ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ OFFICIAL SITE ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΤΟ liantinis.gr




Σοκ και δέος;

Εδώ και καιρό παρατηρώ με έκπληξη τις προτιμήσεις εκείνων που επισκέπτονται το ιστολόγιο. Ας είναι καλά η νέα υπηρεσία των στατιστικών. Κι αυτό που με έχει εντυπωσιάσει είναι η σταθερά μεγάλη προτίμηση σε μια ανάρτηση του ιστολογίου που επιγράφεται: Λιαντίνης, μια φωτογραφία του σοκάρει.

Μα γιατί; Τι περιμένουν άραγε εκείνοι που επιλέγουν αυτή την ανάρτηση; Τι αναμένουν να δουν στη φωτογραφία; Ή μήπως τελικά το μόνο ζητούμενο είναι να σοκαριστούν;

Θέλοντας και μη το μυαλό μου πηγαίνει στο Δόγμα του Σοκ. Που ελπίζω να έχετε διαβάσει. Της Naomi Klein. Αν όχι, δείτε το κατατοπιστικό βίντεο:




Κι αυτό είναι που με προβληματίζει περισσότερο. Η ψυχολογία των ανθρώπων που τους έχει γίνει πλέον δεύτερη φύση το να σοκάρονται.


Αν έτσι είναι, πραγματικά χρειάζεται να μας προβληματίσει όλους...

Μια άλλη Γκέμμα...




Η έκπληξη της παρουσίασης του πρώτου cd του Πάνου Μπούσαλη"ΓΚΕΜΜΑ". Ένα όντως... χαρούμενο τραγούδι του Πάνου. Ο πρόλογός του τα λέει όλα, αλλά ακόμη περισσότερα η φοβερή Μύρτιλλα. Δεύτερη τρυφερή φωνή της βραδιάς στο "ΚΥΤΤΑΡΟ".



Πάνος Μπούσαλης: τραγούδι, κιθάρα
Νεοκλής Νεοφυτίδης: Πλήκτρα
Σταύρος Κεκές: Μπουζούκι
Επίκουρος Τριανταφυλλίδης: Βιολί
Νίκος Παπαναστασίου: Ακορντεόν
Ενορχήστρωση: Νεοκλής Νεοφυτίδης

"ΚΥΤΤΑΡΟ" - Τρίτη 6 Ιουνίου 2011


_______________________________________




Ο Μπούσαλης είχε τη δυνατότητα να πει το τραγούδι του έτσι. Στην επίσημη παρουσίαση του δίσκου του: Γκέμμα. Προβάλλοντας ίσως και τις εικόνες από το σίριαλ που έχει καταντήσει σήμα κατατεθέν της υποκουλτούρας των αμερικάνικων προϊόντων του είδους.

Επιλέγει όμως μια άλλη Καρολάιν δίπλα του. Μια τρυφερή παιδούλα. Που με τη δική της αθωότητα γίνεται το σήμα κατατεθέν της άλλης κουλτούρας, του πολιτισμού που εισηγείται ο Μπούσαλης. Που θα υπηρετεί τη νέα γενιά. Δε θα τη διαφθείρει πριν ακόμη ενηλικιωθεί.

Έτσι το ρεφρέν υποκαθιστά το ψεύτικο και το πλαστικό με ό,τι πιο αγνό που αναζητά η καρδιά του καλλιτέχνη. Και ήρεμα κι απλά περνάει το μήνυμα και στις καρδιές των θεατών - ακροατών. Με ένα τραγουδάκι που κατά τα άλλα θα μπορούσε να θεωρηθεί απλοϊκό και ανάλαφρο. Μα ακριβώς αυτή και η γοητεία του. Το αντίπαλο δέος της άλλης γοητείας του τίτλου της σειράς.

ή ταν ή επί τας

θα πετάξει δήθεν τυχαία κάποια στιγμή. Ξυπνώντας οριστικά τις μνήμες του παρελθόντος. Από καιρούς που τα ήθη των ελλήνων είχαν τη σκληράδα της ελληνίδας φύσης και τη διαφάνεια του φωτός της. Κι από τον τόπο που διαπαιδαγωγούσε η μάστιγα του Ταΰγετου.

Σήμερα, στην εποχή του ναδίρ, οι άνθρωποι χρειάζονται άλλα ... ασανσέρ για ν' ανέβουν. Υποκατάστατα κάθε είδους που φυλακίζουν την ψυχή σε κλουβί, αποκόπτοντας κάθε δεσμό με τη φύση. Ακόμη κι από τη χαρά να ανεβαίνει με τα δικά του πόδια. Με τις δικές του δυνάμεις. Όλα γίνονται πια με ασανσέρ. Και με πατήματα κουμπιών.

Ο Μπούσαλης μόνο για μια στιγμή θα σκληρύνει το λόγο του. Πετώντας τη μικρή λεξούλα "κερατάς", και πάλι τρυφερά και πάλι ανάλαφρα. Μα θυμίζοντας έντονα την εισαγωγή του Αρσενοκοίτη στη Γκέμμα. Και όσα εκεί γράφει ο Λιαντίνης γι' αυτές τις λέξεις και το Μακρυγιάννη. Για την κακοήθεια της ζωής που δεν μπορεί να γίνεται σεμνοτυφία της γλώσσας. Και τις προτάσεις τις άσπιλες που δε γράφουνται αλλιώς.

Το εκπληκτικό και το έξοχο είναι που θα ζητήσει από το παιδί δίπλα του - στην προηγούμενη εκτέλεση - να πει τη λέξη "κερατάς". Καμία σχέση όμως με το ανόητο παιχνίδι των μεγάλων που βάζουν τα παιδάκια να λένε βρωμόλογα για να γελάνε σαν χάχες. Αν και η σκηνή εμπεριέχει έμμεσα και τη σκωπτική διάθεση του Μπούσαλη για την ανόητη τακτική που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σήμερα.

Κι είναι αριστοτεχνική και η επιλογή του τίτλου "Καρολάιν". Συνοδευμένος μάλιστα από το "ω". Ενώνοντας τα σπασμένα νοήματα της προηγούμενης γενιάς, της γενιάς του '60, με το ω Κάρολ του Νιλ Σεντάκα. Τότε που ο αμερικάνικος τρόπος ζωής έμπαινε από τις χαραμάδες των σπιτιών κι απλώνουνταν οι περικοκλάδες του για να οδηγήσει στο σημερινό χάλι. Της πλήρους αφυδάτωσης της πολιτιστικής ζωής του τόπου. Χωράφι χέρσο. Που γεννάει τέρατα κι όχι μόνο σε επίπεδο πολιτισμού.

Μα πώς το πάθαμε αυτό; Εμείς που λίγο μετά τον πόλεμο σιχτιρίζαμε τα κοντά παντελονάκια και τα εγγλεζάκια;

Τίνος είναι επιτέλους τα παιδιά; Του κάθε κερατά; Που αποπάτησε στη χώρα του Απόλλωνα και κατάφερε να επιβάλει και τη γλώσσα του ακόμη να τη διδάσκουμε στα παιδιά μας εξ απαλών ονύχων;

Και κλαιγόμαστε μετά οι φουκαράδες. Για τα greek lish. Και όλο το αμερικάνικο στιλ ζωής των νέων μας. Με τη μαστίχα και το πέρα βρέχει. Και το υπερχειλίζον συναίσθημα που δεν ελέγχεται από το λογική. Μονάχα από τις ρεκλάμες και τους οπερατέρ.

- Πρέπει να σου μιλήσω, πριν σε φάει ο Θορν ο κερατάς!

Δες τώρα το νόημα. Κι άκου το βαθύτερο καημό της αναζήτησης του Μπούσαλη. Τι πραγματικά ζητάει η καρδιά του. Πριν σε κατασπαράξει οριστικά ο κάθε κερατάς...

