ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ OFFICIAL SITE ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΤΟ liantinis.gr




Λιαντίνης who is who

Να γράψεις και να ξαναγράψεις για το Δημήτρη Λιαντίνη και πάλι σε τέλος δε φτάνεις.

Κι αν ο τίτλος της ανάρτησης είναι who is who, αφορά μόνο το ακόλουθο ντοκουμέντο από το ομώνυμο έντυπο του 1992. Και με ένα λιτό βιογραφικό του που συνέταξε ο ίδιος ο Λιαντίνης. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν περισσεύουν τα βιογραφικά του, έχει νόημα να το δημοσιεύσουμε. Και να δούμε πώς παρουσίαζε ο ίδιος τον εαυτό του:



Τις χρονολογίες των βιβλίων μη βιαστείτε να τις θεωρήσετε ως έκδοσης. Αντιστοιχούν μερικές και σε χρόνο που γράφτηκε το έργο.

Εμείς από το βιογραφικό αυτό κρατάμε κατά σειρά τα ακόλουθα:

1. Το όνομα του πατέρα του σε χαϊδευτική μορφή: Θοδωράκη. Σε επίσημα έγγραφα το πατρώνυμο αναφέρεται ως Θεόδωρος.

2. Για μια ακόμη φορά, όπως και σε όλα τα άλλα βιογραφικά του που έχουμε διαβάσει, αναφέρει ως τόπο γέννησης την Πολοβίτσα και όχι τη Λιαντίνα. Λες και το κάνει επίτηδες για να μη συνδυαστεί ο τόπος καταγωγής με το επώνυμο που είχε διαλέξει και προσθέσει στο πραγματικό του, το Νικολακάκος. Κι εδώ προσέχουμε ότι το Νικολακάκος δεν το αναφέρει καθόλου. Όμως...

4. Όμως το όνομα συζύγου είναι Νικολίτσα Νικολακάκου. Ούτε το πατρικό της αναφέρει, ούτε το Λιαντίνη που και στο δικό της επώνυμο είχε προστεθεί. Έχει μία εξήγηση τούτο το γεγονός. Αφορά όμως μια προσωπική επιστολή του Λιαντίνη που πρόσφατα μου τέθηκε υπόψη και δε θα ήθελα να αναφέρω δημόσια τι περιλαμβάνει... Ίσως όμως ο προσεκτικός αναγνώστης να το καταλάβει διαβάζοντας το όνομα και το επώνυμο συζύγου, όπως τα αναφέρει ο Λιαντίνης.

5. Μέλος του σωματείου Οδύσσεια, για την προαιρετική καύση των νεκρών. Έχει προηγηθεί άρθρο του σε εφημερίδα για το ίδιο θέμα, την καύση των νεκρών.

6. Ενδιαφέροντα χειμερινό σκι! και κηπευτική. Για τους κήπους γνωρίζαμε. Για το σκι όμως, αν και είχαμε δημοσιεύσει σχετική φωτογραφία:



δεν ξέραμε ότι το είχε σε τόση εκτίμηση. Βέβαια στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ (σελ. 156 ) υπάρχει μια αναφορά: "παρότι χιονοδρόμος στα πρώτα του νιάτα", μα το 1992 ο Λιαντίνης δεν ήταν στα πρώτα του νιάτα. Ήταν ακριβώς 50 ετών. Η αγάπη όμως για το σκι παρέμενε.

___________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τόσο το ντοκουμέντο από το Who is Who, όσο και η φωτογραφία (από το Μπόροβιτς της Βουλγαρίας) μας έχουν παραχωρηθεί από την κ. Νικολίτσα Λιαντίνη.

Μπράβο στη wikipedia που άμεσα διόρθωσε τις ανακρίβειες στο λήμμα Δημήτρης Λιαντίνης

Με ευχάριστη έκπληξη είδαμε ότι το ελληνικό τμήμα της wikipedia έλαβε υπόψη τις παρατηρήσεις μας για το λήμμα Δημήτρης Λιαντίνης.

Μόλις πριν λίγο μπήκα και το διάβασα, και ομολογώ ότι εξεπλάγην... Διότι στο παρελθόν είχαμε πέσει σε ώτα μη ακουόντων. Βλέποντας μάλιστα ότι και η επώνυμη διαμαρτυρία της κ. Λιαντίνη στο χώρο των συζητήσεων δεν είχε τη δέουσα ανταπόκριση, δεν αναμέναμε ούτε στο δικό μας άρθρο να δώσουν σημασία.

Να όμως που δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Και οφείλουμε δημόσια να το πούμε, όπως και δημόσια κάναμε την κριτική μας. Μπράβο σε όποιον υπεύθυνο αντέδρασε άμεσα και βελτίωσε την αντικειμενικότητα του άρθρου.

Έχοντας βέβαια την πικρή εμπειρία του παρελθόντος, δε θα αποφύγουμε την ευχή να παραμείνουν οι αλλαγές.

Να τονίσουμε επίσης ότι σε καμία περίπτωση δε διεκδικούμε το αλάθητο των δικών μας απόψεων για το Λιαντίνη. Ούτε και θέλουμε να επιβάλουμε σε έναν άλλο χώρο του διαδικτύου να αναμεταδίδει τις δικές μας απόψεις.

Στόχος μας σε κάθε περίπτωση είναι να υπηρετείται η αλήθεια, στο βαθμό βεβαίως που αυτή τεκμηριώνεται. Κι ακόμη να τηρούνται οι κανόνες δεοντολογίας στην παρουσίαση.

Σε καμία δηλαδή περίπτωση δεν πρέπει η αλήθεια να δίνεται με τέτοιο τρόπο που τελικά να υπηρετεί το ψέμα. Κι αυτό μπορεί να συμβεί ακόμη και χωρίς να υπάρχει πρόθεση. Παράδειγμα; Όταν δίδεται αποσπασματικά. Όταν δηλαδή λέγονται μισές αλήθειες.

Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο όταν κάποιος γράφει ένα βιογραφικό σημείωμα. Πού να χωρέσει σε γραμμές ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου;

Ειδικά όταν ο άνθρωπος αυτός είναι ποιητής. Γιατί όπως έγραψε ο Δημήτρης Λιαντίνης:

"Είναι ασύλληπτη υπόθεση η βιογραφία του αληθινού ποιητή."

Και ο Λιαντίνης ήταν ποιητής. Κάτι που και στην τωρινή μορφή του λήμματος της wikipedia δεν υπάρχει.

Τουλάχιστον έγιναν τα άλλα στοιχεία της ζωής και του έργου του πιο αντικειμενικά. Ας μην είμαστε τόσο απαιτητικοί σε ένα μικρό κείμενο να δοθεί και κριτική για το έργο που άφησε. Κάτι να έχουν να διαβάσουν οι ενδιαφερόμενοι για το Λιαντίνη και στους άλλους χώρους του διαδικτύου που ασχολούνται με εκείνον.

Και ιδίως στην επίσημη ιστοσελίδα του Δημήτρη Λιαντίνη, το:

http://www.liantinis.gr/

που άδικα στη σχετική συζήτηση του άρθρου είδαμε να υποτιμάται για το υλικό που περιέχει. Πρώτον γιατί είναι ένας χώρος που δεν έχει κλείσει μήνα ακόμη παρουσίας στο διαδίκτυο. Και δεύτερο και σημαντικότερο: Περιέχει ικανό αριθμό από αποσπάσματα του ανέκδοτου έργου του Λιαντίνη που πουθενά αλλού στο διαδίκτυο δεν μπορεί κανείς να βρει.

Κι ακόμη βρίσκει κανείς στο liantinis.gr επώνυμες και τεκμηριωμένες κριτικές για το έργο του από ανθρώπους που έχουν τα πνευματικά εφόδια να το κρίνουν.

Δεν υποτιμά κανείς, όχι τουλάχιστον εμείς, όποιον άλλο χώρο του ίντερνετ δίνει πληροφορίες και γνώσεις για το Λιαντίνη και το έργο του. Ας μη συγχέουμε όμως τις πληροφορίες και τις γνώσεις με τη δημοσίευση αποσπασμάτων από τα βιβλία του Λιαντίνη, αυτό το μόνο που κάνει είναι να παρωθεί τους επισκέπτες του ίντερνετ να μη διαβάζουν ολόκληρα τα βιβλία του και αποσπασματικά να μελετούν το Λιαντίνη. Μέθοδος τελείως λάθος για συγγραφέα όπως ο Λιαντίνης. Αρκεί κανείς να τον μελετήσει για να το διαπιστώσει.

Ακόμη περισσότερο ισχύει αυτό για τα βίντεο διαλέξεων και διδασκαλιών του Λιαντίνη. Που η ανάρτησή τους στο διαδίκτυο προσκρούει και στους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων. Κάτι θα ήξερε περισσότερο ο νομοθέτης βάζοντας όρια στο ποιος και πώς μπορεί να αναμεταδίδει το έργο ενός δημιουργού. Και δεν είναι μόνο νομικίστικο το ζήτημα. Είναι και ζήτημα ουσίας όταν αφορά ένα συγγραφέα σαν το Λιαντίνη.

Ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του τα φημολογούμενα για το θάνατό του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε. Όμως κανείς δεν κατέχει αποδείξεις που να πιστοποιούν ότι αυτοκτόνησε. Δεν εννοούμε πως ο Λιαντίνης ζει. Όλοι γνωρίζουν ότι ο σκελετός που βρέθηκε στον Ταΰγετο ταυτοποιήθηκε από τις αρχές της χώρας και η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη τον παρέλαβε και τον ενταφίασε στις Κεχρεές. Άλλο όμως αυτό και άλλο το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε. Όπως άλλο είναι να ορίζεται και συγκεκριμένος χρόνος θανάτου, από τη στιγμή που δεν τον προσδιορίζει η ιατροδικαστική έκθεση.

Κι ακόμη. Η αυτοκτονία είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα. Δεν μπορεί να δημοσιεύονται αυθαίρετες απόψεις που υμνούν την αυτοκτονία και μάλιστα στο διαδίκτυο όπου καλώς ή κακώς μπαίνουν και μικρά παιδιά και νέοι.

Δεν μπορεί μάλιστα η αυτοκτονία να συνδέεται χωρίς στοιχεία με το Δημήτρη Λιαντίνη, γιατί ο Λιαντίνης άλλα έγραψε στα βιβλία του. Έφτασε μάλιστα να χαρακτηρίσει την αυτοκτονία ως παθολογικό φαινόμενο.

Είναι όλα αυτά που πολύ μας ανησυχούν και όχι μόνο γιατί ενδιαφερόμαστε για το Λιαντίνη ή ακόμη χειρότερα γιατί θέλουμε να παραστήσουμε τους ειδικούς λιαντινολόγους. Ο νους μας στρέφεται περισσότερο στο θέμα παιδιά και νέοι. Και θεωρούμε ότι αυτό συνάδει και με τη φιλοσοφία του Λιαντίνη. Εξάλλου κι εκείνος φεύγοντας την 1η Ιουνίου 1998, χαρακτήρισε την πράξη του ως διαμαρτυρία για το έγκλημα σε βάρος της αθώας νέας γενιάς.

Αλίμονο λοιπόν το όνομα του Λιαντίνη να γίνεται όχημα διάδοσης θεωριών που παρασέρνουν τους νέους σε απόψεις υπέρ της αυτοκτονίας. Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη προσβολή στη μνήμη του.

Ας μη μας παρεξηγούν επομένως οι υπεύθυνοι της wikipedia που το άρθρο μας υπήρξε αιχμηρό. Είναι η αγωνία μας για την παραχάραξη του έργου του Λιαντίνη που βλέπουμε χρόνια τώρα να συμβαίνει στο διαδίκτυο αφενός και αφετέρου η ιδιότητα του παιδαγωγού που μας κάνει υπερευαίσθητους σε όσα θέματα αφορούν τους νέους και τους κινδύνους που ελλοχεύουν στο διαδίκτυο.

Και μπορεί να μην έχουμε απαιτήσεις από τη wikipedia πλήρους παρουσίασης του Λιαντίνη και του έργου του, αλλά δε θέλουμε κιόλας να προβάλλονται εκεί απόψεις που παραποιούν ακόμη και τα αντικειμενικά στοιχεία για τη ζωή και το έργο του.

Στο βαθμό που αυτό έγινε δεκτό, εμείς χρωστάμε να πούμε εκτός από το μπράβο και το ευχαριστώ μας που εισακουστήκαμε.

Γεμάτο ανακρίβειες το λήμμα της ελληνικής wikipedia για το Δημήτρη Λιαντίνη

Επισκεφθήκαμε σήμερα μετά από μεγάλο διάστημα το λήμμα της wikipedia (ελληνικό τμήμα) για το Δημήτρη Λιαντίνη και εκπλαγήκαμε από τις ανακρίβειες που αναφέρει.

Ξεκινάμε από το πιο χοντρό λάθος:

Το 1997 έγινε Διδάκτωρ

Ναι, καλά βλέπετε. Το 1997!!! Και μπακ απ έχουμε κρατήσει για κάθε ενδιαφερόμενο. Αντί του ορθού που είναι:




1978 φυσικά... Σιγά μην πήρε το διδακτορικό του το 1997, ετών 55!!!!!!!

Και συνεχίζουμε με τις ανακρίβειες της ελληνικής wikipedia:

Το επώνυμό του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε σε Λιαντίνης

Δεν το άλλαξε το όνομά του από Νικολακάκος σε Λιαντίνης. Πρόσθεσε στο Νικολακάκος το Λιαντίνης.

συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο

Όπου στο εννέα βιβλία μετράνε και το βιβλίο του Νίτσε: ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που ο Λιαντίνης ελλήνισε, δεν έγραψε... Αχ, καημένε Φρειδερίκο τι σου έμελλε να πάθεις! Και το βέβαιο είναι πως δε φταίει ο Λιαντίνης, άλλοι είναι που μπερδέψαν το μεταφραστή με το συγγραφέα...

Και τι να πεις με το χαρακτηρισμό "φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο". Ακόμη και Ο Νηφομανής βαφτίστηκε έργο με φιλοσοφικές συντεταγμένες λες και δεν περιέχονται σ' αυτόν και τα Χορικά της Φωτονερόπετρας. Προφανώς αυτοί που έγραψαν το άρθρο δεν έχουν καν ανοίξει το συγκεκριμένο βιβλίο. Ας μη μιλήσουμε για τα λεπτά γράμματα, πως άλλο παιδαγωγική και άλλο διδακτική. Ούτε πως αν αναφέρεις τη Διδακτική, που είναι εγχειρίδιο, το ίδιο χρωστάς να κάνεις και για την Εντολή του Ρουσώ:



Εγχειρίδιο είναι κι αυτή και μάλιστα με έξοχο κείμενο. Και μάλιστα το πιο καθαρόαιμο παιδαγωγικό κείμενο του Λιαντίνη.

Το αστείο είναι που στην αρχή του άρθρου ο αριθμός των βιβλίων του Λιαντίνη διαφέρει:

συγγραφέας οκτώ φιλοσοφικών βιβλίων

Και μάλιστα τα οκτώ βιβλία του είναι σκέτο φιλοσοφικά... άρα, το ένατο που βρίσκουμε παρακάτω είναι το παιδαγωγικό;

Οι ώρες των άστρων (2006): Περιέχει ποιήματα της νιότης του αποκηρυγμένα από τον ίδιο.

