρε παιδιά, αρκετά τη σώσατε. Ασ' το, ρε Γιωργάκη, τράβα σπιτάκι σου».

Είναι μόνο οικονομική η κρίση;

«Απ' την ώρα που ξεκίνησε μια οικονομική κρίση δεν θα μείνει τίποτε όρθιο. Ολα θα τσακιστούν κι ό,τι καλό υπάρχει θα φύγει έξω. Εδώ θα μείνουμε τα γερόντια και θα ξανανοίξουν τα καφενεία για να καθόμαστε, να παίζουμε πρέφα και να κλαίμε τη μοίρα μας. Και οι άλλοι θα κοκορεύονται ότι κυβερνούν εμάς. Τους γέρους».

Για τη δική σας γενιά, του Πολυτεχνείου, τι γνώμη έχετε;

«Οτι ήταν η πιο άχρηστη γενιά. Αυτή κυβέρνησε τόσα χρόνια. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Μάθαμε να κλίνουμε το ρήμα "βολεύομαι" σε όλους τους χρόνους. Και τώρα βγαίνει ο καθένας και λέει το μακρύ του και το κοντό του. Βγαίνει η Ν.Δ. και λέει "μας τιμώρησε ο λαός και δεν μας ψήφισε". Τι λέτε ρε; Θεωρείτε τιμωρία ότι δεν βγήκατε μια φορά και τώρα ελπίζετε να ξαναβγείτε για να κάψετε κι ό,τι απέμεινε; Δεν ντρέπεστε, ρε, κι εσείς κι οι άλλοι που ζητάτε απ' τον κόσμο να σας ψηφίσει; Αλλά καλά να πάθουμε κι εμείς, αφού τους ψηφίζουμε».

Και η Αριστερά;

«Πιο χάλια δεν νομίζω να ήταν ποτέ. Ποια είναι η πρόταση της Αριστεράς για να πει ο κοσμάκης "έχω κάπου να ακουμπήσω" ; Κι ύστερα στο ΚΚΕ μείναν οι 80άρηδες. Γιατί για να σου επιτρέψει το ΚΚΕ να εκλεγείς πρέπει να 'χεις περάσει τα 50. Ελεος».

Πάντως αποκατέστησαν τον Ζαχαριάδη και μερικώς τον Βελουχιώτη.

«Γελοία πράγματα! Ο κόσμος καίγεται και ξαφνικά αυτό ήταν το πρόβλημά μας; Μα, γι' αυτούς έχει αποφασίσει μόνος του ο κόσμος που 'χει διαβάσει. Δεν περιμέναμε να 'ρθει πίσω πίσω το ΚΚΕ να μας τα πει».

Την κίνηση στο Σύνταγμα πώς τη βλέπετε;

«Ποια από τις δύο; Γιατί έγιναν δύο Συντάγματα: ένα που κατέβηκε ο κόσμος κι ένα που κατεβαίνουν τα ΜΑΤ και τον μαυρίζουν στο ξύλο. Αυτό δεν είναι δείγμα ότι η κυβέρνηση φοβήθηκε και γι' αυτό, μόλις μαζεύονται 5-10, τους πλακώνουν στο ξύλο για να μην προλάβουν να γίνουν περισσότεροι; Τέτοιο άγριο ξύλο, χωρίς λόγο, δεν το έχω ξαναδεί! Δηλαδή, απαγορεύεται να απεργούμε και να διαδηλώνουμε και είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ό,τι αποφασίσει ο Γιωργάκης; Ε όχι, ρε φίλε, δεν θα το κάνουμε. Και μη μας πει μετά ότι θα πτωχεύσουμε. Γιατί, δεν είμαστε σε πτώχευση και τώρα που υπογράφει και δίνει τα πάντα;».

Υπάρχει όμως η απειλή της επιστροφής στη δραχμή.

«Κι επειδή; Θα είμαστε πιο φτωχοί, αλλά δεν θα 'χουμε τον κάθε κερατά να μας λέει τι να κάνουμε. Κι άλλη φορά πτωχεύσαμε και πεινάσαμε. Κι όσο σκατολαός κι αν είμαστε, όταν χρειάζεται, και δουλεύουμε και πατριώτες είμαστε».

Σωτηρία υπάρχει;

«Μα, ποιος θα μας σώσει; Θα πάει ο Σαμαράς να το κουβεντιάσει; Πήγε κι ο Βενιζέλος και του 'παν "άντε από δω". Και ποιοι του το 'παν; Κάτι τσογλάνια, τρίτης διαλογής γραμματείς. Κι όμως οι δικοί μας κάθονται προσοχή. Μόλις δουν ξένο, κάθονται κλαρίνο, χωρίς να σκεφτούν τι θέλει και ποιος είναι. Γραμματέας είναι, ρε, κι έρχεται να μας γελοιοποιήσει. Γιατί εμείς το "Οχι" το είπαμε μια φορά το 1940 και τελείωσε. Βγήκε στην αρχή ο Γιώργος και μας είπε "λεφτά υπάρχουν". Είχε συμφωνήσει να κόψει τη σχέση με τη Ρωσία, είχε δώσει κι άλλες υποσχέσεις κι έτσι τον έβγαλαν. Κι εκείνος προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός τα πούλησε όλα. Αλλά ο χρόνος θα τα ξεκαθαρίσει όλα. Σαν προδότης θα μείνει στην Ιστορία».

Τουλάχιστον θα υπάρξει αλληλεγγύη;

«Αλληλεγγύη ποιος να δείξει; Οι πλούσιοι; Ο κόσμος που θα μπορούσε να δείξει αλληλεγγύη ανήκει από τη μεσαία τάξη και κάτω, αυτήν που την τσακίζουν καθημερινά, μέχρι που μια μέρα θα βγει στο δρόμο κι όποιον πάρει ο Χάρος».

Ο χώρος σας πώς προχωράει σ' αυτές τις συνθήκες;

«Οταν δεν υπάρχει οικονομία, δεν προχωράει τίποτα. Αν πάει ο μισθός από 1.500, 500 ευρώ, τι να προχωρήσει; Η ντομάτα, όμως, το ψωμί και το γάλα ανεβαίνουν. Πώς γίνεται; Δεν καταλαβαίνω πώς ανεβαίνουν αυτά ενώ πέφτουν οι μισθοί. Μ' όλα αυτά, το τελευταίο που θα σκεφτεί ο κόσμος είναι να πάει σινεμά ή θέατρο».