Υπό τον όρο ότι θα επιβληθεί πρώτα στους ενήλικες...

"Αυτή τη γνώση θα την ενσταλάξει η αγωγή στους νέους, μόνο υπό τον όρο ότι θα επιβληθεί πρώτα στους ενήλικες σαν νέα κατανόηση.

Γιατί οι ενήλικες έχοντας απολέσει ολοτελώς τους, όσο πιο άκρατους τόσο και πιο σωστικούς, τύπους της πολυσέβαστης ανάγκης, έχουν εκτρέψει από την αρχή την αγωγή των νέων σε μορφές ασύμφωνες προς τα φυσικά υποδείγματα. Με τη δίκαιη συνέπεια η παιδεία μας να διακονεί σήμερα το μοντέλο της οντολογικής απάτης και της ηθικής υποκρισίας."

ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - HOMO EDUCANDUS, σελ. 22

Όπως ο ήλιος λάμπει επί δικαίων και αδίκων, επί φτωχών και πλουσίων, επί φυτών και ζώων και ανθρώπων και πάνω από ολόκληρη την πλάση, όμοια και ο λόγος του Λιαντίνη προσλαμβάνεται από τον καθένα που τον προσεγγίζει και μετατρέπεται σε χίλιες δυο μορφές. Και δικαίωμα του καθενός να επιλέξει τον τρόπο. Ανάλογα βέβαια και με τις δυνατότητές του.

Για μας όμως, τους μαθητές του, που είμαστε στην πλειοψηφία μας εκπαιδευτικοί, δεν μπορεί παρά να μπαίνει επιτακτικά το καθήκον μιας μικρής φράσης από το Homo Educandus:

Υπό τον όρο ότι θα επιβληθεί πρώτα στους ενήλικες...

Η νέα αγωγή θα επιβληθεί. Η αγωγή που εισηγήθηκε ο Δημήτρης Λιαντίνης, κύρια στο βιβλίο του: Homo Educandus - Φιλοσοφία της Αγωγής.

Πώς όμως; Πώς μπορεί ο δάσκαλος να επιβάλει τη νέα αγωγή στους ενήλικες πρώτα και μετά στους μαθητές του; Ώστε να σταματήσει η αγωγή μας να διακονεί το μοντέλο της οντολογικής απάτης και της ηθικής υποκρισίας;

Οι τρόποι είναι πολλοί. Ανάμεσά τους όμως σίγουρα περιλαμβάνονται και οι σχέσεις που κάθε εκπαιδευτικός δημιουργεί με τους γονείς των μαθητών του. Ένα πεδίο δράσης που κάθε εκπαιδευτικός θα αναγκαστεί να περπατήσει όταν ο μαθητής του είναι ανήλικος. Θα έρθει θέλει δε θέλει σε επαφή με τους φυσικούς εκπροσώπους του παιδιού, τη μητέρα, τον πατέρα, τους κηδεμόνες. Και θα συνεχίσει να έρχεται ως τη μέρα που θα αποχωρήσει από την υπηρεσία.

Κι όμως, για το σημαντικότατο αυτό τομέα, τις σχέσεις των δασκάλων με τους γονείς, ανύπαρκτη ως ελάχιστη είναι η θεωρητική κατάρτιση του δασκάλου. Αν και η Παιδαγωγική Επιστήμη εδώ και δεκαετίες έχει επισημάνει τη σπουδαιότητά του στην αποτελεσματική λειτουργία του σχολείου. Και όμοια η εκάστοτε κυβερνητική εξουσία, ενδιαφερόμενη για την αποτελεσματικότητα της παιδείας που χρηματοδοτεί, απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς να συνεργάζονται με τους γονείς.

Στην πράξη λοιπόν ο δάσκαλος προσέρχεται αβοήθητος και απροετοίμαστος για το ρόλο αυτό, του συνεργάτη των γονιών. Και φυσικά τρώει τα μούτρα του στα πρώτα του βήματα. Συναντά αδιαφορία από τους γονείς, υποτίμηση, αυθαίρετες παρεμβάσεις στο έργο του, αλλά και άγνοια για το τι σημαίνει σχολείο. Η απογοήτευση είναι μοιραία και ενίοτε οδηγεί σε μόνιμη κατάσταση συνοδευμένη από αρνητικά συναισθήματα προς τους γονείς.

Λείπει και αυτή η γνώση. Της διαχείρισης των προβληματικών καταστάσεων στις σχέσεις που δημιουργούμε με τους άλλους ανθρώπους. Αλλά και η στήριξη από εξειδικευμένο προσωπικό. Απουσιάζει ο σχολικός ψυχολόγος και ο κοινωνικός λειτουργός και ο δάσκαλος έχει συνήθως το διευθυντή του να απολογηθεί για την αποτυχία του. Ειδικά όταν ξεπεράσει τα όρια και ο δυσαρεστημένος γονιός καταφύγει στους προϊσταμένους του δασκάλου.

Σε κανέναν δε αρέσει να ελέγχεται από τους ανωτέρους του για αποτυχία. Έτσι ο δάσκαλος μετά τα πρώτα σκουντουφλήματα θα αναγκαστεί να βρει τον τρόπο να γλιτώσει από άλλα στραβοπατήματα. Θα προσαρμοστεί αργά ή γρήγορα στις απαιτήσεις των γονιών και της υπηρεσίας και θα ξεχάσει τις απαιτήσεις τις παιδαγωγικής. Έτσι κι αλλιώς η τελευταία μόνο απαιτήσεις έχει κι όχι ουσιαστική βοήθεια στο πώς θα οικοδομήσει τις πολυπόθητες σχέσεις με τους γονείς. Γιατί αυτή η παιδαγωγική είναι μονόπλευρα εστιασμένη στο παιδί. Και μόνο για το παιδί προετοιμάζει το δάσκαλο.

Λάθος! θα πει ο Λιαντίνης. Η αγωγή θα επιτύχει το έργο της μόνο υπό τον όρο ότι θα επιβληθεί πρώτα στους ενήλικες. Αλλιώς, δασκαλάκο μου, θα κάνεις μια τρύπα στο νερό. Κι ό,τι εσύ θα οικοδομείς στο σχολειό, θα έρχονται οι ενήλικες και θα το γκρεμίζουν. Πόσες και πόσες φορές δεν το είδαμε να συμβαίνει;

Γιοφύρι της Άρτας και ο δικός μας αγώνας... Ποια όμως η γυναίκα του πρωτομάστορα; Ποια θα παραχώσουμε στα θεμέλια για να χτιστεί επιτέλους η γέφυρα; Μα την απάτη. Την οντολογική και τη δίδυμη αδερφή της, την ηθική υποκρισία.

Ο δάσκαλος εδώ θα χρειαστεί όχι απλά τη γνώση αλλά τη φιλοσοφική θεώρηση της αγωγής. Να εννοήσει και να κατανοήσει ποιος είναι ο αληθινός του ρόλος. Του υπαλλήλου που έναντι αμοιβής διδάσκει γραφή, ανάγνωση και προπαίδεια; Του έμπιστου παιδαγωγού που οι γονείς τού αφήνουν στα χέρια του ό,τι πολυτιμότερο έχουν; Μα από αρχαιοτάτων χρόνων ο παιδαγωγός ένας πειθήνιος σκλάβος ήταν. Που εκτελούσε τις επιθυμίες των αφεντικών του.

Ο Λιαντίνης θα διαφωνήσει κι εδώ. Και τελείως άλλο θα σμιλέψει το δικό του μοντέλο του αληθινού δασκάλου. Στο βιβλίο του Τα Ελληνικά. Εν αρχή ην ο δάσκαλος, θα γράψει. Και παρακάτω θα μιλήσει για δασκάλους ποντίκια.