Όταν λέμε αποκηρυγμένα τι εννοούμε; Ότι τα δημοσίευσε πολλά από αυτά σε φιλολογικά περιοδικά (πχ στην ΕΠΟΠΤΕΙΑ) και μετά το μετάνιωσε και τα αποκήρυξε; Και πότε ακριβώς συνέβη αυτή η αποκήρυξη; Ρωτάμε γιατί εμείς τέτοια πληροφορία ουδέποτε μάθαμε.

Και για τη νιότη... Πώς ακριβώς τη μετράνε τη νιότη εκεί στη wikipedia; Τα ποιήματά του ο Λιαντίνης τα έγραψε από το 1971 (ετών 29) και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, δηλαδή ετών 40... Ο ίδιος θεωρούσε πως άνθρωπος αυτής της ηλικίας έχει πλέον περάσει το μεσοστράτι της ζωής του και όχι πως βρίσκεται στην ηλικία της νιότης!

Τα Ελληνικά (1992): Αναφέρεται στη διδακτική των αρχαίων και νέων ελληνικών

Πρώτα των αρχαίων και μετά των νέων; Προφανώς ούτε αυτό το βιβλίο το άνοιξαν. Αν το άνοιγαν, στη σελίδα 29 συγκεκριμένα, θα διάβαζαν:

"Για να τιμωρήσω το πικρό παρελθόν, ή για να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση, που λέει ο ποιητής, θα αρχίσω ανάποδα τη δουλειά. Θα αντιστρέψω το βέλος του χρόνου. Πρώτα θα σπάσει το κινέζικο βάζο στο πάτωμα, και μετά θα πέσει από το τραπέζι.

Θέλω να ειπώ πως στην εξέταση της διδασκαλίας των Ελληνικών θα αρχίσω με τα Νέα και θα τελειώσω με τα Αρχαία."

Αυτά λέγει ο Λιαντίνης. Η ελληνική wikipedia όμως φροντίζει να εκδικηθεί με τη σειρά της τα δικά του όνειρα...

Για την επιστημονικότητα του έργου του και την συνάφεια του έργου του με την έδρα της Παιδαγωγικής δέχθηκε σφοδρή κριτική από συναδέλφους του.

Σφοδρή κριτική από συναδέλφους του; Δηλαδή ποιους; Τον εξής ένα; Και δε μίλησαν εξίσου ένθερμα για εκείνον άλλοι συνάδελφοί του; Ούτε έλαβε ευνοϊκότατες επώνυμες κριτικές από άλλους συναδέλφους του και λογοτέχνες; Πάλι καλά με τη βιβλιογραφική πηγή που εδώ τους "φώτισε" που δεν έγραψαν ότι δυσκολεύτηκε να πάρει και το διδακτορικό του, κι ας το πήρε όπως βλέπετε με ΑΡΙΣΤΑ και ομόφωνα...

Άγνωστη είναι και η ακριβής ημερομηνία του θανάτου, η οποία ωστόσο δύναται να προσδιοριστεί μεταξύ 1ης και 5ης Ιουνίου 1998.

Αλήθεια, ε; Μπορεί να προσδιοριστεί; Ο ιατροδικαστής τότε γιατί δεν το έπραξε;

η επιθυμία του ίδιου ήταν αν βρεθούν τα οστά του να παραμείνουν στον Ταΰγετο

Να παραμείνουν στον Ταΰγετο; Δηλαδή έγραψε ψέματα ο Λιαντίνης στο τελευταίο γράμμα προς το παιδί του όπου ζήταγε να καεί... κάτι που ως γνωστόν δεν κατέστη δυνατόν λόγω της κατάστασης που βρέθηκε...

Homo educandus (1984): Εγχειρίδιο φιλοσοφίας της αγωγής

Εγχειρίδιο είναι κοτζάμ βιβλίο 170 σελίδων; Ναι, εντάξει, είναι ένα αιρετικό βιβλίο, το παραδέχεται ο ίδιος ο συγγραφέας του, άλλο όμως αυτό και άλλο να το υποτιμάν ως εγχειρίδιο!!!

Πολυχρόνιο (1987): Εξετάζει τη φιλοσοφία της στοάς και την επίδρασή της στην πολιτική της Ρώμης.

Στην πολιτική της Ρώμης; Ε, τότε να γράψουν πως ο Λιαντίνης άφησε και βιβλία πολιτικού περιεχομένου!!!!! Στην πολιτική παιδαγωγική της Ρώμης είναι ο σωστός όρος, όπως τουλάχιστον αναφέρει ο ίδιος ο Λιαντίνης στις πρώτες σελίδες.

Το 1973 παντρεύτηκε την καθηγήτρια θεολογίας Νικολίτσα Γεωργοπούλου.

Το ου γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά, το έχετε ακούσει; Αν διαβάσετε το λήμμα της ίδιας εγκυκλοπαίδειας για την κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου, θα δείτε ότι είναι:

καθηγήτρια της Εισαγωγής στη Φιλοσοφία και Ιστορίας της Φιλοσοφίας

Όταν όμως αναφέρεται το όνομά της δίπλα στου Λιαντίνη, ξαφνικά μετατρέπεται σε καθηγήτρια Θεολογίας. Πού ακριβώς το στηρίζει αυτό η wikipedia; Γιατί και το βιογραφικό της κ. Γεωργοπούλου στο πανεπιστήμιο ως καθηγήτρια φιλοσοφίας την αναφέρει, όχι ως καθηγήτρια Θεολογίας.

Εκεί όμως που το άρθρο της wikipedia καταντά στον τραγέλαφο είναι στις συνδέσεις που παραθέτει. Συνολικά διαβάσαμε τέσσερις. Τις εξής:

Ιστοσελίδα για το Δημήτρη Λιαντίνη
Ιστοσελίδα της συζύγου του Δημήτρη Λιαντίνη
Βίντεο ντοκουμέντα από διαλέξεις του
Ηχητικά ντοκουμέντα από διαλέξεις του

Πατάς λοιπόν την πρώτη, που υποτίθεται ότι είναι ιστοσελίδα για το Δημήτρη Λιαντίνη και βρίσκεσαι σε ένα τυχαίο χώρο του ίντερνετ που εκτός από το domain τίποτε άλλο δεν πιστοποιεί πως εκπροσωπεί επισήμως το Δημήτρη Λιαντίνη, και ούτε νομικό πρόσωπο είναι ούτε και αναφέρει σε ποιον ανήκει. Μόνο μια ομάδα υποστήριξης δίδεται στην οποία βρίσκεις από ιδιωτικούς υπαλλήλους και καθηγητές πληροφορικής μέχρι και ζαχαροπλάστες.

Και πας στη δεύτερη επιλογή, που η wikipedia την αναφέρει ως ιστοσελίδα της συζύγου του Δημήτρη Λιαντίνη. Πράγματι εκεί ως ιδιοκτήτρια αναφέρεται η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη, και που όπως γνωρίζουμε είναι και νόμιμη εκπρόσωπος των πνευματικών του δικαιωμάτων, επομένως η ιστοσελίδα είναι ο επίσημος διαδικτυακός χώρος του Δημήτρη Λιαντίνη, εκτός αν στη wikipedia ισχύουν άλλοι νόμοι και κανόνες από εκείνους που επικρατούν τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς.

Πας μετά στην τρίτη και τέταρτη επιλογή και ξαναβρίσκεσαι στην πρώτη ιστοσελίδα! Διότι εκεί λέει υπάρχουν βίντεο ντοκουμέντα και ηχητικά ντοκουμέντα από διαλέξεις του Λιαντίνη. Σε ποιον ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των ντοκουμέντων; Ξέρουν μήπως οι υπεύθυνοι της wikipedia τι λέει ο σχετικός νόμος; Έχουν λοιπόν ελέγξει αν το υλικό αυτό στο οποίο παραπέμπουν είναι νομίμως αναρτημένο στο διαδίκτυο; Αν έστω διαθέτουν έγκριση εκείνοι που το αναρτήσαν, των κληρονόμων του Δημήτρη Λιαντίνη;

Ρωτάμε, γιατί στο παρελθόν οι υπεύθυνοι της wikipedia μας ενημέρωσαν ότι είναι πολιτική τους να μην παραπέμπουν λέει σε blog! Οπότε και μην περιμένετε εκεί να βρείτε δικό μας λινκ. Προφανώς γιατί δε θεωρούν αξιόπιστες πηγές τα ιστολόγια. Δικός τους ο χώρος και έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να βάζουν εκείνοι τους κανόνες.

Ανάμεσα στους υπόλοιπους κανόνες, ως φαίνεται από το χώρο συζητήσεων του άρθρου, είναι και η με το έτσι θέλω παραβίαση της επιθυμίας της κ. Λιαντίνη να μην αναφέρεται εκεί το όνομά της λόγω όσων τραγελαφικών κι εκείνη διαπίστωσε πως συμβαίνουν εκεί. Συγκεκριμένα η κ. Λιαντίνη αναφέρει τα εξής:

Κύριοι Διαχειριστές, επειδή δεν επιθυμώ να συναγελάζεται το όνομά μου με κάποιων που συγγράφουν-διορθώνουν το λήμμα "Λιαντίνης" σας παρακαλώ να μην επιτρέψετε την αναφορά του ονόματός μου και την καταχώρηση της επίσημης ιστοσελίδας του άνδρα μου www.liantinis.gr. Το δικαίωμα αυτής τουλάχιστον της αξίωσης, προκειμένου να προστατέψω την τιμή μου, το έχω, και επιθυμώ να το σεβαστεἰτε. Ας πληροφορείται ο κόσμος ποιος ήταν ο Λιαντίνης από τους "ειδήμονες" της Βικιπαίδεια!!!Εκείνοι που νοιάζονται γνήσια για το Λιαντίνη, γνωρίζουν που θα τον αναζητήσουν. Νικολίτσα Λιαντίνη

Το αίτημα της κ. Λιαντίνη δεν έγινε δεκτό, διότι κατά τη γνώμη της wikipedia δεν είναι προσβλητική η χρήση του ονόματός της εκεί!!!!!! Με λίγα λόγια θεωρούν ότι πέρα από το να γράφουν ανακρίβειες για το Δημήτρη Λιαντίνη, μπορούν να δημοσιεύουν και το δικό της όνομα με παραποιημένη την επαγγελματική της ιδιότητα. Με νέο της μήνυμα η κ. Λιαντίνη τους επισημαίνει ότι:

Κύριε Κ..........λε, είμαι η ίδια η κυρία Λιαντίνη που υπέβαλα στους διαχειριστές μια παράκληση. Μπορείτε να μου στείλετε μέιλ στο μέιλ της ιστοσελίδας www.liantinis.gr.για να διαπιστώσετε την αλήθεια. Αφήσατε όσα ανούσια θέλετε, δεν είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύονται είτε ηλεκτρονικά είτε έντυπα ηλιθιότητες για τον άνδρα μου. Σας παρακαλώ θερμά μόνο σβήσατε το ονομά μου και την ιστοσελίδα μου www.liantinis.gr.Με προσβάλλει η παρουσία μου σε αυτό το λήμμα.

Και καμαρώστε την απάντηση που της έδωσαν:

Προφανώς ηλιθιότητα δεν είναι η εκ μέρους της Wikipedia αναδημοσίευση των πορισμάτων της επιστήμης ότι ο Λιαντίνης είναι διαπιστωμένα νεκρός (ιατροδικαστική έρευνα). Ούτε ότι η ιστοσελίδα liantinis.gr είναι δική σας και όχι του Λιαντίνη, ούτε το ότι είστε καθηγήτρια θεολογίας καθότι διδάσκατε στη θεολογική σχολή με το μοναδικό διδακτορικό σας να είναι "Η Αγιότης της Εκκλησίας εξ'Ορθοδόξου απόψεως". Τίποτα από αυτά δεν είναι ψευδές. Τώρα το τι λέτε εσείς ότι διδάσκατε στα αναλυτικά προγράμματα σπουδών είναι άλλο θέμα. Επιπρόσθετα δεν έχετε κανένα δικαίωμα να απαγορεύετε την αναπαραγωγή της αλήθειας. Αυτά στον δυτικό μεσαίωνα που κάποιοι θεολόγοι δημιούργησαν πριν κάποιες εκατοντάδες χρόνια. Πλεόν η πληροφορία και η γνώση είναι ελεύθερες .

Η πληροφορία και η γνώση ναι, η παραπληροφόρηση όμως; Είναι κι αυτή ελεύθερη;

Η στάση αυτή της wikipedia δεν προσβάλλει μόνο την κ. Λιαντίνη. Προσβάλλει και όλους όσους ενδιαφερόμαστε για το Λιαντίνη. Κι ευτυχώς είδαμε στη συνέχεια κάποιον να προβάλλει αντιρρήσεις για πολλά από τα ζητήματα που κι εμείς εδώ θίξαμε. Πχ για το δήθεν θέμα της σφοδρής κριτικής κατά του Λιαντίνη, το ατεκμηρίωτο της χρονολογίας θανάτου και το επίσης ατεκμηρίωτο της αποκήρυξης των ποιημάτων του. Ως ιδιαίτερα σημαντική θεωρούμε και την αναφορά στο ατεκμηρίωτο της αυτοκτονίας του Λιαντίνη.

Δεν γνωρίζουμε τι σκοπεύει να κάνει στη συνέχεια η wikipedia. Εμείς όμως είμαστε υποχρεωμένοι να καταγγείλλουμε αυτή την κατάσταση και μάλιστα δεν μπορούμε να μην υπογραμμίσουμε ότι αυτά τα φαινόμενα συνάδουν με όσα ήδη έχουμε καταγγείλει στην προηγούμενη ανάρτησή μας.

Καλύτερα λοιπόν να διαγράψουν τελείως το λήμμα Δημήτρης Λιαντίνης παρά να παραπληροφορούν για το έργο και τη ζωή του.



Δημήτρης Λιαντίνης: Φιλόσοφος ή ποιητής;

Πραγματική έκπληξη και ευχάριστη είναι για μας ο τρόπος της παρουσίας του liantinis.gr στο διαδίκτυο. Αν και δεν έχει κλείσει ο πρώτος μήνας λειτουργίας, ήδη έχουμε διαπιστώσει τη συνεχή ανανέωση του υλικού, το ζωντανό δηλαδή διάλογο με τους επισκέπτες, κάτι το ασύνηθες για παρόμοιους διαδικτυακούς τόπους που η πεπατημένη τους θυμίζει μαυσωλείο.

Το liantinis.gr όμως έδωσε ήδη το διαφορετικό του στίγμα. Έστω και αν η μορφή του χώρου δεν επιτρέπει την άμεση πρόσθεση και ανανέωση από το διαχειριστή και απαιτείται η παρέμβαση του υπεύθυνου τεχνικού. Περιττό να τονίσουμε τον ενθουσιασμό μας για την επιλογή αυτή.