Φοβάστε και για το φετινό σας πρόγραμμα, παρ' ότι είστε τόσο λαοφιλής;

«Εγώ θεωρώ ότι φέτος δεν θα πάει καλά κανένα μαγαζί».

Ηταν καλομαθημένη η μουσική πιάτσα;

«Κακομαθημένη. Τα 'χαμε όλα, αλλά δεν προσέξαμε τι αφήνουμε πίσω μας. Το θέμα δεν είναι να διατηρηθείς μόνον εσύ, αλλά ό,τι τραγουδάς».

Μήπως, όμως, τώρα αρχίσουν να γράφονται πάλι καλά λαϊκά τραγούδια;

«Η Ιστορία δείχνει ότι δυστυχία κι άνθηση των τεχνών πάνε μαζί. Αυτό είναι καλό για την τέχνη, αλλά κακό για τη ζωή μας».
Είναι αυτή η συνέντευξη του Δημήτρη Μητροπάνου που μας έδωσε το ερέθισμα για την παρούσα ανάρτηση. Και την αφορμή να προσέξουμε μια ιδιόρρυθμη αγιατριάδα του λαού μας από τρεις Δημήτρηδες. Κόντρα στο λεφούσι των χάχηδων και των σάκηδων και των ντορήδων και του κακού συναπαντήματος.

Όχι, δεν είναι, δεν κατάφεραν να τον κάνουν, όλο το λαό μας κλεφτοφουκαρά. Και η δάφνη δεν κατεμαράνθη εντελώς. Υπάρχει ακόμη η ελπίδα. Όσο η γη μας γεννάει Δημήτρηδες.

Και κοίτα αυτό το απίστευτο μπουκέτο. Τους τρεις αντρειωμένους της φυλής που η μοίρα θέλησε να βαφτίσει με το ίδιο βαφτιστικό. Τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Σε τόσο ανόμοιο μετερίζι ο καθένας τους. Ο στόχος όμως κοινός. Η αγάπη για την πατρίδα μία και η αυτή.

Πέστε λοιπόν στις γυναίκες και τις γυναικούλες να μη σκούζουν.
[...] πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών.

Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη.

Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι έλληνες.

Και περιμένουν.
[...]

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα

Έτσι είναι τούτος ο ματωμένος λαός. Γεννάει και τους Δημήτρηδες κόντρα στους άκηδες, το Γιωργάκη, τον Κωστάκη, και τον τρόφιμο πλέον των φυλακών τον Άκη!

Όμοια που βγάζει Θόδωρο Αγγελόπουλο να σκίζει τα τοπία στην ομίχλη αντίκρυ σε κείνο το μπόγο που του σιναφιού του τις μπομπές προσπάθησε να τυλίξει στο "Όλοι μαζί τα φάγαμε".

Και όμοια χαρίζει στην ιστορία Δόμνες, τη Βισβίζη και την άλλη μεγάλη κυρία της λαϊκής μας παράδοσης που χάσαμε πρόσφατα, τη Σαμίου. Για να ξεπλένεται ο τραγέλαφος από τις ντόρες και τους ντορήδες τους. Και τα βρώμικα εκατομμύρια στις ξένες τράπεζες.

Κι αν ακόμη η εποχή μας δεν πήρε τα καλάσνικοφ που ονειρευόταν ο Χριστούλας, έχει τους ποιητές να αντιπαλεύουν το κακό. Έχει την τέχνη την ελληνίδα. Που όσο και αν θέλησαν να τη σακατέψουν με τους σάκηδες δεν κατάφεραν ακόμη να την αποκόψουν από τη γνήσια μήτρα της. Αυτήν που γέννησε την τέχνη των ελλήνων. Τον καημό του θανάτου.

Να το χρέος των ημερών μας. Να τιμούμε τους αληθινούς ποιητές. Τη γνήσια τέχνη. Τους αυθεντικούς καλλιτέχνες. Κι αν το σκοτάδι φαίνεται βαθύ και ανίκητο να μην ξεχνάμε το μόνο δρόμο για να φέρουμε πίσω το φως και της αυγής τα χρώματα! Νύχτιοι και πένητες. Μ' ένα βιολί και το φεγγάρι. Φυγάδες θεόθεν και αλήτες και στα νυκτερινά φέγγη αναζητώντας την έξοδο από το λαβύρινθο.

Και θα έρθει πάλι η μέρα. Που θα τραγουδάμε στις πλατείες της δικαιοσύνης τον ήλιο και τα άλλα τραγούδια των ποιητών μας... Ως τότε ας φωτίζει τη στράτα μας κι ας υμνεί τους τρεις λεβεντόγερους, τους τρεις Δημήτρηδες, του λαού μας το τραγούδι. Για τους τρεις αντρειωμένους που εβούλησαν να βγουν από τον Άδη:

Τρεις αντρειωμένοι εβούλησαν να βγουν από τον Άδη.
Ο ένας το Μάη θέλει να βγει, κι ο άλλος τον Αλωνάρη.
Κι ο Δήμος τ’ αγια – Δημητριού ν’ ανοίξει γιοματάρι.
Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν.
- Κόρη, βροντούν τ’ ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,
και τα χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος.




_________________________________

ΥΓ Απορία πάντως μένει για μένα πώς ο Λιαντίνης είκοσι χρόνια νωρίτερα, γράφοντας τη Γκέμμα, φτιάχνει το συγκεκριμένο γαϊτανάκι ονομάτων των πολιτικάντηδων μιλώντας για σάκηδες, ντόρες και ντορήδες αλλά και κουλούρηδες! Και η απορία μου είναι ειδικά για το τελευταίο όνομα. Που δεν έπαιξε ποτέ στα ψηλά έδρανα. Κι όμως στις αρχές του 2012 φρόντισε να δικαιώσει και αυτός το Λιαντίνη... Τέτοιοι οι πολιτικοί μας. Και οι μεγάλοι και οι μικροί... Κι αξίζει εδώ να διαβάσετε ένα μικρό αλλά σημαντικό αρθράκι στο Βήμα, το Θάτσερ ή Κουλούρης... έτσι, για να δείτε τη διαφορά ακόμη και στα μικρά πραγματάκια ανάμεσα στους δικούς μας πολιτικάντηδες της οκάς και τους Ευρωπαίους πολιτικούς. Διαβάστε όμως και ετούτο το άρθρο, για τους κουλούρηδες και όλη εκείνη τη γενιά των άκηδων... και για το χάλι της ελληνικής πολιτικής που ώθησε το Λιαντίνη να την περιγράψει με τα πλέον μελανά χρώματα. Κι έχω την πεποίθηση πως κάποτε το κεφάλαιο "Ο Ελληνοέλληνας" της Γκέμμας θα αποτελεί σημαντικό παράθεμα στις Ιστορίες των παιδιών μας...