Είναι μακρύς ο δρόμος που ο νέος δάσκαλος θα διανύσει για να ανακαλύψει - αν ανακαλύψει - τον αυθεντικό τύπο δασκάλου. Και θα γδάρει αμέτρητες φορές τα γόνατά του. Άλλο δρόμο δεν έχει. Μόνο το δρόμο του πόνου. Εκείνου του πόνου του βαθύτατου που πόνο του κόσμου αποκάλεσε ο Λιαντίνης στο Έξυπνον Ενύπνιον. Και με το αίμα της καρδιάς του θα γράψει τη δική του απάντηση στον παραλογισμό που αντιμετωπίζει.

Γιατί είναι παραλογισμός οι αλληλοσυγκρουόμενες απαιτήσεις που προβάλλουν στο δάσκαλο οι διάφορες ομάδες αναφοράς που τον περιβάλλουν. Κι όχι τυχαίος. Η αποτυχία του δασκάλου στις σχέσεις του με τους γονείς δεν είναι τυχαία. Ολόκληρο το σάπιο σύστημα εκπαίδευσης στηρίζεται σ' αυτή την αποτυχία. Αλλά και μεθοδευμένο το επόμενο σκαλοπάτι. Της υποταγής του δασκάλου. Στην εγκατάλειψη των παιδαγωγικών του πιστεύω και τον ευνουχισμό της παιδαγωγικής του ελευθερίας. Θέλει δε θέλει ο δασκαλάκος θα μάθει να συνεργάζεται με τους γονείς μέσα στα πλαίσια που το σύστημα βολεύεται. Και δεν απειλείται η αναπαραγωγή της ιδεολογίας του.

Αυτή ακριβώς την εικόνα κατέγραψε πριν αρκετά χρόνια μια επιστημονική έρευνα που μελέτησε τις σχέσεις των δασκάλων με τους γονείς. Βρήκε δασκάλους που συνεργάζονται με τους γονείς σε ικανοποιητικό βαθμό αλλά σε λάθος βάση. Μια συνεργασία που αφήνει απέξω το κύριο διακύβευμα της παιδείας και κατατείνει στην επίτευξη των στόχων που η εκάστοτε εξουσία θέτει για την εκπαίδευση. Πέρα και έξω από όσα θέλει ο δάσκαλος αλλά και πέρα έξω από όσα θέλουν οι γονείς.

Η έρευνα έγινε στην Κύπρο. Το 1995. Υποκείμενα 260 εκπαιδευτικοί της επαρχίας Λευκωσίας. Που απάντησαν σε ένα μακρύ ερωτηματολόγιο 101 μεταβλητών. Ανεξάρτητων, εξαρτημένων, παρεμβαλλόμενων. Κι έπειτα η μέθοδος των θετικών επιστημών, η στατιστική, και συγκεκριμένα το πρόγραμμα SPSS, ανέλαβε να επεξεργαστεί τα δεδομένα και να κομίσει τα αποτελέσματα. Να βρει μέσους όρους, τυπικές αποκλίσεις, ποσοστά και να κάνει t-test και αναλύσεις διασποράς (κριτήριο F). Περιγραφική και επαγωγική στατιστική. Ακαταλαβίστικες διαδικασίες για τον κλάδο των δασκάλων που συνήθως προέρχεται από τη θεωρητική κατεύθυνση σπουδών και όχι εκείνη που κατέχει το εργαλείο σκέψης της θετικής επιστήμης. Καθόλου τυχαίο και αυτό. Και το μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω, από χρόνια κατακρημνισμένο στις ακαδημίες των δασκάλων.

Ποιος θα παλινορθώσει την αξία των θετικών επιστημών; Ο Λιαντίνης και πάλι. Γεωμετρικά και έμπεδα. Και με το εν αρχή ην η πράξις οδηγό και μπροστάρη.

Ο Λιαντίνης θα μπει στην αίθουσα διδασκαλίας κι αντί για θεωρητικούρες θα απογειώσει τους σπουδαστές του Μαρασλείου, τους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους, από το πρώτο κιόλας μάθημα στ' αστέρια. Η θεωρία του big bang, της μεγάλης έκρηξης. Και το επίμετρο των Ελληνικών του Δημήτρη Λιαντίνη. Ξέρει πως απευθύνεται σε έναν κόσμο που παπαγάλισε κανόνες ορθογραφίας και χρονολογίες ιστορίας. Που ξέρει λιγότερα μαθηματικά από έναν καλό απόφοιτο λυκείου. Και με τη φυσική και τη χημεία έχει διαζύγιο εξ απαλών ονύχων. Ξέρει όμως και τι όρισε ο Σολωμός ως ποίηση: Η λογική που έχει μετατραπεί σε εικόνες και αισθήματα. (Χάσμα Σεισμού, σελ. 55) Κι από το Σολωμό θα κλέψει τη φράση για να στολίσει την είσοδο της τάξης του ο Λιαντίνης:

"Χαίρομαι που με τη μαθηματική επιστήμη, αρχίσατε να οικοδομήτε την αλήθεια."

Μ' αυτό το πνεύμα, το γεωμετρικό, συνεχίζοντας τα συνήθια του Πλάτωνα, θα ξαναστείλει ο Λιαντίνης τους μαθητές του πίσω στα σχολειά τους. Να συνεχίσουν το έργο που τους εμπιστεύτηκαν οι άνθρωποι. Και οι έλληνες. Νόημα κλεισμένο σοφά στο δωρικό προλόγισμα των Ελληνικών:

«Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση, όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων. Ότι αποθεώνεις την εμορφιά, γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.

Και κυρίως αυτό: ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.»

Να αγαπάς τον άνθρωπο. Πώς αλλιώς;

Έτσι έφτασα κι εγώ στην Κύπρο. Αμέσως μετά το Μαράσλειο και με νωπές τις διδαχές του Λιαντίνη. Τέλη του 1994. Της χρονιάς που ο ΟΗΕ αφιέρωσε στην οικογένεια. Διεθνές έτος οικογένειας όπως μαρτυρούν ακόμη τα γραμματόσημα πολλών χωρών:





Από την Ευρώπη και τη Σλοβενία, ως την Ασία και τη μακρινή Ινδία. Οι άνθρωποι εκείνη τη χρονιά, το 1994, τίμησαν την οικογένεια. Και θυμήθηκε και ο ΟΗΕ το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα των γονιών:

Παγκόσμια Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στο άρθρο 26:

«Οι γονείς έχουν κατά προτεραιότητα το δικαίωμα να επιλέγουν το είδος της εκπαίδευσης που θα δώσουν στα παιδιά τους.»
Ακούς, δασκαλάκο; Οι γονείς των μαθητών σου έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν το είδος της εκπαίδευσης που θα δώσεις στα παιδιά τους. Και κατά προτεραιότητα. Πότε και ποιος σου το δίδαξε αυτό;

Ποιος και πότε σου δίδαξε και σου εξήγησε τι ακριβώς κάνεις από την ώρα που μπαίνεις σε ένα σχολείο να διδάξεις; Δε είσαι εκεί για το ξεροκόμματο που σου δίνουν για μισθό. Είσαι εκεί γιατί η κάθε μάνα που έφερε παιδί στον κόσμο λαχταράει το καλύτερο για το παιδί της.



Να στο πω πιο απλά; Αν η κάθε μάνα και ο κάθε πατέρας δε γεννούσαν παιδιά, σχολείο δε θα υπήρχε. Δε θα υπήρχες ούτε κι εσύ. Είναι η ανάσα της ανθρωπότητας που έπλασε τα σχολεία. Και την αγωγή του νέου ανθρώπου. Για να τον παραδώσεις έτοιμο εσύ, ο δάσκαλος, στην κοινωνία. Κι όχι στην κρατική εξουσία.