Στα νεώτερα που προστέθηκαν, στο χώρο ΑΝΑΜΟΝΕΣ - ΠΡΟΣΘΗΜΑΤΑ περιλαμβάνονται τόσο κείμενα του ίδιου του Λιαντίνη όσο και κριτικές άλλων για το έργο του, διαλεγμένα με υψηλό κριτήριο από το αχανές αρχείο του Δημήτρη Λιαντίνη και που ως τώρα η μη επίσημη διαδικτυακή παρουσία δεν επέτρεπε να έρθουν εύκολα στο φως. Ευτυχώς ετούτη η άνοιξη σήμανε μια νέα εποχή για τους μελετητές του έργου του Λιαντίνη. Τώρα πια έχουμε τη χαρά να μελετάμε καθημερινά θα έλεγα και κάτι καινούριο, ώστε να διευκολύνεται η εμβάθυνση στο φιλοσοφικό του στοχασμό και η αποκωδικοποίηση του σπάνιου ποιητικού του ύφους.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η διαδικασία αυτή οδήγησε σε νέα κατεύθυνση και τους διαλόγους σε άλλους χώρους του διαδικτύου που ασχολούνται με το Λιαντίνη. Επιτέλους ενδιαφέρει ο λόγος του Λιαντίνη και όχι μονόπλευρα η τελευταία πράξη του.

Ένα από τα βασικά ερωτήματα που προέκυψαν κάτω από τη διαδικασία αυτή είναι και η απορία αν είναι φιλόσοφος ή ποιητής ο Δημήτρης Λιαντίνης. Ερώτημα που κι εμείς θέσαμε σε διερεύνηση στο φόρουμ HOMA EDUCANDUS και μάλιστα σε μηδενική βάση:

http://educandus.forumotion.com/forum-f11/topic-t1759.htm

Ήδη μπορείτε εκεί να βρείτε πλούσιο υλικό που απαντά στην απορία, χωρίς βεβαίως να ισχυριζόμαστε πως κατέχουμε σύμπασα την αλήθεια. Το ερώτημα είναι τεράστιο και μόνο ως ανοικτό ερώτημα μπορεί να αντιμετωπιστεί. Και βέβαια με συνεχή αναστροφή στο λόγο του ίδιου του Λιαντίνη και όχι με αυθαίρετα συμπεράσματα.

Ως βασικό κείμενο και κλειδί που ανοίγει το δρόμο για την απάντηση θεωρούμε το πρώτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου του Δημήτρη Λιαντίνη. Και συγκεκριμένα το κεφάλαιο "Φιλοσοφία και ποίηση" που ξεκινά τα προλεγόμενα στο Έξυπνον Ενύπνιον. Η άποψή μας είναι πως όμοια προλέγει και όλο το υπόλοιπο έργο που δημιούργησε ο Δημήτρης Λιαντίνης.

Και τι σημαίνει αυτό; Πως για να κατανοήσεις τις υπόλοιπες σελίδες του προαπαιτείται η γνώση της μοναδικής και ιδιαίτερης σχέσης της φιλοσοφίας και της ποίησης στο έργο του Λιαντίνη. Είναι μία σχέση διαλεκτική, τονίζει ο ίδιος. Και προσθέτει πως και οι δύο, και η φιλοσοφία και η ποίηση, κατατείνουν σε στόχο κοινό, δηλαδή στην από τον άνθρωπο γνωστική κατάκτηση του όντος.

Έτσι το κείμενο αυτό καθίσταται αυτόματα απαραίτητο συμπλήρωμα του πρώτου κεφαλαίου της Γκέμμας, του κύκνειου άσματος του Δημήτρη Λιαντίνη, της περίφημης δηλαδή Ερώτησης της Μαργαρίτας.

Και θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι η Γκέμμα, ως κύκνειο άσμα, αποτέλεσε επί σειρά ετών και έως σήμερα το πλέον διαβασμένο βιβλίο του Λιαντίνη. Οι πλείστοι των αναγνωστών δεν έχουν καν ανοίξει τα άλλα του βιβλία. Θεωρώντας αφελώς πως η Γκέμμα περιλαμβάνει συμπυκνωμένο όλο το στοχασμό του Λιαντίνη και πως είναι χάσιμο χρόνου να διαβάσει κανείς και τα προηγούμενα βιβλία του.

Ακόμη και έτσι να είναι, διότι και η συστηματική και σε βάθος μελέτη του όλου έργου του δεν αποκλείει κάτι τέτοιο, και πάλι υπάρχει πρόβλημα κατανόησης της Γκέμμας. Διότι ο πυκνός της λόγος και η πληθώρα των συμβολισμών δεν επιτρέπουν τη διείσδυση στο βαθύτερο νόημα και την ασφαλή ερμηνεία των συμβόλων.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο ίδιος ο Λιαντίνης έλεγε για τη Γκέμμα πως θα τη διαβάζουμε και θα τη βρίσκουμε συνεχώς καινούρια. Φυσικά χωρίς μεταφυσικές προεκτάσεις. Και χωρίς τις αφελείς απόψεις του παρελθόντος πως λείπουν κεφάλαια από τη Γκέμμα... Αν λείπει κάτι είναι η μελέτη σε βάθος και των άλλων βιβλίων του Λιαντίνη.

Είναι λοιπόν ουσίας σημαντικόν που πλέον ο Δημήτρης Λιαντίνης εκπροσωπείται στο διαδίκτυο από το μόνο άνθρωπο που γνωρίζει σε όλο το πλάτος το έργο του. Από τη σύζυγό του, κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη. Και που εκτός από σύζυγος του μεγάλου στοχαστή υπήρξε και επί τέσσερις δεκαετίες καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δίδαξε μάλιστα στους φοιτητές της και μέρος του έργου του άντρα της. Ενίοτε μάλιστα προσερχόταν και ο ίδιος ο Λιαντίνης στην αίθουσα διδασκαλίας και αναλάμβανε ο ίδιος να κοινωνήσει στους νέους ανθρώπους το στοχασμό του.

Και είναι η παράμετρος αυτή, η διδασκαλία δηλαδή του Λιαντίνη στα αμφιθέατρα της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, στη σχολή που δίδασκε η γυναίκα του, από τα στοιχεία εκείνα που απέμειναν στο σκοτάδι για χρόνια. Υμνήθηκε υπερβολικά η παρουσία του στο χώρο του Μαρασλείου και αγνοήθηκε εντελώς η αντίστοιχη επιλογή του να διδάσκει και τους νέους θεολόγους. Γιατί όμως; Μήπως και δεν προορίζονταν και εκείνοι για δάσκαλοι; Πού είναι το παράξενο; Και ποια αιτία οδήγησε στην αποσιώπηση της αλήθειας;

Στους παροικούντας την Ιερουσαλήμ του διαδικτύου είναι πασίγνωστη η αιτία. Διότι στην απόκρυψη αυτής της αλήθειας στηρίχθηκε η οξεία κριτική και αντιπαράθεση για το ποιος ήταν ο Λιαντίνης. Αποκύημα της ίδιας στάσης είναι και η περίπτωση των τελευταίων εβδομάδων. Των εβδομάδων που ακολούθησαν το άνοιγμα του liantinis.gr. Και που επικεντρώθηκε στην άρνηση της ποιητικής φύσης του Λιαντίνη.

Είναι μια επικίνδυνη άρνηση αυτή. Γιατί όπως ήδη δείξαμε στο φόρουμ Homa Educandus και στο θέμα που ειδικά ανοίξαμε προς τούτο, υπονομεύει ολόκληρο το έργο του Λιαντίνη.

Εάν ο Λιαντίνης δεν είναι ποιητής και είναι μόνο φιλόσοφος, εάν η ποίηση εξοβελιστεί από το έργο του και το αντικρίσουμε μόνο ως φιλοσοφικό στοχασμό, τότε είναι που αφήνουμε ορθάνοιχτη την κερκόπορτα για να εισβάλουν οι θρησκευτικές δοξασίες. Έστω και επιμελώς κρυμμένες σε νέου τύπου φερετζέδες.

Ο λόγος είναι και ευρίσκεται στη σχέση τέχνης και θρησκείας. Και δε μιλάμε βέβαια για την όποια τέχνη, μιλάμε για την αληθινή, την κλασική τέχνη, την τέχνη των ελλήνων, την ίδια που εκαλλιέργησε και ο Δημήτρης Λιαντίνης. Γιατί όπως ο ίδιος γράφει στα Ελληνικά του, (σελ. 127 ) η τέχνη των ελλήνων, γεννήθηκε από τον καημό του θανάτου. Εκεί που ο φόβος του θανάτου γέννησε στους λαούς τις θρησκείες. Δηλαδή:

Μη η τέχνη, τότε η θρησκεία αναλαμβάνει ρόλο.

Είναι νόμος αυτός, της φύσης. Να συμπληρώνει τα κενά. Και όσες φορές η ιστορία του ανθρώπου αγνόησε αυτό νόμο της φύσης, αντίκρισε έντρομη την αναξιμάνδρεια τιμωρία.

Ο ελληνικός πολιτισμός έζησε δραματικά αυτή τη μεταστροφή. Η πλήρης περιγραφή του φαινομένου εκτίθεται αναλυτικά στο βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη: Πολυχρόνιο.

Εκεί μπορεί κανείς να μελετήσει πώς η αρχαία ελληνική φιλοσοφία κατάντησε σύστημα:

"η φιλοσοφία εφόρεσε τα φαιά. Εντύθηκε τους λερωμένους τρίβωνες, τα ράσα, τα πολυτρίχια και τις καλύπτρες. Έγινε δμωή, θεραπαινίδα, αύρα και κλησάρισσα, αλλά ποτέ πια εκκλησιάζουσα. Ancilla theologiae, όπως την είπαν τυπικά. Δούλα της θεολογίας δηλαδή. Και εμόνασε στις μονές μόνη. Κλεισμένη σε κελλιά, καλύβες και κελλάρια κλειστά."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟ, σελ. 9

Έτσι η βιαστική και ατεκμηρίωτη κριτική που ασκήθηκε στο liantinis.gr, πως τάχα παρουσιάζει το Λιαντίνη ως ποιητή ώστε να τον καταντήσει ακίνδυνο και τα επιχειρήματα πως ο χαρακτηρισμός ποιητής εκπορεύεται από θρησκευτικές αντιλήψεις, προκαλούν θυμηδία σε όσους έχουν μελετήσει πραγματικά το Λιαντίνη. Διότι λέγουν πράγματα φαιδρά και καταμαρτυρούν τρομακτική άγνοια του έργου του Λιαντίνη. Αποδεικνύεται έτσι πως είναι κακοί σύμβουλοι στην αναζήτηση της αλήθειας τόσο η ημιμάθεια όσο και η εμπάθεια που αποτελεί δίδυμη αδερφή της.

Η στάση αυτή, αν και καλύπτεται με μία δήθεν αντιθρησκευτική φρασεολογία, είναι ωστόσο συγγενής πρώτου βαθμού με τη στάση που ακολουθούν συνήθως οι οπαδοί των θρησκειών. Λόγοις αντιστρατεύεται τις θρησκευτικές μεθόδους και τύποις τις υιοθετεί και τις εφαρμόζει απαράλλαχτες. Υπάρχει φανατισμός που ενίοτε φτάνει στα άκρα, στηριγμένος όμως όχι στη γνώση μα σε μισές αλήθειες.

Διότι πράγματι ο Λιαντίνης είναι και φιλόσοφος. Όμως δεν είναι μόνο φιλόσοφος. Όπως επίσης ο Λιαντίνης είναι και ποιητής. Αλλά δεν είναι μόνο ποιητής.

Ο ίδιος στο Έξυπνον Ενύπνιον εξηγώντας αυτή την παράξενη σχέση, ομιλεί για ποιητικούς φιλοσόφους και φιλοσοφικούς ποιητές. Αναφέρει μάλιστα και συγκεκριμένα ονόματα, τόσο ελλήνων όσο και ξένων.

Δε μένει όμως μόνο σ' αυτό. Προχωρά και σε κάτι το τελείως νέο. Στην αναζήτηση ενός νέου ζητητή του όντος. Ενός τρίτου ανθρώπινου τύπου. Που θα είναι πάνω από τους φιλοσόφους και τους ποιητές.

Η αναζήτηση αυτή παραπέμπει αναγκαστικά στην αρχή της απροσδιοριστίας και στο tertium datur. Και που όλοι γνωρίζουμε, έστω και αν έχουμε μελετήσει μόνο τη Γκέμμα, πως αποτέλεσε υπόβαθρο του στοχασμού του Λιαντίνη.

Αναγκάζει έτσι σε νέα οπτική και για το ποιος αληθινά υπήρξε ο στοχαστής, ο Δημήτρης Λιαντίνης. Κατάφερε δηλαδή να υψωθεί στον τρίτο ανθρώπινο τύπο που από τα πρώτα του συγγραφικά βήματα αναζητούσε;

Το ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Διότι αυτόν τον ανθρώπινο τύπο δεν τον έχουμε απαντήσει ξανά. Με ποιο λοιπόν μέτρο σύγκρισης θα γίνει η ταυτοποίηση;

Βλέπετε, είναι άλλο πράγμα να ταυτοτοποιείς ένα σκελετό και άλλο να καλείσαι να πιστοποιήσεις κάτι το εντελώς νέο και άγνωστο ως τώρα. Κι εδώ γίνεται το δεύτερο μεγάλο λάθος: Η μονόπλευρη εμμονή στην τελευταία πράξη του Λιαντίνη, όπως συνηθίσαμε να αποκαλούμε την εξαφάνισή του, ως απόδειξης λέει του φιλοσοφικού του στοχασμού. Και με μόνο κριτήριο την ταυτοποίηση του σκελετού εφτά χρόνια αργότερα.

Έτσι ο Λιαντίνης μετατρέπεται σε μία χούφτα οστά. Και φτάνουμε στο σημείο να συναντάμε ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι κατάλαβαν το Λιαντίνη γιατί κατάφεραν να χουφτώσουν τα οστά του! Και προσοχή. Δεν αποτελεί - δυστυχώς - σχήμα λόγου...

Και στη στάση αυτή αναγνωρίζουμε έντονα τα θρησκευτικά σημάδια. Όμοια και οι πιστοί των θρησκειών τρέχουν να προσκυνήσουν οστά αγίων. Καταφεύγουν ακόμη και σε συλλογές με αντικείμενα του λατρεμένου όντος. Θυμάμαι παιδί ακόμη μια επίσκεψη στο νησί των Φαιάκων. Σήμερα νησί του άγιου Σπυρίδωνα. Και τα φυλαχτά που εκεί μοίραζαν. Κομματάκια υφάσματος από τις παντούφλες του αγίου...

Ε, όμοια ακριβώς άλλοι έφτασαν να διαμαρτύρονται που κατέληξαν λέει στη χωματερή το πουκάμισο και η ζώνη του νεκρού Λιαντίνη. Αλλά και να αναρτούν φωτογραφίες των οστών του! Ώστε εκείνοι που δεν πρόκαμαν να τα αγγίξουν, να τα βλέπουν τουλάχιστον στο διαδίκτυο!Δείτε λοιπόν στο διαδίκτυο και ετούτο: http://www.pare-dose.net/?p=3427

Άρθρο με τίτλο: Η λειψανολατρεία κι ο φετιχισμός στον Χριστιανισμό – Πτώματα, τρίχες, πέτρες, ξύλα, σιδερικά, αποξηραμένο γάλα, ακροβυστίες, κόπρανα και οστά…γαϊδάρου, στην υπηρεσία της «πίστεως».