Είπαμε τραγική ομοιότητα, όχι τρομακτική. Ούτε ταυτίσαμε Λιαντίνη και Χριστούλα...

Προφανώς παρερμηνεύτηκε το χτεσινό μας άρθρο, το μεγαλοπαρασκευάτικο. Για την τραγική ομοιότητα της αυτοκτονίας (;) Χριστούλα με την περίπτωση Λιαντίνη. Κι έσπευσαν αναστατωμένοι κάποιοι καλοί μας φίλοι να μας επισημάνουν τις διαφορές! Ανάμεσα στο Λιαντίνη και στο Χριστούλα...

Τι κρίμα που τόσο προσέξαμε τις λέξεις. Τι κρίμα που τονίσαμε ότι η ομοιότητα είναι στα συνήθεια και όχι στα μήνιν άειδε.

Ας είναι. Χρωστάμε λοιπόν σήμερα να επισημάνουμε και τις διαφορές κι ας πιστεύαμε πως είναι τόσο οφθαλμοφανείς που δε χρειάζεται εμείς να τις τονίσουμε.

1. Ο Δημήτρης Λιαντίνης υπήρξε Δάσκαλος και συγγραφέας με αρκετά βιβλία στο ενεργητικό του. Ο Δημήτρης Χριστούλας υπήρξε φαρμακοποιός και ναι μεν διανοούμενος ως άνθρωπος μορφωμένος αλλά πουθενά δε διαβάσαμε ότι είχε και συγγραφική δράση.

2. Ο Δημήτρης Χριστούλας αυτοκτόνησε μέρα μεσημέρι με ένα περίστροφο στην καρδιά της Αθήνας και ενώπιον πλήθους περαστικών. Στα 77 του χρόνια. Στις 4 Απρίλη του 2012. Ο Δημήτρης Λιαντίνης εξαφανίστηκε στα 56 του χρόνια, την 1η Ιουνίου 1998. Επί επτά χρόνια ουδείς γνώριζε τι απέγινε με βεβαιότητα. Εκτός από έναν που τον Ιούλιο του 2005 οδήγησε την κόρη του Λιαντίνη σε ένα σημείο του Ταϋγέτου κι εκεί υπήρχε ο σκελετός που οι αρχές της χώρας πιστοποίησαν ότι ανήκει στον εξαφανισμένο Λιαντίνη.

3. Και οι δύο ήταν υπέρ της καύσης και όχι της ταφής. Η σορός του Χριστούλα όπως διαβάσαμε θα πήγαινε σε αποτεφρωτήριο. Αντίθετα ο σκελετός που βρέθηκε στον Ταΰγετο ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο του χωριού Κεχρεές, στην Κορινθία.

4. Και οι δύο είχαν μία κόρη. Όμως ο μεν Λιαντίνης άφησε την τελευταία του επιστολή με παραλήπτη την κόρη του ενώ ο Χριστούλας άφησε ένα σημείωμα χωρίς επίσημο παραλήπτη μεν, απευθυνόμενος όμως σε όλο τον ελληνικό λαό.

5. Η "κηδεία" του Δημήτρη Λιαντίνη έγινε σε στενότατο οικογενειακό κύκλο. Χωρίς παπάδες, χωρίς κάποια τελετή.* Η κηδεία του Δημήτρη Χριστούλα έγινε κι αυτή χωρίς παπάδες και ψαλμωδίες αλλά υπήρξε πάνδημος και πολλοί ήταν εκείνοι που αποχαιρέτησαν το νεκρό με ομιλίες και με τραγούδια ακόμη.

6. Ο Χριστούλας όπως διαβάσαμε ήταν έντονα πολιτικοποιημένος. Έπαιρνε μέρος σε διαδηλώσεις ακόμη και ως πολύ πρόσφατα με τους αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος. Ο Λιαντίνης όχι. Δεν ήταν ο άνθρωπος των κομμάτων και της συμμετοχής σε διαδηλώσεις.

7. Και οι δύο κατάγονταν από την επαρχία και αργότερα εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Ο Χριστούλας από ένα χωριό της Καρδίτσας, ο Λιαντίνης από ένα χωριό της Λακωνίας. Ένα κοινό σημείο αναφοράς ίσως υπήρξε η περιοχή Ζωγράφου και για τους δύο. Εκεί κατοικούσε για αρκετά χρόνια ο Λιαντίνης, εκεί διαβάσαμε ότι είχε διάφορες δραστηριότητες και ο Χριστούλας. Μάλιστα στο face book δημιουργήθηκε και σελίδα για το Ζωγραφιώτη Δημήτρη Χριστούλα!

Σίγουρα ανάμεσά τους θα μπορούσε όποιος γνώριζε καλά και τους δύο να σημειώσει πολλές ακόμη διαφορές. Εμείς θα μείνουμε στις επτά που αναφέραμε. Μας αρέσει ο αριθμός. Και ομολογούμε ότι ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για το Δημήτρη Χριστούλα. Δε θέλουμε λοιπόν να γράψουμε πράγματα που πιθανόν να μην ευσταθούν. Έτσι κι αλλιώς αυτά τα εφτά σημεία δείχνουν πως πέρα από την τραγική ομοιότητα που χτες αναπτύξαμε ήταν πολλές και οι διαφορές. Σε καμία λοιπόν περίπτωση δεν μπορούμε να ταυτίσουμε τις δύο περιπτώσεις.