Είσαι εκεί για να διαπλάσσεις ανθρώπους ελεύθερους κι όχι γενίτσαρους.

Κάθε παιδί, δασκαλάκο:



Έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση. Βασικό ανθρώπινο δικαίωμα κι αυτό.

Αλλά ποια εκπαίδευση; Ποιος θα ορίσει αυτή την εκπαίδευση; Και τι θα διδάξεις στους μαθητές σου; Εσύ ειδικά που σου έγινε η χάρη να σε διδάξει ένας Λιαντίνης;

Θεός δεν είσαι, δασκαλάκο. Είσαι άνθρωπος και άνθρωπος χρωστάς να μείνεις. Τίποτε καλύτερο απ' αυτό. Το μέτρο το ανθρώπινο. Το πάντων χρημάτων μέτρον άριστον.

Εσύ ειδικά, δασκαλάκο. Που γυρνάς σήμερα στις πλατείες με τους χιλιάδες αγανακτισμένους ανθρώπους. Πρέπει επιτέλους να σκεφτείς. Ποιος δικαιούται να ορίζει το είδος της εκπαίδευσης; Εκείνοι που απέτυχαν να ορίσουν ακόμη και τα οικονομικά της χώρας; Αυτοί που τη μία μέρα έλεγαν πως λεφτά υπάρχουν και την επόμενη σε έδειξαν με το δάχτυλο κραυγάζοντας: "Μαζί τα φάγαμε!"

Οι ίδιοι που σε κατηγόρησαν για τεμπέλη. Εσένα που σαν σκυλί τους δουλεύεις χρόνια αντί πινακίου φακής. Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος και όργανο πειθήνιο. Για σχολείο αποτελεσματικό στα μέτρα τα δικά τους. Όργανό τους και προϊόν δικό τους και της εκπαίδευσής τους είσαι, δασκαλάκο. Δεν το βλέπεις;

Αυτοί σε έστειλαν με γνώσεις μισές και ψέματα φορτωμένο να το παίξεις δάσκαλος. Κι έφαγες ξανά και ξανά τα μούτρα σου. Επίτηδες κι όχι τυχαία. Δε χρειάζεται, σου λέει, έτσι να κόψουν το κεφάλι ενός λαού. Το αφήνουν απλά αμόρφωτο. Ελεγχόμενο. Και χειραγωγήσιμο.

Κι είσαι εσύ, δασκαλάκο, που βγάζεις πέρα τη δουλειά τους. Να κρατάνε δούλους τους ανθρώπους. Γιατί ποτέ δεν κατάλαβες τι ακριβώς κάνεις στο σχολείο. Ποιος είναι ο αληθινός σου ρόλος. Κι αν το κατάλαβες, δεν ξέρεις τον τρόπο ν' αντιδράσεις.

Μπροστά σου είναι. Κάθε μέρα. Είναι τα μάτια της μάνας που αποχαιρετάνε το παιδί στην πόρτα του σχολειού. Και η αγκαλιά του πατέρα που το υποδέχεται κάθε μεσημέρι. Είναι οι γονείς που σου εμπιστεύονται ό,τι πολυτιμότερο έχουν. Είναι αυτοί που η φύση ορίζει να θέλουν το καλύτερο για το παιδί τους. Και η οργανωμένη κοινωνία να τους κρατάει σε σκοτάδι βαθύ ποιο είναι αυτό το καλύτερο.

Η αλήθεια της φύσης και η αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. Εκεί παλεύεις. Ανάμεσα στην άδολη αγάπη του γονιού για το σπλάχνο του και σε όσα του έχουν παραγεμίσει το κεφάλι. Τις αντιλήψεις του. Ναι, είναι λάθος αυτές οι αντιλήψεις. Τις περισσότερες φορές. Και σε πνίγουν με τις απαιτήσεις τους. Το ξέρω. Το έχω περάσει.

Ψάχνεις έξοδο από το τούνελ και φως πουθενά. Μόνο σκοτάδι. Είναι οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων; Όχι!

Εσύ είσαι έλληνας. Πρέπει να είσαι έλληνας. Όπως κάθε άνθρωπος. Και απόγονος του Οδυσσέα. Με τα δικά τους όπλα θα τους πολεμήσεις. Και με την πονηριά σου. Έτσι θα χτίσεις το δούρειο ίππο σου.

Ακόμη κι όταν ο Εφιάλτης φαίνεται στο βάθος. Έλληνας και τότε να σταθείς. Λεωνίδας. Στις δικές σου Θερμοπύλες. Στο μετερίζι της παιδείας.

Μόνο που ο Λεωνίδας, τουλάχιστον ιστορία γνωρίζεις, δεν ήταν μόνος. Ούτε κι εσύ είσαι. Οι δικοί σου 300 είναι οι γονείς των μαθητών σου. Μαζί τους θα σταθείς στη μάχη. Για το αύριο. Για το καλύτερο. Για τον άνθρωπο. Για την αθώα νέα γενιά.

Και το ερώτημα είναι: Είσαι έτοιμος να πεις το Μολών Λαβέ; Όπου και όταν;

Μόνο αυτό. Ούτε οι γνώσεις οι βαθυστόχαστες για αποτελεσματική συνεργασία, ούτε άλλο. Μόνο με της ψυχής το πύρωμα και με το αίμα. Είσαι, ρωτάω, έτοιμος;

Να διασχίσεις το αγκαθερό μονοπάτι που σε χωρίζει από τους γονείς. Που αδιαφορούν για το έργο σου, σε υποτιμούν, παρεμβαίνουν αυθαίρετα, αγνοούν τι τραβάς... Τα ξέρω, σου λέω. Δε μιλάω έξω απ' το χορό.

Σ' αυτούς όμως τους γονείς πρέπει να ενσταλάξεις τη γνώση. Για τη νέα αγωγή που χρειάζεται ο τόπος, ο λαός, ο άνθρωπος. Εσύ θα γίνεις ο δάσκαλός τους. Εσύ που θα τους οδηγήσεις. Που σε είπανε παιδαγωγό. Γιατί ποτέ δεν ξέχασαν ότι οι παιδαγωγοί ήταν σκλάβοι. Κι άλλο ήταν οι δάσκαλοι.

Δάσκαλος, δασκαλάκο, ήταν ο Σωκράτης. Γι' αυτό τον κέρασαν κώνειο. Δάσκαλος και ο Δελμούζος. Γι' αυτό τον έσυραν σε δίκη. Δάσκαλος και ο Λιαντίνης. Γι' αυτό τον σκότωσε το μεγάλο έγκλημα.

Εσύ; Θα μείνεις δασκαλάκος;

______________________________________

Ένα αφιέρωμα στο Δάσκαλο Λιαντίνη. Επίλογος μιας εισήγησης που έγινε χτες. Προς τους δασκάλους της Θεσπρωτίας. Με θέμα τις σχέσεις των δασκάλων με τους γονείς.

Την ώρα που ο τόπος φλέγεται και οι πλατείες γιομίζουν αγανακτισμένους ανθρώπους που δεν ξέρουν αυτή την αγανάκτηση τι να την κάμουν. Ένα κίνημα που τα μίντια έπεσαν πάνω του να το ξεχαρβαλώσουν και να το αλλοτριώσουν.

Περισσότερα για την εισήγηση εδώ. Και η εισήγηση ολόκληρη και η παρουσίαση σε power point εδώ.