Έχουμε λοιπόν άδικο να λέμε πως τέτοιες στάσεις συνάδουν με τα καμώματα των πιστών των διαφόρων θρησκειών; Και επομένως απάδουν του στοχασμού του Δημήτρη Λιαντίνη; Του ανθρώπου που πέραν κάθε αμφιβολίας καταδίκασε τις μεθόδους των θρησκειών.

"Οι θρησκείες είναι η ομαδική παράκρουση των λαών να πιστεύουν και να καταθέτουν στο θεμέλιο της ζωής τους υλικά πνεύματος που δεν έχουν καμία σχέση με τη φύση και την αλήθεια."

"Ο κίνδυνος της θρησκείας είναι το εκτροφείο και των τριών άλλων κινδύνων. Του δημογραφικού, του οικολογικού και του πυρηνικού. Γιατί η θρησκεία με την κυρίαρχη δράση της στην ιστορία έκαμε, ώστε σήμερα σάπισε η αντίληψη και η γνώμη του ανθρώπου για τη ζωή."

"Ο άνθρωπος που τιμάει τον εαυτό του, και τιμάει και το συνάνθρωπο, ένα μόνο του μένει να κάνει: Με το φως και την ακτινοβολία της γνώσης να αγωνίζεται να συγκρατεί τη φοβερή δύναμη του σκότους των θρησκειών."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 204 - 227

Κι αυτό ακριβώς κάνουμε κι εμείς, με αυτό το άρθρο. Αντιστεκόμαστε στην καμουφλαρισμένη προσπάθεια θρησκειοποίησης του Δασκάλου μας.

Ως τώρα είχαμε να αντιμετωπίζουμε μόνο τη δεύτερη περίπτωση. Την εξώφθαλμη για κάθε τίμιο μελετητή του Λιαντίνη, μετατροπής του σε λατρευτικό σύμβολο.

Τώρα η επίθεση πέρασε σε βαθύτερο επίπεδο και επιχειρεί να σκυλεύσει και το στοχασμό του. Δεν είναι λέει ποιητής ο Λιαντίνης. Είναι μόνο φιλόσοφος.

Μοιραία στο επόμενο βήμα θα συναντηθεί η άποψη αυτή με την άλλη που ήδη επικρατεί στους κύκλους εκείνους που εξ αρχής εξέφρασαν αμφιβολίες για το Λιαντίνη. Δηλαδή με την άποψη ότι δεν είναι και φιλόσοφος.

Ήδη έχουν δει επίσημα το φως της δημοσιότητας απόψεις που υποστηρίζουν ότι "τα συγγράμματά του δεν τα ήθελαν οι φιλόσοφοι και πως ήταν φιλοσοφικά δοκίμα sui generis" και πως τα βιβλία του είναι "φυλλάδες ενός ανθρώπου ο οποίος γράφει ό,τι του κατεβαίνει".

Η άποψη αυτή εύκολα αναγνωρίζεται ως πολεμική τακτική κατά του Λιαντίνη. Διότι ευθέως βάλλει εναντίον του. Αντίθετα η άλλη άποψη, πως είναι μόνο φιλόσοφος και δεν είναι ποιητής, δρα ύπουλα. Γι' αυτό και ενδύεται τον μανδύα της αντιθρησκευτικότητας. Και για τον ίδιο λόγο σε πρώτη φάση φρόντισε να δημιουργήσει ένα σώμα οπαδών ακολουθώντας την πεπατημένη των θρησκειών. Στους ανθρώπους αυτούς που είναι πλέον εθισμένοι να βλέπουν τα οστά του Λιαντίνη στο διαδίκτυο και να μην αντιδρούν, και που έχουν γαλουχηθεί σε κλίμα μισαλλοδοξίας και φανατισμού, είναι πλέον εύκολο να διαδοθούν και οι νέες απόψεις που διαστρεβλώνουν και το στοχασμό του.

Για να γίνει πιο κατανοητή αυτή η μέθοδος της σαθροποίησης του στοχασμού του Λιαντίνη, θα φέρω ένα παράδειγμα από το χώρο της πολιτικής. Όταν πριν αρκετές δεκαετίες εμφανίστηκε το φάντασμα του κομμουνισμού πάνω από τη γέρικη Ευρώπη, ενώθηκαν να το πολεμήσουν όλες οι αντίπαλες ιδεολογίες. (Βλέπε Μανιφέστο Μαρξ και Ένγκελς). Αντί όμως να το ξεριζώσουν το φάντασμα που απειλούσε την κυριαρχία τους, αυτό όλο και δυνάμωνε. Σαν λερναία ύδρα. Κάθε χτύπημα το έκανε και πιο ισχυρό. Τότε αναγκάστηκαν να επιστρατεύσουν την επίθεση εκ των έσω. Τα αποτελέσματα μας είναι πλέον γνωστά...

Δεν είναι λοιπόν καινούρια η μέθοδος που τώρα εφαρμόζεται κατά του Λιαντίνη. Ο ίδιος μάλιστα την πρόβλεψε και την καταδίκαζε με τον όρο λιαντινίαση. Αναφορές βρίσκουμε και στα βιβλία του, αποτροπής όσων τα μελετούν να καταστούν οπαδοί του. Ακόμη και προς τους μαθητές του ο Λιαντίνης δε δίστασε να επαναλάβει τη σοφή οδηγία του Νίτσε:

«Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ’ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας.» (Τα Ελληνικά, σελ. 75 )

Κι ενώ εμείς που υπήρξαμε πραγματικά μαθητές του τηρούμε αυτόν τον κανόνα, έχουμε άλλους που δεν πρόλαβαν καν να συναντήσουν το Λιαντίνη να παριστάνουν τους υπέρμαχους των ιδεών του και να τον αποκαλούν Δάσκαλο με την ίδια έννοια που και οι μαθητές του Ιησού τον αποκαλούσαν ραβί...

Το γεγονός έχει το όμοιό του και στην περίπτωση της διάδοσης του χριστιανισμού. Με κορυφαία την περίπτωση του Παύλου. Που από Σαούλ και διώκτης των χριστιανών, εξελίχθηκε σε απόστολο της νέας θρησκείας και πρωτοστάτησε στη διάδοσή της. Από το Πολυχρόνιο του Λιαντίνη (σελ. 152 ) το ακόλουθο:

"Αυτοί οι τέσσερις άοπλοι, ο Ιησούς, ο Πέτρος, ο Παύλος και η Μαρία, νικήσανε σαράντα κατάφρακτες λεγεώνες. Και το πιο δεινό, έφτασαν να στρέψουν οπίσω τις ροές των ποταμών. Η μέθοδος που δουλέψανε ήταν ένα στρατήγημα που ο Νίτσε το ονόμασε πνευματική εκδίκηση:

die geistige Rache

Η μέθοδος αυτή έγινε πράξη σαν μεταξίωση όλων των αξιών:

die Umwertung aller Werte"

Και αξίζει κανείς να μελετήσει το Πολυχρόνιο του Λιαντίνη ώστε να κατανοήσει πώς προετοιμάστηκε από τα φιλοσοφήματα της κάμψης και ειδικά τη Στοά, η διάδοση του χριστιανισμού. "Η προοδοποίηση των στωικών ετοίμασε το μηχανισμό των ψυχικών κυττάρων στους χριστιανούς", γράφει ο Λιαντίνης. Σήμερα έχουμε το ανάλογο φαινόμενο εκ μέρους διαφόρων φιλοσοφούντων, με ορατό τον κίνδυνο μιας νέας ιδιότυπης θρησκείας, του λιαντινισμού!!!

Δεν είναι μάλιστα τυχαίο που και οι οπαδοί του λιαντινισμού εμμένουν πεισματικά στο θέμα της αυτοκτονίας του Λιαντίνη. Κάθε θρησκεία χρειάζεται έναν ιδρυτή που θυσιάστηκε υπέρ των πιστών. Το ένα είναι αυτό. Και το άλλο είναι μια σημαντική παρατήρηση του Λιαντίνη από το Πολυχρόνιο (σελ. 17 ) και πάλι:

"Η στάση των στωικών απέναντι στο θάνατο σε σύγκριση με τους έλληνες κλασικούς, με τον Πλάτωνα λ.χ., φανερώνει τη διαφορά. Η Στοά φθανει να υποδείχνει την αυτοκτονία, την εύλογον εξαγωγήν όπως την ονομάζει, στις περιπτώσεις που η ψυχική λογική δίνει το πράσινο φως για μια τέτοια έξοδο ανάγκης. Οι περισσότεροι δάσκαλοι και μαθητές επήραν αυτοθέλητα τη ζωή τους."

Έτσι και οι οπαδοί του λιαντινισμού ηρωοποιούν την αυτοκτονία του Λιαντίνη και που πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι κανείς δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να αποδείξει ότι ο Λιαντίνης πράγματι αυτοκτόνησε. Διότι είναι άλλο πράγμα να βρίσκεις ένα σκελετό, απόδειξη θανάτου δηλαδή, και άλλο να εντοπίζεις και την αιτία που τον προκάλεσε. Σημειώνουμε ότι και ο ιατροδικαστής που εξέτασε το σκελετό, αφενός δεν εντόπισε αιτία θανάτου και αφετέρου δήλωσε: "Έχω την αίσθηση ότι δεν πρέπει να μιλάμε για αυτοκτονία στην περίπτωση του Λιαντίνη."

Ας δούμε όμως και κάτι ακόμη που ο Λιαντίνης ο ίδιος έγραψε για την αυτοκτονία, σε συνέχεια του προηγούμενου αποσπάσματος:

"Είναι χαρακτηριστικό πως στους κατοπινούς αιώνες, που η Στοά διαδόθηκε στη Ρώμη, συναντούμε έναν εκπληκτικό αριθμό αρχόντων και πατρικίων να αυτοκτονούν.

Απέναντι σε τούτη την εκλογή βίας σχετικά με το θάνατο, που είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της ζωής και της φιλοσοφίας - ας θυμηθούμε πως ο Πλάτων όριζε τη φιλοσοφία σαν μελέτη θανάτου -, οι έλληνες στέκουνται με θαλασσινή ανάσα ελευθερίας. Στο δογματικό καταβιασμό των στωικών είχαν αντιτάξει τη διαλεκτική τους ευπορία. Ο θάνατος, για να τον μελετάς, έχει το εύρος της ζωής που την ζεις. Έτσι τα δύο μπροστά σου γίνουνται ένα. "

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟ, σελ. 17

Και πάλι εδώ δεν είναι τυχαίο πως οι εκπρόσωποι του λιαντινισμού σήμερα επιχειρούν τη διαστρέβλωση της ζωής του Λιαντίνη. Καταφέρονται με βιαιότητα μάλιστα κατά των προσώπων που μοιράστηκαν τη ζωή τους μαζί του και με επιχείρημα πως όλα γίνονται για να προστατεύσουν την τελευταία του πράξη, δηλαδή την αυτοκτονία του όπως αυθαίρετα την αποκαλούν. Ακόμη όμως και αν ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε, και πάλι λάθος είναι μια τέτοια αντιμετώπιση. Γιατί ο θάνατος αποκόπτεται βίαια από τη ζωή αυτού του ανθρώπου, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνονται οι αιτίες που τον προκάλεσαν.

Έτσι φτάσαμε στο παρελθόν να δούμε ακόμη και τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο:

Σχολή θανάτου Λιαντίνη!!!!!!!!!!

Και ναι μεν καταφέραμε τότε να βγούμε στον αέρα δύο μαθήτριες του Δημήτρη Λιαντίνη και να διαψεύσουμε την απαράδεκτη σε βάρος του κατηγορία, συνδυασμένη μάλιστα με την υποψία πως τα βιβλία του οδήγησαν σε αυτοκτονία κάποιον φουκαρά, όμως οι υπεύθυνοι της εκπομπής όταν ξεπέρασαν το αρχικό σοκ της δικής μας παρέμβασης, προτίμησαν να κλείσουν το δικό μας μικρόφωνο και να δώσουν το λόγο σε έναν άνθρωπο που δε γνώρισε ποτέ το Λιαντίνη. Και που όλως τυχαίως τάσσεται αναφανδόν υπέρ της αυτοκτονίας του! (Το περιστατικό αυτής της εκπομπής, και η αλγεινή εντύπωση που προκάλεσε, έχει καταγραφεί στο διαδίκτυο και από άλλους, άγνωστους σε μας, δείτε σχετικά εδώ)

Αναφέραμε αυτό το στοιχείο, για την τηλεοπτική εκπομπή, όχι για να ευλογήσουμε τα γένια μας πως κάναμε κάτι για το Δάσκαλό μας, μα για να αποδείξουμε πως έχουμε σοβαρούς λόγους να ανησυχούμε από την προσπάθεια υπονόμευσης του στοχασμού του Λιαντίνη όχι μόνο ως μαθητές του αλλά και ως υπεύθυνοι πολίτες. Η αυτοκτονία δεν μπορεί να ανάγεται σε αντικείμενο θαυμασμού. Και με τα λόγια του Λιαντίνη θα εξηγήσουμε γιατί:

«Η αυτοκτονία, έστω κι αν έχει σαν αυτουργό το Λεωνίδα της Σπάρτης ή τον Αίαντα, είναι περίπτωση παθολογική στο βαθμό που είναι αφύσικη. Στο βαθμό, δηλαδή, που το χρέος ή το πάθος αποστρατεύει τη φύση μας. Την υπαρκτική μας δηλαδή ηρεμία και κανονικότητα.»

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Ο ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ, σελ. 124

Και λίγες σελίδες μετά, μιλώντας για δυο στίχους του Σεφέρη, θα γράψει και τούτο:

"Σα να θέλει να δείξει πως, όπως για όλα, έτσι και για την πράξη του θανάτου μας, δεν ημπορούμε αλλά ούτε και μας επιτρέπεται να ορίσουμε τη μοίρα της συμμετοχής μας. Το χρέος μας είναι να δεχόμαστε τη λύση γνωρίζοντας πως δε γνωρίζουμε τα νήματα που την ετοιμάζουν και την κινούν."

Πώς τώρα, με τόσο ξεκάθαρες αναφορές του Λιαντίνη κατά της αυτοκτονίας, φτάσαμε να του επιδικάζουν Σχολή Θανάτου, είναι να απορεί ο αθώος μελετητής του και να δακρύζει από πόνο όποιος το έχει ψάξει βαθύτερα το θέμα. Όχι μόνο για τη σκύλευση του στοχασμού του αλλά πάνω απ' όλα για την απειλή σε βάρος της αθώας νέας γενιάς. Διότι ο κίνδυνος είναι πλέον ορατός να αναχθεί σε ιδανικό η αυτοκτονία!

Και το τραγικό είναι πως ο ίδιος ο Λιαντίνης άφησε πίσω του φεύγοντας τούτη τη φράση:

"Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει."

από το τελευταίο γράμμα προς το παιδί του

Ως μαθητές του Λιαντίνη και ως παιδαγωγοί οι ίδιοι, είναι εύλογο να αντιδρούμε με κάθε τρόπο σ' αυτή την παραχάραξη του στοχασμού του, απ' όπου κι αν προέρχεται. Και να κρούουμε προς κάθε κατεύθυνση τον κώδωνα του κινδύνου. Για την επιχείρηση θρησκειοποίησης του Λιαντίνη που περνά τώρα σε νέα φάση διαγραφής του όρου ποιητής από την ταυτότητά του.