Αλλά και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την υποψία που και χτες εκφράσαμε. Να γνώριζε τη φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη ο Δημήτρης Χριστούλας. Να επηρεάστηκε ίσως και από όσα έχουν γραφτεί στον τύπο για εκείνον.

Και το λέμε αυτό γνωρίζοντας πως στο ευρύ κοινό θεωρείται δεδομένο βάσει των δημοσιευμάτων ότι ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε. Έστω και αν δεν υπάρχει καμία σοβαρή απόδειξη που να αποδεικνύει αυτοκτονία. Και υπογραμμίζουμε ότι η ενδελεχής ιατροδικαστική έρευνα δεν μπόρεσε να εντοπίσει ούτε αιτία θανάτου ούτε και ακριβή χρόνο για το σκελετό που βρέθηκε στον Ταΰγετο.

Επίσης το πανελλήνιο έμαθε την ύπαρξη της επιστολής Λιαντίνη και δημοσιεύτηκε από τις πρώτες κιόλας μέρες που ο καθηγητής εξαφανίστηκε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Την ομοιότητα των λόγων της τελευταίας πράξης Λιαντίνη και Χριστούλα με βάση τις επιστολές που άφησαν την αποδείξαμε χτες παραθέτοντας τα κατάλληλα αποσπάσματα από την επιστολή Λιαντίνη και ολόκληρη την επιστολή του Χριστούλα.

Για όλους αυτούς τους λόγους χτες αναφέραμε ότι ο Χριστούλας συνέχισε την παράδοση του Σωκράτη, του Λεωνίδα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, των Σουλιωτισσών, του Σαμουήλ στο Κούγκι και του Καψάλη στο Μεσολόγγι, του Συκουτρή, του έλληνα φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα, του Σολωμού Σολωμού στην Κύπρο. Όχι του Λιαντίνη!

Και περιμέναμε από τους φίλους μας να το προσέξουν αυτό. Γιατί το γνωρίζουμε και δε χρειαζόταν να μας το υποδείξουν πως ο Λιαντίνης συνιστά μια sui generis περίπτωση. Και πως ο Λιαντίνης υπήρξε πάνω απ' όλα εκτός από Δάσκαλος και ποιητής.

Θα ήμασταν όμως τυφλοί αν δεν είχαμε από την πρώτη στιγμή προσέξει και την ομοιότητα. Την τραγική ομοιότητα. Όχι μόνο με την περίπτωση του Λιαντίνη αλλά και με όλους εκείνους τους ιδανικούς αυτόχειρες που εκθείαζε ο Δάσκαλος και στις προφορικές του διδασκαλίες και στα βιβλία του. Έστω και αν στο γραπτό του έργο καταδικάζει ρητά και κατηγορηματικά την αυτοκτονία. Κι αν αυτό φαντάζει για τους ανίδεους ένα παιχνίδι με λέξεις, να εκθειάζει τους ιδανικούς αυτόχειρες και να καταδικάζει την αυτοκτονία, λέω πως δεν είναι της παρούσης να το αναλύσω. Το έχουμε πράξει διεξοδικά σε πολλά άλλα άρθρα του παρόντος ιστολογίου. Δεν έχουν παρά να τα μελετήσουν.

Θα θυμίσω πάντως εδώ πως στη χτεσινή επιστολή του Λιαντίνη αφήσαμε επίτηδες το σημείο που αναφέρει ποιους θέλει να στεφανώσουν, το Σολωμό και το Λυκούργο. Κανείς τους δεν αυτοκτόνησε... Ο ένας υπήρξε ποιητής και πέθανε όπως πεθαίνουν οι αληθινοί ποιητές, όταν ο θάνατος δεν είχε τίποτε να του πάρει γιατί όσο ζούσε είχε πεθάνει θανάτους πολλούς και ο άλλος χάθηκε και εξαφανίστηκε και πιθανολογείται ότι "έφυγε" από ασιτία. Αντίθετα με όλους τους άλλους που παρομοιάσαμε με το Χριστούλα και που έδωσαν τέλος στη ζωή τους παρουσία κοινού.

Και δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε πως το θέμα αυτό συνιστά βασικό στοιχείο για τη φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη. Η στιγμή του θανάτου. Δεν έχει παρά να μελετήσει ο κάθε ενδιαφερόμενος το κεφάλαιο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ στη Γκέμμα, για τη μοναχική στιγμή του θανάτου που υπερασπίζεται ο Λιαντίνης και πως το σώμα του νεκρού δε θα το ιδεί ανθρώπου μάτι. Να μη βρει τροφή η τσερεμόνια και η χυδαία περιέργεια και η χαιρεκακία ακόμη...

Ξεκάθαρα επίσης ο Λιαντίνης είχε ταχθεί και κατά οποιασδήποτε επικήδειας τελετής. Και έγινε η επιθυμία του απόλυτα σεβαστή από τους οικείους του. Σε σημείο να εκνευριστούν ακόμη και οι στενοί του συγγενείς που δεν προσκλήθηκαν.

Τι αποδεικνύουν όλα αυτά; Πως ο Λιαντίνης είναι ο φιλόσοφος που ζητά να δίνει ο άνθρωπος με τη ζωή του το τίμημα της ενδοκοσμικής του αθανασίας. Ολοζωής. Με τα έργα της κάθε του μέρας και της κάθε στιγμής. Να ρουφάει τη ζωή και να μην αφήνει στο τέλος ούτε σταγόνα! Ο Λιαντίνης δεν είχε ανάγκη από έναν θεαματικό θάνατο για να γίνει γνωστός. Αντίθετα διέθετε τη βεβαιότητα πως αφήνει πίσω του ένα έργο αθάνατο για τους αιώνες που δε θα υπάρχει, και ειδικά αναφέρει τα Ελληνικά και τη Γκέμμα.

Είναι ο τρόπος των ποιητών αυτός. Ο τρόπος του Λιαντίνη.

Μα υπάρχει και ο τρόπος των ηρώων. Ο τρόπος που επέλεξε ο Δημήτρης Χριστούλας. Αυτοί ανεξάρτητα από τον τρόπο ζωής τους ανυψώνονται αίφνης στην τελευταία τους στιγμή σε μια ανυπέρβλητη και κατάμεστη από ηρωισμό κατάσταση. Όπου ο θάνατός τους γίνεται το τίμημα όχι για τη δική τους ενδοκοσμική αθανασία μα για όσους μένουν πίσω! Στο ακραίο μοτίβο το ελληνικό που διδάσκει το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ!