Γιατί ενήλικες δεν είναι μόνο οι γονείς. Είναι και οι δάσκαλοι. Δε φτάνει λοιπόν να ενσταλάζουμε τη γνώση μόνο στους γονιούς των μαθητών μας. Μα και στους συναδέλφους. Ειδικά τους νέους. Τους ωρομίσθιους, τους ΕΣΠΑ, τους αναπληρωτές. Τους απλήρωτους, που δεν ξέρουν αν και πού θα εργαστούν του χρόνου. Που γυρνάνε σαν τους αθίγγανους από σχολείο σε σχολείο. Δυο ώρες εδώ, τρεις εκεί. Να συμπληρώσουν το ωράριο και το μεροκάματο της ντροπής. Ποιες σχέσεις με τους γονείς μπορούν να δημιουργήσουν αυτοί οι νέοι δάσκαλοι;

Δεν μπορούν. Και δεν είναι τυχαίο. Αλλά σοφά μελετημένο. Και προμελετημένο...

Το έδειξε χρόνια πριν εκείνη η έρευνα στην Κύπρο. Με τους δασκάλους που παρουσίαζαν υψηλό βαθμό συνεργασίας με τους γονείς. Αλλά τι συνεργασία; Στα πλαίσια της εξουσίας. Και μια συνεργασία, αυτό κυρίως, αποτέλεσμα της ικανοποίησης για το επάγγελμα. Απλόχερα δοσμένη εκείνον τον καιρό στους Κύπριους δασκάλους.

Εδώ, σήμερα, ούτε αυτό δεν έχουμε. Εκτός και έχουμε έστω και έναν εκπαιδευτικό ικανοποιημένο από το επάγγελμά του. Είναι όλα μελετημένα και προμελετημένα.

Και τι προσμένουμε συναθροισμένοι στις πλατείες; Ή και όχι; στου καναπέ μας ακόμη παραδομένοι τη νωχέλεια; Τι άλλο έργο από το "μας φταίει το σαμάρι και χτυπάμε το γομάρι;" Δεν έχεις δει με ποιον τα βάζουν οι αγανακτισμένοι επιβάτες ενός λεωφορείου που αργεί να ξεκινήσει από την αφετηρία; Με το σταθμάρχη που έφτιαξε το δρομολόγιο ή με τον οδηγό;

Τι καρτεράς λοιπόν; Λύσε το χειρόφρενο. Και πάτα γκάζι. Γιατί ο Λιαντίνης το είπε:

"Η απώτερη πρόθεση της προβληματικής μου είναι να δώσω ένα νεύμα σχετικά με την ανάγκη, να αποσυνδεθεί ολοκληρωτικά η αγωγή και το σχολείο από τις θρησκείες και τις συναγωγές.

Για την ανάγκη αυτής της τομής οι καιροί βοούν και βρυχιούνται. Όχι απλά δεν περιμένουν, αλλά βιάζονται ραγδαία."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Τα Ελληνικά, σελ. 203





Ο Λιαντίνης για το κρασάκι και οι κρασοπότες για το Λιαντίνη

Έγραψε ο Λιαντίνης για το κρασάκι:
Νηφομανής, σελ. 93:

«Ο Παπαδιαμάντης δε φοβήθηκε μήπως κολλήσει η γλώσσα του. Γιατί ποτέ δε λησμόνησε την Ιερουσαλήμ. Αλλά και να κολλούσε, εμείς ξέρουμε ότι είχε το φάρμακο, για να την ξεκολλήσει. Το σιγαρέτο και το κρασάκι του. Το άγιο ρεμέντιο του Διονύσου

Χάσμα Σεισμού, σελ. 127:

«…Η ίδια η φεγγαροντυμένη ζωντανεύει στα όνειρα. Τα μάγια και τα θαύματα της ζωής δεν τα βλέπει άλλος εκτός από τον αλαφροΐσκιωτο. Αυτή η ιδέα, που φανερώνει τη συνάντησή του με το Σολωμό στον τελευταίο σταθμό της οδοιπορίας προς την καλλιτεχνική άσκηση, εμφανίζεται και στον Παπαδιαμάντη.

Το άλλο κοινό σημείο τους, δείγμα και τούτο της αγιοσύνης και της μύησης, είναι η αγάπη τους για το κρασί. Αγάπη στο διονυσιακό πνεύμα της τέχνης ή στη … μεθυστική δύναμη της ζωής. Και στις δύο περιπτώσεις αγάπη στου οίνου το πνεύμα που γεννάει το όνειρο. …»

Ελληνικά, σελ. 61:

«Αχ! κυρ Αλέξανδρε. Φαρμάκι το κρασάκι σου. Ίδιο εκείνο το ξίδι που δοκίμασες, πρωί και εκδρομή, στο ταβερνάκι του Κοκκιναρά. Κι απέ, σηκώθηκες, αμίλητος, έφυγες και άφηκες σύξυλους τους καλεστάδες σου. Καθώς ξεμάκραινες, καβάλα στο γαϊδουράκι του αγωγιάτη, ήσουν πολύ θλιμμένος. Ίδιος ένας μεγαλοπαρασκευϊάτικος Χριστός.»

Ελληνικά, σελ. 230:

«Και τέσσερα επίπεδα βρίσκω να δίνουν την άγια ζωή του Παπαδιαμάντη. Ξεκινούν από τα χαμηλά και τα βάθη και ανεβαίνουν σκαλί σκαλί ως το άπειρο. […]

Το δεύτερο, πιο ψηλά, είναι το κρασάκι και το σιγαρέτο του. Το ‘πινε γουλιά γουλιά σαν το φάρμακο του Ιπποκράτη. Και το κάπνιζε αμίλητος, ενώ ο καπνός ανέβαινε δαχτυλιδάκια στον αγέρα. Για να ζαλίζεται, γαλήνιος και μελαγχολικός, και να ξεχνάει τα βάσανα του κόσμου.»

Γκέμμα, σελ. 125:

«Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί, και να σου τραγουδάνε…»
Τα γράφει ο Λιαντίνης αυτά. Για το κρασάκι, το άγιο ρεμέντιο του Διονύσου. Θυμίζοντας έντονα τα συμπόσια των αρχαίων ελλήνων και τους συγκωμαστές που αναφέρει στο κεφάλαιο "Αρσενοκοίτης" της Γκέμμας, σελ. 72:

"Η γιορτή έγινε στην έπαυλη του Αγάθωνα. Οι συνδαιτυμόνες ήσαν μερικοί από τους έγκριτους αθηναίους της εποχής. Ο Φαίδρος, ο Παυσανίας, ο γιατρός Ερυξίμαχος, ο κομψός οικοδεσπότης Αγάθων. Νέος αυτός και ωραίος, και στεφανωμένος εκείνη τη μέρα με τα πρωτεία σε διδασκαλία τραγωδίας. Ήσαν ακόμη ο γέρο Αριστοφάνης και ο Σωκράτης. Μεσήλικας κι αυτός, που στα νιάτα του είχε σπουδάσει τον έρωτα κοντά στη μαντική ιέρεια Διοτίμα.

Τα φαγητά ήσαν νόστιμα. Και τα κρασιά εκλεκτά. Το δάπεδο της αίθουσας μάρμαρο παριανό, και οι τοίχοι με παραστάσεις τέχνης κλασικής. Η νύχτα έσταζε κρουνούς ησυχίας. Οι δούλοι, οι δίσκοι, τα κροντήρια, οι λαμπάδες, οι παρωψίδες, τα ερεισίνωτα, οι σκίμποδες. Και το μετάξι το μενεξεδί.

Αλλά στον αιθέρα της αίθουσας, αόρατος μονάρχης εδέσποζε ο δαίμων. Τη λινή ατμόσφαιρα της βραδυάς την κινούσε ο Έρωτας. Ο γιος του Πόρου και της Πενίας.