Εμείς λέμε: Ο Λιαντίνης υπήρξε και φιλόσοφος αλλά και ποιητής. Κι έχουμε στο σημείο αυτό και τη σύμφωνη άποψη του πρώτου εξαδέλφου του, κ. Πέτρου Βλαχάκου, διακεκριμένου φιλόλογου και με διδακτορικό στο ΑΠΘ. (Δείτε το άρθρο του στο liantinis.gr) Δεν το λέγουμε λοιπόν μόνο εμείς, ούτε μόνο η διαχειρίστρια της ιστοσελίδας liantinis.gr, η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη, κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη, και καθηγήτρια φιλοσοφίας επίσης. Και το ίδιο υποστηρίζει και ο λογοτέχνης κ. Χρήστος Κορέλας, και προσωπικός φίλος του Λιαντίνη, στην κριτική που έγραψε για το έργο του. (Δείτε την εδώ) Στην ίδια κατεύθυνση και η άποψη της επίκουρης καθηγήτριας της συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Κίρκης Κεφαλαία.

Και πάνω απ' όλους είναι ο ίδιος ο Λιαντίνης με το έργο του που απαντά στο ερώτημα αν είναι μόνο φιλόσοφος ή και ποιητής. Αρκεί βεβαίως κάποιος να το μελετήσει. Και όχι να διαμορφώνει άποψη για το Λιαντίνη παρακολουθώντας βίντεο από διδασκαλίες του στο διαδίκτυο. Δεν είναι τυχαίο πως η προσπάθεια προσέγγισης του Λιαντίνη μέσα από βίντεο προφορικών διαλέξεων και διδασκαλιών, έχει και πάλι ως αυτουργούς τους ίδιους κύκλους που τώρα επιχειρούν να τον κατεβάσουν από το βάθρο του ποιητή.

Είχαμε διαγνώσει έγκαιρα αυτόν τον κίνδυνο και πολλάκις υποστηρίξαμε πως είναι επικίνδυνη τακτική παραχάραξης του στοχασμού του Λιαντίνη το να τον προσεγγίζει κάποιος μέσα από βίντεο και όχι με παράλληλη μελέτη του συγγραφικού του έργου. Πράγμα που και ο ίδιος ο Λιαντίνης υποστήριξε, μιλώντας για το άγιον πρωτότυπον. (Homo Educandus, σελ. 104 )

Για όλους λοιπόν αυτούς τους λόγους και τους τρόπους που έχουν ακολουθήσει εκείνοι που αρνούνται την ποιητική διάσταση του Λιαντίνη, συμπεραίνουμε πως δεν είναι ούτε κατά λάθος ούτε τυχαία η προσπάθειά τους να παραχαράξουν το στοχασμό του. Και ως τέτοια την καταγγέλλουμε. Ως σκόπιμη διαδικασία σκύλευσης του Δημήτρη Λιαντίνη.

Και από το Homo Educandus του Δημήτρη Λιαντίνη, σελ. 70, παραθέτω ως επίλογο το ακόλουθο:

"Ο προσωκρατικός αιώνας είναι η αψηλότερη στιγμή της ανθρώπινης συνείδησης.

Τα διανοήματα και τα έργα του ανθρώπου πριν και μετά τον προσωκρατικό αιώνα έχουν λάβει διάταξη στην ανωφέρεια και στην κατωφέρεια των οροσειρών που επιστεγάζονται από αυτή την κορυφή.

Αν σήμερα πιστεύεται ότι ο άνθρωπος στις μετά τον προσωκρατικό αιώνα εποχές ξεπέρασε εκείνο το ύψος, αυτή η απατηλή πίστη οφείλεται σε δύο αιτίες.

Πρώτα, γιατί έρχεται στον άνθρωπο εύκολο να γλιστρά, και δύσκολο ν’ αναρριχιέται στον ίλιγγο αυτής της πέτρας. Και ύστερα, γιατί χαμένη η κορυφή αυτή στην συναστεριά των αστραπών και των καταιγίδων φαίνεται σα να μην υπάρχει, και σα να μην την πάτησαν άνθρωποι ποτέ.

Εάν είναι, υπερβαίνοντας ο άνθρωπος στο μέλλον τη σύγχρονη κρίση του, να ξαναφτάσει ψηλά, αναγκαία θα ανεβεί και θα σταθεί – με μια πείρα διαφορετική μόνο – στην ίδια κορυφή.

Λέγοντας ο Νίτσε τον περασμένο αιώνα ότι το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται από το να μην πεθάνει το τραγικό αίσθημα, εννοούσε αυτό ακριβώς.

Γιατί όλα όσα έδωκε ο προσωκρατικός αιώνας ημπορούν να συμφορηθούν στην εκβολή ενός πράγματος: του τραγικού αισθήματος.

Από την εποχή του προσωκρατικού έλληνα η φιλοσοφία, με όλη τη χορεία των πνευματικών επιστημών, δεν έχει προχωρήσει στη διατύπωση νέων λόγων. Στην πραγματικότητα αρκέστηκε να αναμασά τις αλήθειες εκείνες, που μοιάζουν με κομμάτια φλόγες αποσπασμένα από τα έμπυρα μετέωρα του θεού:


Κομμάτια πέτρες τα λόγια των Θεών
Κομμάτια πέτρες τ’ αποσπάσματα του Ηρακλείτου.


Και το χειρότερο είναι που επικάλυψε και παραποίησε μέσα στη λήθη της ανίας και της στείρας επανάληψης εκείνους τους αρχαϊκούς λόγους.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσο και πώς, σ’ ένα ύφος περίτεχνης και απολεσμένης μέσα στην ομίχλη των λεπτομερειών δημοσιογραφίας, ο πολύς στις ημέρες μας Καρλ Πόππερ παραποιεί, διαστρέφει, και σκυλεύει τον Ηράκλειτο.

Η άποψη που πριν από διόμισυ περίπου αιώνες διατύπωσε ο Λάιμπνιτς ότι η φιλοσοφία πρέπει να προσανατολιστεί στην κατεύθυνση του να εκφράζεται στη λιτή και αναγκαία γλώσσα των φυσικών επιστημών, σε μια

lingua adamica

όπως την ονομάζει, νομίζω ότι υλοποιείται σωστά, εάν ερμηνευτεί σαν προτροπή επιστροφής στη μελέτη των γεωμετρικών προτάσεων των Προσωκρατικών, που δεν ήταν τίποτα άλλο από τα πνευματικά αντικρύσματα των φυσικών νόμων."

Αρκεί κανείς, τίμιε αναγνώστη, να αλλάξει τα ονόματα Κάρλ Πόππερ και Ηράκλειτος, για να αντιληφθεί όλα όσα παραπάνω είπαμε για τη σκύλευση του Λιαντίνη. Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Οι θρησκείες βρίσκουν πάντα τον τρόπο να ξεβοτανίζουν το χωράφι των οπαδών τους από το τραγικό αίσθημα. Γιατί αυτό είναι που πραγματικά τις απειλεί. Ως προπέτασμα καπνού προβάλλουν το επιχείρημα ότι η τέχνη είναι ακίνδυνη!!!!!!!! και μόνο με τη φιλοσοφία αξίζει να ασχολούμαστε! Διότι τη φιλοσοφία την έχουν πλέον διαφθείρει σε τέτοιο βαθμό (βλέπε χριστιανική φιλοσοφία ίσον ξύλινος σίδηρος στα Ελληνικά, σελ. 151 ) και την έχουν καταστήσει όπως προείπαμε δούλα της θεολογίας (Πολυχρόνιο, σελ. 9 ). Η τέχνη όμως είναι απρόβλεπτη. Και μπορεί την κάθε στιγμή να θέσει σε κίνδυνο το ιδεοσύστημα των θρησκειών.

Ένας λόγος παραπάνω που η τέχνη τρυπώνει και στ' αυτιά του απλού κοσμάκη. Δεν απευθύνεται μόνο στους λίγους και εκλεκτούς του συστήματος, όπως η φιλοσοφία.

Επομένως πυροβολείστε την τέχνη. Την αληθινή τέχνη. Και στη θέση της στήστε τα πλαστικά πρότυπα της υποκουλτούρας. Δημοτικά τραγούδια είπατε; Μα αυτά τα άκουγαν οι παππούδες μας. Σήμερα έχουμε eurovision για το λαό! Και ψιψινάκηδες να ξετρυπώνουν τα νέα μέλη του σταρ σύστεμ. Όπως τα ψιψίνια ξετρυπώνουν τα ποντίκια. Και εγέμισε πλέον η χώρα όχι μόνο ποντίκια δασκάλους (Τα Ελληνικά, σελ. 101 - 118 ) μα και ποντίκια καλλιτέχνες. Και να τα σαχλοκούδουνα του απογευματινού τελεβίζιου να ασχολούνται με την τάδε ποντικομαμή που βρήκε νέο εραστή ή ακόμη χειρότερα με την άλλη που εισήγαγε επιτέλους την υψηλή τέχνη του πορνό στην Ελλάδα. Και τρέξτε κόσμε να πάρετε το dvd της νέας θεάς της έβδομης τέχνης!

Και όσο "ακίνδυνη" είναι και αυτή η μορφή της τέχνης, άλλο τόσο και περισσότερο ακόμη είναι η αληθινή τέχνη. Μόνο που η μία ξεθεμελιώνει ό,τι ανθρώπινο απέμεινε και η άλλη βάζει νάρκες στο σάπιο σύστημα. Όπως πάντα έπρατταν οι ποιητές. Οι αληθινοί ποιητές. Οι στρατευμένοι αναγκαία και αναπότρεπτα, κατά το Λιαντίνη, στον αγώνα ενάντια στο άδικο και την ανισότητα, και πάντα με έμπρακτη γνώση και ανθρωπιά. (Τα Ελληνικά, σελ. 56 )

Όταν λοιπόν λέμε πως ο Λιαντίνης είναι ποιητής, εννοούμε αληθινός ποιητής. Το υπογραμμίζουμε προς αποφυγή παρερμηνειών. Ταγμένος δηλαδή στην υψηλή αποστολή της αναζήτησης της αλήθειας. Και της εμορφιάς. Γιατί τέχνη θα πει εμορφιά. Και η εμορφιά θα σώσει τον κόσμο, προφήτευσε ο Ντοστογιέβσκι. (Τα Ελληνικά, σελ. 45 )

Μα ποιος νοιάζεται να σώσει τον κόσμο; Ειδικά σε μια εποχή που επικρατεί το ο σώζων εαυτόν σωθείτω; Ένας κάποιος Λιαντίνης κάτι πήγε να κάνει, μα ας είναι καλά οι ασφαλιστικές δικλείδες του συστήματος. Τον παρέδωσαν πρώτα στα τελεβίζια και στους δημοισιογράφους, ήρθε μετά το ίντερνετ για στρατολόγηση οπαδών και τώρα ανέλαβαν δράση οι φιλοσοφίσκοι. Ομολογώντας εν ψυχρώ πως ο Λιαντίνης αποτελεί πρόσφορο έδαφος - ούτε αυτό είναι σχήμα λόγου - για να αναπτύξουν τις απόψεις τους περί αυτοκτονίας!

Από την άποψη αυτή ήταν ευχής έργον που επιτέλους τα αρμόδια όργανα της πολιτείας τους τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια. Τους αφαίρεσαν το domain με το όνομα του Λιαντίνη που επί τόσα χρόνια είχαν καρπωθεί, παριστάνοντας στο διαδίκτυο τους εκπροσώπους του. Με την ίδια "λογική" που και ο κάθε εκπρόσωπος θρησκείας παριστάνει τον εκπρόσωπο του θεού επί της γης.

Τώρα πλέον το liantinis.gr ανήκει σε εκείνους που έχουν το νόμιμο δικαίωμα να εκπροσωπούν το Λιαντίνη. Και που τα έως τώρα δείγματα γραφής τους, μας έχουν όχι μόνο ικανοποιήσει μα και ενθουσιάσει.

Ιδιαίτερα για το θέμα που εδώ αναπτύξαμε, το ρόλο του τραγικού αισθήματος και τη σχέση του με το μέλλον της ανθρωπότητας, με ιδιαίτερη χαρά διαβάσαμε σήμερα ένα νέο κείμενο στο liantinis.gr, με τίτλο ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ:

http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=43:totragiko&catid=7&Itemid=44

Η μελέτη του θεωρούμε ότι είναι εκ των ων ουκ άνευ για όσους θέλουν να εμβαθύνουν στο στοχασμό του Λιαντίνη αλλά και για όσους ενδιαφέρονται το βαθύτερο κύτταρο του ελληνικού πολιτισμού: Την αναπόσπαστη σχέση στοχασμού και τέχνης των ελλήνων.

ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣΗ



ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣΗ

Είκοσι τρεις λέξεις απόμειναν από τα γραπτά του Αναξίμανδρου. Λιγότερες από τις ώρες της μέρας. Δεν ξέρουμε αν ο χρόνος στάθηκε με δικαιοσύνη πάνω από το έργο αυτού του εξαιρετικού ανθρώπου. Εάν θα ‘πρεπε ή όχι περισσότερα λόγια του να περάσουν τον ποταμό της λήθης και να σωθούν.

Εκείνο που ξέρουμε είναι πως ο Αναξίμανδρος μίλησε για τη δικαιοσύνη του χρόνου μ’ ένα τρόπο που κανείς πριν απ’ αυτόν δεν υποψιάστηκε, και κανείς ύστερα από κείνον δεν μπόρεσε να ξεπεράσει. Είναι κατά τούτο ο πρώτος νομοθέτης όχι μόνο σε πανανθρώπινη, αλλά σε παγκόσμια βάση.

Η ιδέα του για τη δικαιοσύνη και την αδικία, πέρα από τα στενά όρια του ανθρώπου, περιχωρεί και τα απεριόριστα πεδία των πραγμάτων και των δράσεων. Και το εύρος της δικής μας ερμηνείας δεν πρόκειται να συμπέσει με το εύρος της δικής του σύλληψης, εάν, υπερβαίνοντας την κοσμική, δεν καλύψει και την οντική περιοχή. Ο Αναξίμανδρος ατένισε την ιδέα της δικαιοσύνης του σύμπαντος.

Μέσα από τις ελάχιστες λέξεις των πέντε αποσπασμάτων του μπορούμε να αναστυλώσουμε την εικόνα μιας αποίητης και απαραποίητης Θέμιδας, που πληρώνει το χώρο και αποληθαργεί το χρόνο.

Για να κατανοήσουμε σωστά τη διδασκαλία του για την αδικία και την πληρωμή, και να μπορέσουμε ακολούθως να εκτιμήσουμε από την άποψη της αγωγής την απόσταση ανάμεσα στον ανθρωπολογικό τύπο που υποδεικνύει η θεωρία αυτή και στον τύπο που απεργάζεται η σύγχρονη αγωγή, πρέπει να εντάξουμε το όλο σύστημα της στοχαστικής του διόδευσης μέσα στο γενικό πλαίσιο του πνεύματος των Προσωκρατικών.