Ο Λιαντίνης δεν το απορρίπτει αυτό το μοντέλο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Είναι πρόσταγμα της φυλής αυτό. Οι έλληνες να πεθαίνουν όταν δεν μπορούν να ζήσουν λεύτεροι!

Και εν κατακλείδι. Για όσους ακόμη δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τη λεπτή μεν αλλά ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο Λιαντίνη και στο Χριστούλα. Ο πρώτος χάρισε στους ανθρώπους τη ζωή του και κράτησε μόνο για τον εαυτό του και πεισματικά μάλιστα τη στιγμή του θανάτου. Ο άλλος έζησε τη ζωή του αφανής και χάρισε στο λαό του το θάνατό του.

Απόψε, νύχτα αναστάσιμη, αυτή τη διαφορά ακριβώς γιορτάζουμε. Μα όχι ως διαφορά αλλά ως προς την "ομοιότητα" των δύο αντιθέτων. Την ομοιότητα εκείνη που παρουσιάζουν οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Που δεν μπορούν δηλαδή να υπάρξουν το ένα χωρίς το άλλο. Τι έρωτας, τι θάνατος που είπε και ο ποιητής λαός. Δεν έχεις να διαλέξεις! Είναι σχέση διαλεκτική αυτή. Όχι σχέση ταύτισης.

Σχέση που σημείωσε ο Ηράκλειτος με το φραγμέντο του:

"Άδης και Διόνυσος εν και ωυτό."

Και επανέλαβε αιώνες αργότερα ο εθνικός μας βάρδος με το στίχο του:

"Μόλις είν' έτσι δυνατός ο έρωτας και ο χάρος."

Εκεί ακριβώς τοποθετώ και τη διαλεκτική σχέση της αυτοκτονίας (;) του Δημήτρη Χριστούλα με την περίπτωση Λιαντίνη. Και βάζω ερωτηματικό στην αυτοκτονία σεβόμενη τα τελευταία λόγια του νεκρού: "Δεν αυτοκτονώ, με σκοτώνουν"! Και μιλώ για "περίπτωση" Λιαντίνη και όχι για αυτοκτονία γιατί καμία σοβαρή απόδειξη δεν υπάρχει που να αποδεικνύει πως ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε.

Ήλπιζα, λέω, πως το εξασκημένο μάτι των φίλων θα τα πρόσεχε αυτά. Και δεν θα τα παρερμήνευε. Δεν πειράζει όμως. Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει για να γραφτεί και το σημερινό άρθρο. Να αποσείσει τις παρερμηνείες. Και των φίλων και όποιου άλλου...

______________________

* Για το θέμα της "κηδείας" του Λιαντίνη οφείλουμε να παραθέσουμε το ακόλουθο σχόλιο που λάβαμε και μάλιστα από έγκυρη πηγή:

"Δεν υπήρξε καμιά κηδεία Λιαντίνη σε στενό οικογενειακό κύκλο. Το Σάββατο 22 Αυγούστου 1998 η γυναίκα του Λιαντίνη μετέφερε με απόλυτη μυστικότητα με το αυτοκίνητό της ό,τι της παρέδωσε ο Κουτσαύτης στις 21 Αυγούστου 1998 στο νεκροταφείο Κεχρεών μόνη εκείνη με τη συνοδεία απλά και μόνον ενός συγγενούς της εξ αγχιστείας. Ανέμενε την άφιξή της ο υπάλληλος του Δήμου, ο οποίος παρέλαβε το κασελάκι και το τοποθέτησε χωρίς να αλλάξουν ούτε μια κουβέντα μέσα σε λάκκο 1χ1.Τίποτα απολύτως άλλο δεν συνέβη. Επειδή ήταν πολύ πρωινή ώρα ουδείς άλλος άνθρωπος υπήρχε στο εν λόγω μικρό νεκροταφείο. Το ίδιο απόγευμα ξεκίνησε ο τεχνίτης να χτίζει το εν λόγω σήμα, το οποίο τελείωσε σε τρεις μέρες. Ούτε πέτρες από Ταύγετο ήρθαν, όπως έχουν γράψει δημοσιογράφοι της οκάς. Όλα τα υλικά – πέτρες προέρχονται από τη γύρω περιοχή των Κεχρεών και οι ποταμίσιες πέτρες αγοράστηκαν από κατάστημα της περιοχής."

ΟΙ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ - Αυτοκτονία (;) Δημήτρη Χριστούλα, τραγική ομοιότητα με την περίπτωση Λιαντίνη

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα για τους χριστιανούς. Και Παρασκευή και 13. Του δίσεχτου από κάθε άποψη χρόνου, του 2012.

Και πάνε 14 περίπου χρόνια από τη μέρα που ο Δάσκαλός μας, ο Δημήτρης Λιαντίνης, έφυγε. 1η Ιουνίου 1998. Αφήνοντας πίσω του τούτο το γράμμα:
"[...]Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.

Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο Γαλάζιο διαμάντι.

Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει.

[...] Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης

Έζησα έρημος και ισχυρός.

Λιαντίνης

Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου στη Σπάρτη. "
Σήμερα, τόσους χρόνους αργότερα, το έχουμε πει και ξαναπεί, ο λόγος του Λιαντίνη έχει τραγικά επιβεβαιωθεί πόσο προφητικός ήταν. Τώρα πια η Ελλάδα βιώνει το Μνημόνιο. Και το τελευταίο γράμμα του Λιαντίνη είναι μαστίγιο στην ψυχή μας που δεν μπορέσαμε το έγκλημα να το σταματήσουμε.

Αυτά, λέω, τα έχουμε ξαναπεί. Το συγκλονιστικό και το καινούριο είναι η αυτοκτονία ενός συνανθρώπου μας. Δημήτρης κι αυτός. Δημήτρης Χριστούλας! Που όλα τα στοιχεία της αναδεικνύουν τον αυτόχειρα σε νέο εσταυρωμένο του λαού μας. Και την αυτοκτονία του σε δολοφονία. Όπως εξάλλου ο ίδιος υπογράμμισε με τα τελευταία του λόγια:

ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΩ. ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!