Ο καθένας από τους συγκωμαστές είπε και εκράτησε το λόγο του για τον Έρωτα. Με σοφία, με έλλογο πάθος, με φαντασία χορευτική. Περίγυρα χυνόταν η κομψότητα και η χάρη. Η ευαισθησία και η ανάερη σοβαρότητα. Πάρεδρος παντού παραστέκονταν η φινέτσα και το μουσικό θάλος.

Τελευταίος ομιλητής εμφανίστηκε το άπιαστο και το όνειρο της ζωής μας. Ήταν ο φιλοσοφικός μύθος της Διοτίμας. Άκουγες, ωσάν να άκουγες τη φωνή των άστρων. Και έβλεπες, ωσάν να έβλεπες την κόμη της θάλασσας αναδετή. Και το λύγισμα το γοργό της αψηλής φλόγας να χορεύει."


Τα γράφει και αυτά ο Λιαντίνης. Τι να κάνουμε;

Προσδιορίζοντας και το συμπόσιο για τη δική του μνήμη. Των φίλων.

Και προσέξτε το. Μιλά για φίλους. Όχι για τον κάθε τυχάρπαστο που άκουσε για κάποιον που ποτέ δε γνώρισε. Σαν εκείνους τους αργόσχολους που χώνουνται ανάμεσα στο πλήθος της κηδείας ανθρώπου άγνωστου σε αυτούς. Για να λάβουν κι εκείνοι δωρεάν καφεδάκι και κονιάκ.

Κι όσο έχουν σχέση αυτοί οι μασκαράδες, που ενδύονται το ψεύτικο προσωπείο της θλίψης για να μην τους αναγνωρίσουν οι άλλοι, τόση και η σχέση εκείνων που παριστάνουν τους φίλους του Δημήτρη Λιαντίνη και συγκεντρώνονται λέει για να πιουν κρασάκι στη μνήμη του. Ίσα ίσα για να μας θυμίζουν όσα έγραψε στη Γκέμμα και πάλι ο Λιαντίνης για τους χριστιανούς. Που ουδεμία σχέση έχουν με το Χριστό. (Γκέμμα, σελ. 189)

Ένα σκηνικό που το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται τα τελευταία χρόνια, βγάζοντας μάλιστα και διαφημίσεις της συνάντησης ώστε το πλήθος να είναι κατά το δυνατόν μεγαλύτερο. Όμοια και πάλι με τους εμπόρους στο Ναό που ανάγκασαν τον Ιησού να βγάλει φραγγέλιο.

Θέλουν μα δεν μπορούν να κρύψουν πως όλα αυτά συνδέονται με την εμπορευματοποίηση του Λιαντίνη και με το οικονομικό κέρδος. Ή και με τη λιαντινίαση, όρο που χρησιμοποιούσε ο ίδιος ο Λιαντίνης για εκείνους που το έπαιζαν οπαδοί του και στο πρόσωπό του το μόνο που έβλεπαν ήταν ένα νέο είδος θρησκείας. Και θα θυμίσω εδώ τι άλλο έγραψε ο Λιαντίνης:

Τα Ελληνικά, σελ. 75

«Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω να χάσετε εμένα και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ’ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας.»


Κουβέντα του Νίτσε είναι αυτή. Ο Λιαντίνης την αποδέχεται και την ενσωματώνει στο έργο του. Βλέπετε εσείς να γράφει εδώ για κρασάκι; Και να μαζεύονται οι μαθητές στη μνήμη του να πίνουν και να του τραγουδάνε;

Κάποτε βρέθηκα κι εγώ σε τέτοια λάθος παρέα. Που δεν ήταν φίλοι του Λιαντίνη. Ούτε καν μαθητές του. Ήταν οι περισσότεροι οπαδοί και μόνον οπαδοί. Φεύγοντας με πλημμύριζαν οι μνήμες για το φαρμάκι του κυρ Αλέξανδρου. Αυτό που διαβάζει ο καθένας στη σελίδα 61 των Ελληνικών και κυρίως το άλλο που θυμάμαι το Λιαντίνη να λέγει και να ξαναλέγει στην αίθουσα διδασκαλίας. Και το κρασί τους ξίδι. Σαν αυτό που κέρασαν τον Ιησού οι σταυρωτές του.

Έτσι έκοψα τα ταβερνεία και τα οινοποτεία. Με τέτοιες παρέες. Και κράτησα να μοιράζομαι μονάχα με τους φίλους μου το άγιο ρεμέντιο του Διονύσου. Απλά και ταπεινά και στο μέτρο που το δικαιούται ο κάθε άνθρωπος. Κι εγώ και όλοι μας.

Να μαζεύονται λοιπόν και να πίνουν τα κρασάκια τους. Το κατακριτέο είναι να παριστάνουν πως τέτοιες μαζώξεις γίνονται για το Λιαντίνη. Πως έτσι τιμούν τη μνήμη του. Κατάφεραν κάποτε να οδηγήσουν σε θεωρίες για σχολή θανάτου Λιαντίνη. Έτσι που το πάνε θα δούμε και σύλλογο ανώνυμων αλκοολικών...


ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ - ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Ο Ιούνης μας θυμίζει το Δάσκαλο περισσότερο από κάθε άλλο μήνα του χρόνου. Γιατί 1η Ιούνη του 1998 εξαφανίστηκε. Και είναι λογικό τέτοιες μέρες να περισσεύει η επιθυμία να τιμήσουμε τη μνήμη του.

Σε άλλους χρόνους με επίσκεψη στον Ταΰγετο και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Λιαντίνα Λακωνίας. Να γνωρίσουμε, να μυρίσουμε, τον τόπο που τον γέννησε. Και το βουνό που λάτρεψε...

Άλλη φορά με επίσκεψη στο Σήμα του, στις Κεχρεές. Αναζητώντας απάντηση στη μεγάλη α - πορία.

Φέτος, και όντας πια πολύ μακριά από την Αθήνα, η απότιση τιμής έλαβε άλλη μορφή... Γιατί εν αρχή ην πράξις. Μια πράξη που εκείνος μας δίδαξε με τη στάση του και την εθελοντική του δράση επί σειρά ετών, καθαρίζοντας την παραλία των Κεχρεών, εκεί που τώρα πια βρίσκεται το Σήμα του.

Και ήταν μεγάλη η χαρά που την ευκαιρία μας την έδωσε ένας σύλλογος που συνδυάζει την αγάπη για το περιβάλλον αλλά και για τους αρχαιολογικούς χώρους. Ο Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος και Αρχαιολογικών Χώρων Νομού Θεσπρωτίας. Γιατί έτσι η αίσθηση δεν ήταν απλά της συμμετοχής σε μια οικολογική οργάνωση αλλά σε μια παρέα ελλήνων και μάλιστα στον τόπο αυτό που ήταν λένε η κοιτίδα του γένους των ελλήνων αλλά και στον τόπο απ' τον οποίο καταγόταν η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη. (και συγκεκριμένα από το Σούλι, από κει η μακρινή προέλευση της οικογένειας Νικολακάκου, όπως με είχε πληροφορήσει ο αδερφός του Λιαντίνη)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΕΤΑΡΤΑΚΙΑ:


Η 5η Ιουνίου εορτάζεται διεθνώς ως παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος.

Στα πλαίσια λοιπόν του εορτασμού κάναμε κι εμείς το δικό μας καθήκον απέναντι στο περιβάλλον συμμετέχοντας στην πρωτοβουλία του Συλλόγου Προστασίας Περιβάλλοντος και Αρχαιολογικών Χώρων Θεσπρωτίας για καθαρισμό της παραλίας της πόλης μας: Μακρυγιάλι.



Γύρω στις 9 το πρωί συναντηθήκαμε πίσω από τις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ, εκεί δηλαδή που αρχίζει το Μακρυγιάλι.