Το κοίτασμα δηλαδή της αφορμητικής στιγμής του εντοπίζεται στην ιδέα του μηδενός και του είναι, όπως την συνέλαβε ο Παρμενίδης.

Είδαμε πώς ο Ηράκλειτος, κάνοντας το πρώτο άλμα, προώθησε τη σύλληψη αυτή στην ιδέα της σταθερότητας και της μεταβολής, και πώς ο Εμπεδοκλής, κάνοντας το δεύτερο άλμα, έφτασε στην ιδέα της φιλίας και της στάσης.

Ο Αναξίμανδρος μ’ ένα τρίτο άλμα ολοκληρώνει τον κύκλο δένοντας τον κρίκο του τέλους με τον κρίκο της αρχής. Η τροχιά της κίνησης που άρχισε από το ακρότατο σημείο του όντος και, διατρέχοντας την κοσμολογική και τη φυσική περιοχή, κατάληξε στην πρόδηλη μερικότητα του ανθρώπου, με το γιγάντιο τάνυσμα του Αναξίμανδρου υψώθηκε πάλι στο ον.

Το καινούριο στοιχείο που αφήνει ο Αναξίμανδρος να ανιχνευθεί στο ρεύμα του παγκόσμιου κύκλου είναι η έννοια της δικαιοσύνης μ’ έναν τρόπο ανθρώπινα κατανοήσιμο.

Το κοσμικό γεγονός και το κοσμικό δράμα, μας λέει, είναι το πλουμιστό υφάδι του σύμπαντος που υφαίνεται στον αργαλειό της αδικίας και ξυφαίνεται αδιάκοπα από τον αργαλειό της ανταπόδοσης.

Οι νόμοι της φύσης και η λειτουργική των φαινομένων είναι τα ακατασκεύαστα ρείθρα που συγκρατούν και προπέμπουν το αφρισμένο αλαλητό των όντων, καθώς ο λόγος του σφρίγους και της ευδοκίας τους τα προάγει σ’ ένα τέλος αυθαιρεσίας και μέθης.

Η ποικιλία των πραγμάτων με όλο το καταπληκτικό πλέγμα της ζωντανής αλληλουχίας τους είναι οι ορδές των κληρωτών και των επιταγμένων που στρατολογήθηκαν για μια παγκόσμια εκστρατεία θριάμβου προορισμένη, μετά την τροπαιοφόρα καμπή της, να υποτάσσεται στη δικαιοσύνη της ήττας της.

Για να προσεγγίσουμε την έννοια αυτής της ευνομίας πρέπει να θεωρήσουμε τα πράγματα με αναστραμμένη την προοπτική της ηθικής συνήθειας.

Τη δικαιοσύνη, δηλαδή, πρέπει να την αντικρύσουμε σαν εγκόσμια τάξη, και να την αναζητήσουμε στα μέρη που ξεσυνηθίσαμε να φανταζόμαστε πως υπάρχει.

Θα δεχτούμε τότε ότι αδικεί ο χειμώνας όταν μαργώνει τα δέντρα, ξεκάνει τα ζωύφια, απωθεί τα αγρίμια στις κώχες και ετοιμάζει στους σπόρους τον ενταφιασμό και τη σήψη.

Ότι, από την άλλη μεριά, αδικεί το θέρος, όταν παραδίνει τις πέτρες στον πυρετό, σωρεύει πατωσιές τον κουρνιαχτό, στερεύει τα ρέμματα, μάχεται τα σύννεφα, σπέρνει στον αέρα το πνίγος, και αναγκάζει το μεστωμένο σώμα της νύχτας να αποσαρκώνεται και να λιγνεύει.

Με παρόμοιο τρόπο η στιγμή της ακμής του λουλουδιού συνιστά μια πράξη ύβρης, ότι το μήλο που κοκκινίζει στην άκρη του κλώνου έχει εισέλθει στο στάδιο μιας κολάσιμης υπερβολής, ότι το περιβόλι που πρασινίζει αδικεί την ξερολιθιά. Και ακόμη ότι η στέγνια και η γύμνια της Σαχάρας είναι έγκριτη, μόνο επειδή υπάρχουν οι απέραντες πεδιάδες της Κρακοβίας.

Συνοψίζοντας σε μια τέτοια γραμμή το νόημα των παρατηρήσεων που μπορεί να γίνουν με βάση το σχέδιο της φύσης και την οικονομία της ζωής καταλήγουμε στο πνεύμα ενός αξιώματος, σύμφωνα με το οποίο τα πράγματα συμμορφώνουν το δραστικό τους λόγο στην πειθώ μιας ενιαίας πορείας με αντίδρομη φορά.

Ο ένας δρόμος συμπροπέμπει τα όντα στην ορμή της πλήρωσης και της ανόδου. Πλειοδοτεί την κατάφαση, ενθαρρύνει τον πλούτο, ευνοεί τη γονιμάδα, κατανεύει σταθερά το ναι και το αμήν.

Είναι ο δρόμος της γέννησης, της ακμής, του θάλους, του πόρου, της κυριαρχίας, της χαράς, της διάχυτης υπεροχής.

Στην πορεία αυτή υπάρχει ένα ακρότατο σημείο, που η ορμή των όντων θα το υπερβεί φυσιολογικά και αβίαστα. Χωρίς δηλαδή υστεροβουλία και πρόθεση, χωρίς κακότητα περιφρονημό και θράσος. Επειδή η στιγμή αυτή της έξαρσης, της αναπότρεπτης υπερβολής και της φυσικής τελείωσης είναι νόμιμη και κοσμικά διατεταγμένη.

Αλλά τη στιγμή αυτή – κι εδώ βρίσκεται το παράξενο του κόσμου – που η φορά του ρυθμού τους ανεβάζει τα όντα στην ακμή, τη στιγμή της άκρας επίτασης που τα ίδια τα όντα θα θέλανε να της φωνάξουν εκείνο το

Σταμάτα λοιπόν! είσαι τόσο ωραία,

του ανικητονικημένου Φάουστ, έχει κιόλας σημάνει η επίσημη είσοδος στη γη της αδικίας. Η ζαριά της ανταπόδοσης έχει ριχτεί, η απόφαση της τιμωρίας είναι πια υπογραμμένη.

Δεν είναι ανεξήγητο, νομίζω, γιατί αυτή τη στιγμή του ανθρώπου οι έλληνες πίστευαν ότι υπάρχει κίνδυνος να την φθονήσουν οι θεοί:

Εμοί δε αι σαι μεγάλαι ευτυχίαι ουκ αρέσκουσι, επισταμένω
το θείον ως έστι φθονερόν.

Έτσι τα όντα εισέρχονται στον άλλο δρόμο του Αναξίμανδρου, όπου το γενικό πρόσταγμα ανατίθεται στις δυνάμεις της άρνησης.

Η φθορά και η πτώση, ο μαρασμός και η συρρίκνωση, η καταφορά, η ατονία η φυγή και η κατάλυση, η ελάττωση και ο σωριασμός, η παρέλευση, η εγκατάλειψη και η τύψη, ο αφανισμός και η μεγάλη Λήθη ανεβαίνουν σταθερά στο φως, αναλαβαίνουν εορταστικά την αρχή, και υπηρετούν με πίστη τη θητεία τους.

Τότε σβήνεται η πυρκαγιά της ύβρης, πληρώνεται το χρέος στο μηδέν, κορέννυται το μένος της ανταπόδοσης, και ισοζυγιασμένοι οι βραχίονες της ισορροπίας δείχνουν πάλι τις ανεκτές τιμές της κοσμικής αποκατάστασης.

Οπότε αρχίζει εκ νέου η δρομολόγηση των όντων, του καθενός ξεχωριστά, των ζευγών των ομάδων και των συστημάτων ευρύτερα, και όλων μαζί, στο δρόμο της ανόδου.

Ολόκληρη αυτή η διαλεκτική της αδικίας και της τίσης σημαίνει απλά:

Θα φυλλομαδήσουν τα μπουμπούκια που άνοιξαν. Θα σαπίσει ο καρπός που ευώδιασε. Θα βουλιάξει στις ροές της νύχτας ο ήλιος του μεσημεριού. Ο ωραίος Αγχίσης που άναψε τον πόθο στη θεά θα γεράσει και θα ρημαχτεί. Θα μαχαιρωθεί στο Καπιτώλιο ο Καίσαρ. Οι βοριάδες θα πληρώσουν στη νηνεμία. Το Αούστερλιτς θα γεννήσει την Αγία Ελένη του Ατλαντικού. Οι πόλεμοι του Οκταβιανού θα κλείσουν την πύλη του ναού του πολέμου. Ο μουζίκος θα κοιμηθεί στον κοιτώνα του τσάρου. Εκείνος που τον τραγούδησαν δεν αμφιβάλλει πως θα τον κλάψουν. Και δεν θα πεθάνει, μόνον όποιος δεν εγεννήθηκε.

Βέβαια δεν πρέπει να παραβλέψει κανείς ότι η σύλληψη του Αναξίμανδρου για την αδικία και την πληρωμή, με τον τρόπο που εκτίθεται από τον ίδιο, έχει κοσμικό κυρίως και λιγότερο ηθικό νόημα.

Κατά τούτο μοιάζει περισσότερο με τις ανάλογες οράσεις των άλλων Προσωκρατικών, όπως είναι η άνω και η κάτω οδός του Ηράκλειτου, η φιλία και το νείκος του Εμπεδοκλή ή, εάν αποβλέψουμε στο ευρύτατο πλάτος της έννοιας, το μηδέν και το είναι του Παρμενίδη.

Και μοιάζει ακόμη περισσότερο, όταν αναλογιστούμε ότι ο δικαστής που προεδρεύει σε μια τέτοια Δίκη – σ’ ένα(ν) τέτοιο Prozess θα λέγαμε στη γλώσσα του Κάφκα – είναι ο χρόνος.

Ένα στοιχείο, δηλαδή, που στέκεται πολύ πιο μακρυά από την ανθρώπινη συλλογιστική και την ανθρώπινη κρίση, όπως αυτή παρουσιάζεται στο δικαστήριο της Ιστορίας, είτε σαν η σοφία του Σολομώντα, είτε σαν η Ηλιαία του 399 π.Χ., είτε σαν το Συνέδριο του Καϊάφα, είτε σαν ο Magnus Inquisitor της μαύρης Ισπανίας.

Και η νομοθεσία σύμφωνα με την οποία δικάζει ο χρόνος είναι η τάξη των πραγμάτων. Ένα βιβλίο, δηλαδή, που στέκεται επίσης πολύ πιο μακρυά από τις πλάκες του Μωυσή, τις κύρβεις του Σόλωνα, ή τη ρωμαϊκή Δωδεκάδελτο.

Ο χώρος του δικαστηρίου είναι το άπειρο. Μια έννοια με την οποία ο Αναξίμανδρος απασχολεί τη σύγχρονη μακροφυσική όχι λιγότερο απ’ όσο απασχολεί τη σύγχρονη μικροφυσική ο Δημόκριτος με την έννοια του ατόμου. Ολόκληρο το απόσπασμα είναι το ακόλουθο:

Α ... αρχήν ... είρηκε των όντων το άπειρον... εξ ων δε η
γένεσίς εστι τοις ούσι, και την φθοράν εις ταύτα γίνεσθαι
κατά το χρεών. Διδόναι γαρ αυτά δίκην και τίσιν αλλήλοις
της αδικίας κατά την του χρόνου τάξιν.

Είναι φανερό ότι η παράσταση της δικαιοσύνης του Αναξίμανδρου μπορεί να εφαρμοστεί στην περιοχή της ανθρώπινης πράξης, όταν ο άνθρωπος κατανοήσει ότι αποτελεί μικρογραφία του σύμπαντος.

Όσο περισσότερο μπορούμε να υπερβαίνουμε το περίγραμμα της ατομικής μας κατασκευής και να απλώνουμε την προσωπική μας ύπαρξη στην έκταση του κόσμου, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε το λόγο της αναξιμάνδρειας δικαιοσύνης.

Τόσο, που τέρμα αυτής της ροπής θα βρίσκαμε την ταύτιση του ενός υποκειμένου με τα πολλά αντικείμενα. Αδειάζοντας η ατομική μας λήθη, θα μας γέμιζε η φυσική αλήθεια. Ο άνθρωπος θα γινόταν ένα με τα δέντρα, με τα φύκια, και με τα χρώματα. Στο στίχο

Λέω: να γίνει αληθινή σα δέντρο η ωραία Μυρτώ,

η λέξη «αληθινή» είναι ό,τι για τα ζωντανά το μυστικό σημείο που τα κάνει ζωντανά.

Το δεύτερο στοιχείο που οικοδομεί τη δυσκολία, προκειμένου να εφαρμοστεί στα ανθρώπινα η δικαιοσύνη του Αναξίμανδρου είναι η σφοδρή αντιδικία ανάμεσα στους δύο αυτουργούς του ανθρώπινου και του φυσικού δράματος. Ο ύπατος στην ανθρώπινη πράξη είναι η ελευθερία. Ο ύπατος στη φυσική τάξη είναι η ανάγκη.

______________________________

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ: HOMO EDUCANDUS

Ο Βόρειος Στέφανος και το αίνιγμα του Λιαντίνη



Kairos - Χάσμα Σεισμού, σελ. 84 - 85

ΒΟΡΕΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Εμπροστά στο αίνιγμα του τρόπου σου
διορθώνω τον πορφυρό χιτώνα
και το διάδημα των αγκαθιών στην κόμη σου
υψώνω την καρτερία σου στον ουρανό κατάκορφα
απρίλη μήνα και φωνάζω
ecce homo.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ (σελ. 25)

Ο Βόρειος Στέφανος δεν είναι μόνο τίτλος ποιήματος του Δημήτρη Λιαντίνη. Είναι και αστερισμός. Και ως αστερισμό τον συναντούμε στις πρώτες σελίδες της Γκέμμας, του κύκνειου άσματος του Δημήτρη Λιαντίνη, με την εξής αναφορά από τον ίδιο:

Βόρειος Στέφανος sive Corona borealis,

donavit Venus illa Ariadnam,

inter Bootem et Herculem jacet,

vere videtur et aestate,

a constellationis vocatur Gemma,

Gemmae spatia siderum 71 anni lucis.

Είναι λοιπόν ο Βόρειος Στέφανος ο αστερισμός στον οποίο βρίσκεται το αστέρι Γκέμμα.

Ο Λιαντίνης το Βόρειο Στέφανο τον αναφέρει και στο προτελευταίο βιβλίο του, Τα Ελληνικά (σελ. 58 ).

Ποιος είναι ο καλύτερος στίχος της νεοελληνικής ποίησης; Κατά περίπτωση πολλοί είναι, θα ειπούν πολλοί. Ωστόσο εγώ θα απαγγείλω έναν για όλες τις περιπτώσεις.

Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη.

Αν βάλετε το στίχο αυτό δίπλα σε οποιονδήποτε άλλο και δεν τον βρείτε να υπερέχει, σίγουρα θα τον βρείτε να μην υπολείπεται. Το πολύ πολύ θα τον μετρήσετε ίσο στα καράτια. Νερό στο νερό, χρυσάφι στο χρυσάφι, φως στο φως. Και περιπλέον είναι ο πιο ελληνικός.