Εκείνο όμως που προκαλεί δέος σε όσους ασχολούμαστε με το Λιαντίνη, είναι το σημείωμα που άφησε ο αυτόχειρας:


Το διαβάζεις και αναρωτιέσαι. Είναι δυνατόν ο Δημήτρης Χριστούλας να μη γνώριζε την περίπτωση Λιαντίνη; Είναι δυνατόν η τύχη και μόνον να προκάλεσε τόσες ομοιότητες ανάμεσα στα δύο γράμματα;

Και όχι μόνο στα γράμματα. Ας παραθέσω για παράδειγμα ένα απόσπασμα από τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ του Δημήτρη Λιαντίνη:

"Σήμερα μία μυλόπετρα πλακώνει την παιδεία των παιδιών μας. Ένας βραχνάς γράφει το παρόν μίζερο, και διαγράφει απαίσιο το μέλλον της χώρας.

Γιατί η αγωγή των νέων είναι κακή. Και η αγωγή των νέω είναι το θεμέλιο της πολιτείας. Και κρίνει τη σωτηρία και την ικμάδα της από το Α ως το Ψ. Αφήνω σκόπιμα έξω τα Έκτορος λύτρα, γιατί εκεί ο χαλασμός και ο θρήνος είναι μέγας.

Η παιδεία των νέων είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας του ιωδίου για το μέλλον των λαών. Επένδυση πιο ασφαλή για προοπτική μακρόπνοη δεν πρόκειται να βρεις.

Την αλήθεια αυτή τη λαλούν και την κράζουν από τους νόμους του Λυκούργου μέχρι τους χάρτες του ΟΗΕ. Όμως της δικής μας παιδείας το αίμα έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας.

Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους. Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες, και ίσως ίσως γκιλοτίνες στις πλατέες. Για να σταυρωθεί το κακό, και να πάψει η βασκανία.

Από τον καιρό του Σχινά και του Μαυροκορδάτου μας βαραίνει ο σοφολογιότατος και ο φαναριώτης. Το δίκαιο του μέλλοντος όμως χρειάζεται πολλούς δικαστές σαν τον Τερτσέτη τίμιους. Και σαν τον Πολυζωΐδη. Για να εξαλειφθούν κάποτε οι αιτίες της δίκης του Κολοκοτρώνη."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ (117 - 118)

Οι γκιλοτίνες όμως δε στήθηκαν στις πλατείες. Και το κακό δε σταυρώθηκε. Αφέθηκε λίμπερδο να αλωνίζει και να σταυρώνει και τους νέους και το λαό μας ολόκληρο.

Και το λόγο του Λιαντίνη οι άθλιοι δημοσιογραφίσκοι τον παραχάραξαν με τις ευλογίες των πολιτικάντηδων. Βένετων και πρασίνων. Κι αντί να εστιάσουν στο έγκλημα που σκότωσε το Λιαντίνη, λόγια δικά του, πήραν και σκαλίζαν τις εκθέσεις του ιατροδικαστή και το DNA. Ο Λιαντίνης από ποιητής και εσταυρωμένος κατάντησε ένας σκελετός στον Ταΰγετο που η φτηνή περιέργεια και η χυδαία τσερεμόνια έφτασε να δημοσιεύει ως και φωτογραφίες οστών σε διαδίκτυο και φυλλάδες. Τόση η εκμετάλλευση της θυσίας του Λιαντίνη που οι ίδιοι που παρίσταναν (και παριστάνουν ακόμη) τους εκπροσώπους του Λιαντίνη επί γης, κι ενώ το Μνημόνιο χτύπαγε την πόρτα της πατρίδας, αρθρογραφούσαν στον ίδιο χώρο που είχαν βαφτίσει με το όνομα του Δασκάλου μας ζητώντας από τους έλληνες:

"Αν λοιπόν αγαπάς τη χώρα νεοέλληνα, δεν έχεις διλήμματα τούτη τη χρονική στιγμή. Ήρθε ή ώρα να δώσεις, δεν είναι η στιγμή να πάρεις. Πήρες και πήραμε όλοι μας περισσότερο απ' όσα μας αναλογούσαν (όχι πάντα σε χρήματα) και υπό αυτή την έννοια όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι στο έγκλημα. Άλλος λίγο και άλλος πολύ, ναι, αλλά όλοι.
Τράβα τώρα και πήγαινε στην εργασία σου και θάψε για κάμποσο χρόνο το δικαίωμα της απεργίας και τα "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη". Γιατί τώρα (άγραφος) νόμος είναι η αγάπη στη χώρα σου. Και αν αποδειχθεί ότι έπαιξαν με την αγάπη σου, μη σκας. Όσο περισσότερο αγάπησες τόσο περισσότερο θα εκδικηθείς. Και θα είναι η πιο ευγενική πράξη που έπραξες."

Φεβρουάριος 2010
21 Σεπτεμβρίου 2010. Το Μνημόνιο έχει πλέον ψηφιστεί. Κι ένας Έλληνας πολιτικός, από αυτούς που το ψήφισαν, δηλώνει στη Βουλή:


Τι περισσότερο είπε ο Θόδωρος Πάγκαλος με την περιβόητη αυτή δήλωσή του πως όλοι μαζί τα φάγαμε; Στην ουσία επανέλαβε αυτά που τα παπαγαλάκια προετοίμαζαν το λαουτζίκο μήνες πριν. Άλλοι στα άθλια τελεβίζια κι άλλοι σε φυλλάδες ή στα ιντερνέτια. Όπως και στο απόσπασμα που παραθέσαμε παραπάνω. Και που στο μπακ απ που έχουμε κρατήσει φέρει φαρδιά πλατιά και όνομα. Άλλο που εμείς δε θέλουμε να τα βάλουμε με τα πρόσωπα αλλά με τις τακτικές και το αφήνουμε ανώνυμο.

Τις τακτικές που όχι μόνο έδωσαν γην και ύδωρ στους δήμιους του λαού αλλά και θέλησαν να το διαπράξουν εκμεταλλευόμενοι το όνομα του Δημήτρη Λιαντίνη. Κι αυτό είναι που μας ενδιαφέρει στο παρόν ιστολόγιο αλλά και με αφορμή την αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα. Του άλλου Δημήτρη.