Οι υπεύθυνοι του Συλλόγου μας μοίρασαν γάντια και σακούλες.



Και μας έδωσαν τις απαραίτητες οδηγίες.

Έπειτα χωριστήκαμε σε ομάδες και ο καθαρισμός της παραλίας αλλά και του παρακείμενου δρόμου που περνά ανάμεσα στη θάλασσα και στις προστατευμένες από το NATURA 2000 λιμνοθάλασσες.

Το τι βρήκαμε δεν περιγράφεται... Πλαστικά μπουκάλια κάθε λογής, παρατημένα ρούχα, χαρτιά, αλουμινόφυλλα, ποτηράκια από καφέδες και καλαμάκια, υπολείμματα τροφών, φελιζόλ, σκοινιά, τενεκεδένια κουτάκια και ένα σωρό άλλα σκουπίδια. Ακόμη και μία πλαστική λεκάνη!

Έτσι λίγη ώρα αργότερα οι σακούλες έγιναν ασήκωτες και άρχισαν να δένονται:



και να μπαίνουν κατά μήκος του δρόμου



ή δίπλα στους κάδους



για να περάσει το φορτηγό του Δήμου να τις μαζέψει...

Την ώρα που γύριζα, το μάτι μου έπιασε και ένα Τεταρτάκι, μαζί με τους γονείς της και την αδερφούλα της, που είχε λάβει μέρος στη δραστηριότητα, δείχνοντας έμπρακτα την αγάπη της για το περιβάλλον.



Δεν ξέρω αν ήρθαν και άλλα παιδιά της τάξης μας και δε συναντηθήκαμε. Πάντως την Τρίτη που θα επισκεφθούμε το Δρέπανο θα έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε αν πραγματικά αγαπάμε το περιβάλλον και δεν είμαστε μόνο λόγια...

Θα υπάρχουν γάντια και σακούλες και αν υπάρξει και λίγη καλή διάθεση τότε τα σκουπίδια θα πάνε στη θέση τους, όπως συμβουλεύει και η αγαπημένη μας Helmepa Junior:



Το επόμενο λοιπόν ραντεβού μας είναι την Τρίτη. Στην παραλία Δρέπανο. Γιατί κι εκεί όπως είδα σήμερα κάνουν πανηγύρι τα σκουπίδια...

Και είναι καιρός να αναλάβουμε δράση κι εμείς, οι Φαροφύλακες της Ηγουμενίτσας...



Παρέα φυσικά και με τον αγαπημένο μας γλάρο της Helmepa Junior αλλά και όποιον άλλο αγαπά πραγματικά το περιβάλλον και λέει όχι στα σκουπίδια και στα πλαστικά στις παραλίες και της Μεσογείου και του κόσμου ολόκληρου!



Για να λάμψει και το Δρέπανο όπως έλαμψε σήμερα το Μακρυγιάλι



αλλά και οι όχθες του υπέροχου υδροβιότοπου που βρίσκονται δίπλα του....



χάρη στις ενέργειες των μελών του Συλλόγου Προστασίας Περιβάλλοντος και Αρχαιολογικών Χώρων Θεσπρωτίας!

ΖΗΤΩ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ!

ΖΗΤΩ Η ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ!

_________________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η έβδομη φωτογραφία και οι δύο τελευταίες είναι από τη σελίδα του Συλλόγου Προστασίας Περιβάλλοντος και Αρχαιολογικών Χώρων Νομού Θεσπρωτίας στο face book.

13 ΧΡΟΝΙΑ

1 Ιουνίου 1998 - 1 Ιουνίου 2011

Δεκατρία χρόνια...


Κι ακόμη το αίνιγμα του Λιαντίνη άλυτο.

Μόνο το ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ της Γκέμμας μάς έμεινε να αποτυπώνει ποιητικά και σιβυλλικά το αρχιστρατηγικό του σχέδιο.

Και η περίεργη μαρτυρία του Κώστα Τσούνη. Με τα λευκά πάνινα παπούτσια. Και το μπλε πουκάμισο το πολύ ανοιχτό... Να κάνει το αίνιγμα μεγαλύτερο. Γιατί ποτέ δε βρέθηκαν τέτοια παπούτσια και τέτοιο πουκάμισο επάνω στον Ταΰγετο.

Ένα στοιχείο που ούτε οι αρχές δεν εντόπισαν. Και μόνο ένα σκονισμένο βίντεο του '98, με ειδήσεις από τα τελεβίζια και την εξαφάνιση του Λιαντίνη, μας έκανε πριν λίγα χρόνια να το προσέξουμε. Ίσα ίσα για να εκνευριστούν σε απερίγραπτο βαθμό κάποιοι. Τόσο απερίγραπτο που να προκαλεί απορία.

Εμείς όμως θα επιμείνουμε. Κι ας εκνευρίζονται.



Δείτε το βίντεο, ακούστε μόνοι σας τι λέει ο ταξιτζής και έπειτα συγκρίνετε τη μαρτυρία του ταξιτζή με τη φωτογραφία:



Σας μοιάζει αυτό το πουκάμισο για μπλε πολύ ανοιχτό; Κι όμως είναι αυτό το πουκάμισο που μας βεβαίωσε η κ. Νικολίτσα Λιαντίνη ότι βρέθηκε στη σπηλιά του Ταϋγέτου το 2005, τότε που βρέθηκε και ο σκελετός και που οι αρχές βεβαίωσαν ότι ανήκει στο Δημήτρη Λιαντίνη.



Το σημείο που βρέθηκε ο σκελετός

δεξιά από τη σημαία, μια μαρμάρινη πλάκα κολλημένη μια "ανορθόγραφη" πλάκα που κατάφερε να αντιγράψει στο μάρμαρο λάθος τον τίτλο της Γκέμμας:
ΤΟ Γκέμμα!!!



Και μια άλλη πλάκα, σπασμένη, με το ΤΟ Γκέμμα κι αυτή!

Οι στενοί συγγενείς, όταν βρέθηκε ο σκελετός, υποβλήθηκαν και σε τεστ DNA για να διευκολύνουν το έργο της ταυτοποίησης. Έτσι και βγήκε η τελική απόφαση. Και παραδόθηκαν τα οστά στους συγγενείς.

Ακολούθησε η ταφή στο νεκροταφείο Κεχρεών, στην Κορινθία. Κοντά στο εξοχικό της οικογένειας Λιαντίνη:



Εκνευρισμός των κάποιων και για το Σήμα αυτό. Που έγραψε λέει 2005 κι όχι 1998.

Τους διαφεύγει ότι ο ιατροδικαστής πιστοποίησε μεν ότι ο σκελετός ανήκει στο Δημήτρη Λιαντίνη αλλά δήλωσε αδυναμία να προσδιορίσει το χρόνο θανάτου! Τι έπρεπε λοιπόν να γραφτεί πάνω από την επιγραφή "Έζησα την αλήθεια"; Ένα μεγαλόπρεπο ψέμα;

Τους εκνεύρισε ακόμη και η μεταφορά των οστών στο νεκροταφείο Κεχρεών. Έπρεπε, λένε, να μείνει στον Ταΰγετο.

Αλήθεια, ε; Να μείνει εκεί στο έλεος κάθε τρελού και κάθε βάνδαλου. Αν έσπασαν τη μαρμάρινη πλάκα, αυτήν που φαίνεται σε φωτογραφία λίγο παραπάνω κομματιασμένη, τι θα μπορούσαν να κάνουν στο σκελετό;

Αλλά τι να πεις. Δε φτάνει η πίκρα από το χαμό του. Πρέπει να αντέχουμε και την ανοησία του καθένα. Ή και τη λόξα που κουβαλάει, παριστάνοντας τον εκπρόσωπο του Λιαντίνη επί γης. Που έχει φτάσει και στο σημείο να ισχυρίζεται άνθρωπος που ουδεμία σχέση είχε με το Λιαντίνη πως είναι ο γιος του! Και να πιστεύει κιόλας πως είναι ο εκλεκτός του επειδή κατάφερε, όπως ισχυρίζεται, να τρυπώσει στο νεκροτομείο και να αγγίξει τα οστά που βρέθηκαν στον Ταΰγετο.