Ο στίχος αυτός του Σολωμού από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους είναι Ελλάδα. Είναι η λάμψη, η εμορφιά, η ανδρεία, η τιμή, ο θάνατος, η παντοσύνη. Και η αλήθεια ολόκληρη.

Τα δύο λαμπρά παλικάρια που χορεύουν στο ηλύσιο φως ανασταίνουν το Διόνυσο και τον Απόλλωνα. Τους αρχαίους θεούς που με τα χημικά στοιχεία τους, το απολλώνειο και το διονυσιακό, γεννήσανε την αττική τραγωδία.

Και δεν κουράστηκα να το καταθέτω: η αττική τραγωδία είναι το ευγενικότερο προϊόν που έσωσε να δώσει το ανθρώπινο πνεύμα. Από την εποχή της δημιουργίας του κόσμου ως τη συντέλεια του ανθρώπου.

Ερωτά λοιπόν κανείς, είναι πολιτική ποίηση αυτός ο στίχος του Σολωμού; Και βέβαια είναι. Γιατί τον έπλασε η ψηλότερη ώρα της πολιτικής ιστορίας μας. Η μεγάλη Επανάσταση του '21. Και μάλιστα ο ανθός της. Το Μεσολόγγι, που είναι το άωτον άκρο και το ακραίο λέπας της Επανάστασης.

Γιατί το δεύτερο Μεσολόγγι της Εξόδου είναι η κορόνα του '21. Όπως ο Παρθενώνας είναι η κορόνα της Ακρόπολης. Και όπως ο Βόρειος Στέφανος των αστερισμών είναι η κορόνα του ουρανού.

Αν μοίρα περίεργη δεν είχε σφραγίσει με το απόσπασμα αυτό τον ιδιαίτερο δεσμό της μαθητείας μου δίπλα στο Λιαντίνη, ίσως και να μην είχα εντοπίσει πόσο στενά δεμένο είναι με όλα εκείνα που αποκαλούμε αίνιγμα του Λιαντίνη...

Αυτό το απόσπασμα όταν το πρωτοδιάβασα, ήταν φθινόπωρο του 1992, με μαγνήτισε δίχως ακόμη να αντιλαμβάνομαι το γιατί. Κι άρπαξα τότε μια λέξη από το απόσπασμα αυτό, τη λέξη λέπας, και βρήκα την αφορμή να πλησιάσω το Λιαντίνη για να μου λύσει την απορία τι σημαίνει. Δε μου την έλυσε. Με παρέπεμψε να συμβουλευτώ μόνη μου το λεξικό Liddel - Scott.

Φούντωσαν τα μάγουλά μου από τη συμπεριφορά αυτή. Δείγμα κλασικό της παιδαγωγικής μάστιγας που εκείνος εφάρμοζε κι εγώ ακόμη αγνοούσα. Σήμερα, μετά από 17 περίπου χρόνια, αναγνωρίζω σε κείνο το "ράπισμα" του Δασκάλου μου το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε προσωπικά. Γιατί με ανάγκασε έτσι να αφήσω οριστικά το βλέμμα του βοδιού και να κινήσω για τη μεγάλη στράτα, αυτή που ο καθένας μας οφείλει έρημος να βαδίζει...

Ήταν η ερημιά αυτή που ο δικός του δάσκαλος, ο Νίτσε, του είχε διδάξει:

«Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ’ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας.»

(Τα Ελληνικά, σελ. 75 )

Και ο Λιαντίνης εφάρμοζε πιστά. Τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους μαθητάδες του. Σκληρή παιδαγωγική γραμμή. Η γραμμή της αρχαίας Σπάρτης, αυτή που της κληρονόμησε το παράδειγμα του Λυκούργου. Μια γραμμή που ξεκινάει από τις Θερμοπύλες και φτάνει στο Μεσολόγγι του '21. Διατρέχοντας τους καιρούς στην κόψη του σπαθιού, στο ακραίο λέπας του Θουκυδίδη. Επί ξυρού ακμής, όπως δηλώνει η εικόνα του Καιρού στο Χάσμα Σεισμού...

Έγινε λοιπόν σύμβολο για μένα αυτό το λέπας, της σχέσης της προσωπικής που με ενώνει με το Λιαντίνη. Κι όταν αργότερα διάβασα στη Γκέμμα το κεντρικό της κεφάλαιο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, ήταν αναπόφευκτο να το συνδέσω με το λέπας των Ελληνικών και αυτόματα τον τίτλο του βιβλίου: Γκέμμα, να τον ενώσω με την αναφορά στο Βόρειο Στέφανο που είχα εκεί πρωτοδιαβάσει.

Έτσι κατάφερα να εντοπίσω και την άλλη αναφορά, στο Χάσμα Σεισμού (σελ. 39 ) , για το Μισολόγγι:

Το χρέος του ανθρώπου είναι να πολεμάει τη στενή μάχη και να πασχίζει να πατήσει τη σκοτεινή Λαβύρινθο, για να βγει στο φως, στην έξοδο.

Αλλά και το Χρέος και η Έξοδος δεθήκανε καθώς η πέτρα με το μάλαμα σε μια υπέρτατη ώρα του μεγάλου Σηκωμού. Πρόκειται για το Μισολόγγι, όπου η έγχρονη και τυπική πράξη των ελλήνων εφανέρωσε τον άχρονο και αρχετυπικό μύθο των ανθρώπων. …

Το Μισολόγγι είναι ο τόπος που κατάργησε την εκλογή και θέσπισε την απόφαση. Το τειχιό και η πέτρα, που απάνου της έσκασε κεραυνός γεννημένος από τη βίαιη κρούση των δυνάμεων του Μηδενός και του Είναι, και την όρισε κατοικία του ανθρώπου. Έξω από τα τείχη ευρίσκεται η ζωή, που πληρώνεται με την τιμή του θανάτου. Μέσα από τα τείχη ευρίσκεται ο θάνατος, που εξαργυρώνεται με την ατιμία της ζωής. Ούτε μέσα να μείνει κανείς ημπορεί, γιατί τον σκιάζει η ντροπή της σκλαβιάς, ούτε έξω βολεί να περάσει, γιατί τον βιάζει η απειλή του Άδη.

Εκείθε με τους αδερφούς, εδώθε με το Χάρο.

Όποιος πεθάνη σήμερα

χίλιες φορές πεθαίνει.

Τότε και πρόσεξα εκείνο το περίεργο στολίδι στο εξώφυλλο των Ελληνικών:



"Το κόσμημα του εξωφύλλου εικονίζει σκηνή χορού σε επίκρουστη παράσταση πλάκας από τη Νάξο. Τέλος της τρίτης χιλιετίας." (Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σημείωση στις πρώτες σελίδες)

Η Νάξος είναι το νησί της Αριάδνης. Εκεί κατέφυγε με το Θησέα και εκεί ερωτεύτηκε το θεό Διόνυσο. Ο Βόρειος Στέφανος, που λέγεται Corona Borealis, συμβολίζει την κορόνα που ο Διόνυσος χάρισε στην Αριάδνη. Στοιχείο που δένει τα Ελληνικά με τη Γκέμμα και καταδεικνύει το βαθύτερο δεσμό ανάμεσα στα δύο αυτά έργα του Λιαντίνη, για τα οποία ο ίδιος έγραψε:

"Έγραψα τα Ελληνικά και τη Γκέμμα σε εφτά χρόνους.

Από οργή για τους αιώνες που δε θα υπάρχω."

Γκέμμα, σελ. 185

Και δεν είναι μόνο η καταγωγή του κοσμήματος από τη Νάξο... είναι κυρίως η παράσταση φέρει, η σκηνή του χορού. Είναι ο ίδιος χορός που ο Λιαντίνης στις σελίδες των Ελληνικών θα αναφέρει ως τον καλύτερο στίχο της νεοελληνικής ποίησης. Ο χορός που έστησε ο Έρωτας με τον ξανθόν Απρίλη.

Και είναι, λέει ο Λιαντίνης, ο στίχος αυτός Ελλάδα. Είναι ο Απόλλωνας και ο Διόνυσος, τα δυο λαμπρά παλικάρια που χορεύουν στο ηλύσιο φως. Κι ανάμεσα; Ο τρίτος χορευτής; Είναι αυτός που καταφέρνει να σταθεί στο μεταίχμιο του απολλώνειου και διονυσιακού στοιχείου. Αυτά που γεννήσανε την αττική τραγωδία.

Με την αττική τραγωδία ο Λιαντίνης θα ανοίξει χρόνους αργότερα την περίφημη διάλεξή του: Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.


Και θα τονίσει: "Η αττική τραγωδία γέννησε τη διαλεκτική σχέση των ελλήνων με το θάνατο."

Αυτή τη διαλεκτική σχέση επέλεξε να μελετήσει ο Δημήτρης Λιαντίνης. Κι όχι μονόπλευρα το θάνατο. Είναι μέγα λάθος και παραχάραξη της φιλοσοφίας του να εστιάζουμε μόνο στο θάνατο. Το ποίημα ΒΟΡΕΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ αυτό ακριβώς έρχεται να υπογραμμίσει. Το αίνιγμα του τρόπου του και τη διόρθωση του πορφυρού χιτώνα. Είναι ο πορφυρός χιτώνας που μας γυρίζει και πάλι στο Σολωμό. Και στο δικό του Πόρφυρα:

"Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτόν του."

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ - ΠΟΡΦΥΡΑΣ

Γιατί είναι ο στίχος αυτός που φιγουράρει απέναντι από την εικόνα του Καιρού στο Χάσμα Σεισμού, σελ. 84, αυτή διαλέξαμε για αρχή του άρθρου μας. Είναι κρυμμένη εδώ η στιγμή που ο Λιαντίνης θα γράψει στο τελευταίο ποίημα που άφησε. Γραμμένο μόλις μια μέρα πριν φύγει, στις 31 του Μάη του 1998 και που κλείνει με τους στίχους:

"... Αγγίζουν τη χλαμύδα σου στο σβήσιμο της αστραπής.
Και το χέρι τους πετρωμένο ελάφι σε δείχνει.
Γνώριμε άγνωστε. "

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ - σελ. 14

Ο γνώριμος άγνωστος. Ο Δημήτρης Λιαντίνης. Αυτός που κατόρθωσε να σταθεί σε τόπο και χρόνο τέτοιο που της αστραπής το ακόνι ορίζει:

Ένα θυμωμένο φαρί
αλωνίζει τους ορίζοντες
καθώς ο τιμωρός με την πληγή Αχιλλέας.

Με χρυσά τα πέταλα
και μαλαματένια καρφιά
που τα τροχίζει της αστραπής το ακόνι .

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ - σελ. 17

Υψώνοντας την καρτερία του στον ουρανό. Μήνα Απρίλη... και φωνάζει:

Ecce homo

Είναι ο τίτλος του βιβλίου του Νίτσε αυτός. Του βιβλίου που επέλεξε ο Λιαντίνης να ελληνίσει. Με υπότιτλο:

Πώς κανείς γίνεται εκείνο που είναι.

Και είναι αυτό το δώρο στο αίνιγμα που μας άφησε. Το ιδεώδες του εσθλού... στο Homo Educandus του.

Το ιδεώδες που έχει χαθεί στις μέρες μας. Προκαλώντας αφόρητη λύπη στο Λιαντίνη.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.

Από το τελευταίο γράμμα στην κόρη του

Κι είναι κρίμα μεγάλο να μην μπορούμε δώδεκα χρόνους μετά να δούμε την αλήθεια. Να κυνηγούμε να λύσουμε το αίνιγμα με εξετάσεις DNA... Κι όχι να στρατευόμαστε στο δρόμο που μας έδειξε. Να σταματήσουμε το έγκλημα που τον σκότωσε.

Με χίλιους τρόπους μας το φώναξε και μας το έδειξε. Πώς μπροστά στο αίνιγμα του τρόπου του εκείνο που χρωστάμε είναι να διορθώσουμε τον πορφυρό χιτώνα, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όχι πώς πέθανε ο Λιαντίνης... για να μπορούμε κι εμείς να φωνάξουμε:

ECCE HOMO!



Το αίνιγμα του Λιαντίνη και οι συκοφαντίες για οπαδούς του εξαφανισμένου Λιαντίνη


Την 1η Ιουνίου 1998, ημέρα Δευτέρα, ο Δημήτρης Λιαντίνης εξαφανίζεται από το οικογενειακό και πανεπιστημιακό του περιβάλλον.

Από την πρώτη στιγμή η γυναίκα του δήλωσε πως εγνώριζε ότι ο άντρας της επρόκειτο να κάνει κάτι τέτοιο. Όχι όμως και τον ακριβή χρόνο.

Πώς όμως εγνώριζε; Ο Λιαντίνης, και έχουμε πλέον αρκετά ντοκουμέντα, συνήθιζε να μοιράζεται μαζί της τα σχέδιά του. Άλλοτε μιλώντας της, άλλοτε μέσα από προσωπικές επιστολές και άλλοτε αφήνοντας επίτηδες θα έλεγε κανείς σχετικές σημειώσεις σε σημεία που εκείνη θα μπορούσε να βρει και να διαβάσει.

Μία από αυτές, ίσως και η σημαντικότερη, είναι το προσχέδιο του γράμματος που άφησε στην κόρη του όταν εξαφανίστηκε.

Η χειρόγραφη αυτή επιστολή μας εστάλη καιρό πριν από την κ. Λιαντίνη. Με δικαίωμα δημοσίευσης αλλά με την παράκληση να επισημάνουμε ότι απαγορεύεται αυστηρά η χρήση του ντοκουμέντου χωρίς τη γραπτή της άδεια.









(Κάνοντας κλικ στα έγγραφα, μπορείτε να τα διαβάσετε σε μεγαλύτερη προβολή.)

Το χειρόγραφο αυτό υπήρχε όπως μας ανέφερε η κ. Λιαντίνη στο συρτάρι του άντρα της έως και το Σάββατο, 30 Μαΐου 1998.

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του χειρογράφου είναι τα εμφανή ίχνη φωτιάς. Θέλησε ο Λιαντίνης να το κάψει και το μετάνιωσε;

Αξίζει πάντως να το μελετήσει κανείς προσεκτικά, να προσέξει ποια στοιχεία πρόσθεσε ο Λιαντίνης εκ των υστέρων, αλλά και να το αντιπαραβάλει με το τελικό γράμμα που άφησε φεύγοντας και που έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. (Σχετική ανάρτηση εδώ)

Από την επιστολή της κ. Λιαντίνη, που συνόδευε την αποστολή του χειρογράφου, παραθέτουμε τα εξής προς διευκόλυνση της μελέτης του:

«[...]Όπως θα δείτε στην επιστολή αυτή επέφερε αλλαγές και κάποια στιγμή πριν φύγει την αντέγραψε και άφησε το γνωστό τελικό κείμενο. Πάνω αριστερά θα παρατηρήσετε ότι έβαλε φωτιά να την κάψει, όμως ή το μετάνιωσε ή θέλησε με την παρουσία του καψίματος να στείλει κάποιο μήνυμα. Το γεγονός είναι όμως ότι μου την άφησε μαζί με τα υπόλοιπα σημειώματα.