Η αυτοκτονία - δολοφονία του Χριστούλα είναι η απόδειξη πως όσο και αν θέλησαν κάποιοι να παραχαράξουν το Λιαντίνη, δεν τα κατάφεραν. Ο λόγος του Λιαντίνη βρήκε το δικό του δρόμο να φτάσει στις καρδιές των ανθρώπων του λαού. Και να γεννήσει έναν νέο εσταυρωμένο. Μήνα Απρίλη και αυτόν:

ΒΟΡΕΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Εμπροστά στο αίνιγμα του τρόπου σου
διορθώνω τον πορφυρό χιτώνα
και το διάδημα των αγκαθιών στην κόμη σου
υψώνω την καρτερία σου στον ουρανό κατάκορφα
απρίλη μήνα και φωνάζω
ecce homo.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ (σελ. 25)

Μπροστά στο νέο αίνιγμα, της θυσίας του Δημήτρη Χριστούλα, με σημαδιακό και το όνομα και το επώνυμο, ο Δάσκαλός μας πιστεύω πως θα ήταν πολύ περήφανος. Για τον ωραίο αυτό έλληνα που τόλμησε. Να διδάξει το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ με τον ένα και μοναδικό και ακραία ελληνικό τρόπο στους ανθρώπους.

Είναι ο τρόπος του Σωκράτη που ήπιε αυτοθέλητα το κώνειο.

Ο τρόπος του Λεωνίδα όταν τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει τους Μήδους να διαβούνε.

Του τελευταίου αυτοκράτορα στα τείχη της Πόλης.

Του χορού του Ζαλόγγου από εκείνες που τρέλανε της ελευθεριάς ο έρως.

Του καλόγερου στο Κούγκι και του γερο - Καψάλη στο Μεσολόγγι.

Του Συκουτρή στον Ακροκόρινθο.

Του έλληνα φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία της Γένοβας.

Του Σολωμού Σολωμού στην Κύπρο.

Όλοι τους ωραίοι ως έλληνες! Και στο δικό τους χορό πρωτοχορευτής αυτόν το δίσεχτο Απρίλη του 1912 ο φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας:


Κι ήταν η σφαίρα που φύτεψε στο κεφάλι του, στις ρίζες ενός κυπαρισσιού, το τελευταίο φάρμακο που κέρασε το λαό του και τη νεολαία της πατρίδας του. Αυτό το ίδιο φάρμακο που δίδαξε ο Λιαντίνης ως φάρμακο για το φόβο του θανάτου.


Όπως ένα κυπαρίσσι! Και φτάνουμε, λέει ο Λιαντίνης, να γίνουμε ερασιθάνατοι! Να μη λογαριάζουμε το θάνατο!


Το κυπαρίσσι στην πλατεία Συντάγματος
που ο Δημήτρης Χριστούλας έβαψε με το αίμα του.

Δεν ξέρω ειλικρινά αν ο Χριστούλας είχε διαβάσει Λιαντίνη. Κι ας μας θυμίζει τόσο πολύ η τελευταία του πράξη το Λιαντίνη. Αλλά και όσα ακολούθησαν μετά. Το γράμμα του, η πολιτική κηδεία, η επιθυμία του να καεί... Και πιστέψτε με, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό. Αν ο Δημήτρης Χριστούλας είχε διαβάσει Λιαντίνη. Ούτως ή άλλως εγνώριζε όπως ολόκληρο το πανελλήνιο την πράξη του Λιαντίνη. Που γνωρίζει και όλους τους άλλους εσταυρωμένους του λαού μας.

Από το συλλογικό αυτό ασυνείδητο ανασύρει τη μοιραία στιγμή και ο Δημήτρης Χριστούλας το περίστροφο. Και σημαδεύει. Όχι το κεφάλι του. Τους ενόχους πυροβολεί. Τους προδότες του έθνους.

Τέτοιοι θάνατοι αυτοκτονίες δεν είναι. Αλλά ο ηρωισμός στην ύψιστη έκφανσή του.

Κι έτσι θα κρατήσουμε κι εμείς στο νου και στην καρδιά μας το θάνατό του.

Και τη μορφή του ανάμεσα στα εικονίσματα των εσταυρωμένων της φυλής.

Αυτών δηλαδή που κάνοντας πράξη το "αράτω τον σταυρόν αυτού" πήραν μια μέρα την ανηφοριά για το δικό του Γολγοθά ο καθένας.

Αναζητώντας λευτεριά από κάθε τι που σκλαβώνει τη ζωή και τον άνθρωπο:

το ψέμα, τη δεισιδαιμονία, την ασχήμια, την απανθρωπιά

Κι αποθεώνοντας στα μαρμαρένια αλώνια του θανάτου:

την αλήθεια της φύσης, την ηθική της γνώσης, την εμορφιά της τέχνης,

και κυρίως τούτο: την αγάπη στον άνθρωπο!

Πώς αλλιώς;

Πώς αλλιώς μπορείς να υπάρχεις Ελληνικός που έλεγε κι ο Λιαντίνης! (Προλόγισμα στα Ελληνικά)

Γι' αυτό και δεν έχει σημασία αν ο Δημήτρης Χριστούλας είχε διαβάσει Δημήτρη Λιαντίνη.

Η ομοιότητα δεν κρίνεται στις λέξεις. Όσο κι αν εντυπωσιάζουν οι κοινές φράσεις στην τελευταία επιστολή και του ενός και του άλλου.

Στις πράξεις τους η ιερή συγγένεια. Αυτήν που το DNA αδυνατεί να καταγράψει. Και οι δημοσιογράφοι να σκυλεύσουν. Όσο κι αν πέφτουν πάνω τους ως όρνεα και επί των ιματίων βάζουν κλήρο.

Έτσι κι αλλιώς οι εσταυρωμένοι δε έχουν χρεία ιματίων. Το δικό τους ένδυμα είναι ο πορφυρός χιτώνας. Κι αυτός ούτε κλέπτεται ούτε λησμονείται. Υφαίνεται και ξυφαίνεται στον αργαλειό της ιστορίας, της ελληνικής, ένα νέο ταφήιον φάρος που ξεγελά τους κάθε λογής μνηστήρες της εξουσίας ώσπου ο Οδυσσέας - λαός να κάνει την εμφάνισή του και η μνηστηροφονία να επιτελέσει το θεάρεστο έργο της.