Αργότερα ακόμη και απόρρητα έγγραφα των αρχών διέρρευσαν και αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο. Αναφέρομαι στην εξέταση DNA και όχι μόνο του σκελετού αλλά και των στενών συγγενών του Λιαντίνη.

Φυσικά επιλήφθηκαν του θέματος οι αρχές και επιβλήθηκαν οι προβλεπόμενες από το νόμο κυρώσεις.

Τι τα θες όμως; Όλα αυτά απλώς μεγαλώνουν τις απορίες μας. Αν κάποιος καταφέρνει το αρπάζει απόρρητα έγγραφα, τι άλλο έχει συμβεί στη διαδικασία της ταυτοποίησης του σκελετού;

Κι ακόμη. Είδατε τη φωτογραφία από το σημείο που βρέθηκε ο σκελετός. Δεν είναι σπηλιά. Άνοιγμα στο έδαφος είναι. Και υποτίθεται ότι μπήκε μέσα ο Λιαντίνης, έβαλε χιαστί δυο μπετόβεργες και από πάνω στήριξε πλάκες να σκεπάσει το άνοιγμα. Και μάλιστα σε ένα χώρο που δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος...



Δείτε κι αυτή τη φωτογραφία. Από την εύρεση του σκελετού. Βλέπετε πόσο στενό ήταν το άνοιγμα...

Πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι ο Λιαντίνης κλείστηκε εκεί μέσα μόνος του;

Όταν μάλιστα δε βρέθηκε με τα ρούχα και τα παπούτσια που περιέγραψε ο ταξιτζής που τον ανέβασε ως το καταφύγιο;

Κι όταν ο ίδιος στο τελευταίο του γράμμα προς το παιδί του αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην καταφέρει να ολοκληρώσει το σχέδιό του;

[...] Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, [...]


Κι όταν την ίδια μέρα που εξαφανίζεται, ταχυδρομεί γράμμα στο ζεύγος Κεκέ, ζητώντας τους να στεφανώσουν το άγαλμα του Λυκούργου στη Σπάρτη και να φυλάγεται το στεφάνι δυο μέρες μέχρι να γυρίσει; Δείτε το ντοκουμέντο εδώ: http://educandus.forumotion.com/t327-topic

Είναι πολλές οι απορίες μας. Κι άλλες ακόμη που έχουμε κατά καιρούς αναφέρει αλλά και άλλες που γεννήθηκαν από απόρρητα στοιχεία που η κ. Νικολίτσα Λιαντίνη μας έχει εμπιστευθεί. Στοιχεία που δεν ήρθαν ποτέ στο φως γιατί έτσι επιθυμεί η σύζυγος του Λιαντίνη κι εμείς σεβόμαστε την επιθυμία της και τιμούμε το λόγο που της δώσαμε.

Δεν μπορούμε όμως να κοροϊδεύουμε και τους αναγνώστες μας.

Γι' αυτό και επιλέγουμε τη μόνη τίμια στάση που μας μένει. Να μιλάμε για άλυτο αίνιγμα Λιαντίνη...

Ένας ακόμη γόρδιος δεσμός.

Πιθανότατα αρχιτεκτονημένος ως την τελευταία του λεπτομέρεια από τον αντι - Αλέξανδρο της Γκέμμας και του ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ...

Κι ένα ακόμη σπάνιο ντοκουμέντο:



Φωτογραφία από του Αη - Λια το πανηγύρι. 20/7/64... όπως γράφει το πίσω μέρος της φωτογραφίας.

Σε μικρή απόσταση από τον Αη - Λια είναι το σημείο που βρέθηκε ο σκελετός.

Και δίπλα στο Λιαντίνη στη φωτογραφία, που είναι ο τελευταίος από δεξιά, ο ξάδερφός του που τον Ιούλιο του 2005 αποκάλυψε στην κόρη του Λιαντίνη το σημείο που βρισκόταν ο σκελετός.

Έτσι λέει του είχε ζητήσει ο Λιαντίνης. Το Πάσχα του '98.

Όμως ο Λιαντίνης στη Γκέμμα θα γράψει πως του νεκρού το σώμα δε θα το ιδεί ανθρώπου μάτι. Και στο τελευταίο γράμμα προς το παιδί του ζητάει να καεί ο νεκρός του αν βρεθεί σε τόπο μη ασφαλή...

Αντίθετα, ο άνθρωπος που αποκάλυψε τη "σπηλιά" στον Ταΰγετο δεν έχει παρουσιάσει κανένα ντοκουμέντο που να αποδεικνύει την εντολή που του έδωσε ο Λιαντίνης.

Και είναι και τόσα άλλα. Από την προσωπική του οδοντίατρο που πιστοποίησε ότι ο σκελετός ανήκει στο Λιαντίνη χωρίς να έχει κανένα στοιχείο στο αρχείο της από τον ασθενή της. Μια πανοραμική ας πούμε... Και που βρέθηκε μπροστά στο σκελετό τόσα χρόνια αργότερα από την τελευταία φορά που ο Λιαντίνης επισκέφθηκε το ιατρείο της.

Έτσι ζητήθηκε από τη σύζυγο του Λιαντίνη να προσκομίσει μια φωτογραφία του που να είναι με ανοιχτό το στόμα!!!!!! ώστε να διαπιστώσουν αν η οδοντοστοιχία του νεκρού ταιριάζει με τη φωτογραφία. Άκρως επιστημονικός τρόπος!!!!!

Είναι ακόμη το ύψος του σκελετού. Που δεν αναφέρεται στην ιατροδικαστική έκθεση. Ενώ είναι το πρώτο πράγμα που κάθε ιατροδικαστική έκθεση αναφέρει.

Αλλά και η περίεργη στάση της μητέρας του. Που γνώριζε όπως είπε τι πάει να κάνει ο γιος της και όμως δεν έκανε τίποτε να τον σταματήσει. Κι όταν η νύφη της, η Νικολίτσα Λιαντίνη, λίγο καιρό μετά την εξαφάνιση, εντόπισε στοιχεία που την έκαναν να πιστέψει ότι ο Λιαντίνης είναι ζωντανός, η μητέρα του ξέσπασε εναντίον της νύφης της και μάλιστα μπροστά στις κάμερες!

Εγώ λοιπόν αδυνατώ να πιστέψω ή να διαψεύσω όλα αυτά τα περίεργα. Και δεκατρία χρόνια μετά το μόνο που μου απομένει να κάνω, χρέος στο Δάσκαλό μου, είναι να μιλάω για άλυτο αίνιγμα Λιαντίνη.

Ήταν αυτό ακριβώς που ένιωσα φτάνοντας ακριβώς σαν σήμερα, δυο χρόνια πριν, 1η Ιουνίου του 2009, στο Σήμα του. Πρώτη και στερνή φορά. Στάθηκα αμήχανα και κοίταγα. Με όλες τις απορίες μου μαζεμένες. Και το ασήκωτο βάρος της συνείδησης ενός ανθρώπου που του φορτώσανε μυστικά.

Είναι εδώ ο Δάσκαλός μου; Δεν είναι;

Αίνιγμα και δώρο!

Έλληνες θα ειπεί...






Να μαζεύονται οι φίλοι, να πίνουν κρασί και να τραγουδάνε...

Προβολές σελίδων τον προηγούμενο μήνα