Οι αλλαγές που έχει επιφέρει είναι οι εξής:

α) Έχει προσθέσει τις φράσεις «Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους και Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει».

β) Το σημαντικό όμως είναι ότι το όνομα του ξαδέρφου το πρόσθεσε τελευταία στιγμή. Το κείμενο του γράμματος μέχρι το Σάββατο 30.5.1998 (το ήλεγχα σχεδόν σε καθημερινή βάση) έλεγε: «Αγάπησα πολύ πολλούς ανθρώπους αλλά περισσότερο δύο. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή και τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπούκη». Όπως βλέπετε το σβήνει και για να τον χωρέσει το αλλάζει και με μικρότερα γράμματα γράφει: “Αγάπησα πολλούς ανθρώπους αλλά περισσότερο τρεις». Και προσθέτει στη συνέχεια με μικρά γράμματα για να χωρέσει το κείμενο το όνομα του ξαδέρφου. [...]

γ) Στην πίσω σελίδα του γράμματος, όπως βλέπετε προσθέτει τη γνωστή παράγραφο με το «σπίτι του». Επίσης στο γράμμα αυτό υπάρχει τόπος (Κηφισιά), όχι όμως χρόνος, ενώ στο γράμμα το τελευταίο δεν υπάρχει ούτε τόπος ούτε χρόνος.

Αυτό για μένα έχει βαρύνουσα σημασία. Ο Λιαντίνης και στο βιβλίο που διάβαζε έγραφε τόπο και χρόνο, πόσο μάλιστα σε γράμμα και δη στο συγκεκριμένο. [...]»

Διαβάζοντας και το χειρόγραφο αυτό, ο καθένας προβληματίζεται γιατί η γυναίκα του δεν έκανε κάτι να τον σταματήσει. Γιατί δεν κατάλαβε ότι ο Λιαντίνης επρόκειτο τόσο σύντομα να πραγματοποιήσει όσα αναφέρει η επιστολή.

Εξήγηση υπάρχει. Και κλείνεται σε μια φράση: Ο Λιαντίνης ήταν ποιητής.

Είκοσι έξι χρόνια δίπλα του ήξερε πως ο σύντροφός της δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος. Είχε το δικό του ιδιαίτερο τρόπο να εκφράζεται και να ενεργεί.

Επιπλέον λάβαινε υπόψη και όσα άλλα της είχε πει ή της είχε γράψει. Ιδιαίτερα μάλιστα μια επιστολή που της είχε στείλει την προηγούμενη χρονιά, την περίοδο που εκείνη δίδασκε σε γερμανικό πανεπιστήμιο. (Σχετική ανάρτηση στο blog θα βρείτε εδώ: Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ και εδώ ΤΟ ΠΥΡ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ και στο official site του Δημήτρη Λιαντίνη μπορείτε να δείτε το αυθεντικό χειρόγραφο της επιστολής. )

Στις 20 λοιπόν Γενάρη 1997, ο Λιαντίνης γράφει στη γυναίκα του πως θα τον κάψει σε 17 χρόνια. Κι όχι σε 17 μήνες...

Ήταν ένα στρατήγημα του Λιαντίνη αυτό; Να διαβεβαιώνει τη γυναίκα του πως μετά από 17 χρόνια θα τον κάψει, όπως και στο τελευταίο γράμμα ζητά να τον κάψουν, και όπως και σε άρθρο του στις εφημερίδες παλιότερα εκθείαζε την καύση των νεκρών, και στην πραγματικότητα άλλα να σχεδιάζει;

Παρόμοια, θα θυμίσουμε εδώ, ο Δημήτρης Λιαντίνης έγραψε ακόμη και την 1η Ιουνίου 1998, μέρα που εξαφανίστηκε, σε δυο αγαπημένους μαθητές και φίλους του, το ζεύγος Κεκέ, να στεφανώσουν το άγαλμα του Λυκούργου στη Σπάρτη, την Τετάρτη 3 Ιουνίου 1998, στις 7 το απόγευμα, και να φροντίσουν να παραμείνει εκεί το στεφάνι για δυο μέρες, μέχρι να γυρίσει!!! (δείτε εδώ το χειρόγραφο αυτής της επιστολής του Λιαντίνη)

Όλα αυτά τα ντοκουμέντα αφήνουν τον καθένα να σκεφτεί πως ο Λιαντίνης δεν έγραφε και επομένως και δεν έλεγε τι και πώς πρόκειται να κάνει. Και προφανώς είχε τους λόγους του...

Ίσως αυτό που αποκομίζει ο αναγνώστης της Γκέμμας όταν φτάνει στον επίλογο του κεφαλαίου ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ. Εκεί που αναγράφεται η φράση: ΑΙΝΙΓΜΑ ΚΑΙ ΔΩΡΟ.

Ταυτόχρονα όμως ο προσεκτικός μελετητής του Λιαντίνη αντιλαμβάνεται πως η ουσία δε βρίσκεται στην εξιχνίαση του αινίγματος αλλά στο έργο που άφησε από οργή για τους αιώνες που δε θα υπάρχει.

Στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ της Γκέμμας αξίζει να προσέξουμε την αναφορά όχι μόνο στον Εμπεδοκλή, όπως κατά κόρον έγινε στο παρελθόν με αποτέλεσμα κάποιοι να αναζητούν κρατήρες ηφαιστείων στον Ταΰγετο, μα και στις άλλες νοητικές εποπτείες που εκεί αναφέρονται. Η μία είναι ο Οιδίποδας. Που ως γνωστόν πέθανε χωρίς κανείς ποτέ να μάθει πώς... Μια άλλη είναι ο αντι - Αλέξανδρος. Κι εδώ οφείλει ο αναγνώστης να προσέξει ιδιαίτερα τη φράση: (σελ. 144 )

"Έδεσε με το δικό του σπαθί το γόρδιο δεσμό στον κύκλο του. Έτσι, που κανείς να μη μπορεί να τον λύσει. Έγινε ένας μικρός αντι - Αλέξανδρος. Και πια η φυλλάδα τραγουδεί την ιστορία του ολάκερη."

Γιατί λοιπόν τα κάνει όλα αυτά; Για να βάλει τους ανθρώπους να ψάχνουν πώς πέθανε ο Λιαντίνης; Αυτά είναι ανοησίες και γραφικότητες. Το δικό μου συμπέρασμα μετά από χρόνια μελέτης κατατείνει στην άποψη πως ο Λιαντίνης θέλησε με τον τρόπο αυτό να απομακρύνει τους ανόητους από τη φιλοσοφία του και τη μελέτη του έργου του. Όπως φρόντιζε να απομακρύνει και από την αίθουσα που δίδασκε όσους δεν μπορούσαν να τον παρακολουθήσουν... Τους πέταγε ένα ερώτημα:

- Τους πηδούσε τους μαθητές του ο Σωκράτης, ή όχι; (δες Γκέμμα, σελ. 63)

αυτοί αναψοκοκκίνιζαν και πετάγονταν έξω από την αίθουσα κουβαλώντας το φριχτό αίνιγμα...

Έτσι και τώρα. Βλέπουμε ανθρώπους που αδυνατούν να κατανοήσουν τη φιλοσοφία του Λιαντίνη να έχουν εγκλωβιστεί στο αίνιγμα "πέθανε ή ζει ο Λιαντίνης" και να αφήνουν στην άκρη το έργο του. Για κείνους τους λίγους που έχουν προσέξει ότι φιλοσοφία δεν είναι να μελετάς το θάνατο του άλλου μα να στοχάζεσαι πάνω στο δικό σου θάνατο.

http://educandus.forumotion.com/OE-AEIAE-OEEIOIOEA-h5.htm

Εγώ τουλάχιστον έτσι αποχαιρέτησα το Δάσκαλο όταν πήγα να γνωρίσω το Σήμα του στις Κεχρεές. Με τη φράση ΑΙΝΙΓΜΑ ΚΑΙ ΔΩΡΟ.

Έχω πειστεί πλέον ότι ο Λιαντίνης έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μείνει το αίνιγμα που δημιούργησε, άλυτο. Εννοώ με τη μέθοδο των θετικών επιστημών. Που ως γνωστόν η μέθοδος αυτή δεν κατάφερε ούτε χρόνο θανάτου ούτε και αιτία να εντοπίσει για τον σκελετό που εκεί αναπαύεται. Ναι, η ταυτοποίηση με την εξέταση του DNA και σχετικές οδοντιατρικές γνωματεύσεις, βεβαίωσαν ότι ο σκελετός ανήκει στο Λιαντίνη.

Όμως και ο ίδιος ο ιατροδικαστής αναγκάστηκε να δηλώσει πως έχει την αίσθηση ότι "δεν πρέπει να μιλάμε για αυτοκτονία στην περίπτωση του Λιαντίνη."

Εμείς πάλι, μελετώντας όλα τα σχετικά δεδομένα, από τις αντιφάσεις εκείνου του ταξιτζή που λέει ότι τον ανέβασε στον Ταΰγετο με άλλα όμως ενδύματα από εκείνα που βρέθηκαν στη σπηλιά, έως και πολλά άλλα που τέθηκαν υπόψη μας αλλά δεν έχουμε δικαίωμα να δημοσιεύσουμε, δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε ούτε τους εαυτούς μας ούτε τους αναγνώστες μας παριστάνοντας πως ξέρουμε με βεβαιότητα τι απέγινε ο Λιαντίνης.

Κρατάμε όλες τις δηλώσεις που έγιναν. Της μητέρας του, του εξαδέλφου του που αργότερα αποκάλυψε πού βρίσκεται ο σκελετός, τις ανακοινώσεις στον τύπο για την ταυτοποίηση του νεκρού, αλλά και τις απορίες που έχει εκφράσει δημόσια η σύζυγός του. Τις θέτουμε όλες στο μικροσκόπιο της δικής του μεθόδου, της μεθόδου των θετικών επιστημών, και καταλήγουμε να παραδεχθούμε πως το αίνιγμα παραμένει άλυτο. Όπως ακριβώς προέβλεψε ο ίδιος στη Γκέμμα.

Αυτού του αινίγματος είμαστε "οπαδοί". Κι όχι του "εξαφανισμένου Λιαντίνη" όπως εξοργισμένος χτες μας κατηγόρησε ο πρώην ιδιοκτήτης του domain liantinis.gr. Φτάνοντας να μας αποκαλεί μισότρελους. Και μη μπορώντας να αποδεχθεί την απόφαση των αρχών να του αφαιρέσουν το liantinis.gr και να να το παραχωρήσουν στην κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη.

Η οργή του εναντίον μας έχει μεγάλη προϊστορία. Τώρα εκτινάχθηκε στα ύψη γιατί αυτό εδώ το blog να περιλαμβάνεται στους συνδέσμους του official site του Δημήτρη Λιαντίνη. Προσπαθεί λοιπόν να μας συκοφαντήσει πως ασπαστήκαμε την άποψη του εξαφανισμένου Λιαντίνη, όπως αυτός την αποκαλεί και έτσι χαρακτηρίζει και το blog μας και την ομάδα που δημιουργήσαμε στο face book.

Τέτοια άποψη για εξαφανισμένο Λιαντίνη κυκλοφορεί μόνο στο δικό του εγκέφαλο. Γιατί αδυνατεί να καταλάβει τι σημαίνει το αίνιγμα και δώρο του Λιαντίνη. Κι εκεί που ο Λιαντίνης λέγει πως κανείς δε θα το λύσει, εκείνος αντιπαραθέτει τη δική του θεωρία πως το έλυσε... Καθώς μάλιστα τη θεωρία του βιάστηκε να την τυπώσει και σε βιβλίο, αγωνίζεται να βγάλει τρελούς όσους διαφωνούμε μαζί του. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να αναφέρει στο διαδίκτυο ακόμη και το περιεχόμενο προσωπικής τηλεφωνικής μας συνομιλίας με τον αδερφό του Λιαντίνη, σκόπιμα παραποιημένο, ώστε να στηρίξει το κατηγορητήριο εναντίον μας.

Κατόπιν τούτου υποχρεώθηκα να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με τον κ. Γεώργιο Νικολακάκο, αδερφό του Λιαντίνη, ο οποίος και δήλωσε άγνοια για την ανάρτηση τέτοιων κατηγοριών. Δείγμα πως πέραν όλων των άλλων υπήρξε πρόθεση να δημιουργηθεί παρεξήγηση ανάμεσα σε μας και στον κ. Νικολακάκο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Και στο παρελθόν ο ίδιος άνθρωπος χρησιμοποίησε το διαδίκτυο για να σπείρει δαιμόνια και να φέρει σε σύγκρουση ανθρώπους που γνώριζαν το Λιαντίνη. Είναι ακριβώς η ανάποδη τακτική από τη δική μας. Εμείς ακολουθούμε το δύσκολο δρόμο να κρατάμε επικοινωνία με όλους όσους γνώριζαν το Δάσκαλό μας. Πρώτα και κύρια από σεβασμό στη μνήμη του. Και δεύτερον και εξίσου σημαντικό για να έχουμε ενημέρωση πολύπλευρη.

Αυτό το δρόμο και θα ακολουθήσουμε. Παρά τις επιθέσεις που δεχόμαστε.

Εξάλλου κατανοούμε πως προέρχονται από την άδικη οργή που προκάλεσε στον άνθρωπο αυτό η απόφαση των αρχών να του αφαιρέσουν το domain liantinis.gr. Του φταίει το γομάρι, που λέει ο λαός μας, και χτυπάει το σαμάρι.

Εμάς μας αρκεί που επιτέλους το liantinis.gr πέρασε στα χέρια εκείνων που ο Λιαντίνης άφησε εκπροσώπους του.

Τι λέει τώρα κάποιος που δε γνώρισε ποτέ από κοντά το Δημήτρη Λιαντίνη, μας αφήνει παγερά αδιάφορους.

Προτιμούμε να ασχολούμαστε με τον ίδιο το Λιαντίνη και με το δώρο που μας άφησε. Το δώρο που είναι αναπόσταστα δεμένο με το αίνιγμά του. Γιατί μόνο έτσι έχει νόημα αυτό το δώρο. Στηριγμένο στην αρχή της Απροσδιοριστίας που αποτελεί το θεμέλιο λίθο του φιλοσοφικού στοχασμού του Λιαντίνη.

Και επιμένοντας να θεωρούμε ως φιλοσοφία το στοχασμό πάνω στο δικό μας θάνατο και όχι να εγκλωβιζόμαστε σε τακτικές που προσιδιάζουν σε ντεντέκτιβς και ρεπόρτερς.

Επιπλέον θυμίζουμε ότι και η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη παρέλαβε το σκελετό από τις αρχές και τον ενταφίασε στις Κεχρεές Κορινθίας, κατασκευάζοντας Σήμα που αναφέρει ότι ανήκει στο Δημήτρη Λιαντίνη. Είναι λοιπόν εκ του πονηρού και τελείως ψευδές να αποδίδονται τόσο στην οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη όσο και σε μας που συνεργαζόμαστε μαζί της πως ασπαζόμαστε την άποψη του εξαφανισμένου Λιαντίνη.

Έλληνες θα ειπεί...






Να μαζεύονται οι φίλοι, να πίνουν κρασί και να τραγουδάνε...

Προβολές σελίδων τον προηγούμενο μήνα