ΡΑΨΩΔΙΑ Χ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

"ω κύνες, ού μ' έτ' εφάσκεθ' υπότροπον οίκαδε νείσθε δήμου από Τρώων, ότι μοι κατεκείρετε οίκον δμωήσιν τε γυναιξί παρευνάζεσθε βιαίως αυτού τε ζώοντος υπεμνάασθε γυναίκα, ούτε θεούς δείσαντες, οι ουρανόν ευρύν έχουσιν, ούτε τιν' ανθρώπων νέμεσιν κατόπισθεν έσεσθαι. νυν ύμιν και πάσιν ολέθρου πείρατ' εφήπται."

Οδυσσέας προς μνηστήρες λίγο πριν την μνηστηροφονία...

Κι άσε, σου λέω, τους δημοσιογράφους να σου περιγράφουν την Ελλάδα βγάζοντας το σκοτάδι της ψυχής τους. Με βιασμούς και αίματα στα σκέλια! Δεν είναι αυτή η δική μας Ελλάδα. Η δική μας Ελλάδα ξέρει και να πεθαίνει, όχι να ατιμάζεται.

Κι αφού κορέσουν οι λεξιλάγνοι τα πάθη τους, σκούζουν ως επιστέγασμα και ως χριστιανομαθημένοι: Αγάπα τη! Και πώς; Θάβοντας τα δικαιώματά σου τα ανθρώπινα! Το δικαίωμα στην απεργία, το δικαίωμα να αγωνιστείς ενάντια στη λεηλασία της ζωής σου! Αυτό είναι που επιδιώκουν, αυτό υπηρετούν. Το "σκάσε και δούλευε". "Και αν αποδειχθεί ότι έπαιξαν με την αγάπη σου, μη σκας." (sic) ΘΑ έρθει η ώρα της εκδίκησης. Και ΘΑ είναι η πιο ευγενική πράξη. ΘΑ!

Ούτε αυτή η αγάπη είναι η δική μας. Η ελληνική κι αυτή που μας δίδαξε ο Λιαντίνης. Είναι η αγάπη των χριστιανών και η τακτική να γυρνάς και το άλλο μάγουλο όταν σε βαράνε. Όπως και ο βιασμός δεν είναι στην αφηρημένη έννοια "Ελλάδα", είναι βιασμός των Ελλήνων. Αυτοί βιάζονται, αυτοί παθαίνουν. Και τους ζητάς τι; Να υπομείνουν και νέους βιασμούς αγόγγυστα; Με το φαιδρό επιχείρημα πως δεν είναι τα θύματα μα οι θύτες;

Εμείς από το Λιαντίνη μάθαμε άλλα:
"Ένας άνθρωπος που δεν ημπορεί να μισήσει ποτέ μοιάζει τη σκύλα που δε μάχεται το λύκο, σαν έρχεται επίβουλα στο μαντρί, αλλά ζευγαρώνει μαζί του. Έτσι όμως ποιος θα φυλάξει τα πρόβατα;" (Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σελ. 144)
Το περίφημο odi et amo. Και το φραγγέλιο στους εμπόρους που υψώνει ο Ιησούς του Λιαντίνη απέναντι σε όσους παριστάνουν τους χριστιανούς κι εμείς σε όσους παριστάνουν τους εκπροσώπους του Λιαντίνη.

Ο Χριστούλας πάλι, ο ελληνοέλληνας, αντί για φραγγέλιο προτείνει καλάσνικοφ. Κι αντί για γκιλοτίνες στις πλατέες κατά Λιαντίνη, μιλάει για κρεμάλα. Σου είπα, μην ψάχνεις την ομοιότητα στα μήνιν άειδε αλλά στα συνήθεια των δύο αντρών.

Κι αν τέτοια συνήθεια σας σκανδαλίζουν μέρα που είναι σήμερα, μέρα του εσταυρωμένου, θα κλείσω την αναφορά μου στους εσταυρωμένους του λαού μας με μια "περικοπή" από το δικό μας "ευαγγέλιο", του Λιαντίνη τα Ελληνικά:

Ήτανε που λες κάποτε ένας τοκογλύφος. Και το χωριό του δεν το λέγανε Μαύρη Τρύπα. Μα έσπρωξε κι αυτός τον οφειλέτη του στην απόγνωση. Κρεμάστηκε στην πόρτα του σπιτιού του. Δεν άφησε καν παιδάκια πίσω. Να τον κλάψουν. Μόνο τον τοκογλύφο. Που σαν έμαθε τα καθέκαστε πήγε να κρεπάρει από το κακό του. Κι αγαναχτισμένος σήκωσε τα χέρια του και φώναξε:

- Ποιος θα μου δώσει τα λεφτά μου τώρα;

Από τη σύγχυση και την οργή του πήγε ο ψυχοβγάλτης στα εικονίσματα ν' ανάψει τσιγάρο στη φλόγα του καντηλιού. Να γλιτώσει και το σπίρτο.

Εκεί ήταν που λαδώθηκε το χαρτί στην άκρη του τσιγάρου του από το λάδι του καντηλιού. Σαν το είδε ο τοκογλύφος γονάτισε κι άρχισε να ικετεύει:

- Συχώρα με, Χριστέ! Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, κι αρτεύτηκα. Οι καμπάνες χτυπούν λυπητερά το σταυρό σου, κι εγώ κατάλυσα τη νηστεία. Ήμαρτον ο αμαρτωλός.
Κι από τη δική μας Μαύρη Τρύπα υψώνω το βλέμμα μου στον ουρανό και εύχομαι αντί του χριστιανικού "Καλή Ανάσταση":

ΚΑΛΗ ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ!


Κι αντί για εγκώμια στο "γλυκύ μου έαρ" τραγουδάω μαζί με την κόρη του Δημήτρη Χριστούλα τον άλλο επιτάφιο:

Κοιμήσου "πατέρα", κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου!



.

Έλληνες θα ειπεί...






Να μαζεύονται οι φίλοι, να πίνουν κρασί και να τραγουδάνε...

Προβολές σελίδων τον προηγούμενο μήνα